ตึกตึก ตักตัก เผลอรักหมดใจ [จบแล้ว]

ตอนที่ 13 : Chapter 13 : จูบของเขา

FUNGIII✿

 
Chapter 13 : จูบของเขา

‘ เธอจะมีใจรึเปล่า เธอเคยมองมาที่ฉันรึเปล่า ที่เราเป็นอยู่นั้น...คืออะไร

เธอจะมีใจรึเปล่า นั่นคือความจริงที่ฉันอยากรู้

ติดอยู่ในใจแต่ไม่อยากถาม...กลัวรับมันไม่ไหว ‘

ฉึก!

“โอ๊ยยยย”

ของเหลวสีแดงข้นไหลค่อย ๆ จากนิ้ว หลังจากที่ความซุ่มซ่ามของฉันได้พามีดน้อยเฉือนนิ้วตัวเอง TOT เจ็บโฮก!

อ๊ากกกก เลือดไหลใหญ่แล้ว แม่จ๋า หนูกลัว (คนเขียนก็กลัวเจ้าค่ะ กลัวเลือด เขียนไปนิ้วชาไป T^T)

            “เกิดอะไรขึ้น เฮ้ย มีดบาดเหรอ ไหนมาดูสิ”

            คินตาวิ่งหน้าตาตื่นพร้อมกับคนอื่น ๆ ที่ตามมาดู หลังจากนั้นเขาก็คว้ามือของฉันไปดูทันที เมื่อเห็นว่าที่นิ้วของฉันมีเลือดไหล คินตาก็รีบชักสีหน้าเหมือนกับว่าเป็นห่วงฉันอย่างนั้นแหละ

            “ยัยซุ่มซ่ามเอ๊ย!  มาล้างแผลก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยเอาพาสเตอร์แปะ”

            “มันแสบอ๊า TOT”

            ฉันร้องลั่นเมื่อนิ้วสัมผัสกับน้ำสะอาด อ๊ากกกก แสบแผล

            “อดทนหน่อยสิ เดี๋ยวแผลเน่าไม่รู้ด้วยนะ”

            ฉันทนให้เขาจับนิ้วจุ่มน้ำสักพัก เจ็บหนอ เจ็บหนอ จะเจ็บอีกนานมั้ยหนอ TT^TT

            “แค่นี้ก็เสร็จแล้ว ที่นี้ก็ไปนั่งรอที่โซฟาก่อนเลย เดี๋ยวฉันไปเอาอุปกรณ์ทำแผลก่อน”

            คินตาเดินดุ่ม ๆ ไปหยิบอุปกรณ์ทำแผล ส่วนนานะก็พาฉันไปนั่งที่โซฟา ตามด้วยเท็นและพี่มอลลี่  เท็นที่เดินตามมาคอยประจบนานะไม่ห่าง ส่วนพี่มอลลี่ก็คอยแต่จ้องหน้าฉันด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก จะเป็นห่วงฉันก็ไม่ใช่ จะหมั่นไส้เหรอ นั่นก็ไม่ใช่อีกนั่นแหละ อีกอย่างหนึ่งพี่มอลลี่จะหมั่นไส้ฉันทำไม จริงมั้ย

            “มาแล้ว  รอนานมั้ย ^^“

            “เดี๋ยวพี่ทำแผลให้แล้วกันนะ”

            =[  ]= พี่มอลลี่แย่งอุปกรณ์ทำแผลไปจากคินตาแล้ว เฮ้ย อะไรกันเนี่ยผู้หญิงคนนี้ คินตาจะทำแผลให้ฉันนะ หล่อนอย่ามาสล่อนได้มั้ยเนี่ย ฮึ่ม!

            “ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันทำเอง”

            ต้องอย่างนี้สิคะคินตา *O* นายเหมาะที่จะมาเป็นแฟนของฉันมากเลย แต่ว่าอย่ามั่วเถียงกันอยู่เลย เลือดจะหมดตัวแล้ว =___=;;

            “อ่า...ตามใจนายก็แล้วกัน”

            เฮ้อ...ปล่อยได้สักที ทีนี้ฉันก็คงจะได้ทำแผลให้เสร็จแล้วใช่มั้ย

            คินตาหยิบสำลีขึ้นมาพร้อมกับหยดยาแดงลงบนสำลี จากนั้นก็นำมาทาที่นิ้วของฉันเบาๆ หน้าตาที่ดูจริงจังกับการทำแผลให้ฉัน มันช่างแตกต่างจากรอยยิ้มทะเล้นของเขาอย่างลิบลับ แต่ถึงจะทำหน้าแบบไหนก็หล่อทั้งนั้นแหละ คินตาค่อยๆ ติดพาสเตอร์ให้ฉันอย่างนุ่มนวล  ถึงตอนแรกจะรู้สึกเจ็บ แต่ตอนนี้รู้สึกคุ้มชะมัดที่เจ็บตัว ฉันเหล่มองพี่มอลลี่ ซึ่งตอนนี้ทำหน้าเหมือนตูดลิง อิจฉาใช่มั้ยล่ะ^^

