FIC [KKM] Yuuram เงากระจก จ้า ^^

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 10 คำสรภาพ

ตอนนี้ตั้งใจเขียนให้ยูริหึงมากๆและจะมียูแรมกระจาย (ดูดีๆว่าผีไม่บอกว่ายู(คิ)แรมหรือยู(ริ)แรม) เดาเอาเองคะ

_________________________________________________

หลังจากที่เหตุการณืยุ่งๆผ่านไปก็ถึงเวลานอนของทุกคนแต่ก็อย่างเคย ยูคิไม่ได้นอนกับคนอื่นเพราะว่าต้องเฝ้ายาม จนทุกคนเริ่มสงไสว่ายูคินี่ไม่เคยนอนเลยหรือเปล่า วอลฟรัมที่เหฌนยูคิคอยออกแรงทั้งวันก็คิดสงสารยูคิขึ้นมา

"ยูคิ" วอลฟรัมเรียมยูคิที่อยู่บนต้นไม้จ้องดวงดาวยามค่ำคืน ยูคิเมื่อได้ยิดเสียงวอลฟรัมก็หันมา "คืนนี้นายนอนเถอะ เดี๋ยวข้าจะเฝ้าให้เองนะ วันนี้นายเองก็ออกแรงมาเยอะแล้วคงจะเหนื่อยละสิ"

"ข้าไม่เป็นไรหรอก ข้าไม่ใช้มนุษย์หรือแม้กระทั้งปีศาจ ไม่จำเป็นต้องนอนก็ได้" ยูคิตอบกลับอย่างไม่แสดงอารมณ์แม้แต่น้อยทั้งๆที่ลึกๆในใจกลับดีใจที่วอลฟรัมเป็นห่วง

"แต่นายก็มีจิตใจเหมือนพวกเราทุกคนไม่ใช่เหรอ ถือว่าข้าขอร้องหน่อยละกันนะ" เมื่อได้ยินอย่างนั้น ยูคิก็ปฏิเสธไม่ออกเลยทีเดียวแล้วยอมลงมาแต่โดยดี

"แค่คืนนี้คืนเดียวเท่านั้นนะ" ยูคิพูดก่อนผล้อยหลับไป เพราะข้าอยากปกป้องเจ้ามากกว่าให้เจ้าคอยปกป้องข้า

เช้าวันต่อมา ยูริตกใจมากเมื่อเห็นวอลฟรัมไม่อยู่ข้างๆ ละกระวนกระวายตามหาทันที แต่พอเห็นวอมฟรัมนั้งหลับอยู่บนต้นไม้ก็ค่อยอุ่นใจหน่อย

"วอลฟรัม เช้าแล้ว ตื่นๆๆๆ" แต่วอลฟรัมก็ยังไม่ตื่น และยังงหลับต่อไป ยูคิที่มีประสาทไวกว่าคนอื่นหลายเท่าก็ตื่นทันที แลเมื่อเห็นวอลฟนัมในสภาพนั้นก็อดยิ้มไม่ได้แต่ก็พยายามกลั้นเอาไว้ แต่กระโดดขึ้นไปอุ้มลงมาข้างล่างทันที

"เจ้าหญิงครับตื่นได้แล้วครับ" ยูคิพูดอย่างอ่อนโยน" วอลฟรัมหาวและก็บืมตาขึ้นมาเห็นรอยยิ้มของยูคิและก็เกิดเข้าใจผิดขึ้นมา

"ยูริเหรอ?" ยูริที่อยู่ข้างหลังก็เริ่มชักอย่างจะต่อยคนที่อุ้มวอลฟรัมอยู่เต็มทีแล้ว ยูคิก็ยังคงยิ้มอยู่

"เปล่าครับ ยูคิครับ" วอลฟรัมหน้าแดงทันทีที่ทักคนผิดและก็นึกอายใจใจ หมอนี้ตอนยิ้มแล้วหน้าตาเหมือนยูริไม่ผิดเลย

