{ BEAST } Undesigned Love #DOOSEOB

ตอนที่ 10 : ✎ just you teach me

CR.SHL

     การร่วมมือกันครั้งแรกของ justjune และ am-momon

          ดูจุน = โมม่อน

          โยซอบ = จัสจูน

You are cute. Can I keep you?

คุณน่ารัก ผมขอเก็บคุณไว้คนเดียวได้รึเปล่า?

          วันว่างๆในหอพักบีทส์ ช่วงเช้าวันอาทิตย์ที่แสนจะสดใส ยุนดูจุนกำลังนอนหลับสบายอยู่ที่เตียง


          เพล้งงงง! 


          เสียงจานกระเบื้องใบงามที่ว่างไว้อยู่บนชั้นสูงตกลงมาแตก เพราะตัวซุ่มซ่ามประจำวงอย่าง ยังโยซอบ …ตายล่ะสิโยซอบจะทำไงดีล่ะถ้าลุงตื่นขึ้นมาเห็น จะว่าอะไรหรือป่าวนี่ก็รอบที่สามของอาทิตย์นี้แล้วนะ… ร่างเล็กคิดไปต่างๆ นาๆ

          "ลุงงงงงงงงงง! ยังโยซอบของลุงทำจานแตกอีกแล้วววววว" เสียงของซนดงอุนมักเน่จอมขี้ฟ้องร้องตะโกนปลุกชายหนุ่มที่กำลังหลับสบายอยู่ที่เตียงให้ตื่นขึ้นเพื่อรับรู้ถึงความซุ่มซ่ามของแฟนสาว(?)ที่ก่อเรื่องก่อราว ทำข้าวของเสียหายกี่ครั้งไม่รู้ต่อกี่ครั้ง


          ดูจุนขมวดคิ้วเป็นปมแน่น เพราะเสียงแหลมแสบแก้วหูของดงอุนยังคงดังไม่หยุด อีกทั้งยังมีเสียงร้องโวยวายบอกให้เงียบปากของยังโยซอบอีกด้วย 


          ...นี่มันเรื่องอะไรกันนะ!...


          ดูจุนเดินออกมาตามเสียงเอะอะโวยวายของมักเน่และแฟนหนุ่มที่ยื่นต่อปากต่อคำกันอยู่ เมื่อเดินออกมาถึงแหล่งกำเนิดเสียงก็ต้องขมวดคิ้วเป็นปมแน่นกว่าเดิม …จานแตกอีกแล้ว!... สายตาที่แสดงออกถึงความไม่พอใจถูกส่งออกมา ทำให้คนตัวเล็กผู้ก่อปัญหา เริ่มตัวสั่น …โยซอบทำใจกล้าเดินเข้าไปเกาะแขนสุดที่รัก 


          "ดูจุนอา เค้าไม่ได้ตั้งใจนะ คะ .. คือว่ามันสูงเค้าหยิบไม่ถึง ละ .. แล้วก็ มันลื่น ลุงไม่โกรธนะ" ร่างเล็กร่ายยาวจนคนฟังแทบจะฟังไม่ทัน


          "..." แต่ดูจุนไม่ได้ตอบ ปลายตามองเศษจานที่แตกกระจายอยู่ที่พื้นก็ถอนหายใจออกมาหน่ายๆ "นี่มันครั้งที่สามแล้วใช่ไหม โยซอบอา... ถ้ามันสูงทำไมถึงไม่เรียกให้คนช่วย ดงอุน! อย่ามั่วแต่จ้องมาเก็บเศษจานที่แตกพวกนี้ได้แล้ว!" ดูจุนออกคำสั่งกับมักเน่ที่แอบเงี่ยหูฟังอยู่ที่โซฟา มักเน่หน้าแก่ได้ยินแบบนั้นก็ร้องเสียงหลง 


          "เห้!!! ทำไมต้องเป็นผมด้วยล่ะ โยซอบฮยองเป็นคนทำแตกนะ" ดงอุนโวยวาย ดูจุนหันกลับไปมองหน้าโยซอบเล็กน้อยก่อนจะพูดประโยคถัดไป 


          "เพราะว่าบทลงโทษของโยซอบคือการทำความสะอาดทั้งหอพักคนเดียวเป็นเวลาสามวัน โดยที่จะไม่มีคนช่วย และห้ามทำอะไรเสียหายอีกเป็นอันขาด!!"


