ตอนที่ 8 : Chapter 8 : หยดนํ้าใสๆ

ถ้าหากคิดว่าเธอชอบกัน ฝันว่าเป็นเพื่อนใจ
แล้วรู้ว่าเธอไม่คิดอะไร ฉันจะทำยังไงดี
อย่ามาแกล้งให้ใจวุ่นวาย เล่นอะไรแบบนี้
อย่าให้ฉัน... หลงเพ้อว่าเธอมีใจให้เลย
คินตาขับรถมาส่งที่บ้านฉันเมื่อตอนบ่ายนี้ เขาบอกไว้ว่าพรุ่งนี้จะให้ฉันแสดงฝีมือการทำอาหารให้เขากินตอนเช้า บ้าไปแล้ว หลายวันมานี้ฉันแถบอยู่ไม่ติดบ้านสักวัน แม่ฉันก็ถามเอาๆว่าไปไหน แล้วคราวนี้ฉันจะอ้างเหตุผลร้อยแปดอะไรกับแม่ดีนะ
หนูไปทำข้าวเช้าให้ผู้ชายค่ะ
ถ้าขืนบอกไปแบบนั้น แม่ฉันคงตบคว่ำ ตามด้วยลูกเตะสีข้างของพ่อ และคำบ่นอีกสารพัด ฉันแถบไม่เคยทำอาหารให้พ่อแม่กินสักเท่าไหร่เลย ได้แต่เป็นลูกมือช่วยพ่อทำ และก็ทำกินเองตอนพ่อแม่ไม่อยู่ เพราะปกติพ่อจะเป็นคนทำให้กิน โอ๊ย ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว
ก๊อกๆๆ
เพี้ยง ยังไม่หลับใช่มั้ย
แม่เหรอ = = แหม...กำลังคิดถึงอยู่พอดี (แหล)
ขาแม่
ฉันขานรับพร้อมกับเปิดประตูห้องให้แม่
มีอะไรเหรอ
ฉันถามแม่
แม่จะบอกว่าพรุ่งนี้เช้าแม่มีงานต้องไปทำแต่เช้า ส่วนพ่อเองเห็นบอกว่าที่โรงแรมมีงานต้องเข้าครัวแต่เช้าเหมือนกัน ลูกสาวแม่หาข้าวกินเองได้ใช่มั้ยจ๊ะ
*O* เข้าทางยัยเพี้ยงสิคะ
ได้แน่นอนค่ะคุณแม่ขา
ดีมากจ้ะ ถ้างั้นแม่ไปนอนก่อน เราก็อย่านอนให้มันดึกมากนักล่ะ ฝันดีจ้ะ
คิสเบาๆก่อนนอนจากคุณแม่ >O<;;
กู๊ดไนท์ค่า รักแม่นะจุ๊บ >3<
แค่นี้ฉันก็สามารถไปทำอาหารตั้งแต่เช้าได้แล้ว J
เช้าของวันสี่
ยืนส่องกระจกมาสักพัก หมุนตัวอีกสิบรอบ ฉันดูดีหรือยัง แต่งยังไงก็คงไม่สวยสินะ ถึงจะสวยก็คงไม่เท่าพี่มอลลี่ โฮก TOT พูดชื่อนี้แล้วอยากจะร้องไห้ ไม่อยากไปแล้วอ่า โทรไปแคลเซิลทันมั้ย
ไม่ได้ หยุดความคิดที่จะยอมแพ้เดี๋ยวนี้เลยนะ เธอยังไม่ได้ลองดูสักตั้งเลยนี่ อย่าเพิ่งตัดสิ้นว่าตัวเองจะแพ้สิ ฉันอาจจะชนะก็ได้ (อาจจะน่ะ T^T) หมดเวลาพล่าม ไปทำงานทำการได้แล้ว ลุย!!!!
