คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : รอยแค้น แทนรัก → บทที่ 27.(100%)
บทที่ 27
แบฮยอนประอัวออมาาห้อแห่วามลับอานยอล้วยวามอย่ายาลำบา ใบหน้าสวยมีเม็เหื่อโื้นามหัวเ็มไปหม มือเรียวบาประอท้อโ่อยๆเินมายัห้อนอนอันเป็นห้ออายหนุ่มร่าสู มือบาลูบท้อให้ลูน้อยในรรภ์สบล ใบหน้าสวยนั้นยัอาบ้วยน้ำาสีใส
“มันวระบเสียทีเรื่อบ้าๆนี้”แบฮยอนสะอื้นเสียัพยายามัฟันเพื่อเ็บเสียสะอึสะอื้นไว้ ร่าอวบ่อยๆเินไปเ็บอใ้สำัโยไม่ลืมหันไปมอรูปถ่ายอายหนุ่มร่าสูรหัวเีย มือบาหันไปหยิบมันึ้นมาแล้วอไว้ในอ้อมอแน่นพร้อมปล่อยให้น้ำาไหลระทบรอบรูปหยแล้วหยเล่า
“ฮรึ..ฮืออ”เสียสะอื้นัเป็นัหวะเียวับที่โทรศัพท์มือถือเรื่อโปรมีนโทรเ้ามา มือเรียวบาอนยึ้นมาปาน้ำาทิ้่อนะรับสายทันทีเมื่อรู้ว่าื่อเทาโทรมา
“พี่เทา..มารับแบทีอนนี้ไ้โปร...พาแบไปาที่นี่ที”แบฮยอนร้อไห้สะอื้นไปามสายทำให้เทาใไม่น้อยายหนุ่มรีบหัพวมาลัยลับรถทันที เท้าหนาเหยียบันเร่ับรถรมุ่รไปยัฤหาสห์อเพื่อนรัโยเร็ว
เทาใ้เวลาไม่นาน่อนะับรถมาอยัลานอรถหน้าบ้านแล้วลารถ้วยวามรวเร็ว ฝีเท้าหนา้าวเท้าวิ่เ้าไปในัวบ้าน้วยวามรวเร็ว่อนะเอแบฮยอนนั่ร้อไห้อยู่ในห้อนอนอัวเอ ที่ไม่ไ้มาเหยียบหลายเือน
“น้อแบเิอะไรึ้น”เทาเิน้าวับๆเ้าไปหาแบฮยอนที่เอาแ่ส่ายหัวไปมา ้าเียนอนแสนนุ่นนั้นมีรูปอัลบั้มานแ่านอานยอลที่ถ่ายับแอรินไว้ อีทั้ยัมีพี่สาวอนอยู่ในเฟรมเียวันอี้วยนั่นทำให้เทาใไม่น้อย
“พี่เทา....พี่สาวแบ เอฮยอนศพอยู่ที่ไหน...ไ้โปรพาแบไปหาเธอที”แบฮยอนัฟันเยหน้ามอายหนุ่มร่าสูใบหน้ามเ็ม้วยแววาอ้อนวอน วาสวยนั้นเศร้าสร้อยูน่าสสารเหลือเินนมือหนาเทาเอื้อมไปใ้นิ้วโป้หนาเลี่ยให้เบาๆพร้อมพยัหน้าอย่าามใ
“แล้วานมันล่ะ”เทา่วยประอนท้อแ่ึ้น แบฮยอนส่ายหัวไปมาโยไม่อบอะไรมีเพียมือเรียวบาที่บีบ้นแนแร่ภายใ้เสื้อสูทแน่นเท่านั้นนเทาไ้แ่ลั้นหายใผ่อนวามเรียลแล้ว่วยประอแบฮยอนออไป
เทา่อยๆพาแบฮยอนเินลมา้าล่าโยที่สาวใ้แ่ละนำลัยุ่อยู่ในรัว ทันทีที่ึ้นรถแล้วรถสปอร์าร์ับออไปแบฮยอนเอาแ่นิ่เียบปล่อยให้น้ำาไหล มือเรียวบาลูบท้อลมโไปมาอย่าใ้วามิ ภาพเหุาร์่าๆนานาที่นัวสูนั้นราหน้า พูาทำร้าย ูถู่าๆนานาๆ ทั้เย็นาใส่และไม่เยมีำบอรัออาปาอเาเลยสัรั้่อนะรู้ว่านท้อใ่เา็แ่เพียลัวประวัิศาสร์้ำรอยแ่นั้น
เทาหันมามอแบฮยอนเป็นพัๆะับรถแบฮยออมายันอเมืออันเป็นหลุมฝัศพอแอรินและเอฮยอน ายหนุ่มาวีนรู้สึเป็นห่วน้าๆไม่น้อย มือหนาเอื้อมไปับมือแบฮยอนไว้แล้วบีบให้ำลัใ่อนะหันไปสนใถนน้าหน้า่อ เาใ้เวลาไม่นาน่อนะับรถมาอยัสุสานแห่นี้เวลาพล็อ่ำ
“ที่นี่เหรอฮะ”แบฮยอน่มน้ำาเอาไว้่อนะ่อยๆปลสายิทเบลแล้วลารถโยมาเทาเ้ามา่วยประอแล้วหยิบผ้าห่มมาห่มให้เพราะถึะเป็นฤูใบไม้ผลิแ่อาาศยามเย็นเ่นนี้็ยัเย็นอยู่ี
“อืม..ใ่ทานี้นะ”เทาอบสั้น้วยใบหน้ายิ้มบาๆให้ับนัวเล็รหน้า สำหรับเทานั้นแบฮยอนเป็นเหมือนนในรอบรัวเสมอ แบฮยอนยมือเรียวบาึ้นมาปาน้ำาทิ้ที่มันไหลออมาไม่เยเหือแห้ไปั้แ่ออาบ้านหลัให่นั้นมา
ายหนุ่มผิวเ้มร่าสู่อยๆประอนมายัหลุมฝัศพอันมีแท่นศิลาสอแท่นให่ั้อยู่ไม่ไลันมานั แบฮยอนเินผ่านหลุมศพอแอรินนึอิาหิสาวไม่น้อยเพราะไม่ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ายหนุ่มที่นรั็ยัรัแ่เธออยู่ี นประเมินไ้ั้แ่้าวอเรื่อใ้่าๆใบบ้านหลันั้น
