คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 14 จะขออยู่กับเธอตลอดไป (100%)
ในที่สุดก็มีเวลาเขียนสะที เดี๋ยวที่โรงเรียนของผีจะมีการแสดงละครแบบขายตั๋วคะ แล้วผีก็ดันแสดงด้วย O-O ซ้อมหนักเลยเมื่อได้เป็นตัวร้ายยย เลยอาจยุ่งเล็กน้อย แต่ก็ยังยืนยันคะว่าจะไม่ทิ้งงานนี้เด็ดขาด แล้วนี้จะเป็นตอนที่ยาวที่สุดเลยก็ว่าได้
----------------------
ตอนกลางคืนของป่าไร้เสียงนี้ ดูสงบและเงียบจนน่ากลัว ท้องฟ้าคืนนี้ไม่มีเมฆมาบดบังดวงดาว ท้องฟ้าคืนนี้ดูสวยงามมากกว่าทุกคืน ยูริออกมาจากกระท่อมของชิโระ เพื่อชมบรรยกาศของค่ำคืนนี้เพียงคนเดียว อาจเป็นเพราะคืนนี้ดาวสวยหรือไม่เขาก็นอนไม่หลับ
"นอนไม่หลับงั้นเหรอ" มีเสียงอีกเสียงหนึงดังมาจากข้างหลังโดยที่ยูริไม่ได้รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย
"วอลฟรัมเหรอ"
"ถ้าไม่นอนเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ไม่ไหวหรอก" วอลฟนัมเดินไปข้างๆยูริและจ้องมองดวงดาวบนท้องฟ้า "ก็พรุ่งนี้นะเราจะบุกไปรังของอาโอะนี่"
"นั้นและที่นอนไม่หลับ" ยูริหันมาแล้วกอดวอลฟรัมเอาไว้ เขาแทบจะจำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่เขาได้กอดวอลฟรัมนั้นมันเมื่อไหร่ แม้ครั้งสุดท้ายที่ได้อยู่ด้วยกันสองต่อสอง (ตั้งแต่ตอนที่5เลยมั้ง) "ถ้านายเป็นอะไรไปละ ชั้นนะไม่อยากให้นายสู้เลย"
"นายนะเป็นห่วงตัวเองก็พอ เพราะชั้นนะเป็นอัศวินของนายจะคอยปกป้องนายเอง จะให้ไม่สู้นะคงไม่ได้หรอก"
"แต่ถึงอย่างนั้นถ้าชั้นทำได้ละก็ชั้นก็อยากปกป้องนาย" เหมือนที่ยูคิที่ปกป้องนาย แต่ว่าสิ่งที่ชั้นทำได้ก็เพียงแค่ยืนดูมองเท่านั้น ชั้นทำอะไรไม่ได้เลย
----------------
โชคดีที่โฮชิเตรียมม้าเอาไว้ให้ทุกคน เลยไม่ต้องเหนื่อยรอบสอง ทุกคนที่อยู่ในกลุ่มป่าไร้เสียงนั้นล้วนเป็นแต่สัตว์ทั้งนั้น ป่าแห่งนี้ไม่มีวี่แววของมนุยษ์เลยแม้แต่คนเดียว ยูริได้ตกลงที่จะช่วยชิโระ ถึงมันจะไม่ใช่แบบที่ตัวเองชอบสักเท่าไหร่ก็ตาม แต่เมื่อเขาขอมาแบบนี้ก็คงบอก ไม่ ไม่ได้ ยูริจ้องมองไปที่วอลฟรัม ในสถานะการณ์แบบนี้ คนที่มีฝีมืออย่างวอลฟรัมนั้นต้องถูกจัดให้ไปอยู่แนวหน้าอย่างไม่ต้องสงไส รังของอาโอะนั้นอยู่ไกล้กว่าที่คิด จะว่าไปก็ห่างกับป่าไร้เสียงไม่ถึงห้าสิบกิโล
