คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : CHAPTER 18 ## W-H-O-?
เสียงเปิดประตูของผมเรียกความสนใจของคนที่อยู่ในห้องได้เป็นอย่างดี ทุกคนในห้องพากันหันมามองที่ผมผมมองไปที่คนที่ผมรอเขามาตลอด 3-4 เดือน เขาก็มองผมด้วยรอยยิ้มกว้างเหมือนกับผมอยู่เช่นกัน
ความรู้สึกตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาที่ไม่ได้เจอกันมันไหลพรั่งพรูออกมาจากหัวใจของผม ถึงแม้จะไม่ได้คุยกันแค่สองอาทิตย์แต่มันเหมือนยาวนานมาก ตอนนี้ผมอยากจะกระโดดกอดเขามาก แต่ความคิดของผมต้องหยุดลงพร้อมกับรอยยิ้มบนหน้าเซฮุนที่จางหายไป
“ขอทางไหนค่ะ!”
ผู้หญิงหน้าสวยรูปร่างดีเดินเข้ามาในห้อง ผมหันไปมองที่ต้นเสียงแล้วหลบให้เธอเดินแทรกผ่านผมไป เธอเดินเข้าไปหากลุ่มของคนที่อยู่ในห้อง เธอเดินตรงไปที่นั้นคนๆนั้น
“ยอโบ!!” เธอเดินไปเกาะที่แขนของเซฮุนอย่างมีความสุข
“หลบหน่อยครับ/หลบหน่อยครับ” เสียงผู้ชายหลายคนเดินตามมาทำให้ผมต้องเดินถอยออกมาอยู่หน้าประตู
ผมมองพวกเขาอย่างไม่เข้าใจ นี่มันเกิดอะไรขึ้น..?
ช่วงเวลา 2 สัปดาห์ที่ผ่านมาที่ผมไม่ได้ติดต่อกับเขาทำไมอะไรๆมันก็เปลี่ยนไปขนาดนี้ ตอนนี้ผมหวังแค่ว่าให้คนๆนั้นหันมามองผมหน่อยแล้วพูดอะไรซักอย่าง อธิบายเรื่องนี้ให้ผมฟัง แต่..ไม่เลย เขายังคงยิ้มให้กับคนๆนั้นด้วยใบหน้าที่มีความสุข ไม่ได้มองผมเลยสักนิด...
....ยิ้มแบบนั้นมันเคยเป็นของผม...
ผมจะไม่ยืนมองดูเขาอยู่ตรงนี้อีกแล้ว ผมหันหลังกลับนั้นคือสิ่งแรกที่ร่างกายผมสั่งหลังจากที่ผมยื่นนิ่งกับเหตุการณ์ตรงหน้าอยู่นาน ผมสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อเรียกสติตัวเองกลับมาแต่ตอนนี้น้ำใสๆไหลจากแววตาของผมลงมาอาบไปทั่วทั้งแก้มของผมอย่างควบคุมไม่ได้ ความรู้สึกทั้งหมดไหลมาพร้อมๆกับน้ำตา ผมกัดปากตัวเองแน่นเพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นดังออกมา เท้าผมค่อยๆก้าวออกมา
ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมต้องไปไหนต่อ? ต้องทำอะไรต่อไป? ผมรู้แค่ว่าตอนนี้ผมต้องออกไปจากที่นี่ก่อน ผมเดินจากห้องออกมาก้าวลงบันไดไปทีละขั้น ทีละขั้น อย่างคนไร้วิญญาณ ร่างกายผมเหมือนไม่มีเรี่ยวแรง
“ลู่หานฮยอง เดี๋ยวก่อนๆ”
ผมหวังให้เสียงของคนที่วิ่งมาหาผมในตอนนี้คือเขา แต่มันกลับไม่ใช่คนที่วิ่งตามผมมาคือ จงอิน ผมเอามือทั้งสองขึ้นมาปิดหน้าของผมที่ตอนนี้อาบไปด้วยน้ำตาแล้วทรุดตัวลงกับราวบันได น้ำตาของผมมันไหลออกมาไม่หยุดเหมือนจะออกมามากกว่าเดิมด้วยซ้ำ ผมปล่อยความรู้สึกในใจของผมทั้งหมดผ่านน้ำตากลั้นมันไว้ไม่ไหวอีกแล้ว
ทุกๆภาพที่ผมเห็น ทุกๆเสียงที่ผมได้ยินเมื่อกี้ไหลเข้ามาในหัวของเขา แล้วทุกคำพูด ทุกสัมผัส ทุกอ้อมกอดที่เขาทำกับผมหล่ะ?
จงอินวิ่งมาหยุดแล้วนั่งอยู่ข้างๆผม เขานั่งอยู่อย่างนั้นนานพอสมควรโดยที่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ เขาคงอยากให้ผมอยู่กับตัวเองสักพัก หลังจากที่ผ่านมาสักพักผมเริ่มเรียกสติของตัวเองกับมาได้ ผมเอามือปาดน้ำตาที่หน้าผมจนหมด
“ผมมีเรื่องจะคุยกับฮยอง” จงอินพูดขึ้นหลังจากที่เงียบอยู่นาน
ดาดฟ้า..
จงอินลากผมมานั่งที่บริเวณสวนหย่อมขนาดเล็กบนนี้ บนนี้เงียบมากไม่มีใครเลยสักคน
ผมหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ ลมที่พัดผ่านมาทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายขึ้น
“รออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวผมมา” จงอินวางข้าวของของผมทั้งหมดลงที่โต๊ะข้างๆผม
ผมหยักหน้าให้เขาแล้วมองไปไปตึกที่ไกลสุดตา ลมยังคงพัดผ่านมาผมให้ผมย้อนกลับไปนึกถึงเรื่องที่ผ่านมามากมายแต่ไม่ยอมพัดความเจ็บปวดไปจากใจของผม..
