คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เพี้ยน แมนชั่น - The Series *CHT.1 - เด็กใหม่
เพี้ยน แมนชั่น The Series – By KeytaSky
CHT.1- เด็กใหม่
หน่องได้พักห้อง 831 เป็นการชั่วคราวเพราะโค้ชลืมติดต่อหอพักไว้ล่วงหน้าทำให้ห้องที่เธอต้องการยังไม่ได้จัดเตรียมความเรียบร้อยไว้
ทันทีที่เดินถึงหน้าห้องพักสาวร่างสูงก็ต้องอุทานอยู่ในใจ
“โอ้ววววว..”
ชะงักเท้าแทบไม่ทันเมื่อเห็นว่าห้องตั้งอยู่ในจุดที่เรียกว่า ทางสามแพร่ง พอดีเป๊ะ!
เธอพยายามไม่คิดมาก หันหน้าไปเพื่อจะไขกุญแจเข้าห้อง และก็ต้องชะงักเป็นรอบที่สอง
“อุ้ย..”
คราวนี้ตกใจอีกครั้งเพราะมียันต์แปะหน้าห้องชัดเจนแจ่มแจ้งแสดงสู่สายตา หน่องกลืนน้ำลาย พยายามไม่คิดมากอีก ไขกุญแจเข้าห้องไป
สำรวจห้องพักสี่เหลี่ยมเล็กๆ แล้วก็ต้องถอนหายใจ ดูสะอาดสะอ้าน แต่อับๆ ชอบกล แหงนหน้ามองก็เห็นพัดลมติดเพดาน ซึ่งเก่าสะจนเธอคิดว่ามันอาจจะหล่นลงมาปั่นหัวเธอก็เป็นได้ โชคดีที่มีแอร์
เธอรู้สึกปวดฉิ๊งฉ่องขึ้นมากระทันหันจึงวิ่งเข้าห้องน้ำ
แกร๊ก ๆ
แต่ก ๆ ๆ ๆ
“อ้าว”
กดสวิทช์ไฟหลายต่อหลายรอบ ไฟห้องน้ำก็ไม่ติดเสียที มันอะไรกันนักกันหนาวะเนี่ย!
มุ่ยหน้าอารมณ์เสีย ไม่อยู่ดีกว่า ขอย้ายห้องแล้วกัน!!
คว้ากระเป๋าเป้ปิดไฟเปิดประตูห้องเท่านั้นแล
“ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก~~~~~”
หญิงสาวผมยาวดำมันขลับเดินเชื่องช้าผ่านหน้าเธอไประยะประชิด หน่องถอยกรูดแทบไม่ทัน มือก็คว้าโทรศัพท์ห้องเตรียมฟาดผีเฮี้ยนที่หลอกเธอได้แม้กระทั่งกลางวันแสกๆ!
แล้วจู่ๆ ผีเฮี้ยนที่ว่าก็หยุดเดินหน้าประตูห้อง 831 พอดี ค่อยๆ เหลียวหน้าหันมองคนที่โวยวายยืนเตรียมจะทุบหัวผีทันทีที่โดนจู่โจม
หน่องตั้งท่าชูโทรศัพท์ กลืนน้ำลายดังเอื้อก!
“ย้ายมาใหม่หรอ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” หญิงสาวผมยาวพูดกับเธอเนิบๆ ก่อนจะเดินผ่านไป คนตัวสูงเปลี่ยนเป็นอาการสงสัย พลางคิดกับตัวเอง
‘คนเมื่อกี๊ที่เจอข้างล่างปะหว่า’
ชะโงกหน้าตามก็เห็นหญิงสาวผมยาวไขกุญแจห้องข้างๆเธอ แล้วเดินเข้าไปเนิบๆ
‘เออ..สงสัยจะคนเหมือนกัน’
.
.
.
“ไม่เอาอะพี่กิ๊ฟหน่องขอย้ายห้อง!” เธอลงทุนขอคุยกับเจ้าของหออีกครั้ง . . . ลำพังสภาพห้องก็ไม่เท่าไหร่หรอกนะ แต่คนข้างห้องนี่น่ะสิ ขืนเจอทุกวันอนาคตทีมชาติหัวใจวายตายพอดี
“ไม่มีแล้วหน่อง ห้องเลข 555 ของน้องก็ราขึ้น แอร์เจ๊ง พัดลมไม่ได้ซ่อม ไฟขาด ประตูหลุด หน้าต่างหาย ห้องน้ำรั่ว พื้นแตก เตียงหัก..”