"ชิโระ คุโระ ชั้นขออะไรหน่อยได้ไหม" ระหว่างการเดินทางยูริบังคับม้าไปหาชิโระและคุโระ คุยกันแค่สามคน วอลฟรัมไม่ได้ยินว่าทั้งสามคุยเรื่องอะไรกัน แต่พอรู้ตัวอีกทีก็อยู่ข้างหน้าถ้ำของอาโอะแล้ว ทางเข้าข้างหน้ามีแต่เคออสเต็มไปหมด
"หน่วยทัพหน้าลงมือ" โฮชิพูดแค่คำเดียว พวกบันดากองทัพสัตว์ป่าแห่งป่าไร้เสียงก็พากันประทะเคออสอย่างแรง แต่นั้นไม่ใช่จุดประสง ที่จริงแล้วนั้นเป็ฯแค่ตัวล่อเพื่อที่จะได้ให้ชิโระ คุโระ โฮชิ ยูคิ ยูริ วอลฟรัม และ มุราตะเข้าไปข้างใน
"จากนี้จะแยกออกเป็นสองกลุ่ม คุโระ ยูคิและยูริมากับชั้นส่วนคนอื่นช่วยไปข้างล่างเพื่อปล่อยนักโทษแทนชั้นที"
"เดี๋ยวก่อนสิ ให้ข้าไปแทนยูริเถอะ"
"วอลฟรัมชั้นนะเป็นมาโอเชียวนะไม่ตายง่ายๆหรอก"
"ยูริ.." วอลฟรัมจ้องมองยูริด้วยสายตาที่แสดงความเป็นห่วง ยูริเห็นเลยดึงเข้ามากอดอย่างแนบแน่น
"เชื่อใจชั้นหน่อยนะ งั้นจะต้องกลับมาหานายอย่างแน่นอน ชั้นสัญญา"
---------------------------
ห้องใต้ดินมีคนเฝ้าน้อยผิดปรกติ คงเป็นเพราะเคออสส่วนใหญ่ออกไปข้างนอนเพื่อสมทบกองทัพ จึงเป็นเรื่องง่ายสำหรับคนที่มีฝีมือระดับวอลฟรัมและโฮชิ ทั้งคู่นอกจากจะมีฝีมือดาบที่ยอดเยี่ยมแล้วยังรุกประสานกันได้ดีอีกด้วย ระหว่างที่ช่วยนักโทษก็คอยกำจัดศัตรูไปด้วย นักโทษส่วยใหญ่ถ้าไม่ใช้คนก็เป็ฯพวกสัตว์จากป่าไร้เสียง จนถึงสุดทางที่มีห้องขังที่เป็นห้องไม่มีลูกกรง และใช้ยันต์แทนกุญแจ
"ชั้นจัดการเอง" มุราตะรู้ดีว่าห้องขังแบบนี้ถ้าไม่ฉีกยันต์ให้ขาดก็เปิดไม่ได้ คราวนี้นักปราชญ์ขอลุยเดี่ยว ดึงยันต์ออกมาและฉีกทันที ประตูที่ขวางอยู่ก็หายไปเหลือแต่ห้องมืดๆ
"วอลฟรัมนั้น ลูกเหรอ"
ชายหนุ่มที่เดินมาจากห้องขังห้องสุดท้ายนั้น มีหน้าตาคล้ายคลึงกับวอลฟรัมไม่มีผิด แต่ในเวอร์ชั้นโต ผมยาวกว่าวอลฟรัมเล็กน้อยและใส่เครื่องแบบอย่างเดียวกับวาโทราน่า (น้องของพ่อวอลฟรัม ลุงของหนูวอล) ไม่มีผิด เดาได้เลยว่าเป็นพ่อของวอลฟรัมอย่างแน่นอน ชายที่เดินตามออกมานั้นมีผมสีขาวและดวงตาสีแดงฉานราวเลือด มีหน้าตาคล้ายอาโอะแต่ก็มีเค้าโครงที่ดูคล้านคลึงกับคูโระและชิโระ วอลฟรัมจึงเดาออกได้เลยว่าเป็นอากะแน่นอน
"คุณพ่อ นี่คุณพ่อเหรอ? คุณพ่อมาอยู่ที่นี่ได้ไง?" พูดจบแล้วคุณพ่อก็เกาหัวอย่างเล่นๆแล้วก็เดินเข้าไปกอดคุณลูก
"ไม่ได้เจอกันนาน โตขึ้นเยอะเลยนิ"
"พ่อครับ..."
