ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่4 กับดักแสนหอมหวาน [100%]
อุ้มรักกับดักหัวใจ
KYUHYUN X SUNGMIN
บทที่4 กับดักเเสนหอมหวาน
เป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว ตอนนี้ซองมินกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องของเขา วันนี้งานที่บ้านไม่ค่อยมีอะไรให้ทำเท่าไหร่ เพราะคุณซีวอนไปต่างประเทศ และคุณหนูซูยองก็กำลังปาร์ตี้อยู่กับเพื่อนๆ สงสัยวันนี้คงจะกลับดึกเป็นแน่
ครืดด ครืดด
เสียงโทรศัพท์มือถือของร่างบางดังขึ้น ใครกันนะโทรมาเอาป่านนี้ ปกติโทรศัพท์เครื่องนี้แทบจะไม่มีสายโทรเข้าด้วยซ้ำ นิ้วมือเรียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เป็นคุณหนูนี่เองที่โทรมา
“สวัสดีครับคุณหนู”
“ซองมิน..นายนอนรึยัง??” เสียงปลายสายที่ฟังดูร้อนรนยังไงชอบกล เอ่ยถาม
“ยังหรอกฮะ..คุณหนูมีอะไรรึปล่าว” แปลกจริง ตอนนี้น่าจะปาร์ตี้สนุกอยู่กับเพื่อนแท้ๆ แต่ทำไมยังโทรมาอีกนะ
“ดีจริง...พอดีฉันเผลอทำไวน์หกใส่ชุด นายช่วยขึ้นไปบนห้องแล้วหยิบชุดมาให้ฉันที่โรงแรมหน่อยนะ”
“เอ่อ..แล้วคุณหนูอยากได้ชุดแบบไหนฮะ”
“แบบไหนก็ได้ ...ฉันเชื่อรสนิยมนายหน่ะ”
“ได้ครับ แล้วผมจะรีบไป”
“เอ่อ..เดี๋ยวก่อนๆๆ ไม่ต้องขี่มอเตอร์ไซค์มานะ ให้คนขับรถที่บ้านมาส่งเลย...ฉันรีบ”
หลังจากวางสายจากซูยอง ซองมินก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าของตน แล้วรีบขึ้นไปบนห้องของผู้เป็นพี่สาว เขาเลือกชุดอยู่ไม่นาน ก็ตัดสินในหยิบเดรสลูกไม้สั้น สีดำพับใส่ถุงกระดาษ แล้วรีบวิ่งไปหน้าบ้านที่คุณลุงคนขับรถรออยู่
“นั่งข้างหลังก็ได้นะครับคุณหนูซองมิน” ลุงคนขับรถแกล้งแหย่ซองมินเล่นด้วยความเอ็นดู ไม่มีใครอยู่แบบนี้จะพูดอะไรก็ไม่มีใครว่า ความจริงแล้วซองมินควรนั่งข้างหลังในฐานะลูกชายของบ้านตระกูลชเวด้วยอีกคนนะ
“ลุงก็พูดไปเรื่อย...ผมไม่กล้าหรอก รีบไปเถอะฮะ เดี๋ยวคุณหนูจะรอนาน” ซองมินพูดยิ้มๆแล้วเปิดประตูรถนั่งข้างหน้าข้างคนขับ เขาไม่บ้ายุตามคำพูดของลุงหรอกนะ คนเรามีวาสนาต่างกันเสมอ และวาสนาของซองมินก็เป็นได้แค่เด็กรับใช้ในบ้านตระกูลชเวเท่านั้น ขนาดเป็นลูกแท้ๆยังไม่ได้ใช้นามสกุลเดียวกับพ่อตัวเองเลย
เมื่อมาถึงโรงแรม ซองมินก็กล่าวขอบคุณลุงขับรถ ลุงแกขอให้ซองมินกลับเอง เพราะตนต้องไปทำธุระให้คุณชายต่อ ค่ารถแท็กซี่ให้นำไปเบิกที่ซูยองได้เลย ซึ่งซองมินก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร
มาถึงล็อบบี้โรงแรมก็รีบโทรหาคุณหนูทันที เธอบอกเลขที่ห้องพักกับซองมินแล้วให้ขึ้นมาหาเลย ระหว่างอยู่ในลิฟต์ซองมินก็ได้แต่คิดเรื่อยเปื่อย แปลกใจไม่น้อย ทั้งๆที่มีงานปาร์ตี้ที่โรงแรม แต่ทำไมถึงเงียบเชียบอย่างนี้ คิดได้ไม่นานสองขาก็พาร่างบางมาถึงที่หมายเสียแล้ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ไม่นานเกินรอ ซูยองก็เปิดประตูห้องให้ซองมินเข้าไป
“นี่ครับคุณหนู ชุดที่เอามาให้..คุณหนูรีบเข้าไปเปลี่ยนเถอะฮะ เดี๋ยวจะไม่ทันปาร์ตี้นะ” ซองมินกล่าวและยื่นถุงเสื้อผ้าให้
