สาวห้าวสุดเซ่อ ดันมาเจอรัก

ลำดับตอนที่ #5 : Lesson 5

          ปัง  ปัง   ปัง  ปัง





     "ไอ้มักโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย  ตื่นได้แล้ว"  ใครเรียกวะ เรียกอยู่ได้คนจะหลับจะนอน



     "ไอ้มักหมูปักกิ่งตื่นนนนนนนนนนนนน"  หมูปักกิ่งหรอ เดี๋ยวสวย



     "เรียกดีๆไม่ได้หรอไงไอ้พี่สปาขาเป๋"



     "เฮ้ยขาฉันยังไม่เป๋นะ"  อีกไม่นาน  อาจจะถูกถีบตกบันไดก้อๆได้นะ



     "ไปแล้วเดี๋ยวสาย  เออไอ้อิ๋วไปไหนอ่าไม่เหนมันเลย"



     "มันไปเข้าค่าย5 วัน"  ทำไมไม่รู้มาก่อนนะ ช่างมัน ไปอาบน้ำดีกว่า



      และแล้วเราก้อมาถึงโรงเรียนโดยสวัสดิภาพอีกครั้ง  แต่ก้อต้องมาได้ยินเสียงกรี๊ดของพวก11รดอีก   โค-ตะ-ระเบื่อเลย   ไม่รู้พี่ฉันทนฟังไปได้ทุกวัน แล้วฉันก้อต้องมาทำหน้าที่เปนไม้กันหมา  เอะไม่ดีๆถ้าฉันไม่ใช่ไม้เพราะฉะนั้นก้อ ต้องทำตัวเปนนางฟ้ากันหมาถึงจะถูก  ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก


   "เปนไรวะไอ้มักน้องพี่ ยิ้มอยู่ได้ บ้าป่าววะ" กรี๊ดดดดดดด บังอาจมาด่าฉันหรอไอ้พี่สปาขาเป๋เอ๊ย



   "เปนคนมีไรมั้ย"



   "หรอนึกว่าเปนหมูปักกิ่งซะอีก  55555555"  โห หัวเราะไม่เหลือคราบหล่อเลยนะไอ้พี่สปาขาเป๋



        พลั่ว!!!!!!!!!!!!!!!!





      ฮาแตกคับ  คำก้อนังหมูปักกิ่ง  สองคำก้อไอ้หมูปักกิ่ง  เปนไงโดนนังหมูปักกิ่งสุดเซ็กซี่คนนี้ ต่อยเอา  ถึงกับค้างดีนะที่ค้างถ้าไม่ค้างคงต้องโดนฆ่าหมกส้วมแน่ๆเลย ฉันบ่นไปพลางขึ้นบันไดอย่างระมัดระวัง(กลัวตกบันได และ วิ่งชนโต๊ะคนได้ขำกันอีกรอบ อายเค้า)  







          โครม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!







        โอย  วิ่งชนโต๊ะอีกและ  แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ที่ร้องนี่ไม่ได้เจ๊บนะ   แต่อาย (แกมีความอายเหลืออีกหรอ:ผู้แต่ง)แมร่งขำกันซะทั้งตึกเลยนะ   อยากให้เจอหน้านะ  ถ้าเจอแม่จะเอาขี้ยัดปากเลย(แกกล้าหยิบหรอวะ:ผู้แต่ง)





   "น้องเปนไงบ้างคะ ฮิ ฮิ" มีผู้หญิงกลุ่มนึงพูดขึ้นแล้วก้อกลั้นหัวเราะยิ้มให้ฉันแบบสมน้ำหน้า



   "ก้อไม่ตายอ่าคะ"  แต่แกได้ตายแน่



   "น้องชื่อมักกะโรนีหรือป่าวคะ"  



   "ใช่คะ  มีอะไรหรอคะ"  ถ้ามีเรื่องก้อดีเลย



   "ตามพี่มานี่หน่อยสิจ๊ะ"  ทำไมมันดูแปลกจังวะ  แล้วผู้หญิงคนนั้นก้อหน้าคุ้นๆด้วยสิเอ



  