-------------------------
ตัดมาที่ทางของยูริและกลุ่มแนวหน้าของชิโระที่ยังคงฝ่าฟันด่านแต่ละด่านของอาโอะอย่างง่ายดาย (ปล. เหตูการณืนี้เกิดขึ้นหลังจากภาคสามคะ ยูริเขาควบคุมพลังเองและฟันดาบเก่งขึ้นแล้วน้า) จนมาถึงประตูใหญ่ข้างหน้า
"ข้างหน้านี้คือห้องบัลลังของอาโอะพี่ชายชั้น ยูริชั้นขอถามนายหน่อย...นายนะพร้อมหรือยัง?"
"มาถึงตรงนี้แล้วยังจะถามชั้นอีกเหรอ" ไม่รีรอยูคิถีบประตูใหญ่ออก จนยูริต้องคิดเลยว่านี่เหรอตัวของเขาอีกคน แรงช้างชั้ดๆ ยูริคิดแล้วทำหน้าเหวอๆเทียบกับตัวเองแล้วยูรินี้แรงเท่ามดเลยทีเดียว
"มาแล้วเหรอน้องสาวที่แสนน่ารังเกลียด"
----------------------
"ระหว่างที่กำลังช่วยกองทัพย่อยที่เขตชายแดนปกป้องการลุกล้ำเข้ามาในชายแดนของมนุยษ์นั้นก็ ก็ได้เจอและรู้จักกับพวกเคออส และก็เป็นครั้งแรกนี่แหละที่ได้เจอกับอากะ ทั้งพ่อและอากะก็ช่วยกันสู้เพื่อไล่ให้เคออสออกไปจากพรมแดนถึสำเร็จก็เหอะแต่ก็โดนจับมาแบบนี้ยี่แหละ ลูกเองก็โตขึ้นเยอะเลย มีข่าวคราวอะไรสำคัญๆที่พ่อควรรู้บ้างหรือเปล่า?"
"คะ...คือ พ่อครับ ผมนะ" วอลฟรัมเพื่อโดนถามเรื่องของข่าวก็หน้าแดงทันที มุราตะรู้ว่าจะพูดอะไรเลยพูดไปก่อนเลยโดยที่ไม่รู้ว่าไอที่ตัวเองจะพูดนั้นมันจะส่งผลอย่าไร
"วอลฟรัมนะหมั่นแล้วคร๊าบบบ~" พูดแล้วเวโรน่าก็ตาโตทันที และวอลฟรัมก็พยักหน้าช้าๆ
"ห๊า~ ว่าไงนะ หมั่นแล้ว กับใคร? แล้วทำไมไม่อยู่กับลูกละ?"
"เป็นมาโอองค์ที่ 27 ครับ เป็ฯคนที่ดีมากๆเลยด้วย" วอลฟรัมตอบเบาๆแต่เวโรน่าก็เหมือนพ่อหวงลูก ดูไม่ค่อยพอใจ
"ต่อให้เป็นมาโอก็เหอะถ้ามันไม่ถูกใจพ่อละก็ ไม่มีวันรับเป็นลูกเขยหรอก" พูดจบแล้วทั้งมุราตะและอากะก็ทำหน้าสงสารเจ้ายูริที่ต้องเจอศึกหนักในอนาคตเพื่อให้คุณพ่อตายอมรับ โชคดีละวะเพื่อนเอ๋ย มุราตะพยายามนึกถึงสีหน้าของยูริตอนนี้ ไม่รู้จะจามไปกี่ครั้งแล้วนั้น
"น้องของพวกผมละครับ มาด้วยใช่ไหม" อากะถามอย่างสุภาพ โอชิพยักหน้าตอบกลับและก็ส่งสัญญานเพื่อบอกให้ว่ามีคนอยู่ข้างหน้า คนที่โผล่มาไม่ใช่ใครนอกจาก ลูเซียแม่ทัพใหญ่และผู้ช่วยคนสำคัญของอาโอะ
"เดี๋ยวผมขอสู้เองครับทุกคนตามไปสมทบกับคุณคุโระเดี๋ยวนี้เลยครับ" โฮชิเตรียมพร้อมเรียบร้อย แต่มุราตะกลับเดินเข้ามาขวาง นักปราชญ์ที่ไม่เคยคิดจะสู้บัดนี้ได้ออกมาแล้ว
