ฟิคบารามอสฉบับพิเศษ_ลาก่อน...

ลำดับตอนที่ #5 : อีกด้านของความเข้าใจ 2 (60%)

บทที่ 2 ชีวิตดำเนินไป

                หลังจากคืนนั้น ทั้งสอง ก็หลุดพ้นจากวงเวียนอันเหนื่อยล้านั้นได้ แน่นอนที่เมื่อไม่มีการงอนเกิดขึ้น ก็ไม่จำเป็นต้องมีคนง้อ และไม่มีผู้ชม

                ไม่มีรอยยิ้มอ่อนโยนจากเขา... ไม่มีจูบอันแสนหวาน... ไม่มีเสียงหัวเราะสนุกสนาน...

                "คาโล ตอนเช้าไม่ต้องมาปลุกฉันก็ได้นะ เดี๋ยวให้คิลมันมาปลุก นายจะได้ไม่ต้องมารีบ ๆ ก่อนประชุม"

                "ขอบใจ เฟริน"

                ...

                คาโลเดินออกมาจากห้องประชุมตอนเกือบบ่ายโมง เฟรินที่นั่งรออยู่ก็ลุกขึ้น และพูดว่า

                "หิวไหม"

                "ถ้าเธอหิวก็ไปกินกันก่อนก็ได้"

                "ไม่ล่ะ ฉันไม่หิว"

                "แต่นายยังไม่ได้กินเลยใช่ไหม เดี๋ยวก็ไม่สบาย"

                "..."

                "ต่อไป...ฉันว่าเธอไปกินข้าวพร้อมกับพวกนั้นดีกว่า มานั่งรอฉันอย่างนี้ไม่ได้กินอะไรเลย ผอมแย่"

                "จะดีเหรอ"

                "ถ้าเธออิ่มฉันก็อิ่มด้วย แต่ถ้าเธอไม่กิน ฉันจะยิ่งหิวนะ"

                "อืม ก็ได้"

                เพราะเธอคือลมหายใจของฉัน

                ...

                งานเลี้ยงส่งรุ่นพี่ปีเจ็ด คาโล ถูกเรียกตัวไปร่วมโต๊ะกับคณะบริหารของปราสาทอื่น ๆ หนึ่งในผู้ร่วมโต๊ะ มีนางพญาจากเอเธนส์ ตัวแทนจากปราสาทขุนนางรวมอยู่ด้วย ซึ่งตลอดเวลาที่ผ่านมา ทุกครั้งที่เจอกับเฟริน หล่อนจะทำกิริยาดูถูก ดูหมิ่น และเหยียดหยามเฟริน ทั้งสายตาที่มองมาทางคาโลนั้น ก็เต็มไปด้วยมารยา ความลุ่มหลง ออดอ้อน และต้องการในตัวคาโลเป็นอย่างมาก เป็นเหตุให้เฟรินงอน ถึงกับร้องไห้อย่างหนักลับหลังเพื่อน ๆ ก็บ่อยครั้งนัก แต่วันนี้ นางพญาตัวดี ทั้งกระแซะข้าง กระเซาะหน้า โอบหลัง ป้อนไวน์ถึงปาก ตักอาหารให้ สุดท้าย ตามมารยาท ตัวแทนแต่ละป้อมปราสาทจะต้องเปิดฟลอร์

                บรรดาผู้ร่วมโต๊ะ ซึ่งมาจากปราสาทขุนนางเป็นส่วนใหญ่ จึงแนะนำกึ่งบังคับให้คาโลเป็นผู้เชิญเจ้าหญิงแห่งเอเธนส์ไปเต้นรำเปิดฟลอร์ ตอนแรก คาโลพยายามเลี่ยงและปฏิเสธอย่างหนักแน่น แต่ด้วยหยาดมนต์ที่เจ้าหล่อนตัวดีแอบใส่ไว้ในแก้วไวน์ของเขา ทำให้อาการคล้อยตามเกิดขึ้นอย่างง่ายดายเมื่อยาออกฤทธิ์

