[SGL Fiction] Golden Medal 'Queen'

ลำดับตอนที่ #1 : Golden Medal 'Queen' - [I : New Prince]

 Golden Medal ‘Queen’

New Prince

เสียงกลองและเสียงร้องเพลงสันทนาการสนุกสนานในวันรับน้องรุ่นคณะศิลปกรรมฯ ของมหาวิทยาลัยชื่อดัง เปิดเทอมมาได้อาทิตย์กว่าๆ แล้ว วันนี้จะเป็นวันจัดงานเลี้ยงฉลองต้อนรับน้องใหม่วัยใส

สวัสดีครับ ผม โชติวุฒิ หรือ นัท ครับ เด็กมหา’ลัยปี 1 คณะศิลปกรรมศาสตร์ เอกดุริยางค์ฯ เป็นวัยเฟรชชี่กำลังใส (?) ขอบอกสั้นๆ เลยว่า ผมโคตรเกลียดไอ้พิธีการรับน้องและงานเลี้ยงฉลองเฟรชชี่อะไรนี่ชิบเป้งเลยครับ แต่เนื่องด้วยไอ้รุ่นพี่ตัวแสบพนันไว้ว่า ถ้าผมอยู่จนจบงาน จะพาไปเลี้ยงน้ำหวานหน้ามหา’ลัย คิดคำนวนแล้วก็คุ้มครับ . . .

ปัญหาอยู่ที่ตอนนี้ผมกลับต้องมาทำในสิ่งที่เกลียดที่สุด!!

เชื่อหรอครับว่าหน้าตากวนตีน เกิดมาก็ดูผิดกฎหมายอย่าง โชติวุติ หรือชายโช ฉายาที่เพื่อนๆตั้งให้จะถูกโหวตเป็น 1 ในผู้เข้าชิงเดือนคณะ ให้กระโดดตึกตายใคร๊มันก็ไม่เชื่อ ได้แต่ตีตราหน้ารุ่นพี่ที่ยืนขำท้องแข็งกับท่าทางเก้กังๆของผมบนเวที และไอ้พวกเพื่อนทรยศด้วยครับ

ผมลงจากเวทีเมื่อไหร่พวกมันเละแน่!!

“เอาละครับ...และผู้ได้รับตำแหน่ง เจ้าชายคนใหม่ แห่งคณะศิลปกรรมฯ ในปีนี้ได้แก่…………” เสียงซาวด์ดนตรีลุ้นระทึกดังกึกก้อง

ได้ยินไม่ผิดครับ สำหรับที่นี่ “เจ้าชาย” คือชื่อเรียกคนที่ได้เป็น เดือน ของแต่ละคณะ ส่วนดาว ก็เรียกกันว่า “เจ้าหญิง” ตำแหน่งหน้าตาน่ารักสุดๆ ดุจเจ้าหญิงประกาศไปแล้วครับ เป็นของผู้หญิงหน้าหมวยตัวขาว ผมยาวปลิวไสว ชื่อ ดาต้า . . . ขอโทษนะครับ คนอะไรชื่อประหลาด ผมไม่ได้จะว่าหรือดูถูกผู้หญิงนะ แค่อึ้งในความสามารถการตั้งชื่อลูกของแพ่แม่เด็กสมัยนี้เสียจริง

เสียงดนตรีลากยาวจนคนดูลุ้นแล้วลุ้นอีก ผมก็ลุ้น ... ไม่ใช่อะไร คือ  . . .

ปวดขี้ครับ!!

จะลงไปขี้นานแล้วพิธีกรมัวแต่ลีลาหากิจกรรมให้ทำอยู่ได้ และเสือกให้ทำสิ่งที่ผมเลี่ยงมาตลอด

. . . ร้องเพลง . . . ใครเป็นคนบัญญัติว่าคนเล่นดนตรีได้ต้องร้องเพลงเป็น ทฤษฎีนั้นต้องล่มเพราะผมคนนี้อย่างแน่นอน!! ร้องเพลงธรรมดาก็เพี้ยนพออยู่แล้ว นี่ร้องเพลงไปอั้นขี้ไป.. ไม่อยากบรรยายความทุเรศขนาดนรกยังอาย

หลังจากคนทั้งคณะฟังเสียงร้องเพลงอันไพเราะน่าสุนทรีย์ มีสเน่ห์ของผมกันซาบซึ้งไปแล้ว

