หนุ่มน้ามพริกเผากะสาวมายองเนส

ลำดับตอนที่ #1 : Frist kiss ของช้านนนนนน

1

                "ยัยหน้าลิง  ถ้าม่ายยยยยอยากตายก็ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้"  ฉันกำลังด่ายัยหน้าลิงที่บังอาจมาเหยียบเท้าฉัน  แง้  เจ็บจัง  ToT

                "ฝันไปเถอะยัยจิ้งจก  อย่างฉันเนี่ยนะจะต้องขอโทษเธอหัดมองสารรูปตัวเองซะบ้างเซ่  ยัยลูกกวาด"  ยัยพริ้นจีบปากจีบคอพูดขอบอกว่ามันน่าตบมักมากกกกกก

                "อ๋อ!งั้นเหรอ  ฉันมองแล้วนะมองแล้วมองอีกมองยังไงฉันก็สวยกว่าเธอไม่อย่างนั้นคาสึยะเค้าคงไม่  Bye  เธอแล้วมาขอฉันคบด้วยหรอกย่ะ  ยัยหน้าลิง"  ฉันพูดอย่างสะใจ  แต่อันที่จริงยัยนั่นก็ไม่ได้ขี้เหล่อะไรหรอกนะออกจะสวยด้วยซ้ำไปไม่อย่านั้นหล่อนก็คงไม้เป็นดาวโรงเรียนแข่งกับฉันหรอก

                "กรี๊ดดดดดดดดดดด............."พ่อกับแม่แกเป็นทลโข่งเหรอยังไงยัยบ้า

                "นี่แกเป็นสาเหตุที่ทำให้ยะต้องบอกเลิกฉันอย่างงั้นเหรอ  ยัยไม้กวาด"  อ๊ายยยยยยยยยยยยนี่หล่อนเรียกฉันว่าม.ไม้กวาดอย่างงั้นเหรอหยาบคายที่สุด  ดูดิไอ้พวกไทยมุงทั้งหลายพากันหัวเราะใหญ่เลยอ่ะ  อย่ามีชีวิตอยู่เลยย๊ากกกกกกกกกกกกกกกก   -_-^

                "แกตายซะเถอะ  บังอาจที่เรียกชื่อช้านผิด  ย๊ากกกกกกกกกกกก"  เมื่อพูดจบฉันก็กระโดดขึ้นค่อมยัยนั่นแล้วก็  ตบซ้าย  ตบขวา  จนฉันเหนื่อยแต่ยังไม่ทันได้พักเหนื่อยฉันก็รู้สึกเหมือนถูกผลักอย่างแรง

                "โอ๊ย  เจ็บจัง  คายมันบังอาจผลักคนน่ารักอย่างฉันห๊า"  ฉันโวยวายขณะหันหน้าไปมองว่าไอ้ตัวต้นเหตุมันเป็นคาย  แล้วฉันก็เห็นเทพบุตรสุดหล่ออออออผิวขาวเนียน  ริมฝีปากอมชมพูเรียวงามน่าสัมผัส  จมูกเข้ากับหน้าเป็นอย่างดี  ดวงตามีสีน้ำตาลเข้มมองแล้วน่าหลงใหล  หล่อจังเลยอ่ะอยากเป็นเจ้าของใบหน้านั้นจางงงง  (//^o^//)

                "นี่เธอกล้าดียังไงมาตบผู้หญิงของฉันห๊า"  ฉันขอถอนคำพูดข้างบนเลยเพราะอีตานี่บังอาจเข้าข้างยัยหน้าลิงนั่น  เห็นกงจักรเป็นดอกบัวได้ยังงายเนี่ยตาต่ำชะมัดยาดดดดดดดดดดดด                 ฉันเกลียดนาย  ถึงจะหล่อก็เถอะ

                "แล้วนายเป็นคายมีสิทธิ์อารายมิทราบถึงมาผลักฉันห๊า..............."  ดังกว่าฮิฮิ  ^o^

