คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 11 สัญญา
กลับมาแล้วค้าาางานยุ้งมากมายแต่ยังคงนึกถึง เรื่องนี้ตลอดเวลาคะ และก็ถึงเวลาอัพบ้างแล้ว จริงสิ ผีขอเอาชินมุรามายำด้วยนะเพราะผีเชียร์คู่นี้มานานแย้ว
------------------------------------------
"ยูริไม่เป็นไรมากใช่ไหม" วอลฟรัมถามอย่างเป็นห่วง หลังจากที่พยายามใช้พลังของตัวเองรักษา รอยแดงที่คอของยูริที่โดนยูคิบีบไปเมื่อกี้ ยูริเองก็ยิ้มและตอบกลับว่าไม่เป็นไร ทั้งสอง หลังจากที่จ้องหน้ากันแล้วยูริก็ค่อยวางใจว่าวอลฟรัมม่ว่ายังไงก็ยังคงเป็นของเขาคนเดียว ยูริจึงดึงวอลฟรัมมาจูบเบาก่อนเข้านอน และทั้งสองก็ฝันถึงกันและกันจนถึงเช้า
ในตอนเช้าสิ่งที่สังเกตุได้อย่างแรกคือ ยูคิไม่ได้อยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย ตอนแรกก็คิดว่าจะหนีไปเพราะเรื่องเมื่อคืนสะอีก ที่ไหนได้กลับไปหาของกินมาให้ทุกคน แต่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรราวกับว่าเรื่องเมื่อคืนนั้นไม่ได้เกิดขึ้นเลย และทุกคนก็ยังคงเดินทางต่อจนค่ำ ตลอดทางยูคิไม่ได้ส่งเสียงอะไรเลยแม้แต่น้อย มีแต่ยูริ วอลฟรัมและมุราตะเท่านั้นที่คุยกัน ราวกับว่าเขาไม่มีตัวตนเลย ลมเย็นๆที่พัดผ่านเป็นสัญลักษณ์ที่ย่งบอกว่าใกล้ถึงเข้าไปทุกทีแล้ว เทพีองค์นั้นคงอยู่ไม่ไกลแน่ๆ ทั้งสี่จ้องมองไปยังภูเขาลูกเล็กๆลูกหนึ่งที่ตั้งอยู่ข้างหน้า ดูเหมือนว่าจะต้องข้ามไปก่อนถึงจะถึงป่าของท่านเทพีองค์นั้น
"ถ้าจะข้ามไปคงไม่ไหวแน่ๆเลย เราพักเอาแรงเพื่อปีนพรุ่งนี้ดีกว่า ทุกคนเองก็คงเหนื่อยมากแล้ว" มุราตะแนะนำและกวาดสายตาไปรอบๆเพื่อหาที่ๆเหมาะสมต่อการเป็นที่พักมากที่สุดและตายตาของเขาก็จับจ้องไปยังบ้านๆหลังเล็กแห่งหนึ่ง ดูเหมือนจะเป็นบ้านพักสำหรับนักเดินทางเลยลองไปดูอ้าวมีคนมาหรอกเหรอกี่คนคะเนี่ย" ทันใดที่เคาะประตูก็เห็นหญิงอายุราว 30 เดินออกมาและต้อนรับทันที เธอคนนี้มีหน้าตาเหมือนมนุษย์ทั่วไปแต่ที่ทำให้ทุกคนต้องสุดุดตาก็คืด ท้องบวมๆของเธอที่บ่งบอกชัดเลยว่าเธอกำลังตั้งท้องอยู่ "อ้าวมีเผ่าปีศาจมาด้วยเหรอนี่ ไม่เป็นไรเชิญจ้า" เมื่อเธอเห็นแขกมาก็รู้จักสีผมและตาทันทีเลยว่าเป็นเผ่าปีศาจ ไม่หรอกคะ ก็เมื่อก่อนตอนที่สามีของชั้นยังอยู่มีเผ่าปีศาจรูปงามคนหนึ่งมาช่วยสามีชั้นเอาไว้จากกลุมอันธพาลนะคะ" หญิงสาวท้องแก่ตอบอย่างยินดีและเชิญทั้งสี่เข้ามาข้างใน "เขาก็หน้าตาเหมือนเธอคนนั้นแหละจ๊ะ" หญิงสาวชี้ไปที่วอลฟรัมอย่างน่าตกใจ
"ไม่กลัวพวกเราเหรอ ครับ" ยูริถามอย่างแปลกใจเพราะมนุษย์ปรกติพอเจอพวกเขาทีไรมีแต่คนไล่ส่งทั้งนั้น
ชายคนนั้นนะมีสีผมสีทองและตาสีมรกตเหมือนกับเธอเลยแหละแต่สูงกว่าเท่านั้นเอง อ้อ ใส่ชุดแบบคล้ายๆกันด้วย"
"ผมทอง ตามรกตหรือว่าจะเป็น" วอลฟรัมตาโตทันทีเมื่อได้ยินลักษณะท่านพ่อ
ยังไงก็ตามทุกคนก็ได้นอนพักในห้องอย่างปลอดภัย ท่าทางวันนี้พวกของอาโอะคงยังไมมาบุกเพราะเสียคนมากเกินไปจากการต่อสู้ครั้งที่แล้วมา ห้องนั้นแบ่งเป็นสองห้อง ยูริและวอลฟรัมนอนด้วยกันระหว่างที่ยูคินั้นนอนห้องเดียวกับมุราตะ
"ดูท่าทางนายนะจะชอบวอลฟรัมมากเลยสินะ" มุราตะทักยูคิที่ดูเหม่อลอย จ้องออกไปที่หน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย
"..."
"ยูคิ นายก็น่าจะรู้ดีว่าวอลฟรัมกับยูรินะรักกันนะ นายจะไปแย่งเขาออกจากกันนะคงเป็นไปไม่ได้หรอก"
"และตัวท่านละ?" หลังจากที่ไม่ได้เอ่ยปากมาทั้งวัน ยูคิก็พูดออกมา
"เอ๋?"
"ท่านนะ รักท่านชินโอเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?" มุราตะที่ได้ยินคำถามนั้นก็ยิ้มด้วยรอยยิ้มที่ดูเศร้าทันที ดวงตาบ่งบอกถึงความสัมพันท์ของทั้งสองที่ยาวนานจนถึง4000ปีนั้น สำหรับเขมันมีความหมายมากกว่าอะไร "ที่จริงก็รู้สึกเจ็บใจใช่ไหมที่องค์ท่านเขาเลือก รูฟัส แทนที่เขาจะเลือกท่าน"
"ชั้นก็แค่ อยากจะให้สิ่งที่ดีที่สุดกับเขาเท่านั้นเอง ชินโอจะได้มีผู้สืบทอดบัลลังต่อไงและตอนนี้เนื้อเลือดเชื้อไขของชินโอก็ได้สืบทอดต่อจนถึงปัจจุบันแล้ว"มุราตะเดินไปทางประตูห้องและก็จับกลอนประตู "บางครั้งการรักใครบางคนไม่จำเป็นว่าต้องอยู่กับคนนั้นตลอดเวลา บางครั้งขอแค่ได้มองดูเขาห่างๆ ได้เห็นเขามีความสุขก็เพียงพอแล้ว" มุราตะพูดก่อนออกจากห้องไป โดยมีคราบน้ำตาที่เปื้อนแก้มเอาไว้
