คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : รอยแค้น แทนรัก → บทที่ 17.(100%)
บทที่ 17
“น้อแบ!!”เทาะโนเสียัลั่นพร้อมับทิ้้าวอในมือทั้หมที่มีวิ่ไปหานัวบาที่สลบไม่ไ้สิอยู่รอบประูเื่อมระหว่าบ้านับสระว่ายน้ำพร้อมับนั่ล้อนัวแบฮยอนึ้น้วยวามเร่รีบ ายหนุ่มอุ้มแบฮยอนมายัห้อโถ่บ้าน่อนะะโนเรียนรถ่วยเอารถออทันที นายอและอนอาใไม่น้อย่ามอาม้วยวามเป็นห่วริๆ
รถเบน์สีำับเลื่อนมาอยัโรพยาบาลลาที่อยู่ใล้บ้านอเพื่อนรัมาที่สุ เทาอุ้มร่าแบฮยอนลารถพร้อมับ่วยวาลบนเียแล้ววิ่ามเียเ็นุเินไป
“หมอน้อผมหมสิไป่วย้วยนะรับ”เทาะโนพยายามะเ้าไปในห้อุเินอย่าลืมัว
“าิเ้าไม่ไ้นะะรุารอ้านอนะะ”พยาบาลสาวันัวเทาออแล้วรีบปิประูห้อุเินทันที เทาไ้แ่ยืนมอาม้วยวามรู้สึร้อนใไม่น้อย เาะทำอย่าไรีเอฮยอน้อ่อว่าเาแ่ไหนที่ไม่สามารถูแลน้อเพียนเียวอเธอไ้
ในห้อุเินทีมแพทย์ำลั่วยรวและูแลนัวบาอยู่ พยาบาลไ้นำเลืออแบฮยอนไปรวและไม่นานผลเลืออนัวบาออมาทำเอาฮยอนที่เป็นเ้าอนไ้โรเี่ยวับหัวใแบฮยอนเรียไม่น้อย
“เี๋ยวย้ายนไ้ไปห้อพัฟื้น้วยนะนไ้เป็นหมู่เลือพิเศษแถมยัั้รรภ์อี รรภ์ไม่พร้อมเ่นนี้อัราย่อหัวใมาเสี่ย่ออาารหัวใล้มเหลวไ้”ฮยอนหันไปบอนัศึษาแพทย์แล้วให้นัารพาแบฮยอนไปห้อพัฟื้น
เทาที่นั่รอ้านอมาสอั่วโม่อยๆลืมาึ้นเมื่อประูห้อุเินถูเปิออ ฮยอนทำหน้าเรียเมื่อเห็นเพื่อนร่วมรุ่นื่นาอาาร่วหาวหาวนอน เทารีบลุึ้นมาหาฮยอน้วยวามเร็ว
“ไอ้มึแบฮยอนเป็นไบ้า”เทาเอ่ยึ้น้วยวามสนิทสนมเพราะเรียนมา้วยันั้แ่เ็ ฮยอนถอนหายใเบาๆพร้อมเอ่ยเสียเรีย
“แบฮยอนท้อไ้สิบสอสัปาห์แ่สภาพร่าายูพูรๆในานะนเป็นหมอนะ รุ๊ปเลือพิเศษแบบเอฮยอนเลยมึ ในอนา้อผ่าลอแ่เลือสำรอในลัเลือแทบะไม่พอเลยไหนะ้อเรียมเี่ยวับอาารทรุลอี เพราะมีโรประำัวือลิ้นหัวใรั่ว้วยเสี่ยอัรายมาเพราะ้อินยาไม่ให้เลือมันับเป็น้อน รวมถึยาบาัวที่ินไม่ไ้ ใริอยาให้เอาเ็ออเพราะยาที่สลายลิ่มเลือมันมีโอาสผ่านสายรทำให้รรภ์เป็นพิษไ้และเ็ะัวเล็ว่าปิ้วยบาเสเสี่ยพิารไ้”ฮยอนรู้ว่าสิ่ที่เอ่ยมามันยาลำบาแ่นี่ือสิ่ที่นเป็นแพทย์้านหัวใวรทำ ทำเอาเทาที่ยืนอยู่แทบทรุลไปอรนั้น
ทำไมนสใสร่าเริอย่าแบฮยอน้อโร้ายเ่นนี้ เทาอยาะเอาเลือหัวเพื่อนเวรออเหลือเินริๆ
“มึอย่าเพิ่ไปบอไอ้านมันนะให้แบฮยอนัสินใ ไอ้นั่นมันมีบาแผลใใรๆ็รูู้อัว่อนนะมึ”ฮยอนยมือึ้นมาบไหล่หนาเพื่อนเบาๆแล้วเินาไป เทาไ้แ่ิ้วยวามสับสน เา้อทำอย่าไรถึะให้ทั้แบฮยอนและหลานอเาปลอภัย เปลือาสีแทน่อยๆปิลอย่าอ่อนล้าไ้แ่ภาวนาให้หิอันเป็นที่รัอยู่บนฟาฟ้า่วยุ้มรอทั้แบฮยอนและเ็ให้ปลอภัยนลอ
เทาเินึ้นมายัห้อพัฟื้นพิเศษร่าบอบบาอแบฮยอนยันอนไม่ไ้สิ สายน้ำเลือโยเ้าับหลัมือบา ายหนุ่มรู้สึสสารับใอยาะพาแบฮยอนหนีไปให้รู้แล้วรู้รอแ่เาทำไม่ไ้เพราะหาแบฮยอนหายไป มาราอนรัเา้อโนแน่นอนึ่แบฮยอนปวใไม่น้อยริๆหาเป็นเ่นนั้น
“อื้อ”วาสีมุ่อยๆลืมึ้นพร้อมับปรับารมอเห็น วาหวานทั้สอ้าระพริบเล็น้อย่อนะมอไปยัสายน้ำเลือ เทาเห็นแบบนั้นึเรียพยาบาลทันที