"นายนะฝีมือดีจะตายให้มาสู้ตรงนี้นะคงน่าเสียดายรีบไปเหอะ" ตอนแรกก็คิดที่จะประท้วงแต่มุราตะกลับสวนกลับ "ชั้นนะเป็ฯถึงจอมปราชญ์เชียนะผ่านศึกมาหลายร้อยครั้งแล้ว ครั้งนี้นะไม่ใช่ครั้งแรกหรอกนะ" เมื่อได้ยินแบบนั้นก็คงหยุดไม่ได้แล้ว ทุกคนวิ่งไปข้างหน้าทิ้งมุราตะเคนรั้งท้ายเอาไว้คนเดียว
"ถึงจะเป็นเด็กแต่ก็ขอไม่ปราณีนะ อ้อไม่ใช่เด็กสินะที่จริงก็อายุ4000ปีกว่าๆแล้วนิ ใช่ไหมท่านจอมปราชญ์\" ลูเชียรู้ทุกอย่างหมด มุราตะสันนิธานว่าคงเป็นฝีมือของอาโอะแน่ๆ "เดี๋ยวจะโดนฆ่าเอานะ"
"หึ คิดเหรอว่าคนที่ตายมาแล้วร้อยกว่าครั้งอย่างชั้นจะกลัวตาย"
"ถึงร่างของมุราตะ เคน นี้จะเป็นแค่ร่างของเด็กธรรมดา ซึ่งไม่มีเรี่ยวแรงหรือพิษสงอะไรเลย แต่ถ้ามันถ่วงเวลาให้พวกนั้นได้ละก็" มุราตะหยิบมีดที่ตกอยู่บนพื้น คาดว่าโฮชิน่าจะทิ้งเอาไว้ให้ "ชั้นจะเป็นคู่ต่อสู้ให้เธอเอง เข้ามาเลยอีนางซาดิสม์"
--------------------------
"มาจนได้สินะเจ้าตัวแสบ เอามาโอมาให้ถึงที่เลยหรือเนี่ยแถมยังจับตัวนักโทษมาส่งถึงที่อีก\" สายตาสีฟ้าที่ดูเย็นชาราวกับน้ำแข็งจ้องมาที่ยูคิที่ยู่ข้างหลังซิโระ เล่นเอายูคิตัวสั้นไปครู่หนึ่ง
"หยุดเถอะคะพี่ พี่หนีไปไหนไม่ได้แล้ว"
"แต่ดูเหมือนคนที่ต้องหนีจะไม่ใช่ชั้นนะ" ว่าแล้วอาโอะก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับดาบยักษ์ที่ดูใหญ่เกินขนาดลากพื้นทำให้เกิดสะเก็ตประกายไฟกับเสียงแหลมๆไม่น่าฟัง อาโอะเวี่ยงดาบยักษ์ไปใส่คุโระก่อนกันทีแต่คุโระก็หลบออกไปได้และเสกเคียวยมทูตที่มีขนาดใหญ่ไม่แพ้กับดาบของอาโอะเลยด้วยซ้ำ จนยูริคิดเลยว่าเลยที่เป็นน้องกัน อาวุธของชิโระนั้นเป็นดาบคู่ที่มีลายอักษรโบราณสลักอยู่บนดาบทั้งสองเล่ม แต่ถึงอย่างนั้นดูเหมือนว่าเป้าหมายแรกของอาโอะจะไม่ใช่ชิโระหรือคุ่โระแต่เป็ฯคนที่อ่อนแอกว่านั้นเอง ยูริที่ยังคงยืนเซ้อไม่รู้เรื่องอะไรเลยอยู่พอรู้ตัวอีกทีก็เห็นอาโอะวิ่งเข้ามาหาด้วยกำลังแรงสูงแต่โคดีที่ได้ยูคิกันเอาไว้ทำให้อาโอะถอยออกไปก่อน แต่ก็ใช่ว่าจะวางใจได้เมื่อที่แขนของยูคิมีรอยถูกฟันอยู่เป็นรอยยาวที่เกิดจากการฟันเมื่อกี้
