คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เพี้ยน แมนชั่น - The Series *OP
เพี้ยน แมนชั่น The Series – By KeytaSky
[OP]
พระอาทิตย์ฉายแสงร้อนแรงยามเที่ยง . . . แสงแดดระอุทำเอาคนที่เดินหาหอพักใหม่ใกล้ที่ซ้อมและโรงเรียนปาดเหงื่อ
หันซ้ายหันขวามองทาง ยกกระดาษเขียนแผนที่ในมือดูพลางบ่น
"โค้ชนะโค้ช ดันบอกมาได้ว่าหอพักในเต็มให้มาอยู่หอนี้!! แล้วโค้ชเขียนแผนที่อะไรเนี่ย ดูก็ไม่รู้เรื่อง"
หน่อง เด็กสาว (?) ร่างสูงเพิ่งได้รับเลือกเข้าแคมป์เตรียมทีมวอลเล่ย์บอลจึงต้องเข้าแคมป์ฝึกซ้อม แต่หอพักนักกีฬาเกิดเต็มขึ้นมาเลยต้องระเห็จออกมาอยู่หอนอกแทน
เธอบ่นหน้ามู่ ขมวดคิ้วพลิกกระดาษกลับหัวไปมา ทางไปหอพักมันทางไหนกันแน่นะ!?
"น้อง!! จะไปไหน?" เสียงห้าวๆ ตะโกนหาเค้า คนร่างสูงกว่าผู้หญิงทั่วไปหันมอง พลางสงสัย
เสียงมาจากไหนวะ?
"เฮ้ย! ทางนี้!" เสียงเดิมตะโกนดังขึ้น คนมองหาต้นเสียงก้มลงมอง
"อ้าวพี่..โถ่ตัวเล็กแค่นี้หนูหาไม่เจอ" บ่นกระปอดกระแปด ก้มมองเห็นเป็นพี่วินมอ'ไซค์ตัวเล็กกวักมือเรียกเขาอยู่
คนเป็นวินมอไซค์เท้าเอว เงยหน้ามองเด็กตัวผอมสูง
"โหยไอ้น้องพี่สูงร้อยหกแปด น้องนั่นละสูงโคตร! แล้วนี่จะไปไหน" หลังจากบ่นคนสูงกว่าเสร็จก็ถามเพราะเห็นเหมือนหลงทางอยู่
คนหน้าหวานยิ้มร่า ยื่นกระดาษแผนที่ให้วินมอไซค์ดู
"ที่นี่อะเพ่ กิ๊ฟกูเกิลแมนชั่น"
คนรับแผนที่ร้อง อ๋อออออออ ~~!
"ข้างในซอยนี้เองมาๆ ขึ้นมาพี่ไปส่ง เดินตอนเที่ยงแบบนี้ละลายตายกลางทางแน่"
หน่องยิ้มร่าดีใจ ยกมือไหว้ขอยคุณ ขึ้นซ้อนท้าย แต่ไม่ทันที่มอเตอร์ไซค์จะออก วินอีกคนก็ขับกลับมาที่คิวพอดี
"ไปไหนเนี่ยหมี่" วินที่เพิ่งขับกลับมาเป็นผู้หญิงผมหยิกใส่เหล็กดัดฟัน หน่องยิ้มร่าให้ อีกฝ่ายยิ้มตอบ
"ส่งเด็กใหม่เนี่ย กำลังจะย้ายเข้าแมนชั่น แจ๊คกี้ส่งพี่กิ๊ฟเสร็จละเหรอ" บะหมี่ตอบพลางบิดมอเตอร์ไซค์ อีกฝ่ายพยักหน้าโบกมือทักทายหน่องที่ซ้อนท้ายอยู่
"เออ โชคดีไอ้น้อง"
"ขอบคุณค่ะพี่.."