          ทันทีที่ได้ยินคำสั่งอันเด็ดขาดจากลีดเดอร์ ยังโยซอก็เข่าอ่อนแทบจะล้มลงไปกองกับพื้น 


          …ทั้งๆที่ดูจุนก็รู้ว่าโยซอบไม่ชอบการทำความสะอาด ทั้งๆที่รู้ทำไมถึงทำแบบนี้… 


          โยซอบรีบปาดน้ำตาทิ้งแล้วยิ้มสู้ 'ก็แค่ทำความสะอาด' ปลอบตัวเองในใจ ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้วอยากจะโวยวายออกให้รู้แล้วรู้รอดมากกว่า แต่ตอนนี้คงทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะไม่งั้นดูจุนอาจะต้องโกรธไปมากกว่านี้แน่ๆ 


          "อืม .. เดี๋ยวเค้าจัดการเอง ... แค่สามวัน .... ไม่หนักหนาเลย" มักเน่ที่กำลังเก็บจานอยู่นั้นสังเกตเห็นถึงปฎิกิริยาที่เป็นไปของโยซอบ ทั้งการก้มหน้าไม่ยอมสบตาเหมือนที่เคยทำ มือเล็กๆนั้นกำเข้าหากันแน่น ดงอุนก็รู้สึกสงสารขึ้นมาทันที 
     

          …ทุกคนในวงรู้กันหมดว่าโยซอบนั้นไม่ชอบการทำความสะอาดเลย ทำให้ดูจุนต้องเป็นคนทำความสะอาดทั้งหมดแทน ทำให้มักเน่แอบตกใจเล็กน้อยที่ดูจุนสั่งแบบนั้นออกไป


          ส่วนตัวดูจุนเอง ใช่ว่าตัวเขาจะไม่รู้ว่าตอนนี้โยซอบคงกำลังแอบซ่อนน้ำตาไว้ข้างใน ...แต่จะให้ทำอย่างไร ในเมื่อถ้าเขายังปล่อยให้โยซอบทำตัวแบบนี้ เอะอะโอ๋ เอะอะปกป้อง ตัวเล็กของเขาได้กลายเป็นเด็กดื้อ ที่ชอบเอาแต่ใจตัวเองและไม่รู้จักโตแน่ๆ... เพราะฉะนั้น บทลงโทษแบบนี้แหละ! สมควรอย่างยิ่ง!


          ยุนดูจุนรู้สึกว่า เขาไม่สามารถทนยืนอยู่ในสภาพกดดันเพราะน้ำตาของโยซอบไม่ไหว จึงเลือกที่จะเดินไปหยิบเสื้อกันหนาวก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป 


          บรรยายกาศภายในห้องตอนนี้เงียบ… ถึงเงียบมาก 




          ติ๊ดๆ ~ 


          เสียงข้อความจากโทรศัพท์ของมักเน่เข้า ทำให้ดงอุนเลือกที่จะเดินออกจากห้องไปอีกคน ตอนนี้เหลือแค่โยซอบคนเดียวในห้องแล้ว ร่างเล็กมองสภาพห้องโดยรอบ โยซอบทรุดตัวลงกับพื้นทันที ร่างเล็กนั่งร้องไห้อยู่พักใหญ่ก่อนที่จะค่อยๆเริ่มลงมือเก็บของชิ้นนู้นชิ้นนี้ให้เป็นระเบียบมากขึ้น เดินไปหยิบไม้กวาดกะว่าจะกวาดห้อง แต่ยังไม่ทันได้เริ่ม 