ประูห้อถูเปิออพร้อมับหมอฮยอนเินเ้ามาพร้อมผลรว แบฮยอนยิ้มบาๆให้หมอน่อนะ่อยๆันัวลุึ้นแ่โนฮยอนบอให้นอนลไป เทาเม้มริมฝีปาหนาแน่นไปมา่อนะอัวออไป้านอ
“ุแบฟัหมอนะับ ุั้รรภ์ไ้สิบสอสัปาห์แล้วรับ หมอ่อน้าใเล็น้อยเพราะโรลิ้นหัวใรั่วอุ่อน้าน่าเป็นห่วอีทั้หมู่เลือพิเศษแบบนี้ หาทานยาสลายลิ่มเลือเสี่ย่อรรภ์เป็นพิษไ้ ไหนะโรภูมิแพ้ทีุ่เป็นอี อีทั้เสี่ย่อหัวใล้มเหลว้วยหาเลือไปเลี้ยร่าายแม่และเ็ไม่เพียพอ น้ำหนััวอทารในรรภ์ะน้อยและัวเล็้วยใริหมออยาให้ยุิารั้รรภ์”ฮยอนเอ่ย้วยน้ำเสียเห็นใทำเอาแบฮยอนที่ไ้ฟันิ่ไปั่วะ มือเรียวบาอีึ้นมาุมท้อัวเอราวับไม่เื่อสิ่ที่เิึ้น น้ำาสีสวย่อยๆไหลออาาู่สวยมันือสิ่ที่นไม่พร้อมและาไม่ถึแ่หาะให้ใร้ายทำร้ายเลือเนื้อเื้อไรึ่หนึ่อนบอไ้เลยว่าไม่มีวัน
“ไม่ฮะแบะเ็บลูไว้้อมีวิธีสิฮะพี่หมอ่วยลูแบ้วย ่วยลูแบ้วย..ฮรึ..ฮือ ถ้าวันนึถึวันลออให้พี่หมอเลือลูอย่าเลือแบ ให้แมีีวิอยู่่วยัเลาหัวใ้านาและให้วามรัให้พ่ออแที...”แบฮยอนสะอื้นนฮยอนไม่ล้าเอ่ยประโย่อไปทันที ุหมอหนุ่มไ้แ่ยมือึ้นมาลูบศีรษะนไ้อย่าปลอบโยนเารู้สึสะเทือนใไม่น้อยที่ไ้ยินเ่นนี้ เาะพยายามูแลแบฮยอนใล้ิสุวามสามารถที่เาะทำไ้และเอฮยอนอยู่บนฟาฟ้าีใไม่น้อยถ้าทั้แม่และหลานไม่เป็นอะไร
“สิ่สำัือห้ามเรียเพราะส่ผลสอเท่านั่นือหัวใและเ็ในรรภ์ สามารถออำลัายเบาๆไ้และทานอาหารที่ไมัน่ำแ่ไมันีๆเ่นปลาอะไรแบบนี้และ้อระวััวเอเป็นสอเท่านะ”ฮยอนยิ้มว้าให้พร้อมับยื่นผ้าเ็หน้าให้ แบฮยอนรับมาับน้ำาแล้วพยัหน้าเบาๆ
“แบสัาแบะทำาม”แบฮยอยเอ่ยเสียในฮยอนไ้แ่มอ้วยวามเอ็นู อะ่อว่าานยอลในใไม่ไ้ิอะไรทำไมถึปล่อยให้เมียและลูอยู่ในสภาพนี้ ยิ่่าวารหมั้นนเป็นหมอรัสบอย่าเายิ่ไม่เ้าใ
ฮยอนออาห้อไปพร้อมับสั่ให้พยายามหมั่นมารววัวามันและอาารไ้ให้้วย เทายิ้มอบุเพื่อน่อนะเปิประูเ้าไป แบฮยอนใเล็น้อยพร้อมับเอ่ยปาเสียใส
“อย่าบอุานยอลนะแบอล่ะ อีไม่นานแบ็ะไปาที่นี่”
แบฮยอนส่สายาเว้าวอนนื่อเทาไ้แ่พยัหน้ารับปาอย่าี่อนที่แบฮยอนะหลับไปในที่สุ ถึแม้ะสสัยในวามสัมพันธ์อทั้สอนแ่ไหน็าม แ่เารู้ว่าไม่มีสิทธิ์ไป้าว่ายมามายนานั้นแ่ลำพัเอหน้าเพื่อนรันั้นยัเหม็นี้หน้าเพราะานยอลไม่อบเอฮยอนึ่เานั้นหลรัเอฮยอนแม้เธอะาโลนี้ไปแล้ว็ามแ่วามรันั้นไม่เยลลามาลเวลาเลย
นัวบานอนโรพยาบาลแ่ืนเียว่อนะอฮยอนออาโรพยาบาล แมุ้หมอะห้ามและอยาไ้อยูู่อาาร่อ็ามแ่เพราะแบฮยอนอ้าว่าลัววามแและานยอละรู้เ้านามมารู้วามริาปาพยาบาลและุหมอ นุหมอทั้สอนึำใยอมให้นไ้ออาโรพยาบาลแ่โยี
ุหมอีูให้ยาบำรุรรภ์มามามายอีทั้แบฮยอนระวััวมาึ้นและแบฮยอนบอนในบ้านว่าร่าายอ่อนเพลียเท่านั้นเลยอยู่เิมน้ำเลือไปหนึ่ืนโยมีเทาไปเฝ้า
ะที่เทาำลัพาแบฮยอนึ้นไปบนบ้าน่วยประออย่าระมัระวัู่ๆานยอลลับเินออมาาห้อนั่เล่นั้นบนพร้อมับวามานิ่
“เป็นอะไร..ไปไหนมา”แบฮยอนหันไปสบามนิ่แล้วำถุยาแน่นนเทารู้สึไ้ว่าแบฮยอนเริ่มเรียนัวเานั้น้อเป็นนอบแทนให้