กิ๊ฟกูเกิลเป็นแมนชั่นขนาดใหญ่มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน ทั้งร้านอาหารรสเลิศขนาดพระกระโดดกำแพงมากิน ร้านเบเกอรี่เจ้าเก่าขนาดคอฟฟี่บีนบายดาวต้องมาสูตร ร้านขายของชำที่เด็ดกว่าจนเซเว่นยังต้องปิดหนี ร้านเสริมสวยรุ่นโปรเฟสชั้่นนอลแบบโทมัสทอร์ยังอาย
กิ๊ฟ เจ้าของแมนชั่นซึ่งสืบทอดกิจการมาตั้งแต่รุ่นปู่ จนมาถึงเธอ ทำให้คำนวนอายุของหอพักนี้ได้ไม่ยาก แต่ตอนนี้เพื่อให้ทันสมัยมากขึ้น เธอเปลี่ยนชื่อแมนชั่นให้เป็นตามชื่อตนเอง
หญิงสาวท่าทางทะมัดทะแมงเดินเข้าแมนชั่นตนเองไม่ลืมแวะร้านอาหารเจ้าอร่อย(เพราะมีเจ้าเดียว)ของหอ แม่ครัวหัวเห็ดกำลังยิ่มร่ารอลูกค้าพอดี
"เฮ้ย อร วันนี้มีอะไรกิน!" อร หรืออรอุมา แม่ครัวฝีมือดี ดีกรีกูยังเบลอ เอ้ย กอร์ดองเบลอ ยิ้มรับเจ้าของสถานที่ เดินหาพร้อมกระดาษจดในมือ
"วันนี้มีเมนูไข่พี่กิ๊ฟ.. ไข่เจียว ไข่ลวก ไข่ตุ๋น ไข่คน ไข่กวน ไข่ดาว ไข่ตุ๋น ไข่ลูกเขย ไข่.."
"พอแล้ว! เออ ข้าวไข่เจียวแล้วกัน เดินไปให้พี่ที่ออฟฟิซด้วย" กิ๊ฟตัดบทเพราะเห็นท่าจะอีกยาวหากปล่อยให้น้องอรสาธยายเมนูอาหารไปเรื่อย
สาวใต้รับคำเดินกลับเข้าครัวสบายใจ กิ๊ฟส่ายหน้าหน่ายใจ
ไม่ทันเดินเข้าห้องออฟฟิซตัวเองเสียงเอื้อนระดับโอเปร่าก็ดังเข้ามาในโสตประสาท กิ๊ฟจำได้ดี ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร!
"เมื่อ สุริยน ย่ำ สน-ธยา หมู่นกกาก็บินมา สู่รัง ให้มาคิดถึง ท้องทุ่งนา เสียจัง ป่านฉะนี้ คงคอยหวัง เมื่อไหร่จะกลับ บ้าน นา. . ."
ผู้หญิงตัวผอมเล็กเดินลงบันไดมา ร้องเพลงฝึกพลังเสียงดังเช่นที่ทำทุกวัน
"อะ..แฮ่มๆ เอาใหม่ . . . เมื่อ สุริยน ย่ำ สน-ธยา~~~~"
วรรณา หรือที่คนทั้งแมนชั่นเรียก "ยายนา" เจ้าของร้านเบเกอรี่ใต้แมนชั่น ยายนาชอบทำขนมเป็นชีวิตจิตใจ ตอนแรกเป็นแค่คนเช่าเฉยๆ แต่เพราะร้องเพลงทั้งวันขนาดคนทั้งหอระอาจึงต้องหางานให้ยายทำ เจ้าของหอใจดีอย่างกิ๊ฟจึงแบ่งพื้นที่ให้ยายเปิดเบเกอรี่เล็กๆ เป็นของตัวเอง เผื่อจะร้องเพลงน้อยลง
. . . แต่เหมือนจะไม่ได้ช่ยเลยจริงๆ
จึงเป็นสาเหตุให้ทุกวัน คนทั้งแมนชั่นจะต้องได้ยินเธอฝึกร้องเพลงซ้ำแล้วซ้ำอีก. . . เรียกว่าร้องตามกันได้ทุกเพลงเลยทีเดียว
"ยายพอเห๊อะ~~" เสียงตะโกนจากร้านเสริมสวยขัดจังหวะคนล่าฝัน ยายนาหันขวับไปมองเจ้าของร้านที่ยืนสระผมให้ลูกค้าอยู่
"ไม่ต้องมาสกัดดาวรุ่งซะให้ยากยัยซาร่า . . ซักวันชั้นจะไปเป็นดาวโดดเด่นบนฟากฟ้า จะไปไขว่คว้าเอามาดังใจหวัง~~~" พูดไปพูดมาก็ร้องเพลงประจำรายการแข่งร้องเพลงชื่อดังแล้วเดินจากไป
นุศรา หรือซาร่าของเพื่อนเรียกกัน เธอเป็นเจ้าของร้านเสริมสวย เพียงหนึ่งดียวของที่นี่ ซาร่ายืนยิ้มขำกับอาการของยายที่ดูจะมากขึ้นทุกวันๆ
"พี่นุช..ยายเค้าจะไปประกวดจริงอะ?" เพียวน้องเล็กสุดของแมนชั่นนี้นอนให้ซาร่าสระผมไปอ่านหนังสือไป ตอนแรกก็ไม่คิดว่าพี่ใหญ่ของแมนชั่นจะจริงจัง แต่พอได้ยินเสียงยายร้องเพลงทุกวี่วันก็อดถามไม่ได้
"ช่างยายเค้าเหอะเพียว อ่านหนังสือไปจะเอนท์ฯอยู่แล้วไม่ใช่เรอะ!" ซาร่าขำกับอาการขี้สงสัยของเด็ก แต่ก็ต้องหน้าเสียเมื่อยัยเพียวบ่นงึมงำกลับมา
"เดี๋ยวนี้เค้าเรียกแอดมิชชั่น ไม่ใช่เอนทรานซ์แล้วป้า!"