          "ซอบอาคิดยังไงมากวาดห้องอ่ะ ไปๆ เดี๋ยวกวังทำเอง" กีกวังโผล่มาจากไหนไม่รู้ จู่ๆก็เดินมาแย่งไม้กวาดไปเฉยเลย ตอนแรกโยซอบก็กำลังจะปฏิเสธแต่ก็แพ้ลูกอ้อนของกีกวังไม่ได้จึงยอมให้อีกคนทำ 


          แต่ความคิดฝ่ายดีก็ผุดขึ้นมา 'จะทำไงดีหล่ะถ้าดูจุนมาเห็นเข้ากวังต้องโดนว่าแน่เลย' โยซอบตัดสินใจเดินไปแย่งไม้กวาดมาจากมือของกีกวัง แต่ก็โดนอีกคนดุจนสุดท้ายต้องยอม


          โยซอบชั่งใจอยู่นานว่าจะทำอย่างไรกับกีกวังดี... ในขณะที่นั่งมองเพื่อนรวมวงกวาดบ้านอยู่นั้น ประตูหน้าหอก็เปิดออกผลัวะซะจนโยซอบตกใจ 


          โยซอบสะดุ้งสุดตัวหันไปมองที่ประตู กลับกลายเป็นดงอุนแทนที่เปิดประตูเข้ามาไม่ใช่ยุนดูจุนคนใจร้ายคนนั้น แต่ถึงจะเป็นดงอุนที่กลับเข้ามาก็ไม่ใช่เรื่องดี เพราะมักเน่ปากสว่างรายนี้คงไม่ปล่อยให้เรื่องนี้เงียบง่ายๆแน่ 


          "ฮยองทำไมใช้กีกวังของผมทำงานแทน! เรื่องนี้ผมจะฟ้องลุงดู๋!" ดงอุนว่าแล้วเดินไปหากีกวัง แย่งไม้กวาดออกจากมือ "กีกวังอา... ไม่ต้องทำแล้วนะ ดูจุนฮยองสั่งลงโทษโยซอบให้ทำงานบ้านคนเดียวเป็นเวลาสามวันแหละ"


          กีกวังได้ยินแบบนั้นก็ขมวดคิ้วเป็นปมแน่น... ลุงดู๋สั่งยังโยทำงานบ้านเนี่ยนะ! 


          ...ไอ้ลุงลีดบ้าอำนาจนึกครึ้มอะไรขึ้นมา?... 


          "เรื่องของนายสิดงอุน! มาก็ดีเลย มาช่วยโยซอบกวาดห้องเดี๋ยวนี้เลยนะ แล้วก็ห้ามไปฟ้องดูจุนฮยองด้วย ถ้านายปากโป้งละก็.. ฉันจะไม่คุยกับนายอีกเลย!" กีกวังสั่งเสียงเชียบ ดงอุนถึงกับต้องปิดปากเงียบ ทำหน้าตาเศร้าสร้อย ก้มหน้าก้มตากวาดบ้านตามประสาคนกลัวเมีย โยซอบเบิกตากว้างกับคำสั่งเด็ดขาดของอีกีกวัง แต่ก็อดยิ้มในใจไม่ได้ที่กีกวังยังมีน้ำใจอาสาช่วยเหลือตน 


          "กวังอาขอบคุณมากๆเลยนะ ถ้าไม่ได้กวัง โยคงแย่ ไอ้อุ่นถือว่าช่วยฉันล่ะกัน ยังไงก็ขอบคุณพวกนายมากนะ" โยซอบเดินปลีกตัวออกมาจากโซนห้องนั่งเล่นมายังห้องนอน ห้องนี้ก็ไม่ได้ต่างอะไรมาจากห้องด้านนอกมากนัก 


          โยซอบค่อยๆตามเก็บเสื้อผ้าที่โยนทิ้งระเกะระกะเต็มห้องมาไว้ในอ้อมกอด แล้วพาร่างอันแสนบอบบางไปยังห้องซักผ้า โยซอบทำเช่นนี้ได้ประมาณสามรอบก่อนที่จะนำผ้าทั้งหมดเข้าเครื่องซักผ้า ร่างเล็กปาดเหงื่อเล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปเอาเครื่องดูดฝุ่นเตรียมไปทำความสะอาดห้อง
นอนต่อ 


