คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Not enough ·.·´¯`·.· ♫~* CHAPTER 5 ( 100% )
“ทำานเมื่อวานเสร็หรือยั?” านยอลพยายามะเปลี่ยนเรื่อไม่ให้แบฮยอน้อเรียแุ่เหมือนว่าเาะเปลี่ยนมาเรื่อที่เรียว่าเิม
“เอ่อ..เสร็..เสร็แล้วรับ” แบฮยอน้มหน้า้มายื่นแฟ้มานให้านยอล านยอลรับแฟ้มมาแล้วำน้อยๆเมื่อเห็นว่ามืออแบฮยอนสั่นยัับเ้าเ้า
“โอเ! ั้นไปเที่ยวัน” านยอลรับแฟ้มมาแล้ววาลบนโ๊ะอแบฮยอนัเิม
“ฮยอยัไม่ไ้รวานเลยนะ อีอย่านี่เวลาานไม่ใ่หรอะไปเที่ยวไ้ยัไ”
“เี๋ยว่อยมารว ันอนุาให้ไปไ้็ไปไ้สิ” านยอลไม่ฟัำอบอะไราแบฮยอนทั้นั้น มือหนาว้า้อมือแบฮยอนแล้วออแรึให้นัวเล็เินามมา
บนรถานยอล
“รับเฮีย อ่อไ้รับ รับ” แบฮยอนที่นั่อยู่ที่เบาะ้านับวาสายหลัาที่โทรบอริสเรียบร้อยแล้ว
“เรียบร้อยใ่ไหม”
“รับ เอ่อ..เฮียฝามาบอฮยอ้วยว่า เรียมหน้าไว้ีๆ”
ี๊สิรับ หน้าหล่อๆอูโนแน่ๆ
านยอลใ้มืออี้าที่ไม่ไ้ับพวมาลัยอยู่ึ้นมาลูบหน้า ไม่อยาะิเลยว่าอนเอหน้าันแล้วเฮียะพูว่าอะไร แ่วนแบฮยอนมาเที่ยวแ่นี้เฮียรู้แล้วหรอว่าานยอลิอะไร..
...เอาในานั้น พาไปเที่ยวนานี้ไม่รู้็โ่แล้วแหละานยอล.. << เสียาผู้แ่
“อยาไปเที่ยวไหน” านยอลหันมามอหน้าแบฮยอนสลับับมอไป้าหน้า
“เอ่อ..ไม่รู้สิรับ”
“แล้วอนอยู่อเมริา เวลาเรียๆอบไปไหน”
“สวนสนุรับ”
“โอเ ั้นามนั้น ไปสวนสนุัน!”
“ไหนบอะไปสวนสนุ พาผมมาห้าทำไมหรอรับ?” แบฮยอนถามในะที่เินามหลัานยอล้อยๆในห้าัแห่หนึ่
“ิว่าพวเราะไปุนี้ันหรอ?” านยอลใ้นิ้วี้ไปทีุ่อัวเอและุอแบฮยอน ทัู้่ใสุ่สูทอยู่ทัู้่ ็เพราะำสั่อานยอลเอนั้นแหละ “เปลี่ยนุัน่อนเถอะ ร้านนั้นแล้วัน”
านยอลสุ่มเินเ้าไปในร้านายเสื้อผ้าร้านหนึ่ที่อยู่ใล้ับทาเ้ามาที่สุ ึ่มันเป็นร้านายเสื้อผ้าที่วัยรุ่นนิยมเ้าที่สุ มันือ..ร้านายเสื้อู่
“เอาแบบนั้นรับ” านยอลี้ไปที่เสื้อผ้าในหุ่นหน้าร้านที่เป็น best seller อยู่อนนี้ “เอาไส์ M ับ L รับ ผมเปลี่ยนที่นี่เลยนะ”
“นี่มันร้านเสื้อู่นะฮยอ ใส่เหมือนันมันไม่แปลไปหน่อยหรอ เี๋ยวเา็เ้าใผิันหมหรอ”
“ทำไมหรอ พี่น้อใส่เสื้อเหมือนันไม่ไ้รึไ อะเอาไป” านยอลพูพลายื่นเสื้อนาไส์ M ให้แบฮยอน