สวนสาธารณะ
วันนี้ก็คงจะเป็นเช่นทุกๆวันที่ผ่านมา คนเยอะ ท้องฟ้าสดใส แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิม...คงจะเป็นความรู้สึกของฉันซะมากกว่า ไม่น่าเชื่อว่าฉันมาออกกำลังกายที่นี่เพียงสามวัน แต่เหมือนฉันทำมันมากว่าสิบปี เอ๋...ทำไมวันนี้ฉันเพ้อๆพล่ามๆ อะไรเน่าจัง
วันนี้เธอมาสายนะยะ
เสียงทักทายของนานะยังคงเหมือนเดิม เร่าร้อนหาที่ใดเปรียบไม่ พอได้ยินเสียงยัยนี่ฉันก็รู้สึกกระปี้กระเป่าขึ้นมาหน่อย คู่แข่งของฉันคือยัยนี่ต่างหาก J
ฉันก็มาเวลานี้ทุกวันไม่ใช่เหรอ -O-
วันนี้เธอมาช้าจริงๆ
ช้าไปแค่สิบนาทีเอง หรือฉันจะมาช้าไปจริงๆ ขนาดคินตายังบอกว่าฉันมาช้าเลย แต่มันก็เป็นเพราะนายอ่ะ ทำให้ฉันต้องเรียกความมั่นใจหน้ากระจกซะนานเลย
อา...ขอโทษ
โอ้ย น่ารำคาญ คินตาขาเราไปวิ่งกันเถอะ เสียเวลารอยัยนี่มานานแล้ว
หน็อย หล่อนเอาอีกแล้ว ควงแขนอีกแล้ว วันนี้ฉันไม่ยอมให้เธอควงคินตาคนเดียวหรอก
เดี๋ยวก่อน ฉันไปด้วย^^
ไม่พูดพล่ามทำเพลง คว้าแขนของคินตามาครอง ขอโทษทีลวนลามนะ แต่ยังไงวันนี้ฉันก็อยากจะทำให้สุดความสามารถที่ฉันจะทำได้
วันนี้เธอดูแปลกๆนะ
คินตาหันมาคุยกับฉัน ขณะที่พวกเรากำลังนั่งพักกันอยู่ (วิ่งไม่ทันไรพักซะแล้ว
แปลกยังไงอ่ะ
ก็วันนี้ตอนวิ่งเธอก็ควงแขนฉัน แถมตอนพักเธอยังนั่งข้างๆฉันด้วย
=[ ]=;; แหม...นิดๆหน่อยๆ
ฮ่ะๆๆ งั้นเหรอ ^O^
เธอแปลกจริงๆนะเนี่ย ดูไม่เป็นตัวเองเลยนะ
-O- หุบยิ้มทันที
ความพยายามของฉัน...ทำให้ฉันไม่เป็นตัวเองอย่างงั้นเหรอ มันไม่ได้ช่วยอะไรเลยใช่มั้ย
ไม่สบายป่ะเนี่ย
เขาเอามือมาแตะที่หน้าผาก
ทำแบบนี้อีกแล้ว ทำท่าเหมือนเป็นห่วงอีกแล้ว
อะแฮ่ม แค่กๆ น้ำเปล่าติดคอ
นานะเธอนี่มัน...ขัดจังหวะ มาติดคออะไรตอนนี้ยะ แล้วน้ำเปล่าบ้านไหนเขาดื่มแล้วติดคอกัน มีแต่ที่เขาเรียกว่าสำลักน้ำ แกล้งอีกเหมือนเคยล่ะสิท่า L
8.00 น.