แหมะ! เดี๋ยวแม่กระชากหนังหัวออกมาสระเสียเลย!!
บะหมี่แว๊นมาส่งเด็กใหม่ถึงหน้าแมนชั่น คนตัวสูงลงจากรถ ยกมือไหว้ขอบคุณพลางพูดทะเล้น
"ไม่คิดตังปะพี่ โห..ขอบคุณมากกกก พี่ชื่อหมี่ใช่ปะ โคดใจดีเลย" ตบบ่าคนตัวเล็กกว่าที่นั่งงงอยู่
บะหมี่ส่ายหน้า คนมาใหม่นี่ทะเล้นใช่ย่อย!!
ได้แต่พยักหน้าขอไปที ถือสะว่าให้สะวันนึงละกัน วันหลังจะคิดทบต้นทบตอกให้เข็ด
หน่องโบกมือบ๊ายบายพี่วินมอ'ไซค์ใจดี กระชับกระเป๋าเป้กลับหลังหันเพื่อจะเข้าติดต่อหอพัก
"เฮ้ยยยย ยย ย ย ย~~~~~~~!!!"
ตกใจแทบสิ้นสติเมื่อหันกลับมาเห็นผู้หญิงผมยาวตรงสวยปิดหน้าไปค่อนหน้ามายืนเงียบๆ อยู่ข้างหลัง พอตั้งสติได้สาวร่างสูงก็สูดหายใจลึกแล้วบ่นโวยวาย
"โหยพี่..มายืนไม่ให้ซุ่มให้เสียงตกใจหมดเลย" เธอบ่นใจแทบหล่นกระเด็นไปอยุธยา ทว่า อีกฝ่ายยังคงยืนนิ่ง มองหน้าเธอแบบไร้อารมณ์ หน่องโบกมือปัดผ่านหน้า เช็คปฏิกิริยา
แล้วจู่ๆ หญิงผมยาวก็พูดเสียงนิ่มเบา
"ดวงจะดัง..พุ่ง รุ่ง ฉุดไม่อยู่" พูดเพียงเท่านั้นแล้วเดินจากไป หน่องเกาหัวงงๆ เหลียวมองตาม พลางคิด
พิลึกคน
"ไม่ต้องสงสัยหรอกเค้าเป็นคนพูดน้อยอย่างนี้ละ" เสียงจากในตึกตะโกนบอกมา
สน แม่บ้านประจำแมนชั่นกำลังถูกพื้นเอาเป็นเอาตายพูดโดยที่ไม่มองหน้าเขา หน่องพยักหน้ารับงงๆ แต่ก็ถือเป็นโชคดี
เอาวะ อย่างน้อยก็ทักเรื่องดีๆ หวังว่าจะจริงแล้วกัน
*Tbc
Talk!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ท้าทายอำนาจมืดสุดฤทธิ์ 55555
ออกแนวตลกขำๆ หวังว่าจะชอบกันนะ
ไม่ต้องสงสัยว่าพี่แป้นไปไหน ตอนหน้าออกแน่นอนค่า
ขาดการพรูฟ ขออภัยด้วยค่ะ ^^
ปล. ขอโทษด้วยน๊าที่วุ่นวายเวิ่นวือกว่าจะเข้าอ่านได้ แต่ก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและสนับสนุนนะคะ
ยินดีน้อมรับทุกคอมเม้นเพื่อนำไปปรับปรุงแก้ไขค่ะ :)
ความคิดเห็น