FIC [KKM] Yuuram เงากระจก จ้า ^^

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 หายตัวไป

หวานน้ำตาลขึ้นเต็มกันพอแล้ว เปลี่ยนมากลับเป็นดารค์โหมดบ้าง

------------------------------

หลังจากที่พลุถูกจุดไปหมดทุกลูกแล้วท้องฟ้าก็กลับมาเป็นสีฟ้าอมดำเหมือนเดิมแต่ถึงอย่างนั้นคำพูดของยูริยังคงก้องอยู่ในหูของวอลฟรัมที่ยังคงอยู่ในอ้อมกอดของยูริอยู่ คำพูดอันหวานซึ้งนั้นยังไม่ยอกลืนหายไป

 

"นี่ๆสองคนนั้นนะจะสวีทกันไปถึงเมื่อไหร่เนี่ยมดจะขี้นแล้วนะ" เสียงของมุราตะที่อยู่ข้างล่างดังมาถึงข้างบนทำให้คู่รักคู่ใหม่ที่กำลังกอดกันอยู่สะดุ้งตกใจกับเสียงนั้น

 

"มะ-มุราตะ อ่ะ ยัยแฝดมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยฮะเฮ้ยจะตกแล้ว แว๊กกกกกกกกก" ในขณะที่ก้มลงไปมองสามคนที่กำลังยี้มแฉ่งอยู่ข้างล่างนั้นเองยูริก็เสียการทรงตัวและก็กำลังตกลงมา

 

"ยูริ อะว๊ากก" วอลฟรัมที่กำลังจะคว้ามือกลับเสียการทรงตัวและตกต้นไม้ไปด้วยเหมือนกันแต่ยังไงก็ยังไม่น่าสงสารเท่าคนที่อยู่ข้างล่างหรอกเมื่อทั้งสองคนดันไปตกทับฝาแฝดชิโระกับคุโระและมุราตะเข้า

 

"วอลฟรัมไม่เป็นอะไรใช่ไหม" ยูริถูกวอลฟรัมทับถามด้วยควาเป็นห่วง

 

"มะ ไม่เป็นไรไม่เจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว"

 

"นี่ทั้งสองคนนะเราหนักนะช่วยออกไปหน่อย" ชิโระกับคุโระที่ถูกยูริที่มีวอลฟรัมอยู่ข้างบนทับอยู่จบแบนอยู่แล้ว

 

"เฮ้ยเห็นใจคนที่อยู่ข้างล่างสุดหน่อยสิเฟ้ย!" แต่ดู่าทางคนที่น่าสงาสรมากที่สุดจะเป็นมุราตะที่แบกน้ำหนักของคนทั้งสี่คนเอาไว้และไม่ตายอย่างหน้าเหลือเชื่อ

 

"อ่ะ โทษทีมุราตะ" และทุกคนก็ค่อยออกมาทีละชั้นทีละชั้นจนเหลือแต่มุราตะที่ยังคงนอนอยู่ข้างล่างเป็นแพนเค้กแบะอยู่

 

"โอยหลังช้านนนนนนน สงไสกลับไปต้องให้กีเซล่าประคบหน่อยเสียแล้ว"

 

"กีเซล่าน่าใครเหรอชื่อดูแปลกมากๆเลย" คุโระถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนไม่มีอะไร มุราตะกับยูริและวอลฟรัมทำหน้าตายแน่ๆออกมาทั้งสามคน อะซวยแล้วละซิเพลอหลุดออกไปจนได้

 

"อ่า เป็นลูกพี่ลูกน้องของวอลเขานะอยู่ต่างประเทศนะ" ยูริเองก็มั่วเต็มกำลังพูดมั่วๆไปคงไม่มีอะไรหรอก

 

"ว๊ายแย่แล้วถึงคิวเราแล้วนี่นา" ชิโระเกิดอุทานขึ้นมาเมื่อดูนาฬิกาที่บอกว่าตอนนี้มันเกือบสองทุ่มแล้ว เละก็จูงมือของคุโระวิ่งไปที่เวทีของสวนสนุก

 

