สาวห้าวสุดเซ่อ ดันมาเจอรัก

ลำดับตอนที่ #4 : Lesson 4

                ออดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด





        ออดทันเวลาเชียวนะ  คิดว่าเสียงนี้ที่ฉันคิดเสมอว่ามันคือเสียงนรก  คิดว่ามันก้อมีข้อดีเหมือนกันนะเนี่ย  และแล้วเวลาเรียนที่สุดแสนจะทรหดก้อเริ่มขึ้นเมื่อวันนี้ทั้งวันฉันต้องเรียนกะอาจารย์ดุๆหลายคนเลยทำให้ฉันแทบจะเอายางลบเฟี้ยงหัวตัวเองตายไปซะงั้น(แกคิดว่ามันจะตายได้หรอ ดูมันพูด : ผู้แต่ง)  คาบแรกเรียนกับเจ๊เอียดเค้า ชื่อเต็มๆก้อคือ ระเอียด  กินตะเกียบเป็นอาหาร นั่งไปก้อหาไป  โอย  สอนอะไรน่าเบื่อจิงๆ  ต้องทนตั้งสามคาบ



   "มนัสนันท์  ลุกขึ้นตอบฉันซิว่า มีไนโตรเจนในอากาศอยู่กี่เปอร์เซ็น" ชื่อใครเนี่ยรู้สึกคุ้นๆแฮะ เฮ้ย มันชื่อฉันนี่หว่า ตัยหองแล้ว ไม่ได้ฟังที่เจ๊แกพูดเลย ฉันค่อยๆยืนขึ้นแล้วหันไปหาไอ้ต่ายที่มันเรียนเก่งสุดในกลุ่มแล้ว แต่มันกลับส่ายหน้า แงๆๆๆๆๆ แมร่งเอาไงเอากันวะ ฉันรู้ว่ามันมีมากที่สุดแต่ไอ้กี่เปอร์เซ็นเนี่ยสิฉันจะรู้มั้ยเนี่ย  อีต่ายก้อไม่บอกแหมแล้วแกล้งทำเปนไม่รู้ แกเพื่อนฉันหรือป่าววะเนี่ย โธ่เว้ย  มั่วซักครั้งจะเป็นไรไป





  "เร็วเข้าสิมนัสนันท์"  ก้อมันไม่รู้นี่โว้ยยยยยยยยย  แมร่งเร่งจิงๆเลย



  "เอ่อ........"



  "เท่าไหร่"



  "เอ่อ......."  อาร่ายดีวะ เจ๊แกก้อเร่งอยู่ด้าย



  "เร็วเข้าสิ"



  "เอ่อ... 80เปอร์เซ็นคะ"  ฉันว่าน่าจะใช่นะ  เดาอ่าว่าง่ายๆ



  "อือ  ถูก"  โอ้จอร์จ  โลกนี้มันชั่งใจดีกะนังมักเหลือเกิน  ยู้...ฮู  



  "แต่..."  หา  แต่อะไรอีกวะ อย่าบอกนะว่าจะถามต่อหนะ ม่ายยยยยยยยยยยย



  "แต่อะไรคะ" ฉันถามพร้อมภาวนาว่าอย่าถามอีกเลย



  "ฉันรู้สึกว่าเทอแอบหลับในคาบฉัน" หา  มีเรดาร์ติดอยู่ไงวะ ใครตดคงดมกลิ่นออกเลยหละมั้งว่าตดใคร(คนเว้ยไม่ใช่หมา : ผู้แต่ง)