            “เสร็จแล้ว จากนี้ไปก็นั่งเฉยๆ อย่าซนและซุ่มซ่ามอีกรู้มั้ย ส่วนที่เหลือเดี๋ยวฉันทำต่อเอง”

            คินตาลูบหัวของฉันอย่างอ่อนโยนพร้อมกับยิ้มน่ารักเช่นเคย

            “อื้ม =////=”

            “ถ้าอย่างนั้นวันนี้ฉันจะโชว์ฝีมือทำอาหารระดับเทพให้ดูเป็นขวัญตา ^^” เท็นลุกขึ้นยืนทำท่าภูมิใจเสนอตัวเองเต็มที่ จนฉันอดขำไม่ได้ นายเนี่ยรั่วได้ทุกสถานการณ์เลยสินะ

            “โม้อีกแล้ว น้ำหน้าอย่างนายทำเป็นด้วยเหรอ ไม่อยากจะเชื่อ :P”

            “อ้าวที่รักครับอย่ามาดูถูกกันนะ ถ้าเธอได้ชิมแล้วจะติดใจขอให้ฉันกลับไปทำที่บ้านให้กินเลย คอยดูเถอะ”

            สงครามประสาทเสียของเท็นและนานะเริ่มต้นอีกครั้ง เป็นครั้งที่เท่าไหร่ฉันก็ไม่ได้นับซะด้วยสิ

            “อย่ามัวแต่พล่าม นายก็ไปช่วยคินตาทำอาหารสักทีดิ หิวแล้วนะ”

            นานะไล่เท็นให้ไปทำอาหาร ส่วนตัวเองก็หย่อนก้นลงบนโซฟา กระดิกขาอย่างสบายใจ  ถ้าฉันเป็นเท็นจะเปลี่ยนใจจากผู้หญิงคนนี้ทันที =__=

            สองหนุ่มกำลังเข้าครัวกันอย่างเคร่งเครียด ในขณะเดียวกันสามสาวแสนสวย (?) ก็นั่งสบายใจเฉิบอยู่บนโซฟาพร้อมกับดูรายการทีวี สตรีไทยจงเจริญ! -_- ให้แล้วมันน่ากระดากอายยิ่งนัก หน้าที่ทำอาหารมันควรเป็นหน้าที่ของฝ่ายหญิงอย่างเราๆ ไม่ใช่เรอะ

จึ๋งๆๆ

ฉันสะกิดแขนนานะสองสามที นานะหันมาด้วยใบหน้างุนงง ย่นคิ้ว จนเห็นรอยย่นบนหน้าผาก

“อะไรของเธอ -*-“

ฉันไม่ตอบแต่ชี้ไปทางห้องครัว

“เป็นใบ้ไง -_-“

“นังบ้า! ฉันกำลังสื่อว่าให้แกไปช่วยพวกนั้นทำอาหารต่างหากย่ะ”

“ดูหน้าฉัน ฉันคือนานะลูกสาวร้านราเม็งแสนอร่อยเหาะที่ทำอาหารไม่เป็น แกจะบ้าเหรอ ให้ฉันไปช่วยทำอาหาร ครัวล่มพอดี”

ถูกของเธอ เธอคือลูกสาวร้านราเม็งที่แสนอร่อยเหาะที่ทำอาหารไม่เป็นและไม่ได้เรื่องที่สุดที่ฉันเคยรู้จัก แต่ถึงจะกระนั้นก็เถอะ ฉันหิวแล้วนี่นา ไม่รู้ว่าสองคนนั้นจะตายคาครัวไปรึยัง -_-;; จะได้เรื่องมั้ยเนี่ย สงสัยว่างานนี้ฉันคงต้องออกโรงเองแล้วล่ะมั้ง

“ไม่ต้องเถียงกัน เดี๋ยวพี่ไปดูให้เอง เธอสองคนนั่งเล่นรอที่นี่แหละ^^”

            พี่มอลลี่ที่คงจะทนเสียงโวยวายของนานะ(คนเดียวเหรอ)อาสาที่จะไปช่วยสองหนุ่มให้ ก็ดีเหมือนกันถ้าได้พี่มอลลี่ไปคุมงาน อาหารคงเสร็จไวขึ้น

