ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : บทส่งท้าย
หลังจากที่อาโอะและยูคิตาย มุราตะก็เข้ามาในห้องพอดี มันน่าเหลือเชื่อที่จอมปราชญ์ที่ไม่ได้จับดาบมาสี่พันกว่าปีจะสามารถจำเพลงดาบได้อยู่เหมือนเดิม ทุกคนส่งยูริ วอลฟรัมและมุราตะกลับบ้าน แน่นอนว่าคราวนี้มีเวโรน่ากลับไปด้วย แบะดูเหมือนว่าจะสร้างความกดดันให้ยูริอีกเป็ฯเท่าตัวเพราะพ่อตาดันไม่ค่อยชอบลูกเขยสักเท่าไหร่ ยูริจึงต้องเล่นบทหนักซะเล็กน้อย เมื่อถึงชินมาโกคุ คนแรกที่มาต้อนรับคือกุนเทอร์ที่อาบไปด้วยน้ำตาร้องเรียกหาฝ่าบาทผู้เป็นที่รัก ตามมาด้วยคอนราทที่นอกจากจะไปดูความปลอดภัยของยูริแล้วยังไปกอดน้องชายผู้เป็นที่รักอีกด้วย วอลฟรัมก็ช๊อกจนพูดอะไรไม่ถูกแต่ที่ทุกคนตกใจมากที่สุดคงเป็นเวโรน่าที่กลับมาด้วย มุราตะพอกลับมาก็ไม่ได้ตรงไปที่ปราสาทแต่อย่างใดแต่กลับไปที่วัดของชินโอแทน และแน่นอนคนที่มาต้อนรับมุราตะก็เป็นใครไม่ได้นอกจากชินโอที่ก็เป็นห่วงเช่นกัน
ในค่ำคืนของวันแรกที่ได้กลับมาจากชินมาโกคุนั้น ชิโระ คุโระ และ อากะได้เซ็นสัญญาพันธมิตรกับชินมาโกคุอย่างเป็นทางการ แถมยังจัดงานปาร์ตี้เล็กสำหรับการเฉลิมฉลองที่มาโอกลับมาอย่างปลอดภัยด้วย และในตอนท้ายของงานนั้นเองที่อยู่ดีๆยูริก็ยกเค้กชิ้นโตมาในห้องกับร้อยยิ้ม
"นี่ๆยูริเอาออกมาเลยดิ ไอที่จะเอาให้พี่วอลนะ" ชิโระสะกิดยูริส่งสายตาให้ทำให้ทุกคนจับจ้องสายตามาที่ยูริต่างคนต่างเดาว่ายูริจะให้อะไรวอลฟรัม แต่ที่ทุกคนแปลกใจคือยูริโยนของที่จะให้ไปให้วอลฟรัมอย่างไม่ใยดี แต่คนที่ฉุนขาดมากที่สุดคงจะเป็นใครไม่ได้นอกจากเวโรน่า(และเกว็นเดล)
"นี่นายจะบ้าเหรอแหวนหมั่นใครเขาโยนให้กัน" คุโระชี้หน้าด่าสุดเสียงแต่พอวอลฟรัมเปิดกล่องออกมากลับไม่มีอะไรอยู่ข้างในเลย
"จะให้ของวอลฟรัมซะทีมันต้องพิเศษหน่อยซิ" วอลฟรัมรู้สึกตัวทันทีและจ้องไปที่เค้กก้อนโตที่ยูริยกมาเมื่อครู่
"ยูรินี่นาย..." ยูริเริ่มแบ่่งเค็กออกเป็นชิ้นๆและหมุนเค๊กไปเรื่อยๆ
"ชั้นนะ...ไม่อยากให้การหมั่นของเราเป็นแค่เรื่องบังเอิญ หรืออุบัตติเหตุอย่างที่ใครเขาเข้าใจกัน ชั้นนะคิดเสมอเลยนะว่าที่ชั้นมาอยู่กับวอลฟรัมได้ตรงนี้นะเป็นเพราะโชคชะตา หรือพรมลิขิตที่วาดเอาไว้ และชั้นเองก็รักนายจากใจจริงเพราะฉะนั้น ชั้นถึงมั่นใจว่าวอลฟรัมจะเลือกชิ้นที่มีแหวนวงนั้นอยู่อย่างแน่นอน" วอลฟรัมจ้องตาสีดำของยูริสักครู่งก่อนที่จะเลือกชิ้นเค๊กมาหนึ่งชิ้น ทุกคนในห้องต่างคนต่างลุ่นว่าชิ้นที่วอลฟรัมกำลังกินอยู่จะมีแหวนหมั่นที่ถือชะตาความรักของยูริและวอลฟรัมหรือไม่ และในระหว่างที่กินอยู่นั้นเองวอลฟรัมรู้สึกถึงอะไรแข็งๆและเอาออกมาจากปาก และนั้นก็็คือแหวนเพรชนั้นเอง