          ใช้เวลาไม่นานมากในการดูดฝุ่นห้องนอน แต่เมื่อคนตัวเล็กเดินออกมาจากห้องก็ต้องตกใจที่เห็น ยุนดูจุน ยืนอยู่ด้านนอกห้อง โดยที่ด้านหลังมีดงอุนและกีกวังยืนอยู่ข้างกัน กีกวังส่งยิ้มเจือนๆมาให้ โยซอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนที่จะสบตากับดูจุน


          "...ยังโยซอบ เมื่อกี้ก่อนที่จะออกไปฉันบอกนายว่ายังไง!?" ...โยซอบตัวแข็งทื่อ ไม่บ่อยนักที่ดูจุนจะใช้สรรพนามแทนตัวว่า 
ฉัน-นาย ทั้งๆที่ปกติแล้วจะเรียกว่า ฮยองกับเรา หรือไม่ก็พี่กับตัวเล็ก... แบบนี้แสดงว่า ยุนดูจุนกำลังโกรธจัด! 


          "ดูจุนฮยอง... มันเป็นความผิดของผมเองฮะ" กีกวังพยายามช่วย 


          "ฉันใช้ให้นายพูดรึไงห๊ะ กีกวัง!" แต่ดูจุนก็ตวาดกลับไปเสียงลั่น จนกีกวังต้องรีบสงบปากสงบคำไม่กล้าต่อล้อต่อเถียงใดๆอีก "ว่ายังไง... ยัง โย ซอบ!" ดูจุนมองคนตัวเล็กที่ตอนนี้ยื่นตัวสั่นเทิ้ม ปากเบะจะร้องไห้อยู่รอมร่อ ...ทั้งๆที่ไม่ได้อยากจะใจร้ายเลย เพียงแต่ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมโยซอบถึงไม่ยอมเชื่อฟังคำพูดของเขา... กับอีแค่ทำงานบ้านไม่กี่อย่าง ไม่กี่วัน มันหนักหนาตรงไหน?


          "..." โยซอบไม่ได้ตอบใดๆทั้งสิ้นตอนนี้ไม่ไว้แล้ว อารมณ์ตอนนี้มันไม่ไหวแล้ว! …ทำไมดูจุนต้องตวาด ดูจุนอาไม่รักโยแล้วอย่างนั้นหรอ… ใบหน้าเล็กเริ่มแดงจัด ฝ่ามือเล็กเปลี่ยนเป็นรอยช้ำเพราะรอยจิกจากเล็กที่กำมือเข้าหากันแน่น 


          โยซอบไม่ใช่คนที่มีความอดทนสูง ข้อนี้ทุกคนก็รู้ดี… โยซอบทนไม่ไหวแล้วหยดน้ำตาค่อยๆไหลอาบแก้มใสทั้งสองข้าง ทำให้บุคคลทั้งสามที่ยื่นอยู่ตกใจกันเป็นแถบแถว กีกวังทำท่าจะถลาเข้ามาหาแต่ถูกดูจุนยกมือห้ามเอาไว้ซะก่อน 


          "นี่ ดูจุนฮยอง ผมว่ามันมากไปแล้วนะ !" กีกวังพูดออกมาอย่างเหลืออด รู้สึกสงสารโยซอบจับใจ 


          "กวังอาเราออกไปข้างนอกกันเถอะนะ" ดงอุนที่เล็งเห็นว่าบรรยากาศเริ่มจะมาคุ จึงพยายามจะลากคนรักออกไป แต่มันก็ไม่เป็นผล กีกวังต่อว่าดูจุนต่อเสียยกใหญ่ จนตอนนี้ไม่มีใครสนใจโยซอบแล้ว ร่างเล็กทนต่อเสียงด่าทอของกีกวังไม่ไหวจึงวิ่งเข้าห้องนอนไป 


