American Guy ว่าจะไม่รักแล้วนะ!

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7 : First At Betty’s Birthday แรก ณ งานวันเกิดเบทตี้

Chapter 7 : First … At Betty’s Birthday … แรก ณ งานวันเกิดเบทตี้



 

         ให้ตายสิ ฉันยืนรอไอ้คุณชายสวีเดนมาเกือบ 10 นาทีแล้วนะ ไหนบอกว่าคนยุโรปตรงต่อเวลาไงยะ มาเจออีตานี่แล้ว ยิ่งทำให้ฉันไม่เชื่อเข้าไปใหญ่

          ฉันขอบอกก่อนเลยนะว่าฉันไม่ได้ลืมบรีไปหาฝรั่งนะจ้ะ -..- ฉันว่าบรีคงไม่ได้ไปไหนมาไหนกับฉันช่วงหนึ่งแล้วล่ะ แหงล่ะสิ พ่อแม่บรีโหดจะตาย  ทุกเสาร์-อาทิตย์บรีจะต้องสอนภาษาไทยเพิ่มเติมให้กับธัญญ่า เวรกรรมจริงๆ -___- ทีฉันยังไม่ต้องสอนเลย ถึงแม่ฉันจะให้สอน ฉันก็ไม่สอนหรอก ฉันไม่อยากมีนักเรียนแบบไอ้บรูคลิน

          “เฮ้ โทษทีนะ ที่มาสายไปหน่อย”

          “สายไปหน่อย? งั้นเหรอ? นี่นายรู้ไหมฉันยืนรอนายมาตั้งสิบกว่านาทีแล้วนะ เป็นผู้ชายอะไรปล่อยให้ผู้หญิงรอ นี่ ถ้าฉันเป็นแฟนนายนะ ฉันบอกเลิกนาย----”

          “-O-???”

          “ก็แค่เปรียบเปรยเฉยๆ น่ะ -3- ช่างมันเถอะ รีบๆ ไปซื้อ ฉันจะได้รีบกลับ”

          กรี๊ดดดด นี่ฉันพูดอะไรออกไปนะ ตายละ เสียฟอร์มฉันหมด

#20 นาทีต่อมา @Baby Luma Gift Shop

          อ๊า นี่คือที่โปรดของฉันเลยล่ะ งานวันเกิดใคร จับฉลากที่ไหน ฉันก็มาซื้อของที่นี่ทุกครั้งแหละ ด้วยร้านที่ใหญ่สุดๆ 3 ชั้น แอร์ก็เย็นชื่นจายยยยย อ่า สวรรค์ชัดๆ O3O

          “เธอว่าเบทตี้ชอบไอ้นี่ไหม”

          โทเบียชูหน้ากากไอรอนแมนขึ้นมาให้ฉันดู เอิ่ม... -__- ก็นะ ปีที่แล้วฉันยังจำได้ นอกจากยัยเบทตี้จะเต้นเหมือนหมาโดนน้ำร้อนลวกแล้ว นางยังกรี๊ด เหวี่ยง วีน ลั่นบ้านเมื่อเห็นของขวัญที่เป็นชุดกีต้าร์เบส ที่พ่อแม่นางอุตส่าห์เตรียมไว้ให้ นางไม่ปลื้มค่ะ นางอยากได้ชุดแต่งหน้าแบบลิมิเต็ดอิดิชั่นของแบรนด์ NAKED ต่างหาก นางเบทถึงกับซึมไปสามวัน เมื่อได้รู้อีกว่าแม่นางลงคอร์สเรียนเบสไว้ ฉันเข้าใจแก ใจแกมันหญิง 55555

          “เอิ่ม..ฉันว่าอย่าเลย นายต้องซื้อของน่ารักๆ แบบผู้หญิงจะเข้าทางกว่านะ”

          “แบบไหน ฉันไม่รู้”

          “ก็ผู้หญิงชอบอะไร เบทตี้ก็ชอบแบบนั้นแหละ”