"เออ ขอโทษนะพอดีเห็นพระอาทิตย์ขึ้นแล้วมันเพลอหลับนะ" ยูคิวางวอลฟรัมลงบนพื้นและก็บอกว่าไม่เป็นไรเพราะว่าเขาเองก็รู้ดีว่าวอลฟรัมนั้นพยายามดีที่สุดแล้ว

"อ่ามาหาอะไรกินกันดีกว่านะครับ" มุราตะรีบพูดขัดจังหวะก่อนที่นายูริจะฆ่าคนแถวนี้ซะก่อน

ยูคิจึงเอาปลาที่เหลือจากเมื่อวานมาให้ทุกคนกินกัน ทุกคนก็สังเกตุว่ายิ่งนับวันยูคิยิ่งเปลี่ยนไปมากๆเลย จากเมื่อก่อนที่ชอบดูถูกคนเดี๋ยวนี้ยิ่งสุภาพและร่าเริงมากขึ้น หรือว่ายิ่งเหมือนยูริมากขึ้นนั้นเอง

"ข้าอิ่มแล้วเดี๋ยวจะไปหาผลไม้หรืออะไรอย่างอื่นมาให้กินนะ" วอลฟรัมที่อิ่มแล้วเดินออกไปในป่าคนเดียวหารู้ไม่ว่ามียูคิตามไปข้างหลัง ยูริเห็นยูคิตามไปแบนั้นก็ตามไปด้วยอีกคน แต่มุราตะก็หยุดเอาไว้

"นี่นายจะไปไหนอีกคนละเนี่ย"

"จะให้ชั้นเชื่อใจหมอนั้นที่ตามวอลฟรัมไปคนเดียวได้ยังไงเล่า"

* * * * * * * * * * *

"วอลฟรัม" ยูคิที่ตอนนี้อยู่กัวอลฟรัมสอนคนในป่าถึงโอกาศนี้บอกอะไรกับวอลฟรัม "ข้ามีอะไรจะบอกนะ"

"หืม?"

"ยกเลิกการหมั่นหมายกับมาโอแล้วมาอยู่กับข้าเถอะ"

"รู้สิ รู้ดีด้วย"

"แล้วทำไมถึงพูดออกมาละ" วอลฟรัมหันหน้ามาหายูคิ ทั้งสองสบตากันและดูท่าทาง ยูคิจะเอาจริงสะด้วย

"วอลฟรัม วอลฟรัมเองก็น่าจะรู้ดีไม่ใช่เหรอ ว่าการหมั่นหมายของนายกับมาโอมันคือ อุบัติเหตุ ความรักที่ยูริมีให้นายนะก็เป็นแค่ความรักจอมปลอมที่ทำให้นายหลงเท่านั้น" วอลฟรัมสะดุ้งทันทีที่ยูคิพูดถึงการหมั่นหมานระหว่างยูริกับตัวเขาเอง เพราะการหมั่นหมายของทั้งคู่นั้น เป็นอุบัติเหตุจริงๆ

"ถึงจะเป็นอุบัติเหตุ ยูริก็รักข้าจริงๆ" วอลฟรัมตวาดกลับใส่ยูคิ และรู้สึกผิดหวังอย่างมากที่คิดเป็นห่วงยูคิขนาดนั้น

"ถึงปากจะบอกว่ารัก แต่ใจจริงเขารักนายจริงๆหรือเปล่าก็ไม่รู้ ยูริก็เหมือนหมาหวงก้างนั้นแหละ แค่ไม่อยากเสียนายไปเท่านั้น ทั้งที่ในสายตาของเขานายไม่มีอะไรเลย"

"ไม่จริงหรอกยูรินะ รักข้าจริงๆนะ"

"คิดดูละกันวอลฟรัม" ยูคิพูดก่อนเดินแยกทางกันไปปล่อยให้วอลฟรัมทรุดตัวลงและอยู่สถาพซ๊อกอย่างแรกเมื่อได้ยินคำพูดแบบนั้น โดยที่ไม่รู้ว่ายูรินั้น คอยแอบฟังอยู่ตลอดทั้งทุกคำพูด