"สัญญากับวอลฟรัมไม่ใช่เหรอแล้วทำไมมายืนบื้ออยู่แบบนี้แล้วนี่ชั้นจะใว้ใจนายได้ไงเนี่ย" ยูคิตะโกนไปด่ายูริที่อยู่ข้างสไตล์เดียวกับที่วอลฟรัมชอบด่ายูริตอนที่ไปทำอะไรบื้อบ่อยๆ
"ก็ชั้นเป็นพวกexpertเรื่องต่อสู้ซะเมื่อไหร่เล่า!" ที่มาที่เนี่ยก็เพื่อมาแทนที่วอลฟรัมตะหาก
ย้อนรอย
"ชิโระ คุโระ ชั้นขออะไรหน่อยได้ไหม" ระหว่างการเดินทางยูริบังคับม้าไปหาชิโระและคุโระ คุยกันแค่สามคน
"ยูริ"
"ชั้นรู้ว่าในศึกสุดท้ายนี้เธอต้องเอาวอลฟรัมไปอยู่ในหมู่ของเธอด้วยใช่ไหม\"
"ก็ต้องแน่อยู่แล้วละ ก็เขาออกจะมีฝีมืออย่างนั้น\"
"ชั้นขอไปแทนเขาได้ไหม"
"จะบ้าเหรอ!"
"ขอร้องละชั้นนะไม่อยากให้เข้าต้องตกอยู่ในอันตรายอีกแล้ว
กลับมาปัจจุบัน
"นั้นสินะชั้นนะสัญญากับวอลฟรัมเอาไว้แล้วนี่นา
---------------------
"เป็นห่วงพวกยูริจัง จะไหวไหมนั้น" วอลฟรัมถามอากะระหว่างที่กำลังจะวิ่งไปตามทางเพื่อไปสมทบยูริ ในใจนึกคิดถึงยูริ ตลอดเวลา
"ไม่ต้องห่วงหรอก ทั้งสองคนนั้นนะเก่งมากเลยนะ เมื่อก่อนนะเคยสู้ด้วยกันบ่อยๆ และตัวข้าเองก็ไม่เคยชนะทั้งคู่เลยแม้แต่ครั้งเดียว"
------------------
และเมื่อนั้นเองที่ยูริเปลี่ยนจากเด็กน้อยผู้แสนดีเป็นมาโอไปเรียบร้อยแล้ว
"อาโอะเจ้าถึงเป็นเทพแต่กลับทำร้ายผู้อื่น ถึงโดนลงโทษแล้วแต่ก็ไม่ได้คิดที่จะสำนึกเลยแม้แต่น้อย การกระทำของเจ้าไม่สมควรที่จะได้รับการอภัย ถึงกการฆ่าคนจะไม่ใช่วิธีของข้าแต่ข้าก็จะฆ่าเจ้า
"เจ้าคิดเหรอว่าปีศาจอย่างเจ้าจะสามารถทำอะไรเทพอย่างข้าได้" อาโอะหัวเราะเยาะเสียงดังลั้น
"เทพงั้นเหรอ? อย่างเจ้าเนี่ยนะ? การกระทำของเจ้าตอนเนี่ยนะเขาไม่ได้เรียกว่าเทพแต่เป็นพวกสวะที่ชอบรังแกคนที่อ่อนแอกว่าชัดๆ" อาโอะเลือดขั้นหน้าทันทีเมื่อได้ยินยูคิที่เคยเป็นลูกน้องตัวเองพูดแบบนั้น และก็ทำให้น้ำที่กระจัดกระจายบนพื้นกลายเป็นหอกน้ำอย่างน่าเหลือเชื่อ
"ระวังนะหมอนี้มีพลังแบบเดียวกับยูริ" คุโระพูดก่อนที่หอกน้ำจะตรงดิ่งเข้ามาที่ทั้งสี่ มาโอก็เล่นบทเดิมและสร้างกำแพงเพื่อช่วยทำคนเอาไว้
"อย่าลืมนะเทพที่ตกสวรรคอย่างพวกเรานะถ้าไม่ใช่พวกเดียวกันฆ่าก็ไม่ตายหรอกแต่ว่าก็อยากให้นายสองคนช่วยเป็นนกต่อให้หน่อยเพื่อที่จะได้จัดการได้" พูดแล้วยูคิก็วิ่งออกไปจากคนแรกเพื่อที่จะได้เป็นนกต่อให้ ถึงแม้จะโดนหอกน้ำของอาโอะจมตีแต่ก็หลบทั้งหมดได้อย่างสวยงามบางอันก็ได้มาโอช่วยปัดออกให้ อาโอะที่กำลังวุ่นอยู่กับยูคิและมาโอนั้น
