คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 13 พี่ชาย...
แว๊กกก ขอโทษมากมายคะทั้งที่สัญญาแท้ๆว่าจะอัพเยอะในวันหยุดแต่พอดีไปเจอเรื่องยุ่งมาเลยทำให้ไม่ได้อัพเลยT^T ด้วยว่าหมาที่บ้านคลอดลูกมา5ตัวคะแต่ว่าตายไป 4 ตัว เหลือแค่ 1ตัวคะ และตอนนี้แม่มันก็ดันไม่สบายหนักด้วยผีเลยต้องดูแลมันแทน ตอนกลางคืนต้องตื่นทุก2ชั่วโมงมาป้อนนมมัน เหนื่อยมากเลย - -
------------------
"ชิโระกับคุโระ?" ที่นั่งอยู่ตรงหน้าของยูริคือ โมริมียะ ชิโระและคุโระ ที่เคยเป็นเพื่อนหรือศัตรูร่วมห้อง และที่สำคัญที่สุดคือน่าจะเป็นแค่เด็กธรรมดากลับมาเป็นเทพไปได้ แถมยังดูสูงกว่าตอนที่อยู่ที่โลกด้วย ชิโระตอนนี้ใส่เสื่อโคทสีขาวมีแขนยาวและบานออก และเข็มขัดสองอันที่คาดอยู่ที่เอวเป็นตัวX คุโระเองก็ใส่ชุดแบบเดียวกันแต่เป็นสีดำ
"อะไรกันหน้าซีดเป็นไก่ต้มเชียว ไม่ต้องตกใจหรอก ยังไงชั้นก็ยังคงเป็นชิโระคนเดิม" ชิโระพูดและลุกขึ้นจากที่นั่ง ทั้งสองเดินลงมากหายูริที่ยังคงงงและสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"แปลว่าที่ผ่านมาโกหกหมดเลยใช่ไหม" มุราตะถามเป็นคนแรก และคุโระก็หัวเราะเบาๆ
"ใช่ และ ไม่ใช่ คงต้องตอบแบบนั้นนะ เรื่องที่เราเป็นเด็กกำพร้าและใช้ชีวิตโดยอาศัยเงินบริจากนั้นเป็นเรื่องจริง เพราะเราก็แค่ปลอมตัวเป็นเด็กน่าสงสารที่ไม่มีที่จะอยู่และไปขอที่อาศัย แค่นี้นะก็จะดูเหมือนว่าเรามีตัวตนจริงๆแล้ว ใครจะถามว่าเป็นใครมาจากไหนก็จะได้ตอบได้ แต่ที่โกหกจริงๆนะคงจะเป็นอายุและนามุสกุลก็เท่านั้นแหละ" คุโระอธิบายสั้นๆ วอลฟรัมที่ฟังอยู่ตลอดก็ถามไปอีกคำถามหนึง
"เรื่องพี่ชายก็โกหกด้วยใช่ไหม" เมื่อคุโระและชิโระได้ยินเรื่องนี้ก็ทำสีหน้าตกใจและเปลี่ยนเป็นหน้าเศร้าทันที
"นั้นนะ...ก็เรื่องจริง พี่ของเรานั้นหายตัวไปมา100กว่าปีแล้ว แต่เรื่องที่พวกเราเห็นวอลฟรัมเป็นพี่นั้น อันนั้นนะมาจากใจจริงนะ อ๊ะเรียกพี่ไม่ได้แล้วสินะ ก็ดันแก่กว่าเป็นหมื่นเป็นแสนเลยนิ"
"ไม่หรอก..เรียกว่าพี่ก็ได้ เป็นพี่เป็นน้องอายุไม่สำคัญ มันอยู่ที่จิตใต้สำนึกตะหาก" เมื่อทั้งคู่ได้ยินแบบนั้นก็อุ่นใจและยิ้มทันที และก็เดินไปหายูคิที่ไม่กล้าแม้แต่สบตามองหรือแสดงท่าทีอะไร
"ส่วนนาย ยูคิ..." ชิโระพูดและก็เอามือไปชกหน้าของยุคิอย่างแรง โดยทิ้งรอยห้อเลือดเอาไว้ให้เห็นอย่างชัดเจนเป็นรอยใหญ่ ยูคิเองก็ไม่ได้คิดหลบหรืออะไรเลย เหมือนว่าเต็มใจยอมรับผิด "นายกล้ามากเลยนะที่กลับมา"
"ผม...ผมขอโทษครับผมผิดไปแล้ว" ยูคิพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูแล้วไม่เหมือนที่ผ่านมาก เพราะมันเป็นเสียงที่แสดงถึงการอ้อนวอนและขอโทษ
