คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : CHAPTER 17 ## E(nd)-O(f)-W(aiting)
แต่ละวันผ่านไปอย่างช้าๆ ความจริงเวลามันเดินเหมือนเดิมแหละแต่เวลาที่ผมไม่ได้คุยกับเซฮุนทำให้ผมรู้สึกว่าเวลาเดินช้าขึ้นหลายเท่ายังกับ 1 วันมีสัก 50 ชั่วโมง ไม่ใช่แค่ผมคนเดียวหรอกที่รู้สึกและทรมานมันรวมถึงแบคฮยอนด้วยที่มันก็ห้ามติดต่อกับชานยอลเหมือนกัน
ไม่รู้ว่าผมหรือมันจะตายก่อนกัน T T
ในที่สุดวันพรุ่งนี้ผมก็จะได้ไปเกาหลีแล้ว ความทรมานของผมมันกำลังจะจบลง
‘รอเค้าหน่อยนะตัวเอง เค้าจะไปหาตัวเองแล้ววว’
หลังจากนี้ผมก็คงจะยิ่งมั่นใจอะไรหลายๆอย่างมากขึ้นรวมทั้งเรื่องความรู้สึกของผมกับเซฮุน
สนามบิน...
“มีอะไรก็โทรมานะ” แบคฮยอนมาส่งผมถึงทางเข้าเกท
“ความจริงนายก็น่าจะไปกับฉันนะ ไม่อยากเจอชานยอลหรอ?”
“ฉันยังเคลียร์งานไม่ลงตัวเลยเหลืออยู่นิดหน่อย ไม่อยากไปซะที่ไหน?!”
“อะ ฉันฝากนี่ให้ชานยอลด้วย” แบคฮยอนยื่นซองจดหมายสีเหลืองลายคุมะให้ผม
“อืมๆ เดี๋ยวจะส่งให้ถึงมือเลย” ผมเอาซองจดหมายเก็บลงกระเป๋าทันที
“โอเคๆ โชคดีนะ ไปได้แล้วใกล้จะถึงเวลาแล้ว” มันดันผมให้เข้าไปในเกท
“ขอบคุณที่มาส่งนะ บายยย” ผมโบกมือให้มันแล้วเดินหันหลังเข้าเกทไป
“เดินทางปลอดภัยนะ” เสียงแบคฮยอนตะโกนตามหลังมา
‘ ตัวเองเค้ากำลังไปหาแล้วนะ ^^ ’
เกาหลี..
ผมยืนบิดไปบิดมาหลังจากที่พึ่งลงจากเครื่องมา นั่งเครื่องมาตั้งนานเมื่อยไปหมด ผมร้องย๊าออกมาหลังจากที่เดินออกมานอกเกทอากาศที่นี่หนาวมากต่างกับประเทศไทยลิบลับ
ผมรีบไปเอากระเป๋าแล้วโบกแท็กซี่ตรงไปที่โรงแรมที่ไม่ไกลจากที่ตึกของเซฮุนเท่าไหร่ เพื่อจะรีบเช็คอินแล้วเอากระเป๋าไปเก็บก่อน ดูจากตารางงานของเซฮุนวันนี้ไม่มีงานข้างนอกเลย เขาน่าจะเข้าตึกไปซ้อมคอนเสิร์ตใหญ่ ผมหยิบข้าวของที่จำเป็นลงกระเป๋าเป้ใบเดิมของผมและไม่ลืมที่จะหยิบคีย์การ์ดไปด้วยแล้วสะพายเป้ออกจากโรงแรมไป
ก่อนที่จะที่ตึกผมไปแวะซื้อของกินไปฝากเซฮุนและก็เมมเบอร์คนอื่นๆก่อน ทั้งชาไข่มุกที่เซฮุนชอบ ต๊อกโบกีร้านดัง ขนมปลา เผื่อพวกเขาจะซ้อมกันอยู่ มือของผมตอนนี้เต็มไปด้วยข้าวของเต็มไปหมด
ตอนนี้ผมเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าตึก ตอนนี้หน้าตึกเต็มไปแฟนคลับไม่ใช่แค่แฟนคลับของวงเซฮุนเท่านั้น เมื่อเร็วๆนี้ก็พึ่งมีวงเดบิ้วต์ใหม่แต่พวกเขาก็ดังอย่างรวดเร็ว ผมได้ยินแฟนคลับที่หน้าตึกพูดกันว่าวงของเซฮุนพึ่งจะเข้าตึกไป ผมวิ่งเข้าไปกำลังจะไปแตะคีย์การ์ดก็มีเจ้าหน้าที่ผู้หญิงเดินเข้ามาผมทันที ผมจึงยื่นคีย์การ์ดที่เซฮุนให้ผมมาให้เธอดู
“มาหาเซฮุนใช่ไหมค่ะ?” เธอพูดพร้อมกับส่งคีย์การ์ดคืนผม
“ใช่ครับ ว่าแต่ทำไมคุณถึงรู้..?”