“็ไ้...ว่าแ่ฮยอรู้ไ้ไว่าผมใส่ไส์ M”
“เาเอาหน่ะ ถ้าพี่น้อใส่เสื้อู่ันแล้วแปล เปลี่ยนาพี่น้อเป็นอย่าอื่นไหมหล่ะ” านยอลพูแล้วโปรยยิ้มหวานให้แบฮยอน ทำเอาพนัานผู้หิในร้านายันไปเป็นแถบ
“ฮยอพูอะไร อายเา ผมไปเปลี่ยนุ่อนนะ” แบฮยอนรีบหันวับเินเ้าห้อสำหรับลอุทันที เพราะว่าเาไม่อยาให้านยอลเห็นหน้าอเาอนนี้ว่ามันแมาแ่ไหน -///-
ผู้นนับร้อยเินวัไว่ไปทั่วทั้สวนสนุทั้ๆที่วันนี้เป็นวันทำานแท้ๆ แ่เมื่อมอไปรอบๆีๆแล้ว นส่วนให่็เป็นเ็วัยรุ่นทั้นั้นเพราะว่า่วนี้ยัอยู่ใน่วปิเทอม เ็ๆ็รีบพาันออมาทั่ว่อนที่ะเปิเทอมในอีสอสามอาทิย์้าหน้า
“เล่นอะไรันีฮยอ ฮยอไม่ลัววามสูใ่ไหม” แบฮยอนหันไปถามานยอล้วยวาเป็นประายเมื่อเห็นเรื่อเล่นมามายอยู่รหน้า
“ไม่ลัว เราอยาเล่นอะไรหล่ะ ผมเล่นไ้หมแหละ”
“ั้นไปเล่นอันนั้นันเถอะรับ” แบฮยอนว้ามือหนาแล้วออแรึให้วิ่ไปที่เฮอริเน ึ่มันือเรื่อเล่นที่เาอบมาที่สุ
ทั้สอนใ้เวลาไปับารเล่นเรื่อเล่นรึ่สวนสนุไปเือบ 4 ั่วโมเ็มๆ โีที่ทัู้่อบเล่นเรื่อเล่นเอ็รีมเหมือนันไม่ั้น้อมีนอ้วแน่ๆ เฮอริเนเอย ไวิ้เอย สวิทรีเอย ผ่านสอนนี้มาหมแล้ว
สำหรับอาหารลาวันในวันนี้็ือแฮมเบอร์เอร์นละอันพร้อมับารูารแสพาโพนอสวนสนุ
“นั่อยู่รนี้่อนนะ เี๋ยวไปื้อไอิมมาให้ เาบอร้านนี้อร่อย” านยอลี้ไปที่เ้าอี้ม้ายาวใล้ๆับสวนน้ำ
“รับๆ” แบฮยอนนั่ลที่ม้านั่ัวนั้นามที่านยอลแล้วหยิบโทรศัพท์ึ้นมา
BBear.K
yesterday
โอเฝันีนะ 22.06
Today
13.07 วันนี้มาเที่ยวสวนสนุหน่ะ เ้านายพามา สนุมาเลย
“อะไ้แล้ว” านยอลยื่นไอิมในมือ้าหนึ่ในแบฮยอน
“ทำไมนานั”
“น่อแถวยาวยัับำแพเมือีนแหนะ” านยอลบ่นพลายไอศรีมอีอันในมือใส่ปา
“แหะๆ อบุนะรับ”
่วเย็น
“สะใเลยสิวันนี้” านยอลหันไปถามนัวเล็ที่เินามหลัเาออมาาเรื่อเล่นเรื่อสุท้าย
“มาๆเลยฮยอ วันนี้อบุนะรับ” แบฮยอนหันมายิ้มาหยีให้านยอล
“ไม่เป็นไรหรอ ผม็ไม่ไ้ออมาเที่ยวแบบนี้นานแล้ว” ายหนุ่มว่าพลาใ้มือหนายี้ไปที่หัวอนัวเล็เบาๆ
ใบหน้าที่ยิ้มอบอุ่นแบบนั้นมันทำเอาแบฮยอนเลิ้มไปเลย านยอลนที่โรุ เ้าระเบียบ ใร้ายหายไปแล้ว เหลือแ่านยอลฮยอนที่ใีและอบอุ่นสุๆ สสัยว่า...แบฮยอนำลัะหลุมรัานยอลนนี้ะแล้วแหละ..