"โฮชิ เอาตัวไปขังเอาไว้ก่อน รอตัดสิน" และก็เหมือนเดิมญุคิไม่ได้แสดงท่าทีขีดขืนหรืออะไรเลยและยอมจำนนแต่โดยดี ยูริที่เห็นยูคิในสภาพแบบนั้นก็รีบไปขวางทันที
"เดี๋ยวก่อนสิเขาช่วยพวกเรานะ"
"แต่เขาก็คิดจะฆ่านายนะ" เมื่อสถานการณ์มันบังคักแบบนี้ วอลฟรัมและมุราตะก็พยักหน้าก็เข้าไปร่วมด้วยช่วยกันปกป้องยูคิ
"ชิโระ อะไรที่มันเป็นอดีตก็ปล่อยมันไปเหอะนะ หรือถ้าจะจับยูคิไปขังละก็จับพวกเราไปขังด้วยคน" วอลฟรัมยื่นคำขาดและก็ทำให้ชิโระและคุโระอ่อนใจและถอนหายใจยาวๆก่อนสั่งให้ทุกคนถอย
"ตามมาสิ ถึงแผลข้างนอกจะหายแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าข้างในจะไม่เป็นไรนะ ที่กระท่อมมียาอยู่" พูดแล้ว โฮชิก็ช่วยยูคิเดินแล้วพาไปกระท่อมที่อยู่ข้างในสุดของป่าทันท
---------------------------
กระท่อมที่ชิโระพูดกถึงนั้นอยู่ลึกเข้าไปถึงสุดของเขตป่า เพราะป่าที่นี้โดนภูเขาล้อมรอบเอาไว้จึงตัดจากโลกภายนอก กระท่อมนั้นอยู่ติดกับทะเลสาบเล็กๆ ตัวกรัท่อมพอดูจากภาบนอกแล้วก็เล็กพอสมควรแต่ข้างในนั้นกับกลับกันอย่างสิ้นเชิง ข้างในมีทั้งห้องนั่งเล่น ห้องนอน ห้องครัว และ ห้องน้ำ (อันนี้ไม่มีก็แปลกแล้วละ) ห้องนอนนั้นมีถึงสามห้อง และยูคิก็เข้าไปนอนในหนึ่งของห้องนั้นโดยมีโฮชิตามไปช่วย
"อ่าคงเหนื่อยกันมากเลยสินะเดี๋ยวจะไปชงชาให้" และชิโระก็วิ่งเข้าไปในห้องครัวทันที ท่าทีของเธอดูเปลี่ยนไปจากเมื่อกี้มากจนคนอื่นอึ้ง คงเพราะไม่ได้ถูกลูกน้องกดดัน คุโระเลยถึงโอกาศนี้แฉความลับซะ
"ต้องขอโทษด้ววจริงๆ คงลำบากมากเลยสินะโดนหมอนั้นหมายชีวิตเอาไว้แต่พอเห็นนายบอกว่าช่วยเอาไว้แค่นี้ชั้นก็วางใจหน่อย ที่จริงแล้วเด็กคนนั้นนะน่าสงสารมากเลยละตอนที่ไปเจอที่โลกนะเขานะอยู่ในสภาพที่แย่มากเลยละ ชิโระนะดูแลยูคิเหมือนน้องชายคนเล็กคนหนึ่งเลย ชั้นเองก็มีโฮชิเป็นน้องนะ ตั้งแต่ตอนที่ยูคิวิ่งหนีไป ชิโระนะร้องไห้ทุกคืนเลย ชั้นเลยยกโทษให้เขาไม่ได้ไงละ" และทันทีที่เล่าจบชิโระก็โผล่พร้อมกับชาร้อนๆและเสริฟให้คนแต่ดูเหมือว่ายูริลแมราตะจะลังเลที่จะกินเพราะว่ากลัวว่าจะโดนใส่อะไรพิเศษลงไปด้วยเหมือนตอนอยู่ประถม
"จะว่าไปแล้วทำไมเทพอย่างเธอถึงได้มาอยู่ที่นี้และ" ตามที่ยูรินึกจินตนาการเอาไว้ เทพนั้นน่าจะเสพสุขอยู่บนสวรรค์นี่นาแล้วทำไมสองคนนี้ไม่สิ สามคนเมื่อรวมพี่ชายเข้าไปด้วยถึงได้มาอยู่บนพื้นดินแบบนี้ด้วย แถมยังไปโลกอีก
"คงสงไสสินะที่ว่าทำไมเทพอย่างชั้นถึงได้มาอยู่ในสภาพแบบนี้ นี่นะเป็นบทลงโทษไงละ เมื่อ4000ปีก่อนนะพวกเราเองนี่แหละ ที่เป็นคนปล่อยให้โซชูออกมาอาลวาด" เมื่อได้ยินแบบนั้นมุราตะก็วางน้ำชาลงทันที โซชูที่ตัวเองพยายามปราบมากตลอด4000ปี โซชูที่เป็นต้นเหตุทำให้ชินโอต้องพลีชีพเพื่อเป็นร่างเส้นให้ยูริทำลายตัวมัน นั้นที่แท้คนพวกนี้นี่เองที่ต้องรับผิดชอบ