หึ หึ . . . ไอ้นัทหน้าโหดคงได้ตำแหน่งมาอย่างไม่ต้องสงสัย

“ขอแสดงความยินดีกับ น้องนัท!! ด้วยคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”

เสียงพิธีกรประกาศชื่อผู้ได้รับตำแหน่ง . . . ผมอึ้งไม่เท่าไหร่ แต่หน้าตาไม่เชื่อเหมือนโลกไม่มีฤดูร้อนของไอ้พวกรุ่นพี่และเพื่อนที่มันตั้งใจจะแกล้ง ให้ผมขายหน้า

โอ้ย สะใจคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ วะฮะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

กว่าจะได้ออกจากงาน ร้านน้ำหวานปิดหมดแล้ว ผมเก็บไว้คิดบัญชีทีหลัง ปัญหาตอนนี้คือ ชายโชต้องย้ายของจากหอในเฟรชชี่ธรรมดา ไปอยู่หอพักที่เรียกว่า “หอคอย” ให้ตายครับ ใครตั้งชื่อ! โคตรไม่เป็นมงคลสำหรับผมที่ตั้งใจเข้ามหาลัยมาจีบสาวเลยสักนิดเดียว...

เจ้าชาย เจ้าหญิง จากทุกคณะจะมารวมตัวกันที่ หอพักหอคอย นี่ละครับ พวกรุ่นพี่บอกว่า เป็นสวรรค์ของเด็กมหา’ลัยนี้เลยทีเดียว เพราะรวบรวมคนหน้าตาหล่อสวย รวยรูป กันทั้งนั้น พวกมันออกอาการอิจฉาผมกันยกใหญ่ที่จะได้ไปอยู่ในหอคอยรวบรวมคนหน้าตาดี ทั้งที่ก็เป็นเพราะพวกมันนั่นละที่ส่งชื่อผมเข้าประกวด . . .

“เฮ้ย! งี้ไอ้นัทก็ได้อยู่กับราชินีด้วยดิวะ!!” พี่โอ๊ตจอมบงการแผนส่งมาเฟียประกวดเดือน ไอ้พี่ตัวดีคนนี้ละต้นคิดเลย ผมยังแค้นใจไม่หาย ขายขี้หน้ากับคลิปอั้นขี้ร้องเพลงที่พวกมันอัดเก็บไว้เบล็คเมล์ผม

รุ่นพี่คนอื่นๆ ฮือฮากันใหญ่ ยิ่งออกอาการอิจฉาผมมากขึ้น ส่วนผมกับเพื่อนก็ได้แต่งง ช่วยอธิบายให้เข้าใจหน่อย พวกผมเฟรชชี่นะคร๊าบ

“เดี๋ยวๆ พี่ ราชินีอะไร” ผมถาม พี่โอ๊ตโอบบ่าผม ตบเบาๆแล้วพูด

“น้อง ซิน ปี 2 คณะสถาปัตย์ฯ ราชินีที่สวยที่สุดเท่าที่พี่เห็นมา.. ปกติเด็กปี 1 จะไม่ได้เข้าชิง ราชา ราชินี หรอกนะ แต่ปีที่แล้ว สงครามย่อยๆ เลยแหละ ใครก็อยากให้น้องเค้าเป็นราชินีกันทั้งนั้น ทำเอาราชินีรุ่นเก่าที่ต้องการป้องกันตำแหน่งหงายเงิบ แล้วเจ้าหญิงรุ่นพี่ที่เข้าชิงต่างก็ประท้วงกันยกใหญ่ แต่ทำยังไงได้ มติออกมาเอกฉันท์ ฉายา Queen Ace (S) เป็นตำนานราชินีที่อายุน้อยที่สุด”

ผมฟังแบบงงๆ อะไรมันจะขนาดนั้นกัน เพื่อไอ้ตำแหน่งพวกนี้ผู้หญิงเค้ายอมทำกันทุกอย่างเลยหรอ

“โอ้ยพี่..เว่อร์ปะเนี่ย ถ้าสวยขนาดนั้นเค้าคงไม่มาประกวดแค่ราชินีหรอก ไปเวทีนางงามนู่นแล้ว”

ผมไม่เชื่อหรอกครับ จะแย่งตำแหน่งอะไรกันนักหนานะ สวยจริงก็ไปประกวดเวทีระดับประเทศแล้วคร้าบ

ไม่ทันขาดคำ พี่โอ้ตตบหัวผมดังป้าบ!