  "เอ่อ...."  เถียงไม่ออกเลยวุ้ยยยยย



  "ออกไปยืนข้างนอกเดี๋ยวนี้"  แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โลกนี้มันไม่ยุติธรรมกับนังมักเอาเสียเลย โลกนี้มันโหดร้าย อุตส่าห์ตอบได้แล้วแท้ๆ  และแล้วฉันก้อต้องมายืนขาเดียว คาบไม้บรรทัด ยืนกางแขนอยู่หน้าห้อง  ทำไมทุกคนช่างโหดร้าย เดินผ่านไปผ่านมาก้อหัวเราะอยู่ได้ เดี๋ยวปั๊ดให้กินยำสลัดผัดผักส้งตีงซะเลยนี่  นี่ท่าไม่ใช่ว่าถูกลงโทษหละก้อนะ ฉันจะวิ่งไปฟรีคิกที่หน้าของอีพวกนั้นเลย อย่าให้เจออีกนะพวกแก ไม่งั้นฉันจะฆ่าแกหมกส้วมให้แกกะขี้รวมกันเปนหนึ่งเดียวเลย หลังจากที่ฉันบ่นอยู่นาน ก้อเหนไอ้โรคจิตเดินมาทางนี้  โอ้  ไม่นะจอร์จ  ทำไมพระเจ้าต้องกลั่นแกล้งนังมักกะโรนีที่แสนน่ารักได้เยี่ยงนี้(แกเลิกชมตัวเองเหอะไอ้มักกะโรนี ฉันอยากล้วงคอ : ผู้แต่ง)มันใกล้เข้ามาเรื่อยๆเรื่อยๆ และเรื่อยๆ ย้ากส์ อยากจะเอาตัวเองมุดไปในกำแพงเหลือเกิน



  "เฮ้ย นั่นมันยัยตัวแสบเมื่อเช้านี่หว่า"  เอาแล้วไงมันพูดแล้วเดินเข้ามาเรื่อยๆ เพื่อมาดูฉันชัดๆว่าใช่หรือป่าว



  "ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก จิงด้วยหวะแมร่งตลกชิบ"  ถ้าฉันด่าแกได้นะฉันคงไม่มายืนให้แกขำหรอกแงๆๆๆๆๆๆๆ แต่ฉันด่ามันไม่ได้ทำไมต้องคาบไม้บรรทัดด้วยฟระ พูดไม่ได้เลยโว้ย  ฉันไม่เคยกลัวใครนะ แต่มีอยู่คนที่ฉันกลัวในตอนนี้ คือ เจ๊เอียดนั่นเอง ฉันกลัวขึ้นสมองเลยหละจะบอกให้   มันหัวเราะฉันได้ประมาณ 2 นาทีได้ เจ๊เอียดก้อออกมา



  "หัวเราะอะไรกัน รบกวนเวลาเรียน" เสียงนี้ทำให้ไอ้โรคจิตสามารถหยุดหัวเราะได้ อยากจะฟ้องโว้ยยยยย ว่ามันหัวเราะเยาะฉันอยู๋ แต่พูดไม่ได้



  "มนัสนันท์เอาไม้บรรทัดออก แล้วเล่าให้ฉันฟังซิ"  ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ เสร็จฉันหละไอ้โรคจิต



  "อาจารย์คะ มัน..เอ๊ย..เค้าอ่ามาแกล้งหนูแล้วก้อหัวเราะใหญ่เลย หนูอยากจะด่าแต่ด่าไม่ได้เพราะคาบไม้บรรทัดอยู่เค้าก้อเอาแต่แกล้งหนู แล้วก้อหัวเราะอย่างที่เหนนั่นแหละค่า" ตอแหลลงตับแล้วสั่งมาทางสมองว่าต้องใส่ไฟมันเยอะๆ มันจะได้ไปไกลๆบาทาฉัน



  "เฮ้ย  ฉันยังไม่แกล้งเทอเลยนะ" แกไม่แกล้งแต่ฉันจะให้แกแกล้งฉันมีอาร่ายมะ



  "จิงๆนะคะ" อ้อนเข้าไปอีมักให้เจ๊แกใจอ่อนกะเรา



  "ความจิงฉันพิสูทจ์ไม่ได้เพราะฉะนั้นยืนคาบไม้บรรทัดเปนเพื่อนมนัสนันท์เค้าไป"  หา ตัยหองแล้ว แงๆๆๆๆๆๆ จะให้มันไปไกลๆบาทามันกลับมายืนคู่กะฉันเนี่ยนะ  และเเล้วฉันกะมันก้อต้องถูกทำโทษด้วยกัน



  "เฮอ ฮี่ ฮัน ฮิง ๆ เฮย ฮำ ฮัน ฮับ ฮาย ฮาก (เทอนี่มันจิงๆเลย ทำฉันอับอายมาก)"



