คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : รอยแค้น แทนรัก → บทที่ 24.(100%)
บทที่24
เสียล้อรถยน์ราาแพเบียับพื้นถนนนเลี้ยวเ้ามาอยัโรอรถอัวฤหาสห์สร้าวามประหลาใให้ับว่าทีุ่แม่ร่าอวบไม่น้อย แบฮยอนวาหมวอเ็อ่อนที่ถัไ้รึ่หนึ่ลยัในะร้าเมื่อเห็นว่านัวสูนั้นเินปลเนไทน์เ้ามา้วยสีหน้ายุ่ๆ แ่ไม่ทันไ้เอ่ยถามอะไรว่าทีุ่พ่อยาวยาวนั้นลับล้มัวนอนลยัโฟาสีอ่อนแสนว้า ศีรษะอายหนุ่มนั้นวาลหนุนยัหน้าัแสนนุ่มนิ่มอว่าทีุ่แม่เบาๆ
“เหนื่อยั”เสียทุ้มบ่นเบาๆะเปลือาสีน้ำผึ้ทั้สอ่อยๆปิล ทำเอาแบฮยอนไ้ฟัไ้แ่ยิ้มบาๆราวับเ้าใในสิ่ที่นัวสูำลั้อารสื่อ มือเรียวบายึ้นมาลูบลุ่มผมอายหนุ่มเบาๆอย่าอ่อนโยน
“ั้นหลับัีบเนอะเี๋ยวแบะถัหมวลูอยู่เป็นเพื่อนเอ”แบฮยอนล่าว้วยน้ำเสียอ่อนโยนใบหน้าหวานประับ้วยรอยยิ้มพร้อมับเอื้อมไปหยิบหมอนมาวาลยััอนแล้ว่อยๆยศีรษะว่าทีุ่พ่อึ้นมาหนุนหมอนอิให้รู้สึสบายยิ่ึ้น านั้นหันไปหยิบถุเท้าเ็่อยๆึ้นมาถัแ่ทว่าะที่ถัถุเท้าลูน้อยอย่าเพลิเพลินอยู่นั้นู่ๆเสียหวานอแบฮยอนอุทานึ้นเสียหลพร้อมับสะุ้โหย่เบาๆ
“โอ๊ะ!”
อาารสะุ้อแบฮยอนนั้นทำเอาานฮยอนื่นเ็มาเ้ัวลุึ้นมานั่้วยอาารหน้าื่น มือหนาเอื้อมไปับไหล่บาสำรวปนใไม่น้อย
“เป็นอะไรไม่สบายรไหน พี่ทับโนท้อเหรอไปหาหมอไหม”านยอลเอื้อมมือหนาไปสัมผัสหน้าท้อลมนูนแล้วลูบไปมาแ่แบฮยอนลับนั่ยิ้มแล้วไม่ยอมพูอะไรแ่ลับึมือหนามาทาบที่หน้าท้ออีรั้
“พี่านลอับู”แบฮยอนเอ่ยเสียหวานมือเรียวบาวาทาบลยัหลัมือหนาอายหนุ่ม านยอลมวิ้ว้วยวามไม่เ้าในัเพราะอนนี้ในใอเามันว้าวุ่นและรู้สึเป็นห่วอย่ามา ริมฝีปาหนาำลัเอ่ย่อว่านัวบาแ่ทว่าลับไ้รับแรระทุ้เบาๆนวามทั้สอ้าเบิว้า้วยวามรู้สึหลาหลาย
“ลูิ้นแล้วิ้นแรมาๆ้วย”แบฮยอนยิ้มว้าทั้น้ำานานยอลถอนหายใออมาอย่าโล่อที่แบฮยอนนั้นไม่เป็นอะไร ใบหน้ามยิ้มแย้ม้วยวามรู้สึมีวามสุ่อนะลูบไปทั่วท้อเพื่อทัทายลูอีน
แบฮยอนลั้นำ่อนะับมือหนามาวารำแหน่ลูอีน เ้าัวน้อยถีบผนัท้ออุแม่เบาๆเป็นารทัทายนานยอลยิ้มทั้น้ำา
“สวัสีเ้าแฝอพ่อ”วามนั้นมอไปยัหน้าท้อลมนูน้วยวามอ่อนโยนละมุน ใบหน้าม่อยๆเลื่อนลมาใล้หน้าท้อมน่อนะประทับริมฝีปาหนาลยัหน้าท้อลมโเบาๆ แบฮยอนยิ้มว้าพร้อมับสบามนัวสูที่เยหน้าึ้นมาียิ้มว้าให้ับน มันเป็นวามทรำที่แสนมี่าหาที่ไหนไม่ไ้ริๆสำหรับเาและัวแบฮยอนเอ
นัวสูและว่าทีุ่แม่นัุ่ยันอยู่ในห้อโถ่อยู่พัให่่อนะถูนายอเินเ้ามาบอว่าสำรับอาหารเที่ยนั้นั้เสร็แล้วทำให้านยอล่อยๆประอแบฮยอนไปยัห้ออาหาร ารทานอาหารเที่ยเ็มไป้วยเสียหัวเราะและวามสุ
หลัารับประทานอาหารลาวันันเสร็แล้วานยอลอัวึ้นไปเลียร์าน่อเพราะเป็น้นปีทำให้เอสารมามายที่รอเาเ็นอนุมัินั้นเยอะมานเาเอยัรู้สึอยาอู้านึ้นมาื้อๆแ่โนแบฮยอนุนทำให้เา้อรีบเลียร์านให้เสร็
“ล้าลา..”แบฮยอนฮัมเพลอย่าสใสะเินเ้าไปหยิบหนัสือู่มือุแม่ที่ทาโรพยาบาลให้เพื่อะบันทึบอุหมอ ะที่ำลัเินไปหยิบ้าเียนั้นู่ๆรูปถ่ายอหิสาวใบหน้าสละสวยนั้นลับปลิวลยัพื้นพรมนนัวบาเลิิ้วมอ้วยวามประหลาใ
“อะไรอะ”แบฮยอน่อยๆนั่ล้มเ็บหยิบรูปถ่ายึ้นมา่อนะพบว่าเป็นรูปถ่ายอหิสาวที่นเยทะเลาะับายหนุ่มเมื่อปลายปี่อนที่ผ่านมา มือเรียวบาพลิรูปถ่ายอย่ารู้สึสสัยแ่แล้วลับเอื่ออหิสาวแทน
‘โว แอริน’
แบฮยอนเม้มริมฝีปาบาเบาๆบิ้วยวามสสัยแ่ไม่ทันไ้ิิ่อเรื่อราวู่ๆประูห้อถูเปิออทำให้มือเรียวบาที่ถือรูปถ่ายไว้รีบสอมันเ้าไปในหนัสือู่มือทันที ว่าทีุ่แม่หันยัประูที่เปิออแ่แล้วลับพบอนอายิ้มว้าอยู่รประู
“เ้ส้มทีุ่แบอยาทานป้าอึนนิมให้เอาึ้นมาให้่ะ”
แบฮยอนถอนหายใออมาอย่าโล่อ่อนะยิ้มบาๆแล้วใ้มือ้ำรปลายียแล้ว่อยๆลุึ้น่อนะพยัหน้าเบาๆ