“ไปันเถอะ”เทาเห็นแบฮยอนยืนอยู่รหน้าแท่นศิลาแอรินอยู่นานสอนานนเารู้สึเ็บปว้าในใแทนนรหน้าไม่ไ้ เาเยเือนเพื่อนรัแล้วแ่มันเป็นรรมเป็นะาฟ้าลิิมาเ่นนี้
เทา่อยๆประอแบฮยอนมายัหลุมศพอเอฮยอนทันทีที่ถึแท่นศิลาอเอฮยอนร่าอวบอแบฮยอนนั้นแทบไร้เรี่ยวแรที่ะยืนนเไปพิร่าแร่อื่เทาอย่าั มือเรียวบายึ้นมาป้อปาอนอย่าั เสียสะอื้น่อยๆเล็ลอออมาาฝ่ามือู่สวยพรร้อมน้ำาสีใส่อยๆไหลออาวาู่สวยไม่ายสาย หยแล้วหยเล่า่อยๆหยลยัพื้นหินแรเนสีำอย่าั
"ฮรึ...นูน่า...นูน่าฮือ....ทำไมทิ้แบไปแบบนี้ ทำไมาแบไปโยที่แบไม่ทันไ้บอว่ารัพี่สาวนนี้มาแ่ไหนฮือ..ฮืออ..ูสิแบพาใรมา หลานอพี่ไ..ฮรึ..ฮือ”แบฮยอน่อยๆทรุลนั่รหน้าแล้วร้อไห้อย่าันเทาอไม่ไ้หันใบหน้ามไปทาอื่นแล้วยมือหนาึ้นมาปาน้ำาทิ้พร้อมับใ้มือหนาบีบมูไล่น้ำาทิ้เบาๆ
แบฮยอนยมือเรียวบาึ้นมารูปรูปอพี่สาวอย่าั้วยวามรู้สึเสียใ เ็บเหลือเินที่นไม่เยเลี่ยวใเลยว่าทำไมนานหลายปีหิสาวรหน้าผู้มีศัิ์เป็นพี่สาวนเียวนั้นไม่เยมาเยี่ยมนเลยสัรั้ ศีรษะบาส่ายไปมาราวับว่าทำใยอมรับเรื่อรหน้าไม่ไ้นเทา้อเ้ามาประอร่าอวบึ้นแล้วอปลอบแน่น
“ฮือ..ฮรึ....ไม่ริไม่ริ”แบฮยอนัพร้อมับมือเรียวบายึ้นมายุ้มเสื้อไหมพรมรลาอแน่นอย่ารู้สึทรมาน เทาทำไ้เพียลูบศีรษะบาไปมาเพื่อปลอบโยนเท่านั้น
“พอแล้วน้อแบ..พอแล้วนะ”เทา่อยๆเอ่ยระิบปลอบโยนนในอ้อมแนแล้วพาแบฮยอนออาที่รนั้น แบฮยอนร้อไห้สะอื้นเสียัยอมให้เทาพาไปยัรถโยี มือหนายึ้นมาเ็น้ำาที่ไหลเปรอะเปื้อนใบหน้าสวยเบาๆ นแสนร่าเริบันี้ใบหน้านั้นแ่ำเนื่อาผ่านารร้อไห้อย่าั
“ลับันนะ...ไม่อยาลับ็ไปอยู่อนโพี่่อน็ไ้”เทายิ้มบาๆให้พร้อมับาสายเบลท์ให้ แบฮยอนเอาแ่นิ่เียบไม่เอ่ยอะไร่อแ่รู้สึเ็บแน่นหน้าอึ้นมาื้อๆเสียอย่านั้น ใบหน้าสวยมีเหื่อไหลไม่หลุโยที่เทาไม่ทันสัเอีทั้หน้าท้อนูนโนั้นรู้สึปวึ้นมาื้อๆนแบฮยอน้อยมือบาึ้นมาลูบหน้าท้อเบาๆเพื่อให้ลูสบล
เทาับรถพาแบฮยอนมายัอนโอเา่อนะบอว่าะลับไปเอาอใ้เพิ่มให้ ุแม่ท้อโนั่เหม่ออยู่ริมหน้า่าอย่าเียบๆ่อนะเห็นโทรศัพท์บามีสายอายหนุ่มร่าสู พ่ออน้อแฝเฟสทามมาไม่่ำว่าสิบสาย สายาหวานนั้นทำใเมินสายรหน้า่อนะัสินใอะไรบาอย่าเ้า
“เราลับบ้านันนะลูไปหาุาัน”
แบฮยอนัฟันัสายานยอลทิ้่อนะ้นหาเว็บ้นหาไฟทืบินให้เร็วที่สุแล้วัาร่ายเินแล้วพาัวเอและระเป๋าใบเล็ออาอนโหรูทันที อาารปวหน่วที่ท้อเริ่มหนัึ้นมาเรื่อยๆแ่แบฮยอนยัื้อะไปสนามบินนในที่สุรุแท๊ี่ับพานัวบามายัสนามบิน แ่ยัไม่ทันไ้้าวเ้าสนามบินู่ๆร่าอวบนั้นทรุลยัสนามบินอย่าัเป็นัหวะเียวับที่เฮุนมาส่แพอี
“ุแบฮยอน!!”เฮุนอุทานเสียหลเมื่อเห็นร่าอวบอแบฮยอนทรุลรพื้นใล้ับทาเ้าสนามบิน ลู่หานที่นั่รอบนรถยมือึ้นมาป้อปาอย่าั้วยอาารใ ุแม่ท้อสี่เือนว่ารีบลารถเินมาูอาารเพื่อนรั้วยวามใร้อน ลู่หานแทบร้อไห้ออมา่อนะมอหานรัที่วิ่ออมา้วยวามเร็ว
“ฮุน...แบะเป็นอะไรไหมฮุน”ลู่หานำมือหนาอนรัแน่น เฮุนมวิ้วแน่นรีบวานหาโทรศัพท์โทรหารถพยาบาลทันที นร่าสูหันมาอปลอบลู่หานเบาๆเพื่อให้นัวเล็ใเย็นล
เวลาไม่ถึสามนาทีรถุเินอทาโรพยาบาลมาถึ้วยวามรวเร็ว ฮยอนวิ่ลมา้วยวามเร็ว่อนะรวอาารแบฮยอนแล้วให้่วยเลื่อนย้ายอย่าไว ายหนุ่มหันมาหาเพื่อนร่วมรุ่นอย่าเฮุน้วยใบหน้าเร่เรีย