                "ทีนี้ทามมาเป็นพูดดี  เมื่อกี้เห็นมองฉันล่ะตาไม่กระพริบเลยยัยขี้เหร่เอ๊ย"  บังอาจมาว่าคนน่ารักอย่างนี้ด้ายยยยยยังงายย่ะคนเค้าออกจะมีเสน่ห์ (ดูมันว่าแต่เขาอีเหนามาเป็นเอง :  ผู้แต่ง)

                "หลงตัวเองมากไปหรือป่าวย่ะ  ฉันน่ะลูกกวาด  หรือ  มินเยจิน  ในใมดาวโรงเรียน                     St.เซ็นต์ฟรังค์  นะย่ะ"  มั่นใจจังเวลาเอ่ยถึงตำแหน่งดาวโรงเรียน  แต่ตานี่หน้ามันคุ้น ๆ นะเหมือนกับ......ใช่เลย  ฮือ  ฮือ  ToT

"งั้นเหรอ  ฉันแทน  หรือ  อาเคจิ  ชินยะ  ในนามหนุ่มฮอตของโรงเรียน  St.  เซ็นต์ฟรังค์เช่นกัน  ครับผม"  ว่าแล้วเชียว

                "แล้วไงอ่ะ  หนุ่มฮอตแล้วไง"  ฉันยังคงต่อปากต่อคำป่านี้ชินยะคุงคงเกลียดฉันแล้วเพราะปากไม่สิ้นกลิ่นโคล่าแท้ ๆ เลย  แง้  YoY

                "ก็ไม่แล้วไงหรอกแค่อยากจะบอกไว้เท่านั้นเองอ่ะ  ไปเถอะพริ้น"  กรี๊ดดดดดดดดดดดดด

ควงผ่าหน้าฉันเลยอ่ะอิจฉาชะมัดดูดิตาร้อนเลย (อีนี้ท่าจะบ้า:ผู้แต่ง)

                "ลูกกวาดวันนี้เวธหล่อนไปทำด้วยนะย่ะ"  กลัวฉันจะไม่ไปทำหรือยังไงยะยัยเฟีย  แต่อันที่จริงฉันก็เบี้ยวทุกอาทิตย์อยู่แล้ว

                "รู้แล้วหน้าเฟีย  ม่ายต้องย้ำหรอกย่ะ"  ถึงจะย้ำฉันก็ม่ายปายทำอยู่แล้ว  ฮิฮิ  ปายนอนดีกว่า  หาว  =o=^

                ห้องของฉันเป็นห้องวีไอพีติดแอร์มีเตียงขนาดใหญ่ห้องน้ำส่วนตัวก็แน่หล่ะพ่อฉันเป็นผู้บริจาคเงินหนึ่งใน  5  ของโรงเรียนที่บริจาคมากเป็นพิเศษ  บ้านรวยก็เงี๊ย  -o-ZzZz

                วันรุ่งขึ้น

                "หาว  หาว  หาว"  ฉันค่อย ๆ ลือตาอย่างสลืมสลือ  =o=

                ติ๊งต่อง  ติ๊งต่อง

                "อะไรเนี่ย  เช้ามาก็หาว่าติ๊งต๊องเลยคายฟะ"  (อีบ้าเขากดออดเฟ้ย)

                "นี่ยัยลูกกวาดจะกินข้าวไหมยะหล่อน  ฉันมากดออดเรียกแกตั้งนานแล้วนะยะ  หรือต้องให้จุดธูปมาอัญเชิญห๊า"  อ้าวออดเหรอ

                "อีหอยหลอดแล้วทามมายม่ายเรียกช้านห๊า"  มันเรียกแล้วนี่หว่าแต่เราม่ายได้ยินเองอ่ะเด้ะ

                "ฉันเรียก  จิก  ด่า  ตะโกน  กรี๊ด  หวีดร้องสารพัดจะทำนี่แกอย่าบอกนะว่าแกม่ายได้ยินอ่ะ"  อยากจะตอบจริง ๆ ว่า  เออกูม่ายได้ยินเฟ้ย

