ตึกตึก ตักตัก เผลอรักหมดใจ [จบแล้ว]

ตอนที่ 23 : Chapter 23 :You Win !

FUN GIII?

 

 

 

Chapter 23 :: You Win!

‘เธอให้เขาเป็นคนชนะ ฉันก็คง...จะต้องยอม

ให้ฉันแพ้ เธอให้ฉันแพ้ ฉันก็คง...จะต้องยอม

ก็ไม่รู้ ไม่รู้จริงจริงว่าทำไมจะต้องยอม

แต่ถึงฉันพูดว่าไม่ยอม...ก็ไม่ได้ช่วยให้เธอเปลี่ยนใจ’





 

คินตาหันไปทางประตูบ้าน ผู้หญิงที่ถูกเรียกชื่อปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า ฉันเบิกตาโตกว้างด้วยความตกใจ นี่มันอะไรกัน ทำไมพี่มอลลี่ถึงได้อยู่ที่นี่

“เหอะ! เธอแน่มากกว่าที่ฉันคิดไว้นะโอมเพี้ยง ฉันประเมินเธอผิดไปจริงๆ”

“นี่มันเรื่องอะไรกัน ฉันงงไปหมดแล้ว”

ฉันปาดน้ำตาพร้อมกับมองพี่มอลลี่สลับกับคินตาด้วยความสับสน พวกเขาสองคนเล่นอะไรกันอยู่ หรือผ่านมาคนที่ถูกหลอกมาโดยตลอดคือฉันเอง

“ฉันว่าเราคงต้องพูดกันอีกยาว เข้าไปในคุยในบ้านดีกว่า”

คินตาตัดบท จากนั้นก็จูงมือฉันเดินเข้าบ้าน

จะ...จูงมือ! =[ ]=;; นี่เขาไม่คิดจะโกรธฉันหรอ หรือฉันทำเขาเสียใจจนสมองกลับกันแน่ ฉันทำเรื่องกับเขาขนาดนี้ ทำไมถึงยังทำดีกับฉันอยู่อีกล่ะ TOT

“เอาล่ะ ได้เวลาบอกความจริงทั้งหมดสักที”

และหลังจากที่เราทั้งสามคนนั่งลงที่โซฟา คินตาก็เป็นฝ่ายเปิดประเด็นก่อนเป็นคนแรก

“เกมทั้งหมด มันเป็นแผนการของฉันเอง”

“ว่าไงนะคะ O_O!!”

ฉันโพลงออกมาด้วยความตกใจ สรุปว่าที่ผ่านมามันเป็นแผนการของพี่มอลลี่อย่างนั้นเหรอ ทำไมฉันถึงไม่เคยเอะใจกับเรื่องนี้มาก่อนเลยนะ

“ที่เธอได้ยินน่ะถูกต้องแล้ว”

“แล้วพี่มอลลี่ทำแบบนี้ทำไมคะ พี่ต้องการอะไร”

“ก็แค่แผนการสั่งสอนคนบางคน” พี่มอลลี่หันไปมองคินตาก่อนจะพูดต่อ “ฉันก็แค่อยากให้เขารู้ว่าผู้หญิงที่จริงใจกับเขา เข้าหาเขาโดยไม่หวังเงินทองไม่มีอยู่ในโลกนี้หรอก ฉันพยายามบอกกับเขาว่าฉันเป็นคนเพียงผู้หญิงคนเดียวที่ไม่หวังสิ่งใดตอบแทนจากเขา นอกจากความรักที่เขาจะมอบให้ฉันเท่านั้น แต่น่าเสียดายที่เขาไม่เชื่อฉันเลยแม้แต่นิดเดียว เขาเมินฉัน แต่มันก็ไม่น่าเจ็บใจเท่า...” พี่มอลลี่จ้องตาฉันเขม็ง “ผู้ชายอย่างเขาดันตกหลุมรักเด็กผู้หญิงกะโปโล ภายนอกดูใสซื่ออย่างเธอ ทั้งๆ ที่จริงแล้วเธอก็แค่เข้ามาในชีวิตของคินตาเพื่อเงินรางวัลเท่านั้น!”

