คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่6 ความลับ [100%]
อุ้มรักกับดักหัวใจ
KYUHYUN X SUNGMIN
บทที่่6 ความลับ
ซองมินงัวเงียตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ เขาเอื้ยวตัวมองนาฬิกาที่หัวเตียงก็พบว่าสายมากแล้ว ปกติซองมินไม่เคยตื่นหลัง10โมงเลยด้วยซ้ำ สงสัยเป็นเพราะอาการแพ้ท้องเมื่อวานแน่ๆ ที่ทำให้ซองมินอ่อนเพลียได้ขนาดนี้ หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว ซองมินก็นั่งรับประทานอาหารเช้ากึ่งเที่ยงง่ายๆคนเดียว เป็นเพราะคยูฮยอนไม่ได้อยู่ด้วย ข้าวปลาอาหารที่ซองมินทำจึงเป็นแค่ข้าวผัดไข่ง่ายๆเท่านั้น...ไม่รู้ว่าคยูฮยอนจะกลับมาเมื่อไหร่ อีกสามวันก็จะมีนัดตรวจครรภ์กับคุณหมอแล้วนะ....น่าแปลก!! ซองมินที่ชินชากับการใช้ชีวิตอยู่คนเดียว กับต้องการใครสักคนที่เขารู้สึกสบายใจ อยู่ข้างๆ
ออดดด. ออดดดด
เสียงกดออดที่หน้าประตูดังขั้น ทำให้ร่างบางที่นั่งเคี้ยวอาหารอยู่เพลินๆหลุดจากภวังค์ แล้วเดินไปเปิดประตู
เป็นคยูฮยอนนั่นแหละที่กลับมาเอาซะ11โมงกว่าแล้ว ความจริงแล้วเขามีกุญแจสำรองอีกดอกนึง แต่ใช้วิธีกดออดเรียกซองมินมาเปิดประตูน่าจะดีกว่า อย่าน้อยจะได้รู้ว่า แม่ของลูก ยังอยู่สุขสบายดี
“อ้าว..คุณคยูฮยอน”
“เป็นยังไงบ้าง เมื่อคืนนอนหลับสบายดีไหม เวียนหัวเหมือนเดิมไหม ผมแวะซื้ออาหารบำรุงมาให้อีก เห็นว่าใกล้จะหมดแล้ว” คยูฮยอนพูดเป็นชุด ไม่รอให้ซองมินตั้งตัว สายตาก็มองร่างบางที่ตอนนี้มีท้องนูนๆออกมาเล็กน้อยในชุดคลุมท้องสีครีม อย่างโล่งใจ หวังว่าตอนที่เขาไม่อยู่ซองมินคงจะดูแลตัวเองอย่างดีนะ
“เอ่อ...ผมว่าคยูฮยอนมาเหนื่อยๆ อีกอย่างก็มีแขกมาด้วย เชิญเข้ามาก็ฮะ” ซองมินพูดกับร่างสูงที่คุ้นเคย แต่สายตากลับมองเลยหัวไหล่คยูฮยอนไปข้างหลัง ใบหน้าหล่อคมที่คล้ายกับคยูฮยอนไม่น้อย แต่แตกต่างกันที่แววตาที่ดูจะขี้เล่นยิ่งกว่า ยืนยิ้มเฉ่งโบกมือให้ซองมิน
“หืม..ใครมาด้วย?” คยูฮยอนหันหลังไปก็แทบทรุด เมื่อความลับมันไม่ได้กลายเป็นความลับอีกต่อไปแล้ว และแถมคนที่ดันมาล้วงความลับของเขาดันเป็นไอ้....
“มินโฮ!!!!”
