ชาตินี้ ไม่ขอมีสามีเป็นขุนนาง

ทันทีที่เพชฌฆาตลงมือ ดาบเล่มมหึมาก็ฟันฉับลงมาอย่างน่าสยดสยองยิ่ง 

ศีรษะที่กลิ้งตกลงมาบนพื้นดวงตายังคงเบิกกว้าง

สิ่งที่สายตาคู่นั้นจับจ้องและเป็นภาพสุดท้ายคือบุรุษที่นั่งสั่งการประหาร

เขาคือสามีของนาง

คือคนที่นางรักสุดหัวใจ

แต่เขากลับเป็นคนที่ใจร้ายกับนางอย่างที่สุด

……

"เทียนเอ๋อร์" เจ้าบ่าวยื่นมือมากุมมือนาง "ข้าย่อมต้องดูแลเจ้าอย่างดีที่สุด ข้าจะเป็นสามีที่ดีเจ้าวางใจได้"

เจ้าสาวพยักหน้ารับ ก่อนนี้เยว่เทียนอาจมองโลกอย่างใสซื่อ

แต่ในบัดนี้นางไม่อาจวางใจเรื่องใดได้อีกแล้ว

ทว่าในใจลึกๆ นางก็ยังหวังว่าในชาตินี้นางเลือกคู่ครองได้อย่างถูกต้อง และสามารถอยู่ร่วมกันกับเขาไปจนแก่เฒ่า

"ถ้าง่วงเจ้าก็นอนซะ"

เจ้าสาวประหลาดใจไม่น้อยกับการกระทำของเจ้าบ่าว

อย่างไรก็ตามนางและเจ้าบ่าวต่างเหน็ดเหนื่อยจากงานพิธีที่ต้องยืนขาแข็งด้วยกันมาทั้งวัน

สำคัญเหนือสิ่งใดนางก็ไม่ได้อยากแต่งงานสักหน่อย ไยจึงหวังว่าจะมีความรู้สึกรัญจวนใจใดๆ ในคืนแต่งงาน

การที่เจ้าบ่าวแสดงกิริยาเช่นนี้นางควรดีใจไม่ใช่หรือ

ควรยินดีที่เขาเงียบสงบราวนักบวช ให้เกียรตินางราวนางกับเขาเป็นผู้ทรงศีลสองคนในอารามเดียวกัน

แต่

เยว่เทียนมีข้อสงสัยในบางเรื่องสถานที่ที่นางเจอเขาในครั้งแรกคือที่หอบำเรอชาย

เขาอาจชมชอบบุรุษด้วยกันแต่ก็จำเป็นต้องแต่งเพราะสงสารมารดาผู้เจ็บป่วยของเขาที่อยากเห็นงานแต่งของบุตรชาย