“อบใ้า วาไว้นะเี๋ยวแบออไป”แบฮยอนเอ่ยเสียหวานทำให้อนอาโ้ให้เบาๆแล้วเปิประูให้ ทันทีที่อนอาออาห้อไปแล้ว มือเรียวบาอแบฮยอนยึ้นมาทาบอเบาๆอย่ารู้สึโล่อานั้นรีบึรูปถ่ายออแล้วเินลับไปสอยัหนัสือเล่มโปรอานยอลแล้วรีบออาห้อโยเร็ว
ลอเวลาที่แบฮยอนนั่อ่านหนัสือทานเ้อยู่ในห้อนั่เล่นนั้นลับรู้สึิไม่ริๆว่าผู้หินนั้นือใรมีวามสำัอะไรับายหนุ่มร่าสูันแน่ แ่หาะให้ถามาปานร่าสูนั้น็เรว่าไปละล้วละลาบายหนุ่มมาเินไป
“ุแบะนายอเอาน้ำผลไม้ึ้นมาให้ะ บอให้อนอาเอาึ้นมาันลืมเสียนี่”นายอยิ้มหวานยถาไม้เ้ามาแล้วยน้ำผลไม้สวายัรหน้า อะบ่นเพื่อนร่วมานไม่ไ้เสียรินแบฮยอนหัวเราะเบาๆและเหมือนนัวบาะนึอะไรึ้น่อนะถามออไปรๆนนายออ้ำๆอึ้ๆไม่น้อย
“พี่นายอรู้ัุแอรินไหม เ้าเป็นอะไรับพี่านเหรอทำไมไม่เห็นมาหาพี่านบ้าเลย”ใบหน้าหวานถามึ้น้วยวามสสัย วาลมระพริบปริๆทำเอานายอำถาแน่นราวับลัวอพิุลร่วอย่าไรอย่านั้น
“เออ..ือว่าุแอรินอะเธอ..่ะ...”นายอมีสีหน้าไม่่อยีเล็น้อยะบอเล่านแบฮยอนรู้สึลุ้นแทนแ่ทว่าสาวใ้ผมสั้นไม่ทันไ้เอ่ยอะไรออไปลับถูเสียุอป้าอึนนิมัึ้นเสียันสาวใ้ผมสั้นสะุ้เบาๆ
“นี่นายอไหนบอะออไปื้ออสไ นึว่าออไปแล้ว”วาสวยนั้นมอสาวใ้้วยแววาำหนินนายอรีบถือถาแล้วออาห้อไปทันที สาวใ้เผลอสบา่อนะเอป้าอึนนิมุเสียระิบ
“เรื่ออเ้านายอย่ายุ่ให้มานั”ป้าอึนนิมหันมาหาแบฮยอนแล้วยิ้มว้าพร้อมับถือผลไม้อย่ามะละอเ้ามาให้ มือเหี่ยวย่นามาลเวลาวาานผลไม้ลรหน้าแล้วหันไปยัประูบ่นสาวใ้เสียอุบอิบ
“นายอมันอบพูเพ้อเ้อุแบอย่าไปฟัมันนะะ มันูละรเยอะอ่านนิยายเยอะ”ใบหน้าอหิวัยลานยิ้มอย่าละไมนแบฮยอนไ้แ่ยิ้มว้าพับเรื่อที่น่าสสัยไป เวลาอนนี้ไม่อยาิเรื่ออะไรให้ระทบลูในรภ์เพราะนรู้ีว่าสุภาพัวเอนั้นไม่เหมือนับุแม่นอื่นๆ
เรื่อสุภาพ้อมา่อนเรื่ออื่นเสมอเรื่อนี้หานร่าสู้อารบอสัวันหนึ่เาะบอเอ
แบฮยอนียิ้มว้าพยัหน้าเบาๆแล้วหยิบหนัสือึ้นมาอ่านพร้อมถามเรื่อเลี้ยเ็ับป้าอึนนิมอย่าื่นเ้น
ว่าทีุ่แม่หลับไปใน่วบ่ายเป็นัหวะที่านยอลพัสายาาารทำานพอี ายหนุ่มร่าสูเินเ้ามาในห้อนั่เล่นแล้วนั่ล้าๆโฟา มือหนายผ้าห่มบาึ้นมาัแแล้วห่มให้ับแม่อลูเบาๆ ใบหน้ามประับ้วยรอยยิ้มอ่อนๆอีทั้วานั้นเปี่ยมไป้วยวามอ่อนโยน
แรยวบอโฟาว้านั้นทำเอาแบฮยอนที่หลับอยู่ในห้วนิทรายามบ่ายอันแสนหวานๆ่อยๆลืมาึ้นมา ใบหน้าหวานยิ้มบาๆะลืมาื่นไ้ไม่เ็มที่นันานยอลรู้สึเอ็นูไม่น้อย
“ื้อ..พี่าน”นิ้วี้ยาวสาอายหนุ่มยื่นมาเี่ยริมฝีปาว่าทีุ่แม่อย่ารู้สึอยาแล้เบาๆนแบฮยอนยมือบาึ้นมาบยัหลัมือหนาอย่าันานยอลอยาะึุแม่ร่าอวบึ้นมาฟัเบาๆให้หายหมั่นเี้ยว
“พี่มี่าวีะมาแ้ไม่้อห่วเรื่อลิสิทธิ์บริษัทุแม่อแบแล้วนะ ทุอย่าลี่ลายแล้วสิ่ที่สำัที่สุือรัษาสุภาพให้ีลูอเราะไ้แ็แรและทำัวให้มีวามสุ้วยรอยยิ้มทุวัน็พอ”เสียทุ้มเอ่ยอย่าอ่อนยนนแบฮยอนที่ไ้ฟันั้นรู้สึีในน้ำาแทบไหลไม่น้อย หัวทุยอแบฮยอนนั้นพยัไปมาึ้นลเบาๆอย่าว่า่ายเมื่อไ้ยินายหนุ่มเอ่ยอนานยอลโน้มใบหน้ามไปประทับริมฝีปายัมับบาเบาๆอย่าอ่อนโยน
“นอนเถอะพี่ะไปทำาน่อแล้ว เี๋ยวทาน้าวเย็นพี่ะมาปลุนะ”น้ำเสียทุ้มเอ่ยระิบ้าหูบาเบาๆ ส่วนมือบานั้นลูบไปยัลุ่มผมสีน้ำาลอ่อนอว่าทีุ่แม่เบาๆ้วยวามอ่อนโยน่อนะลุออาโฟาัวหนาไป
แบฮยอนมอามแผ่นหลัว้าที่เินหายลับออาห้อนั่เล่นแสนว้า้วยวามสุใ่อนะ่อยๆปิเลือาสีมุลอย่า้าๆอย่ารู้สึอบอุ่น อิ่มเอิม ทุอย่ามันมาว่าฝันมันเป็นฝันที่มีัวนและเป็นริแล้ว เื่อแล้วว่าฟ้าหลัฝนนั้นย่อมสใสเสมอ
แบฮยอนถูปลุใน่วเย็นเพื่อไปทาน้าวว่าะุุแม่แสนี้เาออาเียไ้เล่นเอาว่าทีุ่พ่ออย่าานยอล้อเรียแล้วเรียอีและบล้วยารถูอุ้มลมาทาน้าวึ่หลับึ่ื่นเล่นเอาสาวใ้และแม่บ้านำไม่น้อยริๆ
“พี่านอะแบบอว่าออีห้านาทีเอนะ”แบฮยอนนั่หาวทำหน้าเ้าอนนริมฝีปาเล็ยู่เ้าหาันอย่าน่ารันานยอลนั่อยู่้าๆยิ้มำเบาๆ