"ชั้นรู้ว่าเรายังไม่มีแหวนหมั่นเลยขอให้ชิโระเตรียมเอาไว้นะ" และสิ่งที่ตามมาคือเสียงปรบมือและคำแสดงความยินดีของทุกคนในงาน อยู่ดีๆวอลฟรัมกลับร้องไห้ เวโรน่าเองก็ดูเหมือนพร้อมที่จะย่างยูริสดได้ทุกเมื่อ
"อ๋า~นี่ชั้นทำให้นายร้องไห้อีกแล้วเหรอเนี่ย พักนี้นายร้องไห้บ่อยจังเลยแหะ"
"ก็ ก็ นายทำให้ชั้นมีความสุขนี่นา ฮือๆๆ" วอลฟรัมพูดไปสะอื้นไปยูริเห็นใจเลยดึงวอลฟรัมมาจุ๊บซะเลย เล่นเอาพวกสาวๆในห้องกรี๊ดกร๊าดกัยใหญ่ และหยิบแหวนมาสวมบนนิ้วของวอลฟรัม
"เฮ้ มีส่วนแบ่งให้ไหมเนี่ยอุตส่าเล่นละครให้นะเนี่ย" ชิโระเดินเข้ามาทักและยื่นสร้อยคอของยูคิให้วอลฟรัม
"เอาเป็นของขวัญแสดงความยินดีละกัน เราคิดว่ายูคิคงอยากให้พี่วอลได้รับมันเหมือนกัน" วอลฟรัมหยิบสร้อยขอที่มีจี้เป็นเขี้ยวของหมาป่าขึ้นมาสวมใส่
"ยินดีด้วยนะ ขอให้รักกันแบบนี้นานๆนะ" วอลฟรัมสาบานได้เลยว่าได้ยินเสียงกระซิบจากที่ไหนบางแห่งไกล แสดงความยินดีแก่เขา และคิดว่าต้องเป็นยูคิอย่างแน่นอน
"ขอบใจนะยูคิ"
"อะไรเหรอวอลฟรัม?"
"อ๋อเปล่าหรอก แค่ลมกระซิบนะ"
"พรุ่งนี้ไปเที่ยวที่บ้านชั้นไหม"
"เอาสิ"
ในค่ำคืนของวันแรกที่ได้กลับมาจากชินมาโกคุนั้น ชิโระ คุโระ และ อากะได้เซ็นสัญญาพันธมิตรกับชินมาโกคุอย่างเป็นทางการ แถมยังจัดงานปาร์ตี้เล็กสำหรับการเฉลิมฉลองที่มาโอกลับมาอย่างปลอดภัยด้วย และในตอนท้ายของงานนั้นเองที่อยู่ดีๆยูริก็ยกเค้กชิ้นโตมาในห้องกับร้อยยิ้ม
"นี่ๆยูริเอาออกมาเลยดิ ไอที่จะเอาให้พี่วอลนะ" ชิโระสะกิดยูริส่งสายตาให้ทำให้ทุกคนจับจ้องสายตามาที่ยูริต่างคนต่างเดาว่ายูริจะให้อะไรวอลฟรัม แต่ที่ทุกคนแปลกใจคือยูริโยนของที่จะให้ไปให้วอลฟรัมอย่างไม่ใยดี แต่คนที่ฉุนขาดมากที่สุดคงจะเป็นใครไม่ได้นอกจากเวโรน่า(และเกว็นเดล)
"นี่นายจะบ้าเหรอแหวนหมั่นใครเขาโยนให้กัน" คุโระชี้หน้าด่าสุดเสียงแต่พอวอลฟรัมเปิดกล่องออกมากลับไม่มีอะไรอยู่ข้างในเลย
"จะให้ของวอลฟรัมซะทีมันต้องพิเศษหน่อยซิ" วอลฟรัมรู้สึกตัวทันทีและจ้องไปที่เค้กก้อนโตที่ยูริยกมาเมื่อครู่
"ยูรินี่นาย..." ยูริเริ่มแบ่่งเค็กออกเป็นชิ้นๆและหมุนเค๊กไปเรื่อยๆ