“โอเค..ขอบใจมากนะ นายมาเหนื่อยๆ ดื่มก่อนสิ”ซูยองยื่นแก้วพันซ์สีสดให้ซองมิน พร้อมรอยยิ้มที่แสดงความปราถนาดีต่อน้องชายคนนี้สุดซึ้ง(ก็เท่าที่จะแสดงได้อ่ะนะ)
“รอแป็บนึง เดี๋ยวฉันขอเปลี่ยนชุดก่อน “ซูยองเข้าไปในห้องนอน ปล่อยให้ซองมินนั่งรอที่โซฟาข้างนอกพร้อมแก้วพันซ์แก้วนั้น ร่างบางไม่เคยดื่มมาก่อน แต่ยอมรับเลยว่าการที่รีบมาเนี่ยก็รู้สึกเหนื่อยและคอแห้งไม่น้อย ถ้าจิบซักนิดคงจะไม่เมาหรอกมั้ง
อืม...อร่อยดีแฮะ แอลกอฮอลล์ไม่เยอะ คุณหนูนี่ชั่งมีรสนิยมจริงๆ
ผ่านไป10นาที
15นาที
ครึ่งชั่วโมงแล้ว
ทำไมช้าจังเลย ทั้งๆที่ปาร์ตี้ค้างอยู่แท้ๆ ไม่น่าจะทิ้งมานานขนาดนี้ ไม่รอช้าซองมินก็เดินไปเคาะประตูห้องทันที
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“คุณหนูครับ..เสร็จรึยัง”
“.......”
เงียบ... ไม่มีเสียงใดๆตอบมา
“เอ่อ..คุณหนูครับ” ทั้งเคาะ และตะโกนเรียกเสียงดังก็ไม่มีเสียงใดๆจากอีกฝั่งของบานประตูตอบกลับมา มือเรียวจึงลองบิดที่ลูกบิดประตูเพื่อจะเข้าไปดูข้างใน
“เอ๊ะ..ประตูไม่ได้ล็อคนี่” ดีจริง เห็นเงียบไปนาน เกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูรึปล่าวก็ไม่รู้
ร่างบางเปิดประตูก็พบกับห้องที่มืดสนิท เอ๊ะ..เข้ามาแล้วทำไมถึงไม่เปิดไฟนะ ไม่รอช้า ซองมินเดินเข้ามาในความมืด คลำหาสวิตซ์ไฟทันที
เจอแล้ว... นิ้วเรียวเปิดไฟในห้องพักหรูของโรงแรม
“คุณคยูฮยอน!!!!” ตายจริงทำไมคุณคยูฮยอนถึงมานอนอยู่บนเตียงในสภาพแบบนี้ได้ ร่างสูงที่มีมัดกล้ามแบบชายหนุ่มนอนเปลือยท่อนบนอยู่บนเตียง ให้ตายเหอะ..ผู้ชายคนนี้ตกลงเป็นพวกชอบโชว์จริงๆใช่ไหม
“แล้วคุณหนูหล่ะฮะไปไหน ทำไมคุณถึงอยู่คนเดียวได้หล่ะ?” ซองมินเอ่ยถามด้วยความสงสัย เขาสำรวจในห้องน้ำก็ไม่พบซูยองเลย จะมีก็แต่คยูฮยอนที่นอนถอดเสื้อ สภาพเหมือนคนป่วยแบบนี้
“เอ่อ... ปะ..เป็นอะไรไหมฮะคุณ” บางทีพี่เขยอาจจะป่วย ร่างบางเลยตัดสินใจเดินเข้ามาใกล้เตียงอีกครั้ง ใบหน้าหล่อเหมือนกำลังทรมานกับอะไรบางอย่าง เม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มไปหมด แล้วกับอาการหอบหายใจแรงแบบนี้ ต้องไม่สบายแน่ๆเลย
“ชะ..ช..ช่วยด้วย” คยูฮยอนหรี่ตาขึ้นมอง พูดออกมาด้วยความยากลำบากซูยองเรียกเขามาเจรจาเรื่องแถลงข่าวการถอนหมั้น เมื่อกี้ยังอยู่กับซูยองแท้ๆ แต่ทำไมตอนนี้ถึงเป็นนายน้องชายหน้าหวานนี่ได้
“ช่วย??....ช่วยยังไง”
“โทร..อึก...โทรหาเลขาผมให้ที” ร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงดูทุรนทุรายมาก ให้ตายเถอะ ทำไมต้องมาเกิดอาการอย่างนี้ตอนนี้ด้วยนะ
“แล้วเบอร์อะไรหล่ะฮะ” ซองมินถาม เขาดูจะเห็นใจคนป่วย(?)ที่นอนอยู่บนเตียงไม่น้อย
“ดูมือถือฉันในกระเป๋าเสื้อตรงโน้นให้ที” คยูฮยอนพยายามข่มตาตัวเองให้หลับลง ไม่ได้นะ อย่า อย่า อย่า
“ไม่มีเลยฮะ” ซองมินที่ลองค้นดูในกระเป๋าเสื้อเชิ้ตที่วางกองอยู่ข้างเตียงก็ไม่พบ
“งั้นดูในกางเกง” กางเกงงั้นหรอ ก็ตัวเองใส่อยู่แท้ๆทำไมไม่หานะ ซองมินได้แต่เงอะงะไม่กล้า
“เร็วๆซี่!!!!”
