คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 ศัตรูวัยเด็ก
หลังจากเหตูการณ์ที่ ยูคิบุกปราสาทไป ยูริดูไม่ค่อยร่าเริง ทุกคนจึงเริ่มเป็นห่วงว่ามาโอของตัวเองเป็นอะไรไป วอลฟรัมจึงพยายามอยู่ข้างๆยูริตลอดและก็คอยปลอบใจยูริ
“วอลฟรัม” ยูริเอ่ยขึ้นระหว่างที่กำลังนั้งอยู่บนเก้าอี้และมองไปยังที่ๆไม่มีจดหมายในสวน หวนคิดถึงคำพูดของยูคิที่ว่าไม่มีร่างกายเพราะยูริเกิดมา “ชั้นเป็นคนเลวหรือเปล่า?”
“ยูริไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ยูรินะเป็นมาโอที่ดีที่สุดนายทำให้มนุยษ์และเผ่าปีศาจเข้าใจกันได้” วอลฟรัมมองยูริอย่างเป็นห่วง เขาไม่เคยเห็นยูริซึมขนานนั้นหลังจากเหตูการณ์ที่คอนราทหนีไปฝ่ายได ชิมารอน
“ก็ชั้นทำให้ยูคิต้องไม่มีร่าง ทำให้ตนอื่นต้องทุกข์ทรมาน ชั้นก็ต้องเป็นคนเลวสิ ถ้าชั้นไม่ได้เกิดมา อย่างน้อยยูคิก็จะได้รับความอบอุ่นของพ่อแม่ได้รู้ภึงการที่มีชีวิตอยู่ แต่ชั้นกลับทำให้เขาต้องเป็นอย่างนั้น ชั้นไม่น่าเกิดมาเลย"
เพี้ย!!!!! เสียงของฝ่ามือรหันของวอลฟรัมตบหน้าของยูริอย่างแรง อย่างโกรธเกรี้ยว เมื่อได้ยิมยูริพูดว่า 'ไม่น่าเกิดมาเลย' ยูริเอามือไปลูบรอยแดงที่หน้าตรงที่วอลฟรัมไปตบ
"นายรู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา" วอลฟรัมพูดทั้งน้ำตาที่ยังค้างอยู่ที่ดวงตา "นายอยากจะพูดว่าวันที่เราได้เจอ วันที่เราทะเลาะกันมันไม่น่าจดจำและไม่เคยเกิดขึ้นเหรอ!"
"วอล..."
"นายไม่มีความสุขเหรอทุกวันที่เราอยู่ด้วยกัน กินด้วยกัน คุยด้วยกัน ทะเลาะกัน นายไม่ชอบเหรอที่มีชีวิตอยู่กับชั้น ชั้นมีความสุขนะที่ได้อยู่กับยูริ ชีวิตของยูรินะมีค่ามากเลยรู้ไหม นายทำให้ใครต่อใครเขามีความสุข มีรอยยิ้ม ทำให้ใครต่อใครเขาเปลี่ยน แม้กระทั้งตัวชั้น เพราะฉะนั้น ทุกๆคนเห็นความสำคัญของชีวิตนาย ถึงนายจะไม่เห็น"ค่าหรือความหมายของมันแต่ชั้นไม่เสียดายที่นายเกิดมา ได้รู้จักกับนาย มีความสุขเพราะฉะนั้นอย่าพูดอีกว่าไม่น่าเกิดมาเพราะชีวิตของนายมันมีค่ามากจนที่สามารถสละความสุขของใครบางคนได้" วอลฟรัมใส่อารมณ์และความรู้สึกไปในทุกถ้อยคำพูดที่เขาเอ่ยออกมาและทรุดลงไปกับพื้นยูริโน้มตัวไม่กอดวอลฟรัมที่ร้องไห้อยู่กับพื้น
"ขอโทษนะที่ทำให้นายร้องไห้อีกแล้วและก็ขอบคุณที่เตือนสติของชั้นด้วยและชั้น.." ยูริค้างอยู่กับคำนั้นซะนานจนวอลฟรัมหยุดร้องไห้ "และชั้นกอดนายทำไมละเนี่ย?"