“เป็นลมร่าายอ่อนเพลียเลยนอนโรพยาบาลเ็มน้ำเลือไปหนึ่ืน นี่ไถุยา”เทาี้ไปยัหลัานถุยาในมือแบฮยอนนั้นทำให้านยอลแล้วยหาาเียบลทันที่อนะเินลับเ้าไปในห้อนั่เล่น้วยท่าทีเย็นาราวับไม่ใส่ใอะไรทั้สิ้นทั้ที่ริหนึ่วันที่แบฮยอนหายไปัวเานั้นแทบะลายเป็นนบ้าเพราะเอาแ่เป็นห่วหลัารู้่าวาสาวใ้ในบ้านบแทบไม่เป็นเวลาทำารทำานแม้ว่าานเอสารที่รอเาเ็นอนุมัิะออยู่เ็มโ๊ะทำาน็าม
“อบุที่่วยแบนะพี่เทา”แบฮยอนถูพามายัห้อนอน่อนะนั่ลแล้วเอ่ยอบุเทา ื่อเทายิ้มบาๆส่ายหัวไปมาแล้ววาถุยาไว้ในลิ้นัแล้วล๊อให้พร้อมียิ้มว้าให้ำลัในรหน้า
“เผื่อมันมา้นะไ้เอแ่ยาบาัวนะ”ื่อเทารู้นิสัยอเพื่อนรัเป็นอย่าี่อนะยืนุแู้รหัวเียให้ แบฮยอนรับมาอย่าอบุ
“วันนี้พี่้อลับ่อนเย็นนี้มีทาน้าวับหุ้นส่วนไว้ะมาเยี่ยมนะ ลุไปนะัวเล็”เทายมือหนาึ้นมาลูบหัวแบฮยอนเบาๆ่อนะโน้มใบหน้ามไปหาหน้าท้อที่นูนึ้นเล็น้อย้วยน้ำเสียอ่อนโยน แบฮยอนอมยิ้มมอ้วยวามรู้สึอบุ พี่สาวอนนั้นมีเพื่อนที่ีเหลือเิน
“ลับบ้านีๆนะฮะ”แบฮยอนเอ่ยส่ท้าย่อนที่ประูห้อะถูปิล นัวบาหลับาลเ้าสู่ห้วนิทราไปอีรั้้วยวามอ่อนเพลีย
่วเย็นอในวันเียวันนั้นแบฮยอนถูนายอปลุให้ลไปอาหาร่ำ้านล่า โ๊ะอาหารนั้นมีเพียแ่นและนร่าสูเท่านั้น ลิ่นระเทียมาเมนูอาหารีนุนนแทบอยาอาเียน มือบายึ้นมาปิปาเบาๆเบี่ยหน้าไปอีฟาแล้วรีบเอื้อมมือไปหยิบน้ำส้มึ้นมาื่มนานยอลมวิ้วมอ้วยวามสสัย
“เป็นอะไร”เสียนิ่เอ่ยถาม้วยวามอยารู้แ่ทว่าุแม่รรภ์อ่อนลับส่ายหัวไปมาอีทั้หัวาู่สวยทั้สอมีหยาน้ำาสวยีื้นึ้นมาบแทบไหลออมาาวาู่สวย แ่แบฮยอนลับฝืนัวเอระพริบาไล่น้ำาทิ้ อาารน้อยอน้อยใีื้นึ้นมาอย่าห้ามไม่ไ้แ่แบฮยอน็เฝ้าเือนัวเอเสมอว่าานยอลเอไม่รู้เาะทำเ่นนี้็ไม่ผิ
ุแม้ท้ออ่อนเอาแ่้มหน้าทาน้าวับน้ำุปปลาืๆเท่านั้น่อนะื่มน้ำส้มนหมแ้วึ่อาารพูน้อยอนัวบานั้นทำเอาเารู้สึหุหิไม่น้อย
านยอลนั่ทานอาหารอย่าเียบๆและไ้แ่ปล่อยเลยามเลยเพราะเาเอ็ไม่รู้ะเอ่ยอะไร่อบรรยาาศในห้ออาหารนั้นเ็มไป้วยวามเียบและอึมรืมนสาวใ้ทั้หลายยัรู้สึอึอัไม่มา็น้อย
“อเอาไปทานบนห้อนะพี่นายอ”แบฮยอนหยิบานอุ่นเินออาห้ออาหารไปและูเหมือนานยอลเอ็หาไ้ใส่ใไม่ ใบหน้าเรียบนิ่อเานั้นทำให้แบฮยอนไ้แ่่มใปลอบัวเอว่าอย่าใส่ใ ส่วนายหนุ่มเ้าอบ้านนั้นทาน้าวเสร็แล้วรีบเินออาห้ออาหารแล้วึ้นบนบ้านทันทีทำเอาสาวใ้ไ้แ่ถอนหายใเบาๆามบ้านหลันี้ัอยู่ยาึ้นทุวัน
ั้แ่ออาโรพยาบาลแบฮยอนพยายามทำานหนัึ้น วาแบบส่แทบทุอาทิย์นีแอลบอให้พอ่อนแ่ทว่านัวบาหาไ้ฟัไม่ แบฮยอนยัรับสอนพิเศษวารูปามร้านาแฟอี้วยเพื่อะไ้หาเินมา่วยไถ่บริษัทมาราอนืนแม้ะไ้ไม่มาแ่มัน็ือเินที่เ็บเล็ผสมน้อยไว้และวันนี้นัวบา็มาทำานอีวันเป็นแบบนี้มานเือบสิ้นเือนแล้วนลู่หานเห็นสภาพไม่ไหวอเพื่อนีหลัาลับมาาแูึัสินใไป่อว่าแฟนหนุ่มทันที
“ุเฮุนฝาไปบอเพื่อนอุ้วยนะะใ้านนเยี่ยทาสนไม่เรลัวหมายุ้มรอแรานเลยใ่ไหม เพื่อนลู่เือบเป็นล้มหน้าห้อน้ำเมื่อี้รู้ัวป่าวแถมยัป่วยอยู่้วย”ลู่หานที่อารม์ุนแฟนหนุ่มอยู่แล้วอะหาเรื่อมาบ่น้วยไม่ไ้ ทำเอาเฮุนที่ไ้ฟัมวิ้วมอทันที ้อราว่อนยัไม่สำเร็มีเรื่ออีแล้ว