เฮ้ย จู่ๆมาตบกบาลกันทำไมวะฮะเนี่ย?!

“ทะลึ่งแล้วไอ้นัท! น้องเค้าจะไปประกวดได้ยังไง? น้องซินราชินีที่พี่พูดถึงเป็นผู้ชายครับไอ้น้องนัท!!”

พี่โอ๊ตตะโกนใส่หน้า

อ้าว! ราชินีก็ต้องผู้หญิงสิครับ ผมผิดตรงไหน?!

นัทเก็บข้าวของที่มีไม่มากตามประสาผู้ชาย.. เพียงแค่เสื้อผ้า กับกีตาร์ตัวโปรดเท่านั้น ด้วยเพียงเวลาครู่เดียวจึงเก็บเสร็จเรียบร้อย เดินๆ อยู่ก็เห็นเจ้าหญิงดาต้าถือของพะรุงพะรัง เดินได้สามก้าวของก็หล่น

สงสารครับ สัญชาตญานสุภาพบุรุษมันพุ่งพล่าน รีบเดินเข้าไปช่วยเค้าถือของ

“ขอบคุณค่ะ” เธอยิ้มตาหยี ผมเพียงแค่ยิ้มรับ พลางมองสัมภาระ

โอ้โห... เจ้าหญิงโคตรรรรรร เยอะ! ของนะครับ คิดดู 1 กระเป๋าลาก 1 กระเป๋าถือ 1 กระเป๋าสะพาย สองถุงผ้า

แบกบ้านมาเรียนหรือวะเนี่ย = =

ผมเหลือบไปเห็นกระเป๋าไวโอลินที่ดาต้ากอดไว้แน่น

อ้อ... สงสัยจะเอกไวโอลิน

เจ้าชายเจ้าหญิงคณะศิลปกรรมศาสตร์ เดินมาถึงหอพักหอคอย ซึ่งสวยและดูดีไม่แพ้หน้าตาคนพักส่วนมาก อันนี้ขอยกเว้นชายโชไว้ เพราะเจ้าตัวเขาคิดว่าตัวเองฟลุคเข้ามา เข้ามาก็เจอห้องโถงขนาดกว้าง เรียกว่าเป็นส่วนกลางของหอคอย เชื่อมฝั่งเจ้าชาย กับ เจ้าหญิง ไว้ด้วยกัน มหาวิทยาลัยมีทั้งหมด 13 คณะ เท่ากับว่ารุ่นหนึ่งจะมีเจ้าชาย-เจ้าหญิง 26 คน เจ้าหน้าที่ที่ดูแลจัดการแยกที่นั่ง แบ่งฝั่งชายหญิง ผมนั่งลงข้างเจ้าชายจากคณะอะไรก็ไม่ทราบ

. . . ไอ้คนนี้ยอมรับว่าหน้าตาดี แต่ดูกวนตีนชะมัดยาด . . .

มองๆ ไปแล้วก็มีแต่พวกหน้าตาผู้ดี หล่อขั้นเทพกันทั้งนั้น แล้วคนหน้าตามาฟียอย่างผมจะหาเพื่อนในหอได้มั๊ยคร้าบ โอย คิดแล้วเครียด!!!

เสียงระฆังตีดังเป็นสัญญานให้ทุกคนเงียบ มันจะแบ๊วเทพนิยายไปไหนวะเนี่ย ผมคิด ง่วงก็ง่วง เหนื่อยก็เหนื่อย ยังจะมาพิธงพิธีอะไรอีก ผู้ชายหน้าตี๋ดูเรียบร้อยเดินขึ้นโพเดียม . . .ถ้าจำไม่ผิด นั่นพี่โต๋ รุ่นพี่คณะผมอยู่เอกเปียโนครับ เขาควบตำแหน่งประธานนักศึกษาไว้ด้วย

“ยินดีต้อนรับเจ้าหญิง-เจ้าชายเฟรชชี่ทุกคนสู่หอคอยของเรา”

เสียงปรบมือดังขึ้น ผมปรบตามเป็นมารยาท สายตาก็มองไปเรื่อย ฝั่งเจ้าหญิงมีแต่คนน่ารักๆ ทั้งนั้น ดูเจริญหูเจริญตาจนเกือบลืมฟังที่ประธานนศ.กำลังพูด