"อ้าวเฮ้ยจะไปไหนนะ" ยูริที่ยังมั่วไม่เสร็จก็จูงมือของวอลฟรัมไปหาฝาแฝดทั้งคู่

 

*              *              *              *              *              *              *              *              *              *              *              *              *

 

"อ้าวหายไปไหนของเขาน้าวอลฟรัมที่กำลังช่วยยูริตามหาฝาแฝดนรกที่หายตัวไปท่ามกลางฝูงชนที่กำลังวุ่นวายหาที่ดีๆดูการแสดง

 

"ต่อไปนี้จะเป็นการแสดงดนตรีคู่ของ ชิโระซังกับคุโระซังสองฝาแฝด ครับ" พิธีกรที่อยู่บนเวทีประกาศออกมาทำให้ทั้งสามที่ยังหาฝาแฝดอยู่มองตรงไปที่เวทีระหว่างที่ชิโระกับคุโระออกมา ในมือองชิโระถือฟลุทสีเงินที่ดูสวยงามออกมา ส่วนคุโระนั้นถือไวโอลินสีดำที่ดูน่าเกรงขามออกมาเล่นโชว์คู่ ทั้งสองมีความเชี่ยวชำนาญจนน่าทึ่งและไพเราะน่าฟังจนเคลิ่มตาม หลังจากการแสดงจบลงทั้งคู่ก็ลงมาจากเวทีและเข้ากอดวอลฟรัมแบบน้องสาวทันที จนยูริหึงอย่างแรง

 

"พี่วอลเห็นพวกเราเล่นไหมค่ะ" ชิโระถามด้วยเสียงที่น่ารักที่สุดที่ทำได้และก็ส่งสายตาอ้อนๆเล็กน้อยทำให้วอลฟรัมนึกถึงเกร็ตต้าที่ยังคงอยู่ที่ชินมาโกคุ

 

"อืมเห็นสิแสดงได้ดีมากๆเลยว่าแต่ว่าทำไมถึงเรียกชั้นว่าพี่ละ?"

 

"......เวลาที่อยู่กับพี่วอลทำให้เรานึกถึงพี่ชายที่หายตัวไปเมื่อตอนที่ยังเล็กๆนะ" คูโระทำหน้าเสร็าและก็ตอยวอลฟรัมไป

 

"พี่ชาย?"

 

"เมื่อก่อนเราเคยมีพี่ชายคยหนึ่งหน้าตาเหมือนพี่วอลมากๆเลยแต่จู่วันหนึ่งก็หายไปเราเสียใจมากๆแต่พอเห็นพี่วอลอีกครั้งหนึ่งเราก็เลยรู้สึกว่าพี่อากะยังคงอยู่ไกล้เสมอ" อากะ? ชื่อของพี่ชายของชิโระกับคุโระเหรอ วอลฟรัมคิดและก็ลูบหัวของทั้งคู่เบาๆ

 

"ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวสักวันเขาต้องกลับมาแน่นอน" วอลฟรัมพูดปลอบใจเด็กน้อยทั้งสองอย่างอ่อนโยน ยูริเมื่อวอลฟรัมที่ดูอ่อนโยนอย่างนี่แล้วรู้สึกอยากเป็นเด็กบ้างจังเลย

 

"จริงเหรอ"

 

"อืมแต่ว่าระหว่างนั้นนะพี่จะเป็นพี่ชายแทนให้ก่อนละกันนะ" พอพูดเสร็จชิโระกับคุโระก็เข้าไปกอดวอลฟรัมซะแน่นเหมือนพี่ชายกับน้องสาว (โฮ่ๆอยากมีพี่ชายบ้างจัง) "และก็ถอดคอนแทกเลนส์และก็ย้อมผมกลับเถอะนะมันไม่ค่อยเหมาะกับเธอหรอกนะ"

 

"เอ่อพี่วอลคะพวกเราเกิดมาพร้อมกับสีตาและผมอย่างนี้มาตั้งแต่เกิดคะ" ชิโระก็พูดและก็จ้องตาของวอลฟรัมด้วยดวงตาสีขาวโพลนราวกับหิมะ

 

"หา จริงงะ?"