“อ่อ....อื้มม” เป็นเพราะเป็นห่วงคนป่วยหรอกนะเนี่ย เลยทำ
ซองมินขึ้นมานั่งบนเตียงข้างๆร่างสูงที่นอนกระสับกระส่ายอยู่ มือเรียวบางล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง... ลึกเขาไป...ไม่มีนี่
ฝ่ายคยูฮยอน ที่ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองคิดถูกหรือผิดกันแน่ที่ใช้ให้ร่างบางเอามือเข้ามาซุกซนแถวๆต้นขาตัวเองแบบนี้
“อ๊ะ!! เจอแล้ว” ซองมินร้องขึ้นอย่างดีใจ เมื่อคว้าเจอกับสิ่งที่คิดว่าเป็นโทรศัพท์ ว่าแต่ ทำไม?เครื่องนี้ถึงได้ดูใหญ่ๆ ยาวๆ แข็งๆ ชอบกล
“อึก!!.” คยูฮยอนเบิกตาโพลง เมื่อมือซุกซนนี้ ได้คว้าบางอย่างเข้าให้ซะแล้ว
“ซองมิน..” เสียงเข้มเรียกขึ้น
“อ๊ะ!!” มือหยาบจับต้นแขนร่างบางแล้วพลิกให้ตนเป็นฝ่ายอยู่ด้านบนแทน รวดเร็วมาก เร็วเสียจนซองมินตามไม่ทัน
“ทนหน่อยแล้วกันนะ ฉันรับผิดชอบเอง”
อุ๊บส์!!
*******nc---***********
ค่ำคืนแสนหอมหวานของคยูฮยอนและซองมินดำเนินต่อไปจนเกือบฟ้าสาง ไม่รู้ว่ากี่รอบ ...ซองมินไม่ได้นับ เขาเพียงแต่ยอมให้คยูฮยอนตักตวงความสุขให้เต็มที่ จนร่างสูงพลิกนอนหลับหอบหายหายใจข้างๆเขาด้วยความเหนื่อยอ่อนไม่แพ้กัน
“ตอนนี้ผมเหนื่อยมาก....ขอนอนก่อน..เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าค่อยว่ากัน”คยูฮยอนเอ่ยบอกเสียงแหบพร่า ก่อนจะปิดเปลือกตาและนอนหลับไป
เหลือเพียงแต่ซองมินที่นอนลืมตาแป๋วจ้องเพดาน ด้วยความรู้สึกที่ยากจะเข้าใจ เหตุการณ์เมื่อหลายชั่วโมงที่เกิดขึ้นนี่อะไรกัน ..เขากำลังฝันไปใช่ไหม ทำไม..ทำไม?คุณคยูฮยอนถึงต้องมานอนกับเขาด้วย เกิดเรื่องอะไรขึ้น?.. แต่ไม่ว่าจะขบคิดถึงปัญหามากมายแค่ไหน ทางออกก็ไม่มีเลย ซองมินไม่ใช่คนรวยอะไร เกิดเรื่องเสียหายอย่างนี้กับคุณชายโจว ตัวเองก็มีแต่จะเสีย ได้ยินมาว่าผู้ชายคนนี้เป็นพ่อค้าหน้าเลือด ถ้าเขาคิดว่าซองมินเป็นฝ่ายเริ่มก่อนหล่ะ จะทำยังไงได้