          “แล้วเธอชอบอะไร”

          “ก็..ถ้าเป็นของขวัญฉันขอเป็นตุ๊กตาแมว”

          “ตามนั้น”

          ปัญหาก็คือ.. ฉันจะซื้ออะไรให้มันดีเนี่ย -___- อันนั้นก็เชย อันนี้ก็เห่ย จะว่าไปซื้อตุ๊กตาให้มันดีกว่า ซิมเปิลสุดและ แต่ฉันจะเพิ่มความเก๋ลงไป คือฉันจะซื้อตุ๊กตาที่เว้นส่วนหน้าไว้ เอาไว้ใส่รูปคนรักไรงี้ 555 ฉันจะใส่รูปพ่อหมาป่า เทย์เลอร์ เลาท์เนอร์ ลงไป ยัยเบทตี้ค่อนข้างจะชอบฮีเลยล่ะ ฉันจำได้ตอน ม.4 ที่ไปดูหนังกับนาง นางกรี๊ดใหญ่เมื่อเห็นโปสเตอร์หนังเรื่องทไวไลค์ กอดๆ จูบๆ ลูบๆ คลำๆ แต่รูปของเทย์เลอร์ เลาท์เนอร์ -__- ฉันล่ะเพลียยยย

          “กรี๊ดด!!! พวกแก มาดูเร็ว พี่วันเฉลิม”

          ฉันหันขวับไปหาเจ้าของเสียงทันที อ๋อ พวกเด็กมัธยมต้นนี่เอง -_- เชิญซักถามตามความชอบเลยจ้ะ ฉันไม่เอาด้วยแน่ –3-

          “อ้าว พี่เนล มาทำอะไรที่นี่คะ อย่าบอกนะว่ามากับพี่วันฉลิม (^_^)_^)”

          หนึ่งในเด็ก ม.ต้น ที่แต่งตัวแรงสุดๆ หันมาถามฉัน

          “พี่มาซื้อของให้เพื่อนน่ะ ^_^’ ”

          “ไม่ได้มากับพี่วันเฉลิมก็แล้วไปค่ะ แล้วพี่บรูคลินล่ะคะ”

          “แฟนของหนูเองอ่ะค่ะ ^o^”

          อีกคนที่แต่งตัวแรงไม่แพ้กันพูดขึ้นมา

           “แหม พูดมาได้นะ -__-”

          น้องคนแรกพูดใส่เพื่อนด้วยหน้าตาที่เหยียดหยามกันเองสุดๆ

          “สรุปว่าไงคะพี่เนล  พี่บรูคอยู่แห่งไหน”

          “เฮ้ เนล ฉันจะไปแคชเชียร์แล้วล่ะนะ ฉันจะไปรอข้างนอกล่ะ”

          ฉันเห็นโทเบียรีบเดินออกจากกลุ่มเด็ก ม.ต้น 5-6 คนนั่น

          “ว่าไงนะ รองั้นเหรอ? แสดงว่าพี่เนลมากับพี่วันเฉลิมน่ะสิคะ หมายความว่าไงคะพี่เนล”

          เด็กคนเดิมพูดขึ้นมาอีกพร้อมทำหน้าไม่เชื่อหูตัวเอง

          “ใช่ พี่มากับวันเฉลิม และก็จะกลับแล้วด้วย”