          ปัง !!! เสียงปิดประตูที่ดังลั่น ทำให้ทั้งสามคนหันไปมอง 


          "เห็นไหม !! ที่โยต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะฮยอง" พูดจบกีกวังก็เดินกระแทกเท้าออกจากห้องไป โดยมีดงอุนที่วิ่งตามไปติดๆ 


          …บรรยายกาศแบบนี้อีกแล้ว บรรยายกาศที่เงียบ เงียบซะจนได้ยินเสียงสะอื้นที่ดังลอดผ่านประตูออกมา ดังออกมาจนน่ารำคาญ ..


          ดูจุนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ...เขาทำให้โยซอบต้องร้องไห้อีกแล้วใช่ไหม?... ได้แต่นึกโทษตัวเองในใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องตามเข้าไปปลอบ ถึงจะเสียคนเพราะโดนเขาตามก็เอา ถึงใครจะว่าโยซอบยังไงก็ชั่ง! ...เขาก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกันที่ต้องมาเห็นน้ำตาของคนตัวเล็กแบบนั้น!... ดูจุนคิดก่อนจะเดินตามคนตัวเล็กเข้าห้องไป


          โยซอบนั่งร้องไห้หลบมุมอยู่บนเตียง เห็นแสงสว่างที่เกิดจากการเปิดประตูเข้ามาก็รีบมุดตัวหนีเข้าไปในผ้าห่ม พยายามที่จะหยุดสะอื้น หยุดดร้องไห้ …คงจะโดนดุอีกแล้วสินะ… ได้แต่คิดในใจเพียงคนเดียว โยซอบรับรู้ถึงความยวบของที่นอน คงจะเป็นใครไปไม่ได้อีกนอก ยุนดูจุน


          "ดูจุน จะ ตี ผ.. ผมใช่ไหม? ผมขอโทษ นะ ด ..ดูจุนจะตีผมก็ได้ ผมผิดเองที่ปล่อยให้กวังช่วย ผม ผิด อ.เองที่ไม่ยอมฟัง" โยซอบพูดออกมา ยิ่งระบายก็ยิ่งร้องไห้ออกมา… ร้องจนหยุดไม่ได้ พยายามแล้ว แต่พอพยายามกลับมีอาการสะอึกสะอื้นพูดจาไม่เป็นภาษา

          
          "งั้นถ้าฮยองบอกให้เราหยุดร้องไห้ ตัวเล็กจะหยุดร้องรีเปล่า?" ดูจุนถามเสียงอ่อนลงกว่าครั้งแรกมาก มือใหญ่ยกขึ้นลูบหัวที่อยู่ใต้ผ้าห่มของอีกคนอย่างแผ่วเบา "อย่าร้องไห้เลยนะ โยซอบอา... เราก็รู้ว่าพี่ไม่ชอบเห็นน้ำตาของเรา"


          เมื่อโยซอบได้ยินน้ำเสียงที่อ่อนลงและอบบอุ่นเหมือนทุกครั้ง คนตัวเล็กก็ยอมโผล่หัวออกมาจากผ้าห่ม ดวงตากลมโตแดงกล่ำ เปลือกตาปูดบวมเป็นลูกมะกูด 


          "ฮยองจะไม่ตีเค้าใช่ไหม" น้ำเสียงที่ยังสะอื้นน้อยๆบวกกับความน่ารักที่เหมือนลูกแมวน้อยทำให้ดูจุนยิ้มออกได้


          "ฮยองไม่ตีหรอก ถ้าเราเป็นเด็กดี" ดูจุนว่าแล้วช้อนตัวโยซอบให้มานั่งบนตัก โยซอบช้อนตามองร่างสูงด้วยสายตาออดอ้อน 


          "งั้นเค้าจะไม่ดื้อ ฮยองห้ามตีเค้านะ" โยซอบใช้หัวทุ้ยของตนถูไถกับอกแกร่งของร่างสูงราวกับแมวน้อยยามคลอเคลียเจ้านายของตน ดูจุนหัวเราะออกมาให้กับท่าทางขี้อ้อนนั้น ...เพราะน่ารักแบบนี้ยังไงล่ะ ถึงต้องคอยตามใจจนเสียผู้เสียคนแบบนี้... 


