ตึกตึก ตักตัก เผลอรักหมดใจ [จบแล้ว]

ตอนที่ 7 : Chapter 7 : ยิ่งใกล้กัน...ยิ่งกลั้นใจ (100%)

FUNGIII✿

 Chapter 7 :ยิ่งใกล้กัน...ยิ่งกลั้นใจ

‘ยิ่งใกล้กันก็ยิ่งต้องกลั้นใจ

....ซ่อนไว้ทุกความไหวหวั่น

ห้ามเท่าไหร่ ใจก็สั่น แค่พบกันแถบหยุดหายใจ…’

คินตาถีบเรือเข้าฝั่ง ส่วนฉันก็ได้แต่นั่งนิ่งเหมือนคนใบ้กิน ใจยังคงเต้นโครมครามอยู่ภายใน ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปแผนคงล่มไปเรื่อย ๆ แน่เลย โอมเพี้ยง เธอจะต้องเข้มแข็ง ไม่ใช่สิ เธอจะต้องใจแข็ง คิดซะว่าคินตาเป็นปีศาจร้ายซะ...ซะที่ไหนกัน ตาฉันก็ไม่ได้บอด เขาแสนดีขนาดนี้ ท่องไว้ๆ 1 ล้านบาท 1 ล้านบาท เดี๋ยวก็ทำได้เองแหละ(มั้ง) เฮ้อ....

“ถึงแล้วครับคุณผู้หญิง เชิญขึ้นฝั่งได้^^”

เขายื่นมือมาจับมือของฉันไว้ตอนลงจากเรือ

*O* สุภาพบุรุษโคตร!

“ขอบคุณค่ะ”

“ด้วยความยินดีครับ”

“มากันแล้วเหรอ”

เสียงแจ๋นมาแต่ไกล ไม่ต้องบอกก็คงรู้ว่าใครนะคะ (นักอ่านของเราฉลาดอยู่แล้ว โฮะๆๆๆ)

หมับ!

เสียงมาอย่างเดียวไม่พอ พาแขนหนึบหนับของเจ้าตัวคว้าแขนของคินตาไปควงหน้าตาเฉย

...กล้านะยะ -_-

“ทำไมไปกันนานจังเลยคะ นานะรอตั้งนาน รู้สึกหิวข้าวแล้วด้วย”

อ้อนเหลือเกิน ดูทำหน้าเข้าสิ...น่ารักตายแหละ L (แบบนี้เขาเรียกว่า ‘อิจฉา’ ป่ะ)

“งั้นเราทุกคนไปทานข้าวที่ร้านแบล็กโมเทียลกันเถอะ”

คินตาเสนอความคิดเห็น

“เอาสิๆๆๆ”

ผู้หญิงคนนั้นระริกระรี้เหลือเกิน -__-  ส่วนผู้หญิงคนนี้ล่ะ…

“(- -)(_ _)(- -)(_ _)”

พยักหน้าอย่างเดียวเท่านั้น!

ร้าน แบล็กโมเทียล

คินตา นานะ และฉัน พวกเราสามคนที่เหนื่อยอ่อนมาจากการออกกำลังกาย (?) และการถีบเรือ (ได้ข่าวว่าคินตาถีบอยู่คนเดียว) กำลังนั่งรออาหารที่สั่งไปได้เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา  ฉันกับนานะนั่งฝั่งเดียวกันของโต๊ะส่วนคินตานั่งตรงข้ามกับฉัน

“สวัสดีจ้ะ ^^”

พี่สาวที่หน้าตาสวย ๆ คนนั้น (คนที่เคยมาทักฉันกับคินตาเมื่อคราวที่แล้ว) เดินเข้ามาทักทายพวกเราด้วยรอยยิ้ม

“อา...สวัสดีค่ะ”

“ไงจ๊ะ คินตาวันนี้พาเพื่อนมาสองคนเลยนะ ขอนั่งด้วยคนสิ”

ว่าแล้วเธอก็หย่อนก้นลงบนเก้าอี้ข้างๆ คินตา  พี่สาวคนนี้เป็นใครกันนะ สนิทสนมกับคินตาเหลือเกิน

“พี่ชื่อมอลลี่ ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ”

“...”

เงียบยกโต๊ะ!

“ทำไมทำหน้ากันแบบนั้น รังเกียจพี่เหรอ TOT”

“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ ฉันโอมเพี้ยงค่ะ ส่วนนี้ก็นานะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ”

ฉันรีบปฏิเสธทันควัน ใครจะไปกล้ารังเกียจคนสวยๆอย่างพี่มอลลี่ได้ลงคอกันเล่า

“ไม่ไปทำงานเหรอ”

คินตาถามพี่มอลลี่ หลังจากที่เงียบมานาน แต่ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ สายตาเขาไม่ได้จับจ้องไปที่พี่มอลลี่เลยสักนิด บรรยากาศช่างตลบอบอวลไปด้วยความอึดอัด

“ขอพักบ้างเถอะน้องรัก”

=[  ]=;;

นะ...น้องรัก เป็นพี่น้องกันเหรอ O_O!!

“เป็นพี่น้องกันเหรอคะ”

“ประมาณนั้นแหละมั้ง  ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆน่ะจ้ะ เราสองคนเคยไปเรียนที่เมืองนอกด้วยกันน่ะ ครอบครัวของพี่กับคินตาค่อนข้างสนิทกันด้วยน่ะนะ  อา...จริงสิ พวกเธอเป็นเพื่อนของคินตาใช่ม้า เพราะฉะนั้นพวกเธอก้เหมือนน้องสาวของพี่เหมือนกัน จะรังเกียจมั้ยถ้าพี่จะขอร้องให้พวกเธอไปงานวันเกิดพี่ในวันจันทร์นี้ พี่อยากให้เธอสองคนไปด้วยจัง รู้สึกถูกชะตายังไงก็ไม่รู้”

งานวันเกิดเหรอ O.O

รับประกันได้ว่ามันจะต้องอลังการงานสร้างแน่นอน >O<

“ได้เหรอคะ *O*”

นานะกับฉันพูดพร้อมกัน

“ได้แน่นอนสิจ๊ะ  ถ้ายังไงวันนั้นรบกวนฝากให้เธอพาสองสาวนี่ไปด้วยนะคินตาน้องรัก ขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะสาวๆ ^^”

แล้วพี่มอลลี่ก็ย้ายก้นจากเก้าสู่รันเวย์ของเธอ  ท่าเดินของพี่เขา...อย่างกับพวกซุปเปอร์โมเดลที่หลุดมาจากในทีวีแหน่ะ -.,- หุ่นเป๊ะเว่อร์  น่าอิจฉาชะมัด คนอะไรเพอร์เฟ็กต์จัง แถมยังเคยไปเรียนเมืองนอกกับคินตาด้วย (นี่แหละประเด็นสำคัญที่ทำให้เธออิจฉา ใช่มั้ย)

ลองสมมติดูนะว่า...ถ้าพี่มอลลี่เข้าแข่งขันชิงเงินรางวัล 1 ล้านบาท นั่นอีกคน

โอ๊ย ไม่อยากจะคิดภาพ คำว่า ‘แพ้ราบคราบ’ มันพร้อมจะหล่นมาทับหัวฉันได้ทุกเมื่อเลยล่ะ T^T

                หลังจากทานข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว นานะก็ขอตัวกลับบ้านก่อน ซึ่งดีแล้วล่ะ ^O^ เพราะฉันจะได้อยู่กับคินตาสองต่อสอง แต่ดันคิดไม่ออกว่าจะทำอะไรต่อไปดี ถ้าเดินเที่ยวอีกฉันก็เบื่อ จะชวนเขาไปบ้าน ไม่ดีมั้งคะเดี๋ยวคนแถวบ้านจะหาว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอนได้ ฉันอยากจะวิ่งไปร้านหนังสือแล้วคว้า ‘วิธีมัดใจชายภายใน 30 วินาที’ มาอ่านตอนนี้จัง

                ปิ๊ง!

                ร้านหนังสือ!

                กู๊ดไอเดียมากค่ะ ใช่แล้ว ชวนเขาไปร้านหนังสือ จะได้รู้สึกเหมือนว่าฉันเป็นผู้หญิงใฝ่รู้ ก็ดีนะ>O<;;

                “ช่วงนี้มีหนังสือออกใหม่เยอะแยะเลย ฉันว่าจะแวะไปดูสักหน่อย”

                อ่อยค่ะอ่อย

                “ดีเหมือนกัน  ฉันก็กำลังอยากหาหนังสืออ่านสักเล่มสองเล่มอยู่พอดี ฉันไปด้วยนะ”

                นั่นแหละที่ฉันต้องการล่ะ โฮะๆๆ นายเหมาะที่จะมาเป็นแฟน(กำมะลอ)ของฉันจริงๆ

                “โอเคจ้ะ ^O^”

                JSM BOOK(s)SHOP

                [ย่อมากจาก Just’Smile Books shop :: แต่งเองขายเอง ก๊าก!]