“ามมานะมึูรีบไป่อน....พยาบาลอโทรบอให้เรียมห้อผ่าั่วน”ฮยอนรีบวิ่ึ้นรถไปโยเร็ว่อนะรวเ็อาารเพิ่มเ็มอแบฮยอนโยมีเรื่อ่วยหายใุเินอเหล่าทีมแพทย์ุเินำลั่วยีวิอยู่
“ไปันเถอะฮุน..ไปูแบัน”ลู่หานเย่ามือเฮุนนนร่าสูพยัหน้าแล้ว่วยประอลู่หานไปยัรถแล้วรีบับรถามไป้วยวามเร็วไว โยไม่ลืมโทรหาเทา้วยวามใร้อน
ทา้านเทาที่ำลัับรถลับมายัอนโ้อเปลี่ยนแผน หัวสมออเาื้อไปหมในะนี้ไม่รู้ะบอเพื่อนรัอย่สไรีเพราะเาลอโทรถามมินโฮว่าานยอละลับมาเมื่อไหร่สรุปือวันนี้ ้อแนหนายึ้นมาูนาฬิาเรือนหรูร้อมือ เาไ้แ่ถอนหายใเบาๆ้วยวามลัลุ้มเพราะอนนี้านยอลถึเาหลีแล้วแน่นอน
เรื่อบินสายารบินนานาาิอเาหลีแล่นลอสนิทยัพื้นสนามบินอย่าปลอภัย านยอลไม่รอ้ารีบถือระเป๋าลาเรื่อทันที เายิ้มว้าอย่ารู้สึื่นเ้นเพราะเาให้มินโฮ่วยัอีเวนท์ารอแ่านไว้ที่สวนแห่หนึ่ เาหวัว่าแบฮยอนะอบมันเป็นอย่ามา ลออยู่บนเรื่อเาพยายามะเฟสทามหานร่าอิ่มแ่ทว่าแบฮยอนนั้นลับไม่รับสาย สสัยะหลับอยู่แน่ๆ
ายหนุ่มร่าสูยิ้มว้าอย่ารู้สึมีวามสุ่อนะรับพาสปอร์มาาทา่านรวนเ้าเมือแ่แล้วพอเ้าเ็นระเป๋าออมาเาลับเห็นใบหน้าเร่เรียอมินโฮอย่าั
“เป็นอะไรมินโฮ ื่นเ้นแทนันอะิ”านยอลยิ้มริ่มบไปยัไหล่ว้าอน้อายอย่าัแ่ทว่ามือหนามินโฮยึ้นมาบีบ้อมือพี่ายอย่าัมือหนาอี้ายื่นแหวนแ่านให้พี่ายนานยอลรับมาทำหนาประหลาใ
ใบหน้ามอเลาหนุ่มนั้นเ็มไป้วยวามเร่เรียริมฝีปาหนาอเาเม้มเ้าหาันนเป็นเส้นร่อนะเอ่ยึ้นเสียสั่น
“ฮยอ..ฟัีๆนะุแบำลัะลอ่อนำหน....อนนี้อยู่โรพยาบาล เห็นรุ่นพี่ฮยอนบออาารลิ้นหัวใรั่วทรุหนัอนนี้อยาให้พี่ไปเ็นอนุาผ่าั”สิ้นเสียอมินโฮใบหน้ามที่ยิ้มแย้ม่อยๆหุบยิ้มลทันที ระเป๋าเินทาที่ถืออยู่ในมือ่อยๆหล่นลามือหนา านยอลเหมือนนโน้อนทุบไปยัหัวอย่าั วามไหววูบ่อนะรีบสาวเท้าวิ่ออาสนามบินแล้วโบรถอย่าไวนมินโฮรีบ้มเ็บระเป๋าเินทาแล้วเ็นรถามไปอย่าไว
านยอลราวับนที่ใล้เป็นบ้าเานัุ่มมือบีบไปลอทาและเร่ให้นับแท๊ี่ับรถเร่ไปยัโรพยาบาลโลอินเอร์้วยวามรวเร็ว ใบหน้ามเ็มไป้วยหยาน้ำาสีไหลไหลอาบแ้มไม่าสาย มือหนาำล่อแหว่นแ่านที่เาให้มินโฮ่วยสั่ทำึ้นแน่นนมันสั่น มันเิอะไรึ้นอนเ้าแบฮยอนยัีๆอยู่เลยอนส่้อวามุยัน เาลัวไปหมในอนนี้ลัวอีมันน้ำรอยอีรั้
ใ้เวลาไม่นานรถแท๊ี่ับพาายหนุ่มายัโรพยาบาล มือหนาึระเป๋าสาร์ออมาแล้วยื่นเินให้ราวับไม่้อิแล้ววิ่้าวาลารถทันที ใบหน้ามื่นระหนและหวาลัวอย่าเห็นไ้ั หัวใอเาแทบะหลุออมาเสียให้ไ้ในอนนี้
“แบฮยอน..แบฮยอนอยู่ไหน...”านยอลวิ่มายัหน้าห้อผ่าั่อนะรูเ้าไปยัห้อุเินนเฮุน้อรีบเ้ามาลาแล้วห้ามไว้ เทาเอไ้แ่นัุ่มมับเบาๆอย่ารู้สึลัวไม่น้อยไปว่าทุน
“มึปล่อยูเมียูลููอยู่ในห้อนั้น”านยอลปล่อยโฮอมาอย่านอ่อนแอนเฮุน้อึเพื่อนเ้ามาอปลอบ ในวินาทีนั้นประูห้อผ่าัถูเปิออ ฮยอนและีูเินออมา้วยใบหน้าเร่เรียมอานยอล้วยวามเห็นใ
“..แบฮยอนลููเป็นไบ้าทำไมเป็นแบบนี้”านยอลสะอื้นเสียัราวับนอ่อนล้านฮยอนรู้สึสสารไม่น้อย ายหนุ่มลั้นใแล้วยื่นเอสารให้รหน้าับเพื่อนร่วมรุ่น
“แบฮยอน้อผ่าั่วน มีโรประำัวือลิ้นหัวใรั่วแ่เลือพิเศษแบบนีู้ไม่รู้ว่าะรอรบสามนไหม อนนี้เลือในลัมันา....ูบอมึไ้แ่นี้านยอล”ฮยอนเอื้อมมือไปบีบไหล่ว้าานยอลอย่าให้ำลัในเาไ้ฟัถึับทรุลไปนัุ่เ่าับพื้นมือหนาปล่อยล่อแหวนแ่านหลุลไปอรพื้น ทำไมเาไม่รู้ว่าแบฮยอนป่วยหนันานี้แถมยัทำร้ายนร่าบามาลอ่อนะรู้ว่าแบฮยอนท้ออี้วย้ำ
