คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : RoomMate:::one
One
1ปีต่อมา
“แบคฮยอนลูกต้องดูแลตัวเองดีๆนะ เป็นอะไรไม่สบายตรงไหนให้รีบโทรหาพ่อกับแม่เลยนะลูก”คุณนายบยอนบอกกับลูกชายคนเล็กด้วยสีหน้าที่เศร้า
“แม่ฮะ ผมโตแล้วนะแม่ไม่ต้องห่วงผมนะ อีกอย่างผมไม่ได้อยู่คนเดียวซักหน่อยอย่างน้อยผมก็มีรูมเมทนะฮะ”ลูกชายคนเล็กบอกกับแม่ของตน หลังจากที่แม่ให้คนใช้เอาสิ่งของที่ย้ายมาไปไว้ที่ห้องให้แล้วคนเป็นแม่ก็ได้แต่พูดจาเหมือนไม่อยากห่างลูกเลยซักนิด
“ก็ยังดีลูก งั้นแม่ไปก่อนนะ ดูแลตัวเองดีๆเข้าใจไหมบยอนแบคฮยอน”
“ฮะ”พูดจบรถคันสวยก็เคลื่อนออกไปจากบริเวณหอพักทันที
[Baekhyun Part]
ผมกำลังเดินเข้ามาในหอพักที่ทางมหาลัยจัดเตรียมไว้ให้สำหรับนักศึกษาปี1 ใช่แล้วฮะ ผมอยู่ปี1 โอ้โห~ไม่น่าเชื่อเลยว่าขนาดทางเดินยังกว้างและถูกจัดตกแต่งให้สวยขนาดนี้ ผมชักอยากเห็นห้องตัวเองแล้วสิ ห้องจ๋ารอแบคฮยอนคนนี้ก่อนนะ><
“ว้าว~ สวยอ่ะ”ทันทีที่ถึงห้องตัวเองผมก็รีบเปิดประตูออกทันที ภายในห้องเป็นผนังสีฟ้าอ่อนเหมาะสำหรับชายชาตรีอย่างผม(?) พร้อมของตกแต่งสวยงามต่างๆ ชอบอ่ะบอกตรง><
“~แอ๊ด~ โอ๊ะ! ขอโทษทีนะรูมเมท นายมาช่วยฉันยกของหน่อยสิ”เสียงประตูเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับเสียงบุคคลผู้เข้ามาใหม่ในห้องและกำลังขอความช่วยเหลือจากผม ทำให้ผมหันไปมองต้นเสียงนั้นด้วยท่าทางตื่นเต้น
“สวัสดีรูมมะ ปาร์คชานยอล”คำที่ผมเอ่ยออกมาทันทีที่ผมเจอหน้ารูมเมทของผม ผมแทบพูดอะไรไม่ออกอีกเลย เพราะอะไรนะหรอ
‘รูมเมทของผมคือคนที่ขืนใจผมเมื่อปีที่แล้ว ปาร์ค ชาน ยอล’
“ห๊ะ! ว่าไงนะรูมเมทนายรู้จักฉันด้วยหรอ”ร่างสูงมองหน้าผม ตาของเขาพยายามมองผมอย่างตั้งใจเหมือนกับเขากำลังคิดว่าผมคือใคร หึหึ
“ช่างเถอะ มาฉันช่วย”ผมรีบตัดบทไปแล้วช่วยร่างสูงขนของของเขาเข้ามาในห้อง
[End Baekhyun Part]
หลังจากตกลงกันเรื่องการใช้ห้องร่วมกันแล้ว เนื่องจากเตียงเป็นเตียงเดี่ยวสองเตียงเลยตกลงง่ายหน่อย แบคฮยอนนอนเตียงติดผนังส่วนชานยอลนอนอีกเตียงที่ถนัดจากเตียงแบคฮยอนมา(มันก็เหลือเตียงเดียวนั่นแหละ-.-)
“เฮ้อ~ เหนื่อยจัง”พอจัดของเข้าที่เสร็จร่างเล็กก็ทิ้งตัวนอนลงเตียงของตัวเอง ซักพักร่างสูงก็เดินมานั่งลงส่วนปลายเตียงของร่างเล็ก
“ตกลงนายชื่ออะไรหรอ รู้จักฉันแล้วทำไมไม่แนะนำตัวให้กันรู้จักหน่อยหล่ะ”ร่างสูงเอ่ยออกมา หารู้ไม่ว่าหน้าตาของอีกคนตอนนี้แสดงสีหน้าไม่ชอบใจซักเท่าไหร่
‘ขนาดคนที่ตัวเองเคย___ยังจำกันไม่ได้อีกนะ’ร่างเล็กคิด
“แบคฮยอน บยอน แบคฮยอน”
“แบคฮยอน? ทำไมฉันคุ้นชื่อนายจัง”ร่างสูงหันหน้าไปถามร่างเล็กอย่างสงสัย
“นี่! ความจำเสื่อมหรือนายแกล้งลืมกันแน่ห๊ะ! จำคนที่นายเคยขืนใจเขาไม่ได้หรอ คนที่นายขืนใจเมื่อปีก่อนไง แบคฮยอนคนนั้นไงนายจำไม่ได้หรอห๊ะ!!!”ร่างเล็กตะโกนออกมาอย่างเหลืออดพร้อมด้วยน้ำตา
“นะ นาย”
“ทำไมฉันต้องมาเจอกับนายอีก เวรกรรมอะไรของฉันอีกว๊ะ!”พูดจบร่างเล็กก็เดินออกจากห้องไปทันที
ปัง!!!
