สาวห้าวสุดเซ่อ ดันมาเจอรัก

ลำดับตอนที่ #17 : Lesson 17

      พอฉันอาบน้ำเสร็จ  ฉันก้อลงมาเจอกับนายนั่นและเจ้าเคนอนหลับด้วยกันบนโซฟา   ฉันก้อเลยเดินขึ้นไปหยิบผ้าห่มจากบนห้องลงมาห่มให้นายนั่น     แล้วอยู่ๆนายนั่นก้อลืมตาขึ้นมาพอดี    แล้วก้อจับมือฉันด้วย   นายนี่ต้องแกล้งฉันแน่เลย

"นี่นายแกล้งฉันงั้นหรอ" ฉันตะโกนใส่หน้านายนั่น

"ไม่แกล้งแล้วจะรู้หรอว่าเทอก้อเปนห่วงฉันเหมือนกัน"

"ฉันเนี่ยนะห่วงนาย ฉันไม่ได้ห่มผ้าให้นายซะหน่อย ฉันห่มผ้าให้เจ้าเคต่างหากเล่า" แก้ตัวหน้าด้านๆเลยฉัน

"หรอ" นายนั่นพูดแล้วทำท่ากวนตี-น

"หลงตัวเองที่สุดเลย บ้านนายมีกระจกหรือป่าวเนี่ย  หัดส่องกระจกซะบ้างแล้วนายจะรู้ว่าหนะมันน่า…"

"น่ารักใช่ไหมเล่า"หลงตัวเองอีกแล้ว

"ที่ฉันอยากบอกนายหนะ หมายถึง น่ากระทืบต่างหากเล่า ชิ"

"นี่ฉันหิวแล้วมีไรให้กินป่าว" มันเปลี่ยนเรื่องเก่งจิงๆ

"มีแต่ไข่จะกินมะ เพราะฉันก้อหิวแล้วเหมือนกัน"

"งั้นฉันพาเทอไปกินข้างนอกแล้วกันนะ"

"ไม่ได้เด็ดขาด   ถ้าพี่ฉันกลับมาไม่เจอฉัน ฉันก้อตายดิ"

"ทำไงดีหละเนี่ย  งั้นกินไข่ก้อได้" อือ  ดีมาก   นายตายแน่     แผนการชั่วเที่เปนสันดานของฉันเริ่มแล่นเข้าสมองซะแล้ว  คราวนี้นายตายคาเท้าฉันแน่    ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

"งั้นนายก้อรอตรงนี้ ฉันจะไปทอดไข่มาให้กิน" แล้วฉันก้อเดินไปเตรียมกระทะ ตะหลิว  มาทอดไข่เจียว   ซึ่งมันต้องไม่ใช่ไข่เจียวธรรมดาแน่นอน    มันคือ  ไข่เจียวมหาภัย หลังจากที่ฉันทอดเสร็จ  ฉันก้อเอาไข่มาสองแยกเปนสองจาน  จานนึงก้อใส่ซอสมะเขือเทศอย่างเดียวซึ่งแน่นอนเปนของฉัน   ส่วนอีกจาน ฉันก้อแอบวิ่งขึ้นไปบนห้องไอ้พี่สปา ไปแอบจิ๊กยาถ่ายมาดีนะที่พี่ฉันมันท้องผูกบ่อย มันเลยต้องมียาไว้  เอามาใส่ในจานไข่เจียวของตานั่น  ขณะที่ฉันกำลังเทยาถ่ายใส่จานตานั่นก้อมีแมวมาจากไหนไม่รู้   กระโจนตัดหน้าฉันไปทำให้ยาถ่ายทั้งขวดลงไปในจานไข่เจียวของตานั่นหมดขวดเลย   ขอโทษนะนายโอโม่   นายคงไม่เปนไร   แค่หมดขวด  ชิวๆนะ  จานของนายโอโม่ฉันไม่ได้ใส่ซอสให้เพราะฉันจะได้ไม่สับสนแล้วเอาไปกิน  เปนไงฉันรอบคอบไหม    แต่เมนูอาหารไม่ได้มีแค่นี้   ยังมี   น้ำเปรี้ยว  ซี๊ดเหมือนเสียงร้อง   ซึ่งเปนชื่อที่ฉันตั้งขึ้นมาเอง    ทุกคนไม่ต้องสงสัยว่ามันคืออะไร   มันก้อคือน้ำที่ฉันเอาสารส้มที่ทุบเปนผงมาละลายน้ำ   คิ คิ (แกจะฆ่าไอ้โอมหรอไงกัน  มันตายตั้งแต่ไข่เจียวแกแล้ว บอกให้ :ผู้แต่ง)  แล้วฉันก้อต้องสร้างความแตกต่างระหว่างแก้ว  โดยฉันกินน้ำส้ม     และแล้วเวลาเสิร์ฟอาหารก้อมาถึง

