อลวนคนต่างแดน

ลำดับตอนที่ #2 : ไปซื้อรถกับเหตุการณ์ไม่คาดคิด

เช้าวันใหม่ที่สดใสกว่าเมื่อวานได้เริ่มขึ้นเมื่อนาฬิกาบอกเวลา 10 โมงเช้า ฉันที่ตื่นเต้นจะได้ไปซื้อรถกับเขาสักทีรีบโทรไปชวนพู่ทั้งๆที่บอกว่าให้อีก 2 วันเจอกันที่โรงเรียนแท้ๆ แต่ด้วยความที่ว่าอยากได้ความเห็นจากคนอื่นด้วยนอกจากตัวเองและโจแอน ฉันจึงบากบันโทรไปไอ้เพื่อนซี้



“อะไรอ่ะสา เรานึกว่าเราจะได้นอนตื่นสายกว่านี้เสียอีก เนี่ยเรายังปรับเวลาเมืองไทยกับที่นี่ไม่ได้เลยนะ” พู่เริ่มบ่น ด้วยความที่ง่วงสุดๆ



“น่าเราจะเลือกซื้อรถทั้งที ไม่อยากเลือกรถที่ตัวเองจะนั่งเลยหรอจ๋า เดี๋ยวเราซื้อรถไม่ถูกใจเธอขึ้นมา อย่าหาว่าไม่เตือนนา” ฉันงัดตัวช่วยตัวสุดท้ายออกมาทันทีเพราะว่าฉันรู้ว่ายัยนี่ไม่ยอมนั่งหรือใช้อะไรที่ไม่สวย ไม่ทันสมัย ไม่น่ารัก อย่างแน่นอน ก็แหง่ล่ะ ยัยนี้เขาเป็นสาวทันสมัย แต่งตัวเปรี้ยวตลอดเวลา ไม่รู้เหมือนกันว่ามาเป็นเพื่อนกับสาวเรียบๆอย่างฉันได้ไง ความจริงฉันก็ไม่ได้เรียบถึงขนาดนั้นหรอก แค่ไม่ชอบแต่งตัวมากมายเวลาไปเรียนเท่านั่นแหละเพราะว่ารู้สึกว่าไปเรียนไม่ได้ไปเที่ยวนี่นา แต่ว่าถ้าไปเที่ยว ถึงไหนถึงกัน ฉันคว้าชุดที่เปรี้ยวไม่แพ้ยัยพู่ขึ้นมาทันที



“อ๊าย ฉันคิดแล้ว่าแกต้องยกเหตุผลนี่ขึ้นมา จำไว้เลยนะยัยสา ทำให้ฉันต้องตื่นก็รู้อยู่แล้วฉันไม่ชอบนั่งรถเห่ยๆ แล้วด้วยรสนิยมเชยๆของแกแล้ว รับประกันความเชย” ยัยพู่นี่ตอบกลับมาได้เจ็บแสบ บางครั้งฉันยังเคยคิดเลยว่าถ้าฉันเห่ยจริง จะคบกับชั้นไปทำไมเนี่ย คำตอบน่ะหรอ ไม่มีคนอื่นคบมันแล้วไง หุหุๆ



เมื่อเรามาถึงกันที่ Dealer ของ ฮอนด้า ยัยพู่รีบวิ่งไปที่ ฮอนด้าซิวิกสีแดงอย่างเร่งด่วน “สา สา เอาคันนี้อ่ะสา น่ารัก เปรี้ยว สุดยอด”



เฮ้อถ้าใครได้มาเห็นสาวเปรี้ยวอย่างยัยพู่ตอนนี้คงนึกว่ายัยคนนี้เป็นเด๊กติ๊งต๊องมากกว่า “ไม่เอาอ่ะ เราชอบ ฮอนด้า แอคคอด มากกว่า แล้วเราจะเอาสีน้ำเงินด้วย”



“ไรว่ะ สา ชวนให้มาเลือกไหนเลือกเองเสร็จสับเลยว่ะ” พู่บ่นอย่างงอนๆ “ไม่แฟร์เลยนะเว้ย ทำไมทำอย่างนี้อ่ะ เราอยากได้ซิวิกนี่น่า”