“สมาชิกใหม่ทั้งหมด 26 คน ทดแทน 26 คนก่อนที่เพิ่งจบการศึกษาไป เพื่อให้ทราบขนบธรรมเนียมของเรา ผมขอแจ้งทุกคนไว้ก่อนว่า ภายในหนึ่งสัปดาห์หลังจากนี้ เราจะจัดงานเฟ้นหา ราชา และ ราชินี แห่งมหาวิทยาลัยกัน” เกิดเสียงฮือฮา พูดคุยกันทันทีที่ประธานน.ศ. พูดจบ

โอ้ จะรีบประกวดกันไปไหนครับเนี่ย ผมเพลียกับไอ้การเฟ้นหาคนหน้าตาดีเหลือเกิน แต่จะว่าไป... ผมสะดุดตากับผู้ชายท่าทางภูมิฐาน ซึ่งยืนอยู่ในระยะไม่ไกลนักจากโพเดียม ข้างหน้าผู้ชายคนนั้นมีเก้าอี้ใหญ่และใครบางคนนั่งอยู่ ผมเพ่งมองแทบไม่เชื่อสายตา

พระเจ้า! นั่นคนหรือเทพสวรรค์ ให้ตายเถอะ!!

คนบ้าอะไรโคตรรรรรรรรดูดีเลยครับ หน้าสวยเหมือนภาพวาด ผมยาวเป็นลอนเหมือนตุ๊กตาฝรั่งเศส ท่านั่งไขว่ห้างดูวางอำนาจแต่โคตรลงตัว . . .

ราชินี!! รูปร่างท่าทาง หน้าตาแบบนั้น ราชินีชัดๆ!

โอ้ว ผมเพิ่งเริ่มรู้สึกโชคดีที่ได้รับเลือกเข้ามาอยู่ในหอคอยแห่งนี้ คนคนนี้โคตรสง่าเลยครับ พระเจ้าสรรค์สร้างเป็นนางฟ้าบนโลกมนุษย์ของจริง...

แต่เสียงพี่โอ๊ตแวบเข้ามาในความคิดคล้ายอีกด้านในสมองกำลังเถียงอยู่

‘น้องซินราชินีที่พี่พูดถึงเป็นผู้ชายครับไอ้น้องนัท’

ไอ้ความรู้สึกพลุ่งพล่านในร่างกายมันหดวูบลงเหมือนตกหลุกอากาศทันที ขอบพระคุณไอ้พี่โอ้ตที่บอกผมก่อน ไม่อย่างนั้นใครจะเชื่อว่าไอ้คนหน้าสวยผมยาว จมูกโด่ง ปากชมพู ผิวดูดี มีชาติมีตระกูล แบบนี้ จะเป็นผู้ชายไปได้. . . ถ้าผมไม่รู้มาก่อนผมก็ไม่เชื่อ!!

ร้อยทั้งร้อยครับ ผมพนันกับตัวเอง ยังไงๆ ไอ้ราชินาย เอ้ย ราชินีหน้าสวยนี่ ตุ๊ด ชัวร์! ไม่อย่างนั้นจะมารับตำแหน่งราชินี นั่งสง่าหน้าตาเฉยอยู่อย่างนี้หรอครับ ที่สำคัญสวยขนาดนี้ก็เถอะ ผมไม่นิยมครับ ผมยังคิดมั่น ยึดมั่น ถือมั่น กับความแมนร้อยเปอร์เซนต์ของตัวเองอยู่

เกือบไปแล้วไอ้นัท เกือบหลงชอบตุ๊ดไปแล้ว ดีนะที่ไหวตัวทัน...

“พรุ่งนี้เช้าจะมีจดหมายชี้แจงรายละเอียดการแข่งขันส่งถึงห้องของทุกคน ก่อนอื่นใดผมขอแนะนำผู้ดำรงตำแหน่งราชาและราชินีคนปัจจุบันก่อน ขอเชิญครับ!”