                แถวบ้านฉันเจริญจริงไรจริง เดินก้าวสองก้าวก็ถึงสวนสาธารณะ ต่อจากสวนสาธารณะก็เป็นแหล่งช้อปปิ้งครบวงจร มีทั้งเสื้อผ้าแฟชั่น ร้านอาหาร มุมนั่งเล่นพักผ่อน รวมทั้ง JSM BOOK(s)SHOP ร้านหนังสือขนาดใหญ่ มีหนังสือทุกเล่มที่คุณต้องการ ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเก่าเก็บมาเป็นเวลาร้อยปีก็ตาม (เว่อร์) ตอนเด็กๆ ฉันชอบให้แม่พามาที่นี่มาก และฉันก็ชอบอ่านหนังสือมากด้วย อาจจะเป็นเพราะแม่ของฉันเป็นนักเขียนบทความและนิตยสารชื่อดังด้วยมั้ง ฉันเลยได้รับเชื้อมา รู้จักนิตยาสารเล่มนี้มั้ย ‘สุดทีน’ คอลัมน์ ฝากบอกต่อกระซิบ แม่ฉันเขียนเองแหละ ไปหาอ่านซะนะ (มันมีจริงที่ไหนเล่า!)

                “เดี๋ยวฉันจะไปดูหนังสือตรงมุมโน้นนะ”

ฉันบอกเขา และเขาก็พยักหน้าตอบกลับมา ตอนนี้เขากำลังม่วนกับหนังสือเล่มหนึ่งอยู่

อยากรู้จังเขาชอบอ่านหนังสือแนวไหน >O<

ว่าแล้วก็ขอก้มไปดูชื่อหนังสือหน่อยก็แล้วกัน

วืบ

O.O

‘How to ชนะใจสาวรุ่นพี่’

=[  ]=;;

ชนะใจ...สาวรุ่นพี่!!!

โครม!!

เหวอ ฉันพลาดถอยหลังไปชนกับฉันหนังสือ ก่อนจะเซเกาะชั้นหนังสือ พร้อมกับรรดาหนังสือที่หล่นจากชั้น อ๊ากกกก! ฉันรีบยกมือมาบังหัวกันหนังสือกระแทก

หลับตาปี๋!

อ๊ะ ทำไมหนังสือมันไม่ตกมันโดนหัวฉันสักเล่มเลยล่ะ ฉันรู้สึกเหมือนมีคนมาบังเอาไว้ไม่ให้หนังสือหล่นลงมากระแทก และมือที่ค้ำชั้นหนังสือเอาไว้

คินตา!

เขาช่วยฉันไว้

O_O!!

“ไม่เป็นไรมากใช่มั้ย”

                “(- -)(_ _)(- -)(_ _)”  พยักหน้างึกงึก

                เขากำลังยืนใช้แขนและมือสองข้างค้ำไว้กับชั้นหนังสือตรงหน้าฉัน...มันเหมือนฉากที่พระเอกทำท่าแบบนี้ตอนจะจูบกับนางเอกในนิยายหลายเล่มที่เคยอ่านเลย ฉากแบบนั้นกำลังจะเกิดขึ้นกับฉันตอนนี้เหรอ

                “ฉันคิดว่าเราใกล้กันเกินไปแล้วล่ะ -///-“

                “อ๊ะ ขอโทษที”

                คินตาถอยหลังออกไปสามก้าว เฮ้อ...เสียดาย เอ้ย! โล่งอกไปที (แหม)

                “ขอบคุณนะที่ช่วยฉันเอาไว้  นายบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า”

ฉันถามพร้อมกับสำรวจร่างกายของเขา รู้สึกผิดแหะ

                “ฉันไม่เป็นไร  เฮ้อ...เธอนี่ซุ่มซ่ามตัวแม่เลยนะ^^”

                ไม่ใช่ซะหน่อย =///= (ยังกล้าปฏิเสธ)

                “เป็นอะไรกันมั้ยคะ”

                พนักงานในร้านเดินเข้ามาถาม  หน้าเธอตอนนี้เหมือนกินระเบิดไปสามลูก

                “ไม่ครับ ขอโทษด้วยนะครับ เดี๋ยวผมจะเก็บหนังสือเข้าที่เดิมให้”

                “ให้เป็นหน้าที่ของทางเราดีกว่าค่ะ”

                ว่าแล้วพนักงานก็เดินเข้ามาหยิบหนังสือเก็บที่ทีละเล่ม จึ๋ย! ทำไมต้องส่งสายตาอาฆาตมาหาฉันด้วยเล่า ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ T^T

                “ฉันช่วยเก็บค่ะ”

                ฉันก้มไปหยิบหนังสือหลายเล่มที่กองอยู่บนพื้น แต่ทว่า...มันหนักเกินไปฉันรับไม่ไหว

                หมับ!

