Fic : Reborn [Normal] :1896

ลำดับตอนที่ #10 : เราและเตียง 100% (มันแอบเรท แต่อิจฉาโคลมจริงๆนะ)

            

    ฮิบาริรู้ว่าโรงแรมที่พวกสึนะพักอยู่ไหนจึงพาโคลมมาพักก่อนให้หายเสียขวัญกับเรื่องที่เกิดเมื่อครู่ เขาแอบแค้นใจตัวเองเล็กน้อยที่ปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็กๆต้องเจอเรื่องแบบนี้ แม้จะไม่ใช่เรื่องใหญ่ก็เถอะ แต่ก็อดโมโหไม่ได้ ทำได้เขาอยากจะฆ่าพวกมันจริงๆถ้าโคลมไม่ห้ามไว้ก่อนล่ะนะ -*-
  
 แต่ถึงอย่างนั้นโคลมก็เข้าห้องตัวเองไม่ได้เพราะกุญแจเหมือนจะไม่ได้อยู่ที่เธอ เธอจึงต้องขอยืมห้องน้ำฮิบาริใช้ก่อน และนั่นดูเหมือนจะทำให้คนเรื่องมากอย่างเขาบ่นแทบจะตลอดเวลา

   "เร็วๆหน่อยได้ไหม ยืดยาดอยู่ได้ยัยสัตว์กินพืช" ฮิบาริตะคอกใส่โคลมที่กำลังเปลื้องเสื้อผ้าอยู๋ในห้องน้ำ (อยากดูว่ะ -.,- ไม่ใช่ละ -*-)  
 
   "เอ่อ...คุณฮิบาริก็ออกไปรอข้างนอกสิคะ"

   "ฮะ...? นี่เธอไล่ฉันเหรอ!"

   "เปล่านะ OoO!"

    โคลมรีบอุดปากตัวเองไว้เมื่อคำพูดของเธอทำให้เขาไม่พอใจ  ก่อนจะจัดการอาบน้ำอย่างรวดเร็ว และไม่ถึงสิบนาทีเธอก็รีบออกมาจากห้องน้ำโดยลืมไปว่าเธอคลุมผ้าเช็ดตัวแค่ผืนเดียว
 
   "มาแล้วค่ะ" เธอบอกฮิบาริที่ยืนหันหลังให้ แต่พอเขาหันมาเท่านั้นแหละ ดวงตาสีเทาของเขาเบิกว้างจนลูกตาแทบจะถลนออกมา
  
   "เธอ!! ทำไมไม่...ยัยบ้าเอ้ยย!" เขารีบดันตัวโคลมเข้าไปในห้องน้ำแล้วจัดการปิดประตูใส่หน้าเธอปึง

   "ว้าย...คุณฮิบาริทำอะไร ปล่อยฉันนะๆ" เธอร้อง แต่ฮิบาริไม่ยอมเปิดประตู กลับล็อกกอนจากข้างนอกไว้ซะแน่น

   เขาข่มตาหลับกดอารมณ์ค้างคา (เฮ้ย รมณ์ไร =[ ]=) ไว้เต็มที่ ก่อนจะรีบกุลีกุจอค้นหาเสื้อเชิ้ตตัวที่เล็กที่สุดในกระเป๋าเดินทางออกมา ในที่สุดเขาก็ปล่อยโคลมออกมาจากห้องน้ำและเอาเสื้อโปะหน้าร่างเล็กไว้ ดีกว่าให้เธอเห็นใบหน้าสีระเรื่อที่เต็มไปด้วยความไม่เคยชินของเขาเอง -/////-

   "เอาไปใส่ข้างในแล้วค่อยออกมา"

   โคลมที่รู้ถึงสภาพไม่เรียบร้อยของตัวเองแล้วถึงกับหน้าขึ้นสีแดงเถือกยิ่งกว่าฮิบาริ เธอรีบคว้าเสื้อเขาไว้แล้วบิดตัวเข้าห้องน้ำทันทีด้วยความเขินอาย

   กระดากชะมัด...ดูสภาพฉันสิ -////- --------เธอคิด
 
   พอเปลี่ยนเสื้อผ้าอะไรเสร็จเธอก็ออกมาจากห้องน้ำ แล้วตากเสื้อผ้าที่เปียกไว้ตรงระเบียง ส่วนกางเกงในเธอก็ใช้ของฮิบาริ เฮ้อ...กระดากและน่าอายมากๆ แต่ทำไมเธอถึงไม่รู้สึกรังเกียจของใช้ส่วนตัวของเขาเลยนะ ทั้งที่เป็นกางเกงในแท้ๆ !!  ส่วนบราเซีย(ยกทรง)ไม่ต้องพูดถึง เธอไม่ได้ใส่เลย และนั่นทำให้เห็นส่วนเว้าโค้งของเธอดี ฮิบาริจึงไล่เธอให้ไปใส่เสื้อทับหลายๆชั้น 