“พอแล้วพี่ หนูอยู่ต่อก็ได้” หน่องตัดบท งึมงำไม่พอใจ แต่ห้อง 555 สภาพก็ยังกะผ่านสงครามโลกมา คงต้องอยู่ห้องเดิมไปก่อนจริงๆ ละนะ
“เอ้อ แล้วห้องข้างๆ หนู ใครอะพี่ โคดน่ากลัวเลย” หน่องถือโอกาสถามเจ้าของสะเลย อีกฝ่ายเปิดเอกสารเยอะแยะตรงหน้า ตอบไม่ต้องคิด
“อ๋อ.. ปู เค้าเป็นคนเงียบๆอย่างงั้นละ ไม่ต้องกลัว”
อืมมมมมม หน่องพยักหน้าเข้าใจกับตัวเอง
แกร๊ก! เสียงเปิดประตูอ๊อฟฟิซดัง เรียกความสนใจจากทั้งเจ้าของหอและสมาชิกใหม่หันไปมอง
“โอ้ว...แม่..เจ้า!!”
สาวสวยที่เดินเข้ามาใหม่อุทานเป็นจังหวะทำตาโต เมื่อเห็นหน้าหวานๆ หันมองเธอ
“อะไรยัยแป้น!!” พี่กิ๊ฟเรียกสติน้องสมาชิกหออีกคนเมื่อเห็นว่ามองเด็กใหม่ตาไม่กระพริบ
แป้น หญิงสาวหน้าตาน่ารัก ตาใส ตัวเล็ก อารมณ์ร่าเริง เดินยิ้มแย้มเข้ามานั่งข้างๆ หน่องซึ่งยังคงงงกับอาการของคนในหอนี้อยู่
‘ปกติสักคนป่าววะ?’
“คืองี้พี่กิ๊ฟ นู๋จะมาขอผลัดวันจ่ายค่าอินเตอร์เน็ตอะ” เธอยิ้มร่าหน้าใส กระพริบตาปริบๆ ให้เจ้าของหอ ซึ่งพยักหน้าเข้าใจเพราะเธอทำอยู่ทุกเดือน
“เอาเงินไปตามปาล์มมี่มาละสิ..เออๆ ผลัดไปก่อนก็ได้” กิ๊ฟไม่ใส่ใจ ไม่ใช่เงินมากมายและแป้นก็อยู่นานแล้วด้วย เล็กๆ น้อยๆ ผ่อนปรนกันได้
“โหยยยย พี่กิ๊ฟ พี่ใจดีม๊ากกกกกกกกกกกกก” แป้นแสดงความดีใจด้วยการคว้าแขนเด็กสาวข้างๆ มากอด ถูหน้าไปกับแขน ทำเอาคนที่รู้อิโหน่อิเหน่ งง
“เฮ้ยๆ อย่าลวนลามน้องเค้า เดี๊ยะๆ เนียนนะ เห็นคนรัศมีดาราจับไม่ได้เลยแก” กิ๊ฟเอื้อมเอาปากกาเขกหัว แป้นยิ้มรับอย่างเดียว ก้มไหว้ขอบคุณแล้วเดินสคริปขาออกไปอย่างมีความสุข
“มีอะไรขาดเหลือบอกละกันนะหน่อง ห้องใหม่เสร็จเมื่อไหร่ก็ย้ายได้เลย” กิ๊ฟเงยหน้าจากกองเอกสารมาพูดด้วย คนหน้าหวานยิ้มรับยกมือขอบคุณก่อนจะเดินออกไป
วันนี้มีซ้อมตอนเย็นต่อ เมื่อจัดการอาบน้ำเสร็จแล้วก็ลงมาหาอะไรรองท้องกินก่อนไปซ้อม โชคดีที่สนามซ้อมอยู่ใกล้ๆ ทำให้ไม่ต้องรีบมากนัก
“พี่..ครัวซองก์เท่าไหร่คะ?” เธอถามคนยืนอยู่หลังเคาท์เตอร์ ไม่ทันจะตอบก็มีเสียงแทรกตะโกนมาจากร้านอาหารข้างๆ
“เรียกยายเถอะ ปูนนี้แล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” แม่ครัวหัวเห็ดทอดไข่ไปขำไป
“แหมมมมมมมมม เงียบไปเลย ตั้งใจทอดไปก่อนไข่จะไหม้!” ยายนาตาโต แต่หันกลับมายิ้มให้เด็กใหม่หน้าหวานที่ยืนเกาะตู้ขนมอยู่เหมือนเด็ก
“ชิ้นเล็ก 15 ชิ้นใหญ่ 25 แต่หนูเด็กใหม่มื้อนี้พี่เลี้ยง” คนขายยิ้มให้ หน่องตาโต ขอบคุณแทบไม่ทัน
“โหว จิงอะพี่ งั้นหนูไม่เกรงใจละนะ!!”