หลังจากนั้น ทั้งสามก็ไม่ได้คุยกันเลยตลอดทางเลย ต่างคนต่างเดินเอง ยูริคอยอยู่ข้างๆวอลฟรัมตลอดกลัวว่า จะถูกยูคิเล่นงานอีก วอลฟรัมเองก็สึมไปเลย

หลังจากที่เดินทางทั้งวันอย่างปลอดภั ก็ค้างแรมกันไปหนึ่งคืน และในคืนนั้นเอง ยูริที่ฉุนจัดก็เรียกยูคิออกมาคุยเรื่องของวอลฟรัมเพราะรู้แน่ๆว่ายูคินั้นเป็นคนที่ทำให้วอลฟรัมต้องเสียใจอย่างมาก ทั้งสองออกมาเงียบๆ หลังจากที่ทุกคนหลับไปเรียบร้อยแล้ว ยูริตัดสินใจเยื่อนคำขาดทันที

"นายรู้ตัวไหมว่าสิ่งที่นายทำอยู่นะทำให้วอลฟรัมต้องเสียใจมากแค่ไหน" ยูริไม่รีรอเปิดประเด็นทันที ยคิยังคงทำหน้าตาเย็นชาเหมือนเคย

"เขานั้นที่จริงต้องเป็นคู่หมั่นของข้าไม่ใช้เจ้า" ยูคิยังคงยืนกรานไม่ยอมแพ้ ทั้งสองจ้องตากันด้วยสาตาที่ไม่เป็นมิตรอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนเลย

"นายนะก็เป็นไอตัวปลอมที่มาแทนที่ข้าเท่านั้น ข้านะควรจะได้ถุกสิ่งถุกอย่างที่นายมีแต่เป็นเพราะนายข้าถึงได้เป็นแบบนี้ไงละ และตอนนี้ก็ถึงทีของข้าที่จะเอาคืนแล้ว" ยูริเมื่อได้ยินแบบนั้นก็เลือดขึ้นหน้าและก็ต่อยยูคิที่หน้าทันที ยูคิเอามือไปจับแผลฟกช้ำที่แก้มแล้วก็โมโหขึ้นมาทันที

"จะมากไปแล้วนะ" ยูคิกระโจนมาหายูริและบีบคอของยูริจนแน่น ยูริที่ขาดอากาศหายใจเริ่มตาพร้ามัวแล้วหายใจไม่ออก "คนอย่างแกนะตายๆไปและก็ตกนรกไปซะก็ดี!" ยูริมองไปทั่วสระทิศ แต่ก็ไม่เจอใครเลย และก็รู้ว่าในเวลาแบบนี้คงไม่มีใครมาช่วยเขาได้อีกแล้ว แต่ทว่า

"ยูริ!"

เสียงนั้นเป็ฯของใครไม่ได้นอกจากวอลฟรัมที่วิ่งตรงมาพลับยูคิออกมาอย่างตะลึงและช่วยพยุงยูริทันที วอลฟรัมที่เห็นยูริโดนทำร้ายก็ทนไม่ไหวแล้วห็ตวาดกลับไป

"นี่ไงคือสาเหตุที่ข้าไม่อยากไปกับนาย ยูรินะยังมีหัวใจ แต่นายสิมันไร้น้ำใจโหดทำร้ายคนอื่น ข้านะ...ข้านะ...เกลียดยูคิที่สุดเลย!" ยูคิที่ได้ยินแบบนั้นก็ยังคงช๊อกและไม่เคลื่อนที่อะไร ระหว่างที่ยูริและวอลฟรัมหายไปกับความืด

-------------------------------------

ตัวอย่างตอนต่อไป

"ยูคิ ชั้นนะจะให้ทุกอย่างที่นายเสียไปให้นะเมื่อทุกอย่างจบลงแล้ว แต่สิ่งที่ชั้นคืนนายไม่ได้นะคือวอลฟรัมนะ ได้โปรดเถอะ อย่าแย้งวอลฟรัมไปจากชั้นอีกเลย"