          "ถ้าตัวเล็กไม่ทำอะไรเสียหายอีกนะครับ!" แกล้งสั่งเสียงเข้ม แถมยังส่งสายตาดุๆไปให้อีก ยิ่งเห็นโยซอบหดคอกลับเป็นลูกแมวหงอยๆสิ้นฤทธิ์ดูจุนก็ยิ่งหัวเราะชอบใจ


          "เค้าจะไม่ทำของเสียหายอีกแล้ว" ส่งสายตาสำนึกผิดไปให้ด้วยแววตาใสแป๋ว "ดูจุนอา .. เค้าขอโทษนะ เค้าจะไม่ดื้ออีกแล้ว" โยซอบพูดพร้อมกับซบอกแกร่งที่ค่อยปกป้องดูแลมาตลอด 



          "เค้ารักดูจุนอานะ" เหมือนคำว่ารักที่เอ่ยออกมา ดูจุนก็กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นอีกนิด ก่อนจะกระซิบบอกรักเสียงหวานหูตอบไปเช่นกัน 


          "ดูจุนอาคนนี้ก็รักตัวเล็กครับ" เมื่อคนตัวเล็กในอ้อมกอดได้ยินคำหวานที่ออกมาจากปากของคนรัก หัวใจดวงน้อยก็พองโต ความรู้สึกไม่ได้ที่เกินขึ้นเมื่อครู่ได้หายไปหมด 


          จุ๊บ ร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดเงยหน้าขึ้นไปจูบปาก ทำให้ดูจุนต้องแปลกใจกับการกระทำของโยซอบ


          แต่ชายหนุ่มก็ไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไป ริมฝีปากอิ่มนั้นแนบสนิทชิดติดกัน ดูจุนค่อยๆส่งลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากของคนตัวเล็ก โยซอบยกมือขึ้นมาประคองใบหน้าของดูจุนไว้ มือใหญ่ที่เกาะอยู่ที่เอวบางเริ่มอยู่ไม่สุก ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังบาง


          ชายหนุ่มพลักร่างของคนตัวเล็กให้นอนราบไปกับพื้นเตียง มือเล็กนุ่มนิ่มเปลี่ยนมาเป็นโอบรอบคอ ก่อนจะกลายเป็นโยซอบเองที่จะพลิกตัวขึ้นคร่อมดูจุนให้อยู่ใต้ร่างของตนแทน คนตัวเล็กโน้มหน้าลงเพื่อประทับจูบแผ่วเบาและอ่อนหวาน ก่อนที่จะเริ่มเล้าโลม มือหนาที่อยู่ไม่สุขของชายใต้ร่างค่อยๆเลิกเสื้อตัวบางขึ้นจนเผยผิวขาวเนียนละเอียด สุดท้ายเสื้อยืดตัวบางก็ถูกโยนไปกองอยู่ข้างเตียง 


          "ดู..จุนอา ผมรัก ดู จ..จุน นะ” โยซอบร้องบอกใครอีกคนที่กำลังง่วนอยู่กับการเล้าโลมเขา ผิวเนื้อเนียนละเอียดที่กำลังสัมผัสกันปลุกอารมณ์ดิบในตัวให้ตื่นขึ้นเป็นอย่างดี


          “พี่ก็รักเราเหมือนกันโยซอบ ฮ๊า…” ดูจุนครางเสียงต่ำเมื่อคนตัวเล็กเลื่อนมือเข้ามาสัมผัส


          “ดูจุนอาชอบรึเปล่าฮะ” โยซอบถามก่อนจะอมยิ้มเมื่อชายหนุ่มทำหน้าเคลิบเคลิ้ม … เท่านั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับคำตอบ 


