คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 7
บทที่ 7
ผมไม่มีวันปล่อยเาให้เป็นอนอื่น
เาเป็นอผม…แ่นเียวเท่านั้น
ห้อแบอม
"พี่แบอม ปล่อยผมนะ" ยอแพยายามิ้นหนีออาอ้อมอานรหน้า มือเรียวถูพันธนาารเพราะพยายามผลัร่าอแบอมให้ออห่า
ร่าอยอแเือบเปลือยเปล่าเพราะารระทำอันหยาบโลนและรุนแร
"..."
"หยุสัทีพี่แบอม!" ยอแะโนออมาพร้อมับหยาน้ำาที่ไหลริน
อย่าทำร้ายันอีเลย
วามเ็บปวที่ฝัลึมาลอ 4ปี มันไม่เยาหายไป ถู้ำเิมรอยเิมอีรั้
อนนี้หัวใเินะรับไหว
"..."
แบอมที่เห็นน้ำาอยอแ็ถูหยุะั
"ผมอร้อ.." เสียอร้อาหายไปทีละำ
"..."
"พอสัทีไ้ไหม?" ยอแพูอย่าหมเรี่ยวแรพร้อมับทิ้ัวเอลพื้นอย่าไม่สนใว่าัวเอะเ็บ
"..."
"ผมไม่รัพี่แล้ว็ไ้ ฮึ เพราะะนั้น..."
"..."
"ไ้โปร่วยปล่อยผมไปที"
"ไม่"
"แล้วพี่้อารอะไราผม?" ใบหน้าเปื้อนหยาน้ำา
ถามหาวามเมาาอิมแบอม
"ะ...ัน"
"พี่ไ้มันไปหมแล้ว รู้ัวหรือเปล่า?" ร่าายอยอแสั่นไหวเพราะวามเ็บปว
"..."
"ทั้หัวใและร่าายอผม พี่ไ้มันไปหมแล้ว"
"..."
"และพี่็ทำลายมันทิ้อย่าไม่ใยี" วามเ็บปวที่แบอมเยมอบให้ยอแไม่เยลืม
ยอแแพ้แล้ว
แพ้ั้แ่แรที่รัแบอม
แพ้เพราะเาไม่เยรั
ไม่มีทารั ไม่ว่าวันไหน็าม
"..."
"่อานี้…ผมอมันืนนะรับ
ทั้หัวใและร่าายอผม ผมอมันืนาพี่" ยอแพูบ็ผลัออแบอมให้ถอยห่า
แล้วเินหนีออาห้อไปทันที ทิ้ไว้ให้แบอมอยู่นเียว
"ันไม่ให้ืน"
“…”
“ไม่มีวันให้ืน” แบอมพูับัวเอ แ่ยอแไม่มีวันไ้ยิน
ยอแเินเ็ราบหยน้ำาอัวเอออมาาห้ออแบอม
็้อใเมื่อเห็นผู้เป็นแม่ยืนอยู่ไม่ไลาห้อนอนอแบอม
“แม่!!!”
"ทะเลาะอะไรันับพี่แบอมหรือเปล่า? แม่ไ้ยินเสียัมาน้อึ้นมาู"
นเป็นแม่ถามเพื่อวามแน่ใ
ทั้ๆที่ไ้ยินบทสนทนา่อนหน้านี้ทั้หมแล้ว
"เปล่ารับ" ยอแรีบส่ายหน้าปิเสธทันที
"ล้าโหแม่ั้แ่เมื่อไร?"
"ะ...ือผม"
"มีอะไรอยาะบอับแม่ไหมยอแ?"
"..."
"แม่รัยอแเหมือนลูแท้ๆอแม่ ยอแรู้ใ่ไหม?"
"รับ ผมรู้" เพราะแบบนี้ผมถึบอเรื่อนี้ไม่ไ้
ผมไม่้อารให้แม่ผิหวัและเสียใ
"เรื่อที่ยอแปิบัไว้ ถ้าแม่บอว่าแม่รู้เรื่อทั้หมแล้ว
ยอแะว่าอย่าไร?"
"..."
เป็นไปไม่ไ้ เรื่อมันผ่านมาั้นานแล้ว ยอแบอับัวเอ
"และถ้าแม่บอว่า ที่แม่เรียยอแลับมาในรั้นี้ ็เพราะเรื่อนี้้วย
ยอแะบอวามริับแม่ไ้หรือยั?"
"ฮึ…" ยอแเ็บเสียสะอื้นเอาไว้ไม่อยู่
ร่าายเริ่มสั่นเทา้วยวามลัว
"ยอแ แม่…"
"ผะ..." ยอแพูไม่ออ
"ผมผิเอ" แบอมเินออมาาห้อ พร้อมับึร่าบาอยอแให้มาหลบอยู่ที่หลัอเา
"ออไปแบอม แม่้อารุยับยอแแ่สอน"
"ผมไม่ไป"
"แบอม!!!" ุนายอิมวาลูายัวเออย่าเหลืออ
"แม่็รู้เรื่อทุอย่าหมแล้วนี่รับ เป็นเพราะแม่
ผมถึ้อทำแบบนี้!!!"
"หยุเี๋ยวนี้นะแบอม!!!"
"ผมไม่หยุ ผมปล่อยให้เวลาล่วเลยผ่านมาั้ 4ปี
โยที่ผมไม่สามารถทำอะไรไ้เลย"
"..."
ยอแยืนเียบทำอะไรไม่ถู
"ไหนๆยอแ็ะรู้เรื่อทั้หมแล้ว
ผมอเป็นนบอวามริับยอแทั้หมเอ"
"นี่มันเรื่ออะไรันรับ?" ยอแหันไปถามวามริานเป็นแม่
"ฟัพี่นะยอแ"
"หยุนะ!!!" ุนายอิมพยายามห้ามลูายัวเอ
"ผมไม่หยุ และผมะพูไหนสิ่ที่ยอแวรรู้"
"แบอม!!!"
"ทุอย่าที่พี่ทำลไป…"
Talk : เรื่อพีมิลทูแเินทามาเินรึ่เรื่อแล้วนะะ อี3-4 อน็ะบลบริบูร์
สำหรับอนหน้าทุนไ้รู้วามลับอพี่แบอมันบ้าแล้ว ^^
อบุทุนที่ิามและรอเรามาๆ อบุริๆาใ่ะ เอันอนหน้า บะบาย
สามารถพูุย ิมไ้ที่ @amaaron41 หรือิ Tag #พีมิลทูแ
อบุทุนที่เ้ามาอ่านนะะ
THANK YOU
ความคิดเห็น