“โอ๊ะ..นี่ผมเดาถูกจริงๆหรือเนี่ย!!!” มินโฮยืนยิ้มแฉ่ง ล้อลเยนคยูฮยอนเสียงดัง
“แก..แกมาได้ไง”
“อ้าววว..ผมก็ตามพี่มาไง..แหนะๆ เดี๋ยวนี้ริอาจมีความลับกับคุณพ่อคุณแม่แล้วหรอ” มินโฮยังไม่หยุดพูดกวนประสาทคยูฮยอน สายตาที่ดูกลุ้มกริ่ม มองซองมินสลับกับคยูฮยอนไปมาอย่างมีเลศนัย การกระทำแกล้งกวนโอ๊ยของน้องชายยิ่งทำให้คยูฮยอนเดือดจัด ซองมินที่เห็นท่าไม่ค่อยดีจึงรีบพูดแทรกขึ้น
“เอ่อ..เอาเป็นว่าอย่าเพิ่งเถียงกันตรงนี้เลยนะฮะ เข้าไปคุยกันในห้องดีกว่า” พูดเสร็จก็เปิดประตูให้กว้างขึ้น มินโฮที่เห็นกิ๊กของพี่ชายยินดีต้อนรับจึงเดินลอยหน้าลอยตาเข้าไปเป็นคนแรก ทิ้งคยูฮยอนกับซองมินยืนมองหน้ากันอย่างจนปัญญา
“นั่นน้องชายผมเอง....คุณอยู่เฉยๆไว้ เดี๋ยวผมจัดการเอง ....ไป เข้าห้องเถอะ” พูดอย่างเหนื่อยใจ แต่ก็เดินเข้ามาประคองซองมินให้เดินเข้าไปในห้องพร้อมกัน
แม้คยูฮยอนจะบอกว่าให้วางใจได้ก็เหอะ แต่สำหรับซองมินแล้ว เหมือนตัวเองกำลังเป็นผู้ร้ายหนีคดีที่เตรียมโดนไต่สวนเลย .... งานนี้แย่แน่ๆ
30***
บรรยากาศในคอนโดตอนนี้ดูจะเย็นยะเยือกชวให้เสียวสันหลังไม่น้อยสำหรับซองมิน เขารีบเก็บกวาดจานข้าวที่เพิ่งกินไปได้เพียงแค่ครึ่งเดียวให้เรียบร้อย แล้วจัดแจงเตรียมของว่างและน้ำไปให้มินโฮ ช่วงที่อยู่ในครัวก็ได้ยินเสียงเถียงกันของ2พี่น้องลอยมา ให้หวั่นใจอยู่เรื่อยๆ ไม่รู้ว่าคยูฮยอนจะรับมือกับน้องชายได้หรือปล่าวนะ
“ตายแล้วๆๆๆ...นี่พี่สะใภ้ท้องอยู่นะเนี่ย ทำไมพี่ใหญ่ถึงใช้งานได้ลงคอ ดูสิเนี่ย ไม่ไหวจริงๆ” แกล้งลอยหน้าลอยตาพูดเหน็บแนมพี่ชายของตนที่ตีหน้าเข้มอยู่ข้างๆ พลางยื่นมือไปรับถาดน้ำมาจากซองมิน
“พี่ใหญ่นี่ไม่ไหวจริงๆเลยนะครับ พี่สะใภ้ก็หน้าเด้กกก..เด็ก อย่างนี้พี่ชายผมจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์รึปล่าวเนี่ย”
“............” ซองมินไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ก้มหน้างุดๆ พวงแก้มขาวขึ้นสีแดงขึ้นเล็กน้อย
“ปากเสีย...แกหุบปากไปเลย”
“เอ้า!! ได้ไงกัน ที่ผมพูดเนี่ยก็หวังดี ไม่อยากเห็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงกลายเป็นเฒ่าหัวงูหรอกนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“ไอ้น้องเวร” เมื่อเห็นคยูฮยอนเริ่มหมดความอดทน ซองมินที่ยืนอยู่นิ่งๆ ฟังเงียบอยู่นาน จึงพูดแทรกขึ้น
“เอ่อ..ความจริงแล้วคุณมินโฮกำลังเข้าใจผิดอยู่นะฮะ...ผมกับคุณคยูฮยอนเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ผมเป็นแค่คนใช้เฉยๆ พอดีเกิดโชคร้าย แล้วได้คุณคยูฮยอนช่วยเอาไว้ คนที่ทำจริงๆหน่ะ หนีไปแล้วครับ” คยูฮยอนเมื่อได้ยินซองมินเล่าความเท็จเพื่อหวังโกหกมินโฮก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจ ถึงแม้เขาจะไม่ใช่คนใจดีอะไร แต่ก็ไม่เคยคิดจะกดซองมินขนาดนั้น
“ซองมิน นี่คุณพูดเรื่องอะไรกัน” คยูฮยอนหันไปฉุดมือซองมินให้มานั่งข้างๆ พร้อมกับโอบกระชับร่างบางเอาไว้
“คุณเลิกดูถูกตัวเองได้แล้ว ตอนนี้เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน ห้ามคุณพูดอะไรอย่างนี้ออกมาเด็ดขาดเลยนะ ไม่งั้นผมจะโกรธจริงนะ รู้ไหม หืม”
เลี่ยน น่ากลัว เลี่ยนมาก!!!!!