“็เราเล่นบอพี่แบบนี้มาเือบสิบรั้แล้วนะ ทาน้าวันลูหิวแล้ว”มือหนา่อยๆแะเนื้อปลาให้แล้ว่อยๆใ้่อมเี่ยาปลาออให้ะเอ่ยับุแม่แสนื้อรใบหน้า ใบหน้ามนั้นประับ้วยรอยยิ้มและสายาเอ็นูยามที่แบฮยอนนั้นนั่หน้าอเป็นปลาทุอหัเ่นนี้
“ห่วแ่ลูนี่เอ”อารม์แปรปรวนอว่าทีุ่แม่ทำเอาายหนุ่มร่าสูไปไม่เป็นริๆ มือหนารีบวาส้อมลแล้วหันไปหยิบทิู่ึ้นมาแล้วหันมาับน้ำาที่ไหลอาบแ้มนรหน้าเบาๆ
“ใรว่าละะ พี่็เป็นห่วทั้ลูแล้ว็น้อแบนั่นแหล่ะ ไม่ร้อเนอะิน้าวันีว่ามาพี่ป้อนมา”นิ้วโป้สาอายหนุ่มเลี่ยไปยัแ้มใสไปมาอย่าอ่อนโยน ใบหน้ามนั้นยัประับ้วยรอยยิ้มและแววาอ่อนโยนปนเอ็นูเสมอนแบฮยอนยอมสบลอ้าปายอมทาน้าว
“็พี่านุแบอะฮือ”อารม์นท้อเล่นานแบฮยอนอีรอบ วามหุหิไม่ไ้ั่ใผสมวาม่วนนนั้นรู้สึเลียัวเอไม่น้อยที่หมู่นี้อ่อนไหว่ายอะไรเ่นนี้
“ไมุ่แล้วสัา ูสิาบวมให่แล้วหว่ายย”านยอลยิ้มว้าลูบศีรษะนรหน้าเบาๆ้วยวามอ่อนโยนนแบฮยอนนั่สะอื้นเบาๆ เรียวแนบายึ้นมาปาน้ำาทิ้นานยอลยิ้มำเบาๆ
“แบอโทษที่เอาแ่ใ”เสียสูน้ำมููาัึ้นะเอ่ยน้ำเสียอแแ่ทว่าายหนุ่มร่าสูในุสูทนั้นลับส่ายหัวไปมายิ้มๆแล้วเอื้อมมือหนาไป่วยเ็น้ำาให้
“พี่เ้าใไม่เป็นไร ไม่ร้อแล้วเนอะ ิน้าวันีว่า อะนี่ปลาพี่แะให้แล้วนะ”ายหนุ่มร่าสูอมยิ้มอย่าอบอุ่นแล้วเลื่อนานปลาทอให้รหน้า แบฮยอนระพริบวาลมสอสามที่อนะใ้ะเียบีบปลาึ้นมาใส่ปาแล้วาม้วย้าวอย่าว่า่าย
สาวใ้ไ้แ่มอาม้วยวามเอ็นูเมื่อเห็นว่าเ้านายัวเล็นั้นยอมทาน้าวโยีและเ้านายนั้นไม่ไ้มีท่าทีุันอย่า่วแรๆที่แบฮยอนเ้ามาอยู่ในบ้านหลันี้
อาหาร่ำบล้วยวามเรียบ่ายแบฮยอนทานยาบำรุแล้วาม้วยยารัษาอาารลิ้นหัวใรั่ว่อนะนอนหลับพับไปหลัาอาบน้ำเสร็้วยวามอ่อนเพลีย านยอลเินออมาาห้อน้ำนั่ล้าๆอย่ารู้สึเป็นห่วเพราะวันนี้แบฮยอนอแอย่าไม่เยเป็นมา่อน
“ไม่สบายหรือเปล่า”มือหนาเอื้อมไปอัหน้าผามนเบาๆ่อนะมวิ้วแล้วหันไปเปิลิ้นัหยิบเรื่อวัไ้ึ้นมาทาบลยัหน้าผามนอว่าทีุ่แม่เบาๆ หน้าอแสผลว่าแบฮยอนมีไ้่ำๆ
“36.7 อศา อแเพราะไม่สบายสินะ”นร่าสูถอหายใเบาๆแล้ววาเรื่อวัไ้ไว้ยัหัวเีย่อนะโทรหาฮยอนทันทีและฮยอนบอมาว่าเ็ัวให้ไ้ ถ้าไม่ไหว่อยพามาโรพยาบาล
านยอลมอไปยัแบฮยอน้วยวามสสาร เาไม่รู้หรอว่านท้อนั้นทรมานแ่ไหนแ่สิ่ที่เารู้ือแม่ทุนย่อมเสียสละให้ับลูไ้เสมอนั่นือสิ่ที่เาสัมผัสไ้ามาราอเาเอ
ายหนุ่มร่าสูเินไปยัห้อน้ำัน้ำใส่ะละมัแล้วเินออาห้อน้ำพร้อมทั้ผ้านหนูผืนเล็ เินมาน่ลยั้าๆ่อยๆใ้ผ้าุบลยัะละมัแล้วบิหมาหันมาเ็ให้ามใบหน้าหวานเบาๆอย่าระมัระวันลมาามมือแน านั้นเินไปเปิู้เสื้อผ้าหยิบถุเท้าู่ใหม่อเาเินลับมานั่ลยัรเียนอน
มือหนา่อยๆแะล่อถุเท้าสีาวออแล้ว่อยๆบรรสวมให้ยัเท้าบาอว่าทีุ่แม่เบาๆ อีทั้มือหนายัเปิหนา้อมูลว่าหาใ้วิทาเท้าแล้วอาารหวัะหายเร็ว เาไม่รอ้ารีบเินไปยัู้้าหัวเียแล้วเปิล่อยาหยิบระปุลมๆเล็ๆออมาแล้วเินมานั่ลยัปลายเีย่อยๆทาวิให้ยัฝ่าเท้าบาแล้วสวมถุเท้าให้อีรั้ เาอแ่ไ้แบ่เบาวามเ็บปววามเหน็เหนื่อยอแบฮยอนมาบ้าเพื่อเยในสิ่ที่เาเยทำไม่ีับนัวบา
“รอผมนะรอผมีว่านี้นเพียพอแล้วเราะแ่านันนะนี”น้ำเสียทุ้มอ่อนโยนเอ่ยึ้นเบาๆะ่อยๆยับึ้นมานอน้าๆนัวบาไว้แล้วสวมอพร้อมห่มผ้าให้ เารู้สึรัแบฮยอนเหลือเินมาเินนเาเอไม่เยรู้สึแบบนี้ับใร
านยอลยิ้มบาๆประทับริมฝีปาหนาลยัหน้าผามนอนป่วยเบาๆ่อนะปิไฟวให่อห้อแล้วเ้าสู่ห้วนิทราไปในที่สุและเาเอื่นมาทุๆสามสี่ั่วโมเพื่อเ็ว่าแบฮยอนหายาอาหารไ้หรือยัโยที่แบฮยอนไม่รู้เลยว่านร่าสูนั้นแทบไม่ไ้นอนทั้ืน