   "ทำไมเขาเรื่องมากอย่างนี้นะ" เธอบ่นอุบอิบแล้วเดินเฉื่อยๆออกมา และพบว่าร่างสูงยังคงหน้าแดงไม่เลิก และเพราะเขาหันหลังอยู่เลยไม่รู้ว่าโคลมเดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว เธอจึงได้ยินทุกสิ่งที่เขากำลังบ่น

   "ยัยบ้านั่นทำไมเซ่อถึงขนาดนี้นะ ฉันเป็นผู้ชายนะ จะไม่คิดอะไรได้ไง...หึ"

   "เห? คุณมุคุโร่เขายังไม่เคยคิดอะไรกับฉันเลยนะคะ"

   ฮิบาริไหวตัวสะดุ้งเล็กน้อย

   "เธอ...เมื่อกี้ว่าไงนะ" เขาเลิกคิ้วสูงด้วยความสงสัย 

   "ฉันพูดว่า ท่านมุคุโร่ยังไม่อะไรกับฉันเลย ฉันเคยเปลือยนอนกับเขาด้วยซ้ำ"

   "ฮะ!! เธอว่าไงนะ!" จู่ๆเขาก็รู้สึกโมโหและไม่พอใจขึ้นมาทันควัน 

   "เอ่อ...ฉันบอกว่าฉันเคยนอนแบบนั้นกับคุณมุคุโร่แล้ว และเขาก็แสนดีมากที่..." 

   "เธอ...มีอะไรกับเจ้านั่นแล้วงั้นเหรอ..." จู่ๆเขาก็รู้สึกเบลอขึ้นมาชั่วขณะ ดวงตาของฮิบาริเต็มไปด้วยความว่างเปล่าราวกับจิตหลุดและช็อคอย่างที่สุด

   "เอ่อ...คือฉันบอกว่าเขาแสนดีมากที่..."

   "เธอจะมาบรรยายเรื่องบนเตียงระหว่างมันกับเธอให้ฉันฟังทำซากอะไร" น้ำเสียงเข้มเขียวของฮิบาริ ทำเอาโคลมรู้สึกตงิดใจ เธอถอยห่างจากเขาในขณะที่เขาสามขุมเข้ามาหาเธอเรื่อยๆจนหลังเธอต้องติดกับผนัง

   "คือคุณฮิบาริ...ฉันจะบอกว่า"

   "ฉันไม่ฟัง" เสียงเขาฟังดุโกรธจัดแปลกๆ

   "คืองี้นะ..."

   "หยุดนะ"

   "โอ๊ยยย!! คือฉันแค่จะบอกว่าเขาไม่ได้ทำอะไรฉันเลยนะ!!" 
  
   "ฮะ..." ฮิบาริชะงักกึก สายตาที่เคยแข็งกร้าวไปชั่วขณะนั้นกลับเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย เขากำลังงงงวยในสิ่งที่โคลมพูดออกมา

   "เขาไม่ได้ทำอะไรฉันเลย ตอนนั้นฉันเปียกฝนไปทั้งตัว เสื้อผ้าฉันก็มีแค่ชุดเดียว ฉันเลยถอดมันแล้วนอนเพราะกลัวจะเป็นปอดบวม แต่ไม่ได้นอนแบบนั้นนะ...เอ่อ...ท่านมุคุโร่นอนบนโซฟา เขาเอาผ้าห่มมาคลุมตัวฉันด้วย แล้วเขาก็ย้ายไปนอนบนโซฟาใกล้ๆตัวฉัน"

   พอได้ยินโคลมอธิบายดังนั้น ฮิบาริก็ถึงกับบางอ้อ แต่เขาก็ไม่พอใจอยู่ดี
  
   "งั้นคืนนี้เธอลองนอนกับฉันดูไหมล่ะ"

   "คะ O[]o !!?" โคลมสะดุ้งเฮือก ใบหน้าสีอมชมพูของเธอกำลังซีดเผือดด้วยความช็อค เธอจ้องตาฮิบาริเพื่อย้ำว่าเขาพูดเล่นๆใช่หรือไม่ แต่ดวงตาที่แน่วแน่ของชายผู้นี้กลับให้คำตอบมาว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น T^T ใบหน้าที่เคยซีดเผือดก็กลับกลายเป็นสีระเรื่อจนแดงเถือกไปถึงใบหู 

   "แน่นอนว่าฉันพูดจริง เธอต้องนอนกับฉันคืนนี้และไม่มีการขัดคำสั่งอย่างเด็ดขาด"

   "แล้ว...ถ้าฉันขัด"

   "ฉันจะจูบเธอ -_-" ฮิบาริพูดออกมาอย่างหน้าตาย

   "ไม่นะ...!"
 
