คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คนที่มุคุโร่สนใจ...
1.
ซ่า....
/ฝน...ฝนตกลงมาอีกแล้ว อืมม....ขอหลับต่ออีกนิดนะ/ ร่างบางกำชับผ้าห่มผืนบางของตัวเองเข้าตัว เธอชอบหลับจริงๆ มันเหมือนได้คุยกับใครบางคนที่เธอเคารพ...และรัก...ท่านมุคุโร่
“ตื่นได้แล้วนะ โคลมที่น่ารัก...ของผม...” นัยน์ตาสีน้ำเงิน-ม่วงทอประกายขึ้น เบิกม่านตาขึ้นนิดๆ ก่อนที่จะลุกเดินอาดๆไปยังหน้าต่างบานหนึ่งที่ดูแตกละเอียด ไม่ว่ายังไง...ที่แห่งนี้ก็ไม่เปลี่ยนไปเลย ไม่มีการปรับปรุงเลย... โกคุโยแลนด์
ร่างโปร่งสูงของใครคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้โคลม พร้อมกับสอดมือหนาอุ่นเข้าไปในอุ้งมือของเธอ แวบหนึ่งที่เธอเหลือบมอง หน้าขึ้นสีชมพูระเรื่อ
“มีอะไรหรือครับโคลม ไม่ดีเหรอ”
“ไม่ใช่หรอกค่ะ...มันเป็นปกติของฉัน” โคลมส่ายหัวนิดๆ ก่อนที่ร่างโปร่งจะขยับปากพูดอีกครั้งหนึ่ง
“มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่าครับ”
“ท่านมุคุโร่...จะอยู่กับฉันอีกนานเท่าไหร่คะ”
“จนกว่า...โคลมจะให้ผมไปจากเธอแหละครับ”
...
“จะไม่มีวันนั้นหรอกค่ะ...”โคลมคลี่ยิ้มน้อยๆให้กับมุคุโร่ ก่อนที่ร่างโปร่งของมุคุโร่จะเจือจาง และกลายเป็นสายหมอกเข้าไปในกายหยาบของเธอ
“ซื้อหมากฝรั่งมาฝากด้วยล่ะ ยัยซื้อบื้อ –O- !!” เคนนั่งเล่นเกมกด สั่งโคลมไปพลางๆ แต่ถึงยังไง โคลมก็ไม่ได้สนใจกับเสียงสั่งของเคนอยู่ดี ทำให้เด็กหนุ่มหัวทองผมตั้งอารมณ์บูดขึ้นมาทันที
“ฟังอยู่รึเปล่า ยัยงี่เง่า!!”
โคลมเดินออกไปข้างนอก เพราะอีกเหตุผลหนึ่งก็คงรำคาญเสียงของเคนอยู่เหมือนกัน เงินของเธอไม่ได้มีมากซักหน่อย
หลังจากที่เดินออกมาจากร้านขายของชำได้ไม่นาน เธอก็ได้พบกับร่างสูงโปร่งที่เดินลิ่วๆเข้าไปในโรงเรียนนามิโมริ
/โรงเรียนของบอส/ เธอคิดในใจ อา.... ไม่นานนักฟ้าก็ครึ้มลงอีกครั้ง.... ฝนเริ่มร่วงโปรยปรายมาอีก อีหรอบเดิมกับเมื่อเช้าเลย =_=;;
เธอวิ่งเข้าไปในโรงเรียนนามิโมริ หวังจะหาที่หลบฝนชั่วคราว เพราะเธอคงไม่ได้อยากเปียกฝนมากเท่าไหร่นัก แต่เธอก็คุ้นกับร่างสูงโปร่งนั่นอยู่ดี เอ... แต่ว่าเพราะเห็นแค่ด้านหลัง จึงไม่ชัดซักเท่าไหร่ ไม่ว่าจะด้านหลังหรืออย่างไร เธอก็มั่นใจว่าเธอรู้จักชายคนนี้
“อ๊ะ! เดี๋ยวก่อนค่ะ..”เธอคว้าต้นแขนของชายหนุ่มร่างสูงเอาไว้ ฮิบาริหันมามองเธอเพียงแค่ชั่ววูบ ก็ครุ่นอะไรบางอย่างในใจ