ทั้งสองต่างมองหน้ากันด้วยความงุนงงและก็เริ่มหน้าแดงกันทั้งคู่และจึงค่อยต่างคนต่างพลักกันออกและแยกย้ายกันกลับห้องของตัวเอง
'นี่เราอยู่ดีๆไปกอดวอลเขาทำไมเนี่ยหรือว่าที่จริงแล้ว...เราก็ชอบวอล' ยูริคิดแล้วยิ้มเบาๆกับคำสรรภาพของตัวเองและหัวเราะกับความโง่ของตัวเองที่ไม่เคยรู้ตัวมาก่อนและก็ที่ทำให้วอลฟรัมร้องไห้เป็นคั้งที่สอง
'ยังอุ่นอยู่เลย' วอลฟรัมเองก็ยังรู้สึกถึงอ้อนกอดของยูริที่นังคงอุ่นอยู่ทั่วร่างกายและก็ยิ้มเบาๆ
* * * * * * * * * * * *
วันต่อมามุราตะตัดสินใจว่าจะให้ยูริกลับบ้านไปสักพักจนกว่าจะจับตัวยูคิได้เพราะในตอนนี้ที่ชินมาโกคุไม่ปลอดภัยแล้วแต่ก็ไม่ไปกันแค่สองคนเพราะมีวอลฟรัมตามไปด้วยเพื่อคอยช่วยเหลือยูริ ครั้งนี้คอนราทไม่ได้ไปด้วยเพราะว่าต้องอยู่เพื่อประดาบกับยูคิที่มีเพลงดาบที่เหนือกว่า แม้กระทั้ง นักดาบที่เก่งที่สุดของชินมาโกคุกับอาจารย์ของเขาก็ยังผ่ายแพ้เขาได้ แปลว่าศัตรูไม่ใช่ย่อยๆแน่นอนเพราะรู้ว่าศัตรูตามยูริไปไม่ได้อย่างแน่นอน
"เอาละพร้อมแล้วใช้ไหม?" มุราตะกับวอลฟรัมพยักหน้าและก็กระโดดลงบ่อน้ำที่วัดของชินโน ระหว่างทางในห้วงน้ำที่ติดต่อระหว่างโลกกับโลกปีศาจนั้นยูริว่าไปไกล้ๆวอลและจับมือเอาไว้ ว่ายไปด้วยกันจนถึงอ่างอาบน้ำบ้านของยูริ
"กลับมาแล้วคร๊าบ!!!!" ยูริกะโตนออกมาและก็มีเสียงของแม่ พ่อและก็โชริตอบกลับมา
"ว๊ายๆยูจัง~กลับมาแล้วหรืออ่าวเคนจังก็ด้วย เอ๋ กรี๊ดๆ~ วอลจัง~เองก็ด้วย" แม่ของยูริ มิโกะ หรือ เจนนิเฟอร์กอดทั้งสามอย่างอย่างแน่น
"แม่ๆหายใจไม่ออก" มิโกะมองไปรอบและก็สังเกตูว่าคอนราทไม่อยู่
"อ้าวแล้วพ่อรูปหล่อคนนั้นละ?"
"อ่อ พอดีมีปัญหาทางโน่นนิดหน่อยนะเลยไม่ได้มา" มุราตะพูดและก็ดันแว่นตาขึ้นเล็กน้อย
"ผ้าขนหนูมาแล้ว รีบเข็ดหน้าเช็ดตาแลัะก็ไปเปลี่ยนเสื้อได้แล้วเดี๋ยวจะเป็นหวันนะ" โชมะพูดและก็ยื่นผ้าขนหนูให้ ทั้งสามก็รับมันด้วยความยินดี แต่วอลฟรัมอยู่ดีก็หน้าแดงเมื่อรู้สึกอยู่เลยว่า ยูริยังจับมือเขาอยู่เลย และทั้งสองก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า วอลฟรัมใส่เสื้อของยูริอย่างพอดิบพอดี
"เอาละวันนี้เป็นวันเสาร์พอดีออกจะว่างงั้นเราไปสวนสนุกกันดีกว่า!"ยูริจูงมือวอลฟรัมออกไปจากบ้านไปพร้อมๆกับมุราตะแต่ระหว่างทางที่ไปนั้นเอง มุราตะขอไปทำธุระส่วนตัวแต่เกิดไปนานถึง10กว่านาทียูริเลยขอไปตามหาดูละก็เกิดพลัดหลงกันจนได้