          ปรี๊ดมากค่ะ ฉันปรี๊ดสุดๆ ก็แหม่ ฉัน(เกือบ)เป็นเซเลบของโรงเรียนนี้ไปแล้วสินะ จากที่คนส่วนใหญ่ (แต่ไม่ทั้งโรงเรียน) รู้ชื่อฉันเนื่องจากแม่ฉันบริจาคเงินเข้าโรงเรียนไม่ยั้ง จนตอนนี้ได้รู้กันหมดทุกคนแน่เพราะไอ้ฝรั่งสองคนนี้ แงๆ T^T เอ่อ.. แล้วนี่ฉันหยิบอะไรมาเนี่ย ด้วยตอนนั้นที่ฉันกำลังยืนเลือกตุ๊กตาไร้หน้า แล้วมีเด็กมาสัมภาษณ์ ทำให้ฉันฉุนมากจนฉันหยิบตุ๊กตาไอรอนแมนที่ห่างจากโซนตุ๊กตาไร้หน้าไปนิดเดียว ชอบไม่ชอบก็เรื่องของแกแล้วนะยัยเบทตี้ ฉันไม่มีวันย้อนกลับไปเลือกใหม่แน่ ชิๆ  : (

          “ห่อของขวัญไหมคะ : )”

          พนักงานหน้าใสถามฉัน ขณะที่ฉันมองไปที่โทเบียหน้าร้าน เขากำลังรอฉันอยู่

          “ไม่ค่ะ ขอบคุณ”

          ฉันบอกพร้อมหิ้วถุงตุ๊กตาออกมาหน้าร้าน ทันทีที่ออกมา ฉันรู้สึกถึงความร้อน

          ร้อนแฮะ ร้อนจริงๆ แดดเมืองไทยนี่แบบ !@#$%^&*#%#$#

          “ร้อนอ่ะ”

          ฉันสบถ

          “เธออยู่ไทยมาทั้งชีวิตบอกร้อน แต่ฉันนานๆ มาครั้งยังไม่บ่น O-O”

          “แยกตรงนี้ละกัน เจอกันคืนวันอาทิตย์”

          “เดี๋ยวก่อนสิ ฉันขอเบอร์โทรเธอหน่อยได้ไหม”

          “……”

          “เอาน่า เฟซบุ้คเธอก็ได้”

          “ไม่อ่ะ บายยยยย”

          ทันทีที่พูดจบ ฉันก็รีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น ฉันไม่สนหรอกว่านายนั่นจะรู้สึกว่าฉันทำร้ายจิตใจรอบสองหรือเปล่า ก็นะ เรามาด้วยกันแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว มันจะไม่มีรอบสองอีก

#วันอาทิตย์ 18:00 น.

          “นี่นายแน่ใจนะว่าจะไม่เข้าไปอ่ะ O^O”

          “ฮึ ไม่อ่ะ พี่เนลจำปีที่แล้วไม่ได้เหรอ แม็คโดนเจ้าของงานแต๊ะอั๋ง”

          “แหม ทำเป็นหวงไปได้ -3-”

     E  “อย่ากลับบ้านดึกล่ะ แม่เป็นห่วง และถ้าจะกลับก็โทรให้แม่มารับได้นะ”

          “ค่ะ”

          “ขอบคุณครับ มามิ๊ :D”

         ทันทีที่จบบทสนทนา รถก็ขับออกไปจากหน้าบ้าน ตรงนี้ที่ฉันกับเด็กแลกเปลี่ยนที่สุดแสนจะไร้เดียงสา (?) ทำไม ฉันถึงหงุดหงิดโดยไม่มีสาเหตุนะ

          ฉันเดินเข้ามาในส่วนของลานหน้าบ้านของเบทตี้ ที่ตรงนี้ไม่มีคน สงสัยคงจะจัดงานที่สวนหลังบ้านล่ะมั้ง บ้านยัยเบทนี่ก็ช่างโอ่อ่า หรูหราซะเหลือเกิน โดยเฉพาะวันนี้ ลูกปง ลูกโป่ง สายร้ง สายรุ้ง เต็มไปหมด >_< หน้าบ้านยังกับบ้านผีสิง ฉันว่าหลังบ้านก็คงไม่ต่างจากผับ จากบาร์ล่ะมั้ง -___-"

Betty’s 17^th Birthday Party

          ฉันว่าน่าจะปิดหมู่บ้านเลี้ยงเลยไหมเนี่ย ป้ายงานใหญ่ซะขนาดนี้ -3-

      E “แล้วเราจะไปทางไหนต่อ”

     E  “ฉันรู้น่า ตามมาเถอะ”

          ฉันเดินนำหน้าบรูคลินมาเรื่อยๆ เซาะแซะผ่านห้องนั่งเล่น ห้องครัว ห้องกินข้าว เสียงเพลง เสียงคน ก็เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเปิดประตูจากห้องกินข้าวออกไป ก็จะเป็นสวนหลังบ้าน และฉันก็เจอ...