“เอ่อ..คุณซองมินครับ ผมก็ไม่ใช่พวกผู้ร้ายในละครนะ ผมไม่ขัดขวางความรักของคุณกับพี่ใหญ่หรอก” มินโฮที่เห็นพี่ชายทำท่าทางเลี่ยนๆแบบนั้นก็ทนไม่ไหว เลยต้องขอออกตัวก่อนที่เรื่องจะเลยเถิดไปกว่านี้
“ขอบคุณมากฮะ คุณมินโฮ” ซองมินก้มหัวให้มินโฮเล็กน้อย พร้อมกับส่งยิ้มให้ รอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของคนที่นั่งอยู่ข้างๆกระตุกวูบไหวโดยไม่รู้ตัว
“ไม่ต้องไปขอบคุณมันหรอกซองมิน..หมอนี่มันน้องผม ความจริงก็อายุพอๆกับคุณนั่นแหละ” คยูฮยอนที่ยังไม่ปล่อยซองมินออกจากออ้อมกอดพูดขึ้นยิ่มๆ
“จริงเหรอเนี่ย ซองมินอายุเท่าผมหรอ ...หน้าเด็กขนาดนี้ นึกว่าเป็นเด็กม.ปลายเสียอีก”
ดูเหมือนว่ามันจะผ่านไปได้ไม่ยากนักสำหรับซองมินกับการไต่สวนของมินโฮ ตลอดเวลาที่2พี่น้องนั่งคุยกันอย่างออกรส ซองมินก็ได้แต่นั่งฟังยิ้มๆอยู่ข้างๆคยูฮยอนเงียบๆ อยากจะลุกไปเข้าห้องน้ำก็ไม่ได้ ก็ตอนนี้คยูฮยอนยังนั่งโอบเขาอยู่เลยนี่นา
“จะว่าไป ทำไมไม่บอกคุณพ่อคุณแม่ไปตรงๆหล่ะ ถึงพี่สะใภ้จะเป็นผู้ชาย แต่หน้าาตาน่ารัก ขนาดนี้ ผมว่าคุณพ่อคุณแม่ท่านไม่ว่าอะไรหรอกนะ”
“ซองมินยังไม่พร้อม ฉันอยากให้แกช่วยเก็บเป็นความลับ” คยูฮยอนกำชับเรื่องสำคัญกับมินโฮ แม้เขาจะไม่ได้เล่าเรื่องแผนแม่อุ้มบุญอะไรนั่นให้น้องชายฟัง แต่ก็อยากให้เรื่องนี้เป็นความลับอยู่ดี
“ถ้าเพื่อซองมินและหลานในท้องหล่ะก็..ผมไม่พูดแน่นอน แต่ถ้าเป็นพี่ใหญ่นี่สิ อืมม.....ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ”
“แกจะเอาอะไร” คยูฮยอนชักเริ่มรู้สึกถึงบรรยากาศไม่ชอบมาพากลซะแล้วสิ
“ช่วงนี้บริษัทของผมมันเงียบๆหล่ะสิ...ถ้า....”
“โอเค ..ฉันจะส่งงานโฆษณาตัวใหม่ไปให้ แกทำได้ไหมหล่ะ”
“โอ้ววว แน่นอน ขอรับ ผมจะทำงานโปรเจ็คนี้ให้ดีที่สุด ไม่ให้ขาดทุนเลย พี่ใหญ่ไม่ต้องห่วง”
“ขาดทุนกับผีแกสิ...เงินลงทุนก็เงินชั้น”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า พี่สะใภ้นี่เป็นตัวนำโชคให้ผมแท้ๆ ดูสิเจอกันครั้งแรกยังให้โชคผมขนาดนี้” ซองมินได้แต่หัวเราะกับความกวนประสาทของมินโฮ ดูๆแล้วก็ไม่มีพิษมีภัยอะไร เขาก็วางใจ ...ไม่นานมินโฮก็ขอตัวกลับ พร้อมกับสัญญาเสียแม่นมั่นว่าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ
“ยังไงเรื่องก็มาถึงขนาดนี้แล้ว คุณคงต้องเล่นเป็นแฟนผมซะหน่อย หวังว่าคงไม่ว่าอะไรนะ” เมื่อส่งมินโฮกลับแล้ว คยูฮยอนก็เดินมาวางมาดเป็นคุณชายอยู่ที่โต๊ะทำทำงานอีกครั้ง
“ผมไม่ว่าอะไรหรอกฮะ...กลัวว่าคุณจะอึดอัดมากกว่า”
“ไม่หรอก....แล้วนี่คุณเป็นยังไงบ้าง ยังไม่ตอบผมเลยนะ ปวดหัวตรงไหนอีกไหม”
“ผมสบายดี..คุณควรห่วงเรื่องน้องชายจะดีกว่านะฮะ ..คุณไม่ต้องห่วงผมหรอก”
“คุณวางใจเถอะ..ผมจะส่งคนไปทวงงานมันทุกอาทิตย์เลย”
มาต่อให้เเล้วนะคะ
หายไปเสียนาน มาลงช้าให้1วัน อย่าว่ากันนะ เพราะกลับมาเเล้วเหนื่อยมากๆๆๆๆๆ
พิมพ์ไปก็รู้สึกป่วงๆ555 ความจริงพล๊อตมันสนุกกว่านี้นะ ม่ายยย ชั้นทำไม่ได้ เห็นคนมารอเเล้วดีใจจังเลยอ๊า
(อ้อ เร็วๆนี้ไรเตอร์มีของมาขาย เเค่นี้เเหละ จบ!!!)
ความคิดเห็น