"รุกประสานได้เก่งก็จริงแต่ก็ยังฆ่าชั้นไม่ได้หรอก" คราวนี้เป็นการประทะกันของสามพี่น้อง ยูคิรู้ตัวดีว่าไปยุ่งเกี่ยวอะไรไม่ได้เลย ยูริเปลี่ยนกลับเป็นยูริคนเดิมเพราะตอนนี้คือการต่อสู้ระหว่างพี่น้องที่ตัวเองยุ่งเกี่ยวไม่ได้ ยูคิรู้ความสามารถของทั้งสามดี เสียงประทะของของเหล็กที่กระทบกันไม่คาดสายดังสนันไปทั่วห้อง บางครั้งก็สร้างกะเส็ตประกายไฟ และการต่อสู้ครั้งนี้ดูเหมือนจะยืดยาวต่อไปได้หลายชั่วโมงเลยเมื่อทั้งสามมีฝีมือที่พอๆกัน มีชั่วครู่หนึ่งที่ทั้งสามแยกออกมา บนตัวของทั้งสามฝ่ายมีแต่รอยของแผลถูกของมีคมข่วนทั้งสิ้น แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีอาการเจ็บหรืออะไรเลยคงเป็นเพราะมีพลังต้านเอาไว้ไม่ให้เจ็บ แต่ทันใดนั้นเองอาโอะก็เกิดกระอักเลือดออกมา และจ้องมองชิโระและคุโระด้วยแววตาที่ไม่ยัยดี
"คิดเหรอว่าพวกเราจะเลือที่จะโจมตีวันนี้โดยไร้สาเหตุ เพราะว่าพี่อาโอะเป็นเทพตกสวรรค์ที่ยังคงจมอยู่ในความชั่ว พลังที่ได้มาตั้งแต่กำเนิดที่ควรจะเอาไว้ช่วยเหลือคนนั้นมันก็ได้เริ่งต่อต้านพี่ที่เป็นสิ่งชั่วร้าย และตอนนี้มันก็กำลังจะฆ่าพี่ไปทีละน้อย หรือเอาง่ายๆก็คือพลังที่พี่พึ่งมาตลอดชีวิตมันกำลังจะทำให้พี่ต้องตายนั้นเอง พลังของเทพนะเขาเอาไว้ช่วยเหลือไม่ใช่เหรอ?"คุโระ พูดและเช็ดเลือดที่ไหลบนใบหน้าของตัวเองทีละน้อย
"และนี่ก็คือสิ่งที่เรารอมาตลอด
"ยูริ
"ยูริ
"เจ้าบ้า
"ยูคิ
"วอลฟรัมร้องไห้เหรอ
"ยูคิทำไม
"นายนะยังมีวอลฟรัม มีทั้งลูกสาว ครอบครัวและประเทศรอนายอยู่ เทียบกับตัวชั้นคนเดียวแล้วนายยังมีชีวิตอีกไกล
"ยูคิ
"ท่านชิโระครับ ผมขอบคุณท่านที่ด๔แลผมมาตลอดนัครับ ขอโทษที่ทำให้ท่านร้องไห้นะครับแต่ผมเชื่อว่าท่านต้องเป็นผู้นำที่ดีแน่นอนครับ"
"เราจะพยายามให้ถึงที่สุด ยูคิวางใจได้เลย" ชิโระแข็งใจตอบกลับ
"สุดท้ายนี้ ยูริชั้นขอฝากนาย
"ชั้นสัญญา
"ขอบใจนะ