"ตอนอยู่ประถมยัยนั้นก็แบบนี้นี่แหละ" มุราตะบอกและก็ถอนหายใจ นานๆจะเจอคนที่มีอะไรแปลกๆแบบนี้ในโลกมนุยษ์

 

"งั้นก็กลับบ้านกันเหอะพ่อกับแม่ของเธอคงจะเป็นห่วงมากเลยนะ" วอลฟรัมพูดก่อนจะจูงทั้งสองออกจากสวนสนุก

 

"พวกเราไม่มีพ่อกับแม่หรอกคะเราโตมาในสถานีเด็กกำพร้า"

 

"และนี่อยู่กันยังไงละเนี่ย" ขนาดมุราตะและยูริยีงไม่รู้เรื่องนี้เลย

 

"ก็เที่ยวเปิดการแสดงตามร้านต่างๆและก็ได้เงินฝากฝังจากสถานีเด็กกำพร้าคะ แต่ก็ไม่ต้องห่วงหรอกคะพวกเราอยู๋อย่างนี้มาตั้งแต่ 6 ขวบแล้วคะ" ชิโระตอบด้วยใบหน้าที่ยิ้มแฉ่งแต่คนอื่นกลับทำหน้าซีเรียสตึงเครียดกันใหญ่

 

"นี่ยูริ ตอนชั้นไม่อยู่นายต้องคอยดูแลสอลคนนี้ดีๆนะ" วอลฟรัมหันไปสั่งยูริทันทีเลย ชิโระกับคุโระทำหน้าซะใจใส่ยูริจนยูริหมั่นใส้เข้าให้และปลงกับนิสัยรักเด็กของวอลฟรัม

 

"ไหงมาลงที่ชั้นละเนี่ย ว่าแต่คอแห้งจังเลย" ว่าแล้วก็เดินไปที่ตู้กดน้ำและก็หยอดเหรียนกดน้ำไปแต่น้ำดันไม่ออกมา เลยทุบไปสองสามครั้งแต่ก็ดันไม่ออกมาอีกวอลฟรัมเห็นเลยลองเตะดูสองสามครั้งแต่มันก็ดันไม่ออกมาอีก (เหมือนเครื่องหยอดน้ำที่โรงเรียนพี่เลย) "เฮ้ยกินตังนี่หว่า"

 

"หลบไปค่ะ" ชิโระตะโกนก่อนที่จะวิ่งมาอย่างเร็วและกระโดดถีบตู้เจ้าปัญหาและกระป๋องน้ำอักลมก็ออกมาสามกระป๋อง "เย้ได้ของฟรีด้วย" ชิโระพูดก่อนที่จะหยิบน้ำออกมาแจกแต่มีเสียงหนึ่งหยุดเขาก่อน

 

"ชิบูยะ!ๆ" มุราตะที่ดูตื่นตระหนกเรียกให้วอลฟรัมและยูริหันหลังมา และสิ่งแรกที่เขาเห็นก็คือยูคิที่ถือมีดอยู่กำลังเดินมาหาพวกเขา

 

"ยะ ยูคิ?เป็นไปได้ยังไง?" ยูริมองยูคิที่มีหน้าตาเหมือนตัวเองกำลังจะไกล้เข้ามาหาด้วยมีดสั่นประจำตัวเพื่อเตรียมสังหาร แต่ก่อนที่จะมาถึงตัว ชิโระกับคุโระที่เห็นพี่ชายจำเป็นของตัวเองอยู่ในอันตรายก็รีบวิ่งเข้ามาควางทันที "ชิโระคุโระมันไม่ใช่คนธณรมดานะ"

 

"จะทำอะไรพี่วอลนะออกไปเลยนะ!" และก็น่าแปลกที่ยูคิกลับถอยไปจริงๆและก็รีบวิ่งหนีไปโดยไร้จุดหมาย "พี่วอล เคนกับยูริคอยอยู่ที่นี่ก่อนนะเดี๋ยวเราจะไปแจ้งตำรวจให้เอง" ชิโระและคุโระวิ่งตามยูคิไปโดยทิ้งทั้งสามเอาไว้

 

