สาวห้าวสุดเซ่อ ดันมาเจอรัก

ลำดับตอนที่ #11 : Lesson 11

                 เบื่อ เบื่อ เบื่อ และเบื่อที่สุด    ทำไมฉันต้องมานั่งหลังขดหลังแข็ง ซักกางเกงในให้พี่น้องที่มันมาปลุกฉันตั้งแต่  ตี 5  ส่วนมันไปนอนต่อ มันบอกว่าเพิ่งนึกได้ว่าไม่มีกางเกงในใส่ ฉันจะบ้าตาย  ฉันกลายเปนคนใช้ไปแล้ว ถ้าฉันซักให้น้องหนะไม่ทุเรดดดดดหรอก   แต่ซักให้พี่นี่สิโค-ตะ-ระ ทุเรดดดดดดดดดจิงๆเลย ใส่ลายอุบาททททททมากๆๆๆๆๆๆ มันใส่ลายอะไรรู้ไหม  ลายชินจังเปิดช้างน้อย แล้วยืนฉี่  ฉันหละ อุบาทททททตามากค่า ขอบอกเลย  ทุกคนอาจคิดว่าเหตุอันใดฉันต้องมานั่งซักไอ้กางเกงในนี่  เครื่องซักผ้าหนะมีค่า  แต่บ้านฉันไม่ให้ซักรวม  ความจิงฉันกะจะไม่ให้ไอ้สองตัวนี้ใส่กางเกงในไปหรอก  แต่มันบอกว่าเดี๋ยวเปนไส้เลื่อน  พอบอกว่า  มันแห้งไม่ทัน  มันก้อบอกว่า  ก้อเอาไปเป่าพัดลมสิ  ดูมันสิคะ  ใช้แรงงานหญิงสาววัยแรกแย้ม ต้องมานั่งขัดกางเกงในลายชินจังเปิดช้างน้อยยืนฉี่(ละเอียดไปแล้วแก:ผู้แต่ง) และแล้วฉันก้อซักเสร็จค่า  เหนื่อยจิงๆเลยยยยยย  ขอนอนต่อแล้วกัน  ง่วงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง   และแล้วโลกดับวูบ





             .......

             ......

             .....

             ....

             ...

             ..

             .







                     เฮ้อ กี่โมงแล้วเนี่ย แสงทิ่มตาจังเลย แล้วฉันก้อหันไปดูนาฬิกา จ๊าก  โอ้แม่เจ้า  หลวงพี่จอร์จ ขอดเกล็ดปลา 7.45 แล้ว โรงเรียนเข้า 8 โมงด้วย  สปริงเด้งอย่างแรงออกมา  ทำไมไอ้พี่บ้าไม่ปลุก  จำไว้ คอยดูจะเอาไปแฉ เรื่อง กางเกงใน ลายชินจังคอยดู  แล้วขณะที่ฉันกำลังจะไปโรงเรียนนั้น เผอิญเหนจดหมายวางอยู่  พอเอามาอ่านฉันก้อขยำทิ้งทันที  ทำไมหนะหรอ ลองอ่านดูสิแล้วจะรู้ว่ามันเปนไง









ถึงน้องมักหมูปักกิ่งคงจำพี่ได้นะ





                    ขอให้แกไปโรงเรียนทันก้อแล้วกัน   อย่าคิดด่าฉันในใจนะ  ที่ฉันไม่ปลุกแกเพราะกลัวแกหลับไม่สบาย  แกอย่าลืมหละ  ว่าวันนี้เจ๊เอียดเปนคนเช็คคนมาสาย   เพราะฉะนั้นถ้าแกไปสายก้อคงจะโดน...ขอเซ็นเซ่อ แต่ถ้าแกไปทัน ขอให้แกหาห้องไม่เจอ  555555555555555555555+สะใจได้แกล้งน้อง





                                                                    จากพี่ชายสุดหล่อ/เท่ห์นามว่าสปาเก็ตตี้







                     อ่านแล้วรู้สึกยังไง สำหรับฉันคือ มันแช่งฉันนน  ทำไมรถเมล์ถึงได้มาช้าจิงนะ  เอะ รถเมล์มาแล้วรีบขึ้นดีกว่า โอม   อะสะละกี๋  อะสะละกู๋  อาหู อาหู   จงทันเวลา  เพี้ยงงงงงงงง   ขอให้คาถานี้ได้ผลเถอะ  เฮ้อ   สายแล้ววว อ๊า  ตรงไปก้อถึงแล้ววว  เฮ้ย ทำไมรถเลี้ยว   อย่าลักพาตัวฉันไปนะ  ฉันยังไม่เคย  อะจั๊กกะดึ๋ย ดึ๋ย ดึ๋ย กะใครมา ก่อนนะ  ขอลองก่อนสิ  ฉันยังไม่รู้เลยว่าเปนยังไงง่า(แมร่งคิดคนเดียวแท้:ผู้แต่ง)