      และแล้วฉันก้อตามพี่ผู้หญิงคนนั้นมา   เค้าพามาที่หลังโรงเรียน  ฉันรู้สึกว่ามันเปลี่ยวมากๆเลย   ไม่มีคนเดินผ่าน สักกะคนเดียว   รู้งี้เข้าไปเรียกไอ้ต่ายกับไอ้ฟ้าออกมาดีกว่า  



   "เทอใช่มะที่ทำข้าวใส่หัวโอม  แล้วก้อไปกระโดดจูบโอมด้วยสินะ"  อีนี่มันหน้าคุ้นจิงๆ



   "เทอคงคุ้นหน้าฉันสินะ"  ฉลาดดีนี่หว่า รู้ได้ไง



   "ไม่ต้องแปลกใจหรอกฉันจูเรีย  คนที่พี่ชายเทอทำฉันไว้เจ็บแสบ  แล้วก้อเทอด้วย  "  อ้อ  จำได้แล้ว  อีจำปีนี่เอง  แกนี่มันชั่วจิงๆ



    "อ้อ  ฉันจำได้แล้วแหละ  คนที่ทำตัวเปนเบ๊คอยรับใช้พี่ชายฉัน  ฉันจำได้อยู่แล้วแหละ"



  "แต่ตอนนี้ไม่ใช่  ฉันเปนแฟนโอม  เทอกลับไปกระโดดจูบเค้ามันไม่ไว้หน้าฉันเลย"  แล้วใครตั้งใจกันเล่า



  "ฉันขอเตือนเทอว่าอย่ามายุ่งกับโอมอีกไม่งั้นจะหาว่าฉันไม่เตือนนะ"  กลัวตายเลยนะยะ



  



      เพี้ยยยยยยยยยย





       "ถือว่าเปนการเตือนแล้วกันนะ  อย่ายุ่งกับโอมอีก"  นังจำปีพูดหลังจากตบหน้าฉัน   ฉันไม่ปล่อยแกไว้หรอก แล้วฉันก้อดึงตัวนังจูเรีย มานั่งค่อม และก้อจัดการตบ ต่อย  จิกผมมัน  เอาหัวมันเขกพื้น  เพื่อนๆของนังนั่นก้อพยายามดึงฉันออก แต่ฉันก้อสะบัดนังพวกนั้นออกไปหมด   แกนะแก  บังอาจมาตบหน้าฉัน  ฉันจะเอาแกให้ตาย  



     "พอเถอะ  ฉันยอมแล้ววววว"  นังจูเรียตะโกนออกมาสุดเสียง   โอเคฉันปล่อยแกก้อได้



    "ที่ฉันปล่อยแกเพราะแกเคยเปนเบ๊ให้ฉัน ไม่งั้นฉันฆ่าแกตายแน่"  ตอนนี้หน้านังจูเรียไม่ต่างจากผีซักเท่าไหร่  



   "ฝากไว้ก่อนเถอะนังมักฉันมาเอาคืนแน่"



   "อย่าลืมมาเอาคืนหละ แล้วฉันจะให้ดอกเบี้ยไปด้วย"  ฉันตะโกนตอกกลับไปหลักจากที่นังจูเรยกำลังเดินไป



      ออดดดดดดดดดดดดดดดดดด



       แย่แล้ว    ขึ้นเรียนแล้วหรอวะเนี่ย    เพราะนังนั่นคนเดียวทำให้ฉันขึ้นเรียนช้ากว่าปกติ    และแล้วก้อถึงที่หมาย ว้าว วันนี้เฮียปลาไหลสอนนี่หน่านี่  เฮียแกทำไมวันนี้บ่นยาวจังวะเนี่ยชื่อเต็มๆคือ  ปลาไหล   ไหปลาร้า   เฮียแกสอนเลขหนะคะ      วันนี้ก้อยิ่งงงไปใหญ่เลย   สอนไม่เข้าใจดีนะที่ไม่โหดเหมือนเจ๊เอียดเค้าหนะ  น่ากลัวจิงๆ  แหม   นึกถึงอีจำปี  เอ๊ย  จูเรีย ทีไรเซ็งทุกทีเลย  