                "ได้ยินสิ"  อีห่ามองเหมือนม่ายเชื่อตูเลย  มันก็หน้าอยู่หรอกอยู่ห้อง  A  มันคงม่ายโง่หรอกนะ

                "จริง ๆ น้าได้ยินจริง ๆ"  ต้องย่ำถึงจะเชื่อ

                "ที่ฉันมองม่ายไช่เรื่องนั้นเฟ้ย  แต่เป็นเรื่องที่แกเรียกฉันว่าอีหอยหลอดต่างหาก  ฉันชื่อ  เฟีย  ไม่ใช่หอยหลอดจำเอาไว้ยัยลูกกวาด"  ชิฉันชื่อเฟีย  แหวะ  จะอ้วกอ่ะ

                "กี่โมงแล้วเนี่ย"  เออลืมไปเลยเริ่มเรียนยังหว่า

                "6  โมงครึ่งไม่ต้องรีบไม่ทันอยู่แล้ว"  6  โมงแล้วมันจะไม่ทันได้งัยฟะ

                "ทำไมมันจะไม่ทันโรงเรียนเข้า  9  โมงอ่ะห๊า"  มันมึนเปล่าฟะเนี่ย  งง  แทนคนอ่านเลยอ่ะ

                "มัน  6  โมงเย็นเฟ้ยแกหลับเป็นตายเลยก็เลยไม่อยากปลุก  แต่ว่ามันเป็นเพราะแกเพลียที่ตบกับยัยพริ้นเมื่อวานป่าวฟะ"

                "คงงั้นแหละ  งั้นฉันไปโรรงอาหารดีกว่ากินเสร็จแล้วจาได้นอนต่อเลย  ปายหล่ะน้า  ฮิฮิ"  ไปกินไปกินแล้วก็ไปกิน  555+
                 โรงอาหาร  1
                  "ป้าข้าวมันไก่  ไม่เอาหนัง  ไม่เอาเนื้อ  เอาแต่ผัก  จานค่ะ"  (แล้วมึงจาสั่งทามมาย  ก็บอกว่าเอาข้ามันผักก็หมดเรื่อง  :  ผู้แต่ง)
                   "ป้าครับเอาพะโล้  ไม่เอาไข่  ไม่เอาหมู  เอาแต่นำ  จานครับ"  (มึงเป็นเนื้อคู่กันแล้วแหละม่ายต้องห่วง  :  ผู้แต่ง)
                   "นี่นายล้อเลียนฉันเหรอยะ"  บังอาจอีกแล้วอีตาชินยะคุง
                   "ฉันสั่งแบบนี้มาตั้งนานแล้ว  เสียใจด้วยนะคุณดาวโรงเรียน"  กรี๊ดดดดดดดดดดดนายล้อเลียนฉันจริง ๆ ด้วย  T^T
                    "นี่แน่ะ"  ฉันสาดถ้วยนำปลาใส่อีตาชินยะคุง
                    "นี่เธอ  มานี่เลย"  ชินยะจับข้อมือฉันและกระชากอย่างแรง  ท่ามกลางสายตานับร้อยคู่  -_-^
                     "โอ๊ย  ฉันเจ็บนะนายจะพาฉันไปไหนเนี่ย"  เอะนี่มันทางไปห้องน้ามชาย  นี่นายจะทำอะไรช้านเนี่ยฉันยังเวอร์จิ้นอยู่นะยะ  นายจามาทำแบบนี้กับฉันไม่ได้น้า  ฮือ T^T

"เฮ้ยนี่เธอร้องไห้ทามไมเนี่ยฉันแค่จะพามาซักเสื้อให่ฉันแค่เนี้ยร้องไห้เหรอ"  อ้าวคิดไปเองเหรอฟะเครียดเลย  (มันคงเสียดาย  :  ผู้แต่ง)