“เ็อายุรรภ์ใล้เ้าเือนที่เ้าปอแ็แรี พี่ะพยายามเ็มที่นะานยอลนายไม่้อห่วแ่อนนี้้อผ่าั่วน”ีูรอให้านยอลเ็นอนุมัิ มือหนาอนที่ึ้นื่อว่าเป็นทั้พ่อและสามีอนป่วย่อยๆเอื้อมมารับเ็น้วยอาารมือสั่น ใบหน้ามเปื้อนไป้วยน้ำานทุนรู้สึสสารับใ
ีูรับมาแล้วพยัหน้าให้ับฮยอนแล้วเินลับเ้าไป้านในทันที านยอลใ้วามิอยู่รู่หนึ่่อนะเยหน้าสบาเพื่อนรัทั้สอแล้ยมือึ้นมาป้อปาลั้นเสียสะอื้นไว้เบาๆนลู่หานนั่มอรู้สึสสารไม่น้อย
“มึ่วยูประาศามหารุ๊ปเลือโอพิเศษให้ทีพนัานอเราหรือใร็ไ้อนนี้ ูอร้อพวมึล่ะอร้อ”านยอลผู้ไม่เย้มหัวให้ใรำลัุเ่า้มหัวอร้อเพื่อนรหน้านเฮุนรีบนั่ลห้ามเพื่อนเอาไว้เทาเอรีบลุึ้นมา่วยประอแล้วบไหล่ให้ำลัใ่อนะถอนหายใเล่าวามริที่เิึ้นวันนี้ให้ฟันานยอลแทบเป็นลมอยู่รนั้น
“ูผิเอูอโทษ...ูมันโ่เอ”านยอลสะอื้นเสียันเฮุนไ้แ่ลูบหลัปลอบเพื่อนเบาๆัหวะนั้นุหิฮวายอรีบเินสาวเท้าเ้ามา้วยวามรู้สึร้อนใ หิสาววัยลานเห็นลูายนั่ร้อไห้อยู่รหน้าห้อผ่าัทำเอาหล่อนรู้สึสสารับใไม่น้อยอะไรๆมันเือบะีอยู่แล้วแ่ทำไมฟ้าถึไ้ใร้ายนั...
“าาน..ลู”ุหิรีบสาวเท้าเ้ามาหาลูายแล้วนั่ลรหน้า้วยวามรู้สึเ็บปวไม่อพ้ัน านยอลบันี้ไม่่าาเ็ายานยอลผู้แสนอ่อนไหวในเมื่อราวเ็ที่สูเสียบิาไป ุหิอปลอบลูายแล้วเยใบหน้าสวยลั้นน้ำาเอาไว้่าเป็นภาพที่สะเทือนใเหลือเิน
“แม่ผมมันเลว....ผมรัเธอผมรัแบฮยอนเหลือเิน”านยอลร้อไห้สะอื้นอยู่ในอ้อมแนอมาราและในัหวะนั้นมีแไม่ไ้รับเิำลัมุ่หน้ามาทำให้ทุนหันไปมออย่าสสัย
“ผม่วยุไ้”ริสสวมุสูทเินเ้ามา้วยท่าทีเียบสบ เฮุนมวิ้วมอ้วยวามสสัยปนไม่เ้าใ านยอลรีบลายอผู้เป็นแม่แล้วลุึ้นไปหาริส้วยสายามีวามหวั
“ุริส...”
ริสยิ้มมุมปาแล้วหันลับไปมอรถเ็นวิลแร์ไฟฟ้า่อยๆเลื่อนัวมายัหน้าห้อุเิน หิสาวมีผ้าไฟอิาลีปิลุมใบหน้าไว้เห็นเพียวาลมโอเธอเท่านั้น รถวิลแร์สีำ่อยๆเลื่อนมาหยุอยู่้าๆริสแล้วพร้อมายุำหลายนนั่นทำให้านยอลสสัยไม่น้อยว่าหิสาวรหน้าือใรแม้แ่เทาเอ็เ่นัน
“ันสามารถ่วยไ้่ะ”หิสาวเอ่ย้วยน้ำเสียรีบๆเล็น้อยท่าทีทีู่นิ่สบทรอำนาอย่าเห็นไ้ัแ่ทว่าฝามือบาทั้สอ้าำเ้าับที่พัแนอัวรถเ็นแน่นราวับำลัสะัลั้นเอารม์บาอย่าเอาไว้
“ุเป็นใร อย่ามาเล่นลอะไรอนนี้ ภรรยาับลูผมอยู่ใน่วอันรายแบบนี้อย่ามาเล่นลิ้นแถวนี้”านยอลมอ้วยแววาแ็ร้าวนหิสาวรหน้ายิ้มว้าหัวเราะเสียเย็นออมาราวับนถือไพ่เหนือว่า หลายวันที่ผ่านมาเธอพยายามสืบเรื่อบาอย่านรู้เ้านั่นทำให้เธอมีน้ำโหไม่น้อย
“ฮ่ะๆ...แน่ใรึุปาร์านยอล....”น้ำเสียหวานเอ่ยึ้นราวับยิ้มันนรหน้าทำเอาานยอลรู้สึุ้นน้ำเสียอเธอไม่น้อยแม้แ่เทาและเฮุน นเทาเินเ้ามาหาเธอแล้วมวิ้วมอ้วยวามสสัยนริส้อเ้ามายืนบัแ่ทว่าเอมม่าลับันริสออแล้วเอียศีรษะ้อายหนุ่มทั้สามอย่าใเย็น
“านยอลนที่ะมาบริาเลือมายั อาารแบฮยอนทุลเรื่อยๆแล้ว”
ฮยอนเินออมาาห้อุเินเอ่ยถามเสียเร่เรียนหิสาวผู้มาเยือนใหม่ไ้ยินื่อนั้นถึับเือบะลุึ้นาเ้าอี้วิลแร์นริส้อหันมาใ้มือหนาบีบมือบาอเธอไว้เบาๆให้ใเย็นล
“ว่าไะะให้ัน่วยไหม..แ่มี้อแมุ้ให้ไ้ไหมล่ะ”เอมม่ายิ้มำ่อนะมอายหนุ่มรหน้าที่ำลัใ้วามิอยู่ ุหิฮวายอมอ้วยวามสสัย่อนะเบิาว้าเมื่อเห็นผ้าลุมใบหน้าอหิสาวรหน้า่อยๆปลอออ ราวับเอฮยอนมายืนอยู่รหน้าทำเอาทุนรู้สึใไม่น้อย
