รักไหนที่แท้จริง..?

ลำดับตอนที่ #2 : ความสนิทสถานะใด..?

เช้าวันรุ่งขึ้นที่โรงเรียน

ป่าน : เห้ยเนยฉันมีเรื่องจะบอก

เนย : เรื่องไรของแกแต่เช้าเชียว

ป่าน : ไปร์มันชอบแกหว่ะ

เนย :  ฮือ มีคนชอบฉัน บ้าไปแล้ว ไปร์ไหนหว่ะ (เนยพูดด้วยน้ำเสียงสงสัยและแปลกใจ)

ป่าน : ก็คนขับรถของแกไง 555

เนย : เชี่ยยเอ้ยยย (เนยพูดจนน้ำที่อยู่ในปากพ่นออกมาด้วยความตกใจ)

ป่าน : อะไรของแกเนี๊ยะมีคนชอบไม่ดีใจรึไง จะตกใจอะไรกันนักกันหนา

เนย : พอเลยป่านเพ้อเจ้อแหละ ฉันไปเรียนดีกว่า (เขินนะเว้ยมีคนมาชอบอ่า)

ป่าน : เห้ย เนยฉันพูดจริงๆ ฉันไม่ได้ล้อเล่นไม่เชื่อก็ไปถามไปร์มานได้เลย (ป่านตะโกนข้างหลังเนยหลังจากที่เนยลุกเดินหนี)

เนย : ใครจะไปกล้าถามละอิป่าน พูดมาได้ (เนยพรึมพรำ)

เลิกเรียน เนย ฟ้า โย ก็เดินกลับหอตามปกติทุกวันที่โยกับเนยต้องไปนั่งเล่นหอฟ้าก่อนกลับบ้าน

กริ๊งง กริ๊ง เสียงโทรศัพท์เนยดังขึ้น เนยหันมองหน้าโยกับฟ้า

เนย : แกสองคนก้ออยู่กับฉันแล้วใครโทรหาฉันหว่ะ..?

ฟ้า : ฉันจะไปรู้เหรออิบ้านี้

โย : แกคิดว่าคนอื่นโทรหาแกไม่ได้แล้วรึไง เหอเหอ (โยพูดพร้อมขำท่าทางของเนย)

เนย : ก็โทรศัพท์ฉันมีแต่พวกแกสองคนเนี๊ยะที่โทรหา

ฟ้า : ก็รับซะซิจะได้รู้ว่าเป็นใครบางทีเค้าอาจจะโทรผิดก็จะได้รู้เรื่องกันไป

เนย : สวัสดีค่ะ โทรหาใครค่ะ

หลังจากเสียงของเนยพูดจบ เสียงหล่อเข้มจากปลายสายก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร

“พูดดีๆก้อน่ารักเหมือนกันนะเรา ^^”

เนย : เห้ยยย ใครหว่ะ อย่ามาแกล้งฉันนะ ฉันรู้ว่าเป็นใครฉันอัดน้วมนะเว้ยเห้ย

เนยพูดจบเสียงปลายสายก็ขำดังลั่น…. “พูดเหมือนเมื่อกี้ก็ดีอยู่แล้วจะเปลี่ยนทำไมเนี๊ยะ โกรธอะไรนักหนา ผมไปร์ จำได้ป่าว”

เนย : ไปร์ไหนละฉันไม่มีเพื่อนชื่อไปร์ (เนยถามอย่างสงสัย)

ไปร์ : คนขับรถของเนยไง

เนย : อ้าวว เห้ยยย นายเอาเบอร์ฉันมาจากไหนแล้วโทรมาทำไม

ไปร์ : เนยไปร์ชอบเนยนะ (น้ำเสียงจริงจัง)

เนยอึ้งกับคำพูดที่ได้ยิน แล้วก็วางสายไปร์เลย

ฟ้า : เนยๆ เป็นไรอ่า ใครโทรมา เค้าว่าไรแกอ่า ทำไม่แกนิ่งไปเลย (ถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง)

เนย : ป่าวๆไม่ได้เป็นไร กลับหอเหอะ

ฟ้า : อ้าวอินี่แปลกคน ทำตัวแปลกๆ

ทั้งสามคนเดินกลับหอพักโดยไม่ได้ยินเสียงพูดของเนยแม้แต่คำเดียว จนมาถึงหอพัก

โย : ฟ้า ไอ้เนยมันเป็นไรของมันอ่าเงียบยังกะมีใครตาย

ฟ้า : ไม่รู้เหมือนกัน เดียวมันตั้งสติได้มันพูดเองแระ

เนย : ไปร์มันบอกว่าชอบกรุ…!!