"หอมน่ากินจิงๆเลยแฮะ"  นายนั่นพูดแล้วยื่นมือมาช่วยฉันถือถาดข้าวแล้วเอาไปวางบนโต๊ะ  เสร็จแล้วนายนั่นก้อหยิบจานไข่ใส่ซอสของฉันไป

"นี่นาย  จานมีซอสหนะของฉันหยะ  ของนายหนะไม่มีซอส"

"ก้อฉันชอบกินแบบมีซอสนี่หน่า" เรื่องมากChipหายเลย

"งั้นเดี๋ยวฉันไปใส่ซอสให้นายก้อได้  แต่ที่สำคัญ ห้ามกินจานฉัน  ขอย้ำ  ห้ามกินจานฉันเด็ดขาด"

               เพล้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

      เกิดอาการตกใจเกิดขึ้น  นายนี่ทำอะไรของเค้านะ   ทำแก้วสารส้มที่ฉันอุตส่าห์คนตั้งนานหกซะงั้น

"แหะๆ โทษทีนะ  ฉันขอน้ำส้มเหมือนเทอด้วยแล้วกันนะ"    ไอ้บ้าเอ๊ย  แผนเสียหมดเลยตาบ้าเอ๊ย  แล้วฉันก้อต้องไปเก็บแก้วที่แตก  ที่ตาบ้านั่นทำแตกแล้วไม่ยอมเก็บ โดยอ้างว่า กลัวแก้วบาดมือ  มันน่านักไหมเล่าพอฉันเก็บเสร็จก้อเอาไข่(เจียว)ของตานั่นไปราดซอส  แล้วก้อเอาน้ำส้มที่แอบใส่เกลือไป 3 ช้อนโต๊ะ ให้มันเค็มแหลกเลย  หมันไส้   พอฉันเดินออกมา     มันกินข้าวจานฉันเกลี้ยงเลย  แถมน้ำส้มก้อหมดด้วยง่า 

"อีตาบ้า  ฉันบอกแล้วไงเล่าว่าอย่ากินของฉันไงเล่า"

"มันก้อเหมือนกันแหละน่า  เว้นแต่ว่า...เทอวางยาฉัน"

"ก้อเออดิวะ....อุ๊บ"     อะฮือ ซวยแล้วตู  เผลอพูดไปแย้ว

" ฮะ นี่เทอวางยาฉันหรอเนี่ย"

"ฉันล้อเล่นนิดหน่อยหนะ"  ที่หน้าของฉันเริ่มซีด  และเหงื่อแตกพลั่กเลย

"งั้นเทอก้อกินซะสิเนี่ย  เพื่อเปนการพิสูด"

"แต่ฉันอิ่มแล้วนี่"

"เทอเพิ่งบอกว่าหิวเองไม่ใช่หรอ"

"เอ่อ.."

"กินเดี๋ยวนี้นะ" ไม่อาวง่า

"ไม่กิน"

"งั้นแปลว่าเทอวางยาฉันงั้นสิ"

"เออ วางยาแล้วไงเล่า"

"เทอวางยาจะปล้ำฉันงั้นหรอ" มันคิดไปได้ไงวะเนี่ย

"ตาบ้า  ฉันวางยาถ่ายนายต่างหากเล่า"

"งั้นหรอ....สงสัยต้องมีลงโทษกันบ้างแล้ว" พอนายนั่นพูดเสร็จนายนั่นก้อค่อยๆเขยิบหน้ามาใกล้ๆ แล้วฉันก้อเขยิบถอยหลังไปเรื่อยๆจน โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย  ฉันโดนแก้วบาด

"เทอเปนไรป่าว" นายนั่นพูดแล้วพยุงฉันขึ้นมานั่งบนโซฟา  แล้วดึงเศษแก้วออก

"ยังไม่ตายแล้วกันน่า  ไกลหัวใจ"