ตอนกลางคืนที่แสนจะเงียบสงบ ทุกคนก็ต่างนอนหลับกันหมด ยกเว้นมุราตะที่ยังคงนั้งชมพระจันทร์ในยามคื่นอยู่ ถึงแม้พระจันทร์จะสว่างสักเท่าไหร่แสงสว่างนั้นก็เป็นได้แค่เพี่ยงแสงที่สะท้อนมาจากพระอาทิตย์ มุราตะคิดระหว่างที่กำลังมองพระจันทร์ ตัวเขาเองก็เปรียบสะเหมือนพระจันทร์ แห่งชอนมาโกคุ แสงที่ส่องประกายเมื่อความมืดทั้งปวงทำให้ไร้ซึ่งหนทาง ระหว่างที่ยูริกับชินโอ ก็เป็นเหมือนดังพระอาทิตย์ที่คอยส่องแสงสว่างนำทางให้ทุกคน
"ท่านจอมปราชญ์ทำไมมานั้งอยู่คนเดียวละครับ" คนที่มาร่วมกับมุราตะด้วยเป็นใครไม่ได้นอกจากวอลฟรัม
"อ้าวแปลกดีจังปรกตินายนะจะไม่ค่อนตื่นตอนกลางคืนนะ"
"ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน คืนนี้รู้สึกแปลกเลยนอนไม่หลับ" อันที่จริงวอลฟรัมนั้นคาใจเรื่องของชายปริษนาที่มีลักษณะเหมือนพ่อของเขามากกว่า และก็สังเกตุว่ามุราตะตาแดงๆเลยเอะใจขั้นมา "ท่านร้องไหนิ เป็นอะไรหรือขอรับ หรือว่าจะโดนหมอนั้นแกล้ง?!"
"อ่าไม่ใช่หรอก ข้าก็แค่นึกถึงอดีตที่ไม่เป็นเรื่องเท่านั้นเอง" และทันใดนั้นยูริที่ดูเหมือนว่าพึ่งวิ่งเป็นกิโลมาก็วิ่งมาหาทันที
"วะ-วอล-มุ-รา-คุณ-มิลิซ่า-เขา" ยูริพูดคำหายใจคำอย่างเหนื่อยล้า
"ช้าๆชิบูยะ ใจเย็นๆก่อนดิ"
"คุญมิลิซ่าเป็นไรก็ไม่รู้!" ทันทีที่ยูริพูดจบทุกคนก็รีบวิ่งไปหาเมลิซ่าที่นั่งกุมท้องตัวเองอยู่ มุราตะก็รีบวิ่งไปตรวจดู และกำทำสีหน้าแปลกประหลาด
"อ่าดูเหมือนว่าจะไกล้คลอดแล้วอะนะ"
"ห๊าาาาาาาาาา~" ต่างคนก็ต่างตกใจกระวนกระวายว่าจะทำยังไงต่อไปดี
"ว๊ากกก ทำไมมันบังเอิญอย่างนี้ หมอก็ไม่มี อ๊ะจริงสิ มุราตะชาติหนึงนายเป็นหมอไม่ใช่เหรอ" ยูริพูดไปเขย่ามุราตะไปจนมุราตะงงเอาและก็พยักหน้าไปตามๆกัน
"ถึงจะจำได้เพียงแค่เลือนลางแต่ก็คิดว่าน่าจะทำได้อ่านะ" มุราตะพูดและก็ดันแข่งของตัวเองขึ้นไป
------------------------
"โอเคเอาน้ำร้อนวางเอาไว้เลย" มุราตะที่คอนสั่งการทุกคนตอนนี้กำลังสั่งให้ยูคิวางถุง(หรือกาละมัง)ที่เต็มไปด้วยน้ำร้อนข้างเตียง
"วอลฟรัมอยู่ช่วยเป็นลูมือให้หน่อยส่วนคนอื่นเชิญเสด็จออกไปจากห้องซะ" พอเตรียมของเสณ้จ ยูริและยูคิก็โดนไล่ส่งออกไปจากห้องทันที
"เห้ย จะบ้าเหรอ!"