แสแแห่รุ่อรุ่อยๆสาส่อเ้ามาในห้อนอนแสนว้า ายหนุ่มร่าสูที่เพิ่หลับไปเมื่อรุ่ส่าๆสะุ้ื่นึ้นมาอย่า่ายายอันเนื่อมาาถูแสแยามเ้ารบวน านยอลหันไปหาแบฮยอนที่นอนหลับสบายอยู่้าๆ ปาเล็ๆนั้นเลิแไปแล้วแสว่าอาารไ้นั้นลลไปแล้วทำเอาเาเบาใไม่น้อย ายหนุ่ม่อยันัวลุึ้นาเียนอนอย่ารู้สึเมื่อยล้าัารอาบน้ำแ่ัวแล้วเินลับมายัห้อนอนพบว่าแบฮยอนื่นแล้วูเหมือนะร่าเริเสีย้วยราวับนไม่เยป่วยอย่าไรอย่านั้น
“เี๋ยวพี่ให้นยโ๊มาให้นะพี่ไปทำาน่อน”ายหนุ่มร่าสูเินเ้ามาหาว่าทีุ่แม่ที่นอนอหมอนอยู่บนเีย้วยวามน่ารัานั้นโน้มใบหน้ามไปหอมลยัแ้มใสเบาๆ่อนะเินออาห้อไปทิ้ให้แบฮยอนยิ้ม้วยวามสุ
านยอลเินเ้ามายัห้อทำานนาให่พร้อมับเอื้อมมือไปเปิ่อ่าวแล้วนั่ลยัโ๊ะทำาน เสียนั่าวนสวยนั้นรายานไปามสายทำให้เาที่ำลัหยิบเอสารึ้นมาอ่าน้อเยหน้าสนใ่าวสัมและเศริรหน้าไม่น้อย
“เิปราาร์อย่าน่าประหลาใเมื่อหม้ายสาวนัธุริื่อั เอ็มม่า หวู ร่วมลทุนในประเทศเาหลี้านธุริอสัหาริมทรัพย์ราวเือบพันล้านเหรียสหรั สร้าวามื่นเ้นให้ับวารธุริไม่น้อย้านันีหุ้นอโลแปรผผันไปทาที่ีึ้น ทาัวแทนมาามหวูึ่เป็นน้อายแท้ๆอมิสเอร์เวินผู้ล่วลับไปแล้วอย่าุ ริส หวู ไ้ออมาให้สัมภาษ์ว่าำลัะเินทามาเราธุริ้านิวเวอร์รี่ในเาหลีและบริษัทอสัหาเร็วๆนี้ อีทั้านารุศล่วยเหลือเ็ยาไร้ผ่าัโรหัวใและบริาเรื่อมือทาารแพทย์่ะ ิัน อูอรายาน”เสียรายาน่าวเศรษิ่วเย็นในห้อทำานนาว้าอานยอลัึ้น มือหนาเอื้อมไปหยิบรีโมทโทรทัศน์ึ้นมาปิแล้วิอะไรลำพั หาไ้ลทุนับ W รุ๊ปนั้นทำให้ธุริในอเมริานั้นยายว้าไม่น้อย
มือหนาเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือหาเลานสนิททันทีไม่นานมินโฮรับสายอย่ายุ่ๆะำลัเลียร์าราานให้ับผู้เป็นเ้านายอยู่
“สวัสีรับบอส มีอะไรให้ผมรับใ้รับ”
“อประวัิุเอ็มม่าหวูและระูลหวูให้ันที”านยอลเอ่ยไปามสาย้วยน้ำเสียริันมินโฮรีบวาเอสารรหน้าลทันที มือหนาเอื้อมไปับโทรศัพท์มือถือที่แนบไว้ับไหล่และใบหน้าม
“ไ้รับเี๋ยวผมะหาให้ ราว่อนผมเยส่ให้อ่านว่าบริษัท W รุ๊ปนั้นลทุนมามาย บอสบอไม่สนใอนนี้เปลี่ยนใแล้วละิ...”มินโฮยิ้มว้าอย่ารู้สึีในานยอลอยาะีน้อายนสนิทเบาๆ
“หามาอย่าละเอียละแล้วอวันานารุศล้วยแ่นี้แหล่ะแบฮยอนหิว้าวแล้ว”านยอลัสายนมินโฮถือสายอยู่ปลายสายหัวเราะเบาๆ หมู่นี้เ้านายทำานถึแ่อนเที่ย้าสุ็บ่ายสามมาไวไปไวเพราะแบฮยอนำลัท้อ แ่เห็นพี่ายลูพี่ลูน้อมีวามสุเา็พอใแล้ว
“นมีรอบรัวมีลูนีู้บึ้ึลลไปนินึริๆ”
ลิ่นหอมออาหารเที่ยลอยฟุ้ไปทั่วห้ออาหารแบฮยอนนั่ทาน้าวอยู่เพียลำพัเพราะานยอลนั้นออไปพบแนสำัอุหิฮวายออีทั้มีท่านรัมนรี้วยึ่มิอาะหลีเลี่ยไ้ ะที่ำลัทาน้าวอยู่นั้นู่ๆแบฮยอนรู้สึุหน้าอึ้นมาอย่าื้อๆ มือเรียวบาบีบเ้าับหน้าาอย่าั่อนะรีบวา้อนลทันที
“ุแบอิ่มแล้วเหรอะ”อนอาที่ำลัยน้ำุป้าวโพเ้ามามอ้วยวามประหลาใเพราะปิแบฮยอนทาน้าวเยอะเสียว่าอะไร แบฮยอนัฟันลั้นใพยัหน้าเบาๆแล้ว่อยๆลุึ้น่อนะเอ่ยเสียหวานึ้น
“อนอาแบรบวน่วยึ้นไปเอาเสื้อโ้ทับระเป๋าให้แบทีนะฮะ พอีนึไ้ว่ามีนัับยอูเรียรถแท๊ี่ให้้วยนะฮะ”แบฮยอน่อยๆเินออาห้ออาหารแล้วหายลับไปยัห้อน้ำ่อนะล้วเอายาออมาแล้วรีบทานแ่พอนึถึลูึ้นมาแบฮยอนลับเทยาทิ้ลัโรแทน อาารุอ่อยๆทุเลาลเมื่อแบฮยอนหายใเ้าลึๆ่อนะเปิน้ำอุ่นล้าหน้าแล้วเินออาห้อน้ำมา
อนอายืนรออยู่หน้าประู่อนะยิ้มบาๆให้แล้ว่วยสวมเสื้อโ้ทพร้อมเินออไปส่ แบฮยอนลั้นใหยิบระเป๋าเป้แล้วึ้นรถแท๊ี่ไปเมื่อลุนับรถออรถุแม่รรภ์แฝรีบบอสถานที่ับนับทันที
เฮุนยิ้มว้ายืนถือฟิล์มอัลร้าาว์ออมาาห้อรวนลู่หานรู้สึหมั่นไส้ไม่ไ้ อายุรรภ์เือบแปสัปาห์อนัวเล็นั้นทำเอาว่าทีุ่พ่ออย่าเอุนมีวามสุไม่น้อย ะที่เินออมาาแผนสูินรีเวนั้นู่ๆเห็นแบฮยอนเินถือถุยาออมาโยมีฮยอนออมาส่ ลู่หานมวิ้วมอ้วยวามไม่เ้าใแบฮยอนไปทำอะไรที่แผนหัวใันแน่