เสียงเฮให้กำลังใจและเสียงปรบมือจากพวกปีหนึ่งดังก้องห้องโถง ท่วงท่าเดินที่ดูเรียบร้อยเกินชาย รอยยิ้มรับเสียงปรบมือต้อนรับทำให้ใบหน้านิ่งที่เดิมดูเย่อหยิ่ง กลับเป็นมีประกายของสเน่ห์ที่น่าหลงไหล

ไอ้นัทคนนี้เชื่อแล้วครับพี่โอ้ต.. น้องซินของพี่เนี่ย โคตรราชินีเลย

ผมมองดูแล้วเคมีราชากับราชินีดูเข้ากันอย่างประหลาด ราชาตัวสูง หรือราชินีมันตัวเล็กวะ? คิดไปคิดมาผมว่าราชินีตัวเล็กครับ เสื้อเชิ้ตผ้าลินินสีขาวแนบตัวทำให้เห็นสัดส่วนของคนใส่ได้ชัด ถือเป็นผู้ชายที่เอวบางร่างน้อย กางเกงยีนส์สีซีดแนบขาเรียวเล็ก ผมยาวลอนทำสีน้ำตาลแดงอ่อน . . .

ถ้ากลับไปบอกพวกพี่ๆ เพื่อนๆ ว่าได้มองราชินีระยะใกล้ขนาดนี้ เชื่อเลยครับว่าไอ้พวกนั้นตาลุกเป็นไฟอยากเป็นเจ้าชายคณศิลปกรรมฯ แทนผมกันเป็นแน่แท้ คิดแล้วก็สะใจครับ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ

ผมนั่งมองราชินีหน้าหวานไปเรื่อย มองแล้วเพลินตาดีครับ ใครเขาพูดอะไรผมไม่ได้ฟังเท่าไหร่ แต่อย่าเข้าใจผิดกันนะ! ยังครับ แค่มอง ยังไม่คิดเลยเถิดไปไกล บอกแล้วไงว่าผมยังแมน 100% แต่อะไรที่มันเจริญหูเจริญตาก็ต้องเก็บไว้เชยชมหน่อยใช่มั๊ยละครับ

พอราชาพูดจบ ราชินีก็เคลื่อนไปยืนบนโพเดียมแทนที่ ยิ้มหวานรับเสียงปรบมือ

“ยินดีต้อนรับน้องๆ ทุกคนนะครับ พี่ชื่อซิน อยู่ปี 2 คณะสถาปัตย์ฯ ไม่มีอะไรพูดมาก.. ปฏิบัติตัวให้สมกับตำแหน่ง เจ้าชาย/เจ้าหญิง ที่ได้รับเลือกมา อยู่หอนี้ รับตำแหน่งนี้ ต้องยอมรับกับกฏ ระเบียบ และหน้าที่ของตัวเองให้ได้ เราคือหน้าตาของคณะ และมหาวิทยาลัย”

เสียงแฝงอำนาจที่ไม่ได้ดูเป็นคำสั่งแต่หากใครไม่ปฎิบัติตามก็คงเสียวสันหลังวาบ เห็นหน้าหวานๆ พูดเท่านี้ก็รู้แล้วว่าโหด! พระเจ้า!! คนมัน Born to be ครับ

พี่ซินพูดต่อไปในเรื่องของระเบียบปฏิบัติของเจ้าชายเจ้าหญิง ซึ่งผมอยากจะถามจริงๆครับ แต่ละข้อมันช่าง... ขัดกับความเป็นไอ้นัทคนนี้เหลือเกิน มาดูดีกว่าครับว่ามีอะไรบ้าง

“ห้ามผู้ชายขึ้นหอพักฝั่งหญิง และห้ามมีความสัมพันธ์ฉันชู้สาวกันในหอพัก”

ข้อแรกก็ยากแล้วครับ! ประเด็นหลักการเข้ามหา’ลัยผมเลยนั่น ส่องหญิง ให้ตาย.. ใครจะทำได้วะครับ

“ต้องดำรงเกรดเฉลี่ยให้ไม่ต่ำกว่า 3.00”

งานเข้า... จบม.6 มาได้ก็เกือบตาย เข้าดุริยางค์นี่ก็ความสามารถดนตรีล้วนๆ สงสัยต้องกลับไปดูอีกทีว่ามีวิชาไหนบ้างที่เข้าข่ายเสี่ยงสอบตก

“ห้ามส่งเสียงดังรบกวนผู้อื่นในหอพักยามวิกาล”

กรรมของเวร ผมเรียนดนตรีนะครับ ดุริยางค์เว้ย..ไม่ให้ซ้อมดนตรีแล้วมันจะดำรงเกรดเฉลี่ยให้ไม่ต่ำกว่า 3.00 ได้ยังไง ผมเริ่มมึนได้ที่กับกฏพวกนี้

