FIC [KKM] Yuuram เงากระจก จ้า ^^

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 เริ่มต้นใหม่

แว๊กขอปนะทานอภัยอย่างสูงเพราะว่าผีทำการบ้านจนเพลิน (เอ๋มีด้วยเหรอ?) จนลืมลืมอัพเลย - - แต่ยังไรก็ตามมาอัพแล้วเจ้าค้า~

--------------------------

"ปล่อยนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ" วอลฟรัมพยายามสุดชีวิตที่จะดิ้นให้หลุดจากเชือกที่รัดทั้งแขนและขาเอาไว้ ซ้ำยังโดนแบกเอาไว้ราวกับสิ่งของ ยูริ วอลฟรัมและก็มุราตะถูกพวกสัตวประหลาดที่เคยบุกปราสาทแบกเอาไว้ข้างหลัง มิหน่ำซ้ำยังโดนเชือกมัดเอาไว้อีก วอลฟรัมรู้ทันทีเลยว่าต้องถูกส่งตัวไปหายูคิแน่ๆ หนอยแหนะ ยอมให้มันจับเพราะมันมีกำลังมากกว่าหรอก ถ้าทำอะไรผิดๆไปละก็ มิหวังมันได้ฆ่าทิ้งแน่ๆ

 

หลังจากที่โดนแบกมากว่าครึ้งชั่วโมง พวกสัตวที่มีหน้าตาเหมือนหมาในก็หยุดชะงั้ง และคนที่เดินมาทักทายเขาก็คือ ยูคิ Shape Shifter ผู้เป็นวิญญานดั้งเดิมของยูริ

 

"จับพวกนายเนี่ยมันง่ายกว่าที่คิดนะเนี่ย ประเทศของเจ้าเนี่ยฝึกทหารกันมาอย่างไงเนี่ย อ่อนแออฉะมัด" ยูคิเริมด้วยการดูถูกก่อนเลย วอลฟรัมกัดฟันทนฟังทั้งๆที่ยังโมโห ในสถานการณ์นี้ ศัตรูเป็นฝ่ายได้เปรียบจึงทำอะไรไม่ได้เลย

 

"แต่ก็ไม่ต้องห่วงหรอกเพราะว่านายเองก็คงอยู่ได้ไม่นานหรอกเพราะข้านี่แหละที่จะเป็นคนปลิดชีวิตเจ้าทิ้งเอง" ยูคิพูดและก็ชักดาบสั้นออกมาจากฟักที่หนีบเอาไว้ตรงเอว ปลายดาบที่คมกริงส่องประกายท่ามกลางความมืด แต่ก่อนที่จะเดินไปหายูรินั้นลูกน้องของยูคิก็เดินเขามาและข่วนยูคิทันที ยูคิรีบถอยหลังห่างออกมา

 

"นี่แกทำบ้าอะไร คิดที่จะขัดคำสั่งของท่าน อาโอะเหรอ" ยูคิตวาดใส่ลูน้องที่เนรคุณแต่แทนที่ลูกน้องตัวอื่นจะมาช่วยเขา ทุกตัวกลับล้อมรอบเขาแทน

 

"ตรงกันข้ามกันตะหาก เรากำลังทำตามคำสั่งของท่านอาโอะตะหาก นั้นก็คือ ตัดหางจิ้งจกที่ไร้ประโยชน์ทิ้งไงละ ในเมื่อได้มาโอกับจอมปราชญ์มาแล้วแกก็ไม่มีความจำเป็นต่อท่านอาโอะอีกแล้ว" ในเมื่อคำพูดนั้นหลุดออกจากปากของลูน้องตัวเอง ทุกตัวก็รวมใจพุ่งตรงไปหายูคิที่กำลังสับสนว่าเหตุใดเจ้านายของตัวเองถึงได้ทำเช่นนี้ แต่มันก็เหมือนส่งลูกแกะมาฆ่าหมาป่าเมื่อยูคิที่มีพลังเหนือกว่านั้นใช้ดาบสั้นของตัวเองฟาดฟันศัตรูจนหมดสิ้น แต่ยังมีตัวหนึ่งที่ไม่ตายสนิท

