ลองอ่านดูนะคะ

คุณว่ามั้ย  กีฬาเนี่ยนอกจากจะสร้างความสามัคคีแล้ว  ยังสามารถสร้างความรักได้อีกด้วย

"วุ้น  ฉันไปหาแกที่มหาลัยนะ  มารับด้วยล่ะ"
"ให้เล็กน้อยไปรับละกัน  ฉันติดเรียน"
"ได้ๆ"
"แล้วเจอกันนะ"

ข้อความจากเสียงสนทนาทางโทรศัพท์ถูกตัดไปพร้อมกับรอยยิ้มของปลายสายอย่าง "กณิกนันท์" ที่วันศุกร์นี้หมายมั่นตั้งใจไว้ว่าจะไปหาเพื่อนสมัยมัธยมให้ได้  หลังจากที่ไม่เจอกันเกบ 2 ปี  แต่แล้วรอยยิ้มนั้นก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว  ปลับกลายเป็นใบหน้าเรียบเฉยและแววตาที่ว่างเปล่าแทน

ถนนสี่เลนหน้ามหาวิทยาลัยที่เต็มไปด้วยรถรามากมาย   แม้ไม่ติดขัดอย่างในเมืองหลวงแต่ก็หนาแน่นพอสมควร  เนื่องจากเป็นวันสุดท้ายของการทำงาน  หนุ่มสาวนักศึกษาขับรถแถวหน้ามหาลัยให้วุ่นวายพอดู  หญิงสาวในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ลงรถสายที่หน้ามหาลัยเรียบร้อย  ก็เดินไปที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะเพื่อกดหมายเลขที่ติดต่อบ่อยที่สุดในช่วงนี้  หลังจากยกหูรอสัญญาณสักพักก็มีคนรับ

"ฮัลโหล"
"เล็กน้อย  มารับหน่อยที่หน้า ม. นะ"
"อ้อ ก้อยเหรอ เดี๋ยวไปรับนะ"
"หน้า ม. ตรงตู้โทรศัพท์นะ"
"ได้ๆ เดี๋ยวเจอกัน"

สิ้นสุดบทสนทนา  กณิกนันท์ยังคงปักหลักยืนรอเพื่อนที่ตู้โทรศัพท์แห่งเดิม  เหม่อมองดูท้องถนนด้วยสายตาว่างเปล่า  ราวกับตัวเดียวอยู่ในโลก  แม้จะมีผู้คนที่ผ่านมา เธอยังคงไม่สนใจ  ยังคงยืนอยู่เฉยๆ  จวบจนรถเวฟสีดำ กับผู้หญิง 2 คน ขับมาจอด  เธอจึงได้ฤกษ์ขยับตัว

"อ้าว  ไหนว่าติดเรียน" กณิกนันท์ทักคนนั่งข้างหลังด้วยความงงงวย
"เรียนเสร็จเร็วว่ะ" วนาลี หรือ วุ้น ตอบด้วยท่าทางสบายๆ
"เสร็จเร็วหรือว่าโดด"
"อ่ะน่า  ช่างมันเถอะ"
"แล้วคืนนี้ แกจะนอนไหน  ห้องฉันหรือห้องไอ้วุ้น" ลัลลลิลลิ์ หรือ เล็กน้อยเอ่ยขึ้น  ส่วนกณิกนันท์กำลังจัดแจงวางกระเป๋าไว้ที่ตะแกรงหน้ารถ
"ห้องไอ้วุ้นละกัน  จะไปนอนกอดไอ้วุ้นซะหน่อย"
"ไอ้บ้า" มือไวเท่าปาก  วนาลี เพียะเข้าให้ที่ต้นแขนของกณิกนันท์เบาๆ  กณิกนันท์หัวเราะชอบใจที่สามารถหยอกสาวห้าวอย่างวนาลีให้เขินได้

หลังจากนั้นทั้งสามก็อาศัยรถซ้อนท้ายเข้ามาที่ห้องของวณาลี  ซึ่งอยู่ที่ชั้น 2 ของหอพักด้านหน้ามหาลัย  หลังจากเก็บสัมภาระของกณิกนันท์เรียบร้อยแล้ว  ทั้งวณาลีและลัลลลิลลิ์ก็หิ้วกณิกนันท์ไปคณะด้วยทันที