"เจ้าบ้ายูรินั้นทำหลงกันจนได้เฮ้อ" วอลฟรัมเดินไปเดินมารอบๆตู้โทรศัพท์ที่พึ่งผ่านมาและก็รู้สึกว่าเดินผ่านมาแล้หลายรอบจึงลองเปลี่ยนทางดูและก็ไปเจอป้ายรอรถประจำทาง เมื่อเดินไปไกล้ๆก็เจอเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ สองคน ดูจากขนาดก็คงจะประมาน 13 ไม่สิ 12 ปีได้ นั้นนั่งหลับอยู่คนหนึ่งมีผมสีดำสนิด ใส่เสื้อแขนยาวสีขาว เกงกางขอยาวแถมยังเป็นสีขาว แม้แต่รองเท้าผ้าใบยังเป็นสีขาว อีกคนหนึ่งนั้นกลับกับอย่างสิ้นเชิง เธอมีผมสีขาว แต่ชุดทั้งตัวกลับเป็นสีดำสนิท ตัดกันระหว่างขาวและดำ วอลฟรัมหยุดดูเด็กทั้งสองราวกับตกมนต์สะกดและเด็กทั้งสองที่หลับอยู่ก็เอนตัวลงมาข้างหน้าจนตกเก้าอี้หัวกระแทกพื้น
"โอ๊ย เจ็บๆ"ทั้งสองบ่น" เด็กผมขาวบ่นและก็ลืมตาขื้นมา ดวงตาของเธอเป็นสีดำสนิดเหมือนยูริ แต่คนผมดำกลับน่าตกใหญ่กว่าเมื่อตาของเธอเป็นสีเงินไม่สิ ขาวโพลนไปเลย มีแค่แก้วตาเท่านั้นที่เป็นสีดำ หรือว่าจะใส่คอนแทกเลนส์ และทั้งคู่ก็มองไปที่วอลฟรัมที่อยู่ข้างหน้า
"พะ-พี่ไม่ใช้คนน่าสงสัยหรอกนะชื่อวอลฟรัมเห็นหลับอยู่ก็เลย-"วอลฟรัมพูดรัวๆอย่างเร็ว กลัวว่าเด็กน้อยทั้งสองจะตกใจ
"วอลฟรัม..."เด็กผมขาวพูดขึ้น
"เพราะเห็นเราหลับอยู่เลยไม่กล้าปลุกใช่ไหมคะ"เด็กผมดำพูดต่อ เพราะมีน้ำเสียงเหมือกันจึงเดาได้เลยว่าเป็นแฝดสอง
"ขอบคุณนะคะ เราง่วงมากเลย ละก็พี่ชายผมดำเขาไปทางโน่นแล้ว"ทั้งคู่พูดพร้อมกันจนแยกเสียงไม่ออกและก็ชี้ไปที่ห้องน้ำสาธารนะของผู้ชาย
"อ่าขอบใจนะ"เมื่อรู้ทางแล้วก็รีบตรงดิ่งไปห้องน้ำทันที 'แต่ทั้งคู่รู้จักยูริได่ไงและรู้ได้ไงว่าตามหายูริ?"
ในขณะเดียวกัน ณ ห้องน้ำชาย
"มุราตะทำอะไรของนายเข้าห้องน้ำบ้าอะไรนานชิปเป้งเลย!" ยูริบ่นตอนที่เปิดประตูเข้ามาในห้องน้ำแทนที่จะเจอแค่มุราตะคนเดียวแต่กลับเจอนักเลงทั้งสาม (คนเดิมอีกตะหาก) ล้อมมุราตะอยู่ พวกนักเลงจ้องมองมาที่ยูริอย่างน่ารำคาญ มันเลยชวนเกิดความคิดถึงขึ้นมา มุราตะเองก็ฉวยโอกาสติดเกียร์หมาวิ่งตะเลิดออกไปคนแรก
"ดะ-ดะ-เดจาวู?"แต่ดูท่าทางมันจะไม่ใช่เพราะดันเกิดกันสามครั้งติดต่อกันและยูริก็ขอติดเกียร์ม้าไปด้วยอีกคนแต่ไปไกลจากห้องได้ไม่นานก็โดนจับได้
"เหอๆคราวนี้ซวยของแท้" ยูริพูดปลอบใจตัวเองก่อนเตรียมตัวเตรียมใจจะโดนซ้อม
"ยูริ!"วอลฟรัมที่พึ่งจะมาพยายามจะไปให้ถึงก่อนที่พวกนักเลงจะอัด
"ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" เสียงของใครบางคนดังมาจากบางแห่งและอยู่ดีๆเด็กทั้งสองที่วอลฟรัมไปทักตอนที่หลับอยู่ก็กระโดดมาเตะคนกำลังชกยูริที่หน้าแบบเต็มส้นเท้า(ไม่กล้าใช้คำว่าตีน - -) และไม่ถึง 1 นาทีพวกนักเลงทั้งหลายก็จำใจต้องถอยทัพเพราะโดนเด็กน้อยอัดเข้าเต็มหน้า มุราตะที่วิ่งหนีไปก็มารวมกลุ่มอีกครั้ง
"ยูริเป็นอะไรหรือเปล่า?" วอลฟรัมวิ่งเข้าไปหายูริอย่งเป็นห่วง ตรวจเช็กร่างกายเพื่อหาว่ามีส่วนใหนบาจเจ็บอย่างละเอียด "แต่ไหนโชริบอกว่าคนส่วนใหญ่ในโลกนี้สู่ไม่เป็นไง?"