“ใครบอกว่าฉันชวนมาไม่มีอะไร ฉันชวนมาให้เลือกเหมือนกัน เลือกอย่างอื่นนะ นู่นดูนู่นดิ เซลว์แมนคนนั้นอ่ะ ถูกใจแกไหม เซอร์ไพร์ย่ะ เซอร์ไพร์ รถฉัน ฉันต้องเลือก แต่ผู้ชายของแกฉันเลือกให้” แล้วฉันก็ชี้นิ้วไปที่พนักงานขายรถคนนั้น ที่มีผมสีบรอนด์ ตาสีเทา ที่กำลังเดินมาทางนี้ ส่วนยัยพู่ที่มองตามฉันไปถึงกับผงะตาค้าง จ้องไป น้ำลายเกือบไหลแล้ว ฉันต้องทำการเตือนสติทันทีเพราะว่าเขาเดินเข้ามาใกล้แล้ว “พู่ พู่ ยัยพู่ เขาเดินมาแล้วทำตัวให้สวยกว่านี้หน่อยดิ เผื่อว่าเขาจะได้ขายรถไป ขายหัวใจเขาไปให้แกด้วยไง” เป็นไงล่ะคำคมของฉัน สาสุดสวย



“สวัสดีครับ มีอะไรจะสอบถามไหมครับ ถ้าสนใจรถคันไหนกรุณาสอบถาม ผมสามารถลดราคาให้คุณได้ตามความเหมาะสมนะครับ” แหม พนักงานคนนี้ไฟแรงจริงๆมาถึงก็มีแต่ขายกับขาย ส่วนยัยพู่ทันทีที่เขาเอ่ยปาก ยัยพู่ก็ทำตัวเป็นธุระให้ฉันต่อราคาทันทีโดยที่ไม่สนใจโจแอนที่มีภาษาอังกฤษเป็นภาษาแม่ แล้วที่ฉันให้เขาพามาก็เพื่อให้ฉันมาช่วยต่อราคาให้ โจแอนเลยได้แต่มองยัยพู่อย่างงงๆ ว่าอยู่ดีๆทำไมภาษายัยพู่ถึงได้ดีขึ้นอย่างสายฟ้าแลบ



“เออคือว่า เพื่อนของฉันน่ะค่ะ ต้องการซื้อรถฮอนด้าแอคคอด ไม่ทราบว่ามีโปรโมชั่น บริการหลังการซื้อขายหรือเปล่าค่ะ” ยัยพู่ถามออกไปอย่างมีเลศนัย



“อ๋อ มีสิครับ เรามีประกัน 3 ปี ภายใน 26,000 ไมล์ครับต้องการเช็ครถเมื่อไหร่ก็ได้ฟรีเลยครับ แล้วเราเปลี่ยนน้ำมันเครื่องให้ฟรีด้วยครับ” พนักงานชายคนนั้นตอบมาอย่างไร้เดียงสา ส่วนฉันก็ได้แต่มองเหยื่อที่กำลังจะถูกผู้ล่าขย้ำอย่างยัยพู่



“ค่ะๆ แต่ว่าความจริงดิฉันหมายถึง บริการอย่างเช่นไปเดทกับเพื่อนผู้ซื้อเป็นการตอบแทนที่เขาช่วยเชียร์ให้เขาซื้อรถกับคุณเพื่อที่ว่าคุณจะได้ส่วนจากการขายน่ะค่ะ มีไหมค่ะ” ยัยพู่รีบเข้าประเด็นในการตะครุบเหยื่อของมัน และในทันทีพนักงานขายคนนั้นก็ถึงบางอ้อ ฉันมั่นใจว่าเขาคนนั้นจะต้องตอบปฏิเสธในทันทีอย่างสุภาพ ก็นายมันถูกเทรนมาดีนี่นาให้ปฏิเสธอย่างไม่น่าเกลียด



“อ๋อ มีสิครับโดยเฉพาะกับสาวสวยอย่างคุณผมไม่มีทางปฏิเสธลงหรอก ครับ ไม่ต้องหลังขายหรอกครับ เอาเป็นว่าตอนนี้ผมยังไม่ทราบว่าเพื่อนคุณจะซื้อรถหรือไม่ซื้อ แต่ว่าผมนัดคุณเดทเลยละกัน คุณจะได้เห็นว่าผมจริงใจไม่ใช่ไปเดทกับคุณเพราะว่าเห็นแก่ได้”



เพล้ง ฉันหน้าแตกทันที ได้แต่ทำหน้าเหลอหลาที่ว่าทำไมอีตาพนักงานคนนี้ถึงได้ใจง่ายจังว่ะ แต่จะว่าไปยัยพู่นี่มันก็สวยจริงๆนี่หว่า มิน่ามีแต่คนมาจีบมันไม่เห็นมีใครมาจีบฉันเลย ที่แท้ฉันเนี่ยแหละเป็นคนคบเพื่อนผิด เพราะว่าอยู่กับมัน มันถึงได้ดูเด่นกว่าคนถึงมาจีบมัน ฉันน่าจะคบกันคนอุบาทว์กว่านี้คนจะได้มาจีบฉัน เอ๊ะนี่ฉันคิดอะไรเนี่ย ตื่นๆสิสา พู่เนี่ยเพื่อนรักร่วมทุกข์ร่วมสุขแกเลยนะ ไปคิดร้ายกับมันไม่ได้ พอฉันได้สติฉันเลยหันกลับไปหาโจแอนเพื่อที่จะได้ยิ้มให้กับเขาเป็นการแก้เขินให้ยัยพู่ แต่ว่ากลับไปเห็นโจแอนยืนทำหน้าเหวออยู่เหมือนอย่างฉันเมื่อตะกี้เลย ฉันเลยตัดสินใจชวนโจแอนเดินไปดูรถฮอนด้าแอคคอดต่อไปเรื่อยให้ยัยพู่เจรจาให้เสร็จเสียก่อนแล้วค่อยกลับเข้าไปใหม่ หน้าอายจริงๆเลย มารยาหญิงไทย