"ก็คนมันเยอะแล้วกดดันนี่หว่า!" มุราตะพูดจบ ยูริและยูคิก็โดนถีบออกจากห้องแต่โดยดี พอออกมาจากห้อง สิ่งแรกที่ทั้งสองได้ยินคือเสียงร้องอันโหยหวนของผู้หญิง เล่นเอาทั้งคู้ขนหัวลุกไปตามๆกัน
"น่ากลัวเป็นบ้าเลย"
"...แค้นข้าสินะ เรื่องเมื่อวานนะ" ยูคิพูดโดยที่ไม่สบตายูริเลยแม้แต่น้อย หรืออีกคำพูดก็คือ ไม่กล้ามองหน้าตัวเอง
"ยูคิ..."
"ข้าขอโทษนะแต่ว่าข้าเองก็รักวอลฟรัม"
"ยูคิ...ชั้นนะจะให้ทุกอย่างที่นายเสียไปให้นะเมื่อทุกอย่างจบลงแล้ว แต่สิ่งที่ชั้นคืนนายไม่ได้นะคือวอลฟรัมนะ ได้โปรดเถอะ อย่าแย้งวอลฟรัมไปจากชั้นอีกเลย" ไม่มีเสียงตอบจากยูคิเป็ฯเวลานานจนถึง15นาที
"ข้าขอไม่รับคำนั้น"
"เอ๋?"
"มีคนหนึ่งบอกกับข้าเอาไว้ ว่า บางครั้งการรักใครบางคนไม่จำเป็นว่าต้องอยู่กับคนนั้นตลอดเวลา บางครั้งขอแค่ได้มองดูเขาห่างๆ ได้เห็นเขามีความสุขก็เพียงพอแล้ว ข้านะขอเพียงได้แค่อยู่ข้างๆเขาและคอยปกป้องเขาแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว"
หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงเด็กร้องไห้ดังมาจากข้างในของห้อง เมื่อยูริเปิดเข้าไปก็เห็นวอลหรัมที่กำลังส่งลูกไปให้เมลิซ่าอุ้มกับมุราตะที่กำลังนั่งฟุบอยู่บนพื้นอย่างเหนื่อยล้า
"อ้าวมุราตะเป็ฯอะไรเล่านั้น"
"ชั้นแพ้เลือด *-*"
"อ้าวแล้วเป็นหมอไปได้ไงละนั้นเจ้าบ้าเอ้ย ฮ่าๆๆๆ" ทุกคนต่างก็หัวเราะและดีใจไปด้วยกับชีวิตใหม่ที่ลืมตาขึ้นมาดูโลก
"จริงสิแล้วจะตั้งชื่ออะไรเหรอครับ เด็กผู้ชายนี่นา"
"อืม น่าจะเป็ฯ เวโรน่านะ เป็ฯชื่อของปีศาจที่ช่วยสามีเอาไว้ ผู้ชายคนนั้นมีชื่อว่า เวโรน่า วอน บีเลเฟลท์" ทันทีที่วอลฟรัมได้ยินชื่อที่คิดว่าน่าจะไม่มีวันที่จะได้ยินอีกตลอกชีวิต ก็ร้องไห้ทันทีเมื่อชื่อพ่อที่หายตัวไปนานจนทุกคนคิดว่าตายไปแล้ว
"ท่านพ่อเองหรอกเหรอ เป็นไปไม่ได้ ก็ท่านพ่อนะตายไปแล้วนิ หายตัวไปแล้วก็็๋ตาย" วอลฟรัมร้องไห้ไปพูดไป ยูริที่ทนเห็นวอลฟรัมร้องไห้ไม่ได้ ก็เข้าไปโอบกอดอย่างเป็ฯห่วงและกระซิบเบาๆข้างหูของวอลฟรัม
"พ่อของวอลฟรัมนะไม่ได้ไปไหนหรอก บางทีอาจจะอยู่ไกล้วอลฟรัมและคอยมองห่างๆก็ได้ ไม่มีพ่อคนไหนหรอกที่ไม่รักลูก" ยูริพูดในฐานะพ่อคนหนึ่งและกอดวอลฟรัมเอาไว้แน่น