แม่ของนานะโทรมาตามให้ไปขายราเม็งที่ร้าน เพราะวันนี้ลูกค้าเยอะมาก -O- นานะจึงต้องรีบกลับบ้านไปช่วยกิจการของครอบครัว อยากรู้ประวัติของนานะคร่าวๆ มั้ยล่ะ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง ขั้นเวลาที่คินตาพามาซื้อของไปทำมื้อเช้า
นานะ สาวผิวขาว ตาโต ผมยาว แก้มป่อง คุณสมบัติเพียบพร้อมที่จะได้เป็นนางเอกทุกประการ...แต่ ฝันไปเถอะย่ะ เรื่องนี้คนเขียนเขาให้ฉันเป็นนางเอก โฮะๆๆๆ เข้าเรื่องต่อ ฉันกับนานะเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ม.4 บัดนี้เราก็อยู่ปีหนึ่ง เป็นเฟรชชี่หน้าใส หัวใจติงต๊อง คณะนิเทศฯ เอก วารสารและสิ่งพิมพ์ กันทั้งคู่ เราสองคนจึงสนิทกันโคตร ๆ แต่ความสนิทเราก็มักจะกัดกันเสมอ แต่มันจะยิ่งทำให้เราสนิทกันนะ
อ้าวถึงและแฮะ อยากรู้อะไรก็เม้นท์บอกแล้วกันนะเดี๋ยวจะมาตอบคำถาม (แอบหลอกล่อให้มาเม้นท์ ฮ่า)
ถึงแล้วครับคุณผู้หญิง ว่าแต่วันนี้จะทำเมนูอะไรดีครับ
อยากกินอะไรอ่ะ บอกมาเลย ฉันน่ะทำเป็นอยู่ไม่กี่อย่างหรอก^^
อ้าว ไอ้เราก็นึกว่าทำเป็นร้อยแปดเมนู
ทำเป็นก็ดีแค่ไหนแล้ว ฮ่าๆๆๆ
ฉันเดินไปลากรถเข็นเข้าซุปเปอร์ ก่อนจะลงมือเดินเลือกวัถตุดิบทำอาหาร ฉันเหมือนภรรยาฝึกหัดเลยอ่ะ ส่วนคินตาก็เหมือนสามีละอ่อนน้อย อ๊าก นี่มันคู่รักใหม่ป้ายแดงชัดๆ
เหอะๆ เราเหมือนคู่แต่งงานใหม่ที่มาเดินซื้อของเข้าบ้านกันเลยเนอะ
-////- คินตา อย่าบอกนะว่านายก็กำลังคิดเหมือนฉันอยู่
เฮอะๆ นายเคยแต่งงานหรือไงถึงได้พูดแบบนั้น
เปล่า แต่แค่รู้สึกเหมือนดูในละครน่ะ เธอไม่รู้สึกเหรอ
อย่าว่าแต่รู้สึกเลย...ฉันคิดไปไหนต่อไหนแล้วนั่น นี่ฉันข้ามช็อตฮันนีมูลรึเปล่านะ -..-
ก็นิดหน่อย
นั่นคือ...คำโกหกคำโต
ตกลงนายอยากกินอะไร ฉันเลือกไม่ถูกเลย
เธอทำอะไรให้กิน ฉันก็กินหมดนั่นแหละ ^^
อย่าตอบแบบนั้นดิ มันเขินๆนะ :)
นายชอบอาหารรสชาติไม่จัดใช่ม้า...งั้นฉันทำอาหารพวกข้าวต้มกุ้งดีกว่าเนอะ
ฉันเข็นรถไปที่แผนกอาหารทะเล ก่อนจะคัดกุ้งตัวโตใส่ถุง
รู้ได้ไงว่าฉันไม่ชอบรสจัด
ก็ฉันอ่าน...เอ้ย ฉันเดาเอาอ่ะ ฉันเดาถูกใช่มั้ย^o^;;
เกือบไปแล้ว ดีนะยั้งปากทัน เฮ้อ...