“รออยู่รนี้นะ เี๋ยวผมไปเอารถมา”
“รับฮยอ” แบฮยอนพูพร้อมับทิ้ัวลนั่ที่เ้าอี้สำหรับนั่รอื้อัวึ่ิับทาอออสวนสนุพอี เา้มหน้าเี่ย้อนหิน้อนเล็ๆที่พื้นะรออีนมารับ
เอี๊ย...โรม..
ยัไม่ทันที่านยอละเินไปถึรถยน์อเา เสียอรถยน์นับอะไรบาอย่าัในไม่ี่วินาที่อมา ายหนุ่มวิ่ลับมาหาแบฮยอนทันทีที่ไ้ยินเสียนั้น
เาวิ่ลับมาถึบริเวที่พอะเห็นเหุาร์เมื่อสัรู่ไ้ ูเหมือนว่าะมีรถยน์ันหนึ่เสียหลัพุ่นับู้ายั๋วเ้า านยอลสาวายาววิ่เ้าไปในที่เิเหุแล้ววาามอไปรอบๆ เาเห็นแบฮยอนนั่ยอๆลับพื้นแล้วเอามือทั้สอาปิหูไว้
“แบฮยอนๆ! เป็นอะไรรึเปล่า” านยอลวิ่เ้าไปหาแบฮยอนที่ัวสั่นเทาและูหวาลัวมา
“ฮยอๆ ฮือออออออ” แบอยอนพุ่ัวเ้าอานยอลนนัวสูแทบะหายหลัพร้อมับปล่อยโฮออมาแบบที่านยอลไม่เยเห็นมา่อน
“ไม่เป็นไรแล้วนะๆ” านยอลยื่นมือหนาลูบไปที่ลุ่มผมนุ่มอย่าเบามือ “ฮยออยู่นี่แล้ว ฮยออโทษที่ทิ้เราไว้”
“ฮึ..ฮึ..” แบฮยอนสะอื้นหนัึ้นเรื่อยๆและัวอเายัสั่นอยู่
“ลับบ้านันีว่านะ” านยอลึแบฮยอนออมาาอ้อมอแล้วพู้วยน้ำเสียอบอุ่น แบฮยอนพยัหน้ารับแล้วปาน้ำาอออย่าลวๆ
อนโริส
หลัาที่านยอลพยุแบฮยอนลับมาที่รถแล้วเา็โทรหาอี้ิทันที อี้ิบอให้เาพาแบฮยอนมาหาเาที่อนโริส เี๋ยวเาะ่วยูแลเอ
านยอลอุ้มแบฮยอนเ้ามา้วยท่านอน แบฮยอนเผลอหลับระหว่าทาะเป็นเพราะวามเหนื่อยที่เที่ยวเล่นมาทั้วันแล้วยัร้อไห้หนัเพราะเหุาร์เมื่อี้อี
อี้ิปลุแบฮยอนึ้นมาแล้วัารป้อน้าวป้อนยาให้่อนที่นป่วยะหลับไปอีรอบ หลัาที่แบฮยอนหลับไปแล้วอี้ิ็ไล่ให้านยอลลับไปพัผ่อนเพราะเี๋ยวะพาไม่สบายันไปอีน นัวสู็ยอมลับไปแม้ะอยาอยู่เฝ้าไ้็าม
เ้าวัน่อมาานยอลื่นั้แ่ 6 โมเ้า ะเรียว่าื่น็ไม่ไ้เพราะเาแทบะไม่ไ้นอนเลยมาว่า ายหนุ่มใ้เวลาัารธุระส่วนัวเพียแ่รึ่ั่วโมเท่านั้นแล้วริ่ไปที่รถทันที
20 นาที่อมา
านยอลยืนอยู่หน้าห้ออย่าร้อนรน เาออไปั้หลายรั้แล้วแ่็ไม่มีนมาเปิประูสัทีเลยเาเลยเปลี่ยนมาใ้ารทุบแทนและมันไ้ผล..หลัานั้นไม่นานประู็เปิออ
“อี้ิ! ทำไมเปิประู้าั” านยอลถามทันทีที่อี้ิเปิประูออมา