                “เกือบไปแล้ว”

                โชคดีที่คินตาช่วยรับไว้ทัน ไม่งั้นอาจเกิดระเบิดแถวนี้ก็เป็นได้

                “เรียบร้อย!”

                ช่วยกันเก็บหนังสือเข้าที่เดิมเสร็จแล้ว  พนักงานก็เดินตัวบิดไปทำหน้าที่ของตนเอง นึกว่าจะโดนจับกินซะแล้ว แฮ่ คนอะไรหน้าตาน่ากลัว

                “^^;;”

                เขาส่งยิ้มให้

“^O^”

ส่งยิ้มกับไปให้สักหน่อย

“ยัยซุ่มซ่ามเอ้ย!”

=[ ]= หุบยิ้มทันที เอ้ย แล้วนี่นายมายีหัวฉันทำไมเนี่ย อ๊ากกก หัวยุ่งหมดแล้ว ปกติหัวก็ฟูจะแย่อยู่แล้วนะ

“อย่านะ เดี๋ยวหัวยุ่ง”

“ปกติก็ยุ่งอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ยุ่งอีกนิดก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง”

“มันน่าเกลียด -__-“

“ใครว่า...ออกจะน่ารัก^^”

O_O!!

อะ...ออกจะน่ารักอย่างงั้นเหรอ

>///<;;  เขินอ๊า  


              ออกจากร้านหนังสือมา ปรากฏว่าฉันไม่ได้หนังสือสักเล่ม ส่วนคินตาได้มาสองสามเล่ม สรุปว่าฉันจะเข้าไปทำไมเนี่ย ไปเพื่อซุ่มซ่ามโชว์ประชาชนในร้าน หรือว่าเข้าไปให้คินตายีหัวเล่น เง้อ เขิน

“อยากไปงานวันเกิดของมอลลี่รึเปล่า ถ้าไม่อยากก็ไม่ต้องไปก็ได้นะ”

เขาถามในขณะที่กำลังเดินไปที่รถของเขา (เขาขอไปส่งที่บ้านล่ะ)

“ได้ไงล่ะ พี่มอลลี่อุส่าชวนทั้งที ฉันอยากจะรู้จังว่างานวันเกิดของคนรวยจะเป็นยังไง”

“มันไม่สนุกเหมือนที่ฝันไว้หรอก ยัยเบ๊อะ”

ถึงรถของคินตาแล้ว รถ BMW สีดำแวบวับสะท้อนกับแสงแดดช่วงสายของวัน กระทบเข้ากับดวงตา สวรรค์บันดาลให้ฉันได้มีโอกาสได้นั่งรถหรูๆ ปกตินั่งแต่รถเบ๊นซ์ 2 ประตู 25หน้าต่างอ่ะนะ (รถเมล์น่ะ)

พอขึ้นรถมา ความอยากรู้อยากเห็นก็พุ่งพ่าน  สายตาของฉันเริ่มสอดส่องทำงานทั่วรถ เริ่มจากหน้ารถก่อนเลย อื้ม...ก็ไม่มีอะไรมาก ออกจะดูโล่งๆซะด้วยซ้ำไป

เอ๊ะ! นั่นมัน..รูปพี่มอลลี่นี่นา

=___=;; ในรถของคินตาทำไมถึงมีรูปพี่มอลลี่ติดอยู่  เมื่อมองไปรอบๆก็เริ่มรู้สึกว่ามีรูปพี่มอลลี่เยอะขึ้น จนฉันรู้สึกตัวเล็กลงไปทุกที คล้ายกับว่าหัวใจฉันก็เริ่มฟีบลง ฟีบลงไปเรื่อยๆเช่นกัน

คำถามก็คือ....คินตารักพี่มอลลี่เหรอ ถ้านายรักเธอ...แล้วมาทำดีกับฉันทำไม ?

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Talk Talk ::
มาอัพอีก 25 % แล้ว (ทำไม 25 % มันเยอะจัง) อ๊าก นับวันยิ่งเข้าโหมดดราม่าทีละนิด ใครสงสารโอมเพี้ยงบ้าง ส่งกำลังใจมาให้เธอผ่านคอมเม้นท์ แล้วโอมเพี้ยงจะชุ่มชื่นขึ้น (คนนะไม่ใช่ต้นไม้)  
บทต่อไปสงสัยโอมเพี้ยงจะเสียนํ้าตาซะแล้วแหละมั้ง (เฮ้ย! อย่าสปอยสิ)