          “อย่าแกล้งกันสิตัวเล็ก อยากเจอทำโทษรึไง” ดูจุนว่าดุๆและนั้นทำให้โยซอบมุ้ยหน้า


          “แค่นิดหน่อยเองนะ!” โยซอบบุ้ยปาก ดูจุนว่าแล้วก็หัวเราะขำๆ 


          “…จะต่อได้รึยังหืม???” ร่างสูงพลิกตัวกลับขึ้นมาคร่อมคนตัวเล็กอย่างที่มันควรจะเป็นตั้งแต่แรก(?) ริมฝีปากอิ่มพรมจูบไปทั่วใบหน้าเรียวเล็กจนโยซอบจั๊กจี้


          “คิก คิก… อย่าแกล้งกันสิฮะ” ท้วงออกมาเบาๆ ใบหน้าเล็กก้มลงจนชิดอก หน้าแดงหูแดงไปหมด ดูจุนหัวเราะชอบใจก่อนจะเลื่อนมือไปปลดกางเกง

          หลังจากที่ถอดกางเกงออก ดูจุนก็โยนกางเกงขายาวนั้นให้ลงไปกองกับพื้นไม่ต่างอะไรกับเสื้อ ก่อนจะปลดตะขอกางเกงของตัวเองบ้าง ทุกอย่างกำลังไปได้สวย ทุกอย่างกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม และ...

          ปัง!


          แต่แล้วเสียงเปิดประตูของบุคคลไม่ได้รับเชิญก็ดังขึ้น ทำเอาโยซอบและดูจุนสะดุ้ง! โยซอบรีบมุดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มที่ดูจุนดึงขึ้นมาคลุม


          "ไม่ร้อนหรอ ห่มซะมิดเลย แอร์ก็ไม่เปิด" จางฮยอนซึงผู้มีมิติส่วนตัวเดินเข้ามาในห้องไม่รู้เรื่องรู้ราวกล่าวพร้อมกดเปิดแอร์ "โยซอบอา นายนอนอยู่ได้ไงเนี่ย ร้อนชะมัด" ฮยอนซึงกล่าวแล้วนั่งลงที่ปลายเตียง โยซอบขนลุกซู่… เขสกลัว… กลัวว่าฮยอนซึงจะรู้


          "จางฮยอนซึง! ออกไปเดี๋ยวนี้" ดูจุนสั่งเสียงเย็น อารมณ์ที่ทะยานขึ้นสูงยังคงค้างเติ่ง... ฮยอนซึงมองหน้าดูจุนอึนๆ


          "...ทำไมต้องออกไปด้วยอะ?" พ่อหนุ่มหน้าสวยโฟร์ดีประจำวงว่าแล้วเอนหลังลงกับเตียง


          "ไอ้ห้อยไม่อยู่รึไง!?" ดูจุนถามต่อ เหงื่อเริ่มซึมออกมาตามไรผม


          "...อยู่ข้างนอก ดูจุนแกร้อนหรอทำไมเหงื่อเต็มเลยอะ ฉันก็บอกแล้วว่ามานอนกันอยู่ในผ้าห่มทำไม เอาผ้าห่มออกสิ" ฮยอนซึงทำท่าจะเลิกผ้าห่มออก แต่โยซอบและดูจุนก็กำผ้าไว้แน่น


          "มะ มะ ไม่ได้นะ!" ร่างเล็กร้องท้วงออกมาจากใต้ผ้าห่ม ความเป็นชายของดูจุนที่อยู่ในร่างกายของเขาทำให้โยซอบอึดอัด


          "...โยซอบ นายเป็นอะไรของนายเนี่ย! ไม่สบายรึไง?" ฮยอนซึงยังคงไม่รับรู้ถึงสถานการณ์ที่เป็นไป จนจุนฮยองเดินเข้ามาตามนั้นแหละ