 “ไม่ใช่นะ! ฉันไม่เข้าหาเขาเพื่อเงินรางวัล”

“แน่ใจเหรอ” พี่มอลลี่พูดจบและแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว

“นั่นมันก็ขอตอนแรกๆ ของเกม แต่หลังจากที่ฉันได้รู้จักกับคินตา ฉันก็ไม่เคยคิดเรื่องเงินรางวัลนั่นอีกเลย ฉันไม่อยากทำร้ายเขา” ประโยคฉันพูดอย่างแผ่วเบา ยิ่งพูดเรื่องนี้ฉันก็รู้สึกละอายใจและรู้สึกผิด ฉันไม่น่าเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นเลยจริงๆ

“เห็นมั้ยล่ะคินตา ผู้หญิงคนนี้จริงใจกับนายซะที่ไหน”

“แต่เธอก็ได้ยินชัดแล้วไม่ใช่เหรอว่า โอมเพี้ยงล้มเลิกความคิดนั่นไปแล้วน่ะ”

“นายโง่หรือประสาทกับกันแน่ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมนายต้องออกโรงปกป้องยัยเด็กบ้านี่ตลอดเวลา ทั้งๆ ที่ฉันทำให้นายตาสว่าง ฉันช่วยนายอยู่นะ”

“อย่างน้อยๆ โอมเพี้ยงก็ยังสำนึกผิด ไม่เหมือนคนบางคนที่ทำผิดแล้วยังไม่สำนึก”

พี่มอลลี่ถึงกับสะอึกไปกับคำพูดของคินตา ทุกคนในห้องต่างเงียบ หยดน้ำใสๆ เริ่มไหลรินออกจากตาของพี่มอลลี่

“รู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงปฏิเสธนายไปตอนนั้น เพราะฉันหวังว่านายจะง้อฉัน ตื๊อฉันอีกสักนิด แต่ฉันว่านั่นเป็นความคิดที่ผิดมหันต์ หลังจากวันนั้นนายไม่เคยมองหน้าฉันเลย นายเมินฉัน ไม่สนใจฉันสักนิด ฉันอยากบอกให้รู้ว่าฉันเองก็เสียใจไม่แพ้กันหรอกนะ และที่ฉันทำทุกอย่างก็เพื่อนาย...ถ้านายคิดว่าสิ่งที่ฉันทำมันทำร้ายนายมากไป...ฉันขอโทษ”

พี่มอลลี่ปาดน้ำตาพร้อมกับหมุนตัวคว้ากระเป๋าที่วางอยู่บนโซฟาขึ้นมาสะพาย จากนั้นเธอก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน

“ฉันแพ้เธออย่างราบคราบแล้ว ในใจเขาตอนนี้ไม่มีผู้หญิงที่ชื่อมอลลี่อยู่เลยสักนิด...”

“พี่มอลลี่...” ฉันมองใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตาของผู้หญิงตรงหน้าด้วยความรู้สึกผิด

“อย่าเลิกกันล่ะ”

นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่พี่มอลลี่ทิ้งเอาไว้ จากนั้นเธอก็เดินออกจากบ้านของคินตาไปโดยไม่หันมามองเลยสักนิด

บรรยากาศในห้องเหลือเพียงแค่ความเงียบอีกครั้ง เป็นเวลาเนิ่นนานที่เราสองคนมองตากัน นัยน์ตาคู่สวยคู่นั้นไม่ควรได้รับบาดแพ้ ฉันเองก็รู้สึกไม่แพ้กับพี่มอลลี่หรอกนะ อันที่จริงฉันต่างหากที่เป็นฝ่ายควรออกไปจากชีวิตของเขาซะ ไม่ใช่พี่มอลลี่