“เราพึ่ื่นอ่าสิ” อี้ิว่าพลายี้าไปมา “แล้วมาทำไมแ่เ้า”
“แบฮยอนโอเรึยั” านยอลเินเ้าไปในห้อทันทีโยไม่รอำอบาอี้ิ
“น่าะีึ้นแล้ว” อี้ิปิประูห้อแล้วเินามหลัานยอลมา “นอนอยู่ในห้อนั้นแหละ อไปนอน่อนนะ เี๋ยววันนี้้อไปเ้าเวรึ” อี้ิพยัพเยิหน้าไปที่ห้อร้ามแล้วเินลับเ้าห้อนอนเฮียไปและแน่นอนว่าเฮียยัไม่ื่น
---------------------------------------------------------------- 40 % ---------------------------------------------------------------------
านยอล่อยๆเปิประูเเละเินไปยันที่ำลัหลับอยู่ เานั่ล้าเียอเเบฮยอน มือเรียวสัมผัสที่เเ้มอนที่นอนหลับอยู่เบาๆ เารู้ัวมานานเเล้วว่าที่ผ่านมา ในวามิอเา็มีเเ่เเบฮยอนมาลอ ทั้เป็นห่วเเละัวล มันะีถ้าเาไ้เป็นนที่อยูเเลเเบฮยอน ไม่ใ่เเ่ในานะลูน้อหรือน้ออรุ่นพี่
“อ้าว ฮยอมาไ้ยัไ เเล้วทำไมมาเเ่เ้าเลยอ่ะ” เเบฮยอน่อยยับัว พอลืมาึ้นมา็เเปลใที่เอหน้านัวสูเ้านานี้ เเถมยัมานั่บนเียเียวันอี
“ฮยอเป็นห่วนายหน่ะ เมื่อวานนายูไม่ีเลย หายใรึยั”
“ผมไม่เป็นไรเเล้วหล่ะ” เเบฮยอนพูพร้อมยิ้มน้อยๆให้
“นายไม่เป็นอะไร็ีเเล้ว”
“ฮยอเป็นอะไรรึป่าว ทำไมสีหน้าูไม่่อยีเลยหล่ะ” เเบฮยอนยัเห็นานยอลยัทำหน้าเร่เรียอยู่เลยถามออไป
านยอลเอื้อมมือไปับเเ้มอเเบฮยอนอย่าเเผ่วเบา เเละ่อยๆเลื่อนหน้าเ้าไปใล้นัวเล็มาึ้นเรื่อยๆ สอสายา้อมอัน่อนที่เเบฮยอนะเป็นฝ่ายหลบาไปะ่อน
นัวสููบลบนหน้าผาเบาๆเเละเลื่อนหน้าถอยลับมา เเ่สายาอเายัมอนที่ถููบนหน้าเเอย่าไม่ลละ
“รู้มั้ยว่าฮยอเป็นห่วนาไหน เมื่อวานนี้ที่เราร้อไห้ ฮยอรู้สึไม่ีเลยนะ” านยอลเอื้อมมือไปับมือบามาไว้บนัเเละพู้วยสีหน้าริั
เเบฮยอนรู้สึว่าสิไ้หลุไปั้เเ่ที่นัวสููบมาบนหน้าผาเเล้ว อนนี้เารู้สึทำัวไม่ถู ็พอรู้สึบ้าว่าพัหลั นรหน้ามีท่าทีที่เเปลไป เเละเาเอ็ยอมรับว่ามีวามรู้สึบาอย่าที่เริ่มเิึ้นระหว่าเาสอน
“เเบ ฮยอไม่รู้ว่า่อไปะเิอะไรึ้น เเ่ให้ฮยอเป็นนูเเลนายไ้มั้ย” านยอลพูพร้อมมอเ้าไปในาอนที่้อเาอยู่
.
.
ึั ึั ึั
.
.