“ุรอรนี้เี๋ยวผมไปัารมันให้แ่้อสัาว่า้อหายอนนะอนมาเือนว่าแล้วนะ”เฮุนับ้นแนบาทั้สอ้าแล้วโน้มใบหน้าม้อวหน้าหวานอลู่หานพร้อมทำสีหน้าริัานั้นรีบึ้นลิฟท์ไปยัั้นทำานอเาและานยอลทันที
“ไอ้านหยุใ้านแบฮยอนไ้แล้ว มึไม่สสารบ้าเหรอวะนัวเล็ทำานๆเพราะมึูเือนร้อนเนี่ยมึรู้ไหมโนบ่นหูาแบบนี้แทบทุวัน..นี่เพื่อนเือร้อนนะเว้ย”เฮุนบ่นร่ายยาวไปนานยอล้อละสายาาเอสารารอเบิบประมาโปรเใหม่ วาม้อมายัเพื่อนรัอย่าั่อนะเรียแบฮยอนให้มาพบเฮุนเห็นันั้นึอัวออาห้อทันทีเพราะเายัเลียร์ับลู่หานยัไม่เสร็เลย
แบฮยอนึ้นมาั้นบนสุอบริษัทามที่ถูนใร้ายแสนเย็นาเรีย ่อนะเินเ้ามาในห้อทำาน ายหนุ่มนั่รอใบหน้านิ่่อนะเอ่ยเสียเ้มทันทีที่เห็นใบหน้าหวานอนัวบา
“บอแล้วว่าไม่สบายให้พัอยู่บ้านมาทำานทำไม! ลับไป!อย่าใหู้่นะ...มีอะไรบอให้มินโฮไปเอาที่บ้านวาแบบที่บ้านเ้าใไหม”านยอล้อ้วยวาแ็ร้าวทำเอาแบฮยอนไ้แ่่มอารม์แปรปรวนอนท้ออ่อนไว้ มือบายึ้นมาปาน้ำายัแ้มใสทิ้แล้วพยัหน้าเบาๆนานยอลถอนหายใเบาๆพร้อมับเบอร์หานรถอบ้านมารับแบฮยอนทันที
“ลับบ้านันนะะ”นายอที่อิามมา้วยเ้ามา่วยพานัวบาออไป แบฮยอนยมือึ้นมาปาน้ำาทิ้พร้อมับลั้นเสียสะอื้นไว้ โีอบริษัทที่ผู้บริหารมีลิฟท์ส่วนัวอีัวหนึ่ึทำใหุ้แม่ท้ออ่อนไม่เป็นเป้าสายานอื่น
เสียเพลัลอในร้านอาหารแห่หนึ่ เสียเพลแ๊สลอเบาๆสร้าวามอบอุ่นให้ร่าายไม่น้อย อีไม่ี่วัน็ใล้ริสมาส์และปีใหม่เ็มทีทำให้บรรยาาศในร้านเ็มไป้วยวามึั
มุมโนวีไอพีมีายหนุ่มนั่ื่มอยู่เียบๆเพียลำพั รอบร้านมีายุำอำพราัวอยู่ทั่วร้านอยรัษาวามปลภัยให้ ยอูที่เพิ่ลับาารไปทำานาัหวัเินมานั่ลยัโ๊ะ
“ทำไมแบฮยอนไม่อบผมบ้านะ”ไที่เริ่มเมาไ้ที่ยแ้วทรเี้ยบรรุน้ำสีอำพันึ้นมาื่มระรวเร็วแล้ววาแ้วไว้รหน้า ยอูไ้แ่ถอหายใเบาๆพร้อมยมือเรียวบาึ้นมาบไหล่เบาๆอย่าเ้าใแม้แ่นเอยัไม่เ้าใเลยทำไมเพื่อนรัถึไ้อบพอับนแสนใร้ายอย่าานยอล้วย
“โอ้...”เสียอาเียนัลั่นออมาาห้อน้ำลาึ แบฮยอนเริ่มมีอาารแพ้ท้อหนั่วใล้เ้าเือนที่สี่อารั้รรภ์ น้ำมๆถูย้อนออมาาระเพาะนไปบลยัโถัโรรหน้า มือเรียวบาัโรระบายน้ำทิ้ไป่อนะ่อนๆันัวลุึ้นาพื้น้วยวามอ่อนเพลียมือเรียวบายึ้นมาลูบไปยัหน้าท้อนูนที่เริ่มัึ้นน้ำเสียอ่อนเอ่ยึ้นับลูน้อยในท้อเบาๆ
“วันนี้เอพ่อุหนู็แผลฤทธิ์แม่เลยนะลู”มือบาลูบท้อไปมาพร้อมับ่อยๆับไปยัฝาผนัแล้วเินลับไปนอนบนเียและเ้าสู่ห้วนิทรา้วยวามอ่อนเพลียไปในไม่้า
านยอลเพิ่ลับมาาบริษัทในเวลาเือบเที่ยืน ร่าสูเินึ้นบ้านแล้วเินไปยัห้อนอนอนัวบามือหนาั่ใอยู่รู่หนึ่ว่าวระเปิีหรือไม่แ่ไม่ทันไ้เปินายอเินัวเียเินึ้นมาบอับเ้านายว่าแบฮยอนอาเียนทั้แ่ลับมาเหมือนไม่สบาย
นัวสูไ้ฟัึพยัหน้าเบาๆแล้วเปิประูห้อนอนเ้าไป่อนะนั่ล้าๆเียแล้วใ้มือหนาึผ้าห่มึ้นมาห่มให้นัวบาอย่าเบามือ สายาม้อไปยัใบหน้าหวาน้วยวามรู้สึเหนื่อยล้าปนสับสน หาาู่สวยะหลับอแบฮยอนนั้นมีหยาน้ำสีใสพราวเาะอยู่ นิ้วสาอนัวสูยึ้นมาเลี่ยออให้อย่าแผ่วเบา