‘พี่มอลลี่ไม่ได้แพ้หรอกค่ะ ฉันเองต่างหากที่เป็นฝ่ายแพ้’

ฉันกัดริมฝีปากของตัวเอง กำมือที่เริ่มสั่นเอาไว้ พร้อมกับกั้นน้ำตาที่พร้อมจะไหลตลอดเวลา ก่อนจะตัดสินใจกล่าวอำลาผู้ชายตรงหน้า

“อันที่จริง...คนที่ควรจะไป สมควรที่จะเป็นฉันมากกว่า...” ฉันสบตาของคินตาอีกครั้ง ก่อนน้ำตาหยดแรกจะเปลี่ยนเป็นสาย “ลาก่อนนะ คินตา”

ฉันกำลังจะก้าวขาเพื่อเดินออกไป แต่ก็มีมือรั้งแขนของฉันเอาไว้ จากนั้นก็กอดฉันจากด้านหลัง “เธอไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละ”

“นายไม่ควรให้ผู้หญิงนิสัยไม่ดีคนนี้...อยู่ต่อไปเพื่อทำร้ายนายนะ”

“ฉันมั่นใจว่าเธอจะไม่ทำร้ายฉัน”เขาซบลงบนบ่าของฉันจากด้านหลังอย่างแผ่วเบา “อย่าไปเลยนะ...”

ฉันหมุนตัวเพื่อหันมาหาคินตาก่อนจะลูบไล้หน้าของเขาอย่างอ่อนโยน

 “ถึงแม้ว่าฉันจะเคยทำผิดกับนายก็ตาม..แต่นายก็ยังอยากให้ฉันอยู่ข้างๆ นายอย่างนั้นเหรอ”

 ฉันทนกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป น้ำใสเริ่มไหลพรั่งพรูออกมาจากตา ฉันก้มน้ำพร้อมกับใช้สองมือปิดหน้าเอาไว้ แต่คินตากับดึงฉันเข้าไปกอดแล้วปลอบฉันอย่างอ่อนโยนเหมือนทุกครั้งที่เขาเคยทำ สัมผัสเบาๆ ที่เส้นผม ความอบอุ่นจากอ้อมแขน ไม่เคยเลย...มันไม่เคยเปลี่ยนไป

 “จำได้มั้ยว่าฉันเคยบอกกับเธอไว้ว่าอะไร ฉันยังยืนยันคำเดิม คือ ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอ ฉันจะอยู่ดูแลเธอ และฉันจะรักเธอตลอดไป เรามาเริ่มใหม่กันเถอะนะโอมเพี้ยง”

 

วันนี้มีข่าวแจ้ง(เรื่องน่ายินดีมาก)
1. ไรต์เตอร์ผิดเทอมแล้วจ้า ><จุดพลุฉลอง!!!
2. ไรต์เตอร์กำลังจะต่อมอสี่ (มีที่เรียนแล้ว ปรบมือๆๆๆ) ต่อสายภาษาจีนนะ (เลือกเรียนเพราะชอบภาษา)
3. ตอนหน้านี้คือบทส่งท้าย แวะไปอ่านได้จุ๊บๆๆ
4. ขอบคุณที่คอยติดตามนิยายเสมอมา
นิยาย:: คินตาดูเป็นคนดีจุงเบย ในชีวิตจริงยังมีอีกมั้ยผู้ชายแบบเน้ >///< จัดว่าใจหล่อมาก (หน้าก็หล่อ)
เหตุผลที่ชื่อตอนว่า You Win! และเลือกเพลงสุดท้ายก็ต้องยอมเพราะ มอบให้กับมอลลี่ (จะว่าไปเธอก็น่าสงสารเบาๆ)
ปิดครอสนิยายเรื่องนี้ในบทส่งท้าย เจอกันเรื่องใหม่ เปิดไว้เยอะมาก เข้าไปแวะอ่านกันได้ Open 24 hr.