ที่มหาลัยในวันนี้กำลังมีการแข่งกีฬาภายใน  หรือที่เขาเรียกว่า กีฬาเฟรชชี่  ไม่ใช่ว่ามีแต่เฉพาะเฟรชชี่หน้าใสนะคะที่แข่งได้  ซอพอมอร์  จูเนียร์  หรือ ซีเนียร์ก็แข่งได้เหมือนกัน  ทั้งวนาลีและลัลลลิลลิ์ไม่ต้องการให้กณิกนันท์ต้องอยู่คนเดียว  ทั้งสองจึงลากกณิกนันท์มาด้วย

ลงรถที่สนามวอลเล่ย์บอลของคณะของทั้งสองคน  วนาลีและลัลลลิลลิ์เรียนคณะเดียวกันแต่คนละสาขา  ลงไปปุ๊บลัลลลิลลิ์ก็ขอแยกตัวไปทำงาน  ส่วนวนาลีรับหน้าที่หิ้วกณิกนันท์ไปด้วยต่อ  กณิกนันท์นั้นเป็นคนแปลกหน้าสำหรับทุกคนที่นี่จึงไม่แปลกอะไรที่จะตกเป็นเป้าสายตาของทุกคน

"กลับเหอะ  ฉันอายเค้า" กณิกนันท์กระตุกแขนเสื้อวนาลีเบาๆ
"อายทำไม  คนเยอะแยะ" ...แนะ  มีเอาคืน กณิกนันท์นึกหมั่นไส้อยู่ในใจ
"เฮ้ย เอ็กซ์ นี่ก้อย  เพื่อนเรา"
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ" หนุ่มหน้าหล่อ  ผิวขาว ทักกณิกนันท์อย่างเป็นกันเอง
"ค่ะ เช่นกันค่ะ"
"ผม เอ็กซ์ นะครับ  เป็นเพื่อนกับไอ้วุ้นครับ  ยังไม่มีแฟน"
"แล้วยัยน้องเฟิร์นล่ะ  เป็นใคร" เจอวนาลีแย๊บซ้าย  หนุ่มเอ็กซ์ถึงกับเอาจุ๊ปาก
"ไม่เอาน่าวุ้น  เพื่อนสวย  จีบไม่ได้เหรอวะ"
"ไม่ได้โว้ย  เพื่อนข้าใครอย่าแตะ" หนุ่มเอ็กซ์แกล้งโอดครวญเรียกคะแนนสงสาร  ส่วนกณิกนันท์หัวเราะจนน้ำตาเล็ด
"ก้อย  ไปทางโน้นดีกว่า อย่าไปสนใจมันเลย"
ไม่พูดเปล่า  วนาลีคล้องคอกณิกนันท์ไปที่ข้างสนามวอลเล่ย์บอลทันที

ที่สนามวอลเล่ย์บอลกำลังมีการแข่งขันวอลเล่ย์บอลกันอยู่  ระหว่างเหล่านักศึกษากับบุคลากร  สนุกสนานน่าดู  บุคลากรกับนักศึกษาเป็นกันเองดี  เฮฮาปาร์ตี้  วนาลีหลังจากวางมือลงจากบ่าก็ลากกณิกนันท์ไปแนะนำกับเพื่อนๆของมันอีก

"เฮ้ย เปา นี่เพื่อนเรา  ก้อย  ก้อย นี่เปา  ส่วนนี่กอล์ฟ สายเทคฉันเอง"
"ครับ" ชายหนุ่มร่างสูงผิวขาว  ทักเบาๆ  ส่วนอีกคนเป็นชายหนุ่มตาโต รูปร่างสันทัด ยิ้มนิดๆ พอเป็นพิธี
"สวัสดีค่ะ  ยินดีที่ได้รู้จัก"

ยังไม่หมดเพียงเท่านั้น  เพราะหลังจากที่แยกกับลัลลลิลลิ์ที่ขอตัวไปทำงานแล้ววนาลียังพากณิกนันท์ไปแนะนำกับเพื่อนๆอีกหลายคน  จนสุดท้ายมาหยุดเอาที่ห้องสมุดคณะ