   "งั้นก็นอนซะยัยบ้า!"





 
   ตกดึกแล้ว พวกสึนะที่เล่นน้ำมาไม่ได้สนใจเรื่องของโคลมเลยสักนิดเพราะเพลียมากจนหลงลืมเธอไป พอกลับมาถึงโรงแรมก็กินๆๆและนอนทันที แต่อย่างน้อยสึนะก็ได้รับข้อความทางโทรศัพท์จากฮิบาริว่าโคลมอยู่กับเขา เขาจึงหมดห่วง

   มาดูทางด้านฮิบาริที่บังคับให้โคลมนอนด้วย แทนที่เขาจะหลับอย่างสบายกลับไม่! ยัยโคลมที่แอบร้ายลึก ยัยคนนี้นอนดิ้นเป็นบ้า เขาเองที่นอนไม่หลับ เพราะคนร่างเล็กชอบเอาเท้ามาถีบๆอยู่ที่เอวเขาจนเขาทนไม่ไหว ปกติไม่เคยเลยที่จะมีใครมาใช้เท้ามาแตะถึงเรือนร่างของเขา ในเวลานี้ฮิบาริรู้สึกอยากตีโคลมสุดๆไปเลย แต่ก็ต้องข่มตาหลับไว้ จนกระทั่ง...

   ฟึบ...

   เฮือกก =[ ]=!!

   เขาสะดุ้งโหยงทันทีที่คนร่างเล็กเบียดตัวเข้ามาใกล้พร้อมโอบรอบตัวเขาไว้ราวกับว่าเขาเป็นหมอนข้างอย่างดี ฮิบารินิ่งค้าง ใบหน้าของเขากำลังแดงอย่างสุดๆ โชคดีที่มืด เพราะถ้าโลมตื่นขึ้นมาเห็น ไม่รู้ว่ายัยคนนี้จะว่าไง 

   ทำไงดี... ฮิบาริคิดไม่ตก ถ้าขืนยัยคนนี้กอดเขาไว้อย่างีน้ทั้งคืน มีหวังนอนไม่หลับแหงๆ มือใหญ่ค่อยๆเลือนไปแกะมือเล็กที่รัดอกเขาไว้แน่น แต่ยิ่งแกะก็ยิ่งเกาะแน่น แต่เกาะคราวนี้ไม่ใช่ธรรมดา...เพราะเธอกำลังบีบนมเขาอย่างแรง =[ ]=!!

   ใบหน้าของฮิบาริกำลังแดงจนแทบจะดำอยู่แล้ว

   "ยัยบ้า..!!" เขาพึมพำเสียงเบา แล้วพยายามแกะมือนั้นออก

   ไม่พอนะ...บีบนมไม่พอ ยังเอาหน้าอกของตัวเองมาเบียดที่หลังเขาอีก

   เฮือก!!

    ฮิบาริขนลุกซู่ ใบหน้าแดงก่ำ คราวนี้เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาผลักโคลมออกจากตัวอย่างแรงจนเธอตื่นขึ้นมา ดวงตาสีม่วงงัวเงียเล็กน้อยเหมือนกำลังงงๆว่าเกิดอะไรขึ้น โคลมขยี้ตานิดไก่อนจะมองฮิบาริที่กำลังก้มหน้างุด

   "เธอไม่ต้องนอนกับฉันก็ได้ ฉันจะออกไป...ข้างนอก"

   "คะ..." โคลมเอียงคอสงสัยอย่างน่ารัก และนั่นทำให้หัวใจของฮิบาริเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง

   "เธอทำฉันเกือบบ้า...ยัยบ้าเอ้ย...ทำไมเธอถึงได้..." ไม่ว่าเปล่า ร่างสูงคว้าร่างบางเข้าหัวตัวพร้อมประทับริมฝีปากอุ่นๆที่ริมฝีปากเย็นๆของโคลม ดวงตาสีม่วงเบิกกว้างพร้อมทุบตัวเขาอย่างบ้าคลั่ง แต่สุดท้ายก็เคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบนั้นทีละเล็กทีละน้อย มือไม้ที่เคยปัดป่ายกลับกลายเป็นโอบรอบคอเขาไว้แทน โคลมรู้สึกได้ว่าฮิบาริจูบเก่งขึ้นเท่าตัว หรือเป็นเพราะตอนนั้นเกิดจากความไม่ตั้งใจ แต่ครั้งนี้เขาทำมันเพราะเขาต้องการ หัวใจของเขาและเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ ทั้งเขาและเธอสัมผัสได้ว่าทุกสิ่งนั้นพวกเขาต้องการมัน

   ฮิบาริถอนริมฝีปากออกเพื่อให้โคลมได้หายใจ เขาคิดว่าควรพอได้แล้ว

   "คุณฮิบาริ..."

   แต่ท้ายสุดแล้วเขาก็ทนต่อเสียงเรียกชื่อเบาๆนั้นของเธอไม่ได้ มันเหมือนเธอยังต้องการ...ใช่รึเปล่า?

   ฮิบาริกดร่างเล็กลงแนบกับเตียงแล้วคร่อมเธอไว้อย่างเชี่ยวชาญทั้งที่ไม่เคยทำมาก่อน ก่อนจะเริ่มซุกไซ้ซอกคอขาวนั้นช้าๆ เขากัดมันเบาๆแล้วเลื่อนใบหน้าจูบเธออีกครั้ง บดขยี้ริมฝีปากเธอซ้ำๆ มือข้างหนึ่งประคองใบหน้าของเธอไว้ ส่วนอีกข้างมันกำลังถอดเสื้อเชิ้ตของเธอออก

   "คุณ..." โคลมกอดเขาไว้แน่น ร่างกายเธอกำลังต้องการสัมผัสสุดลึกซึ้งจากเขา ทว่า...

   "อุบ..." ฮิบาริผละตัวออกจากเธอแทบจะทันทีพร้อมเอามือปิดริมฝีปากไว้แน่น

   "คุณฮิบาริ ทำไมถึง..." โคลมยังรู้สึกงงๆ "ทั้งที่คุณเองก็ต้องการมันไม่ใช่เหรอ" 

   "ใช่...ฉันต้องการมาก" ฮิบาริบอกเสียงหนักแน่น "แต่มันเหมือนฉันกำลังพรากผู้เยาว์ยังไงยังงั้นแหละ หึ..." เขาแค่นเสียงหัวเราะ 

    "นั่นสินะ...คุณไม่ได้อยากทำเท่าไหร่หรอก เพระาคุณไม่ได้ชอบฉันนี่"

   "ใครบอก!" เขาสวนขึ้นจนเธอสะดุ้ง "ฉันเพิ่งบอกเธอไปเมื่อวันก่อนเองไม่ใช่เหรอ"

   "เอ่อ...ฉันไม่ได้ยินเลยนะ"

   "เพราะเธอร้องไห้อยู่น่ะสิยัยสัตว์กินพืช" เขาดุ "งั้นฉันจะบอกเธออีกครั้งละกัน ฉันชอบเธอแล้ว...น่าสมเพชใช่ไหมล่ะ และฉันก็ต้องการร่างกายของเธอมากๆในเวลานี้ด้วย แต่ฉันทำไม่ได้เพราะเธอยังเด็ก เด็กมาก...อายุยังไม่ถึงสิบเจ็ดด้วยซ้ำ ไม่งั้นเธอก็เสร็จฉันแล้ว หรือถ้าเธออยากทำนัก ไว้รอเรียนจบแล้วก็อย่ามาร้องขอให้หยุดละกัน!" 

    "คะ...คุณ...คุณ -/ / / / /-" ใบหน้าของโคลมกำลังแดงเถือกเป็นมะเขือเทศ "คนบ้าา!!"


   เธอกุลีกุจอรีบใส่กระดุมเสื้อที่ถูกปลดนั้นแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปด้วยความเขินอาย

   คนอะไรเนี่ย เย็นชาก็เย็นชาจริงๆ จะเข้าโหมดหื่นก็หื่นจริงๆ อ๊ายยย~~!!
 

  



---------------

จบซักที อิไรเตอร์มันหื่น...อีกแล้ว โฮกกก!!~ ชอบฮิดาร์กแต่น่ารักๆ

เม้นด้วยนะ ไม่งั้นงอล จะดองตอนหน้าจริงๆด้วย =^=