ว่าแล้วเธอก็ไม่เกรงใจจริงๆ
.
.
.
“อ.อ๊อดดดดดด พี่ๆ ที่หอใจดีมากเลยอะ เค้าเลี้ยงด้วยเพราะหนูเป็นเด็กใหม่ เลยเอาขนมมาให้พี่ๆ ทั้งทีมเลย เอามาเผื่ออ.อ๊อดด้วยนะ” คนตัวสูงยิ้มหน้าบาน ชูขนมเต็มถุงสองมือให้คนเป็นโค้ชดู
โค้ชอ๊อดร่างใหญ่ตาโต เขกกะโหลกอนาคตทีมชาติเสียงดังจนคนทั้งสนามหันมามอง
“ไปเอาของเค้าฟรีมาได้ไง? อ้อนเค้ามาอีกแล้วใช่มั๊ย? ไม่ต้องกิน ซ้อมเสร็จเอาไปคืนเค้าเลยนะ เกรงใจเค้า!!”
หน่องอึ้งอ้าปากค้าง
ไหงงี้งะ!!
นอกจากจะต้องเอาของไปคืนแล้ว สาวหน้าหวานยังต้องโดนทำโทษด้วยการซ้อมหนักกว่าคนอื่น . . . และที่สำคัญ หน้าที่หลักคือ เสิร์ฟน้ำ ถูพื้น เก็บลูก ขึงเน็ต ฯลฯ เท่าที่โค้ชจะให้เธอทำได้
วันนี้เลิกซ้อมสองทุ่ม
ลงรถเมล์แล้วก็เดินสะโหลสะเหลมาที่หน้าปากซอย กวักมือเรียกวินมอเตอร์ไซค์ที่คุ้นเคย(?) เพื่อใช้บริการ
“เพ่...ส่งหนูเร็ว ไม่ไหวละเหนื่อยมาก” พูดเสียงหอบ สองมือต้องถือถุงขนมมาคืนยายนาอีก ยิ่งคิดยิ่งแค้นโค้ช
คนเขาอุตส่าห์หวังดี!!
บะหมี่หันมองไม่สนใจพูดลอยๆ
“หมดคิวแล้ว..เข้าไปเองไปๆๆ” ถือโอกาสแกล้งสะเลย ครั้งที่แล้วมาทะลึ่งดีนัก แหม๋ๆ
หน่องนั่งยองๆ กับพื้น หมดสภาพคนรัศมีดาราจับแบบที่กิ๊ฟพูดเมื่อเช้า และถ้าแป้นมาเห็นสภาพเหงื่อโทรมกายเช่นนี้ก็คงกอดไม่ลงเช่นกัน
“เฮ้ยหมี่ ไปแกล้งเค้า มาๆ ชื่อหน่องใช่ปะ เห็นพี่กิ๊ฟบอก พี่ชื่อแจ๊คนะ เดี๋ยวไปส่งเอง” สาวผมหยิกที่นั่งอยู่ด้วยมองสภาพนักกีฬาด้วยความเวทนา อดสงสารไม่ได้ สตาร์ทมอเตอร์ไซค์เตรียมส่ง
เพียงเท่านั้นหน่องก็ยิ้มร่าเริงเปลี่ยนเป็นคนละคนเร็วยิ่งกว่าสไปเดอร์แมนแปลงร่าง คว้าหมวกกันน็อคขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ เอ่ยเสียงห้าว
“แว๊นไปเลยเพ่!!!!”
บะหมี่นั่งมองกลุ่มควันดำของรถที่เพิ่งขับออกไป บ่นพึมพำคนเดียว
“สงสัยจะเพี้ยนกันทั้งแมนชั่น” ว่าแล้วก็นั่งกดบีบีคุยกับแฟนต่อไป
เอี๊ยดดดดดด~
“ขอบคุณมากค่ะพี่แจ๊ค..ใจดีจังมาส่งหนูฟรี ฝันดีนะพี่!” ไหว้ขอบคุณสวยงาม โบกมือบ๊ายบายแล้วเดินเข้าแมนชั่นหน้าตาเฉย ฝ่ายแจ๊คโบกมือค้างแบบงงๆ
สุดท้าย แจ๊คกี้ก็ต้องประสบชะตากรรมเดียวกับบะหมี่ในตอนเช้า . . .