เหรอ เธอเดาเก่งใช่ได้เลยนะเนี่ย แสดงว่าเดาข้อสอบบ่อยใช่มั้ย
เกี่ยวอะไรกับการเดาข้อสอบด้วยมิทราบคะ
บ้า! ตอนสอบใช้สมองล้วน ๆ ค่ะขอบอก
ขอบอกว่าฉันโกหก = = เพราะตอนสอบฉันก็นั่งจ้ำจี้เอาเหมือนกัน เง้อ
เอาล่ะเลือกของเสร็จแล้วที่นี้ก็ไปจ่ายเงินได้ ว่าแต่ฉันจ่ายหรือเขาจ่ายล่ะ -*- ได้โปรดช่วยบอกว่าเขาจ่ายทีเถอะ ฉันไม่อยากกระเป๋าแฟบตอนนี้ อีกอย่างเงินในกระเป๋าที่มีมันไม่พอหรอก เพราะฉันเลือกแต่ของแพงๆมาน่ะสิ โฮะ
ปิ๊งๆๆ
เย้! คินตาเป็นคนจ่าย เขายื่นแบงค์พันให้กับแคชเชียร์ นายนี่มัน...พ่อของลูกในอนาคตจริงๆ >O<
รถเลี้ยวเข้าหมู่บ้านสายเสมอ หมู่บ้านที่สร้างพร้อมกันกับหมู่บ้านสายหยุด แต่ช้าก่อน ถึงแม้ว่าจะสร้างขึ้นพร้อมกัน แต่ความหรูหรา และราคาแตกต่างกันโลด ไม่ต้องถามนะว่าหมู่บ้านนั้นแพงกว่ากัน เพราะคำตอบในข้อนี้ตายตัว คินตาดับเครื่องยนต์ จอดรถที่บ้านหลังนั้น เอิ่ม ใหญ่ กว้าง แลดูมีรสนิยม เหมาะกับนายดี
บ้านนายใหญ่ดีเนอะ เก๋ด้วย
ฉันเดินตัวปลิวเข้าบ้าน ส่วนคินตาก็หอบของที่ซื้อมาอย่างพะรุงพะรัง
ขอบคุณสำหรับคำชมครับ จะเริ่มกันเลยมั้ย^^
ระ..เริ่มเลยสิ หมายถึง เริ่มทำอาหารนะ
เหวอ ตั้งตัวไม่ทัน จู่ๆก็ถามคำถามสองแง่ สองง่าม ส่ออีกนิดนึง
ก็ทำอาหารน่ะสิ เธอคิดอะไรน่ะ หื่นเหมือนกันนะเนี่ย
ไม่ใช่น้า...ก็นายถามแบบนั้น ฉันก็เลย...
ล้อเล่นน่า อย่าทำหน้าแบบนั้นเดี๋ยวแก่ไวกว่าฉันไม่รู้ด้วย ว่าแต่เธอจะให้ฉันช่วยทำตรงไหนก่อน
ไม่ต้องงงงง!! ไปนั่งรอเถอะ ฉันทำคนเดียวก็ได้นะ นายจะได้ไม่เลอะด้วย...ก็ได้ตามใจนาย^^
ที่ต้องกลับลำกลางคันไม่ใช่อะไรหรอกนะ แต่เขาดันทำหน้าอ้อนเหมือนลูกแมวแล้วแบบนี้ฉันจะใจร้ายใจดำอยู่ได้ไง แพ้คนหล่อค่า!!!!!
ฉันรวบผมขึ้น แล้วไปล้างมือหลังจากนั้นก็สวมผ้ากันเปื้อน แล้วเริ่มลงมือได้เลย ก่อนอื่นต้องหุงข้าวก่อน
หม้อหุงข้าวอยู่ไหนหว่า
อยู่นี่จ๊ะ
คินตายกหม้อขึ้นมาโชว์ ฉันรับไว้พร้อมกับตักข้าวสารใส่หม้อ เสร็จแล้วก็นำไปซาวข้าวอย่างขะมักเขม้น พอซาวข้าวเสร็จแล้วฉันก็เช็ดมือที่เปียกกับผ้ากันเปื้อนอย่างรวกๆ เพื่อเสียบปลั๊กหม้อหุงข้าว แต่ว่า...