                "จะให้ฉันทำอะไรก็บอกมาสิ  หิวข้าวจะแย่ตั้งแต่เมื่อเย็นวานฉันยังไม่ได้กินอะไรเลยอ่ะ"เศร้าจัย  Y-Y

                "อืมซักซะ"  ชินยะคุงถอดเสื้อแล้วสงมาให้ฉัน

                "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"  ท่อนบนตานั่นเปลือยเปล่าเลยอ่ะ

                "อย่าบอกนะว่าเธอไม่เคยเห็นผู้ชายถอดเสื้ออ่ะ"  ก็เออเซ่ขนาดเพ่ชายตัวเองยังไม่เคยเห็นเลย  แต่ว่าผิวตานี่ขาวเนียนชะมัดเลยอ่ะ  (ลามกจริง  :  ผู้แต่ง)

                "อืม"  พูดน้อย ๆ เนี่ยแหละเดี๋ยวเผลอไปชมตานั่นเข้าเสียฟอร์มแย่เลย

                "งั้นเธอก็ยังเวอร์จิ้นอยู่สินะ"  ถูกต้องอีตานี่เคยเป็นหมอดูป่าวหว่า

                "ก็แน่หล่ะ  ฉันต้องเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดีอยู่แล้วหล่ะย่ะ"  เห็นไหมฉันเก่งขนาดไหนคบกับผู้ชายมาตั้งหลายคนยังไม่เคยเสีย  Frist  kiss  และ  เวอร์จิ้นให้ใครเลย  ^o^

                "เก็บไว้ให้ฉันป่าวอ่ะกวาด"  ทำมาตีสนิทฉันกับนายรู้จักกันแค่กี่วันเองมิทราบห๊า

                "เรื่องไรตราบใดที่เกลือไม่สิ้นเค็มเข็มไม่สิ้นแหลมแหนมไม่สิ้นเปรี้ยวเยี้ยวไม่สิ้นกลิ่นฉันก็ไม่มีทางรักนายและเสียเวอร์จิ้นให้นายเด็ดขาด"  555+  เป็นยังไงคำคมของช้านนนน

                "งั้นเหรอก็ลองดู  มานี่"  ชินยะคุงทำหน้าโหดจังเลยอ่ะ

                "ฉันไม่ไปปปปป"  ฉันรู้สึกเหมือนตัวลอยได้  อ๊ายนี่ชินยะคุงอุ้มฉันเหรอเนี่ย  ตอนนี้หน้าฉันกับเขาห่างกันเพียงคืบเดียวเท่านั้น

                "ช่วยหลับตาหน่อยได้ไหม"  อีตานี่ตอนพูดดีหล่อกว่าเทพบุตรซะอีก

                "อืม  ก็ได้"  ทำไมฉันต้องทำตามด้วยเนี่ย  ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนนอนอยู่บนอะไรนิ่ม ๆ อ่ะ

"ลืมตาได้แล้ว"  ที่นี่เหมือนห้องฉันแต่มันไม่ใช่เพราะห้องฉันเป็นสีชมพูขาว  แต่ที่นี่เป็นสีดำขาว

                "ที่ไหนอ่ะ"  ฉันถามด้วยความงวยงงสุดขีดเลย

                "ห้องฉันเองแหละ"  ลืมไปนายนี่ก็เป็นหนึ่งในผู้บริจาคทั้งห้านี่นา  แล้วอีตานี่พาฉันมาทำอะไรเนี่ย

                "นายพอฉันมาที่นี่ไมอ่ะ"  ฉันพูดพร้อมกับกลืนน้ำลายเมื่อเห็นชินยะคุงถอดเสื้อ>_<

                "นายจาทามไรอะ"  ตานี่ทามหน้าหื่นชะมัดเลย  เอ๊ะชินยะคุงจับฉันล็อกกุญแจแล้วเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแต่ก็ไม่วายยักคิ้วกลัมมาให้ฉัน