"ขอบใจนะยูริ"
------------------------------
หลังจากที่บอกลากันเรียบร้อย ก็ได้เวลาออกเดินทางอีกรอบ ยูริ ยูคิและวอลฟรัมดีกันและดูเหมือนจะไกล้ชิดกันอย่างน่าเหลือเชื่อ แต่พอเดินไปถึงตีนภูเขาได้ไม่นาน เสียงอีกาที่คุ้นเคย อาโอะกลับมาพร้อมกับกองทัพเคออส100กว่าตัว โดยมีหญิงที่ใส่ชุดราวกับนักฆ่า เดินนำทัพ
"อาโอะมาอีกแล้วคราวนี้เยอะซะด้วย" ยูคิหลังจากที่ได้ยินเสียงก็รีบหาที่หลบให้ทุกคนก่อน และก็จ้องมองไปยังแม่ทัพนำที่ดูเก่งไม่แพ้ยูคิเลย "ยัยลูเซียนั้น มาด้วยงั้นเหรอไม่ได้การเสียแล้ว ทุกคนล่วงหน้าไปก่อนนะ ข้าจะเป็นนกต่อให้เอง" ยูริและวอลฟรัมคัดค้านทันที พวกเขาไม่มีวันจะทิ้งเพื่อนของเขาเอาไว้แน่ๆ
"ไม่ต้องห่วงหรอก ข้ามันพวกอึดอยู่แล้ว ศัตรูตอนเนี่ยมันมากและเก่งกว่าที่พวกเราคิดนะ เพราะฉะนั้นพวกนายไปก่อนเถอะ" ยูคิจ้องมองวอลฟรัมด้วยสายตาอ้อนวอน
"ข้าสัญญา ข้าจะกลับมาหาพวกเจ้าแน่นอน เชื่อในตัวข้าหน่อยเถอะนะ"
"ยูคิพูดถูกละ ชิบูยะไปกันเหอะ" และทุกคนยกเว้นยูคิก็วิ่งออก ทิ้งยูคิเอาไว้ ระหว่างที่ยูคิจ้องมองพักพวกของตัวเองที่กำลังลัดสายตาไป
ลาก่อนนะ...ทุกคน
--------------------------------------
และก็ทกคนอย่างพึ่งเกลียดยูคิคะ T^T เขาไม่ได้เลวขั้นนั้นเพราะเดี๋ยวจะมีบทสำคัญมากๆในตอนท้ายๆ
ใครที่ไม่รู้เรื่องความลับของชินโอกับรูฟัสละก็ไปดูได้ที่คลับของน้อง in the future คะ ผีเองก็เป็นประทานที่คลับนั้นนะ ^^
ขอบคุณคุณสาวกยูแรมมากๆคะที่ช่วยผีเรื่องเนื้อเพลง ^^ ผีแก้ให้แล้วนะคะ และเรื่อง นิยายนั้นเป็นเรื่องจริงคะ ผีมี ภาพของ "ตอนนั้น" ด้วย
ถ้าเห็นว่าตัวหนังสือมันเล็กอย่าตกใจคะเพราะว่าโน๊ตบุกของผีมันเก่าแถมไม่มี Microsoft Word อีกตะหาก - - เลยมีปัญหาเรื่อง Format คะ ยังไงก็ต้องขออภัยด้วยคะ
ตัวอย่างตอนต่อไป
"จัดการมันด้วยดาบเดียวเลยสิยูคิ ฆ่าคนที่ทำให้นายเป็ฯแบบนี้สิ ฆ่ามาโอสะ" เสียงของอาโอะดังลั่นท่ามกลางป่าที่ไร้สึ่งสิ่งมีชีวิต ระหว่างที่ยูคิกำมีดของตัวเองไว้ในมือ เตรียมตัวประหาญมาโอ
ความคิดเห็น