! ลงทันต์!" ทันใดนั้น มังกรน้ำที่มาโอชอบเสกออกมาบ่อยๆก็ปรากฏตัวขึ้นกลางห้องโถง และพุ่งดิ่งไปหาอาโอะแต่พอถึงตัวอาโอะแล้วก็กลับโดนพลังอะไรบางอย่างทำให้มนต์คลายลง ก็ไม่ได้สังเกตุชิโระกับคุโระเลยแม้แต่น้อย ชิโระจึงตรงมาจากข้างหลังแต่ก็ดันไม่ทันเมื่ออาโอะรู้ตัวก่อนเสียแล้ว อาโอะเอาดาบยักษ์ของตัวเองมากันดาบคู่ของชิโระ แต่ก็หลบไม่พ้นเคียวของคุโระจึงได้แผลฟันไปหนึ่งแผล4000ปีแห่งการไล่ล่า วันที่พลังแห่งเทพของพี่อ่อนกำลังลง และถ้าคิดว่าเราไม่กล้าฆ่าพี่ชายของตัวเองละก็คิดผิดแล้วละพี่จ๋า เรานะไม่เคยเห็นคนที่ทำร้ายผู้อื่นเป็นพี่เราเลยแม้แต่น้อย"!!!" เสียงนั้นเป็นของใครไม่ได้นอกจากวอลฟรัมที่เข้ามาในห้องเดียวกันเพื่อมาสมทบยูริแต่คงไม่จำเป็นแล้วเพราะว่าอาโอะนั้นหมดสภาพไปเรียบร้อยแล้ว วอลฟรัมวิ่งเข้าไปกอดยูริทันทีดีใจที่ยูริไม่เป็นอะไรทั้ง ยูริก็กอดกลับและลูบหัววอลฟรัมเหมือนเดิม อาโอะที่เห็นทุกคนต่างมีความสุขยกเว้นตัวเองก็ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ของตัวเอง และตัดสินใจใช้กำลังเฮือกสุดท้ายสร้างหอกน้ำ เพราะว่าทุกคนกำลังสนใจเรื่องอื่นกันอยู่ทำให้ไม่มีใครสังเกตุหอกที่กำลังเล็งไปทางยูริและวอลฟรัมเลยแม้แต่คนเดียว จนถึงตอนที่หอกนั้นได้ถูกปล่อยไปแล้วเท่านั้นที่ทุกคนเริ่งสังเกตุ!ระวัง!" หอกน้ำที่อาโอะกล่อยออกมาพุ่งตรงไปหายูริ ยูริที่ยืนอยู่ได้เพียงแต่หลับตารอความตายที่กำลังจะมาเยื่อนเท่านั้นแต่ก็ไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดของหอกที่จะแทงเข้ามาเลย อันที่จริงแล้วหอกนั้นไม่ได้ถึงตัวยูริด้วยซ้ำ เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย แต่มีร่างของใครบางคนมาบังยูริเอาไว้ ร่างนั้นเอาตัวเองเข้ามารักหอกแทนยูริ เลือดของร่างนั้นหยดลงบนพื้นย้อมพื้นให้กลายเป็นสีแดงฉาน..." คนที่มาบังยูริเอาไว้นั้นเป็นใครไม่ได้นอกจากยูคิ "นายนะ ได้เจอกับวอลฟรัมแล้วแท้ๆ อยากจากกันอีกหรือไง" พูดแล้วยูคิก็ล้มลงหอกที่ปักอยู่ที่หน้าอกก็กลายเป็นน้ำธรรมดาเหมือนเดิมแต่แผลนั้นไม่มีทางเยียวยาได้ เลือดของยูคินั้นเริ่มไหลออกมาอย่างไม่หยุด ชีวิตของยูคิเริ่มเหลือน้อยเต็มทีสติของเขาเองก็เลือนลางเต็มทีแล้ว!!!" ทุกคนวิ่งไปหายูคิที่นอนลงบนพื้นรู้ว่าแผลแบบนี้ไม่มีทางที่จะเยียวยาได้แล้ว ยูคิรู้สึกถึงอะไรบางอยากเปียกๆหล่นมาบนหน้าเขา เมื่อมองดูก็เจอวอลฟรัมที่ร้องไห้ให้กับเขา...