คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความฉงน
มาหยาเินึ้นห้อ้วยหัวใที่ห่อเหี่ยว เธอพยายามนึถึเรื่อราวที่ผ่านมา แ่ทว่าทุอย่าในวามทรำอเธอนั้นมีแ่วามว่าเปล่า เธอำอะไรไม่ไ้เลย แ่แปลรที่เธอำทุนในรอบรัวไ้
เธอำุพ่ออิเรและุแม่อภิาไ้ ทั้สอ่วยันบริหารและยายอาาัรธุริผลิและส่ออเฟอร์นิเอร์หรูทั่วภูมิภาเอเีย ยุโรปและอเมริา นทำให้ระูลบริบาลทรัพย์สุลิอันับ้นๆอเศรษีในเมือไทย
เธอำน้อสาวไ้ น้อาวหรือประายาว บริบาลทรัพย์สุล ้วยบุลิสวยม ับสไล์ารแ่ัวที่โเ่น ึเสริมให้เธอไ้ลายเป็นีไน์เนอร์ื่อัและรวมถึแบรน์เสื้อผ้าอเธอ็ัไม่แพ้ื่อเสียอเธอเลย
เธอำสามีอเธอไ้ พีรพัน์หรือุพี สามีมาโ้ หล่อ สุุม เามีธุริเิมารอบรัวที่้อูแลและสาน่อ แม้อนนี้เาไ้แ่านและย้ายมาอยู่ในบ้านเียวับรอบรัวอเธอ แ่ทว่า ารเป็นสามีภรรยาอเธอและเาเป็นเหมือนแ่ในนามเท่านั้น อย่าพูถึวามผูพันทาใเลย แม้แ่วามผูพันทาาย็ไม่เยเิึ้นเลยสันิ
มาหยารำพันในใ มันเิอะไรับัน สัพัเสียเาะประู็ัึ้น
ุแม่บ้านเรีย: ุหนูะ ุทนายมาพบ่ะ
ภูรินทร์ ทนายวามหนุ่มประำระูล เารับ่ว่อาุสุรินทร์ ทนายวามรุ่นพ่อที่เสียีวิไปแล้ว าสัาผูพัน ทำให้ทนายภูรินทร์้อทำหน้าทีู่แลิรรมทาหมายทุอย่าอระูลบริบาลทรัพย์สุล
มาหยาอบลับไป: เี๋ยวหยาะลไป่ะ ุป้าทิพ่วยบอุภูให้รอสัพั่อนนะะ
++++++++++++++++++++++++++++
มาหยา : สวัสี่ะุภู
ภูรินทร์ส่ยิ้มทัทายอบ ภาพลัษ์อมาหยาที่ภูรินทร์เห็นเสมอมานั้นือ หิสาวสวยัลอเวลา ิริยาท่าทาูมีวามไว้ัวอย่ามา แม้วาลมวาวู่นั้นะูหวานสัเพียไหน แ่แววาอเธอลับูเยเมยับเาและทุๆน และน้อยนัที่ะเห็นเธอยิ้ม
แ่มาหยาในวันนี้ ลับูเหมือนน้อหยาเมื่อสมัยที่เป็นเ็มัธยม ในอนนั้นน้อหยา มีรอยยิ้มสใส มีแววาที่เป็นมิร อบวนุยไม่หยุ น้อหยาที่น่ารัสใสนนั้นมาอยู่รหน้าเาในอนนี้แล้ว
ภูรินทร์: ผมมาเยี่ยมุหยา แล้ว็เอาเอสารทีุ่หยาสั่ให้ผมเรียมไว้มาให้รวทาน่อนำเนินาร่อไปรับ
มาหยามวิ้วน: เอสารอะไรหรือะ หยาำไม่ไ้ริๆ่ะ
มาหยาพูพร้อมับยิ้มน้อยๆ ทำให้ภูรินทร์รู้สึีอย่าประหลา
ภูรินทร์: ุหยาำไม่ไ้ริๆเหรอรับ
มาหยาส่ายหน้า
ภูรินทร์: ั้นุหยาลออ่านรายละเอียในเอสาร่อนนะรับ เผื่อว่าพอะทำให้ำอะไรไ้บ้า
เมื่อมาหยาอ่านรายละเอียในเอสาร เธอใเป็นอย่ามาเพราะรายละเอียในเอสารือารสั่ปลุพ่อและุแม่ออาทุำแหน่ในบริษัทอระูล และผู้มีอำนาเบ็เสร็ในารบริหารทั้หม็ถูโอนมาที่ัวเธอนั่นเอ
มาหยาทั้วยและสับสนอย่ามา
ภูรินทร์: พอะำไ้ไหมรับุหยา
มาหยา: หยาำไม่ไ้เลย่ะว่าทำไมหยาถึสั่ให้ทำอย่านั้น ทำไมหยาะ้อปลุพ่อุแม่าบริษัทที่ท่านทั้สอร่วมันสร้ามา
ภูรินทร์พูแทรึ้นมาว่า
ภูรินทร์: ุหยาลืมหรือรับว่าเ้าอริๆ็ือุหยาเอ
มาหยา: อะไรนะะ
มาหยาใ เธอพยายามนึและพยายามเรียืนวามทรำแ่็ไม่มีอะไรระ่าเลย แ่เธอมั่นใว่ามัน้อไม่ใ่เรื่อีแน่ๆ
มาหยา: ุภูะ ่วยอธิบายหรือเล่าอะไร็ไ้ให้หยาฟัหน่อยไ้ไหมะ หยาบอามรว่า หยานึอะไรไม่ออเลย
มาหยาแสสีหน้าเร่รึมออมา แ่ภูรินทร์ลับอบใที่เธอูร้อนรนแบบนั้น บาทีารที่เธอำอะไรไม่ไ้แบบนี้็ีเหมือนัน ภูรินทร์้อมอไปที่วาอเธอ พยายาม้นหาอะไรบาอย่าในวาู่นั้น นที่เสแสร้อยู่ะมีแววาแบบไหนันนะ ภูรินทร์ินในใ
ภูรินทร์: ่อนทีุ่หยาะเิอุบัิเหุ ุหยามาหาผม แล้วบอว่า้อารบริหาริารอบริษัทเพียนเียว
มาหยาั้ใฟั
ภูรินทร์: เพราะ้อารทำามวามประส์ในพินัยรรมอุธำร์ ุพ่อแท้ๆอุหยา
มาหยา: อะไรันนะะ
มาหยาใ
มาหยา: ุพ่อแท้ๆอหยาเหรอะ แล้วุพ่ออหยาในอนนี้
ภูรินทร์ิพูว่า
ภูรินทร์: ูเหมือนุหยาะำเรื่อราวสำัๆไม่ไ้เลย ั้นผมะเล่าทุอย่าใหุ้หยาฟัอย่าละเอียนะรับ
มาหยาพยัหน้า้าๆ อนนี้ใเธอเ้นแรว่าปิเพราะรู้ในทันทีว่าสิ่ที่เธอะไ้ฟั่อไปนี้ ะเป็นุแไวามระ่าให้เธอไ้สัที
++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น