 

"บอกมาสิว่าท่าน อาโอะสั่งอะไรกับแก ใบคำสั่งของแกอยู่ไหน!" ยูคิตะโกนออกมาอย่างเกรี้ยวกราดและกระชากใบคำสั่งออกจากกระเป๋าที่อย่างข้างตัวของสัตว์ประหลาด ในใบคำสั่งได้เขียนชัดเจนเอาไว้

 

ใบคำสั่งภระกิจ

 

จับตัวมาโอและนักปราชญ์

สามารถจับคนอืนมาเป็นเชลยได้

หลังจากที่จับมาแล้ว

ลบยูคิทิ้งออกจากขบวนการ

 

อาโอะ

 

"ไม่จริงท่านอาโอะไม่มีทางทรยศพวกเรา" ยูคิอ่านใบคำสั่งแล้วซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อความแน่ บางทีอาจหวังว่าประโยคสุดท้ายจะจางหายไปแต่กลับติดตาอยู่เลย

 

"ทีนี้จะทำอย่างไงละยูคิ นายนะไม่มีที่พึ่งแล้วนะ"มุราตะฉวยโอกาสที่ยูคิกำลังสับสนอญู่ใช้จิตวิทยาเข้าโจมตีทันที

 

"ลองคิดดูให้ดิสิขนาดเจ้านายของเจ้าที่เจ้าเชื่อใจที่สุดยังทำอย่างนั้นกับนายได้แล้วนายจะทำยังไงต่อไปดี"

 

"ข้า-ข้าไม่รู้ ถึงจะกลับไปก็คงต้องถูกฆ่าแน่ๆ ข้าไม่น่าไปเชื่อใจอาโอะเลย อย่างที่ท่านผู้นั้นพูดเอาไว้เลย อาโอะไว้ใจไม่ได้จริงๆ" ยูคิก้มหัวและก็พูดนึกเสียดายที่หลงกลถูกอาโอะหลอกใช้

 

"งั้นช่วยพาเรากลับไปที่ชินมาโกคุหน่อยสิอย่างน้อยยูรินะจะช่วยให้นายพ้นอาญาได้นะใช้ไหมยูริ?" วอลฟรัมพูดและก็มองไปที่ยูริ ยูริก็พยักหน้า

 

"ใช้และก็นายก็จะมาอยู่กับพวกเราก็ได้นะ จะได้ไม่ต้องอดอยากอีก" ยูริพูดและก็ยิ้มแบบฉบับดั้งเดิม

 

"คงไม่ได้หรอก เพราว่าเรามาไกลจนออกจากเขตของชินมาโกคุไปเรียบร้อยแล้วละ ถ้าจะกลับไปละก็มันยาวนะกว่าถึงมีหวังโดนจับไปก่อนแน่ๆเลย" ยูคิพูดอย่างสิ้นหวัง

 

"งั้นพาเราไปหาท่านผู้นั้นของนายได้ไหม?" มุราตพูด

 

"ข้าเองก็กำลังคิดอยู่เหมือนกัน แต่ข้าคิดว่าพวกท่านอาจไม่อยากช่วยข้าก็ได้ เพราะที่จริงแล้วข้าเองก็ทรยศและก็หนีพวกท่านมานะ"

 

"ถ้าเป็นเรื่องเจรจาละก็ พวกเราจะช่วยเองแต่อย่างอื่นช่วยแกะไอนี่ออกให้หน่อยได้ป่ะ?" ยูริพูดและก็ดิ้นเหมือนหนอนเพราะขยัไม่ได้ ยูคิก็ช่วยปลดเชื่อกออกให้ทุกคน

 