อย่างร้องสิ ไม่เป็นไรแล้ว" มือของวอลฟรัมกำมือของยูคิเอาไว้แน่นรวมกับมือของชิโระที่กำลังร้องไห้เหมือนกันที่กำมืออีกข้างของยูคิ มือของยูคิเริ่มเย็นขึ้นเรื่องยิ่งทำให้รู้ถึงชะตาที่อยู่ข้างหน้าของยูคิ...ถึงได้ช่วยชั้นเอาไว้"...ชั้นนะรู้ว่าการอยู่ตัวคนเดียวมันโดเดียวขนาดไหนมาแล้ว อย่าให้วอลฟรัมต้องอยู่คนเดียวอีกเลยนะ..." .."วอลฟรัมเรียกยูคิเบาๆอยากจะบอกขอบคุณแต่มันเหมือนมีอะไรบางอย่างมาจุกที่ลำคอทำให้พูดอะไรไม่ออก...ดูแลวอลฟรัมด้วย...นะ" ยูคิเริ่มหายใจยากขึ้นเสียงพูดของเขาเบาราวกับกระซิบ..." ยูริพยักหน้าตอบกลับอย่างไม่รีรอ...ทุกคน" อุตส่าห์ชนะได้แล้วแท้ๆคิดว่าจะกลับไปอยู่ทุกคนได้เหมือนเมื่อก่อนแล้วแท้ๆ แต่กลับมาตายแบบนี้น่าเสียดายจริงๆแต่ว่าทำไมนะ บางส่วนของเราคิดว่าตายแบบนี้มันก็ไม่แย่เท่าไหร่เลยทำไมยังรู้สึกมีความสุขละ คงเป็นเพราะเราทำความดีก่อนตายละมั้ง ชีวิตเรานี่มันช่างเวทนาจริงแต่ก็ไม่ได้แย่ไปขนาดนั้นนี่นา ตอนนี้ไม่รู้สึกเจ็บเลยคงเป็นเพราะเราไกล้ตายแล้วละมั้ง ไม่ได้ยินเสียงร้องไห้ของท่านชิโระและวอลฟรัมแล้วด้วยนี่เรากำลังจะตายแล้วจริงๆสินะ แต่ถึงอย่างนั้นก็เหอะ เรายังไม่อยากเลย อยากอยู่กับทุกคนให้นานกว่านี้จังเลย อยากอยู่กับท่านชิโระและคุโระ อยากฝึกดาบกับท่านอากะ อยากฝึกเวทย์กับท่านนักปราชญ์อีหน่อย อยากหัวเราะไปกับทุกคนอยากมีชีวิตอยู่กับทุกคน อยากอยู่กับพวกเธอตลอดไปดวงตาของยูคิค่อยๆปิดลงเรื่อยจนสนิน มือที่กำมือของวอลฟรัมและชิโระก็ค่อยคลายออก เมื่อนั้นเองที่ทุกคนรู้แล้วว่ายูคิไม่มีทางจะเปิดตาขึ้นมาอีกแล้ว ร่างของยูคิค่อยๆสลายกลายเป็นน้ำ สิ่งที่ชิโระใช่เพื่อสร้างร่างของยูคิ จนสุดท้ายน้ำนั้นก็เป็นละอองเล็กๆกระจายออกไปรอบๆทุกคนราวกับว่ามันจะคอยอยู่ข้างๆกายของทุกคน
"ชั้นจะขออยู่กับเธอตลอดไป..จะคอยเฝ้ามองทุกคนอยู่ข้างนะ จงเดินหน้าต่อไปนะทุกคน" นั้นคือคำพูดสุดท้ายของยูคิที่จบชีวิตของตัวเองลงเพื่อช่วยผู้อื่น ยูคิที่กลับใจจากการเป็นเครื่องมือของมารร้ายอย่างอาโอะขณะนี้ได้หลับอย่างสงบโดยมีคนที่ตัวเองรักคอยอยู่ข้างๆ แค่นี้สำหรับเขาก็เพียงพอแล้ว
"ลาก่อนนะ...
------------------
ผีเขียนไปได้อย่างไรเนี่ย ฮือๆๆๆ เศร้าไปด้วยเลยเนี่ย ตอนหน้าจะเป็นตอนสุดมท้ายแต่ เตรียมพร้อมนะคะ
ยูคิ"
ความคิดเห็น