     E  “แท่น แทน แท๊นนน มาจนได้นะจ๊ะ สาวเนลและพ่อหนุ่มบรูคลิน”

          โอโหยยยย นี่งานเลี้ยงหรืองานคานิวัลเนี่ยฮะ! จัดได้แปร๊ดสุดๆ เมื่อมองไปรอบๆ ฉันก็เห็นเพื่อนๆ ของห้องฉันรวมถึงบรีกับธัญญ่า และห้องอื่นๆ ที่เป็นเพื่อนกับเบท กระเทยอีก 2-3 นาง และ..โทเบีย

     E  “อ่ะนี่ ของขวัญของแกยัยเบท”

     E  “อันนี้ด้วย : )”

     E  “อุ๊ยตาย ขอบคุณทั้งสองเลยนะจ๊ะ”

          เบทถือกล่องของขวัญของบรูคลินและถุงตุ๊กตาของฉันไปไว้ที่โต๊ะศูนย์กลางหลังบ้าน

     E  “ไปๆ ไปหาอะไรกินกันเถอะ ไปดิ้น ไปแด๊ก อะไรก็ได้ คืนนี้จัดเต็ม ถ้าเบทไม่เป่า เราไม่กลับใช่ไหมทุกคนนนนน ^+++^”

          เบทหันไปตะโกนกับเพื่อนๆ ซึ่งก็มีผลตอบรับเลยทีเดียว -*-

          ฉันเลือกที่จะนั่งโต๊ะเดียวกับบรีและธัญญ่ารวมถึงโทเบีย ให้ตายสิ จะมาร่วมโต๊ะกับพวกฉันทำไมนะ ส่วนอีตาบรูคลินก็..ไปนั่งกับพวกจีจี้และเพื่อนผู้ชายจากห้องอื่นๆ อีกหลายคน

          “โตนนั้น ฉันก่อแบบตกใจม่ากๆ ฮ่าๆๆๆ”

          ธัญญ่าได้เล่าเรื่องแปลกๆ ที่เธอเจอเมื่อมาเหยีบประเทศไทยครั้งแรก มันเป็นความไร้เดียงสาบวกกับความตลก แต่ฉันไม่ตลกเลยอ่ะ -0-

          “ฮ่าๆๆ ธัญญ่า เธอควรไปยืนทอร์คโชว์ได้เลยนะ :D”

          โทเบียหัวเราะสมทบ

          “พวกเธออ่ะไม่รู้อะไร ตอนฉันอยู่บ้านนะ กรามแทบค้าง ธัญญ่าโคตรตลกเลยอ่ะ”

          “ฮ่าๆๆ”

          ธัญญ่าหัวเราะอีกครั้ง

          “เออนี่ พวกเธอจะเอาอะไรป่าว ฉันว่าจะไปหาอะไรมากิน”

          “ฉันขอสปายสีชมพูได้ป่ะ”

          “แหม เดี๋ยวนี้กินสปงสปายแล้วนะ ยัยบรี”

          “ฉันข่อข่าวผัดได้ไหม เธอถือได้ไหม เดี่ยวฉันไปช่วย”

          “ได้ๆ ไม่มีปัญหาจ้า ธัญ”

          “งั้นฉันไปด้วยดีกว่า ว่าจะไปหาอะไรกินด้วย”