  "ฮ้อ ฮาย ฮาก ฮำ ฮัน ฮ่อน ฮำ ไฮ(ก้อนายอยากขำฉันก่อนทำไม)" โอยพูดแล้วน้ำลายจะไหล(อุบาทจังหวะแก : ผู้แต่ง)



  "ฮัง ฮัน เหอะ ฮ่า แฮ่ เฮ่อ ฮื่อไฮ ฮ่า (ชั่งมันเหอะว่าแต่เทอชื่อไรอ่า)"



  "เฮื่อง ไฮ ฮ้อง ฮอก(เรื่องไรต้องบอก)"



  "ฮ้อ เฮอ เฮ็น ฮน ฮำ ไฮ ฮัน โฮน ฮำ โฮด หฮะ ฮิ(ก้อเทอเปนคนทำให้ฉันโดนทำโทษหนะสิ)"



  "ฮัน ฮื่อ ฮักฮะโฮฮี แฮ้ว ฮาย ฮ่า (ฉันชื่อมักกะโรนีแล้วนายอ่า)" 


  "ฮัน ฮื่อ โฮม ฮอ ฮา ฮบ ฮึก ฮั่ว ฮาว (ฉันชื่อโอม ขอสงบศึกชั่วคราว)"



  "โฮ เฮ แฮ่ แฮ่ ฮอน ฮี้ เฮ่า ฮั้น (โอเคแต่แค่ตอนนี้เท่านั้น)"



  "ฮัน ฮ่าง ฮาก ฮี่ ฮ้อง ฮูด(ฉันต่างหากที่ต้องพูด)" เออจิง แล้วเราก้อเริ่มคุยกันไปเรื่อยๆ จนต้องมาทะเลาะกันเรื่องเมื่อเช้ากันต่ออีกรอบ

(ทำไมเเกไม่พิมตอนพูดหละ : มักกะโรนี) (ฉันขี้เกียจจะพิมโว้ย : ผู้แต่ง) และแล้วก้อหมดคาบสามพอดี ถึงเวลาเปนอิสระซะที  จะด่าอีต่าย กะอีฟ้าให้มันหูชาเลย



  "ไอ้มักแกเก่งมากเลยหวะตอบถูกได้ไงวะ" ยัยต่ายถามฉันขึ้น 5555 ฉันเดาหวะแต่ไม่ได้ต้องรักษาฟอร์ม



  "อยู่แล้วฉันก้อฟังเจ๊แกอธิบายเหมือนกันนะ"  ตอแหลลงตับระดับห้าดาวอีกแล้วครับท่านก๊ากกกกกกกกกกกก อยากจะหัวเราะเปนภาษาจีนจิงๆๆ



  "จิงหรอวะฉันก้อฟังนะไม่เหนได้ยินเลยว่ามีไอ้คำตอบนั้นอยู่ด้วย" เพล้งงงงงง  โอ้แม่เจ้า ฉันอยากจะฆ่าตัวตาย หน้าแตกหมอไม่รับเย็บเลย(หน้าแกแตกได้ด้วยหรอวะเหนด้านซะขนาดนั้น : ผู้แต่ง)

  "เออน่าช่างมันเหอะไปกินข้าวกัน" แล้วเราก้อไปกินข้าว  ซึ่งก้อสงบสุขเช่นเดิม













<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<









      มาทักทายกันหน่อยเด้อ  ก้อมาอัพแล้วก้อช่วยเปนกำลังใจในการแต่งให้หน่อยนะคะ  ช่วยๆกันคอมเม้น และ โหวตให้หน่อยคะ  เฮ้อ  พิมพ์ไปแล้วจะมีใครมาเม้นให้เราป่าวเนี่ย ยังไงก้อติชมมาได้เลยนะคะ ไม่ว่ากันถ้าชมก้อต้องขอบคุณแต่ถ้าติอาจมีดักตบคะ   เย้ย   ล้อเล่นคะ ยังไงก้อติได้เลยตามใจคะ จะค่อยพัฒนาฝีมือไปเรื่อยๆเลยคะ เพราะนี่เปนเรื่องแรกเด้อ