"ชิบูยะตอนนี้แหละรีบหนีกันเถอะ ตอนนี้ที่โลกนี้ไม่ปลอดภัยแล้วนะ" มุราตะพูดและพยายามหาแหล่งที่มีน้ำเพื่อที่จะกลับไปยังชินมาโกคุ

 

"แต่ชิโระกับคุโระละ หมอนั้นอาจฆ่าพวกเธอก็ได้นะ" วอลฟรัมที่ยังเป็นห่วงสาวน้อยทั้งสองที่ยังคงตามยูคิไปไกลเสียแล้ว

 

"ถ้าชั้นคำนวนไว้ไม่ผิดและก็หมอนั้นเดินทางมาด้วยพลังมารของยูริที่เปิดทางติดต่อระหว่างที่นี่กับอีกที่แน่ๆเพราะฉะนั้นหมดนั้นต้องตามเรามาอย่างแน่นอน" มุราตะเห็นกระป๋องน้ำที่ชิโระไช้บาทาของตัวเองเตัเครื่องจนได้มา และก็เขามาเทที่พื้นและก็เตรียมตัวเมื่อยูริกระโดดเข้าไปก่อนและค่อยตามไปทีละคน

 

*              *              *              *              *              *              *              *              *              *              *              *              *

 

ณ วัดของชินโน

 

หลังจากการกลับมาแบบสายฟ้าแลบของทั้งสามทำให้ปราสาทวุ่นไปหมด มุราตะรายงานเรื่องการปรากฏตัวของยูคิที่โลกให้ทุกคนฟังและคิดว่ายังไงที่นี่ก็ยังคงปลอดภัยกว่าจึงคิดว่ากลับมาน่าจะดีกว่าอยู่ที่นั้น เมื่อได้ยินเช่นนี้เกวนดัลที่มีรอยย่นอยู่แล้วก็ยิ่งเพิ่มเข้าไปใหญ่และสั่งให้ทหารทุกคนระวังตัวให้มากขึ้นแต่แล้วไม่นาน

 

"ไต้เท้า! มีรายงานมาว่ายูคิปรากฏตัวแล้วขอรับที่หน้าปราสาท!" ทหารคนหนึ่งวิ่งเข้ามาในหน้องประชุมอย่างรีบร้อน เมื่อได้ยินเช่นนี้ก็เลยตามทหารคนนั้นไป

 

"ฝ่าบาทได้โปรดอย่าออกไปไหนนะขอรับแล้วข้าจะรีบกลับมา" คอนราทกล่าวอำลาและออกจากนอกห้องไปพร้อมกับคนอื่น และวิ่งตามทหารคนนั้นไป

 

*              *              *              *              *              *              *              *              *              *              *              *              *

 

"ที่นายนี่มันไม่ใช่ทางไปที่หน้าปราสาทนี่" กุนเทอร์ที่ตามทหารมาติดๆมองเห็นทางเดินที่ไม่ได้พาไปยังจุดหมายเริมรู้สึกไม่ดีขึ้นมาเสียแล้ว

 

"ก็ไม่ได้ตั้งใจจะพาไปหา ท่านยูคิซะหน่อยเจ้าพวกโง่เอ๋ย" ทหารคนนั้นหันหน้ากลับมาและแสยะรอยยิ้มที่หน้ากลัวและซ่อนเหล่กลเอาไว้

 

" แย่ละสิ ฝ่าบาทแย่แล้ว!!" คอนราทที่รู้ตัวว่าถูกหลอกรีบวิ่งไปห้องประชุมที่ทิ้งยูริเอาไว้แต่เมื้อไปถึงกลับไม่มีใครอยู่เลยแม้แต่คนเดียวมีแต่มีดสั้นที่ปักกระดาษเขียนข้อความที่น่าสะพรึงกลัวเอาไว้อย่างเดียว

 

เจ้าพวกโง่ พวกเจ้านี่ช่างหลอกง่ายเสียจริง

ข้าขอมาโอกับนักปราชญืไปก่อนละกัน

ส่วนน้องสุดที่รักของพวกเจ้าไม้ต้องห่วงหรอก

เราจะดูแลเขาอย่างดี

แต่ข้าจะไม่รับประกันสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับอีกสองคนนะ

ยูคิ


--------------------------------

สั้นอีกแย้ว T^T