"จะโกรธก็โกรธไปเถอะนะ เพราะยังไงซะมันก็ควรอยู่แล้วก็นายต้องเสียคนที่ตัวเองรักไปก็เพราะมัน ถึงยังไงก็ช่วยเก็บอาการเอาไว้จนกว่าทุกอย่างจะลงตัวละกัน เอก่อนเพราะมีแต่คนคิดจะมาเผาป่านี้เพื่อสร้างหมู่บ้าน ตอนนั้นเทพอย่ง" มุราตะจ้องมองไปที่ถ้วยชาสักครู่
"แต่ถ้าไม่มีมันชินมาโกคุก็จะไม่ถึงกำเนิน ชินโอกับข้าก็จะไม่ได้เจอกันและทุกคนที่อยู่ที่นี่ก็จะไม่เกิดมาด้วยซ้ำเพราะฉะนั้นอย่าดทษตัวเองเลย" ชิโระกับคุโระแปลกใจกับคำตอบ และทุกคนก็หยิบถ้วยชาขึ้นมาดื่มแต่พอจิบได้อึกเดียวก็สำรอกออกมาเป็นแถว และก็ทำหน้าแปลกๆ
"นะ-น้ำชาบ้านอะไรวะหวานบรรลัยเลยยัยบ้า!!!!!!!" ยูริตะโกนออกมาอย่างดังและสี่เพื่อนเก่าก็เปิดศึกเหมือนเคย
"เจ้าบ้าเดินทางมาเหนื่อยๆก็ต้องกินอะไรหวานๆดิจะได้มีแรง" ชิโระตอบโต้ทันที คงเป็นเพราะว่าตัวเองเป็นคงชง "อีกอย่างมันหวานตรงไหนเนี่ยใส่ไปแค่สองช้อนเอง"
"แล้วไอช้อนที่ใช้นี่มันช้อนอะไรเล่า" มุราตะพูดปุ้ป ชิโระก็ทำหน้าแปลกๆและก็ถือช้อน...ทัพพีตักข้าวขึ้นมาเล่นเอาทุกคนหน้าซีดไปตามๆกัน
"นี่เธออยากให้ชั้นเป็นเบาหวานตายหรือไงห๊า"
"เบาหวานนะเป็ฯโรคที่สะสมจนถึง40ปีตะหากเล้า"
"ก็เดี๋ยวตอนที่ชั้นอายุ40ชั้นก็ตายไงเล่า"
"ชั้นกินแบบนี้มาตลอดชีวิต ผ่าน40ปีแล้วยังไม่เห็นเป็นไรเลย"
"ก็เธอมันเทพที่หว่า"
"นายก็ปีศาจนี่หว่า"
"แล้วมันเกี่ยวกันไหมมมมมมมมม"
แล้วทั้งสี่ก็ทะเลาะกันตามเคยทิ้งเอาวอลฟรัมงงไปตามๆกัน
-----------------
Soushu ที่จริงอ่านว่า โซชูนะคะ ที่ผ่านมานี่ผีเขียนผิดหมดเลย -- ในที่สุดโน๊ตบุกก็ซ่อมเสร็จ ^^ เขียนได้สะดวกมาเลยคะ เดี๋ยวขอตัวไปดูแลลูกชายก่อนนะคะ
และก็
Happy Birthday คะคุณข้าวปั้น ขอให้มีสุขภาพแข็งแรง การเรียนก็ดีการเงินก็รวย ^^
อัพสดๆจากโรงเรียนนะเนี่ย
ตัวอย่างตอนต่อไป
“ถึงร่างของ มุราตะ เคน นี้จะเป็นแค่ร่างของเด็กธรรมดาซึ้งไม่มีเรี่ยวแรงอะไรเลย แต่ถ้ามันถ่วงเวลาให้พวกนั้นได้ละก็ละนะ” มุราตะหยิบดาบที่ชิโระทิ้งเอาไว้ให้ขึ้นมาแล้วตั้งท่ารับทันที สายตาจ้องไปที่ลูเซีย “ชั้นจะเป็นคู่ต่อสู้ให้เธอเอง เข้ามาเลย อีนังซาดิส”
“ยูริระวัง” เหล็กแหลมของเข็มที่อาโอะปล่อยออกมาพุ่งเขาไปตรงที่ยูริที่กำลังยืนอยู่ และทันใดนั้นเองยูริก็หลับตาลงคอยถึงวินาทีที่ตัวเองจะตายแต่กลับไม่รู้สึกถึงมันเลย เมื่อลืมตากลับมีเงาที่มาขวางอยูข้างหน้าแทน เลือดของคนๆนั้นหยดลงบนพื้นย้อมพื้นให้เป็นสีแดงฉาน
“เจ้าบ้า...”
------------------------
แว๊กกกกก ใครตายละเนี่ยยยย
ในที่สุดก็ถึงจุดไคลแม็กแล้วววว จะจบแล้วนะเนี่ย หึหึ
ความคิดเห็น