คนตัวสูงมองทางเดินมืดๆ ลิฟท์เก่าๆ แบบไม่วางใจ สองทุ่มแล้ว ฟ้ามืด หอเริ่มเงียบ แม้ร้านทำผม ร้านอาหาร ร้านเบเกอรี่ และร้านขายของชำจะยังคงเปิดอยู่ แต่การเดินขึ้นห้องคนเดียวเป็นอะไรที่น่าหวั่นใจไม่ใช่น้อย เหลียวซ้ายแลขวา เห็นคนก้มหน้าก้มตาถูพื้นก็วิ่งเข้าไปคว้ามือ
“นี่ๆ..ขึ้นไปข้างบนเป็นเพื่อนหน่อยดิสน” สน แม่บ้านประจำหอซึ่งเป็นคนทำความสะอาดห้อง831 ให้เธอเมื่อบ่าย จึงทำให้เริ่มคุ้นเคยกัน
สนขมวดคิ้ว ชะเง้อมองลิฟท์พลางถาม
“ทำไมอะหน่อง ไม่กล้าขึ้นไปคนเดียวหรอ?”
“อื้ม..กลัวพี่ปูอะ” ตอบตามตรงจนสนหัวเราะก๊ากออกมา
“เออๆ ไปเป็นเพื่อนก็ได้” ว่าพลางคว้ากระถังน้ำและไม้ถูขึ้นไปด้วย
สนตัวเล็กกว่า แต่หน่องก็ยังดันให้เป็นทัพหน้าเดินนำไปจนกว่าจะถึงห้อง ไฟทางเดินกำลังเสียพอดี แสงสีส้มกระพริบๆ ยิ่งทำให้บรรยากาศน่ากลัวมาขึ้นไปอีก
คนเดินตามใช้แขนดันๆ คนข้างหน้าให้เดินเร็วขึ้น
“เห้ย อย่าดันดิ กลัวเป็น..” สนกระซิบ เห็นห้องปลายสุดทางเดินแล้วก็แอบหวั่น ห้องของปูเธอเองไม่เคยเข้าไปทำความสะอาดให้ เพราะเจ้าของห้องเขาเคยว่า
‘คนนอกเข้า..เดี๋ยวพิธีกรรมไม่ศักดิ์สิทธิ์’
“เร็วๆ ดิสน” ค่อยๆกระดึ๊บกันไปตามทางเดิน จนมาถึงห้อง 831 จนได้ หน่องคว้ากุญแจไขห้องตัวเอง
กริ๊ก!
สำเร็จ ปลอดภัย ร่างสูงถอนหายใจโล่งอก หันไปหาคนใจดีที่มาเป็นเพื่อน
“ขอบคุณน๊าสน~” พูดเสียงดังสบายใจ ยิ้มกว้างให้
อีกฝ่ายแค่พยักหน้า ยิ้มน้อยๆ กลับ
ปัง!!
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ย ย ยย ”
ประตูห้องในสุดเปิดเองเสียงดัง!! หน่องกับสนกระโดดกอดกันกลมมองที่มาของเสียง
ปัง!!!
ประตูปิดเองต่อหน้าต่อตาทั้งสองคน!!
เพียงเท่านั้นสนก็โกยแน่บลงข้างล่างคนแรก ส่วนหน่องรีบวิ่งเข้าห้องล็อคประตู นึกอนาถในชะตากรรมตัวเอง
โอ้หน่องเอ๋ย ใยเจ้าจึงต้องมาตรากตรำเช่นนี้!!
เห็นมั๊ยคะทุกคน การจะเป็นนักกีฬาทีมชาติ มันไม่ง่ายเลย … ฮืออออออออออออออ ~~~~
*TBC
Talk :)
ก่อนอื่น ขาดการพรูฟ ขออภัยอย่างสูงค่า เพราะจะไปเขียนฟิค Singular ต่อ ^^"ลองลงเช็คเรตติ้ง แนวนี้หวังว่าจะชอบกันน๊า
เป็นเรื่องแรกที่ลองทำแบบซีรีส์ มันต้องมีเรื่องเป็นตอนๆ ไปใช่มั๊ย? (ฮ่าๆๆๆ)
จะพยายามนะคะ ^^
ความคิดเห็น