            “ฝากด้วยนะคะ”

            ฉันยิ้มแหยๆ ให้พี่มอลลี่ แต่เธอกับทำหน้าเอือมและส่งสายตาแปลกๆให้ฉันแทน อ่า...เป็นอะไรหว่า ช่างเถอะ ตอนนี้ฉันนั่งเล่นกับนานะสองคนในห้องนั่งเล่น สักพักก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักมาจากห้องครัว สงสัยคงจะกำลังสนุกกับการทำอาหารอยู่ล่ะมั้ง คินตากับพี่มอลลี่ เอ๋ คินตากับพี่มอลลี่เหรอ =[ ]=

            พับผ่าสิ! ฉันปล่อยให้สองคนนั้นอยู่ด้วยกันได้อย่างไร โอ๊ย ยัยโอมเพี้ยงทำพลาดอย่างใหญ่หลวงนัก ถ้าสองคนนั้นอยู่ได้กันมิหวังความสัมพันธ์คงก้าวกระโดดแน่แท้(เหลา) ไม่ได้การแล้ว ต้องขัดขวางงงง!!คิดได้อย่างนั้นฉันก็ลุกฮวบจากโซฟามุ่งหน้าไปยังทิศตะวันออกเฉียงเหนือสี่สิบห้าองศา(เป๊ะเว่อร์)เพื่อไปขัดขวางความรักที่กำลังจะเบ่งบานกลางห้องครัว(แลดูเลวมาก -_-) นานะที่นั่งอยู่ข้างๆ ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ก็หันมาถามด้วยความตกใจ

            “O_o แกจะไปไหน“

            “ไปทำภารกิจ -_-“

            สั้นๆง่ายๆ ตอบคำถามเสร็จแล้วฉันก็เดินดุ่มๆ เมื่อไปถึงห้องครัวก็พบว่าสองหนุ่มและหนึ่งสาวสวยกำลังจัดจานอาหารกันอย่างสนุกสนานยิ่งนัก คินตาที่เห็นฉันเดินเข้ามาเป็นคนแรกก็เอ่ยทักทันที

            “อ้าว ทำไมไม่นั่งรอที่โซฟาก่อนล่ะเดี๋ยวก็ได้แผลอีกหรอก”

            ฉันไม่ได้ซุ่มซ่ามขนาดนั้น -__-; แต่ก็ยอมรับว่าซุ่มซ่ามนิสนึง ฉันส่งยิ้มแห้งๆ ไปให้ก่อนจะรับบทเป็นคนดี

            “คือว่าฉันอยากช่วยน่ะ มีอะไรให้ฉันช่วยมั้ย>O<”

            “ช่วยไปนั่งเป็นเพื่อนสุดที่รักของฉันหน่อยสิ เธอเดินมาอย่างนี้เดี๋ยวสุดที่รักของเขาก็เหงาแย่เลย” เท็นที่ยกหม้อน้ำซุบมาเอ่ยขึ้นอย่างดี๊ด๊าและกล้าพูดเต็มปากเต็มคำว่า ‘ที่รัก’ อี๋แหวะ ถ้าเจ้าตัวได้ยินมิหวังเป็นเรื่องแน่

            “ที่รักอะไรของนายไม่ทราบยะ คิดจะปีนเกรียวกันรึไงไอ้หน้าลิงเผือก!”

            เสียงโวยวายอันแสบแก้วหูดังมาแต่ไกล โอ้โห อยู่ไกลขนาดนั้นยังอุส่าได้ยิน กระแสจิตเธอดีเว่อร์เกินไปและ แต่ว่า...หน้าตาอย่างเท็นเรียกลิงเผือก แล้วคนอื่นไม่เป็นขี้เล็บของลิงเผือกเลยเหรอ =__=;;

            “ก็ตัวเองไงที่รักของเขาอ่ะ >O<;;”

            ไปหวานกันไกลๆ มดจะขึ้นหน้าจอแล้ว แนะนำให้ไปหวานกันเรื่องหน้าไป๊ (ยังจะมีเรื่องหน้า เอาเรื่องนี้ให้จบก่อนเถอะ!) ผ่านไปไม่นานอาหารทุกอย่างก็เสร็จสมบูรณ์และถูกจัดวางอย่างสวยงามน่ากิน ซึ่งตอนนี้จะดูน่ากินกว่าปกติเพราะว่าฉัน...หิวโฮกกกก!!!

