ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความหลัง
ภูรินทร์นึถึืนหนึ่ ที่อนโหรูอเา มาหยานั่บนโฟา้าๆเา เธอร้อไห้และรำพันถึุพีรพัน์ สามีหนุ่มที่เธอรัแ่เธอไม่เยรู้สึถึวามรัาเาเลยสันิ เธอิว่าเาำลันอใเธอ
ภูรินทร์ : ุหยามั่นใเหรอรับว่าุพีำลัมีใรนอื่นอยู่
มาหยารินไวน์ใส่แ้วใส เธอิบเล็น้อย
มาหยา: ถึะไม่มีหลัาน แ่ั้น็มั่นใ
ริมฝีปาแ่ำอเธอิบไวน์เบาๆ เธอเหม่อมอไปนอหน้า่าที่ทำ้วยระบานให่พลา ปล่อยใที่อัแน่น้วยวามเศร้าให้ล่อลอยไป
มาหยา: ั้นไม่เยมีวามสุาเ้าเลย ถ้าเ้าไม่รััน เ้าะมาแ่านับั้นทำไม
ภูรินทร์ยับมือมาลูบปอยผมอเธอ ในเวลาที่มาหยาทุ์ใเธอมัะมาหาภูรินทร์ที่นี่
ภูรินทร์: อย่าเพิ่ิมานะรับ บาทีอาไม่ใ่สิ่ทีุ่หยาิ
มาหยาหันหน้ามอภูรินทร์ น้ำาลอเบ้าบาๆส่อแสระยิบระยับเพราะไฟนีออนสีอ่อนส่อระทบพอี ภูรินทร์มออบ้วยแววาอ่อนโยน เาอบเมอัพอเธอ อบวาเี่ยวมเพราะไลน์เน่อร์แบบนี้ และอบพวแ้มอมมพููระเรื่อแบบนี้ เธอสวยับใเาลอเวลา
มาหยา: ั้น็ไม่ไ้อยาะินะ แ่มันรู้สึแบบนั้นริๆ
ภูรินทร์ยมือมาสัมผัสแ้มเธอเบาๆ มาหยารู้สึพอใในสัมผัสนั้น
ภูรินทร์: อนนี้ เวลานี้ ปลปล่อยวามทุ์ให้เ็มที่นะรับ ผมะไม่ทิุ้ไปไหน
แล้วภูรินทร์็ประทับูบลบนริมฝีปาอันแ่ำอมาหยา าูบอันื่ม่ำอบอุ่น ไม่นาน็ลายเป็นวามเร่าร้อน
++++++++++++++++++++++++++
มาหยา: ุภูะ ุพอะรู้ไหมะว่าเิอะไรึ้นระหว่าหยาับุพี
ภูรินทร์อึอัสัพั
ภูรินทร์: เอ่อ ผมเป็นนนอ ไม่ล้าพูอะไรออไปรับ
หัวใอภูรินทร์สั่นไหว
ภูรินทร์: เอาเป็นว่า ในอนนีุ้หยาพัผ่อน่อนนะรับ และลอพยายามนึถึเรื่อราว่าๆู่อน บาทีอา้อใ้เวลาสัพั
มาหยาพยัหน้า
มาหยา: หยาเ้าใ่ะ เพียแ่เวลานี้หยารู้สึทุ์ใเพราะหยาำอะไรไม่ไ้เลย แถมทุนในบ้าน่าพาันเลียหยา
มาหยาสะอื้นอีรั้
ภูรินทร์ที่สสารมาหยา ็ยัิไม่ออว่าะ่วยมาหยาอย่าไร แม้เาอยาะเล่าทุๆอย่าให้เธอรับรู้ แ่้วยสิ่ที่เธอเป็นในอนนี้ เธออาะไม่เื่อเา็ไ้ ้ำร้ายเธออามอเาไม่เหมือนเิม เพราะมาหยาในอนนี้เป็นั่สาวน้อยที่ไม่ประสาอะไรเลย
ภูรินทร์: สำหรับเอสารนี้ ผมว่าุหยาลอพิารา่อนนะรับ หา้อารให้เพิ่มเิมอะไร บอผมนะรับ
มาหยา: อบุมา่ะุภู
เธอยิ้มน้อยๆ
มาหยา: นอาุภูแล้ว ็ไม่มีใรอีเลยที่แวะมาหาหยาบ่อยๆแบบนี้
ภูรินทร์ เอื้อมมือไปับมืออมาหยาที่วาอยู่บนั มาหยาสะุ้และรีบัมือลับ เธอไม่ใ่มาหยาอเาอีแล้วในอนนี้
ภูรินทร์: ุหยารับ อให้ำไว้ว่า ผมะอย่วยเหลือุในทุๆเรื่อนะรับ เพราะว่า เอ่อ เพราะว่าผมเป็นทนายอุหยา สามารถเรียใ้ผมไ้เสมอรับ