"ชั้นนะ...ไม่อยากให้การหมั่นของเราเป็นแค่เรื่องบังเอิญ หรืออุบัตติเหตุอย่างที่ใครเขาเข้าใจกัน ชั้นนะคิดเสมอเลยนะว่าที่ชั้นมาอยู่กับวอลฟรัมได้ตรงนี้นะเป็นเพราะโชคชะตา หรือพรมลิขิตที่วาดเอาไว้ และชั้นเองก็รักนายจากใจจริงเพราะฉะนั้น ชั้นถึงมั่นใจว่าวอลฟรัมจะเลือกชิ้นที่มีแหวนวงนั้นอยู่อย่างแน่นอน" วอลฟรัมจ้องตาสีดำของยูริสักครู่งก่อนที่จะเลือกชิ้นเค๊กมาหนึ่งชิ้น ทุกคนในห้องต่างคนต่างลุ่นว่าชิ้นที่วอลฟรัมกำลังกินอยู่จะมีแหวนหมั่นที่ถือชะตาความรักของยูริและวอลฟรัมหรือไม่ และในระหว่างที่กินอยู่นั้นเองวอลฟรัมรู้สึกถึงอะไรแข็งๆและเอาออกมาจากปาก และนั้นก็็คือแหวนเพรชนั้นเอง
"ชั้นรู้ว่าเรายังไม่มีแหวนหมั่นเลยขอให้ชิโระเตรียมเอาไว้นะ" และสิ่งที่ตามมาคือเสียงปรบมือและคำแสดงความยินดีของทุกคนในงาน อยู่ดีๆวอลฟรัมกลับร้องไห้ เวโรน่าเองก็ดูเหมือนพร้อมที่จะย่างยูริสดได้ทุกเมื่อ
"อ๋า~นี่ชั้นทำให้นายร้องไห้อีกแล้วเหรอเนี่ย พักนี้นายร้องไห้บ่อยจังเลยแหะ"
"ก็ ก็ นายทำให้ชั้นมีความสุขนี่นา ฮือๆๆ" วอลฟรัมพูดไปสะอื้นไปยูริเห็นใจเลยดึงวอลฟรัมมาจุ๊บซะเลย เล่นเอาพวกสาวๆในห้องกรี๊ดกร๊าดกัยใหญ่ และหยิบแหวนมาสวมบนนิ้วของวอลฟรัม
"เฮ้ มีส่วนแบ่งให้ไหมเนี่ยอุตส่าเล่นละครให้นะเนี่ย" ชิโระเดินเข้ามาทักและยื่นสร้อยคอของยูคิให้วอลฟรัม
"เอาเป็นของขวัญแสดงความยินดีละกัน เราคิดว่ายูคิคงอยากให้พี่วอลได้รับมันเหมือนกัน" วอลฟรัมหยิบสร้อยขอที่มีจี้เป็นเขี้ยวของหมาป่าขึ้นมาสวมใส่
"ยินดีด้วยนะ ขอให้รักกันแบบนี้นานๆนะ" วอลฟรัมสาบานได้เลยว่าได้ยินเสียงกระซิบจากที่ไหนบางแห่งไกล แสดงความยินดีแก่เขา และคิดว่าต้องเป็นยูคิอย่างแน่นอน
"ขอบใจนะยูคิ"
"อะไรเหรอวอลฟรัม?"
"อ๋อเปล่าหรอก แค่ลมกระซิบนะ"
"พรุ่งนี้ไปเที่ยวที่บ้านชั้นไหม"
"เอาสิ"
จบ
เย้ๆๆๆๆๆๆ ในที่สุดก็เขียนจบเจ้าค้าาาา
เรื่องแรกของผีนั้นเป็นประเภท Crossoverนะคะ เป็นแบบที่เอาสองการ์ตูนมารวมกันคะ ส่วนเรื่องที่ผีเอามาใช้นั้นคือเรื่องยมทูตสีขาวคะ (ลางไม่ดีเสียแล้วละซิ) แล้วติดตามชมนะคะ ส่วนเรื่องนี้ไม่ต้องเสียใจคะเมื่อลงเรื่องแรกเสร็จแล้วผีอาจจะเขียนภาคสองต่อถ้าทุกคนยังคงอยากอ่านคะ และเม้นมานะคะว่าอยากอ่านต่อหรือเปล่า
เรื่องแรกของผีนั้นเป็นประเภท Crossoverนะคะ เป็นแบบที่เอาสองการ์ตูนมารวมกันคะ ส่วนเรื่องที่ผีเอามาใช้นั้นคือเรื่องยมทูตสีขาวคะ (ลางไม่ดีเสียแล้วละซิ) แล้วติดตามชมนะคะ ส่วนเรื่องนี้ไม่ต้องเสียใจคะเมื่อลงเรื่องแรกเสร็จแล้วผีอาจจะเขียนภาคสองต่อถ้าทุกคนยังคงอยากอ่านคะ และเม้นมานะคะว่าอยากอ่านต่อหรือเปล่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น