“เหนื่อยมาเลยใ่ไหมแบฮยอน”วามมีท่าทีอ่อนลว่าเมื่อรู่นี้เฝ้าถามนร่าบาที่หลับไหลไม่รู้ัวและเหมือนทวนถามัวอเาเอ้วยเ่นัน านั้น่อยๆเอื้อมมือระับผ้าห่มให้แล้วเินออาห้อไป ำถามอมารายัทวน้ำๆอยู่ในหัว รัหรือแ้น สิ่ไหนือสิ่ที่ทำให้ใสบสุมาว่าัน
(่อ)
“โอ้..แหวะ...”เสียโอ้อ้าัึ้นในห้อน้ำยามเ้าอริสมาส์อิฟ แบฮยอนโ่ออาเียนเอาน้ำย่อยออมาาท้อนอนนี้รู้สึแสบอไปหม อาารแพ้ท้อเริ่มรุนแรึ้นนทำให้ะำลัะระบายน้ำแล้วันัวลุึ้นู่ๆลับรู้สึอาารหน้ามืนแทบทรัวไม่อยู่ ทำให้านยอลที่ำลัะมาูอาารนัวบาในยามเ้าเปิประูเ้ามาเห็นนร่าบาเน้อรีบวิ่เ้ามารับนัวบาไว้
“ไปหาหมอไหมเห็นเป็นแบบนี้หลายวันแล้วนะ”านยอลเอ่ย้วยน้ำเสียอ่อนลแ่ทว่าุแม่แสนื้อลับส่ายหัวไปมาพร้อมับรับน้ำมาบ้วนปาเบาๆ
“โรระเพาะ่วนี้ทาน้าวไม่รเวลา อบุที่เป็นห่ว”น้ำเสียอ่อนเพลียเอ่ยึ้นแฝไป้วยวามเ้าอน แบฮยอนไม่เยเป็นแบบนี้มา่อนแ่เพราะท้ออารม์เริ่มไม่ที่อีทั้อาารแพ้ท้อเล่นานแทบเ้าเย็นเ่นนี้
“ไม่ไป็ไม่ไป...ั้นไปทาน้าวะไ้ทานยา”ายหนุ่มร่าสูมีท่าทีและน้ำเสียอ่อนล สายามมอูนในอ้อมแนแร่ แบฮยอนนั้นใบหน้าีเียวอย่ารู้สึสสารไม่น้อย มือหนาเอื้อมไปหยิบผ้าเ็หน้าที่วาอยู่ใล้อ่าล้าหน้าึ้นมาับปาให้นัวบาอย่าแผ่วเบา่อนะพาันออาห้อน้ำไป
านยอลไม่อยาวนทะเลาะยามเ้าถึพาแบฮยอนลมา้านล่าเพื่อนมาทาน้าว ะที่่วยประอนั้นลับเอแผู้มาเยือนแสนไม่อยา้อนรับที่สุ อ้อมแนแร่อระับนัวบาแน่นนแบฮยอนรู้สึอึอัไม่น้อย
“ุแบ ผมื้ออมาเยี่ยม เห็นยอูบอว่าุไม่สบาย”ไยิ้มว้าให้ราวับไม่เห็นว่าเ้าอหน้ายืนหน้าึใส่เาราวับะินเลือินเนื้อ แบฮยอนะเอื้อมมอไปรับแ่านยอลลับเอื้อมไปรับแทนแล้วเอ่ยเสียเ้ม
“ลับไปไ้แล้ว..นนออย่ามึไม่เี่ยว”านยอลอระับแบอยอนแน่นนุแม่ท้ออ่อนลัววามะแเมื่อหน้าท้อนูนนั้นแทบะแนบไปับหน้าท้อเ็มไป้วยล้มเนื้อโยมีเสื้อไหมพรมอเ่าัวหนาสวมทับไว้
ไยัไหล่อย่าไม่ใส่ในั่อนะเินเ้ามาหาแบฮยอนนนัวบาเริ่มรู้สึอึอันเอ่ยึ้นเสียั
“ปล่อยันนะุาน ือแบเวียนหัวอึอั”
แบฮยอนแะมือหนาออแล้วถอหายใเสียั่อนะเิไทาน้าว้วยันานยอลออปาไล่แ่มีหรือนอย่าิมไะฟัและัหวะนั้นมินนาหอบเอาอวัริสมาส์อิฟเ้ามาในบ้านพร้อมทัทายทุน เ้าอบ้านเห็นันั้นึเินไปูมือมินนาเ้าไปในห้ออาหารทันที มินนามอาม้วยอาารวยแ่พอเห็นิมไเธอพอะเ้าใแล้วว่าทำไม
อาหารเ้าสี่สำหรับในวันหยุถูั้ึ้น โุ๊้ร้อนๆทำเอาแบฮยอนเบี่ยหน้าไปทาอื่น ทั้แพุ้้ทั้เหม็นุ้นอาารพะอืพะอมีึ้นมาลาออีรั้ นานยอลที่ำลั้นโ๊ร้อนๆนไอวันโมึ้นอยู่นั้นมามอ้วยแววาุ
“เป็นอะไรอี”ิ้วหนามวเ้าหาันทำเอานฟันั้นันาม้าม้มออแล้วยแ้วน้ำส้มึ้นมาื่ม วาู่สวยพยายาม่มน้ำาแห่วามอ่อนไหวไว้เพียแ่น้ำเสียุๆอนัวสูที่เมื่อ่อนไม่ไ้รู้สึรู้สาอะไรแ่บันี้มันลับมีผลระทบ่อิใและอารม์อ่อนไหวอว่าทีุ่แม่ท้ออ่อนอย่าแบฮยอนเหลือเิน
แบฮยอนอยาออาห้ออาหารนี้เหลือเิน่อนวามะแเพราะอาารแพ้ท้อำลัะเล่นานอีรั้อีทั้น้ำาที่พยายามลั้นไว้ำลัะไหลออมาาวาสวยหาาทั้สอ้า
“ยัไม่หิวอบิสิับนมพอนะฮะพี่นายอ”แบฮยอนเอ่ย้วยน้ำเสียเนือๆและำลัะลุไปแ่มือหนาานยอลลับึรั้ไว้ให้นั่ล