   "ไอ้มักทำไมวันนี้ขึ้นช้าจังวะ"  ไอ้ฟ้าถามหลังจากเรียนเสร็จแล้วกำลังจะมากินข้าว



   "มีเรื่องกะพี่ม.6มาหนะสิ แฟนคลับไอ้โอมนั่นอ่า"  คิดแล้วหมันไส้



   "ชื่อไรหรอ" ยัยต่ายถามหลังจากที่มันเงียบมานาน



   "อีจำปี  มันเคยมาชอบพี่สปาด้วย  แต่พี่สปาไม่เล่นด้วยแต่กลับใช้ให้มันมาเปนคนรับใช้ มันทนไม่ได้เลยไม่ยุ่งกับพี่ฉัน"



   "เดี๋ยวนะ  จำปีหรอไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย"ยัยฟ้าพูดพลางไปสั่งอาหาร



   "แกก้อได้ยินแล้วไงที่ฉันพูดหนะ"  



   "แฟนคลับพี่โอมที่ใหญ่ๆอ่านะก้อมีพี่จูเรียนี่หน่า"  เรียกพี่เชียวนะแก



   "เออ อีจูเรียแหละ แต่เรียกแล้วมันกระดากปาก ขอเรียกอีจำปีก้อแล้วกัน"



   "เค้าหาเรื่องไรแกอ่า" ต่ายถามด้วยความเสือก



   "มันมาตบหน้าฉัน แล้วก้อบอกว่าอย่ายุ่งกะโอมนะ แล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือน"



   "จิงดิ" มันสองคนพูดขึ้นพร้อมกัน



   "เออ แต่แกไม่ต้องห่วง ฉันนะทั้งตบ ทั้งต่อย ทั้งจิกหัว เอาหัวกระแทกพื้น โคตรสะใจเลย" ฉันพูด  ยัยพวกนั้นทำหน้าสยดสยองฉันไม่ใช่ผีนะเว้ย ไหงมองฉันแบบหวาดกลัวงั้นวะ



  "พวกแกเปนไรวะ มองฉันแปลกๆอ่า"



  "แกน่ากลัวหวะ"



  "ก้อมันมาทำฉันก่อนนี่ รู้จักนังมักน้องไปซะแว้ว"



  "นั่นไงอีจำปีหนะ" ยัยต่ายพูดขึ้น  แหม เปลี่ยนสรรพนามเชียวนะแก นี่แหละเพื่อนฉัน  





        ควับบบบบบ





      นี่คือเสียงฉันหันหน้าไปมองนั่นเอง(ตาแรกนึกว่าจรวดนะเนี่ยเสียงดังควับ : ผู้แต่ง)เหนอีจำปีมันกำลังออเซาะไอ้โรคจิตอยู่แมร่งเหนแล้วหมันไส้  มันน่ามีเรื่องจิงๆ  เจ็บหน้าก้อเหมือนผียังทำซ่านะแก





   "เฮ้ย  มักจะไปไหน"  พวกมันถามขึ้นหลังจากเหนฉันลุกขึ้น



   "เออน่า  ฉันมีเรื่องสนุกๆจะทำ"  















   <<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<







                          มาคุยกันหน่อยเด้อ  มาอัพแล้วนะคะ   รู้สึกจะยาวขึ้นมาก  เหนมีคนเรียกร้อง  ยังไงก้ออ่าแล้ว  ก้ออย่าลืมเม้นและโหวตให้ด้วยนะคะ  แต่อยากให้ช่วยเม้นมากๆเลย   ทำไมมีคนอ่านเยอะเหมือนกัน แต่มีคนเม้นแค่ไม่กี่คนเองอ่าคะ   มันน่าเศร้านะขอบอก มีเรื่องอยากบอกอีกคะ  คือว่ามาอัพตั้ง 3-4 วันแล้วแหละ  แต่พอเขียนเสร็จ อยู่ๆเนื้อหาหายหมดเลย   เจ็บใจมากเปนอย่างงี้3-4 วันเลยหละคะ  ดีนะที่วันนี้อัพได้อ่า