เสียหัวใอเเบฮยอนเ้นอย่ารุนเเร เาไม่ิว่านรหน้าะพูออมาในอนนี้ มันทำให้เาหายใลำบามาึ้น
“ฮยอ .. ือว่า… ืออ...” เเบฮยอนไม่รู้ะเรียบเรียประโยอบไปยัไ สุท้ายึ้มหน้าหลบสายานัวสูที่้อาเาอยู่นั่นเเหละ
เมื่อเวลาผ่านไปัพั ็มีเเ่วามเียบ เเู่่ๆาที่ร่าบา้มหน้าิา็รีบเยหน้าึ้นอย่าใ เมื่อไ้ยินานยอลพูประโยหนึ่ึ้นมา
“ฮยอรันาย เป็นเเฟนันนะ”
.
.
-/////////- ทำไี เเบวรทำไี เฮียริสสสส อี้ิ ่วยเเบ้วย านยอลฮยอทำร้ายเเบ เ้าทำให้เเบหายใไม่ออ
“......” เเบฮยอนระพริบา เาเเทบไม่เื่อว่าานยอละมาอเาเป็นเเฟน
“ว่ายัไรับ อย่าในานสิ ฮยอทำัวไม่ถูนะ”
“ผม่าหาที่ทำัวไม่ถู ื้ออออ -//////-” พูบ็หมุัวลไปในผ้าห่มอย่ารวเร็ว
.
.
“อ้าว ลุึ้นมาเี๋ยวนี้นะ”
“ไม่ ฮยอออไปเลยนะ อย่าทำเเบบนี้สิ -/////- ” เเบฮยอนิ้นลุลัอยู่ในผ้าห่มนม้วนเป็น ้อนลมๆ
“ลุมาเี๋ยวนี้เลยนะ เรายัไม่อบำถามอฮยอเลยย”
“ผมไม่อบ ฮยอออไปเลยนะ -////- ”
“ถ้าไม่อบ ็นอนอยู่้วยันในห้อนี่เเหละ ฮยอหยุานวันนึเพื่อเเฟนในอนาไ้”
.
.
นอน้วยัน? ….. แฟน?
.
.
เเบฮยอนรู้สึถึน้ำหนัที่ทิ้ลมาทับัวเาผ่านผ้าห่ม ถ้าปล่อยให้านยอลฮยอทำเเบบนี้่อไป มันะไม่ี่อัวเาเเน่ๆ
“อบเเล้วๆ ลุึ้นไปนะ อย่ามาทับันเเบบนี้”
“ทับเเบบไหนหรออออออ” านยอลเปิผ้าห่มึ้นนเห็นหน้านัวเล็ที่่อนเเ้มเเๆนั่นไว้
“ฮยอ ถ้าไม่ปล่อย ะไม่อบลนะ”
านยอลลุึ้นนั่อย่ารวเร็ว .. เพราะลัวะไม่ไ้เเฟนน่ารัหรอนะ ไว้นอนทับหลัาที่เป็นเเฟนันเเล้ว็ไ้นี่นา อิอิ
“อ่าๆ ไม่เเล้เเล้ว อบฮยอหน่อยสิ”
“ถามว่าอะไรนะ ลืมไปละ” พูไป็้มๆเยๆ ้วยวามเิน
“ี้ลืมรินะเราอ่ะ ำไม่ไ้ทำไมถึหน้าเเนานี้ล่ะ”
“‘ื้อออออออ -///////-”
“ไม่เเล้ละๆ เเบฮยอนรับ เป็นเเฟนับานยอลนะรับ ^^”
“อื้อออ -///-” นัวเล็ราในลำอพร้อมพยัหน้าหึหั ใบหน้าเเึ้นเมื่อไ้ยินสรรพนามที่ฟัูอบอุ่น
“ลเเล้วนะ เราบันเเล้วนะ ” านยอละโนออมาเสียั้วยวามีใ
“เบาๆสิ เี๋ยวเฮียริสับพี่อิ้ิ็ื่นหรอ -////-”
“็ฮยอีใหนิ” านยอลยิ้มว้า้วยวามีใเเล้ว็พุ่ัวเ้าไปอแบฮยอนนเือบหายหลั
“รู้เเล้วว่าีใ เเ่อย่ามาลวนลามเเบบนี้ไ้มั้ย เเล้ววันนี้ไม่ไปทำานรึไ รีบออไป่อนที่เฮียริสะื่นมาเห็นนะ”
เฮียริส… นั่นสิ ถ้าโนอะไรลูบหน้าอนเ้าเเบบนี้ไม่เป็นมลับีวิเท่าไหร่
“็ไ้ๆ เเล้วนี่เเบะามไปทำานรึป่าวรับ หรือะหยุี ^^” พอสถานะเปลี่ยนวามอ่อนโยน็เพิ่มึ้นามไป้วย
“ยัไม่รู้เลย เี๋ยวผมโทรบอละันนะ”
“ไ้รับ^^”
“ยิ้มอยู่ไ้ -////- ฮยอไปทำานไ้เเล้ว”
“ร้าบบบบบ เเ่่อนไป...”
