คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : หนี้
ร่างสูงใหญ่คร่อมร่างเล็กของเลย์เอาไว้ ใบหน้าหล่อเหลาอยู่ใกล้ซะจนลมหายใจอุ่นของร่างสูงรินรดใบหน้า ดวงตาของทั้งสองสบกัน
“คุณเป็นใคร จับผมมาทำไม!!” เลย์เอ่ยถามเสียงสั่น เมื่อสบตากับอีกฝ่ายน้ำตายิ่งพาลจะไหลให้ได้ ไม่รู้ทำไมเมื่อสบตากับคนๆนี้เขาถึงรู้สึกเสียใจ ร่างสูงไม่ตอบอะไรเพียงแต่ยิ้มเยาะคำถามของเลย์ ร่างสูงก้มลงสูดกลิ่มหอมหวานที่ลำคอขาว ร่างบางตกใจรีบเอามีดันหน้าอกของร่างสูงเอาไว้ไม่ส่งผลอะไรเลย เลย์ได้ยินเหมือนเสียงคำรามในลำคอจากร่างสูง แรงกดที่ข้อมือยิ่งเพิ่มขึ้นเหมือนร่างสูงพยายามอดกลั้นบางสิ่ง
“ฮึ่ม!!” เสียงคำรามเบาๆจากลำคอได้รูปยิ่งทำให้ร่างเล็กหวาดกลัวมากขึ้น เลย์ดิ้นรนสุดกำลังทั้งจิกทั้งข่วนตามตัวของร่างสูง โดยไม่รู้เลยว่าการกระทำแบบนั้นยิ่งทำให้ร่างสูงโกรธมากขึ้น ไม่นานร่างเล็กก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อร่างสูงบีบคางของร่างเล็กกระดูกแทบจะหัก นัยตาสีฟ้าเรืองแรงวาววับ เรี่ยวแรงมากมายมหาศาลเกินมนุษย์ ไม่อยู่ในความสนใจของร่างบางในตอนนี้ สิ่งที่ต้องทำตอนนี้มีอย่างเดียวคือหนี
“อย่าได้คิดหนี จากนี้ไปนายเป็นของฉัน” เหมือนร่างสูงจะอ่านใจของร่างบางออกจึงพูดขู่ด้วยเสียงเย็นเหยียบ พอดีกับที่ร่างสูงคลายมือออก เลย์อาศัยจังหวะที่ร่างสูงผละออกจากตนพลิกตัวลงจากเตียงและวิ่งออกจากห้องทันที สายตาคมมองตามร่างบางไปจนแผ่นหลังบางพ้นประตูห้อง คริสแสยะยิ้มมุมปากก่อนที่บอดี้การ์ดจะเคาะประตูและเดินเข้ามาช้า
“ออกไปแล้วครับ”บอดี้การ์ดรายงานถึงร่างบางที่วิ่งออกจากรั้วบ้านไปพร้อมกับวางแก้วบรรจุของเหลวสีแดงบนโต๊ะใกล้โซฟาที่คริสนั่งอยู่ คริสพยักหน้ารับร่างสูงของบอดี้การ์ดจึงออกจากห้องไป อีกไม่นานร่างบางก็ต้องกลับมาหาเขาและเมื่อถึงตอนนั้นเขาคงไม่ต้องเหนื่อยไล่จับร่างบางให้วุ่นวายแน่
“เวลาแห่งความสุขของนายใกล้หมดลงแล้วใช้มันให้เต็มที่ล่ะ”ร่างสูงของคริสพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะกระดกของเหลวสีแดงรวดเดียวหมดแก้ว กลิ่นคาวและน่าคลื่นเหียนคริสลืมไปนานแล้วว่าความรู้สึกแบบนี้เป็นอย่างไร สำหรับเขามันช่างหอมหวาน
3 วันต่อมา
หลังจากที่เลย์หนีออกจากคฤหาสน์นั้นได้ ทุกอย่างก็เหมือนจะกลับสู่สภาพปกติของมัน เลย์ไม่พบร่างสูงอีกเหมือนกับเรื่องเมื่อสามวันก่อนเป็นเพียงฝัน ถ้าไม่มีรอยนิ้วมือที่ข้อมือบางที่เป็นสิ่งยืนยันว่าสิ่งที่เขาได้ไปเจอมาไม่ใช่ความฝันแน่ๆ ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรจากเลย์ เลย์หลุดจากภวังค์ความคิดเมื่อเขาเดินมาถึงหน้าบ้านหลังเล็กที่ตั้งอยู่ท้ายซอยเล็กๆ บ้านหลังเล็กๆที่พ่อของเขาทิ้งไว้เป็นมรดกก่อนจะจากเขาและแม่ไปด้วยอุบัติเหตุตั้งแต่เขาอายุ 15 ปีตอนนี้ก็สามปีได้แล้ว หลังจากที่พ่อจากไปเลย์ก็ต้องหาเงินส่งเสียตัวเองและดูแลแม่ที่เป็นโรคลูคีเมีย เลย์วางถุงกับข้าวที่โต๊ะกินข้าวใกล้เคาร์เตอร์ทำครัวมุมหนึ่งของบ้าน เลย์เปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของแม่แต่ห้องกลับว่างเปล่า เลย์จึงเดินไปทางหน้าบ้านคาดว่าแม่ของเขาคงไปดูแลสวนดอกไม้ที่พ่อกับแม่เคยปลูกเอาไว้ แต่เมื่อเดินไปถึงสวนหลังบ้านร่างบางก็พบร่างของมารดานอนคว่ำหน้าอยู่บนสนามหญ้า เลย์น้องเรียกแม่ด้วยความตกใจร่างของแม่ดูซีดขาวจากโรคร้ายและผอมแห้งเต็มที เลย์รีบพาแม่ขี่หลังวิ่งไปเรียกแท็กซี่ที่หน้าซอยเพื่อไปโรงพยาบาล
“แม่ครับ! แม่! อย่าเป็นอะไรน่ะ!! ” เลย์ร้องเรียกแม่ขณะที่บุรุษพยาบาลกำลังเข็นแม่ของเขาไปที่ห้องฉุกเฉิน เมื่อร่างของแม่เขาถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉินไป พยาบาลก็ดันอกของร่างบางเอาไว้เพื่อกันไม่ให้ร่างบางเข้าไป
“ญาติเข้าไม่ได้น่ะค่ะ กรุณารอข้างนอกค่ะ”ร่างบางทรุดลงที่พื้นหน้าห้องฉุกเฉิน น้ำตาไหลลงอาบแก้มนวล
“ฮึก!! แม่ครับ แม่ครับ”เลย์พึมพำอยู่หน้าห้องฉุกเฉินเบาๆ จนผ่านไปร่วม 2 ชั่วโมง
คุณหมอออกมาจากห้องผ่าตัดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เลยรีบถามอาการของแม่จากคุณหมอ
“ผมว่าเชิญคุณไปคุยที่ห้องทำงานผมดีกว่าน่ะครับ”คุณหมอพูดก่อนจะเดินนำหน้าร่างบางไป พยาบาลผายมือเชิญร่างบางให้เดินไปที่ห้องทำงาน
“เรื่องอาการของคุณแม่ของคุณ ค่อนข้างน่าเป็นห่วงมากนะครับ เราคงก็เร่งผ่าตัดให้เร็วที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ครับ”
“อะ อะไร นะครับ”เลย์ถามคุณหมอเสียงสั่น แสดงว่าอาการของแม่แย่ลงกว่าเดิมมาก การผ่าตัดที่เขาเคยคุยไว้กับคุณหมอถึงต้องเลื่อนเข้ามาเร็วขนาดนี้
“ถ้าคุณแม่ของคุณได้รับการผ่าตัด หมอก็ยังไม่สามารถรับรองได้น่ะครับว่าเธอจะสามารถฟื้นขึ้นมามีชีวิตปกติ แต่โอกาสที่แม่ของคุณจะกลับมาเป็นปกติก็สูงกว่าโอกาสที่จะไม่หายนะครับ”คุณหมออธิบายเพื่อให้เลย์เข้าใจมากขึ้น แสดงว่าแม่เขามีโอกาสรอดนะสิ แต่ตอนนี้ไม่มีเงินเลยนะไหนจะค่าเทอมที่เขาต้องจ่ายล่ะ
“แล้วเรื่องค่าใช้จ่ายล่ะครับ”เลย์ถามเสียงเบาเขาก็ไม่อยากพูดเรื่องนี้ขึ้นมา แต่ชีวิตของแม่เขาคงต้องมาก่อน ถ้าได้รู้จำนวนเขาจะได้วางแผนหาเงินถูก
“ค่าผ่าตัดประมาณ 16 ล้านวอนครับ(ประมาณห้าแสนบาท)”สายตาของเลย์หลุบลงต่ำอย่างท้อใจ เงินตั้งมากมายขนาดนั้นเขาจะไปหาจากที่ไหนกัน ไหนจะค่าห้องพักที่แม่เขาต้องอยู่พักฟื้นหลังจากผ่าตัดอีก