หลังจากร่างเล็กทิ้งให้อีกคนอยู่ภายในห้องเพียงคนเดียว ชานยอลก็ล้มตัวนอนลงไปบนเตียงร่างเล็กแล้วเอาแขนพาดไว้ที่หน้าผาก
“ฉันขอโทษ แบคฮยอน”
เวลาล่วงเลยไปจนสี่ทุ่ม แบคฮยอนเดินกลับมาภายในห้องพักด้วยท่าทางที่อ่อนเพลียและตาที่บวมจากการร้องไห้เดินมาหยุดตรงตู้เสื้อผ้าของตัวเองแล้วเปิดเอาผ้าเตรียมไปอาบน้ำพอได้ของครบแล้วร้างเล็กก็เดินเข้าห้องน้ำไปอย่างเหม่อลอย
"เฮ้ย!!!! / อ๊ากกก"หลังจากเปิดประตูห้องน้ำเข้ามาภาพตรงหน้าที่ร่างเล็กเห็นคือชานยอลเปลือยกายอยู่หน้าอ่างล้างหน้า หันมามองร่างเล็กด้วยสีหน้าตกใจไม่ต่างกับร่างเล็กนักแล้วต่างคนต่างร้องออกมา
"ชานยอลทำไมนายไม่ล็อกประตู"หลังจากเหตุการณ์นั้น ร่างเล็กก็รีบปิดประตูห้องน้ำพร้อมตะโกนว่าร่างสูงที่อยู่ภายในห้องน้ำ ระหว่างรออีกคนออกมาจากห้องน้ำร่างเล็กก็เดินไปนอนพักสายตาอยุ่บนเตียงของตน
"อื้ม~"ร่างเล็กครางออกมาเมื่อมีสิ่งมารบกวนเวลาแห่งความสุข
"ตื่นได้แล้วคนขี้เซา จุ๊บ~"
"อะ ปาร์คชานยอล"
ร่างเล็กสะดุ้งลุกขึ้นนั่งตัวตรงหลักจากลืมตาขึ้นมาพบหน้าของร่างสูงที่ก้มลงมาห่่างกับหน้าตนเพียงแค่ไม่ถึงคืบ
"ย๊ากกกก ปาร์คชานยอลเอาหน้าของนายออกไป"ร่างเล็กต่อว่าและดันหน้าของอีกคนออก เมื่อจู่ๆก็ก้มลงมาจุ๊บที่แก้มเขาอีก
"อะไร หืม มากกว่านี้ก็เคยทำมาแล้ว"คนตัวสูงแกล้งอีกซักพักก็เงยหน้าขึ้นแล้วยืนเต็มความสูง
"........."