          "ย๊าาาาาา !! เจ้าหมาน้อย.... " จุนฮยองร้องเรียกสุดที่รัก ก่อนจะเดินเข้ามาเห็นดูจุนและโยซอบนอนอยู่ในโพซิชั่นแปลกๆก็หัวเราะออกมา "ไอ้หมาออกมาก่อน" จุนฮยองว่าแล้วคว้าแขนของฮยอนซึงพยายามจะลากคนตัวเล็กออกไป แต่ร่างบางก็ยังคงดื้อ 


          "ทำไมต้องออกด้วยอะ ฉันง่วงนะ จะนอนไม่ได้รึไงเล่าไอ้ห้อย" ฮยอนซึงยืนกรานจะไม่ยอมออกจากห้องง่ายๆ ทำให้จุนฮยองแถบจะขำกลิ้งกับกิริยาคนบนเตียง 


          เพราะโยซอบกำลังส่งสายตาอ้อนวอนมา ส่วนดูจุนก็มองเขาด้วยสายตาฆาตแค้น สงสัยงานนี้ ถ้ายงจุนฮยองไม่สามารถพาจางฮยอนซึงออกจากห้องได้ คนที่จะหัวขาดรายแรกคงจะเป็นเขานี่แหละ 


          "เดี๋ยวจะพาไปขับรถเล่นจะไปไหมไอ้หมา" จุนฮยองยื่นข้อเสนอใหม่ ฮยอนซึงหยุดคิดสักแปปก่อนจะเดินนำออกไป ยงจุนฮยองหันกลับมายักคิ้วให้ดูจุนอีกหนึ่งที 


          "งานนี้แกติดหนี้ฉันนะโว๊ยไอ้ดูจุน... ฮ่า ๆ ๆ" ชายหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะและเดินตามฮยอนซึงออกไป เมื่อเสียงประตูปิดลง ดูจุนและโยซอบต่างก็มองหน้ากันและกัน ดูจุนหลุดหัวเราะออกมาเบาๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ชายหนุ่มค่อยๆขยับตัวเข้าออกอย่างที่มันควรจะเป็น 


          "...ตัวเล็กรู้รึเปล่าว่าทำไมพี่ถึงสั่งให้เราทำความสะอาดบ้าน" ดูจุนถามอีกคนที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา หลังจากที่บทรักได้ผ่านพ้นไป


          "ไม่รู้สิ แล้วทำไมดูจุนอาสั่งแบบนั้นกับเค้าล่ะ รู้ไหมเค้าเสียใจมากเลยนะ" โยซอบตอบด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างเหนื่อย "ดูจุนอา อย่าสั่งแบบนี้อีกได้ไหม เค้าไม่ชอบเลย" โยซอบอ้อน


          "...ก็เพราะเราเป็นอย่างนี้น่ะสิ!" ดูจุนพูดแล้วตีแขนอวบนั้นเบาๆ โยซอบมุ้ยหน้าที่ถูกตี แต่ก็นอนเงียบๆปล่อยให้ดูจุนพูดต่อ "ที่พี่ลงโทษเราก็เพราะว่าพี่อยากให้เรารู้จักโตเป็นผู้ใหญ่ ไม่ใช่เอะอะก็ร้องไห้งอแงจนกลายเป็นเด็กนิสัยไม่ดี" ดูจุนอธิบาย


          "... ขอบคุณนะฮะ แต่ผมก็โตแล้วนะ " โยซอบพูด ร่างเล็กซบลงบนอกแกร่ง "ต่อไปนี้ผมจะไม่ร้องไห้แล้วก็ได้! .....ถ้าทำได้น่ะนะ คึคึ" ร่างเล็กพูดแล้วหัวเราะคิกคักออกมา


          "...เฮ้อออ! ก็เพราะน่ารักขนาดนี้ใครจะไปอดใจไว้ล่ะจริงไหม มะ ขออีกสักรอบเหอะ!" ดูจุนว่าแล้วส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้


          "ย๊าาาาาา ดูจุนอา อย่า นะ...." ยังไม่ทันที่โยซอบจะได้ทักท้วงอะไร ชายหนุ่มก็ประกบจูบปิดปาก ก่อนจะเริ่มบทรักครั้งใหม่อย่างไม่รีบร้อน