มินนานั่สัเอะไรบาอย่าแ่เธอยัไม่แน่ในัว่าสิ่ที่เธอเานั้นะใ่หรือเปล่าว่าแบฮยอนนั้นมีอาารล้ายนท้อ ส่วนไนั้นวา้อน้าว้มลเสียัทำเอาานยอลหันมา้อ้วยสายาเลียั
“นั่ลอย่าเสียมารยาทับแอัน”านยอลเอ่ยเสียแ็ใส่แบฮยอน่อนะหันไปหามินนาแล้วหันลับมาหานัวบาอีรั้
แบฮยอน่มอารม์อ่อนไหวและน้ำาที่ีื้นึ้นมาไว้แล้วเผยยิ้มบาๆพร้อมลับมานั่ลยัเ้าอี้อัวเอ โุ๊้ร้อนๆที่แสนเหม็นาวถูยออแ่มีนมถั่วเหลือับบิสิเ้ามาเสริฟ์แทนนไเป็นห่วไม่น้อย
“ุทานอะไรไม่่อยไ้เห็นยอูบอแบบนั้น ผมเลยแวะื้อรันร้อนๆมาฝา นั่นไมาแล้ว”ไมอไปยัอนอายเ้ามาเสิร์ฟรหน้าแ่ไม่ทันที่แบฮยอนะแะลับถูมือหนาอานยอลแย่ไปแทน ใบหน้ามแล้มลิ่นแ่ลับรู้สึเหม็นาวนรู้สึพะอืพะอมแทบอยาอาเียนึ้นมาื้อๆ
“เอาอะไรมาให้ิน ินไ้ป่าววะใส่ยาอะไรมาแน่ หึ...นายอเอาไปเททิ้”านยอลเรียสาวใ้ผมสั้นมาเอารันออไป
แบฮยอนหน้ามุ่ยมอามาละห้อยอย่ารู้สึเสียาย นึรู้สึโรธนใร้ายแสนเ้าอารม์ยิ่ว่านท้อเสียเหลือเินนแบฮยอนเริ่มไม่แน่ใว่าเป็นนหรือเาันแน่ที่เป็นนอุ้มท้อแพ้ท้อ
มินนาแอบนั่ยิ้มำเบาๆะำลััโ๊ร้อนๆใส่ปาแ่สำหรับแบฮยอนนั้นลับรำาายหนุ่มทั้สอนเ็มทนเพราะเอาแ่้อหน้าันเร่รึมนแทบะินเลือินเนื้อัน เยื้อแย่ันัุปร้อนๆบนโ๊ะราวับเ็ๆ นนัวบา่อยๆันัวลุึ้นอย่าระมัระวั้วยวมรู้สึเบื่อหน่ายรำาใ่อนะอัวออไป ไเห็นันั้นึรีบามไปทันทีทำเอาานยอลหัวเสียไม่น้อย
“ุแบ”แบฮยอนไ้ยินนผิวเ้มเรียหยุล่อนะหันมาหาายหนุ่มผิวเ้มรหน้า ใบหน้าหวานบึ้ึเล็น้อยอย่าไม่่อยสบอารม์นั
“ุไลับไป่อนนะฮะถือว่าแบอร้อนะ” แบฮยอนยิ้มบาๆ้วยอารม์ุแม่รรภ์อ่อนที่ไม่ที่ทำให้แบฮยอนออปาอร้อให้ไลับไป่อนนผิวเ้มไ้แ่ำยอมลับไปแ่โยี
ุแม่ท้ออ่อนเหมือนำลันึอะไรึ้นไ้สอเบอร์รี่ลูโๆที่ฝานายอื้อมายัไม่ถึท้อเลยสัลูในเ้าวันนี้ พอพูถึเอมไม์ในปาเริ่มทำานอีรั้ แบฮยอน้าวาเินผ่านห้ออาหารไปและัหวะนั้นไ้ยินบาสิ่เ้าทำเอาุแม่ท้ออ่อนรู้สึหัวใบอบ้ำไม่น้อย
“พี่านน้อะถอนหมั้นแล้วนะ่าวมันเียบแล้วพอนั่าวถาม็บอเราไปันไม่รอ็แ่นั้นอะ”มินนาถอนหายใเสียัแ่ทว่าานยอลลับส่ายหัวไปมาพร้อมับยผ้าึ้นมาับปา
“พี่ว่าแบบนี้มัน็ีไม่ใ่หรือไ”ำพูอายหนุ่มสร้าวามเ็บปวให้ับแบฮยอนไม่น้อย นายอที่เ้าไปเอาผลไม้าห้อรัวเินเ้ามารู้สึใไม่น้อยเมื่อเห็นแบฮยอนยืนอยู่หน้าประู ทำให้มินนาหันไปเอแบฮยอนถึับาเบิว้าและะลุึ้นไปอธิบายแ่านยอลุแนไว้
“ุแบ!..พี่านปล่อยน้อนะ”
แบฮยอนไ้แ่แ่นยิ้มเิน้าวับๆเินหมุนัวหันลับึ้นไปบนบ้านทันที มินนาไ้แ่ถอนหายใั ายหนุ่มไ้แ่ปล่อยให้มันเลยามเลยเพราะเาไม่เยลืมว่าระหว่าเาและนัวบาเอันเพราะเหุผลใ
แบฮยอนึ้นมาบนห้อนอนพยายาม่มน้ำาไม่ให้ไหลอนนี้นไม่ใ่ัวนเียวแล้วยัมีสิ่มีีวิเล็ๆอยู่ในัวอีถึสอีวิ ยาบำรุรรภ์ถูหยิบออมาาอยามือบา่อยๆหยิบยาใส่ปาลืนน้ำามลไปทันที่อนะล้มัวลนอนะแหันใบหน้าหวานออไป้านนอ หิมะาวปลุมไปทั่ว้นไม้ทำเอาุแม่ท้ออ่อนรู้สึเหาับใไม่น้อย มือเรียวบาลูบหน้าท้อนูนภายใ้เสื้อฮุสีฟ้าัวให่ไปมาเียบๆเพียลำพั
‘อทนนะลูนะอีหน่อยเราะไ้ไปาที่นี่....’