“หอปิดเที่ยงคืน ห้ามกลับเข้าหอหลังจากเวลาที่กำหนด”

คนชอบออกเที่ยวอย่างผมเนี่ยนะกลับหอก่อนเที่ยงคืน!! ผมกลับบ้านตีสามตั้งแต่ยังอยู่มัธยม!! ยิ่งฟังยิ่งปวดหัวสมองน้อยๆ จริงๆ

“ห้ามเที่ยวสถานเริงรมย์หรือมั่วสุมในสิ่งอบายมุขใดๆ”

บุหรี่ เหล้า เบียร์ บารากุ ผมลองมาหมดแล้ว ถึงจะไม่ติดแต่ก็ต้องมีสังคมกันบ้าง  

“และข้อสุดท้าย...ห้ามตั้งข้อสงสัยใดๆ เกี่ยวกับกฏระเบียบเหล่านี้”

ห๊ะ!? นี่มันริดรอนสิทธิส่วนบุคคลรึเปล่า? ใครก็ได้ตอบผมที!!! ทนไม่ไหวแล้วครับ... ไอ้กฏบ้าๆพวกนี้

ผมยืนจากแถวหลังสุดขึ้นมากลางคัน สายตาราชินีหันมามอง ผมรู้สึกตัวได้ว่าทุกสายตาจ้องมาที่ผมคนเดียว

งานเข้าแล้วครับ.. ไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว ตัวและใจมันไปไวกว่าสมอง จะนั่งลงตอนนี้ก็ดูไม่ใช่ ได้แต่ทำใจดีสู้เสือพูดสิ่งที่คิดออกไป

“พี่จะให้เราบวชรึเปล่าครับ?”

ชิบเป้งละ!! อยากจะเอามือตบปาก ปากนี่ก็พอกันกวนตีนเหลือเกิน ไปไวกว่าสมอง เหมือตัวกับใจ นั่นยิ่งทำให้ผมเหงื่อแตกกับสายตาคมเหมือนจะกรีดและหั่นผมเป็นชิ้นๆทิ้งอยู่ตรงนี้

ถอนคำพูดครับ!! ไอ้ราชินีหน้าหวานนั่นไม่มีอีกต่อไป แม่ง..ราชินีหน้าโฉดชัดๆ!!

“น้องมีปัญหากับกฎหอหรือ?”

น้ำเสียงเรียบๆ นิ่งๆ มันเริ่มฟังดูโหดขึ้นมาละครับ

เจ้าของฉายาชายโชกลืนน้ำลายดังเอื้อก. . . กรองคำพูดตัเองก่อนปากจะพาซวยไปมากกว่านี้ ตอนแรกใจมันก็กล้า แต่รัศมีราชินีมันรุนแรงกว่าจริงๆ

“ไม่ได้สงสัยครับ แค่คิดว่าถ้าจะทำถูกกฏได้ทั้งหมดทุกข้อผมต้องเป็นเด็กดีนั่งอ่านหนังสือทบทวนบทเรียน ตบท้ายด้วยดื่มนมก่อนนอน”

ทั้งห้องเงียบกริบ ...ใครที่ฟังอยู่ตอบผมทีว่ามันไม่ได้ฟังดูกวนส้นใช่มั๊ย ทำไมคุณราชินีซินยังมองผมเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อแบบนั้น

“พี่คิดว่าคงต้องเป็นแบบนั้น”

โอ้ว~ ราชินีเล่นผมละครับ ขึ้นชื่อว่าชายโชแล้ว มวยยกนี้ไม่จบลงง่ายๆแน่นอน!!

คิดจะลงสังเวียนแล้วมันต้องสู้สุดใจ ตายเป็นตาย !! ให้มันน็อคกันไปข้างละวะงานนี้

“แล้วผมจะมั่นใจได้ยังไงว่าพี่ก็ทำถูกกฏระเบียบเหมือนกัน”

ผมเลือกพลีชีพเพื่ออิสรภาพ ให้หลุดตำแหน่งตั้งแต่วันแรกก็ยอม!!