คิดได้ดังนั้นก็ตัดสินใจพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น เจ็บไม่น้อยเลย...กับการกระทำอันรุนแรงที่ได้รับ ซองมินลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าอย่างทุลักทุเลไปทั้งน้ำตา ก่อนออกจากห้องเขาหันไปมองเสี้ยวใบหน้าของอีกฝ่าย ด้วยความรู้สึกที่ยากจะเข้าใจ
หวังว่าคงไม่ได้เจอกันอีกนะครับ..คุณคยูฮยอน
เที่ยงวันแล้ว..คยูฮยอนลืมตาตื่นด้วยอาการสะลึมสะลือ ภาพความหอมหวานของเลือนร่างที่เขาพรมจูบยังจำได้แม่นอยู่ในหัว เมื่อคืนก็ล่อไปซะหลายรอบ แรกๆซองมินดูจะอายๆเล็กน้อย แต่รอบหลังๆนี่สิอยู่ๆก็คึกคักเป็นปลากกระดี่ได้น้ำ...หรือจะโดนวางยาเหมือนกัน
มือหนาปัดป่ายไปทั่วเตียง แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า เอ๊ะ!!หรือจะอยู่ในห้องน้ำ ร่างสูงก้าวขาลงจากเตียง กองเสื้อผ้าที่ยับย่นเหลือเพียงแค่ส่วนของเขา ในห้องน้ำก็ไม่มี หายไปไหน หรือว่าจะหนีไปเพราะกลัวความผิด เด็กดีๆอย่างซองมินจะร่วมมือกับซูยองได้หรืออปล่าวนะ..ไม่แน่!! พี่น้องตระกูลเดียวกัน จะมีนิสัยเหมือนกันก็ไม่แปลก คิดดังนั้นก็หัวเสียไม่น้อย
แย่จริง!! เขาคิดว่าเมื่อตื่นแล้วจะพาซองมินไปโรงพยาบาลทันทีเพื่อตรวจเลือด ไม่รู้ว่าไปปลูกถ่ายมดลูกอะไรนั่นรึยัง..เขายังไม่อยากโดนตีหน้าว่าทำเด็กเรียนไม่จบท้องนะ
เครียด..คยูฮยอนรีบอาบน้ำแต่งตัวและไปโรงพยาบาลแต่เพียงผู้เดียว เพิ่งผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงคาดว่ายาที่โดนวางไปคงจะยังอยู่ในกระแสเลือด หลังจากเจาะเลือดตรวจดูก็เป็นไปตามคาด โดนวางยาจริงๆซะด้วย และป่านนี้เด็กนั่นจะเป็นยังไงบ้างนะ ไม่รู้จะรีบหนีออกมาก่อนเพื่ออะไร
คยูฮยอนรีบบึ่งรถไปบ้านตระกูลชเวทันทีหลังออกจากโรงพยาบาลด้วยใจร้อนรน หวังจะไปพบร่างบางเพื่อเคลียปัญหาฟันธงให้แน่ใจว่าท้องหรือไม่ท้อง ถ้าเกิดไม่มีอะไรผิดปกติกับซองมินเขาก็ตั้งใจจะให้เงินตั้งต้นชีวิตใหม่สักก้อนนึงเพื่อชดเชยกับสิ่งที่ตนทำลงไปในคืนนั้น แต่หากซองมินเกิดท้องขึ้นมาจริงๆ ตัวเขาเองก็มืดแปดด้านเหมือนกัน
“ซองมินอยู่ไหม?”ไม่พูดพร่ำทำเพลง เมื่อลงจากรถมาก็ถามหาซองมินจากสาวใช้ในบ้านทันที
“ไม่อยู่หรอกค่ะ”
“ห๊ะ...แล้วไปไหน?”