          ฉันกับโทเบียลุกขึ้นพร้อมเดินไปยังโต๊ะศูนย์รวมอาหาร ด้วยความที่สนามหลังบ้านของยัยเบทนั่น(โคตร)ใหญ่ ไม่รู้จะเปิดเทนนิสคอร์ตหรือไงกัน -*- ฉันเลยต้องเดินไกลล่ะทีนี้

          “แล้ว เบทชอบของขวัญนั่นไหม”

          “ก็ไม่รู้สิ เห็นเธอรับจากมือฉันไป แล้วก็ไปวางที่โต๊ะใหญ่นั่น”

          “เหมือนกัน”

          “จะไปที่โต๊ะอาหารเหรอ ไปด้วยคนสิ”

     E  “อ้าว นายเองเหรอ พ่อหนุ่มเมกัน  งานเลี้ยงเป็นไงบ้าง”

          โทเบียทำท่าตกใจแถมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อเจอบรูคลิน

     E  “ก็ดี คัลเลอร์ฟูลดี”

     E  “เจ๋ง แต่ฉันว่าคงไม่เจ๋งเท่าปาร์ตี้แบบอเมริกันใช่ไหม”

     E  “คงงั้น แล้วนายล่ะโทเบีย พ่อหนุ่มสวีดิช ปาร์ตี้คงไม่เจ๋งเท่าที่เดนมาร์คใช่ไหม”

     E “ฉันเป็นพวกไม่ยึดติดน่ะ อยู่ที่ไหนก็ชอบที่นั่น”

     E “แน่ใจเหรอ ฉันขอให้นายอย่าหลอกสาวไทยแบบที่พ่อนายทำก็แล้วกัน”

          เอ่อ...ฉันว่างานนี้มีต่อย เพราะสองคนนี้หยุดเดิน และมองหน้ากันแบบจริงจัง ได้โปรดอย่าเลย T^T

     E  “เฮอะ” โทเบียยืนเท้าเอวพร้อมเบี่ยงหน้าไปข้างๆ E “พ่อไม่ได้หลอกแม่ฉันซะหน่อย”

      E “แน่เหรอเพื่อน อย่าลืมสิ เรื่องตอนเก่าเรายังเคลียไม่จบนะ”

          เรื่องเก่า? หมายถึงอะไรเนี่ย

     E  “เฮ้นี่ ฉันไม่รู้ว่าพวกนายกำลังหมายถึงอะไร แต่ขอร้องอย่าทะเลาะกันที่นี่ เพราะเรื่องอาจถึงอาจารย์ในโรงเรียนได้”

     E  “ใครหน้าไหนฉันก็ไม่สนทั้งนั้น ถ้าพี่ชายเธอยังพูดจากวนประสาทฉันอีก ฉันได้ต่อยหน้าพี่ชายเธอแน่ ”

     E  “ใครพี่ชายฉันยะ เขาไม่--”

     E  “มัวพร่ำอะไรอยู่เล่า เราจะไปเอาเครื่องดื่มมาดื่มที่โต๊ะอยู่ไม่ใช่เหรอ ไปเถอะธัญญ่ากับบรี คงรออาหารแย่แล้ว”

          โทเบียจับแขนฉัน แล้วเดินออกไปจากตรงนั้น

          ฉันไม่อยากจะพูดถึงเรื่องอะไรทั้งนั้น คนในงานเริ่มเยอะขึ้น ซึ่งมันทำให้เรื่องเมื่อกี้ แทบไม่มีใครสนใจเลยล่ะ แต่มันจะกลับเป็นผลเสียครั้งใหญ่ถ้าสองคนนี้ต่อยกันกลางงานล่ะก็ เรื่องถึงโรงเรียนแน่ๆ

          “ถ้าเธอไม่ชอบที่ฉันจับแขนเธอ ฉันขอโทษละกัน”

          โทเบียเดินเข้ามาตักข้าวผัดให้ธัญญ่า ข้างๆฉัน

          “ไม่เป็นไร”