ฮืออากันทั้งห้องโถง นัทยิ้มยกมุมปาก เอาสิครับ มันต้องมีคนคิดเข้าข้างกันบ้างแหละกับกฏโหดเหล่านี้

พี่ซินยิ้มหวานหยด ถ้าไม่ใช่ในสถานการณ์นี้มันคงจะพาเคลิ้มกันไปง่ายๆ แต่ตอนนี้ผมรู้สึกเสียวสันหลังวาบครับ

บรรยากาศทั้งห้องโถงลุ้นกันไปกับผม

ร่างบางเปิดแฟ้มที่วางอยู่บนโพเดียม พลิกๆ ครู่เดียวก็ยิ้มเยาะทำท่าพึงพอใจออกมา

เวลานี้อะไรที่ราชินีหน้าสวยพอใจ ไม่ใช่ที่ชายโชพอใจแน่นอน!!

“โชติวุฒิ เจ้าชายคณะศิลปกรรมศาสตร์งั้นหรอ? หึ”

ราชินีถือไพ่เหนือกว่าเห็นๆ ครับ ผมก็ลืมไปว่าถ้าในหอนี้ก็คงจะมีราชากับราชินีนี่ละที่ใหญ่ที่สุด

นัทกลืนน้ำลายฝืดคอ เตรียมตัวลากกระเป๋ากลับหอเดิมพร้อมบอกเพื่อนๆว่า

‘กูทำดีที่สุดแล้ว ขอโทษที่กูไม่ได้ไปต่อ’

ราชินีปิดแฟ้มเสียงดังปัง! ทุกคนสะดุ้งตัวโยน นัทเลิกลั่กมองซ้ายขวา

กุควรนั่งรึยังครับ?  

“รบกวนเจ้าหน้าที่หอรันรายชื่อรูมเมทใหม่ให้สมาชิกห้อง 559 ด้วยนะครับ”

ชายโชลากกระเป๋าเตรียมกลับหอพลางนึกขอโทษรูมเมทที่ยังไม่ทันเห็นหน้าก็ต้องจากกันเสียแล้ว ขอโทษไปยังคณะที่เค้าคงเป็นคนแรกที่ได้รับตำแหน่งแค่สองชั่วโมงแล้วถูกปลดกลางอากาศ

“นายโชติวุฒิ ผมยังไม่อนุญาติให้คุณไปไหนทั้งสิ้น”

นัทหันกลับไปมองเห็นรุ่นพี่ใจโฉดยืนหน้าสวยแต่ตาดุอยู่บนโพเดียมพร้อมพูดออกไมค์ในสิ่งที่เค้าไม่คาดคิด

“ลากกระเป๋าของคุณไปที่ห้อง 247 ต่อจากนี้คุณคือรูมเมทของผม”

ราชินีเอ่ยประกาศิตที่ทุกคนเป็นอันอึ้ง ห้องของราชาและราชินีจะได้พักแบบเดี่ยวและเป็นส่วนตัว ประดับตกแต่งห้องพิเศษสุดหรู แบบที่สบายกว่านักศึกษาทั่วไปหลายสิบเท่า!!

เจ้าชายคณะศิลปกรรมฯตาโตแทบจะถลนออกมา มองหน้าและร่างสง่างามของคนที่กำลังเดินลงมาจากโพเดียมในแบบผู้ชนะ

ซินอยู่ใกล้เสียจนเขาได้กลิ่นหอมจางๆ ถ้าไม่หน้าสิ่วหน้าขวาน โคตรเคลิ้มเลยครับ!!

พี่ซินของน้องนัทยิ้มหวานเกาะไหล่ร่างสูงกว่า เขย่งกายขึ้นกระซิบข้างหูเบาๆ

“คราวนี้จะได้รู้ว่าทำถูกกฏระเบียบเป็นยังไง”

ชายโชกลืนน้ำลายรอบที่สาม . . . ถอนคำพูดอีกครั้งครับที่เคยว่าว่ามันตุ๊ด

โคตรโหดเลยแม่ง!!

แต่บนสังเวียนที่ผมก้าวขึ้นมาแล้ว ลูกผู้ชายอย่างโชติวุฒิ ขอประกาศสัตย์ไว้กับตนเองไว้เลยว่าจะขอสยบราชินีปากร้ายให้ได้ใน 1 ปี

 . . . นายนั่นจะต้องยอมศิโรราบให้ผมให้จงได้ !! 

*TBC









Talk
เป็นโปรเจคท์ฟิคเบาสมองผ่อนคลายตัวเอง
ฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ ^^