“เด็กนั่นเก็บเสื้อผ้าออกจากบ้านไปหมดเกลี้ยงเลยค่ะ คุณผู้ชายท่านบอกว่าไม่ให้ไปตาม อยากไปก็เชิญ” ไปไหน?? ไปแล้วงั้นหรอ..เหอะดีมาก ชเวอึนมินนี่ก็เเย่สุดจะทน เป็นพ่อประสาอะไร ลูกหายไปจากบ้านทั้งคนก็ไม่คิดจะสนใจ
“แล้วซูยองกับซีวอนหล่ะ” สองคนนี้จะลืมไปไม่ได้เด็ดขาด
“คุณทั้งคู่เดินทางไปต่างประเทศตั้งแต่เที่ยงคืนแล้วหล่ะค่ะ” อื้มม ...เยี่ยม!!หายหัวไปให้หมด รู้จักโจวคยูฮยอนน้อยไปแล้ว ร่างสูงขับรถออกจากบ้านตระกูลชเวทันทีที่ทราบข่าวร้ายทั้งหมด ไม่หรอก..ต้องมีหนทางสิ ..คิดดังนั้นจึงต่อสายไปหาเลขาส่วนตัวทันที
“ฮัลโหล..จองโม”
“ครับ.. คุณคยูฮยอน”
“ช่วยตามหาคนให้ชั้นหน่อย..ชื่อลีซองมิน นักศึกษาปี4 มหาวิทยาลัยโซล” ถึงจะแค้นสองพี่น้องนั้นแค่ไหน แต่ก็ต้องตามหาซองมินให้พบก่อนเป็นอันดับแรก เพื่อความอุ่นใจของตัวเอง ว่าไม่ได้ทำอะไร” พลาด” ลงไป
ผ่านมาแล้ว3เดือนจากเหตุการณ์วันนั้น ซองมินพักอยู่ในห้องเช่าขนาดเล็ก แถวมหาวิทยาลัย นี่ก็เทอมสุดท้ายใกล้จะจบเต็มทีจึงไม่ต้องไปเรียนทุกวัน ด้วยความตั้งใจและพยายามอย่างนั้นจึงทำให้ตอนนี้มีบริษัทแห่งหนึ่งมาทาบทามให้ซองมินไปทำงานเสียแล้ว...นับเป็นการเริ่มต้นที่ดีและมีความสุข
ตอนนี้ซองมินกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องพัก ช่วงนี้เขารู้สึกแปลกๆ เหมือนจะคั่นเนื้อคั่นตัวคล้ายจะไม่สบายตลอดเวลา อีกทั้งบางครั้งก็หน้ามืด แต่ถึงอย่างนั้นซองมินก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย เขาเพียงแค่พักผ่อนให้เพียงพอและไปซื้อยาจากร้านขายยามารับประทานเท่านั้น พรุ่งนี้ก็จะเรียนจบแล้ว วันรับปริญญาที่ไม่มีแม้แต่ญาติและครอบครัวมาแสดงความยินดีของซองมินจะเป็นยังไงนะ….
หลังจากรับปริญญาและถ่ายรูปแสดงความยินดีร่วมกับเพื่อนๆและอาจารย์อยู่สักพัก ซองมินก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมานิดๆ จึงขอตัวกลับก่อน ร่างบางเดินออกจากรั้วมหาวิทยาลัยด้วยความรู้สึกดีๆ เหมือนกับว่าจะได้เริ่มต้นชีวิตที่ดีนับจากนี้ ซองมินสูดหายใจลึกๆให้กำลังใจตัวเอง แต่ว่า...
“เดี๋ยวก่อน..”แรงฉุดที่ข้อมืออย่างแรงทำให้ซองมินตกใจไม่น้อย น้ำเสียงคุ้นๆเหมือนเคยได้ยินที่ไหน ทำให้เขากลัว..กลัวเหลือเกิน...กลัวว่ามันจะ...
“คุณ..คยูฮยอน!!!!”
# ครบ 100%
ตัวเอง .....เราส่งnc ให้กับคนที่โพสเมลล์เล้วนะคะ(ถึงคห.ที่66)
เฮือกกกกก ncของฉันทำเอาเหนื่อย....อย่าคิดลึกนะ เหนื่อยในที่นี้หมายถึงการคิดพล๊อตสวิงกิ้ง(?)ออกมานั่นเอง
รบกวนนิดนึง(สำคัญต่อไรเตอร์มาก)
ต่อจากนี้ใครอยากได้NCตอนไหนก็เเล้วเเต่ (คาดว่ามีอีกเรื่อยๆ)
ให้โพสเมลล์ทิ้งไว้ เเล้วทำให้ไรเตอร์copyไปได้เลยนะคะ ขอร้อง T__T
เมื่อกี้นั่งพิมพ์ncเเล้วมานั่งพิมพ์เมลล์เเต่ละคน ตาลายมาก ไม่ใช่อะไรหรอกนะ เรากลัวพิมพ์ตกเเล้วไปไม่ถึงอ่ะ
เข้าใจเราหน่อยนะ ถือว่าช่วยกันเถิด
# ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ
#ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ-คำติชมต่างๆ
#วัันนี้วันไวท์เดย์นี่...14/3/2013 รอช๊อคโกเเลตจากคุณโจวอยู่5555
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น