ฟอ…
.
.
“ไปทำานเเล้วนะ เเบฮยอนอานยอล ^^” นัวสูรู้สึเหมือนบรรยาาศอบอวนไป้วยลิ่นอรบรัวที่เพิ่เเ่านใหม่ ไ้หอมเเ้มภรรยา(?) ่อนไปทำาน มีวามสุั
านยอลโบมือลาเเฟนอเา เเล้วเินออาห้อไป ทิ้ให้เเบฮยอนเินหน้าเเอีเเล้ว
.
.
-////////-
2 เือนผ่านไป
พฤิรรมอานยอลที่มี่อแบฮยอนเปลี่ยนไปาวันแรที่พวเาเอันมา ( ไ่ล้านัว ) ่ว่อนไปสวนสนุว่าานยอลใีมาแล้ว ่วหลับเป็นแฟนนี่ใียิ่ว่า นี่ถ้าอุ้มไปไหนมาไหนไ้็ทำไปแล้ว และทุวันนี้านยอล็ยัเสี่ยโนเฮียริสเอาีนลูบหน้าอยู่ เพราะเฮียบอไว้ว่าะมาเอาืนไม่ลืมที่านยอลพูไว้หรอ
พนัานในบริษัท็พาันเป็นไ่าแ นที่อนแรทะเลาะันแทบเป็นแทบาย แล้ันสารพัสารเพลับมาอีทีเป็นแฟนันะแล้วแถมยัหวานนวนอ้วอี
“แหม หวานริๆเลยนะะ อย่านี้ัน็อหัสิ่ะ” เลาหน้าห้อพูึ้นหลัาที่เห็นานยอลเินูมือแบฮยอนเ้ามาพร้อมับาแฟในมือ
“-///-” แบฮยอนสะบัมือออเบาๆอย่าเินๆ
“ไม่้อมาแวเลย เอาเอสารอลู้าเมื่อวานมาให้ผม้วย”
“่ะ ุานยอล่ะ พรุ่นี้หาหมอประำเือนับุหมออี้ินะะ”
“ผมำไ้ๆ” านยอลหันมอเลาสาวแ่รู่เียวแล้วว้ามือแบฮยอนมาับอีรั้แล้วลาเ้าห้อไป
‘านยอลฮยอเป็นอะไรันแน่ ทำไม้อหาหมอบ่อยนานั้น..’
มันไ้แ่เป็นำถามที่้าาใแบฮยอนมานถึวันนี้ เาถามานยอลนับสิบรั้แล้วเี่ยวับโรที่านยอล้อหาหมอทุๆเือนแบบนี้ านยอล็เอาแ่อบว่ารวร่าายธรรมา พอแบฮยอนไปถามอี้ิๆ็ไม่ยอมบอ เอาแ่พูว่าเป็น้อมูลอนไ้เปิเผยไม่ไ้ถึแม้ว่าะเป็นแฟน็ามเถอะ..
รบ 100 % แล้ววว อบุทุนที่ามอ่านแล้ว็อมเม้นให้้วยนะะ ^^
อมเม้นันเยอะๆนะะ :3
บ่นถึฟิิแท็ #ฟิไม่พอบ นะร้าบบบบ
O W E N TM.
ความคิดเห็น