“ันเอมม่าหวู...นทีุ่อยาะพบยัไล่ะ”เอมม่ายิ้มว้าเย็นให้ับผู้นรหน้า ารปราัวอหิสาวนั้นทำเอาานยอลไปไม่เป็นเลยทีเียว ายหนุ่มร่าสูในุสูทสีเทาอ่อนแทบหยุหายใไปั่วะ ยิ่เห็นแววาเย้ยหยันอหิสาวรหน้าเายิ่มั่นใว่านี่ือเอฮยอน ใ่เอฮยอนแน่นอน
“ไม่ริ..เป็นไปไม่ไ้”านยอลส่ายหัวไปมาราวับนเสียสิ เท้าหนา้าวถอยหลัไปหนึ่้าวนเือบะทรุลไปนั่รหน้าเธอนุหิ้อประอลูายไว้หันไปหาหิสาวอย่าัอย่าไม่เ้าใว่าเธอ้อารอะไรันแน่
“รับปาสิ...ันะ่วยเพราะันรุ๊ปเลือเียวับ บยอน แบฮยอน”เอมม่ายิ้มว้านทำให้านยอลพยัหน้าเบาๆนหิสาวยิ้มว้าแล้วหันไประิบริสแล้วพยัหน้า่อนะหันไปบอับานยอล้วยใบหน้านิ่
“แล้ว็เรียมัวให้ีเพราะันมาวันนี้เพื่อให้ทุเรื่อมันบเสียที.....อย่าลืมสิ่ที่รับปาล่ะ ุปาร์านยอล”รถวิลแร์อเอมม่าถูเ็นโยพยาบาลพาเธอไปยัห้อบริาเลือโยมีนรุ๊ปเลือพิเศษที่เธอให้ริส่วยหาให้โยมี่าอบแทนอย่าามอีทั้เลือในลัอโรพยาบาลในเรืออระูลนั่นเพียพอ่อารผ่าัสามีวิแล้ว
านยอลแววาไหววูบะที่ำลัรอหิสาวปริศนาบริาเลือนในที่สุารผ่าั่อยๆเริ่มึ้น เอมม่าถูพยาบาลเ็นออมา้วยใบหน้าบึ้ึลัาเธอถามอาารนป่วยนพยาบาลรู้สึแปลใไม่น้อยว่า เธอมีส่วนเี่ยว้ออะไรับนไ้ันแน่
“ปาร์านยอล....นายมันเลวมา”ทันทีที่ถูเ็นออมาหิสาวไม่้า่อยๆพยุัวเอลุึ้นนริสใไม่น้อยเพราะเธอร่าายไม่่อยแ็แร เรียวาบาทั้สอ่อยๆ้าวไปหาานยอลแล้วยมือหนาึ้นมาบใบหน้ามอย่าั
“เพียะ!!” “นี่ือสิ่เลวร้ายที่นายทำับน้ออัน...แ้นันมาใ่ไหมมาลที่ัน....ันนี่ไบยอน เอฮยอนนที่นายแ้นนที่นายิว่าัน่าแอรินและลูอนายาย!!”ทันทีที่เธอประาศเสียัลั่นทำเอาทุนใไม่น้อย านยอลที่ถุบราวับใบินเาไ้แ่หันลับมาสบาหิสาวรหน้าอย่าไม่เื่อสิ่ที่ไ้ยินทีแรเาิว่าเธอแ่นหน้าเหมือนมันเป็นไปไม่ไ้
“เอฮยอน...”เทาอุทานเสียหลนหิสาวหันมายยิ้มให้่อนะหันมาหาานยอล้วยท่าทีผิหวั ายหนุ่มร่าสูเ้ัวลุึ้น้อเธอ้วยสายาที่แ็ร้าวนริสรีบเ้ามาห้ามเอาไว้ มีแ่เอฮยอนเท่านั้นที่ยืนหัวเราะลั่น่อนะยิ้มหยันนรหน้าราวับนเลา
“นายมันโ่านยอล..อยารู้ใ่ไหมมันเิอะไรึ้นันะเล่าให้ฟั เ้าวันแ่านันไ้ยินแอรินุยับริสที่ะมาานแ่อยู่รประูันอัเสียแล้วบันทึไว้ในไอราวเพราะลัวว่าสัวันันอาะไม่มีีวิและมัน็เือบเป็นริเสีย้วยเพราะแอรินหัพวมาลัยอนันับรถนรถเสียหลัเพราะเธอลัวนายะรู้วามลับ.....แเนียลที่นายรันัรัหนาือลูายอริสที่เิับแอรินอนเรียนอยู่อเมริาไล่ะหรือถ้าไม่เื่อันมีเอสารและรูปถ่ายอนเธอลอและมีริสในห้อลอ.....ูให้เ็มาะไ้หายโ่เลาเบาปัา”เอฮยอนยิ้มหัวเราะ่อนะหันไปหยิบเอสารมาโยนใส่านยอลนทุนที่ฟัเล่นเอาพูอะไรไม่ออ
“ไม่ริ...”านยอลลั้นใใ้มือหนาแะและเปิเอสารอสีน้ำาลออมาแล้วอ่านผลมันบอว่าสิ่ที่หิสาวรหน้าบอือวามริอีทั้รูปถ่ายหลัานมััวเ่นันานี้ทำเอาายหนุ่มใบ้ินเลยทีเียว เาไม่่าานโ่ที่ถูแอรินหลอ้ำแล้ว้ำเล่า ายหนุ่มร่าสูรู้สึปวใไม่น้อยผิหวั เสียใที่นที่เาปป้อไม่ไ้เป็นอย่าที่เาิ
“แปลใล่ะิทำไมันรอ วันที่เิเหุแอรินเถียับันในรถบัับนรถนายลารถแล้วใ้ันับระหว่าทาเราเถียันเธอหัพวมาลัยที่ันับนรถเินับเสา ันเือบายและถูไฟรอบแุ่เวินพี่ายุริสที่เป็นแพทย์อาสามาทำารุศลที่นี่ เา่วยีวิันและัน็รู้สึผิที่มีส่วนทำให้นายสูเสียลู ันเลยอใหุ้เวินสามีอันเปลี่ยนื่อเปลี่ยนประวัิทุอย่าเพื่อมีีวิใหม่ในนาม เอมม่า หวู ันพยายมะถอยห่านายแ่นายเป็นนึันลับเ้ามาเอานยอล”เอฮยอนหัวเราะทั้น้ำา่อนะเปิลิปเสียให้ับทุนฟั านยอลวินาทีนี่เาแทบไม่มีแระยืน่ออี่อไป ในะนั้นิมไที่ทราบ่าวรีบวิ่เ้ามา้วยเร็วไว้่อนะหยุฝีเท้าลและ้าวเท้าแทบไม่ออในวินาที่อมา