มินนาับรถออาบ้านอานยอล้วยวามหุหิเธออยาอธิบายทุอย่าให้แบฮยอนฟั ยิ่เห็นท่าทีเสียใอแบฮยอนนั้นเธอยิ่รู้สึผิแ่ทว่าายหนุ่มที่เป็นู่หมั้นในนามอเธอลับห้ามเธอไว้นั่นทำให้เธอไม่อาเ้าใริๆว่าพี่ายัวสูนั้น้อารอะไรันแน่ทั้ที่ผ่านมาแม้แ่ในห้ออาหาร่วเ้าที่ผ่านมานั้นยัูเป็นห่วและหึหวแบฮยอนไม่น้อยแม้ไม่แสออ็าม
รถสีาวเปอร์เ่ับเลื่อนมาอยัธนาารแถวอับูอ มือเรียวบาเอื้อมไปว้าระเป๋าสะพายแล้วลารถ ะำลัะเินเ้าธนาารเธอบัเอิเอเ้าับายหนุ่มผิวเ้มเ้าทำให้ีไ์เนอร์สาวหยุเวาทาเินไว้ทันที
“นีุ่ไุะไปหาุแบสร้าวามวุ่นวายให้รอบรัวเาทำไม อบนัหรือไให้รอบรัวนอื่นเาแแย เรียน็สูิบ้าสิะิบ้า ฮื้ยยย!!...”ใบหน้าหวานอมินนาที่ปิยิ้มแย้มแ่มใสเสมอบันี้บึ้ึล้อมอมาเฟียหนุ่มอย่าเอาเรื่อ่อนะเินเิ่ใ้มือผลัประูธนาารเ้าไปทิ้ให้ไยืนล้วระเป๋าาเใ้ลิ้นันแ้มเบาๆเป็นเิอทนไม่ทำอะไรเธอเพราะหาเป็นเ่นนั้นแบฮยอนโรธและเลียเาแน่นอน
บ่ายล้ออริสมาสส์อิฟหิมะยัโปรยปรายไม่าสาย อุหภูมิิลบแ่มิอาะทำให้เทศาลแห่รอบรัวเาลไ้เลยริๆ เฮุนับรถมายัฤหาสห์ส่วนัวอานยอลเพื่อเอาเอสารมาให้ ายหนุ่มเลี้ยวรถเ้าอยัโรรถ่อนะับเรื่อลารถพร้อมหยิบอเอสารและอวัริสมาส์เินเ้าบ้านไป
“สวัสี่ะุเฮุน”อนอาที่ำลัะนำแันอไม้ึ้นไปั้านบนบ้านโ้ให้ับแผู้มาเยือนใหม่ทีุ่้นหน้าุ้นาันเป็นอย่าี เฮุนยิ้มบาๆ่อนะมอหาเพื่อนรัอเาแ่ลับว่าเปล่าและเอแบฮยอนนั่ถัอะไรสัอย่าอยู่ในห้อนั่เล่นเียบๆ
“านล่ะ”เฮุนมอหาเพื่อนรัหันมาถามสาวใ้ อนอาถอนหายใเบาๆแล้วส่ายหัวไปมาพร้อมับยแันออไป ทำให้เฮุนเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถืออมาะเบอร์หาแ่โทรศัพท์เ้ารรมันแบหมเสียนี่
ายหนุ่มใบหน้ามเ้มผิวาวเินไปยัห้อนั่เล่น่อนะนั่ลยัโฟาอีัว ิ้วหนาทั้สอ้ามวเ้าหาันเมื่อเห็นไหมพรมสีาว่อยๆถูถัเป็นถุเท้าเ็รึ่หนึ่และในนาทีนั้นแบฮยอนเยหน้าึ้นาหนัสือ้วยใบหน้ายิ้มแย้ม่อนะเปลี่ยนเป็นีเผือใแรหน้าไม่น้อยมือบารีบหยุถัถุเท้าสีาวลแล้ววามันไว้้าๆอย่าลุลี้ลุลน
“เออ..สวัสีฮะุเฮุน”แบฮยอนียิ้มให้ับายหนุ่มใบหน้าหล่อเ้มผิวาวรหน้า เฮุนยิ้มบาๆให้่อนะเอ่ยถาม้วยวามอยารู้
“ุแบฮยอนเป็นนที่ไหนเหรอรับมีพี่น้อไหม”เฮุนหันไปรับาแฟมาานายอ่อนะยึ้นมาิบพลาๆ แบฮยอนยิ้มบาๆพร้อมับเอ่ยึ้นเสียใส
“แบเป็นนเาหลีแ่โที่อิาลีั้แ่เ็ๆ ลืมบอไปว่าผมื่อ บยอน แบฮยอน มีพี่สาวนนึฮะื่อว่า บยอนเอฮยอน ุแม่บอว่าพี่สาวแบไปแอฟฟิายัไม่ลับมา”แบฮยอนเอื้อมมือไปหยิบแ้วนมอุ่นๆึ้นมาื่มะเล่า ทำเอาเฮุนเลิิ้วมอนรหน้า้วยวามไม่เ้าใ
แบฮยอนไม่รู้ว่าพี่สาวเสียไปนานแล้วหรือนี่เพราะอะไรันเายิ่ิยิ่หาเหุผลยิ่ไม่เ้าใ แ่พอเห็นแววาใสับหาาๆูเศร้าสร้อยอนรหน้าทำเอาเฮุนเอ่ยอะไรไม่ออริๆ
“อ้อ...บัเอิมาเลยนะรับ พอีผม็เป็นเพื่อนร่วมรุ่นับเอฮยอน้วย พี่สาวุแบเป็นนสวยและลามาๆหนุ่มๆนี่รุมีบเ็มเลย”เฮุนยิ้มว้ามอแบฮยอน้วยวามเอ็นู นัวบายิ้มว้าอย่ารู้สึีใไม่น้อยที่พี่สาวอรนั้นมีแ่เพื่อนนิสัยีๆเ่นนี้
“บัเอิัเลยโลลมมาๆเลย ยินีที่ไ้รู้ัอีรั้นะฮะ..เออแล้วุเฮุนมาทำอะไรเหรอฮะ”แบฮยอนยิ้มบาๆะเอ่ยถาม เฮุนเหมือนเพิ่นึอะไรึ้นไ้ึหันไปหยิบอเอสารส่ให้ับแบฮยอน
“ฝาให้านมัน้วยเอสารสรีรีสอร์ทรับ ผมอัวลับ่อนอ่อนี่อวัวันริสสมา์นะรับ”ายหนุ่มร่าสูโปร่ยืนึ้นพร้อมยื่นอวัให้ แบฮยอนรับมาอย่าอบุ่อนะอาสาไปส่ที่อรถแ่เฮุนห้ามไว้เพราะอาาศหนาวลัวนัวบาะไม่สบายอี แ่เพียไม่รู้ว่าพี่สาวาโลนี้ไปน่าสสารพออยู่แล้ว
รถออร์ี้สีาว่อยๆับออาฤหาส์ปาร์ไป แบฮยอนถอหายใออมาอย่าโล่อเมื่อเห็นว่าเฮุนไม่ถามอะไรเี่ยวับถุเท้าเ็ แบฮยอนหยิบถุเท้าเ็ที่ถัไ้เพียรึ่เียวออมาถั่อ