เดี๋ยวก่อน ฉันเสียบเอง มือเธอเปียกอยู่เดี๋ยวไฟก็ดูดหรอก เอามาสิ
แต่ว่าฉันเช็ดมือแล้วนะ ช่างเถอะลงมือทำต่อดีกว่า ฉันเองชักจะหิวแล้วเหมือนกัน
เสร็จแล้ว!!!!!
ฉันเสิร์ฟข้าวต้มบนโต๊ะกินข้าวที่ตกแต่งด้วยดอกกุหลาบสีขาวดูสะอาดตา อ๊า..กลิ่นหอมของข้าวต้มมันช่างรัญจวนใจจริงเลย
อื้ม น่ากินดี แต่จะกินได้รึเปล่า
คินตาทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ ก้มหน้าลงมาสูดดมข้าวต้ม ทำอะไรก็น่ารักไปหมดอ่ะ ผู้ชายคนเนี่ย
กินได้เซ่ ฉันตั้งใจทำสุดฝีมือเลยนะ ถ้าไม่เชื่อเดี๋ยวฉันชิมให้ดูก่อนก็ได้
ฉันตักข้าวต้มในชาม แต่ไม่ลืมที่จะเป่ามันก่อนกิน
อ้ำ!
อื้ม..อร่อยใช้ได้ :P
นายกินสิ ไม่กินฉันแย่งนะ
ฉันแกล้งทำท่าจะดึงชามข้าวต้มของเขามา คินตาเลยรีบเอามือกอดชามข้าวต้มของตัวเองไว้
ได้ไง เธอทำให้ฉันกินนะ ห้ามแย่งด้วย
ฉันนั่งมองคินตาตักข้าวเข้าปากทีละคำ สองคำ สามคำ สะ..สี่คำ เฮ้ย นายจะกินอย่างเดียวไม่พูดไม่จาเลยเหรอ คงอร่อยสินะ ฮ้า...มีความสุขจัง ฉันจ้องคินตาตักข้าวอย่างไม่ละสายตาของตัวเอง ขอฉันดูนายกินอย่างนี้ไปนานๆ เถอะนะ ฉันอยากเห็นท่าทางมีความสุขแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ให้ฉันได้มีโอกาสได้อยู่ข้างนายแบบนี้ตลอดไปนะ...
ทำไมเธอไม่เห็นกินเลย คิดอะไรอยู่
ฮะ ปะ...เปล่า อร่อยใช่มั้ยล่ะ เห็นนายตักเอา ตักเอา ไม่พูดไม่จาเลย ^^
อื้ม เยี่ยมเลย วันหลังมาทำให้กินอีกนะ
ได้สิ ถ้านายชอบนะ
เพราะว่าฉัน...ชอบเห็นนายเวลาแบบนี้จริง ๆ
อ่า...อิ่มจัง!
คินตาลูบท้องของตัวเอง คนอื่นทำฉันอาจจะบอกว่าอุบาท แต่คงเป็นเพราะเขาทำมันเลยดูน่ารักมาก
เดี๋ยวฉันไปล้างจานให้
เดี๋ยวก่อน เธอไม่ต้องทำแล้ว เชิญพักผ่อนตามอัธยาศัยเถอะ เดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการเอง เธอทำเยอะมากแล้ว
แต่นายก็ช่วยฉันแล้วไง
เสียบปลั๊กหม้อหุงข้าวเนี่ยนะ -_- ให้ฉันทำเถอะ
ตามใจนายแล้วกัน
รู้มั้ยบางมุมเขาก็เหมือนเด็กนะ J
เนื่องจากไม่ต้องไปล้างจาน ฉันเลยขอเดินชมตัวบ้านของเขาหน่อยก็แล้วกัน ส่วนใหญ่เฟอร์นิเจอร์ที่นี่ตกแต่งด้วยโทนสีขาวสลับกับดำและสีเทา ถึงจะไม่ได้ดูหรูมากมายแบบที่คิดไว้ แต่มันก็แฝงไปด้วยรสนิยมที่ดูดีใช้ได้เลยล่ะ นี่คงจะเป็นห้องนั่งเล่นสินะ ชั้นหนังสือหรือตู้โชว์อะไรเนี่ย ใหญ่จัง สูงด้วย ฉันชะเง้อคอดูชั้นบนสุด พบว่ามันมีกรอบรูปตั้งอยู่บนนั้น ที่สำคัญมันเรียงติดกันอย่างมีระเบียบ แต่ฉันมองรูปไม่ชัดเลย ทำไงได้เกิดมาเตี้ย ฉันเอื้อมมือไปหยิบกรอบรูปอย่างระมัดระวัง
ฉึบ ฉึบ
ดะ..ได้แล้ว
O_O!!