“ุแบฮยอนมาทำอะไรรับ”เฮุนเป็นนูมือลู่หานเ้าไปทัทายนแบฮยอนที่โนุหมอุมานั้นใไม่น้อย ทั้ที่มีวามัวลอยู่แล้ว
“เออ..ือำลัะมารวน้อ พอีใน้อิ้นแรฮะ แหะแหะ”แบฮยอนโป้ปไปเพราะไม่้อารให้ใรมารู้เรื่อนี้เพราะนเห็นีเห็นามไม่ให้นเอาเ็ไว้แน่ๆแ่หัวอนเป็นแม่อย่าแบฮยอนมีหรือะยอม่าลูในไส้ที่เป็นทั้เลือเนื้อเื่อไอนและนที่แบฮยอนรัที่สุในอนนี้อย่า ปาร์ านยอล
“อ้ออ...เห็นเินออมาาแผนโน้น”เฮุนพยัหน้าอย่าเ้าใ ลู่หานหันไปีแนนรัเบาๆเป็นเิว่าอย่าพูอะไรมานแบฮยอนยิ้มบาๆ
“อ้อพอีแวะมาทัทายุหมอฮยอนฮะ เราเยเอันในห้อุเินอนแบเยเป็นลม อัว่อนนะฮะ ยินี้วยนะลู่หานุเฮุน”แบฮยอนยิ้มบาๆแล้วแสร้เินอุ้ยอ้ายไปยัแผนสูินรีเว เฮุนูเหมือนไว้หายเป็นห่วนลู่หานบิแนเาเบาๆ
“สสัยเพื่อนเ้าอีแล้วนะ ทำไมอบเอานิสัยนัธุริมาใ้ัลับบ้านหิว้าว”ลู่หานมวิ้วเ้าหาัน่อนะยัระเป๋าเป้ใส่มือเฮุนแล้วเินัวปลิวไปนเฮุนไ้แ่มอามแบฮยอนที่หายเ้าไป เาวระโทรบอานยอลีไหมแ่เวลาอนนี้เา้อรีบลับไป้อแม่วา่อนืน้าว่านี้ไ้นอนนอห้อแน่ๆ
แบฮยอนแสรุ้ยับพยาบาล่อนะมอทั้สอนหายไปลับาไม่นานฮยอยเ็นรถเ็นออมาแล้วบัับให้แบฮยอนนั่ออไปโยอาสาะไปส่้วยเพราะเาเลิเวรพอีใน่วเ้าอวันนี้
ฮยอนพาแบฮยอนมายัร้านอาหารเพื่อสุภาพ ลิ่นสะอานแบฮยอนแปลใไม่น้อย ุแม่ท้อแฝมอไปยัรอบๆร้านแล้วเอเ้าับรูปพี่สาวัวเอแล้ว็มีเฮุนเทา มือบาลูบภาพเบาๆแล้วยิ้มฮยอนไ้แ่มอ้วยวามสสารไม่น้อย
“ร้านนี้สมัยเรียนเรามาันบ่อยน่ะ นั่นไเทามาพอี”ฮยอนี้ไปยัเทาที่ถืออมามายเ้ามาในร้านเพราะฮยอนส่้อวามไปวนมา แบฮยอนยิ้มว้าทัทายเทามอแบฮยอน้วยวามเอ็นูเป็นอย่ามา
“นึว่ามีอะไรมาเี๋ยวป๋านนี้เลี้ย เลี้ยหลานๆ้วยแล้วนี่านยอลมันไปไหนอมันปล่อยเมียมานเียวแบบนี้”เทาถอเสื้อโ้ทนั่ล้าๆแบฮยอนแล้วหันไปแวนเสื้อโ้ทัวหนาไว้บนเาอี้เบาๆ
“พี่านิานสัมฮะ พอีออมาหาหมอเลยนั่รถออมาห้ามบอพี่านนะฮะาน็เยอะอยู่แล้วไม่อยาให้พี่านห่วหน้าพะวหลั”แบฮยอนหันไปรับโ๊ะหล่ำมาาเ็เสิร์ฟแล้วยิ้มๆ เทาับฮยอนไ้แ่ถอนหายใเบาๆแล้วส่ายหัวไปมา
“แ่พี่อยาให้เราบอมันนะเผื่อมีอะไรุเินไ”ุหมอหนุ่มย้ำอีรั้ืทว่านแสนื้อยัยืนรานอย่าเิมนุหมอไ้แ่ปล่อยไปอย่าฝืนใ มันเป็นวาม้อารอนไ้แล้วนเป็นหมออย่าเาะทำเ่นไร อีน็เพื่อนอีน็นไ้พ่วำแหน่น้อนเียวอเฮยอนเพื่อนร่วมรุ่น มันทำให้ฮยอนลุ้มใไม่น้อย
สายลมอ่อนๆโยพัให้เอาวามหนาวเย็นมาระทบผิวายเบาๆ ผู้นมามายหลั่ไหลเินเ้าออาสนามบินนานาาิอินอนอย่ามัเม่น มุนแวอนที่หายหน้าหายาไปาเาหลีั้แ่เิเรื่อฟ้อร้อนหุ้นฮวบั้แ่ปลายปี2015ที่ผ่านมา ไม่รู้ว่าป่านนี้แบฮยอนะเป็นเ่นไรบ้า แ่เท่าที่เธอทราบ่าวว่าานยอลไ้ัารเรื่อหาัวารไ้แล้ว เธอ้อัารอะไรริัเสียแล้วับสามีัวีอเธอ
ประธานบริษัทอย่ามุนแยอนโบรถึ้นแท๊ี่ไปอย่าเียบๆ ารลับมารั้นี้อเธอหลัาห่าหายไปราวเือบหเือนนั้นถือเป็นเรื่อื่นเ้นสำหรับใรหลายนริๆ
รถแท๊ี่สีฟ้าับเลื่อนเ้ามาอยัหน้าบริษัทหลัาเธอลารถแล้วทำเอาเหล่าพนัานบริษัทถึับาโ้วยวามีใที่เ้านายอพวเธอลับมาแล้ว
“ท่านประธานลับมาแล้ว”เลานสนิทที่ทราบ่าว่อนหน้านี้รีบออมารับ้วยวามีใทันที แยอนยิ้มบาๆ่อนะส่ระเป๋าเินทาให้่อนะเอ่ยถามสามีนอรมสรที่อยู่ินันโยไม่ไ้ทะเบียน
“ุัอยู่ในห้อใ่ไหม”แยอนถามเสียนิ่ เลาสาวยืนอ้ำๆอึ้นหล่อนยยิ้มบา่อนะเิน้าวับๆึ้นไปยัห้อทำานอสามีทันที พอเปิประูเ้าไปแล้ว็้อพบับวามมัมาอสามีอมเ้าู้อเธอเอ
“นี่ถ้าหาันไม่ลับมา่อนไม่รู้อะไรีๆ เ็บออุไปะแล้วหุ้นในบริษัทนั้นทีุ่เยเอ่ยอุะไม่มีสิทธิ์อะไรทั้สิ้น มาแ่ัว็ไปแ่ัวออไป เลาอิมเรียทนายวามมา้วยแล้วเรียนไปนอุัออาบ้านันทันที”มุนแวอนำมือเรียวบาแน่นมอ้วยสายาแ็ร้าว ริมฝีปายยิ้มราวับไม่เยเป็นมา่อนนสามีอหล่อนถึับอ้าปา้า หิสาวอีนเอรีบหยิบเสื้อมาสวมใส่ทันที
