คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 : ทำลาย
บทที่ 5
หัวใอผม...
ุทำลายมันไปหมแล้ว
ผมื่นึ้นมาลับพบว่า สิ่ที่ผมำลัอร้อมันไม่เยเิึ้นริ
ผมลับมาอยู่บนเปเลอร์อีรั้ หยน้ำใสๆไหลรินออมาาวาู่สวยเมื่อเหุาร์เมื่อวานย้อนาย้ำอยู่ในหัววามเ็บปวแล่นเ้ามาเาะุมหัวใ
ยอแหลับาล้าๆอีรั้เพื่อลั้นน้ำาไม่ให้ไหลออมา เวยอแไม่ใ่นอ่อนแอแ่ารระทำที่แบอมเป็นนหยิบยื่นให้่าแสนเลวร้ายเหลือเิน
ยอแยันายลุึ้นาเียนอน่อนะเินไปเ้าห้อน้ำเพื่อะล้าสิ่สปรโสมมที่แบอมเป็นนฝารอยเอาไว้
ยอแมอภาพสะท้อนัวเออยู่ในระเาร่าายบอบ้ำแสนสาหัสยัไม่เท่าับหัวใวน้อยที่แสลาย
รอยบเม้มเป็น้ำระายอยู่ทั่วเนินอเป็นหลัานั้นีว่าเาไม่ไ้แ่ฝันไป
ประูห้อนอนถูเปิอออย่า่ายาย
ทั้ๆที่เาเอ็ล็อมันไว้า้านใน ใ่!
อิมแบอมเป็นเ้าอบ้าน เามีสิทธิ์ะเ้าออห้อไหน็ไ้
แ่เาไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายผม
"ื่นแล้วหรอ?" ำถามเิมทีุ่้นเยแ่น้ำเสียและแววาที่เยอ่อนโยนนั้นเปลี่ยนไป
มันเป็นบทลโทษที่ผมวรไ้รับสินะ
"..."
ผมไ้แ่นิ่เียบลับไป
"ไปิน้าวะไ้ินยา"
"..."
"อย่ามาเล่นสรามประสาทับัน"
แบอมมอยอแที่ยืนนิ่ไม่ยอมยับร่าายไปไหน แม้แ่หันหน้ามาุยับเาีๆ
ยอแ็ยัไม่ทำ นแบอมหมวามอทน ำ้อเป็นฝ่ายเินเ้าไปหาเสียเอ
"อ๊ะ...ปล่อยนะ" แบอมอุ้มร่าอยอแพาบ่า
ท่ามลาเสียร้อและแริ้น้วยวามใ
"..."
"ผมบอให้ปล่อยไ!!" ยอแทุบเ้าที่หลัอแบอม้วยวามโรธ
"หยุิ้นสัที!! เพราะถ้ายัไม่เลิิ้น ันะเปลี่ยนาิน้าว
มาินนายแทน เ้าใไหม?"
"..."
ยอแหยุะัทันที
"หึ! ว่า่ายแบบนี้่อยน่ารัหน่อย"
แบอมเหยียยิ้มออมาอย่าเ้าเล่ห์
บรรยาาศบนโ๊ะอาหารอนสอน่าเียบเียบและน่าอึอัเสียริ
"ผมอิ่มแล้ว อัว"
ยอแรวบ้อนบอวาม้อารอัวเอ่อนะลุออาเ้าอี้
"นั่ล" แบอมว้า้อมือบาทันที
ใ้สายามอไปที่เ้าอี้เป็นเิบัับให้อีฝ่ายทำามวาม้อารอัวเอ
"้อารอะไราผมอี?"
"ำอธิบาย"
"ะฟัมันไปเพื่ออะไร? ในเมื่อุัสินผมไปแล้ว"
"บอันมา"
"มันไม่มีประโยน์ เพราะถ้าผมบอุไป ุ็ไม่มีทาเื่อผมอยู่ี"
"ยอแ อย่าให้ัน้อโมโห!"
"็ไ้ ผมะบอ"
"..."
"ผมมาาโลที่อยู่อีัรวาลหนึ่ ุะเื่อผมไหม?"