                ภาพที่ควรจะสะเทือนขวัญเจ้าหญิงแห่งสองดินแดนเป็นอย่างมาก กลับไม่ได้สะทกสะท้านเธอเลยแม้แต่น้อย เพื่อน ๆ ชาวป้อม และรุ่นพี่รุ่นน้องเสียอีก ที่กำลังลุกเป็นไฟ

                เจ้าหญิงจอมหยิ่งผยองแห่งเอเธนส์ กำลังอยู่ในอ้อมแขนของหัวหน้าป้อมอัศวิน เจ้าชายคาโล แห่งคาโนวาล แม้สีหน้าของเขาจะไม่ได้แสดงรอยยินดีในการกระทำของตนแต่อย่างใด แต่คนที่มองมาจะรู้ได้อย่างไรกันเล่า ในเมื่อภาพมันฟ้องอยู่ตำตา

                "เฟริน แกไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอวะ" คิลทนไม่ไหวกับสีหน้าปกติของเฟรินเป็นคนแรก จึงโพล่งออกไปด้วยความหงุดหงิด

                "รู้สึกอะไร" เธอยังตอบอย่างใจเย็น ขณะข้างในยังพยายามสะกดอารมณ์ไว้อย่างยากเย็น แต่เธอก็ชนะจนได้ เพราะความเชื่อมั่นในตัวของเขา ฉันรักเธอคนเดียวเท่านั้น คนแรกและคนสุดท้าย ไม่มีแม้แต่ครั้งเดียวที่ฉันจะสนใจคนอื่น คำพูดของคาโลยังก้องกังวาลอย่างไม่มีวันเลือนหาย

                "...อึก...อึก...นะ...นาย...อึก...เฮ้ยย" คิลกำลังจะระเบิดอยู่แล้ว หน้าที่แดงด้วยแอลกอฮอล์ บัดนี้สีเข้มขึ้นด้วยไฟแห่งความหงุดงิดใจเป็นที่สุด

                "มันคงโดนบังคับให้ทำ"

                "ใช่ ฉันรู้ มันต้องโดนบังคับให้ทำแน่ ๆ แต่นายควรจะรู้สึกอะไรบ้างสิ หึงก็ได้ งอนก็ได้ โกรธก็ได้ อะไรก็ได้ เดินเข้าไปหามันเลย ลากแม่นั่นออกมา ประกาศให้เค้ารู้ไปเลยว่านายกับมันรักกันโธ่! ให้ตายเถอะ ทำไมนายเป็นแบบนี้ได้นะ ไม่งอนมันบ้างเลยหรือไง ฉันทนไม่ไหวแล้วนะเพื่อน ขอร้องล่ะเฟริน กลับมาเหมือนเดิมทีได้ไหม นายไม่รักมันแล้วหรือ"

                ในที่สุด คิลก็ระบายทุกอย่างที่เก็บไว้ออกมาหมด หลายเดือนที่ผ่านมา เฟรินเอาแต่ตั้งใจเรียน ทำตัวเรียบร้อย กินข้าวก็ไม่หมดจานนึงด้วยซ้ำ นอนก็เร็ว ตื่นก็เช้า โดยที่ไม่ต้องให้เขาไปปลุก ทุกวันนี้ เขาแทบไม่เห็นคาโลกับเฟรินคุยกันเลย อย่าว่าแต่คาโลมันเลย ตัวเขาเองก็แทบไม่ได้เห็นเงาเฟรินด้วยซ้ำ จะเห็นก็เฉพาะเวลาเรียนกับกิน ฉากหวาน ๆ คลายเครียดยิ่งไม่ต้องพูดถึง ไม่รู้ว่ามันสองคนไปหาที่ใหม่เอาไว้ง้อกันหรือเปล่า แต่ต้องไม่ใช่ในเอดินเบิร์กนี่แน่ ๆ เพราะช่วงที่มันอยู่ในโรงเรียน มันยังไม่ได้ไปไหนไกลตาชาวป้อมเลย



โปรดติดตามอีก 40% ง้าบ

แวบ

แล้วนิรันดาราก็หายไป พร้อมสายลมและแสงสกาว พราวระยับ จับหัวใจ... (เอาละ)