            “เย้เย้  เสร็จสักทีหลังจากที่รอมาชาติกว่า J”<<มอลลี่

            “กินแล้วนะค้า!”<<ฉัน

            “ลุยเลยนะครับ”<< คินตา

            “จัดเต็มเลยนะ!!”<< เท็น

            “ฉันจะฟาดให้เรียบเลยนะ” << นานะ

            ทุกคนกระชับตะเกียบให้ถนัดมือ  จากนั้นก็ลงมือคีบหมู หมา กา ไก่ (หมากับกาไม่มีนะ -_-) ใส่ปากและโซโล่อย่างเต็มที่ ประมาณว่าไม่หมดไม่เลิก ทุกคนตั้งหน้าตั้งตากิน เอิ่ม ยกเว้นนายเท็นก็แล้วกันที่แตกต่างจากชาวบ้านเพราะนายนั่นเล่นดื่มแชมเปญอย่างเดียว นี่ก็ปาไปสี่ส้าห้าแก้วแล้ว แต่ทำไมคินตาไม่เห็นดื่มบ้างเลยอ่ะ -O-

            “ทำไมนายไม่เห็นดื่มเหมือนนายเท็นเลยอ่ะ”

            ฉันวางตะเกียบแล้วหันไปถามคินตาที่กำลังเคี้ยวตุ๊ยๆ อย่างน่ารัก รู้สึกว่าฉันจะถามได้ผิดเวลามาก ขัดจังหวะคนหล่อกำลังกินTOT

            “ตายจริง! นี่เธอไม่รู้เหรอว่าคินตาน่ะแพ้แชมเปญ  อุ๊บส์ อะไรกันเนี่ย เห็นสนิทสนมกันแต่ไม่รู้เรื่องพวกนี้เลยเหรอ” -_- ฉันว่าฉันถามคินตานะ แล้วทำไมจะต้องอ๊ง อุ๊บส์ ทำท่าดัดจริตแบบนั้นด้วยไม่ทราบ เห็นแล้วขัดลูกตาตะหงิดๆ

            “ตอนที่เราสองคนไปเรียนต่อที่เมืองนอกด้วยกัน มีอยู่ครั้งหนึ่งตอนที่เราไปงานวันเกิดเพื่อน คินตาน่ะเผลอดื่มแชมเปญเข้าไปโดยลืมไปว่าตัวเองน่ะแพ้ คินตาน่ะคออ่อนมากๆ ดื่มไปแค่แก้วเดียวเท่านั้นก็เมาคอพับแล้ว” ฉันนั่งฟังพี่มอลลี่พล่ามถึงความหลังอันหอมหวานของตัวเอง แหวะ “จำได้มั้ย นายน่ะเมาแล้วก็เผลอจูบฉันต่อหน้าเพื่อนๆ ในงานเต็มเลย หลังจากนั้นเราสองคนก็โดนล้อเรื่อย^^”

            =[  ]=;; ผะ...เผลอจูบกัน คินตากับพี่มอลลี่ สองคนนั้นเคยจูบกัน ใจของฉันเหมือนกำลังจะสลายอยู่หน้าเตาหมูกระทะ ไม่จริงใช่มั้ยอ่ะ โกหกชัดๆ เป็นไปไม่ได้ TOT ไม่จริงงงง!! คินตาหันมามองหน้าพี่มอลลี่ แต่ไม่ใช่สายตาที่หวานซึ้งเท่าที่คาดไว้ แต่กลับเป็นสายตาที่ถูกมองด้วยแค่หางตาเท่านั้น ส่วนนานะที่กำลังเคี้ยวอาหารอยู่ก็ถึงกับติดคอทันที ฉันไม่รู้จะทำหน้ายังไงดีเลยได้แต่ลูบหลังให้นานะ และนายเท็นก็ช่วยหาน้ำมาให้ ฉันรู้สึกว่างานมันเริ่มกร่อย กร่อยซะจนฉันอยากจะร้องไห้ ฉันสบสายตากับคินตา เขาว่ากันว่าสายตาไม่สามารถซ่อนความรู้สึกได้ ป่านนี้เขาคงรู้แล้วว่าฉันรู้สึกยังไง...

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Talk Talk ::
หายหน้าหายตาไปนาน คิดถึงเค้ามั้ย (แอบดอง 5555+) อ่านแล้วเม้นท์เหมือนเดิมนะ ถ้าไม่สนุกเหมือนเคย ฝีมือตกตํ่าลงไป ขออภัยค่ะ TOT ฝากติดตามต่อไปเรื่อยๆนะ เค้าจะพยายามอัพนะ