“คุณหมอช่วยรักษาแม่ของผมให้หายดีด้วยนะครับ เรื่องค่าใช้จ่ายผมจะพยายามหามาจ่ายให้ครบถ้วนนะครับ รักษาแม่ของผมด้วยนะครับคุณหมอ”เลย์พูดพร้อมกับกำมือบนตักแน่น เขาตัดสินใจแล้วไม่ว่ายังไงเขาต้องหาทางรักษาแม่เขาให้ได้ ไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม
1 สัปดาห์ต่อมา
เลย์ทำเรื่องของดร็อปเรียน เพราะต้องหาเงินมาจ่ายค่ารักษาแม่เขาต้องทำงานหนักขึ้นอีกเป็นสามเท่าจากเดิม และเงินค่าเทอมเขาก็จะเอามาจ่ายค่ารักษาของแม่ด้วย วันนี้ถึงวันนัดผ่าตัดของแม่ของเขาแล้ว ตอนนี้เขามีเงินอยู่แค่ 3 ล้านวอนเท่านั้น เลย์นั่งอยู่ข้างเตียงคนไข้ของแม่เขาเงียบๆอย่างคิดไม่ตก เขาต้องเอาเงินมาจ่ายวันนี้ซะด้วย เลย์กุมมือแม่เบาๆยกมือเรียวของผู้เป็นแม่ลูบข้างแก้มของตน น้ำตาของเลย์หยดลงบนมือของผู้เป็นแม่ เลย์ลุกขึ้นช้าๆก่อนจะออกไปจากห้องวันนี้เขาคงจ่ายได้แค่นี้ ส่วนที่เหลืออาจขอไปจ่ายวันอื่นๆ
“จ่ายค่ารักษาของคุณจางอี้เฟยครับ”เลย์ยื่นซองเงินให้พนักงานการเงิน พนักงานการเงินมองเขาแบบสงสัยพร้อมกับเอ่ยถาม
“ค่ารักษาของคุณจางอี้เฟย มีคนจ่ายให้แล้วน่ะค่ะ”พนักงานการเงินยื่นใบเสร็จมาให้
“นี่อะไรกันครับ”เลย์ถามด้วยความสงสัย เขาต้องเป็นคนจ่ายค่ารักษาพยาบาลนะ แล้วใครเป็นคนมาจ่ายให้เขา
“เขาบอกเขาชื่อ อู๋คริส นะค่ะ”เลย์ผงะด้วยความตกใจเมื่อได้ยินชื่อนี้
‘ฉันชื่อ อู๋คริส’
‘อย่าได้คิดหนี จากนี้ไปนายเป็นของฉัน’
“เฮือก!!”เลย์ผละถอยหลังจนแทบจะตกเก้าอี้ เสียงร้องเรียกของพนักงานเหมือนดังแว่วมาจากที่ไกลๆ รู้ตัวอีกที ก็เหมือนมีคนมาจับที่ไหล่เขาเบา พนักงานพูดอะไรกับคนนั้นไม่กี่ประโยคก็ขอตัวออกไป ความรู้สึกแบบนี้ อยู่ๆก็หนาวขึ้นมา เก้าอี้ที่เลย์นั่งอยู่หมุนให้หันไปเผชิญหน้า ร่าสูงใหญ่ ดวงตาคมสีฟ้าที่ดูดุดัน รอยยิ้มแสยะ
“ฉันเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่านายเป็นของฉันและตอนนี้นายก็ติดหนี้ฉันอยู่”
ขอโทดน่ะค่ะที่ลงช้ามาก ขออนุญาติเปลี่ยนชื่อตอนะค่ะ เพราะถ้าใช้ชื่อเดิมจะไม่เข้ากับเนื้อหาในตอนนี้ ยังไงก็ขอโทษที่เราทำให้สับสนนะค่ะ และสำหรับ nc ที่ทุกคนรอคอย(มั้ง)ก็ใกล้มาถึงแล้วน่ะค่ะ แต่เรายังไม่คอนเฟริมนะคะ อาจจะหลายตอนหน่อย หรือจะรวบรัด ไว้เราจะชี้แจงอีกที
-ส่วนคำถามที่แม่ของเลย์เป็นโรคอะไร
แม่ของเลย์เป็นโรคลูคิเมียค่ะ หรือเรียกกันว่า มะเร็งเม็ดเลือดเลือดขาวน่ะค่ะ
อ่านแล้วอย่าลืมคอมเม้นติชมด้วยน่ะค่ะ เหมือนยอมวิวและคอมเม้นจะลดลงเรื่อยๆ เรารู้สึกกังวลจัง ยังไงก็ช่วยแนะนำเราหน่อยนะคะ เจอกันตอนหน้าค่ะ บายยยยย
ความคิดเห็น