“ถ้างั้นสงสัยเราคงได้เห็นพนักงานคนนั้นบ่อยขึ้นแล้วสิเนี่ย แหมพู่เนี่ยไวไม่เบาเลยนะ สาทำไมเธอไม่หาให้ได้สักคนเร็วล่ะจะได้ไม่เหงาพอพู่มีแฟนแล้ว” โจแอนเริ่มพูดขึ้นมาด้วยการแซวฉันหลังจากหายช็อกไปแล้ว



“โน โน โจแอนพูดอะไรอย่างนั้น ไอไม่เอาหรอกถ้ายังไม่รู้จักกันดีก่อนมาเป็นแฟนกันแล้ว ไอว่ามันไม่น่าไว้ใจ” ฉันตอบออกไปตามความคิดของฉัน



หลังจากที่ทำการซื้อรถกันเสร็จฉันก็ขับรถกลับบ้านแยกทางจากโจแอนโดยที่โจแอนจะต้องไปทำงานต่อ ในขณะที่ยัยพู่นั่งยิ้มอยู่คนเดียวในรถข้างๆฉันพร้อมกับเล่าถึงความน่ารักของพนักงานหนุ่มคนนั้น



“นี่สา เขาชื่อว่าแดเนียลล่ะ ว้ายชื่อน่ารักเป็นบ้าเลยคนอะไรก็ไม่รู้น่ารักชะมัน เขานัดฉันวันพรุ่งนี้แหละ เราจะไปเดทกัน ฉันตื่นเต้นจังเลยอ่ะ ว้ายๆ ขอบใจแกมากเลยนะที่มองเขาไว้ให้ฉันแล้วชวนฉันมาวันนี้อ่ะ” ยัยพู่พูดแล้วมองหน้าฉันอย่างขอบคุณจากใจจริง ฉันที่ได้มองเห็นหน้าใบนั้น หน้าที่มีความสุขของเพื่อนก็คอยมีความสุขไปด้วย แล้วก็คิดกับตัวเองว่าคิดไม่ผิดจริงๆที่ชวนพู่ไปด้วย



หลังจากที่ฉันส่งพู่ลงที่บ้านพร้อมกับอวยพรให้มันโชคดีสำหรับพรุ่งนี้แล้ว ฉันก็ขับกลับมาบ้านด้วยความเหนื่อยอ่อน และแล้วฉันก็ขับผ่านรถสปอร์ตคันดำที่อยู่หน้าบ้านของเรย์ รถอะไรน่ะสวยดีจังเลย ฉันจึงรีบจอดรถลงไปดูรถของเขาทันที โอโห ข้างในรถแต่งไว้ซะสวยเลย ที่นั่งเป็นเบาะหนังสีดำในขณะที่พวงมาลัยเป็นสีเหลือง ยังที่ฉันจะได้พิจรณาอะไรไปมากกว่านี้ก็มีมือสองมือยื่นเข้ามาขับฉันจากข้างหลังแล้วก็หันฉันกลับไป เขาผลักหลังชั้นเสียประชิดรถแล้วเริ่มลงมือฉีกเสื้อผ้าของฉันพร้อมกับพรมจูบลงไปทุกพื้นผิวบนส่วนบนของฉัน ฉันที่เริ่มจะรู้สึกตัวแล้วก็ร้องให้เขาหยุด พร้อมกับร้องของความช่วยเหลือไปในเวลาเดียวกัน



ฉันที่เริ่มจะร้องไห้เนื่องจากตกใจกลัวและเริ่มจะพูดไม่เป็นภาษาคนก็ดีใจขึ้นมาทันทีที่เห็นเรย์วิ่งออกมาจากบ้านพร้อมกับตะโกนบอกผู้ชายคนนั้นให้หยุด มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย







แฮะๆสั่นหน่อยนะ เพราะว่าต้องอ่านหนังสือน่ะแต่ว่าพอดิไอเดียมันมา หวังว่าคงจะชอบกันนะ