มาหยายิ้มให้เาอย่าละมุน
มาหยา: อบุมา่ะุภู
++++++++++++++++++++++++++++
ภูรินทร์ : ุหยามั่นใเหรอรับว่าุพีำลัมีใรนอื่นอยู่
มาหยารินไวน์ใส่แ้วใส เธอิบเล็น้อย
มาหยา: ถึะไม่มีหลัาน แ่ั้น็มั่นใ
ริมฝีปาแ่ำอเธอิบไวน์เบาๆ เธอเหม่อมอไปนอหน้า่าที่ทำ้วยระบานให่พลา ปล่อยใที่อัแน่น้วยวามเศร้าให้ล่อลอยไป
มาหยา: ั้นไม่เยมีวามสุาเ้าเลย ถ้าเ้าไม่รััน เ้าะมาแ่านับั้นทำไม
ภูรินทร์ยับมือมาลูบปอยผมอเธอ ในเวลาที่มาหยาทุ์ใเธอมัะมาหาภูรินทร์ที่นี่
ภูรินทร์: อย่าเพิ่ิมานะรับ บาทีอาไม่ใ่สิ่ทีุ่หยาิ
มาหยาหันหน้ามอภูรินทร์ น้ำาลอเบ้าบาๆส่อแสระยิบระยับเพราะไฟนีออนสีอ่อนส่อระทบพอี ภูรินทร์มออบ้วยแววาอ่อนโยน เาอบเมอัพอเธอ อบวาเี่ยวมเพราะไลน์เน่อร์แบบนี้ และอบพวแ้มอมมพููระเรื่อแบบนี้ เธอสวยับใเาลอเวลา
มาหยา: ั้น็ไม่ไ้อยาะินะ แ่มันรู้สึแบบนั้นริๆ
ภูรินทร์ยมือมาสัมผัสแ้มเธอเบาๆ มาหยารู้สึพอใในสัมผัสนั้น
ภูรินทร์: อนนี้ เวลานี้ ปลปล่อยวามทุ์ให้เ็มที่นะรับ ผมะไม่ทิุ้ไปไหน
แล้วภูรินทร์็ประทับูบลบนริมฝีปาอันแ่ำอมาหยา าูบอันื่ม่ำอบอุ่น ไม่นาน็ลายเป็นวามเร่าร้อน
++++++++++++++++++++++++++
มาหยา: ุภูะ ุพอะรู้ไหมะว่าเิอะไรึ้นระหว่าหยาับุพี
ภูรินทร์อึอัสัพั
ภูรินทร์: เอ่อ ผมเป็นนนอ ไม่ล้าพูอะไรออไปรับ
หัวใอภูรินทร์สั่นไหว
ภูรินทร์: เอาเป็นว่า ในอนนีุ้หยาพัผ่อน่อนนะรับ และลอพยายามนึถึเรื่อราว่าๆู่อน บาทีอา้อใ้เวลาสัพั
มาหยาพยัหน้า
มาหยา: หยาเ้าใ่ะ เพียแ่เวลานี้หยารู้สึทุ์ใเพราะหยาำอะไรไม่ไ้เลย แถมทุนในบ้าน่าพาันเลียหยา
มาหยาสะอื้นอีรั้
ภูรินทร์ที่สสารมาหยา ็ยัิไม่ออว่าะ่วยมาหยาอย่าไร แม้เาอยาะเล่าทุๆอย่าให้เธอรับรู้ แ่้วยสิ่ที่เธอเป็นในอนนี้ เธออาะไม่เื่อเา็ไ้ ้ำร้ายเธออามอเาไม่เหมือนเิม เพราะมาหยาในอนนี้เป็นั่สาวน้อยที่ไม่ประสาอะไรเลย
ภูรินทร์: สำหรับเอสารนี้ ผมว่าุหยาลอพิารา่อนนะรับ หา้อารให้เพิ่มเิมอะไร บอผมนะรับ
มาหยา: อบุมา่ะุภู
เธอยิ้มน้อยๆ
มาหยา: นอาุภูแล้ว ็ไม่มีใรอีเลยที่แวะมาหาหยาบ่อยๆแบบนี้
ภูรินทร์ เอื้อมมือไปับมืออมาหยาที่วาอยู่บนั มาหยาสะุ้และรีบัมือลับ เธอไม่ใ่มาหยาอเาอีแล้วในอนนี้
ภูรินทร์: ุหยารับ อให้ำไว้ว่า ผมะอย่วยเหลือุในทุๆเรื่อนะรับ เพราะว่า เอ่อ เพราะว่าผมเป็นทนายอุหยา สามารถเรียใ้ผมไ้เสมอรับ
มาหยายิ้มให้เาอย่าละมุน
มาหยา: อบุมา่ะุภู
++++++++++++++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น