‘ผมควรจะกลับเมืองไทยมั้ย?’
จงอินกลับมาพร้อมกับยื่นกาแฟร้อนมาให้ผมแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างๆผม
“ขอบคุณนะ” ผมรับกาแฟมาจากจงอิน
“คือว่า..”
ผมยังคงมองไปข้างหน้าไม่ได้ตอบอะไรจงอินไป ผมควรจะบอกเขาไหมว่าตอนนี้ผมไม่พร้อมจะฟังอะไรทั้งนั้น ความเจ็บปวดทั้งหมดยังคงไหลวนอยู่ในใจผม เหตุการณ์ที่พึ่งผ่านมายังคงชัดเจนในหัวของผม
“อย่างที่เห็นไป ผมจะอธิบายเรื่องนั้น” เขาเว้นช่วงแล้วมองที่ใบหน้าของผมที่ยังคงเรียบเฉย
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นนักแสดงที่กำลังดังมากในตอนนี้ นายรู้จักรายการนึงมั้ย? ที่เขาจับไอดอลสองคนมาแต่งงานกันหน่ะ เซฮุนกำลังถ่ายรายการนี้อยู่.. มันตัดสินใจเรื่อยนี้นานมากกว่าจะยอมตกลง มันพยายามจามฮยองก่อนแต่มันติดต่อฮยองไม่ได้เลย มันกินไม่ได้นอนไม่หลับ”
...ผมไม่รู้เลยว่าแผนเซอร์ไพร์สของผมจะเกิดเรื่องขนาดนี้และยังทำให้เขาเจ็บปวดขนาดนี้....
“มันพยายามจะปฏิเสธไปเพราะกลัวฮยองไม่สบายใจแต่ผู้ใหญ่สั่งมามันก็ขัดคำสั่งไม่ได้”
จงอินอธิบายเรื่องต่างๆที่ผ่านมาในสองสัปดาห์ที่ผ่านมาให้ผมฟัง
“มันอยากจะเล่าให้ฟังด้วยตัวเองแต่ช่วงนี้ยังคงถ่ายทำตลอดไม่สะดวกเท่าไหร่”
“ฮยองเข้าใจๆ” ผมยิ้มบางๆให้จงอิน
ผมจะเข้าใจดีว่านี่คืองานที่เขาเลี่ยงไม่ได้และรู้สึกดีขึ้นหลังจากที่รู้ว่านี่คือการถ่ายรายการแต่ผมก็คงทนเห็นภาพแบบนี้ไม่ได้อยู่ดี
“ฮยองจะเอาไงต่ออะ? จะอยู่ต่อไหม?”
“คงไม่หล่ะอาจจะบินกลับคืนนี้เลย”
“ฮยองพึ่งมาเองนะ”
“ฮยองพูดตรงๆนะ แม้จะรู้ว่านี่คือการถ่ายรายการแค่เจอแบบวันนี้บ่อยๆฮยองก็ไม่ไหวนะ”
“อะ ฮยองซื้อนี่มาฝาก” ผมลุกขึ้นแล้วยื่นถุงทั้งหมดให้จงอิน
“ฉันไปก่อนนะ ไว้เจอกันใหม่” ผมยิ้มกว้างให้จงอิน
“ขอบคุณฮะ” เซฮุนโค้งให้ผมแล้วผมก็เดินแยกออกมา
ผมเดินกลับมาที่โรงแรมเก็บของทั้งหมดลงกระเป๋า นี่เป็นการมาเที่ยวเกาหลีที่แย่ที่สุดเลย ระหว่างที่ผมยังคงจัดของ ผมก็โทรไปหาแบคฮยอนเพื่อเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ทั้ง
“ห้ะ?!!!! นี่แกพึ่งไปนะอยู่เที่ยวที่นั้นก่อนก็ได้จะได้ผ่อนคลาย นี่กว่านายจะเคลียร์งานเสร็จตั้งนานนิ”
จริงอย่างที่แบคฮยอนพูด ผมเคลียร์งานทั้งหมดข้ามวันข้ามคืนแทบจะไม่ได้นอนเพื่อแลกกลับการมาเกาหลีในครั้งนี้
“ช่างเถอะ ฉันกลับไปถึงคงเช้านายไม่ต้องมารับนะ”
“หยุดความคิดจะกลับไทยของนายไว้ตรงนั้นเลย เดี๋ยวฉันจะไปหานายเอง” แบคฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงดูจะมีความสุข
“แล้วงานนายอะ?!!” ตอนแรกผมตื้อมันมาตั้งนานมันไม่ยอมมา
“ไม่ทำแล้ว เดี๋ยวฝากเพื่อนทำ จะไปหานายเดี๋ยวนี้เลย” สิ้นสุดประโยคมันตัดสายทิ้งไม่บอกลาผมสักคำ
ผมหยิบของที่ยัดใส่กระเป๋าเมื่อกี้เก็บไปที่ตู้ตามเดิมกว่าแบคฮยอนจะมาถึงก็คงจะไปพรุ่งนี้สายๆผมออกไปเดินเล่นดีกว่า อยู่ในแต่ในห้องยิ่งทำให้ผมคิดถึงแต่เรื่องนั้น
ผมเดินออกมาจากโรงแรมแล้วไปยืนรอที่ป้ายรถเมย์ที่ใกล้ที่สุด แล้วก้มลงกดโทรศัพท์เข้าเว็บไซต์หาที่เที่ยว
แต่อยู่ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านข้างของผม
“ไม่กลับเมืองไทยแล้วหรอ?”
ความคิดเห็น