                "พี่หยุดรถเดี๋ยวนี้นะ"  เอี๊ยดดดดดดดด  จ๊าก  หัวทิ่ม  



                "เฮ้ย ไอ้ติ๊กไปถามน้องเค้าดิว่าให้หยุดรถทำไม" คนขับรถหันไปพูดกับไอ้กระเป๋ารถเมล์ที่ชื่อติ๊ก  เนี่ยนะ ติ๊ก   ติ๊กเจตภูต    ขูดหูดที่รูทวาร    หรือป่าวเนี่ย    มันชั่งหน้าเหมือนฝีที่ตูดฉันมาก  (อุบาทหวะแก:ผู้แต่ง)



                "น้องมีไร"



                "พี่ทำไมรถเลี้ยวอ่ามันต้องตรงนี่"



                 "อ้าวน้อง น้องจะขึ้นรถสายอะไร"



                 "ABC แล้วนี่สายไรเล่า"



                 "DEFน้องจำไว้นะ ใส่กระบาลเลย"   ตายห่าแล้ว  ขึ้นรถผิดเวรกรรม



                  "งั้นขอลงตรงนี้ค่า" แล้วฉันก้อวิ่งลงมาเลย  แล้วฉันก้อค่อยๆแอบดูข้างโรงเรียนโดยการปีนรั้ว  เฮ้ย  เจ๊เอียดกำลัง  เช็คคนมาสายนี่หน่า  ตายหละ



                  "ทำไรอ่า"



                   "เฮ้ย"  ด้วยความตกใจ ฉันเลยหล่นลงไปทับคนคนนั้น  เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นมา เจอะเจอกับ  นายโอโม่ ขณะนี้ ฉันนอนทับเค้าอยู่   รู้สึกร้อนหน้าจังตอนนี้หน้าเค้ากับฉันห่างกันแค่คืบเดียวเอง ตอนนี้เค้าหน้าแดงมากเลยฉันคิดว่าควรลุกจากตัวเค้าได้แล้ว(แกน่าจะรู้ตัวนานแล้วนะ:ผู้แต่ง) แต่พอฉันจะลุกเค้ากลับฉุดฉันลงไปที่เดิมทำให้หน้าเราใกล้เข้าไปกว่าเดิมอีก   แล้วเค้าก้อค่อยๆเคลื่อนหน้าเข้ามาเรื่อยๆเรื่อยๆ แต่ฉันไม่อยากให้เค้าจูบ ฉันก้อเลยผลักเค้า แล้วกระทืบท้องไปทีนึง แต่ไม่แรงหรอก  ออกจะเบาอิอิ





                   "นายคิดจะลวนลามฉันหรอ"  ฉันด่าเค้าแต่ก้อยังอายอยู่ดี  ทำไมต้องอายด้วยนะ ฉันเกลียดเค้านี่หน่า



                   "เทอมาสายเหมือนกันหรอ"



                   "อือ ใช่"



                   "งั้นเราไปเข้าหลังโรงเรียนกัน"  เอะ มีที่เข้าหรองงไปหมด  ยังไม่ทันจะรับปากหมอนั่นก้อลากฉันไปแล้วแล้วนายนั่นก้อกระโดดข้ามรั้วไป  



                  "นี่ยืนเซ่ออยู่ทำไม ปีนขึ้นมาสิ"  ฉันไม่อยากปีนนี่



                  "ฉันปีนไม่ได้อ่า"  ฉันกระแดะพูดไปงั้นแหละ  ความจิงฉันโดดได้อยู่แล้ว แต่ข้ามไปกลัวมันเหนกางเกงในฉัน



                  "เมื่อกี้เทอยังปีนอยู่เลยนะ อย่ามาแกล้ง หรือต้องให้ฉันข้ามไปโยน"  เฮ้ย  โด่ ขึ้นก้อได้คนใจร้ายอึ๊บ  แล้วฉันก้อลงมาอย่าสวยงาม  ว้าว  สวนหลังโรงเรียนเนี่ยสวยจิงๆแฮะ  ไม่ค่อยมีคนเดินมาซักเท่าไหร่ด้วยสิ  เอะนั่นอะไรสีสีเนี่ย   ช่างมันเหอะ   อ้าวเฮ้ย  ไหงหมอนั่นนั่งลงตรงหญ้าข้างบ่อน้ำหละ  แล้วไม่พาฉันไปฉันจะไปถูกไหมนี่  งงแล้วนะเนี่ย