"แบคฮยอน"
"ฮึก ฮึก"ไร้คำพูดจากปากของร่างเล็กมีแค่เสียงสะอื้นที่ส่งไปให้ร่างสูง "ละ ลืมมัน ฮึก ไปเถอะ"
"แบคฮยอน ฉันขอโทษ"คนตัวโตคุกเข่าลงตรงหน้าคนตัวเล็กกว่าแล้วยื่นมือไปเช็ดน้ำตาที่อาบลงแก้มอีกคน
"นาย ฮึก มาทำดีกับฉันทำไม ฮึก นายทำแบบนี้ทำไม ฮือ"คนตัวเล็กใช้กำปั้นของตนทุบตีไปที่ไหล่ของอีกคน
ชานยอลปล่อยให้อีกคนทุบตีจนพอใจ เขาไม่โกรธที่แบคฮยอนทำแบบนี้เพราะมันน้อยไปด้วยซ้ำกับเรื่องที่เขาทำไว้กับแบคฮยอน
"แบคฮยอน ฉันอยากให้นายลืมปาร์คชานยอลคนเก่าไป แล้วมาเริ่มรุ้จักปาร์คชานยอลคนใหม่ ฉันไม่ขอให้นายลืมเรื่องที่ฉันทำไว้และฉันจะไม่แก้ตัวมาเหตุการณ์นั้นฉันทำไปเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ฉันรุ้ว่ามันเป็นสิ่งที่เลวร้ายมากสำหรับนาย แต่ฉันขอแค่เพียงนาย...ลืมคนในวันนั้นแล้วมารู้จักคนในวันนี้ ขอร้องหล่ะ ขอร้อง"
เพียงได้ฟังแค่คำพูดของร่างสูงหัวใจของร่างเล็กก็เผลอเต้นแรงจนแทบจะออกมาจากร่าง พรางคิดว่าที่ร่างสูงพูดนั้นเขาควรเชื่อรึเปล่า
"อืม เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ ปาร์คชานยอล^^"ร่างเล็กพูกด้วยรอยยิ้มที่ดูแล้วอีกคนสบายใจขึ้น
"ขอบใจนะแบคฮยอน ขอบใจที่ไว้ใจฉัน"คนตัวสูงดึงร่างเล็กมากอดด้วยความดีใจสุดขีด
.
.
.
"เอิ่ม...ชะ ชายยอล"
............................................................................................
"เร็วๆสิชานยอลวันแรกเราจะเข้าเรียนสายไม่ได้นะ"
"โอ๊ย เราเรียนตั้งเก้าโมงนี่มันพึ่งเจ็ดโมงเช้าเองนะแบคฮยอน"ร่างสูงที่ถูกอีกคนดึง(ลาก)แขน
ให้เดินตามอีกคนไปมหาลัยบ่นหลังจากที่ถูกคนตัวเล็กปลุกมาตั้งแต่ตีห้า
"จะไปเรียนอย่างเดียวเลยรึไง เราต้องไปสานมิตรกับคนในห้องด้วยสิ"หลังจากวันนั้นทั้งสองก็สนิทกันมากขึ้น ต่างคนต่างไม่พูดถึงอดีตที่ผ่านมา
"พ่อคนโลกสวย รวยมิตร"
เดินมาได้ซักพักก็ถึงห้องของทั้งสอง เสียงดังออกมาจากภายในห้องบ่งบอกว่ามีคนมาก่อนพวกเขาแล้วซะอีก ทั้งสองจับจองที่นั่งแถวที่ติดกับหน้าต่างสองตัวด้านหลังของห้อง ร่างเล็กนั่งที่ติดหน้าต่างส่วนอีกคนนั่งติดทางเดิน
"นี่ๆ นายชื่อไรหรอ"ก้นยังไม่ติดเก้าอี้แบคฮยอนก็หันไปคุยกับคนข้างหลังเขาเสียแล้ว ส่วนชานยอลพอถึงโต๊ะก็ตั้งท่าจะนอนอย่างเดียว
"เราหรอ เราคยองซู ส่วนคนข้างๆนี่จงอินรูมเมทเรา"
"เราชื่อแบคฮยอนนะ ส่วนนี่ก็รูมเมทของเราเหมือนกันชื้อชานยอลน่ะ"
"คิคิ รูมเมทเราทำไมขี้เซากันหมดเลยหล่ะแบคฮยอน"
"555555 อ๊ะ อาจารย์เข้าแล้วคยองซู"