โอ๊ะโอ่ รูปเด็กชายวัยแรกรุ่นกับหญิงสาวผมยาวที่คุ้นตายืนกอดคอกัน ปรากฏขึ้นตรงหน้า ถึงแม้ว่าจะเป็นตอนเด็กแต่หน้าของเขาก็ไม่เปลี่ยนไปจากเดิมเท่าไรนัก คินตากับพี่มอลลี่ มีข้อความด้วยแหะ
You & I FOREVER
เธอกับฉันตลอดไป...
ฉันวางกรอบรูปเข้าที่เดิมอย่างช้าๆ เลื่อนสายตาลงมาที่ชั้นวางของที่ตรงกับระดับสายตาของฉันพอดี ก็มีแต่รูปพี่มอลลี่วางเรียงกันไปแถบ พูดให้ถูกก็คือ ทุกอิริยาบถของพี่มอลลี่ถูกรวบรวมไว้ในตู้แห่งนี้
เผลอะ เผลอะ!
น้ำใสๆ หยดลงบนกรอบรูปที่เปี่ยมไปด้วยความทรงจำและความรักของเขาทั้งสองช้า ๆ จนไม่นานก็เปลี่ยนเป็นน้ำใสๆ ที่ไหลลงมาเป็นทาง...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Talk Talk ::
มีใครกำลังสงสารโอมเพี้ยงเหมือนไรท์เตอร์บ้าง ดราม่าอะไรขนาดนี้ T^T (คนเขียนก็ใจร้ายเหลือเกิน ทำให้โอมเพี้ยงหลั่งนํ้าตา) เรามาคอมเม้นท์ให้กำลังใจโอมเพี้ยงจัง กันเถอะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ

มอลลี่กับคิตตาเป็นเเค่อดีตไง
ส่วนโอมเพี้ยงกับคินตาคืออนาคตเนอะไรเตอรฺ์เนอร์
(สรุปที่ฉันพูดมานี่เค้าเรียกปลอบไหมอ่ะ-O-)
คินตานายใจดีเกินไปแล้ว
ไม่ชอบก็อย่ามาทำตัวดีแบบนี้สิ
ทำเหมือนชอบโอมเพี้ยงแต่ก็ไม่ชอบอ่า
ให้ความหวังโอมเพี้ยงทำไมอ่า ToT
คินตาต้องแอบชอบพี่มอลลี่ เง๊ๆ T^T
หรือว่าสองคนนี้เขาเป็นคู่หมั้นกันหว่า อืม...จะใช่หรือเปล่านะ แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงสงสารนางเอกเราแย่เลย แต่ตอนแรกเหมือนคู่แต่งงานใหม่จริงๆ น่ารักครอบครัวนี้(เขายังไม่ได้เป็นครอบครัวกันเลยไม่ใช่เหรอ) แต่โอมเพี้ยงเอ๋ยเกือบหลุดปากความแตกแล้วไง แล้วอย่าลืมมาอัพต่อเน้ออออ