                "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด"  ชินยะคุงทอนบนเปลือยเปล่าเหลือผ้าขนหนูผืนเดียวอ่ะ

                "ฉันไม่ยอมให้เธอมองฝ่ายเดียวแน่ ๆ"  ชินยะคุงพูดพร้อมกับเดินมาที่ขอบเตียง

                "หมายความว่าไงอ่ะ"  ชินยะคุงถอดกุญแจออก

          "ก็หมายความว่า........."ชินยะคุงยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันตอนนี้หน้าฉันกับเขาห่างกันเพียง  1  ซ.ม.  เท่านั้นเอง>.<

          "อย่านะ"ฉันรู้สึกถึงลมหายใจอุ่น ๆ รดที่หน้าฉันจนฉันไม่กล้าที่จะลืมตา  เพราะกลัวว่าจะเสีย  First  kiss  ไปอ่ะ

                "กลัวเหรอ"  ชินยะคุงพูดพร้อมกับดันให้ฉันนอนลง

                "ไม่ฉันไม่กลัวนายหรอก"

                "งั้นก็ลืมตาสิ"ตาของชินยะคุงมองแล้วหน้าหลงไหล  ถ้าฉันลืมตาคงเคลิ้มแน่ ๆ

"คือ....ฝุ่นมันเข้าตาฉันลืมไม่ได้อ่ะ"  โม้ไปก่อนถ้าบอกว่ากลัวเดี๋ยวตานั่นจะได้ใจ

                "เดี๋ยวฉันรักษาให้แล้วกันนะ"  แล้วฉันรู้สึ้งเหมือนมีอะไรมาสัมผัสดวงตาของฉัน  นี่ชินยะคุงจูบตาฉันงั้นเหรอ 

                "ไหนลองลืมตาซิ"  >_o  o_o  อ้าลืมตัวลูกกวาดอย่างมองเค้า

“เห็นไหมหายแล้ว”  ชินยะคุงมองตาฉันเราสองคนจองตากันอยู่นาน  จนฉันสังเกตุว่าหน้าของเขาเลื่อนเข้ามาใกล้จนปลายจมูกของเราสองคนสัมผัสกัน  เขายังคงเลื่อนใกล้เข้ามา  จนกระทั่งริมฝีปากของเราสองคนประกบกัน  อ๊ายนี่หมายความชินยะคุงขโมย  Frist  Kiss  ของฉันไปงั้นเหรอ  (เข้าไม่ได้ขโมยหล่อนสมยอมเองนะยะ:ผู้แต่ง)  ว๊ายลิ้นสอดเข้ามาแล้วทำไงดีกัดลิ้นเลยดีไหม  (อยากมีผั-วลิ้นด้วนก็เอาสิ:ผู้แต่ง)  แง้ยัยลูกกวาดบอกว่าอย่ามองตาเขาเดี๋ยวเคลิมเผลอไปมองเลยจูบตอบชินยะคุงไปแล้วอ่ะ  ตอนนี้เราสองคนจูบกันอย่างดูดดื่มและเนิ่นนาน  ชินยะคุงเอามือข้างขวาโอบรัดฉันเอาไว้ส่วนมือซ้ายก็ลูบขาอ่อนของฉันเขาค่อย ๆ เลื่อนริมฝีปากมาที่คอมือก็เปลี่ยนมาปดกระดุมเสื้อฉันเริ่มกลับมาได้สติอีกครั้งจึงพยายามดิ้นแต่ไม่เป็นผลเพราะชินยะคุงมีแรงมากเกินไป

                “พอเถอะชินยะคุงฉันขอร้อง”  ตอนนี้ชินยะคุงส่งเสื้อฉันไปกองเรียบร้อยแล้ว  ฉันก็เลยเหลือแต่เสื้อในลายคิตตี้เท่านั้นชินยะคุงยังไม่มีท่ามีว่าจะหยุด  เขายังคง