ภายในไม่กี่ชั่วโมงนักศึกษาทั้ง4คนก็สนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว ต่างคนต่างพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องต่างๆให้กันฟังแม้แต่ขนาดตอนทานข้าวกันที่โรงอาหารยังไม่สงบเมาส์
"นี่ นักศึกษาปี1 ทุกคนคงรู้นะว่าเราต้องเลือกคนที่เป็นหัวหน้าของพวกเรา เอาเป็นว่าอาจารย์จะพูดง่ายๆมันก็คือประธานสาขาของเรานั่นแหละ เพื่อไม่ให้เสียเวลานักศึกษาใช่กันเสนอคนที่สามารถมาเป็นประธานสาขาช่วยกัน เริ่มเลย"อาจารย์ที่ปรึกษาพูดเรื่องเลือกประธานของสาขาอยู่หน้าห้อง นักศึกษาทั้งหลายต่างปรึกษาหารือกันอย่างจริงจัง
"บยอน แบคฮยอนครับ"ปาร์คชานยอลเสนอคนที่นั่งข้างๆตัวเองที่ตอนนี้ทำหน้าตกใจสุดขีด ก่อนจะหันมาค้อนเขา
"ใครเห็นด้วยจ๊ะ ว่าบยอนแบคฮยอนสมควรกับตำแหน่งประธานสาขา"อาจารย์ถามความคิดเห็นนักศึกษาคนอื่นๆ
"หนูค่ะ/ผมครับ"ทุกคนในห้องยกเว้นเจ้าตัวต่างยกมือขึ้นไม่เว้นแม้แต่อาจารย์ที่ปรึกษาที่ยกมือขึ้นพลางหัวเราะออกมา
"เอาหล่ะ บยอนแบคฮยอนเป็นประธานสาขาของเรา ตกลงตามนี้นะ แยกย้ายกันได้"
"ขอบคุณค่ะอาจารย์/ขอบคุณครับอาจารย์"นักศึกษาทุกคนเก็บข้าวของเข้ากระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องไป ก็จะมีแต่แค่คนเดียวที่ไม่ยอมขยับตัวเลย
"แบคฮยอนป่ะ กลับกัน"ชานยอลชวนคนข้างๆที่เอาแต่นั่งหงอยอยุ่
"ชานยอลถ้าฉันเป็นที่พึ่งของเพื่อนไม่ได้หล่ะ ทำไงดี ฮือๆ"แบคฮยอนเอ่ยออกมาแล้วทำท่าจะร้องไห้
"แบคฮยอน ไม่ต้องห่วงนายนะทำได้แน่นอนเชื่อฉันสิ อีกอย่างมีเราคอยช่วยตั้ง3คน ใช่มั๊ยจงอินชานยอล"คยองซูพูดออกมาหลังจากโดนสายตาขอความช่วยเหลือจากชานยอล
"อะไรนะ เราหรอ ฉันมะ โอ๊ย!!! คยองซูอ่า"จงอินปฏิเสธทันทีหลังคยองซูพูดจบแต่ยังไม่ทันได้ออกตัวอะไรมากก็โดนคยองซูหยิกเข้าที่แขนข้างขวา
"พูดมานะจงอิน เอางี้เราไปฉลองให้แบคฮยอนกัน"คยองซูออกความคิดเห็น
"ดีเลย ไปกันฉันเริ่มหิวแล้ว ป่ะแบคฮยอนป่ะ"จงอินเห็นด้วยกับคยองซูทันทีที่คนตัวเล็กพูดถึงของกิน ทำเอาทั้งแบคฮยอนชานยอลและคยองซูหัวเราะกันออกมา
..........................................................................
"อ่า อิ่มจังเลย"หลังจากแบคฮยอนและชานยอลกลับมาจากไปกินฉลองให้ร่างเล็กกัน พอเปิดประตูเข้าห้องร่างสูงก็กระโดดไปนอนที่เตียงตัวเองทันที
"อี๋!ชานยอลจะนอนอย่างงี้ได้ไงเนี่ยไปอาบน้ำเลยไป เหงื่อก็เยอะเหม็นอ่ะ"ร่างเล็็กเดินมาตรงเตียงร่างสูงแล้วดึงคนตัวสูงขึ้นเพื่อจะไล่ให้ไปอาบน้ำ แต่ก็โดนร่างสูงดึงให้ลงไปนอนด้วยตอนนี้แบคฮยอนกำลังนอนทับชานยอลอยุ่!
