ฟิคบารามอสฉบับพิเศษ_ลาก่อน...

ลำดับตอนที่ #6 : ฟิคสั้นทรมานใจคาโล(ขอแทรกนิดนึง)

การประลองรัชทายาทคาโนวาล

               ทุกอย่างกำลังจะจบลง ทุกสิ่งที่เคยผ่านมา ภาพความทรงจำที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม แต่งแต้มด้วยน้ำตาแห่งความสุข กำลังไหลเวียนเข้ามาสู่ห้วงมโนนึก สับสนภายใจจิตใจอันเวิ้งว้าง ว่างเปล่า นี่เป็นความผิดของใครกัน?
    
                ความผิดของเขาที่รับผิดชอบในหน้าที่...
                ความผิดของเธอที่ขโมยหัวใจเย็น ๆ ของเขาไป...
               หรือจะเป็นความผิดของพระเจ้า ที่ให้เราได้มาพบกัน...
    

               ร่างโชกเลือดสั่นเทาด้วยความเจ็บปวด ทรมาน มันเป็นความเจ็บที่ไม่อาจรักษาให้หาย หัวใจอันปวดร้าวกำลังกรีดร้องด้วยความโศรกเศร้าที่ไม่อาจลบเลือน ขออีกเพียงคมดาบเดียวเท่านั้น อีกเพียงคมดาบเดียวก็จะพ้นจากความรวดร้าวท้ามกลางความหนาวเหน็บอันว่างเปล่าเสียที อีกเพียงปลายดาบเดียวก็ไม่ต้องทนเจ็บปวดเพียงลำพังอีกต่อไป 


                ความรู้สึกวังเวง และห้วงความทรงจำต่าง ๆ กำลังรุมเร้า ราวไฟสุมอยู่ในอก อกที่เคยมีเธอมาใช้เป็นที่พักพิงยามเหงา อกที่เคยมีมือเล็ก ๆ ของเธอมาทุบเวลาเธออาย อกที่ยามใดก็ได้รับไออุ่นจากเธอเสมอ... บัดนี้คงไม่มีอีกต่อไป
    

                 ร่างสูงในชุดนักรบนอนทุรนทุราย รอความตายที่กำลังจะมาเยือนอยู่บนพื้น ปล่อยให้ศักดิ์ศรีที่เพียรรักษามาตลอดชีวิตถูกเหยียบย่ำ หมายเพียงได้หลุดพ้นจากความอ้างว้างนี้เท่านั้น

                 ดาบในตำนานที่เต็มไปด้วยรอยเลือด กำลังถูกวาดขึ้นอย่างช้า ๆ ราวกับเพียงเพื่อจะเหวี่ยงเล่น นัยน์ตาของผู้ครองดาบเต็มไปด้วยความสมเพศ ดูหมิ่น เท้าที่เคยต่ำต้อยกำลังแสดงอำนาจจากการคว้าชัย ชัยเหนือเจ้าชายที่ไม่มีใครเคยคว้าได้ เหยียบลงบนแผ่นหลังอาบเลือด เขี่ยลำตัวช้า ๆ เหยียดหยามความเป็นนักรบจนหมดสิ้น แต่เขาก็ยังปล่อยให้มันทำไปอย่างนั้น ทำจนพอใจ แต่ขอเพียงดาบเดียวเท่านั้น ดาบเดียวที่รอคอยและโหยหา

                 เปลือกตาหนังอึ้งและปิดลงพร้อมรับความจริงที่กำลังใกล้เข้ามา ความจริงที่ไม่อาจหวนคืน ความเจ็บปวดหายไปแล้ว หายไปพร้อมกับความว่างเปล่าและเบาหวิวที่กำลังแล่นเข้ามา วิญญาณไร้ร่างปลิวคว้างท่ามกลางความสว่างที่มืดมิดและเย็นเยือก ล่องลอยอย่างไร้จุดหมาย กาลเวลาผ่านไปอย่างเชื้องช้า สายน้ำไม่อาจไหลกลับ กาลเวลาก็เช่นกัน แต่ทำไมความอ้างว้าง และเปล่าเปลี่ยวยังไม่หายไปล่ะ ทำไมเขายังคิดถึงเธอ ทำไมยังรักเธอ ทำไมลืมเธอไม่ได้ ทำไมยังมีความรู้สึกเหลืออยู่ หรือจะไม่มีวิธีใดที่จะลืมเธอได้ ไม่มีหนทางใด ๆ ที่จะทำให้เลิกรักเธองั้นหรือ 



               กฎก็ย่อมเป็นกฎ กฎที่ใครไม่อาจฝ่าฝืน มันคงจะเป็นกฎแห่งกาลเวลา กฎแห่งความทรงจำที่ไม่อาจลบเลือน กฎแห่งความจริง ความจริงที่รักเธอ และก็คงจะรักตลอดไป ไม่ว่าจะชาตินี้ชาติไหน หนียังไงก็คงไม่มีวันพ้น...




ง่า...อันนี้เคยเอามาลงแล้ว ลงใหม่ หุหุ แต่ตัดตอนมาค่ะ

ส่วนอีกเรื่องที่ค้างไว้อยู่ ต้องรอคิวเจ้าชายน้ำแข็งก่อนแล้วกันนะคะ หุหุ กำลังฮา ๆ