“แวอนไม่เอาน่านะผมอโทษ”ัวอนรีบผลัหิสาวออแล้วเ้ามาโอบภรรยาทันทีนั่นทำให้แยอนรู้สึสะเอียสะเอียนไม่น้อย มือเรียวบายึ้นมาแะแนราวับปลาหมึออ่อนะสมทบ้วยฝามือเรียวบาไปยัแ้มสาอายโรหน้าแรๆหนึ่ที
“เพียะ!” “นี่สำหรับทีุ่โินบริษัทและเลี้ยนโนลูัน้อเอาัวแลับสัาหนี้ ุมันเลวอย่าที่เอฮยอนเยพูไว้ไม่ผิริๆ ออไปเี๋ยวนี้”มุนแวอนวาเสียันัวอนที่ถูบำหมัแน่นแล้วเิน้าวับๆเินออไปอย่าหัวเสีย ส่วนหิสาวพนัานนั้น้มหน้า้มาสั่นเทา
“ส่วนเธอันไล่เธอออ”ท่านประธานบริษัทเอ่ยเสียั่อนะ้าวับๆออาห้อทำานอีสามีทันที เลาอืมที่ไปามทนายวามมาไ้แ่ทำหน้ายาเบาๆเพราะนานๆะเห็นนใเย็นฟิวาเ่นนี้
มุนแวอนเินลับมายัห้อทำาน่อนะถอนหายใเบาๆไ้แ่หวัว่าแบฮยอนะอยู่สุสบายี ะที่ำลันั่สบสิอารม์อยู่นั้นู่ๆโทรศัพท์าฝ่ายารเินโทรมาแ้ว่าหุ้นนั้นลับมาแล่นอย่าเิมแล้วและนั่นือปาร์านยอลที่เป็นน่วยพยุ BYY โยยื่น้อเสนออมาแถล่าวเี่ยวับทุอย่าและยุิารายสิน้าเหมือน แยอนถอนหายใเบาๆอย่ายอมรับ้อเสนอ่อนะเรียทนาย่วยัารานให้ทีอนนี้นนั้นอยาพัเหลือเิน
แบฮยอนลับมาา้านอใน่วเย็นเป็นัหวะที่านยอลับรถเ้ามาอยับ้านพอี นัวสูมวิ้วมอแบฮยอนอย่าแปลใเพราะเห็นแบฮยอนนั้นถือถุอเ็มมือนเา้อรีบลารถึ่เินึ่วิ่เ้าไปแย่มาถือนแบฮยอนใไม่น้อย
“พี่าน ใหมเลย”แบฮยอนหันมา้อนวให่ให้นานยอลยิ้มำเบาๆมือหนาเอื้อมมาสอประสานมือเรียวบาแล้ว่อยๆยึ้นมาใ้ปาหนา่อยๆเป่าให้วามอุ่นเบาๆนแบฮยอนนั้นยิ้มแ้มแทบแเลย็ว่าไ้
“หนาวนะเ้าบ้านันแล้วนี่แบไปไหนมาหื้ม”านยอล่อยๆ่วยพยุโยยื่นระเป๋าทำานให้นายอมาถือ แบฮยอน่อนวีหน้าัวลไว้แล้วเยหน้าึ้นมายิ้มบาๆให้ายหนุ่มร่าสู
“แบออไปหาเพื่อนแล้ว็แวะื้ออันนี้มา ้าว้มสุภาพอร่อยน้า”ุแม่ท้อราวห้าเือนล่าวโป้ปไปนานยอลไ้แ่ส่ายหัวไปมายิ้มว้าแล้วยมือหนาึ้นมายี้ผมเบาๆ้วยวามเอ็นู
“ริๆเลยป่ะเ้าบ้านัน เมื่อยะแย่อยู่แล้วานสัมน่าเบื่อริๆเฮ้อ ิถึแม่หมูับลูหมูะแย่อยู่แล้ว”เรียวแนแร่ภายใ้เสื้อสูทยึ้นมาโอบเอวอวบพร้อมับเอียศีรษะอเาไปบหัวอแบฮยอนเบาๆอย่าอ้อนๆนแบฮยอนที่ไ้ฟัำเบาๆ
“ั้นไปพัันแบเริ่มเมื่อยแล้วเหมือนัน”แบฮยอนหันมาย่นมูรั้นใส่นร่าสูอไม่ไ้โมยหอมแ้มไปทีหนึ่นนายอนั้นที่อยู่รหน้าบ้านรีบเอามือปิหน้าแล้วเินเ้าบ้านไป่อนทันที ส่วนแบฮยอนนั้นหันมา้อนาเี้ยวปั๊ใส่้วยวามวยเินอีทั้แ้มใสแสนเปล่ปลั่นั้นเ็มไป้วยสีแระเรื่อราวับลูเอร์รี่นานยอลหัวเราะเบาๆ
“ื่นใะาย...โอ๋ไม่แล้แล้วเ้าบ้านัน”
ร่าสูอมยิ้มแล้บอว่าทีุ่แม่ลูสออย่าทะเล้แววาอเาเ็มไป้วยวามสุนแบฮยอนรู้สึหมั่นไส้ไม่น้อยนเบี่ยัวหนีไม่ให้านยอลอแ่มีหรือานยอละยอม ายหนุ่มร่าสูอระับแน่น่อนะพาแบฮยอนเ้าไปในบ้านแล้วึ้นห้อไปโยให้นายอเอา้าว้มไปให้ที่ห้อนั่เล่นแทน เรียไ้ว่าเหล่าสาวใ้นั้นหัวใพอโมีวามสุไปามๆันเพราะบ้านที่เยเียบเหานั้นมีสีสันสใสึ้นมาทันา แบฮยอนนั้นมาพร้อมับวามสุริๆทุนเื่อเ่นนั้นและะทำให้เ้านายอพวหล่อนนั้นลับมามีีวิีวาอีรั้
ท้อฟ้ายามเย็นนั้น่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นสีรื้มามาลเวลาธรรมาิอมัน วามหนาวเย็นปลุมไปทั่วบริเวนอฤหาสห์หลัามแ่มิอาทำแทรวามอบอุ่นอบรรยาาศในบ้านไ้เลย หลัาทานอาหาร่ำเสร็ว่าทีุ่พ่อุแม่ทั้สอ็พอันมาเินเล่นในห้อระ านยอลทอมอแบฮยอ้วยวามรัเมื่อเห็นว่าุแม่ร่าอวบนั้นยืนสำรวอไม้อย่าื่นเ้นพร้อมโน้มใบหน้าหวานสูลิ่นหอมออลิลลี่สีาว
“ถ้ามีบิโเนียหัว็ี แบอบ”แบฮยอนหันมายิ้มนวาหวานทั้สอแทบปิแล้วเอ่ยเสียหวานราวับไม่ใส่ในีแ่ทว่าสำหรับานยอลนั้นอะไรที่แบฮยอน้อารเาะหามาให้ไ่ทุอย่าไม่ว่าอเหล่านั้นะยาเย็นสัแ่ไหน็าม
“เ้าบ้านันเถอะรีบไปอาบน้ำเี๋ยวเป็นหวันะ”ายหนุ่มร่าสูเินมายัระถาอลิลลี่่อนะเอื้อมมือไปหนาไปับมือเรียวบาอว่าทีุ่แม่พร้อมเผยรอยยิ้มาๆให้ับน้าๆ