"หยุโห!! แล้วบอุประส์ที่แท้ริอนายมา
นายปลอมัวเป็นยอแเพื่ออะไร? แล้วนรัอันหายไปไหน?"
เ็บีนะ ับำพูพวนั้น
"ผมไม่ไ้โห ผมมาาโลริๆ และผมไม่ไ้ปลอมัวเป็นยอแ
แ่ผมือยอแที่มาาอีโลหนึ่"
"มันมีเหุผลอื่นอีมามายที่นายสามารถเลือมาอธิบาย
แ่นายลับใ้เหุผลไร้สาระพวนี้ ิว่าันะเื่อหรือไ?"
"ุะเื่อหรือไม่เื่อมัน็เรื่ออุผมบอวามริทุอย่าไปหมแล้ว
เพราะะนั้นเลิยุ่ับผมสัที"
"ไม่!! ถ้าันยัหายอแไม่เอ ันะไม่มีวันปล่อยนายไป"
"ผมไม่รู้ว่านรัอุหายไปไหน แุ่ัผมไว้ไม่ไ้หรอ!
เพราะเมื่อผมหลับไป ผมะไ้ลับไปในที่ที่ผมามา"
"หยุพูเรื่อไร้สาระ..."
"...หรือว่าถ้าผมาย ผมอาะไ้ลับไปถาวรและไม่้อลับมาที่นี่อี
ุะไ้ไม่้อทรมานที่อยู่ับนอย่าผม"
"..."
หัวใอแบอมระุวูบ เมื่ออีนพยายามหาทาหนีเา
"มันเป็นทาออที่ีที่สุ"
ยอแพูับัวเอเบาๆพร้อมเลือเินาไป
แ่ลับลายเป็นว่าอิมแบอมไ้ยินมันอย่าัเนทุถ้อยำ
ไม่!! เาไม่มีวันปล่อยยอแไป
ไม่ใ่เพราะหาใรอีนไม่เอ แ่เพราะยอแเป็นอเา เป็นอเาผู้เียว
เาะไม่มีวันยอมปล่อยยอแให้ใร แม้ว่า้อฝืนโะา็าม
รื
รื รื โทรศัพท์อแบอมสั่นเมื่อมีนโทรเ้ามา
"ุแบอมรับ ผมหาุยอแเอแล้ว" ั้แ่ที่แบอมรู้วามริว่าใรอีนที่อยู่้าายเามาลอหนึ่เือนไม่ใ่นที่เารั
แบอม็้านัสืบามหายอแนรัอเาทันที
"ที่ไหน?"
"บ้านอุแ็สันรับ"
"ว่าอะไรนะ??"
"ผมเอุยอแอยู่ที่บ้านุแ็สันรับ เหมือนว่าเาทั้สอนะ...ู๊
ู๊ ู๊"
แบอมวาสายทันที้วยวามโมโห
"นทรยศ!!" แบอมำโทรศัพท์มือถือเอาไว้แน่น
พยายามวบุมอารม์โรธอัวเอเอาไว้
ผมบัเอิไ้ยินบทสนทนาที่เาุยับใรอีนในโทรศัพท์
"ะแอบฟัอีนานไหม?" แบอมเอ่ยถามยอแออมา
"ผมไม่ไ้ั้ใะแอบฟั
ผมมานั่อยู่รนี้่อนทีุ่ะเินออมาุยโทรศัพท์เสียอี"
"็ไม่ไ้ว่าอะไร ันไม่มีวามลับ้อปิบั"
"หรอรับ" ยอแอบอย่าไม่ใส่ใ
แบอมเินมาว้า้อมือบาอยอแให้ลุึ้นเินามแรอัวเอ
"ะพาผมไปไหน?" ยอแถาม้วยวามใที่อยู่ๆอีน็มาุระาให้เาลุึ้น
"ไปหาวามริ"
ถามผมสัำหรือยัว่าผมอยาไปไหม? อบบัับันอยู่เรื่อยเลยทั้ร่าายและิใ
อิมแบอมนใร้าย!
100%
ความคิดเห็น