บ่ายล้อยเ่นนี้รู้สึหิวึ้นมาไม่น้อย ะที่ำลัเ็บอใส่ะร้าู่ๆโทรศัพท์มือถือัึ้นอย่าัทำให้แบฮยอน้อเอื้อมมือไปว้ามารับทันที
“อาอล....ว่าไนะพ่อ..พ่อถูรถนอาอลรอนะฮะแบะรีบลับไป ฮืออย่าให้พ่อเป็นอะไรนะฮะ”ทันทีที่รับสายแบฮยอนไ้ทราบ่าวร้ายาแนไลาภรรยาอีนอบิาทีู่แลนอย่าีมาั้แ่เ็ๆ มือบาสั่นเทานถือโทรศัพท์มือถือไม่อยู่ สอาออแรวิ่ออาห้อนั่เล่นรีบวิ่ึ้นไปบนบ้าน่อนะเ็บเสื้อผ้าเท่าที่หยิบไ้ใส่ระเป๋าพร้อมเสียสะอึสะอื้นัลั่นห้อ
“พาสปอร์...อยู่ไหน”แบฮยอนโยนโทรศัพท์มือถือลยัระเป๋าเินทา่อนะวิ่ออาห้อนอนัวเอไปยัห้อนอนอายหนุ่มร่าสู มือเรียวบาวานหาามลิ้นั่อนะพบพาสปอร์อน มือเรียวบารีบหยิบมันออมาาลิ้นัโ๊ะทำานอร่าสูทันที
แบฮยอนัารเ็บอที่ถู้นไว้เรียบร้อย่อนะรีบออาห้อโยเร็วและในัหวะนั้น านยอลที่ออไป้านอลับเ้ามาพอี ายหนุ่มเินึ้นมาเห็นนัวบาเินออมาาห้ออเา้วยท่าทีลุลี้ลุลนนเารีบ้าวับๆไปหานัวบา้วยวามเร็วไว
“เ้าไปทำอะไรในห้อัน”เสียเ้มเอ่ยึ้นอย่าัทำให้แบฮยอนใไม่น้อยมือบาที่ำพาสปอร์ไว้รีบนำมัน่อนไว้้านหลัพร้อมับส่ายหัวไปมาเบาๆ
“ปละ..เปล่า”
านยอลลอบมอไป้านหลัอนัวบาที่มือนั้นไว้หลัไว้ มือหนาอเาเอื้อมไปว้าเรียวแนบาออาหลัทันทีแล้ว็้นพบว่าพาสปอร์สีน้ำาลแอยู่ในมืออร่าบอบบา วาม้อมายัใบหน้าหวานอย่าเอาเรื่อ
“เธอล้ามาเ้าไปห้อันแล้ว้นอในลิ้นัันอี..เอามันมา ันบอให้เอามา ะหนีไปไหนทำไมอยู่ับันมันทรมานมาเลยเหรอ”
แบฮยอนร้อไห้สะอื้นฟูมฟายส่ายหัวไปมาพยายามัืนและแย่มันืนมา แ่านยอลลับถือมันไวู้ึ้นหัวหัวอย่าัไม่ยอมืนให้ับผู้เป็นเ้าอมัน
ใบหน้ามทอมอนัวเล็ว่า้วยวาแ็ร้าวเนื้ออ้า้ายอเานั้นเ้นรัวนแทบหลุออมา้านอ วาม้อไปยันัวบาที่พยายามเย่เท้าเยื้อแย่เอาหนัสือเินทามาให้ไ้นั่นยิ่ทำให้เารู้สึทัุ้ทั้เสียร่วอไม่น้อย
“ฮือ...ฮืออ เอามานะุานยอล..เอามาอร้อละ...อร้อฮรึ..ฮืออ”แบฮยอนเย่เท้าพยามยามเอื้อมมือนสุแนแ่ทว่าลับรู้สึหน้ามืึ้นมานร่าทั้ร่าทรัวแทบไม่อยู่ ร่าอวบอว่าทีุ่แม่ท้ออ่อนเไป้านหลั้วยวาพร่ามัวทำเอาานยอลใไม่น้อย มือหนาโยนพาสปอร์ทิ้รีบว้านัวบาไว้แล้วรับเ้ามาในอ้อมอและในวินาทีนั้นารมอเห็นอแบฮยอนนั้นับลไปในที่สุ
“แบฮยอน...แบฮยอน...แบฮยอนเธอไ้ยินันไหม แบฮยอน ....นายอ!! บอนรถเอารถออที!”
(100%)
#แทนรัานแบ
พูถึฟิิ #แทนรัานแบ ในทวี้วยนะะ
โหว+เฟบ+เมนท์+แร์ เท่าับำลัในสร้าานน้า
ุยับไรท์
หน่ว่อเนื่อไม่มีอะไระพู่อ ท้อแล้ว่ะ ท้อมานานแล้ว้วยั้แ่เาไ้ันรั้ที่2แล้ว
รี๊ (มันใ่เวลาีใมั้ย5555 ) านยอลนสับสนแล้วอนนี้็ทำร้ายน้อเรื่อยๆ
เหมือนะีเนอะแ่็นะ.....วามวัวยัไม่หายวามวายเ้ามาแทร
แบสิแและอีพี่็น่าลัวเ่นเิม
เอาแล้วววแบเป็นลมแบบนี้ะเิอะไรึ้นไหม....
มารอูัน.....ไม่้อทำไรมาเรียมใมา็พอ
อัอั้นใ่มั้ยะ ระบาย่ะ ระบายมันออมา
ประาศมาแ้เรื่อฟิ
หน้าฟิมีวามหนา350+ ำนวน28-30อน
ในราา499รวมัส่ลทะเบียนและหัทำบุเล่มล่ะ15บาท
เราหวั่นลัวอนมาแล้วทุนะหายไปไม่อย่านั้นเ้าเนื้อเราแน่ๆT^T
ะเปิอ1สิหามเือนหน้ายาวไปถึสิ้นเือนันยาและอาะมีส๊อสำหรับนไม่ทันนะะ
ปสรุปือเอาปาน่ะเี๋ยวเือนหน้าไ้เห็นันแล้ว ะมีอแถมสำหรับ6นแร่ะ พิเศษแน่นอน
อนทำเรารีร้อแรมาเพราะหมุนเินไม่ทันอามเยแน่นอน อให้โีันทุนนะะ
ปล.หลัเออฟิะมีให้เล่มเมิฟิหาฟิเิยอที่ั้ไว้150เล่ม
ัไป่ะมารอูว่าะแี่เล่มรอลุ้นันนะะ
ึนี้ทานอะไรี เรามีนี่มาให้เอาหม้อมามั้ยะ5555(รัหนอึหยอไม่รัไม่หยอหรอหนาอิอิ)
ฝันี่ะ มาม่ายามึให้อร่อยนะ๊ะ
ความคิดเห็น