“็ไ้ฮะ แบ็เริ่มปวหลัแล้ว”ใบหน้าหวานเยึ้นสบามแล้วทำปายู่อยู่รู่หนึ่่อนะเปลี่ยนเป็นยิ้มหวานนาทั้สอ้าลายเป็นรูปพระันทร์รึ่เสี้ยวนแทบปิ ทำเอาายหนุ่มร่าสูนั้นอไม่ไ้ะโมยหอมแ้มุแม่ร่าอวบสัฟอสอฟอ
“ฟอ”“พี่านน”แบฮยอน้อนวใส่พร้อมับยมือเรียวบาอี้าึ้นมาุมแ้มใสอนเบาๆนานยอลหัวเราะเสียัลั่น้วยวามสุใ แ้มใสนั้นระบายไป้วยสีแระเรื่ออย่าน่ารัน่าัเหลือเิน
“ฮ่าๆไปันไ้แล้วว”
านยอลเปลี่ยนมือหนาทีู่มือบาึ้นมาโอบเอวอวบอุแม่ลูแฝแน่นแล้วพาแบฮยอนเินออาห้อระไปโยแบฮยอนยิมไปแ่โยีเพราะลัวว่าหาื้อแล้วะโนุึ่แบฮยอไม่้อารริๆ
ว่าะอาบน้ำแ่ัวเสร็แบฮยอนโนนโลภไม่รู้ัพออย่าุพ่อน้อแฝโมยูบไปหลายทีะอาบน้ำในอ่าน้ำวน้วยัน ึ่อนนี้ายหนุ่มร่าสูำลั่วยเ็ผมให้ว่าทีุ่แม่อย่าเบามือพร้อมับไร์เป่าผมเพื่อให้ผมแห้เร็วๆไม่เป็นหวั
“เสร็แล้วว”ไร์เป่าผมสีำถูปิลพร้อมับว่าทีุ่พ่อที่หันไปหยิบรรไรัเล็บึ้นมานแบฮยอนมวิ้วสสัยไม่น้อย ายหนุ่มร่าสูอมยิ้มแล้วลุออาโฟาลาห้อนอนแล้วนั่ลไปับพื้นพรมนแบฮยอนไม่น้อยมือเท้าบาอนนั้นถูยมาวาบนหน้าาอนร่าสู
“พี่านะทำอะไรฮะ”แบฮยอนพยายามัเท้าหนีแ่ทว่าร่าสูนั้นลับเยหน้าึ้นมาทำหน้าุเบาๆ่อนะึเท้าแบฮยอนลับมาวาแล้วเอ่ยเสียอบอุ่น
“ัเล็บให้น้อแบไะ แบท้อโแล้วนะ้มัเอไม่สะวนี่พี่เลยะัให้”รอยยิ้มอบอุ่นระบายอยู่มุมปาาๆไม่หายะที่เาเยหน้าบอับน
“แ่เท้าเป็นอ่ำที่สุในร่าายนะ”แบฮยอนพยายามะัเท้าหนีแ่มือหนานั้นับเท้าบาแน่นไม่ให้หนีไปไหน
“แ่แบเป็นภรรยาพี่นะแ่นี้ไม่เหนือบ่าว่าแรพี่หรอ”รรไรัเล็บถูหมุออพร้อมับมือหนา่อยๆับเท้าเล็อนมาอย่าไม่นึรัเีย แม้แบฮยอนะห้าม็ามทำไ้เพียมอร่าสู่อยๆัเล็บให้อย่าบรรทีละนิ้วสอนิ้ว
แบฮยอนนั่มอนรหน้าอย่ารู้สึใหาย เรื่อที่นป่วยนั้นะบอับเาีหรือไม่ มือเรียวบาลูบไปยัท้อนูนให่ไปมาเียบๆอย่าใ้วามิพยายามึมับวามรู้สึที่มีทุอย่ารนี้ มันอบอุ่นเสียเหลือเินหาวันหนึ่แบฮยอนไม่มีลมหายใอยู่บนโลใบนี้ ็มิเสียใเลยว่าเยรัผู้ายรหน้าที่ื่อ ปาร์ านยอลนนี้
“เสร็แล้วรับ”เล็บเท้านิ้ว้อยนิ้วสุท้ายถูะไบอย่าอ่อนโยนอีทั้มือหนา่อยๆวาเศษเล็บใส่ระาษแล้วเยหน้าระบายยิ้มให้ับแบฮยอน นุแม่ท้อแฝนั้นื่นาภวั์วามิแล้วยิ้มว้า วาหวานมอามแผ่นหลัว้าที่เินถือเศษเล็บเท้าห่อหุ้มในระาษนำไปทิ้ลถัยะ่อนะเินเ้าไปในห้อน้ำแล้วัารล้ามือานั้นเินออมาาห้อน้ำและูเหมือนแบฮยอนมีเรื่อะุยับายหนุ่มร่าสูแ่ทว่าประูห้อถูเาะเสีย่อน
“๊อ! ๊อ! ๊อ!” “ุผู้ายะ นมอุแบ่ะ”นายอเอ่ยึ้นเสียัอยู่้านนอนานยอลไ้ยินรีบเิน้าวับๆมายัประูห้อ่อนะเปิออแล้วรับมาแล้วไล่นายอไปนอนโยทันทีนแบฮยอนหัวเราะเบาๆับวามอยารู้อนายอไม่ไ้ริๆ
“ื่มนมันเถอะ ำลัอุ่นเลยเี๋ยวพี่ะเล่านิทานให้ฟั”ายหนุ่มร่าสูในุนอนแนยาวสีเทาเินถือแ้วื่มมาหาแบฮยอนแล้วนั่ล้าๆพร้อมับยื่นให้ แบฮยอนยิ้มบาๆรับมาื่ม่อนะใเบาๆับารทีู่่ๆร่าสู็ล้มลนอนลบนหน้าัอนแล้วหยิบหนัสือนิทานที่วาอยู่บนโฟาึ้นมาแล้วเปิพร้อมอ่านเสียอบอุ่นอีทั้มีน้ำเสียโทนึ้นลนแบฮยอนไ้สิเือบสำลันมที่ื่มเบาๆไม่ไ้
“แม่ระ่ายบอว่าหาแม่ไม่อยู่ห้ามเปิประูให้นแปลหน้าเ็า”เสียอุ้ม่ำบันี้ถูัเป็นน้ำเสียเล็ๆนแบฮยอนถึับ้อหยุื่มนมแ้วให่่อนะหัวเราะำเบาๆ มือเรียวบาลูบลุ่มผมสีน้ำาลเ้มอว่าทีุ่พ่อเบาๆ้วยวามสุ
“พี่านอย่าไปทำแบบนี้่อหน้าลูน้อเ็านะฮะไม่อย่าั้นนะ หมแน่ๆวามเนียบที่สะสมันมา”แบฮยอนยิ้มำับว่าทีุ่พ่อไม่ไ้เสียริๆนานยอลพลินิทานหน้า่อไปแล้วเยหน้าึ้นมาหาย่นมูโ่มสันใส่ว่าทีุ่แม่เบาๆอีทั้ยัยมือหนาึ้นมาลูบหน้าท้อลมโอแบฮยอนเบาๆ
“ูหม้าสิล้อป๊าให่แล้ว เ้า้าป๊าเะแรๆเลยนะลูหมูอป๊า”แบฮยอนอยาะยมือบาึ้นมาบิเนื้อัวว่าทีุ่พ่อเหลือเินเพราะพูสิ่ที่านยอลเอ่ยฟ้อสิ อีทั้ลูในท้อนั้นิ้นฟัำอพ่อสีย้วยนแบฮยอนุไม่น้อย