          ฉันตักมันฝรั่งทอดใส่จานกระดาษ

          “เธอสวยมากเลยนะ วันนี้ รู้ไหม”

          สวย? นี่ฉันโดนชมหรือเนี่ย O^O

          ตายแน่ๆ

          อย่าแดงนะ -////-

          อย่าแดงสิ -//////////-

          ฉันห้ามมันไม่ได้ใช่ไหม -//////////////-

          โอเค แดงก็แดง -///- ฉันเดินไปหยิบขวดสปายดีกว่า เพื่อเบี่ยงเบนรอยแดงบนแก้มนั่น

          “ให้ฉันช่วยไหม”

          โทเบียยื่นมือมารับ

          “ไม่เป็นไร รีบๆ กลับโต๊ะเถอะ คนเยอะแล้ว”

          ฉันรีบเดินออกมาจากโต๊ะอาหาร พร้อมเอาอาหารที่หยิบมาไปวางไว้ที่โต๊ะของเรา

          คนเริ่มเยอะมากขึ้นทุกที น่าจะประมาณได้เกือบ 100 กว่าคนนะ นี่งานเลี้ยงของยัยเบทตี้หรืองานออสการ์กันแน่ แต่ละคนจัดเต็ม(โดยเฉพาะเจ้าของงาน) เว้นแต่เสียผู้ชายบางท่าน ที่ใส่กางเกงเจเจ ไม่ก็บ็อกเซอร์มา -3-

          บางคนก็เริ่มออกมาแดนซ์ บางคนก็เมาแล้ว บางคนก็เอาแต่กิน บรีกับธัญญ่าออกไปแดนซ์เรียบร้อย ฉันว่าสองคนนั้นเมาได้ที่แล้วล่ะ ดูแต่ละท่าเต้นของสองนางแล้ว... ส่วนในโต๊ะก็มีแค่ฉันกับโทเบีย …

          “ไม่เต้นหน่อยเหรอ”

         “ไม่อ่ะ ฉันไม่ถนัด”

          เมื่อนั่งอยู่กับที่ได้สักพัก เจ้าของงานก็บึ่งเข้ามาหาโต๊ะฉัน

          “ไม่เต้นหน่อยเหรอจ้ะ”

          “ก็อยากอยู่นะ แต่ผมไม่มีคู่อ่ะ”

          “แหม พูดแบบนี้วอนหาคู่ใช่ไหมจ้ะ โทเบีย”

          “ก็ทำนองนั้น”

          “แหม โทเบีย เรารู้นายไม่อยากเต้นกับเราหรอก ไม่ต้องมาพูดหยอกล้อกันเลย” เบททำท่าทางเขิน โอ้ยย ฉันล่ะเบื่อกับลีลาแม่นาง -*- “เออนี่ แกเห็นบรูคลินบ้างป่ะ ฉันเดินหาทั่วงานแล้ว ไม่เห็นจะมี”

          “ไม่อ่ะ อยู่ในห้องน้ำป่าว”

          “ไม่นะ ไม่มีอ่ะ หรือว่า...กลับบ้านไปแล้ว”

          “อย่าบ้าน่า นายนั่นอ่านภาษาไทยไม่ออกด้วยซ้ำ แค่ออกจากหมู่บ้านแกแล้วจะเลี้ยวซ้าย หรือเลี้ยวขวา นายนั่นก็ไม่รู้หรอก”

          “มะเหงกสิ ยุคนี้ สมัยนี้เขามีจีพีเอสนำทางย่ะ”

          “ช่างเหอะ กลับก็กลับ ฉันไม่ได้ว่าอะไร”

          มันก็จริง เค้าหายไปไหนนะ นายนั่นคงไม่อัจฉริยะจำทางกลับบ้านได้ซะด้วยสิ

          เมื่อบรีกับธัญญ่ากลับมานั่งที่โต๊ะ โต๊ะก็มีเสียงอึกทึกขึ้นมาอีกครั้ง สองคนนี้ท่าจะไปไกลแล้วนะ O3o