"มันก็แค่ส่วนใหญ่อะนะ" มุราตะเองก็มาดูอาการณ์ของยูริ
"นายนะนายรอบที่สามแล้วนะเฟ้ย!" ยูริพึ่งจะจำได้ว่าตัวเองโดนแบบนี้ไปตั้งสามรอบ "เอ่อขอบคุณนะครับ" ยูริกล่าวขอบคุณเด็กน้อยทั้งสองที่ยังคนยืนหันหลังให้ ในมือของทั้งคู่มีกระเป๋าใส่เครืองดนตรีอยู่ แต่เมื่อทั้งคู่หันหน้ามา ทั้งยูริ มุราตะ และเด็กทั้งสองก็สะดุ้งราวกับตกใจอย่างกับเจอผีหรืออะไรสักอย่าง
"เจ้าแว่นกับเจ้าบื้อ?!"
"ยัยแฝดนรก?!"
ต่างคนต่างเรียกฉายาของอีกฝ่ายและก็จ้องตากันราวกับว่าจะเปิดศึกกันอะไรประมานนั้นแต่ฝาแฝดนรกก็ไม่ได้สนใจมุราตะกับยูริแม้แต่น้อยแต่กลับเดินไปหาวอลฟรัมและก็กอดวอลฟรัมเอาไว้
"พี่วอลหรอคะดีจังเลยเจอกันอีกแล้วขอโทษนะคะที่ไม่ได้แนะนำตัวก่อนเราชื่อว่า-" แต่เด็กหัวดำยังไม่ได้ทันแนะนำตัวก็โดนยูริลากตัวออกมห่างๆวอลฟรัม "เสียมรยาทที่สุดเลย!"
"จะแนะนำตัวก็ไม่เห็นต้องกอดเขาก็ได้นิ" ท่าทีของยูริแสดให้เห็นได้เลยว่าหึงอยู่
"เรามีชื่อว่าชิโระคะ โมริมียะ ชิโระคะ"เด็กผมดำพูด
"ส่วนเรามีชื่อว่าคุโระคะ โมริมียะ คุโระคะ"เด็กผมขาวแนะนำตัว
"เราทั้งสองเคยเป็นเพื่อน ไม่ใช่สิ"และก็จ้องไปที่มุราตะและยูริด้วยดวงตาที่ลุกเป็นไฟ ยูริกับมุราตะก็มองด้วยสายเดียวกัน "ศัตรูร่วมห้องตอนชั้นประถม"
**************************************************************************************
หุหุ ไม่ต้องห่วงคะเด็กสองคนนั้นนะไม่ใช่คนที่จะมาเป็นคู่แข่งกับยูริเรื่องความรักหรอก เป็นพวกสนับสนุนด้วยซ้ำ คนที่จะแย่งนะ คือ (ไฮไลทเอานะคะ) [ยูคิตั้งหาก] อันที่จริงผีนะเขียนถึงตอนที่8แล้วคะ กำลังจะเขียนตอนที่ 9อยู่คะ ไม่อยากลงเร็วเกินไปเพราะเดี๋ยวถึงตอนที่ผีเขียนถึงแล้วอาจรอนาน แต่ผีเองก็เป็นพวกเขียนเร็วอยู่แล้วละ ^ ^
ความคิดเห็น