“ฉันรู้จักเธอด้วยรึไงกัน? ปล่อยแขนฉันซะ” ฮิบาริบอกเสียงเย็น แม้จะคุ้นหน้า แต่ก็.... อืม...เด็กคนนี้ คนที่อยู่กับพวกสัตว์กินพืชพวกนั้น... “เธอที่อยู่กับไอ้พวกสัตว์กินพืชอ่อนแอพวกนั้นใช่มั้ย”
“ถ้านั่นหมายถึงพวกบอสล่ะก็ คงจะใช่”
“แล้วมีธุระอะไร”
“เปล่าค่ะ แค่ขอมาหลบฝน แต่...กลัวหลง เลยตามคุณมา”
ฮิบาริไม่ได้สนเรื่องที่โคลมพูดเมื่อครู่ เขาก็ยังเดินไปยังห้องรับแขกของเขา เมื่อถึงที่หมาย จึงจัดนั่งที่โต๊ะตัวเดิม ทำงานเช็คโน่นนี่ตามปกติที่เคยทำ เขาไม่ได้สนเธอที่เดินเข้าห้องมาด้วยเลย โคลมทิ้งตัวนั่งบนโซฟาหนังสีดำขนาดใหญ่ ก่อนที่จะเริ่มบทสนทนากับฮิบาริ
“ทำไมคุณมุคุโร่ถึงสนใจคุณนักหนากันเหรอคะ คุณเมฆา”
พูดไปก็เหมือนพูดกับลม ฮิบาริยังคงไม่สนใจอะไรอยู่ดี
/คนๆนี้ก็เหมือนคนทั่วไป ตรงไหนกันที่คุณมุคุโร่สนใจ/ โคลมคิดแล้วคิดอีก เธอมองฮิบาริเป็นระยะๆ จนเจ้าตัวเองก็ชักรำคาญกับพฤติกรรมน่าสงสัยนั้น
ปึก!
“ยัยสัตว์กินพืช จะไปไหนก็ไป รบกวนสายตา”
“ฉันแค่มาหลบฝน”
“งั้นก็เลิกมองฉันได้แล้ว แล้วไปหลบที่ไหนก็ไป ไม่จำเป็นต้องเป็นที่นี่ ห้องนี้”ฮิบาริปัดเยื่อใย แต่ก็ดูเหมือนไร้ผล โคลมก็ยังไม่สนใจอะไรอยู่ดี จนฮิบาริต้องปล่อยให้มันคาไปอย่างงั้น
/ผู้หญิงคนนี้ เคยฟังอะไรใครรู้เรื่องมั้ยเนี่ย/ (ทีตัวเองล่ะ -*-) ฮิบาริคิด แต่ก็ยังนั่งเขียนโน่นนี่ต่อไป จะไม่สนยัยงี่เง่าอย่างนั้นหรอก
ผ่านไปประมาณ 1 ชั่วโมง งานก็เคลียร์หมดทุกอย่างแล้ว.... ฝนก็หยุดแล้ว... แต่ทำไมยัยงี่เง่าคนนี้ยังหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟาของเขาล่ะเนี่ย! ฮิบาริเริ่มหงุดหงิดกับร่างบาง น่ารำคาญเป็นบ้า!! คนของมุคุโร่สินะ...คงมาสืบอะไรเกี่ยวกับฉันล่ะสิ
“หึ...น่าสนุกนี่ เอาเธอมาแก้ขัดความน่าเบื่อของฉันหน่อยละกัน” รอยยิ้มเหยียดขึ้นที่มุมปากของชายหนุ่ม ฮิบาริเดินเข้ามาใกล้ร่างบางที่หลับอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว พร้อมกับยีหัวร่างบางอย่างมันเขี้ยว
“ติ่นได้แล้ว” เสียงกระด้างออกจากปากของชายหนุ่ม ก่อนที่โคลมจะขยี้ตาและปรับสภาพนิดๆ กับภาพตรงหน้า
“...คุณเมฆา”
“ฮิบาริ -_-”
“ขอโทษ...”
“สนใจจะมาเป็นกรรมการคุมกฏที่นี่มั้ยล่ะ”
“คะ?..”
“เธอน่ะ สนใจมั้ย”
“...” โคลมนั่งครุ่นอยู่นาน จนฮิบาริหงุดหงิด ออกปากจบประเด็นเสียเอง
“มาให้คำตอบฉันวันพรุ่งนี้ แล้วฝนก็หยุดตกแล้ว...ออกไปจากห้องได้แล้ว” โคลมยังเอื่อยเฉื่อยเก็บของที่ซื้อมาจากร้านขายของชำแล้วรีบเดินจ้ำอ้าวๆออกไปจากห้องรับแขกทันที
ความคิดเห็น