“และสิ่ที่นายหวแหนนัหนาเ็นนั้นเป็นลูอิมไ นที่นายเลียัไล่ะานยอล...ันั้ใพยายามให้มันผ่านไปปิทุอย่าแ่นายลับึเอาแบฮยอนเ้ามาในเม นายเป็นนทำลายมันทุอย่าเพราะไฟแ้นในใอนายเอ”เอฮยอนะโนใส่หน้าานยอลอย่าเหลืออทั้น้ำามันทั้เ็บปวทั้อัอั้น แบฮยอนผิอะไรันเธอแ่อยารู้นบริสุทธิ์อย่าแบฮยอนเี่ยวอะไรัน เธอั้ใะเ็บวามลับนี้ไปนายแ่เรื่อทุอย่าลับปลัปัรเพราะนรหน้าที่ึ้นื่อว่าเพื่อนรัทำลายหัวใวเียวอเธอรอบรัวอเธอ
“เอฮยอน..เธอ...เธอริๆ..เธอยัไม่ายริๆใ่ไหม”ิมไ่อยๆเินสาวเท้าเ้ามาโยไม่รู้ว่ายอูแอบามมาไ้ยินเรื่อลูเ้า มาเฟียหนุ่มเินเ้ามาหาหิสาวรหน้าแล้วยิ้มทั้น้ำาแ่ทว่าเอฮยอนลับาไม่ถึว่าิมไะอยู่รนี้
“ไม่ริันไม่เื่อเธอโห...เธอโห เธอไม่ใ่เอฮยอน เอฮยอนายไปแล้ว”านยอลทรุลไปร้อไห้รหน้าราวับนบ้าและุหิเอที่ไ้ฟัถึับลมับเป็นลมล้มพับหมสิไปนเทา้อรีบเ้ามา่วยประอแล้วเรียพยาบาลทันที
“ันื่อเอมม่าหวูในอนนี้แ่ในอีันือ บยอน เอฮยอน พี่สาวนที่นายทำลายไล่ะานยอล!!”เอฮยอนแทบอ่อนแรนริส้อเ้ามา่วยประอแล้วอปลอบใเมื่อเห็นหิสาวเริ่มร้อไห้ราวับเมื่อเ็ปี่อนอีทั้ยัป่วยเป็นโรึมเศร้าเรื้อรัว่าะีึ้นใ้เวลาเป็นหลายปี ริสรีบพาเธอไปนั่ลยัวิลแร์่วยเ็น้ำาให้นเทามอมายัเธอแล้วเอ่ยึ้นเสียเรียบ
“ฮุนูอัวหน่อยนะ”เทาหันมา้อใบหน้าเอฮยอนที่เอาแ่นั่ร้อไห้โยมีริสอปลอบ เาีใที่เธอยัมีีวิแ่หัวใอเารวร้าวแหลสลายพร้อมๆัน เาิถึเธอแทบายโหยหาเธอมาลอหลายปี แ่พอเธอมีีวิลับไม่เยะบอเาเลยใร้ายเินไปแล้วเอฮยอน...ใร้ายริๆ
“อโทษนะไที่ันปิเรื่อนี้มาลอ นายเ็บปวไม่น้อยใ่ไหมไ”เอฮยอนเยหน้ามามอไที่ยืนอยู่้าๆประูห้อผ่าั ายหนุ่มยมือึ้นมาเ็น้ำาเบาๆแล้วส่ายหัวไปมาแล้วเินไปหาานยอลแล้วบไหล่แล้วเินาออไป
ายหนุ่มผิวเ้มเินผ่านยอูไปอย่าเียบๆโยไม่ล้าเยหน้าึ้นมาสบาลมโที่เาเอาแ่วอแวนท้ออ่อนๆ นยอูไม่รู้ว่าะเลือทาไหนี สุท้ายนาโเลือที่ะอยู่่อเพื่อรออาารแบฮยอนแม้ะเป็นห่วผู้ายแสนใร้ายนนั้น็าม
ลิ่นน้ำยา่าเื้อผสมลิ่นเลือลุ้ไปห้อสี่เหลี่ยมนาให่ห้อผ่าัเ็มไป้วยวามึเรีย ุหมอำลัทำารผ่าลอเ็สอนอย่าเร่เรีย เหล่าทีมแพทย์ใ้วามระมัระวัในารผ่าัรั้นี้เป็นอย่ามา ีูหันไปหยิบผ้า๊อสีาวมา่วยับเลือแล้วรีใบมีลไปยัหนัั้นสุท้ายหน้าท้อแบฮยอน
“ุหมอะีพรอแม่เ้นอ่อนลเรื่อยๆแล้ว่ะ”พยาบาลสาวเอ่ยึ้นเสียันีูหันไปมออแสผลแล้วรีบทำารให้ผู้่วยอเาใ้ีมแหวท้อแล้ว่อยๆึเ็ผู้หินแรออมา ุหมอรีบัสายสะือแล้วส่ให้หมอเ็เ็อาาร เ็ผู้หินแรแ็แรีร้อไห้ั้าห่วแ่นเล็ที่ยัอยู่ในท้อทำเอาีูเหื่อไม่น้อย
“เิมเลือ้วยพยาบาลอเรา้อเร่มือแล้ว”ีู่อยๆแหวท้อแล้วึเ็อีนึ้นมาและวินาทีนั้นีพรอแบฮยอน่อยๆอ่อนลนพยาบาลรู้สึใไม่น้อย ีูไม่รอ้ารีบัสายสะื้อเ็ูน้ำล่ำออแล้วส่ให้หมอเ็รว
“เ็ัวเล็มามีโอาสินิวบอนทัู้่ โทรบอแผนุมารเว้วยให้เรียมห้อและู้อบไว้”ุหมอฮันเยอหันมาบอแล้วรีบามเ็ออไป ส่วนีูำลัเย็นหน้าท้อแบฮยอนแล้วเพื่อเรียมารผ่าั่อไปใ้เวลาไม่นานารปิแผลผ่าลอผ่าไปเรียบร้อย