                  "นี่นายนั่งนี่ทำไม พาฉันเข้าเรียนสิ"



                  "ก้อไปสิฉันจะอยู่นี่"



                  "ฉันไปไม่ถูก"



                  "งั้นเทอก้ออยู่กับฉันนี่แหละ"  เฮ้อ  แล้วฉันก้อจำใจอยู่กับหมอนั่นต่อ  เพราะขี้เกียจเรียนเหมือนกัน



                  "นี่ นายเหนอะไรป่าวอ่า ที่เปนสีสีอ่า"



                   "ไหน ไม่เหนเลย"



                 "ดูมือที่ฉันชี้สิ"  แล้วฉันก้อชี้ไป แล้วเข้าก้อเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆอีกแล้ว  เดี๋ยวขอหันไปด่าหน่อยเหอะ พอฉันหันไป โอ้ไม่นะ  แก้มฉันไปชนกับจมูกนายนั่นซะแล้ว  นี่นายจะขโมยความบริสุทธิ์ของฉันไปหมดเลยหรอ โธ่เอ๊ย เจ็บใจ



                 "เอ่อ..โทดที" หมอนั่นเอ่ยมาด้วยความเขิน พลอยทำให้ฉันเขินไปด้วยแล้วอารมโกรธก้อหายไปโดยไม่รู้สาเหตุ



                 "นายเหนหรือยัง"



                 "เหนแล้ว มันคือไก่หนะ"  หาที่นี่มีไก่ด้วยหรอเนี่ย  ไม่อยากเชื่อ



                 "เรียกมันให้หน่อยสิ"



                 "เรียกเองสิ"



                 "ก้อได้  กิ๊บซี่ กิ๊บซ่า อัมเบร่า กุ๊ก กุ๊ก"



                 "55555555555555555555555555555555555+"



                 "นายขำอะไรเนี่ย"



                 "เทอเรียกได้ฮามากเลยรู้ป่าว"  เชอะ นายก้อเรียกมันมาแล้วกันนะ นายนั่นหัวเราะทำให้ฉันเผลอมองเค้าโดยไม่รู้ตัว แล้วเราก้อคุยกันอย่างสนุกสนาน


    พอตอนเที่ยงฉันก้อไปเรียนต่อทันที   เฮ้อ  ฉันโดดเรียนตั้ง 3 คาบแหนะ  ตอนนี้ฉันกำลังเดินข้ามตึกอยู่เนี่ย



                ปึกกกกกกกกกกกกกกกกกกก   เฮ้ย   ใครเดินชนวะเนี่ย



                "ซอรี่" ฝรั่งนี่หว่า  ไม่เปนไรภาษาอังกฤษคืออาไรอ่าเนี่ย



                "เอ่อ...หว็อท อีส  ยัว  แหนม" ไม่ต้องสงสัยว่าถามว่าอะไร ถามว่าเค้าชื่ออะไรหนะ  เพราะไม่รู้จะพูดอาไร



                "5555555555555555 เทอนี่ตลกชะมัด หว็อท อีส ยัวเนม ต่างหาก  ไม่ใช่แหนม"  โธ่แค่ภาษาเพี้ยนนิดเดียวเอง



                " ว่าแต่...นายพูดไทยได้หรอ"



                "ได้สิ ฉันชื่อ มูน จำชื่อฉันไว้ดีดีละกัน หวังว่าคงได้เจอกันฉันรีบไปหนะ" มูล  ที่แปลว่าขี้อ่าหรอ  ชื่อแปลกจิงๆ(เวรกรรม-_-;:ผู้แต่ง)  แล้วฉันก้อถึงที่เรียนแล้วก้อถูกนังพวกนั้นถาม  ฉันก้อเล่าไปหมดเปลือกเลย  ยกเว้น ตอนหอมแก้มอ่านะ













<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<













                 มาทักทายกันอีกแล้วนะคะ   อิอิ  ตัวละครใหม่ค่า  มูน หนุ่มลูกครึ่งหนะค่า      ตอนนี้มีแอบหวานนิดหน่อยค่า แต่ต้องมีแอบหวานอีกแน่ อยู่แล้ว  ไว้พบกันตอนหน้านะคะ    แล้วเจอกันอีกค่า