“เขาบอกฉันไว้ตั้งแต่ที่เขากลับมาจากไทยแล้วค่ะ”
ผมแตะคีย์การ์ดแล้วเดินผ่านประตูเข้ามาทำให้แฟนคลับที่ยืนอยู่ด้านนอกซุบซิบกันใหญ่ว่าผมเป็นใคร? มีคีย์การ์ดได้ยัง?
“ชั้นสาม ห้องB2 นะค่ะ หนุ่มๆกำลังซ้อมกันอยู่”
“ขอบคุณครับ”
ผมหยิบขนมปลาที่พึ่งซื้อมาให้เธอ เธอรับและยิ้มมาให้ผมเหมือนเป็นการขอบคุณ
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ตื่นเต้นเหมือนหัวใจจะหลุดออกมา ผมหล่ะอยากจะเห็นหน้าเขาตอนเห็นผมจริงๆ
ผมเดินขึ้นไปขึ้นลิฟท์ที่อยู่บริเวณกลางตึก
ชั้นสาม.. ชั้นสาม.. ชั้นสาม
ผมเดินออกจากลิฟท์ทันทีที่เสียงเตือนว่าถึงแล้ว ว่าแต่ไอ้ห้อง B2 มันไปทางไหนหล่ะเนี่ย? ผู้ชายคนนึงเดินออกมาจากห้องซ้อมที่อยู่ข้างๆลิฟท์พอดี เขาคงจะเป็นศิลปินแน่ๆ ดูจากท่าทางและการแต่งตัวของเขา รูปร่างได้สัดส่วน ผิวขาวยังกับหลอดไฟแค่เห้นข้างหลังก็พอจะรู้ว่าเป็นศิลปินแน่ๆ
“เอิ่ม..คุณครับๆ”
“ครับ..?” พอเขาหันหน้ามาเท่านั้นแหละ
‘นี่มันวงที่พึ่งจะเดบิ้วต์นิ คนนี้ชื่อ...ชเวกีแจ’
“คุณครับๆ” เสียงของเขาทำให้ผมหลุดจากห้วงความคิด
“ห้อง B2 ไปทางไหนหรอครับ?”
“อ่อ เดินไปจนสุดทางห้องทางซ้ายมือครับ”
“อ่อ ขอบคุณครับ ขอตัวนะครับ” ผมโค้งให้เขา
ก่อนไปผมหยิบขนมปลาให้เขาไปชิ้นนึง เขารับไปอย่างงงๆ
อีกแค่ไม่กี่ก้าวเท่านั้นผมจะได้เจอเซฮุนแล้ว ผมเดินมาหยุดอยู่ที่ประตูห้องกำลังจับลูกบิดอยู่
‘ B2 ROOM ‘
5
4
3
2
1
.....
ความคิดเห็น