“ฝา้วยฮยอน”ีูเอ่ยึ้นทำให้ฮยอนที่เพิ่เินเ้ามา้วยุปลอเื้อพยัหน้าอบแล้วหันไปให้พยาบาลสวมถุมือและุปลอเื้อสำหรับผ่าัแล้วเินมาเ็อาารแบฮยอน วาหวานมีน้ำาสีใสไหลออาาู่สวยารผ่าัโรลิ้นหัวใรั่วเริ่ม้นในไม่้า
านยอลที่นั่รออยู่้านนอโยมีเอฮยอนนั่รออยู่อีฟาอย่าใใอ เฮุนอัวพาลู่หานลับ่อนเพราะลู่หานนั้น็ยัท้ออ่อนลัวไ้รับอันรายและยอูที่เริ่มมีอาารแพ้ท้อเล่นานรีบปลีัวออไปเพราะลัวนอื่นะสสัย
เหลือเพียแ่านยอลับเอฮยอนและริสเท่านั้น ไม่นานประูห้อผ่าัถูเปิออีูเินออมายิ้มให้ับทุน
“เ็ๆปลอภัยแ่อนนี้้อเ้าู้อบทารเพราะลอ่อนำหน อนนี้ฮยอนผ่าัลิ้นหัวใรั่วอยู่”ีูยิ้มบาๆให้ำลัานยอลแล้วบไหล่หนาเบาๆ่อนะหันไปมอหิสาวอีน้วยท่าทีแปลใ แ่ไม่ทันไ้เ้าไปทัเธอพยาบาลวิ่มาบอว่านไ้อีนัหมสิไปทำให้เา้อรีบไปูอาารนไ้ทันที
านยอลลายวามัวลใเล็น้อยเาห่วแบฮยอนเาอยาอโทษับเรื่อราว่าๆนานาที่เิึ้น เาละอายใับสิ่ที่เิึ้นมามายอยาบอว่าเารันัวบามาแ่ไหนโยไม่รู้ว่าเาอาะไม่มีโอาสนั้นอีเลย
#แทนรัานแบ
สายลมอ่อนๆหอบเอาลิ่นหอมอมวลอไม้พัผ่านายบาเบาๆ ลิ่นหอมปลุให้นหลับใหล่อยๆลืมเปลือาสีมุึ้นมาอย่า้าๆ วาหวาน่อยๆปรับแสแล้วยันัวลุึ้นมานั่ที่นี่ที่ไหนัน ทำไมนำอะไรไม่ไ้เลยแ่รู้ว่าที่นี่มันเบาสบายเหลือเินไร้สิ่ใให้ัวลใ แบฮยอนเยหน้ามอึ้นไปยัท้อฟ้าสีรามแล้วันัว่อยๆลุึ้นเินไปามทา แมลปอมามายโผบินอยู่บนอไม้นำทานัวบาไปยัที่แห่หนึ่
“นี่ที่ที่ไหนัน”แบฮยอน่อยๆเินามแล้วเอื้อมมือไปหาผีเสื้อสีทอให้มันเาะอยู่รปลายนิ้ว่อนะเินมาถึริมน้ำอันเป็นที่อเรือลำให่อยู่รหน้า นัวบาเินมายัทาึ้นเรือ่อนะเอายหนุ่มวัยลานยิ้มว้ายื่นั๋วให้ับมือในัหวะที่มือเรียวบาำลัรับมานั้นู่ๆลับมีมือบาอีมือแย่มาแทนนนัวบา้อหันลับมาสบาเธอ
“ุแน่ใเหรอะว่าะึ้นเรือ้ามฟาไป”หิสาวใบหน้าสละสวยเอ่ยถามึ้นเสียหวาน ผมำลิบอเธอปลิวสไวยไปามสายลมอ่อนๆนแบฮยอนมวิ้วอย่าไม่เ้าในั ายหนุ่มวัยลานเพียยิ้มบาๆให้เท่านั้นนมือบาอแบฮยอนยึ้นมาเาศีรษะเบาๆ
“อื้อ..ทำไมแบะไปไม่ไ้ล่ะฮะ”แบฮยอนเอียอถามหิสาวรหน้าแ่ทว่าเธอลับยิ้มำปนเอ็นูแล้วืนั๋วให้ับนรหน้า่อนะเอ่ยึ้นเสียหวาน
“ถ้าุิว่าไม่มีนรอุอยู่ที่โลมนุษย์ ไม่มีนที่รัุ็ึ้นเรือเถอะ่ะ.....แ่ันิว่ามีนรอุอยู่นะะนนนั้นเารัุมา้วย”หิสาวยิ้มว้าแล้วี้ไปยัอีฟาไลทำให้นัวบารู้สึปวหัวไม่น้อย ู่ๆภาพวามทรำ่อยๆหลั่ไหลเ้ามาในหัวภาพท้อนูน ภาพายหนุ่มที่อยยิ้มและูแลนอยู่ลอเวลาและในวินาที่อมาใบหน้าหวานู่ๆเปื้อนไป้วยน้ำานหิสาวรหน้ายผ้าเ็หน้าึ้นมาับน้ำาให้
“ลับไปเถอะนะะฝาูแลานยอลแทนัน้วย เารัุมานะะ”หิสาวยิ้มว้า่อนะย่นัวลึายระโปรอเธอึ้นแล้วเินึ้นเรือไปในัหวะนั้นแบฮยอนรีบหันัวลับไปะโนถามเธอเสียั
“ุือใร”
หิสาวใบหน้าามหันมายิ้มว้าให้เธอ่อนที่ะมีเ็ผู้หิัวเล็ๆวิ่มาูมือเธอแล้วยิ้มว้าให้ับแบฮยอนรหน้า รอยยิ้มาๆอเธอพร้อมเสียหวานๆทำเอาแบฮยอนใไม่น้อย
“โวแอริน...โวแอรินที่รัิมไสุหัวใไม่ใ่ปาร์านยอล”เธอเอ่ยเสร็สรรพ่อยๆหันัวแล้วูมือเ็น้อยึ้นเรือไปทันทีทำให้แบอยอนยืนมวิ้วทั้น้ำาวาหวานสั่นไหววูบไปมาราวับใ้วามิ่อนะยมือบาึ้นมาุมมับอย่าัและในเสี้ยววินาทีนั้นู่ๆเหมือนโนอะไรบาอย่าูแล้วมีนเรียเสียั
“แบฮยอน...แบฮยอนลับมา...แบฮยอนพี่หมอบอให้เราลับมา”แบฮยอนยมือึ้นมาับร้นอแล้วหายใแรน้ำาไหลแล้วู่ๆทุอย่าลับับวูบลไปในที่สุ
ิ๊....ิ๊.....