จู่ๆ เนยก็พูดขึ้นมาจนฟ้าและโยตกใจ

ฟ้า,โย : หา…อะไรนะ ไปร์ชอบแก…?

ฟ้า : ที่แกนิ่งมาตลอดทางเนี๊ยะเพราะไปร์ชอบแกเนี๊ยะน่ะอิบ้า

โย : ฉันก็นึกว่ามีใครตาย

เนย : เคยมีใครบอกชอบฉันซะที่ไหนกันละฉันก้อตกใจบ้างซิ

ฟ้า : แล้วไปร์เปนใครอ่ะ ทำไมฉันไม่รู้จัก ไปรู้จักตั้งแต่เมื่อไหร่ไปคุยกันตอนไหน..?

เนย : เพื่อนของแฟนป่านไงแก คนที่ฉันนั่งรถด้วยอ่า

ฟ้า : เอาแล้วไงว่าแล้วว่ามานต้องชอบแกวันนั้นฉันเห็นมันมองแกตลอดแล้วเห็นมันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว

เนย : ฉันจะทำไงดีว่ะ..!!

โย : ถามฉันหรอ…?

ฟ้า : อิเนยมันคงถามแกแหละนังแม่ชี

ฟ้า : จาทำอะไรก็คิดให้มันดีๆก็แล้วกันนะฉันเห็นแฟนอิป่านแต่ละคนฉันละเหนื่อยใจ เพื่อนแฟนก็คงไม่ต่างไรกันมาก แต่ไม่แน่ไอ้ไปร์อะไรนั่นมันอาจจะดีก็ได้ เราอย่าคิดในแง่ร้ายไปก่อนเลย

เนย : ฉันไม่รู้จะทำไงต่อไปหว่ะ

ฟ้า : แกก็ไม่ต้องทำไงอยู่เฉยๆใช้ชีวิตปกติของแกไปเค้าดีกับแก แกก็ดีกับเค้าไม่เห็นจะมีไรมากเลย

และหลังจากทั้งสามสาวกินข้าวเย็นเสร็จและกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกปากกันอยู่นั้น ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

เนย : ฮัลโหล

ไปร์ : คุยด้วยได้เปล่า

เนย : เออ..ก็..ได้

ไปร์ : พรุ่งนี้วันเสาร์ไปไหนไม๊เดียวไปหานะ..?

เนย : มะ…มา  หา  มาหาทำไม

ไปร์ : คิดถึง ไปหาได้ไม๊

เนย : ไม่ได้ พรุ่งนี้ฉันมีนัดกับเพื่อน

ไปร์ : ผมหวังว่าคงมีสักวันที่เนยจะว่างและให้ผมไปหาได้นะ ผมจะรอ ฝันดีนะครับ

เนยนิ่งและหวนคิดถึงประโยคที่คู่สนทนาของเธอพูดก่อนวางสายไป เธอรู้สึกดีไม่น้อยที่มีคนมาพูดอย่างนี้กับเธอ แต่เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกเช่นนี้

                เป็นเวลากว่าหนึ่งเดือนที่ไปร์คอยโทรคุยกับเนยทุกวัน จนทั้งสองสนิทกันพอสมควรและก็ไม่รู้จะเรียกว่าอยู่ในสถานะใด เนยรู้เพียงอย่างเดียวว่า เธอคุยด้วยเธอมีความสุขแม้จะไม่ได้เจอหน้า วันไหนไม่ได้คุยก็รู้สึกแปลกๆไป