      E “อ้าว เฮ้ บรูคลิน นายไปไหนมาเนี่ย เอ่อ...แล้ว ใครชวนยัยนี่มาไม่ทราบยะ”

          เสียงเบททำให้ฉันต้องหันหลังกลับไปมองที่เจ้าตัว บรูคลินกับเชลลี่ คำถามเข้ามามากมายในหัว

1.            บรูคลินไปไหนมา    

2.            แล้วยัยเชลลี่มาด้วยทำไม

3.            แล้วทำไมสองคนนี้มาพร้อมกัน

      E “นายไปไหนมาน่ะ”

          ฉันถามบรูคลิน พร้อมมองหน้าเชลลี่ด้วยความงุนงง

      E “เชลลี่ เธอเบื่อน่ะ เธอหนีออกมาจากบ้านเพื่อไปห้าง แต่เธอก็หลงจนได้ เธอเมสเสจมาหาฉันเพื่อขอความช่วยเหลือ”

      E “ก็แหงสิ อันที่จริง ยัยโฮสซิสสุดเห่ยของฉัน บอกจะพาไปเที่ยววันนี้ แต่ที่ไหนได้ เธอพาฉันไปที่ตึกที่มีแต่ที่กวดวิชา ขอโทษนะ ฉันอยากไปช็อปเสื้อผ้า ไม่ได้อยากไปช็อปความรู้เคมี อะไรเทือกนั้น โฮสซิสฉันเห่ยที่สุดในสามโลกเลย เธอลงคอร์สเรียนพิเศษไว้มากกว่า 5 ที่! ถ้าฉันเป็นเธอนะ ฉันจะได้ขึ้นชื่อว่า ไอน์สไตน์ 2 ของโลกในอีกสิบปีแน่!! ”

           เธอพูดพร้อมใส่อารมณ์ ท่าไม้ลายมือเต็มที่ สมกับเป็นผู้ดีแห่งฝรั่งเศสจริงๆ -..-

     E  “จะเป็นอะไรไหม ถ้าเบทตี้จะให้เธอเข้าร่วมงานนี้ด้วย”

          บรูคลินพูดด้วยท่าทางอ่อนหวาน

     E  “เอ่อ...คือ...ได้สิ ได้สิจ๊ะ ไม่เป็นปัญหาหรอก ฮี่ๆๆ ^++^”

          ฉันรู้สึกถึงความไม่เต็มใจพูดของยัยเบท -*- จริงๆ นะ

     E  “อ้าว โทเบีย ธัญญ่า ดีใจที่ได้เจออีกครั้ง ฉันรู้สึกอบอุ่นทุกทีที่เจอคนบ้านเดียวกัน ทวีปเดียวกันน่ะ”

          เชลลี่เดินเข้าไปจับมือทักทายกับโทเบียและธัญญ่า

          ทันใดนั้นความเงียบก็เข้ามาปกคลุมอีกครั้ง สายตาทุกคนมองไปที่ฟลอร์เต้นรำ เอิ่ม.. นี่พวกเธอไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยเหรอ หมดเรื่องคุยกันแล้วหรือไงฮะ >_<

     E  “เพลงช้าแล้ว อยากเต้นไหม”

           ทุกคนหันหน้าไปหาโทเบีย

     E  “เอ่อ โทษทีพวก ฉันพูดกับเนลน่ะ”

          โทเบียพูดพร้อมแสยะยิ้มให้บรูคลิน เขาเดินมาหาฉันและพูดว่า...