"เจ็บแล้วยังปากดีอีกนะ แล้วนี่เทอเอายาทาแผลไปไว้ไหนหละ เดี๋ยวฉันทำแผลให้ "

" ไม่จำเปน "

"จำเปนไม่จำเปนฉันก้อจะทำ เพราะฉันเปนต้นเหตุ"นายนั่นพูดเสร็จแล้วก้อไปหายาที่ห้องครัว  แล้วฉันก้อเก็บยาไว้ที่ห้องครัวนั่นแหละ  เพราะฉันโดนมีดบาดบ่อยก้อเลยต้องเอาไปไว้ในครัว  แล้วนายนั่นก้อออกมาพร้อมยาทาแผล

"เจอจนได้เปนไงหละฝีมือฉัน"

"  แหวะ  อยากอ้วกเหลือหลาย" พอฉันพูดเสร็จ นายนั่นก้อหยิบทินเจอร์ออกมา  ไม่นะ

"นายอย่าบอกนะว่าจะทาไอ้นี่ให้ฉันหนะ"

"......."นายนั่นเงียบไม่พูดอะไรแต่พยักหน้า

"ไม่นะ  ฉันไม่ชอบมันง่า"  ฉันพูดแล้วพยายามกระเถิบหนี

"ห้ามหนี  แล้วก้อห้ามร้องเสียงดังด้วย" นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันต้องทำถ้าโดนไอ้เจ้าทินเจอร์นี่แหละ

"อย่าาาาาาาาาา"ฉันแหกปากร้องเพราะนายนั่นราดทินเจอร์ไปแล้ว

"ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าร้องหนะ"

"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย........อุ๊บ"อยู่ๆนายนั่นก้อเอาปากประกบฉันทันทีโดยที่ฉันไม่ได้ตั้งตัว แล้วนายนั่นก้อเอาปากแช่อยู่อย่างนั้นจนทำแผลเสร็จ

       ผลั่วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

" โอ๊ย  เทอต่อยฉันทำไมเนี่ย"

"ก้อแล้วนายจูบฉันทำไมเล่า"

"ก้อเทออยากแหกปากร้องทำไมเล่า  อีกอย่างเปนการลงโทษที่เทอกล้าวางยาฉันด้วย"

"นายรีบกลับบ้านไปเลยไป  ก่อนที่พี่ฉันจะมา ไปเลยไป" ฉันรีบไล่นายนั่นด้วยความอาย

"กลับบ้านแล้วก้อได้  งั้นไปก่อนนะ พรุ่งนี้เดี๋ยวฉันมารับ  เพราะเทอขาเจ็บอยู่"

"เฮ้ย  ไม่ได้นะ  กลับมาก่อนอย่าเพิ่งไปเดะ"   แล้วนี่ถ้ามันมารับฉัน  ฉันไม่ต้องตายคาเท้าของพี่ฉันหรอเนี่ยกลุ้มโว้ย

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

      Hi  เบบี้ ทั้งหลายที่เข้ามาอ่านนิยายของข้อย  รู้สึกได้นะค่ะว่านิยายเรื่องนี้มันเริ่ม  แปลกๆค่ะ  ผู้แต่งรู้สึกได้ค่ะ  เอ่อ...ยังไงก้อช่วยกันเม้นและโหวตให้หน่อยนะค่ะ   ยังไงก้ออุตส่าห์มาอัพให้ได้อ่านกันแล้วหลังจากหายไปประมาณ 2-3 อาทิตย์ได้นะค่ะนิยายเรื่องนี้ไม่อยากหมกค่ะ   อยากแต่งให้มันจบๆไปเลยค่ะ  แต่ความสามารถไม่ค่อยมีซักเท่าไหร่ค่ะ  ก้อเลยอาจจะคิดเรื่องนานหน่อยนะค่ะ เพราะยังไงๆก้อเป็นนักเขียนน้องใหม่ที่ไม่ไส้แห้ง เพราะอ้วนหยั่งกะตุ่ม ยอมรับความจิงค่ะ  ยังไงก้ออย่าลืมมาอ่านตอนต่อไปนะค่ะ ยังไงก้อช่วยอ่านตอนที่นักเขียนอยากคุยด้วยนะค่ะ  ตอนนี้จะบ่นยาวไปหน่อยอ่าค่ะ  ยังไงก้อฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจผู้อ่านทุกท่านค่ะ  เจอกันตอนหน้าเด้อออออออออออ