คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1 การบุกรุก
“กลับมานี่นะเจ้าไก่อ่อนไปจีบแม่บ้านที่ไหนมาอีกละห๊า!” เสียงนั้นเป็นของใครไม่ได้นอกจากองค์ชายวูฟฟรัมที่กำลังไล่กวดองค์มาโอเหนือหัวชิบูยะยูริผู้เป็นผู้หมั้น (โดยอุบัติเหตุ) สำหรับคนอื่นแล้วการที่ได้เห็นสองคนนี้ไล่กวดเป็นเรื่องปรกติเพราะว่ามันเกิดขึ้นบ่อยซะจนนับไม่ถ้วนเลย
“แว๊ก ฉันก็แค่เดินไปถามเขาเฉยๆว่าเกร็ตต้าอยู่ไหนไม่เห็นจะเกี่ยวตรงไหนเลยนี่”แต่พออธิบายจบก็โดนบัพเป้อคัพของวอลฟรัมเสยหน้าไป “แอ๊ก”
“เจ้าบ้าเอ้ย”
* * * * * *
เมื่อยามเย็นมาเยือน แสงอาทิตย์ที่กำลังลับฟ้าทำให้ท้องฟ้ากลายเป็นสีแดงอมส้มที่แสนสวยงาม เสียงจั๊กจั่นที่ร้องทำให้เกิดบรรยกาศที่สวยงาม ยูริ วอลฟรัมและ เกร็ตต้านั่งจิบน้ำชาในสวน โดยมีคอนราทเป็นคนคอยเฝ้าและสังเกตุการณ์
“ที่จริงไม่ต้องมาเฝ้าก็ได้นะคอนราดแค่มาจิบน้ำชาข้างนอกเอง” ยูริรู้สึกอึดอัดที่ตัวเองไม่สามารถปกป้องตัวเองได้
"ไม่ได้หรอกขอรับฝ่าบาท ศัตรูอาจบุกมาเมื่อไหร่ก็ได้ขอรับ"
"อย่าเรียกฉันว่าฝ่าบาทสินายตั้งชื่อฉันนะ" พอคอนราทพูดไม่ทันขาดคำก็มีเสียงกรี๊ดจากห้องครัว และก็มีเสียงคนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดก้องดังไปทั่วปราสาท ยูริสะดุ้งตกใจกับเสียงนั้นและก็รีบไปที่ห้องครัวทันที โดยมีคอนราทและวอลฟรัม มาเป็นเพื่อน เกร็ตต้ารีบวิ่งไปหาห้องของเกวนเดลเพื่อ ไปขอความช่วยเหลือ
สภาพแรกของห้องครัวที่เป็นที่มาของเสียงนั้นคือ ภาพของซากศพของทหารที่นอนกองบนพื้นที่เปื้อนเลือด ข้าวของกระจัดกระจายไปทุกทั่วสาระทิศ มีแม่บ้านทั้งสามคนยืนตัวสั่นอยู่กับที่ แต่ที่ทุกคนจ้องมองด้วยสายตาเดียวกันก็คือ หมาป่าสีดำที่กำลังยืนอยู่บนโต๊ะที่เหลือแค่สามขา เขี้ยวของมันย้อมไปด้วยเลือดของทหารที่มันได้ปลิดชีวิตไป ดวงตาสีดำมองไปที่ทังสามราวกับว่าจะกินเลือดกินเนื้อ แม่บ้านทั้งสามรีบวิ่งหนีไปแล้วเรียบร้อย
"ฝ่าบาทรีบไปหลบอยู่ข้างหลังเร็ว" คอนราทรู้หน้าที่และชักดาบออกมาทันที มุ่งตรงไปหาหมาป่าที่ตอนนี้ยังคงไม่ขยับไปไหน วอลฟรัมเองก็ไปร่วมรบกับคอนราทด้วย แต่ยังไม่ถึงตัวหมาป่าเลยก็เจอปีศาจที่มีรูปร่างเหมือนฮายีน่ากระโจนเข้ามาซะก่อน น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ ดาบของทั้งคู่ถูกปัดออกไป และ วอลฟรัมก็ถูกหมาป่าตะครุบและกดลงกับพื้น
"วอลฟรัม!"ยูริรีบวิ่งเขามาหาและคว้าเก้าอี้ที่อยู่บนพื้น "ปล่อยวอลฟรัมนะ!" ยูริเอาเก้าที่ตัวเอาถืออยู่ไปฟาดใส่หมาป่าอย่างแรง ปีศาจที่ยังคงวุ่นอยู่กับคอนราทสงบนิ่งรวมทั้งคอนราทด้วยราวกับว่าพวกนั้นอึ้งกับการกระทำของยูริ แต่แทนที่ตัวของหมาป่าจะกระเด็น เก้าอี้กลับหักแทนโดยที่หมาป่าไม่ได้ขยับตัวแม้แต่หนึ่งเซน แถมไม่ร้องเลยสักแอะ แต่กลับทำเสียงขู่อย่างหน้ากลัวแต่ค่อยๆขยับหัวมาหายูริอย่างช้าๆ จ้องยูริด้วยสายตาประมาณว่า 'แกตายแน่ๆ' โดยที่ยูริก็ทำหน้าเหวอๆ และก็คิดว่า 'ซวยแน่ๆ' สัญชาติญานของยูริมันบอกว่า ได้เวลาเผ่นโลด ยูริก็ติดเกียร์หมาวิ่งฉลิวไปด้วยความเร็วสูง โดยมีพวกหมาป่าไล่ตาม คงต้องขอบคุณวอลฟรัมที่วิ่งไล่กวดเขาทุกวันจึงทำให้ชินกับการวิ่งนานๆ ถึงแม้จะวิ่งแบบไม่คิดชีวิตแต่ สองขาก็ย่อมแพ้สี่ขา หมาป่ามันใกล้เข้ามาทุกที และก็กระโจนใส่ยูริ แต่โชคดีที่หลบทัน โดนแค่เล็บข่วนที่มือเล็กน้อย ไม่ลึกแต่ยาว
"ชิบูยะ ยูริสักวันเหอะ ข้าจะเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่เสียคืนมาจากเจ้า!"หมาป่ามันพูดและหายตัวไปกับสายลม พร้อมๆกับปีศาจ ทิ้งให้ยูริงงกับสถานการณ์ที่ยังคงวุ่นวาย
________________________________________________________________________________
"เจ้าบ้ายูริอยากตายหรือไงกันวันหลังรีบหนีซะตั้งแต่ตอนที่เห็นเลยเข้าใจไหมเจ้าโง่!"หลังจากที่เหตุการณ์ผ่านไป ยูริต้องมานั่งอยู่ที่ห้องปฐมพยาบาลเพื่อทำแผลที่มือ คอนราทและวอลฟรัมยังโชคดีที่ไม่บาดเจ็บ โดนแค่รอยถลอกและรอยข่วนเล็กน้อยไม่หนักหนาอะไร แต่ต้องมาหูชากับเสียงของวอลฟรัมที่นั่งเทศนายูริไม่หยุด
"คร๊าบๆ ผมมันโง่เองคร๊าบ ขอประทานอภัยโทษคร๊าบ ท่านวอลฟรัม...แต่เจ้าพวกนั้นมันตัวอะไรกันแน่นะ" ยูรินั้นคิดอยู่และคิดถึงหมาป่าตัวนั้น
"มันคือ shape shifter ไงละ ชิบูยะ" มุราเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับหนังสือเล่นหนา
"Shape shifter?"
เริ่มต้นได้แย่มากๆเลย T^T ยังไงก็ขอสู้ต่อไปคะ
ความคิดเห็น