     E  “ได้โปรด เต้นกับฉันเถอะ”

          เอ่อ... นี่เหมือนฝันเลยแฮะ เขายืนตรงหน้าฉัน มือซ้ายไขว้หลัง มือขวาผายหน้ามาทางฉัน คือ... โมเม้นท์นี้ขอฟินก่อนได้ป่ะ กรี๊ดดดดด  >_<

     E  “แหวะ น้ำเน่า ”

          เชลลี่สบถ พร้อมทำท่าจะอ้วก

          “ตกลงเลย นังเนล ถ้าแกไม่ ฉันรับแล้วนะ O^O”

          เบทกระแทกฉันทีนึงพร้อมพูดแบบกัดฟัน

     E  “เร็วสิ ฉันเมื่อยนะ :P ”

     E  “อะ..โอเค”

          อ๊ายยย ว่าก็ว่าเถอะ ฉันวางมือข้างซ้ายไปบนฝ่ามือขวาของเขาแล้วอ่ะ ปฏิเสธก็คงไม่ได้แล้วสินะ -/////-

          เราเข้ามาในฟลอร์เต้นรำแล้ว ฉันไปไม่ถูกเลยอ่ะ เต้นก็ไม่เป็น นี่ครั้งแรกเลยนะ

          มือฉันเริ่มหายสั่น ใจฉันเริ่มเข้ากับสถานการณ์แล้ว วินาทีนั้นทำให้ฉัน ได้ยินเสียงเพลงอย่างชัดเจน

You by the light is the greatest find In a world full of wrong you're the thing that's right

[เธอ คือการค้นพบที่ยิ่งใหญ่ด้วยแสงสว่าง ในโลกที่เต็มไปด้วยความผิดพลาด เธอคือสิ่งเดียวที่ถูกต้อง]

Finally made it through the lonely to the other side

[ในที่สุดก็ผ่านพ้นความโดดเดี่ยวมายังอีกฟากแล้ว]

You said it again, my heart's in motion Every word feels like a shooting star

[เธอพูดอีกครั้ง แล้วหัวใจฉันมันก็เริ่มเคลื่อนไหว ทุกๆคำพูดนั้นเหมือนกับดาวตก]

I'm at the edge of my emotions Watching the shadows burning in the dark,

[ฉันอยู่ที่สุดขอบของอารมณ์แล้ว เฝ้ามองเงามืดลุกเป็นไฟในความมืดมิด]

And I'm in love and I'm terrified. For the first time and the last time In my only life.

[และฉันก็ตกหลุมรัก และหวาดกลัวไปพร้อมๆกัน เป็นครั้งแรก และครั้งสุดท้าย ในชีวิตเพียงหนึ่งเดียวของฉัน]

          ฉันรู้สึกได้ว่าเราอยู่จุดกึ่งกลางฟลอร์เต้นรำ เราคือศูนย์กลางของงานนี้ ทันใดนั้นเราได้หยุดเท้าลงพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

          “ทำไม”

          “ก็แบบนี้ไง”

          ทันทีที่พูดจบ โทเบียได้โค้งตัวลงมาหาฉัน และหน้าของเขาใกล้ฉันเข้ามาเรื่อยๆ เขาจะทำอะไร?  จูบฉันงั้นเหรอ? ตามนิสัยของฉัน ฉันต้องตบหน้าเขาและด่าเขาไปแล้ว แต่ทำไมฉันยังอยู่เฉยๆ ไม่ทำอะไรอีกล่ะ

          โทเบียได้ประกบริมฝีปากของเขาลงบนริมฝีปากของฉัน ฉันรู้สึกได้ถึงความอุ่นของริมฝีปากเขา มันช่างอบอุ่นจริงๆ วินาทีนี้ ฉันไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น ถึงแม้ว่าฉันจะได้ยินเสียงฮือฮาจากคนรอบข้างก็เถอะ

          โทเบียถอนจูบออกจากฉันอย่างแผ่วเบา และเขาพูดอย่างอ่อนโยนว่า...

          “Will you be my girlfriend?” 




_______________________________________________________________
ขอบคุณรูปภาพจาก www.tumblr.com
ขอบคุณธีมจาก  G Minor!
เพลงเต้นรำ : Terrified - Katharine McPhee
 

G  Minor!