“โอ๊ยย...เ้า้าันให่เลยนะหื้ม...”มือเรียวบาลูบไปมายัหน้าท้อลมุลูเบาๆแ่ทว่าายหนุ่มร่าสูลับีใเสียยิ่ว่าไ้ทอเมื่อลูในรรภ์อแบฮยอนนั้นยอมฟัามำอเาโยี
“ไม่อนนะพี่ล้อเล่นลู็้วยเนอะๆ”ริมฝีปาหนาลี่ยิ้มาๆพร้อมับยมือสาึ้นมาหยิแ้มนวลอแบฮยอนเบาๆนแบฮยอนอมยิ้มำามอย่าไม่ใส่ในั นไม่ไ้โรธอะไรเสีย้วย้ำ
“ื่มนมแล้วไปแปรฟันันพี่่วแล้วพรุ่นี้มีานแ่เ้า้วย อนเย็นมีานอีเฮ้ออ อยาอู้านั”วามมอไปยันมอุ่นๆที่เหลืออยู่่อนแ้ว แบฮยออนรีบยแ้วนมื่มามอย่าว่า่ายอีทั้มอนัวสูนั้นุใบหน้ามไปับหน้าท้อนพร้อมบ่นเสียอู้อี้ในลำอราวับเ็ี้เียไปโรเรียนอย่าไรอย่านั้น
“อู้านไม่ไ้นะพี่าน บริษัทมีนมามายถ้าพี่เป็นัวอย่าไม่ีแล้วใระนับถือเื่อฟัล่ะฮะ ปรอลำบาน้า”แบฮยอนวาแ้วนมไว้ยัโ๊ะทรเี้ยรหน้าแล้วใ้มือเรียวบาลูบศีรษะอายหนุ่มร่าสูเบาๆนานยอลไ้แ่ถอหายใเบาๆ
“พี่ไม่เยรู้สึอยาหยุานนระทั้อนนี้นี่แหล่ะ”านยอล่อยๆันัวลุึ้นาหน้าัอแบฮยอนแล้ว่วยประอแบฮยอนึ้นเพื่อไปแปรฟันเรียมเ้านอน เท้าเล็ๆ่อยๆเินไปยัห้อน้ำะฟัายหนุ่มบ่นเบาๆ นรู้สึเห็นใไม่น้อยที่เา้อมาแบรับอะไรมามายเ่นนี้
“มีอะไรให้แบ่วย็บอไ้นะ”แบฮยอนรับแปรสีฟันึ้นมาแปรแล้วยิ้มบาๆให้ับายหนุ่มร่าสูที่ยืนออรออยู่้าๆ
“อแ่แบับลูแ็แรปลอภัยพี่พอใแล้ว”เรียวแนแร่พร้อมมือหนายื่นมาลูบศีรษะอแบฮยอนเบาๆริมฝีปาหนายิ้มว้าให้น ่อนะเปิน้ำใสแ้วยื่นให้แบฮยอนเพื่อบ้วนปา
“พี่าน...”แบฮยอนสบามเ็มไป้วยวามรู้สึมามายแ่มิอาะบรรยายออมาไ้ มือเรียวบารับแ้วน้ำมาแล้วยึ้นเพื่อลั้วปา่อนะบ้วนทิ้ ทันทีที่แปรฟันเสร็นั้น็ถูร่าสูเินเ้ามา้อนัวอุ้มออาห้อน้ำนแบฮยอนอยาะทุบเาแรๆสัทีสอทีไม่น้อย
“เอาอีแล้วนะแบไม่ไ้เป็น่อยนะ แ่ท้อ”แบฮยอน้อนวให่เมื่อถูอุ้มออมาาห้อน้ำแล้วถูวาลยัเียว้า นถู้อนใส่มีหรือรู้สึรู้สาอะไรไม่แ่ลัวหัวเราะเบาๆแล้วล้มัวนอนพร้อมอีผ้าห่มผืนให่ึ้นมาห่มให้อีทั้เรียวแนแร่วาไปโอบร่าอวบมาอเบาๆ
“พี่อยาทำ ื่นใั”วาม่อยๆปิลอย่าอ่อนล้า วันนี้เาเอแมามาย้อปั้นหน้าเ้าสัมเือบรึ่่อนวันทั้ที่ริแทบอยาะลับบ้านมาั้แ่ั่วโมแรเสีย้วย้ำ ิถึลูิถึร่าหอมนนี้เหลือเิน
แสไฟสลัวสีนวลที่ถูเปิไว้มุมห้อนอนนาให่ เสียเรื่อทำวามร้อนยัทำานอย่าสม่ำเสมอ ร่าสูโปร่อายหนุ่มเ้าอห้อนั้นเ้าสู่ห้วนิทราไปเสียแล้ว ะเหลือเพียแบฮยอนเท่านั้นที่ยันอนะแหนุนแนแร่ไม่ยอมเ้านอนเสียที วาสวยหวานนั้นทอมอไปยัใบหน้ามอย่ารู้สึใหาย รู้สึรัเหลือเินแม้เาะเยทำร้ายในอี ทั้วาาอีทั้ร่าายมามายแ่ทว่านลับไม่รู้สึโรธและฝัใับสิ่เหล่านั้นเลยเพราะนรู้ว่าลมหายใแ่ละเสี้ยววินาทีนั้นมี่าและวามหมายมาเพียใ
“แบรัพี่านนะ รัที่สุ”น้ำเสียอ่อนหวานระิบแผ่วเบาะทอมอน้าๆ มือเรียวบายึ้นมาลูบใบหน้ามอร่าสูที่นอนอยู่้าๆอย่าอ่อนโยน วาหวานนั้นเ็มไป้วยวามรู้สึที่เรียว่ารั รันไม่อยาิว่าหาวันใวันหนึ่นไ้าโลนี้ไปเาะอยู่ไ้หรือไม่ ลัวเหลือเินและไม่เยลัวเท่านี้มา่อน
‘้าแ่พระอ์ท่าน หาเวลาอแบฮยอนยัมีอยู่่วย่อลมหายใให้ับเราสามีวิ้วยเถอะ...แบฮยอนอยาอยู่ับเาไปนแ่เ่าและายาันไป้วยวามสุ ทุ์ที่ไ้ร่วมใ้ร่วมแบ่ปันัน’
ิแทฟิในทวีเมื่อพูถึ #แทนรัานแบ
(100%)
เมนท์+โหว+ิสรีม= ำลัใโๆนเียนนะะ
ุยับไร์
มาแล้ว่ะ มาแล้ว ่ว่อนไว้อาลัยให้ับพ่อ อนะะ
มีวามละมุนเบาๆเนอะน่ารัมามาย เรียันมาเยอะ
่วายอ5555 เอ๊าาาปุา ประาศย่ะ
เปิอฟิถึ25. โอนเินไ้ถึ30ุลาม (หนัสือหนา450+) าร์อแถมีามละมุนน่ารั ุเียนวาให้โยเพาะเล้ยยยย อัน ายยิ่ว่าแถมไม่มีแล้ว5555
รายไ้ทุเล่มหับริามำบุวันเิานยอลในปลายปีนี้นะะ
อย่าลืมโอนเินนะะใรอแล้วอะัวเอเพราะสั่อแล้วนะะ
อเลยยยยย
ความคิดเห็น