"เหม็นตรงไหน หอมจะตาย ดมดูดิ"ร่างสูงกดหัวอีกคนให้ดมตัวของตนดูและตอนนี้ร่างอีกคนกำลังถูกบังคับให้ซุกเข้าที่ออกของเขา
"ปล่อยเลยไอ้ยีราฟ ปล่อยๆ"ร่างเล็กรีบดันร่างตัวเองออกจากการจับกุม แล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ
.
.
.
.
"ให้ตายเหอะ ทำไมใจเต้นแรงขนาดนี้"
...................................................................
ร้านกาแฟแห่งหนึ่งในใจกลางของโซลอบอวลไปด้วยกลิ่นกาแฟและขนมนานาชนิดมีผู้คนมาอุดหนุนอย่างล้นหลาม
"กาแฟสองที่แล้วก็เค้กนมส้หนึ่งชิ้นคร๊าบบบบบ"ชานยอลสั่งอย่างอารมณ์ดี
หลังจากสั่งไปไม่นานอาหารสำหรับเช้านี้ของพวกเขาก็มาเสิร์ฟตรงหน้า ชานยอลใช้ช้อนตักน้ำตาลก้อนไปใส่ถ้วยคนข้างๆสองก้อน
"หืม รู้ได้ไงว่าเราต้องใส่น้ำตาลสองก้อน"แบคฮยอนถามร่างสูงอย่างสงสัยเพราะเหมือนกับว่าชานยอลรู้ว่าทุกครั้งของการดื่มกาแฟแบคฮยอนต้องเติมน้ำตาลสองก้อนเสมอ
"ไม่รู้สิ.....เดาเอา5555"ชานยอลตอบกลับไปพลางจิบกาแฟในถ้วยตน"นี่ก็ อ่ะ เค้กนมสดของนาย"
"เอ๋???"แบคฮยอนได้แต่สงสัยเข้าไปใหญ่ ไม่ใช่แค่ชานยอลจะรู้เรื่องการกินกาแฟของตนแล้วยังรู้อีกว่าตนชอบทานเค้กนมสด ไม่จริงมั้ง...สงสัยชานยอลเดาเก่ง
"ทานๆไปเลิกทำหน้าสงสัยได้แล้วแบคฮยอนเดี๋ยวก็สายหรอก ไอ้การที่เราทำแบบนี้ไม่ดีรึไง เราเป็นรูมเมทกันนะ ฉันต้องรู้เกี่ยวกับนายบ้างแหละ"หลังจากชานยอลสังเกตได้ว่าหน้าอีกคนกำลังสงสัยในตัวเขา ชานยอลก็บ่นไปซะเสียยกใหญ่
"ครับๆคุณพ่อ"
"พ่ออะไรแบคฮยอน.......พ่อทูนหัวได้รึป่าว"ชานยอลพูดพลางหัวเราะอย่างขำๆและไม่รู้เลยว่าตอนนี้คนข้างๆหน้าแดงขนาดไหน
"คยองซูๆ ปลุกจงอินสิหลับไปแบบนั้นเดี๋ยวอาจารย์ก็ดุเอาหรอก"หลังจากนั่งเรียนคาบเช้ากันไปเกือบจะถึงเที่ยงแล้วแบคฮยอนก็หันหลังไปพบคนตัวดำนอนหลับไปกับโต๊ะอยุ่ เลยหันไปบอกให้คนข้างๆคนตัวดำปลุก
"อ๋อ เมื่อคืนจงอินไม่ได้นอนนะ ปล่อยจงอินนอนไปเถอะเราจดเผื่อจงอินแล้ว"คยองซูตอบกลับโดยที่ไม่ยอมวางตาจากกระดานเลย
"แบคฮยอนอ่า ทำแบบคยองซูบ้างดิ ชานยอลก็ง่วง"ยังไม่ทันไรคนข้างๆแบคฮยอนก็หันมาอ้อนด้วยเสียงที่ฟังแล้วชวนขนลุก
"อย่ามาทำแบบนี้นะชานยอล เราไม่จดเผื่อหรอก ใกล้ หมดคาบแล้วเรียนๆไป"
"โห่~ไรอ่ะ"ชานยอลได้แต่ร้องโอดโอยอยู่คนเดียว
"คิคิ เหมือนแบคฮยอนกับชานยอลเป็นแฟนกันเลย"
ความคิดเห็น