“สอร้อย หนึ่ สอ สาม เลียร์”ฮยอนใ้เรื่อระุนหัวใไฟฟ้าระุนหัวใร่าที่ไร้สิอแบฮยอนอย่าั ุหมอหนุ่มแทบหมแรรนี้่อนะหันไปสั่พยาบาลเร่วัไฟฟ้าแรึ้นนพยาบาลร้อห้าม
“ุหมอะิันเรว่านไ้ะรับไม่ไหวนะะ”
“บอให้เปิไไม่ไ้ยินหรือไ”ฮยอนเริ่มบุมัวเอไม่อยู่นพยาบาลสาวรีบปรับให้แรึ้น ุหมอหนุ่ม่อยๆาร์เ้าที่ทรวออีรั้ร่าบอบบออแบฮยอน่อยๆเ้ามเรื่อาร์หัวใ
“หนึ่สอสามเลียร์” “ิ๊...”
ฮยอนหันไปมออแสอัราเ้นอหัวใที่แนบนิ่ไปแล้วนานยอลที่อนุาเ้ามาูารผ่าัอยู่รห้อระแทบเป็นบ้า
“แบฮยอน...แบฮยอน”ายหนุ่มร้อไห้ทุบระร้อไห้เสียัร้อเรียหาแบฮยอน้ำๆนีูสสารไม่น้อยแม้แ่เอฮยอนเอนั่ปล่อยน้ำาไหลไม่เป็นสายและวินาทีนั้นานยอลเหมือนะนึอะไรออเาวิ่ไปยัไม์แล้วเปิไม์รหน้า
“แบฮยอนลับมา..อย่าทิ้ผมไปลับมา ลับมาหาพี่ไ้โปร พี่สั่ให้เราลับมา!!”านยอละโนใส่ไม์เสียันบุรุษพยาบาลที่อยเฝ้าอยู่รีบมาลาัวานยอลออารนั้นเพราะลัวะทำทีมแพทย์เสียสมาธิและเหมือนฟ้าลใเพราะู่ๆีพรอแบฮยอนลับมาเ้นอีรั้
“ิ๊ิ๊..ิ๊”
“ุหมอะนไ้ลับมาแล้ว่ะ”พยาบาลสาวเอ่ยึ้นเสียสั่นีใทั้น้ำาทำเอาฮยอนเอีใไม่น้อยเ่นันเารีบัารผ่าัเปลี่ยนลิ้วหัวใให้แบฮยอนโยเร็วทันที ายหนุ่มเยหน้าึ้นไปหาเพื่อนรัแล้วยนิ้วโป้ให้นานยอลยิ้มออมาอย่าีใแ่ยัไม่ทันไ้เอ่ยอะไร่อู่ๆเอฮยอนเอ่ยึ้นเสียัทำเอาานยอลเ่าแทบทรุรนั้นทันทีที่ไ้ยิน
“อย่าลืมสัาที่นายรับปาไว้ว่าแลอะไร็ไ้....ัน้อารหลานและน้ออันลับอเมริาทันทีที่อาารีึ้น หมเวลาอนายแล้วานยอล สิ้นสุันเสียที”
ไประบายว้าหม้อมาม่าไ้ที่ #รอยแ้นแทนรั
ุยับไรท์
ลับมาแล้วมาแมาม่ารสพีัน55555
เาันไปว่าเอมม่าหวูือใร ือพี่สาวแบ่ะ ไม่รู้ะทำให้ทุน๊อไ้มั้ย
ำปมนี้แน่มาริๆ ทุอย่าือุพี....พลาที่สุือนไม่รู้ เ็บที่สุือนที่รั
เทา็เ็บ ไ็เ็บ าน็เ็บ แบเอ็หนัสุแล้ว....
ไม่รู้ะสสารพระเอีมั้ย แ่นาทำัวเอนี่นา5555
อย่าสาปไร์ไร์ใบา.....
ี้แ้เรื่อฟิ
อนนี้หยีิวับทาโรพิมพ์เรียบร้อยนะะ
ำลัอยู่ในั้นอนารผลิใ้เวลา7-15วันเพราะไร์อยู่ว.
และแพอนเียวอาะส่้านินึแ่ไม่เิน15ธันวาทุนะไ้อรบ
เพราะไร์ส่อแ่วันเสาร์บ่าย ทำานทุวันลาานไม่ไ้ว่าะลับอนเย็นไปรปิแล้วTT
มีอะไรไร์ะี้แเพิ่มเิมในทวีและเพฟิอไร์เอนะะ
อบุทุๆนที่ให้วามรั รอยแ้นแทนรั่ะและวันนี้ไปทำบุินพระราทานมา
เอาบุมาฝาทุนนะะ ไม่เ็บไม่ป่วย อยู่เย็นเป็นสุนะะ
ความคิดเห็น