"ท่านจอมปราชญ์คนพรรคเนี่ยเชื่อได้จริงเหรอ" วอลฟรัมกระสิบกับมุราตะที่พึ่งหลุดพ้นออกจากเชื่อก

 

"ถ้าหมอนั้นเป็นวิญญานดั้งเดิมของยูริละก็ ต้องมีส่วนที่เหมือนยูริแน่ๆ" มุราตะก็กระซิบกลับไป

 

"และข้าจะเชื่อใจพวกเจ้าได้อย่างไรเพราะพวกเจ้าเองก็คงก็คงคิดเคียดแค้นข้าเหมือนกันใช้ไหม" ยูคิพูดขณะที่กำลังปลดเชื่อกให้ยูริเป็ฯคนสุดท้าย

 

"ในสถานการณืแบบเนี่ย พวกเราก็เหมือนพวกเดียวกันนั้นแหละ ไม่มีที่พึ่งเพราะฉะนั้นไว้ใจพวกเราเหอะ เราเองก็ใว้ใจนายเหมือนกันละน่า" ยูริพูดอย่างใจเย็นจนวอลฟรัมกลุ้มเพราะยูริเป็นคนที่เชื่อใจคนอื่นง่ายเกินไป

 

"งั้นพวกเราก็พักที่นี่ก่อนเหอะเพราะว่าตอนนี้ก็ดึกแล้ว ข้าจะเฝ้ายามให้เอง" ยูคิพูดและกระโดดขึ้นต้นไม้ไปเฝ้ายามทันที วอลฟรัมเห็นยูคิที่เปลี่ยนนิสัยจากหน้ามือเป็นหลังมือก็ยังคงไม่ค่อยเชื่อใจยูคิสักเท่าไหร่

 

"หมอนี่เปลี่ยนนิสัยเร็วดีจังเลยแหะ" วอลฟรัมพูดและก็เดินไปหาที่นอนกลางป่า

 

"ก็แค่คืนนี้เท่านั้นแหละเพราะว่าตอนนี้เขากำลังขาดความมั่นใจอยู่คอยดูสิเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็กลับมาแข็งกระด้างเหมือเดิมเองแหละ" มุราตะพูดและก็ถอดแว่นออกมาก่อนนอน ยูริเดินไปไกล้ที่ที่วอลฟรัมนอนและก็กอดเอาไว้

 

"อะ ยูริทำอะไรนะ" วอลฟรัมหน้าแดงอีกแล้วและก็ตกใจเล็กน้อย

 

"กอดนายไง" ยูริพูดและยิ้มก่อนหลับไป โดยที่ไม่รู้เลยว่ายูคินั้นที่กำลังรวบรวมสติเพื่อวันพรุ่งนี้นั้นมองยูริด้วยความอิจฉา หมอนั้นนะที่จริงต้องเป็นคู่หมั่งของข้าตะหาก เพราะแกนั้นแหละที่แย่งเขาไป

 

______________________________________________________________________________________________

 

เช้าวันต่อมาตอนที่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นบนท้องฟ้าปนะมานตอนตีห้า ยูคิเอาไม้ไปกระเทาะกับหินแทนหม้อเพื่อปลุกทุกคน ทุกคนก็จำใจต้องตื่นตั้งแต่ตีห้า แต่ยังทำหน้างัวเงียกันอยู่โดยเฉพาะวอลฟรัมที่ชอบตื่นสาย

 

"จะนอนกันไปถึงไหนเดี๋ยวก็โดนเชือดสะหรอก ถ้าไม่อยากตายก็รีบตื่นเร็วเข้า!" ยูคิที่หายซึมก็กลับมาโหดเหมือนเดิมตามคำพูดของมุราตะ

 

"เออๆตื่นแล้ว" ยูริหาวยาวๆแล้วก็ค่อยแคะขี้ตาออกอย่างเหน็ดเหนื่อย และยูคิก็เดินนำหน้าโดยที่ยังดูแข็งแรงทั้งๆที่ไม่ได้หลับเลนทั้งคืน ไปทางเหนือเพื่อขอความช่วยเหลือจากท่านเทพีหมาป่า "ละก็ระวัง เคออสด้วยนะ"

 

"เคออสนี่อะไรเหรอ" วอลฟรัมถามด้วยน้ำเสียงเหมือนพวกอาลัยตายอยากเพราะยังง่วงจนตาแทบจะลืมไม่ขึ้นอยู่แล้ว

 

"ก็พวกตัวที่จับนายมาไง ไอนั้นนะและเคออส อ่อ และก็อย่าเข้าใจผิดละมันไม่ใช้ Shape Shifter หรอก และตัวที่แปรงร่างได้ก็มีไม่กี่ตัวเพราะว่ามันใช้ไอนี่" ยูคิล้วงเอาเขี้ยวหมาป่าออกมาจากในเสื้อที่แขวนไว้กับเชือกเหมือนขี้ห้อยคอ เขี้ยวที่มีสีขาวและดูแหลมคม "และก็แน่นอน ที่จริงชั้นก็ไม่ใช้ Shape Shifter เหมือนกัน"

 

"ท่านเทพีหมาป่าเป็นคนที่ไอนั้นกับนายมาใช่ไหม เขาเป็นอะไรกับนายเหรอ" ยูริถามพลางจ้องไปที่เขี้ยวที่น่าจะมาจากท่านเทพีหมาป่าเองแต่พวกเคออสละ เอามาจากไหน?

 

"ท่านก็คือคนที่สร้างร่างกายนี้ให้ข้าไง สร้างมาจากน้ำ" ยูคิเอามีดของตัวเองมาตัดตัวเองให้ดู ผมที่ขาดออกจากร่างกลายก็กลายเป็นหยดน้ำ "ข้าไม่ใช้มนุษย์หรือปีศาจ เป็นแค่วิญญานที่ไร้ร่างเท่านั้น"

 

หลังจากที่ยูคิสรภาพเรื่องที่ตัวเองไม่ใช่ Shape Shifter เรียบร้อยแล้วจึงค่อยเดินทางต่อไปสุดปลายทางแต่พอเดินไปได้ไม่กี่ชั่วโมง ท้องของยูริก็ร้องจ๊อกๆออกมาซะเสียงดังไม่เกรงใจใคร ยูริก็หน้าแดงเพราะยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยวอลฟรัมก็มองไปหายูริทำหน้าเหมือนว่าจะบอกว่า'ไอโง่'

 

"เราไม่มีเวลามากินหรอกนะทนหน่อยสิ" วอลฟรัมต่อว่ายูริไปแต่อยู่ดีๆท้องของคนที่สองดันเป็นมุราตะ ที่ก็หัวเราะแหะๆแบบหมดหวังยังไม่ทันได้พูดท้องวอลฟรัมก็ร้องจ๊อกต่อเป็นคนที่สาม

 

"พวกนายนิไม่มีความอดทนเอาซะเลย" แต่ท้องที่สี่กลับดังกว่าคนอื่นซะอีกหันไปก็พากันส่ายหน้าว่าไม่ใช่ของตัวเองจนกระทั้งมองไปที่ยูคิที่ก็หน้าแดงด้วยความอายเพราะท้องของตัวเองกลับดันดังกว่าอื่นหลายสิบเท่า

 

"อะ เอาเป็นว่าเอาไว้เจอร้านหรือโรงเตี้ยมก็ค่อยเช่าและก็สั่งอาหารละกัน" มุราตะเสอนขึ้นมาก่อนและก็มองความเห็นแต่พอเห็นหน้าก็คงไม่ต้องบอกก้ได้ว่าตกลงกันหมดทุกคน

--------------------------------------------------------------------------

ทำไมนับวันยิ่งสั้นลงหว่า -*- จะพยายามทำให้มันยาวขึ้นค้า~