ฟิคบารามอสฉบับพิเศษ_ลาก่อน...

ลำดับตอนที่ #4 : อีกด้านของความเข้าใจ 1

                ตามบทบาท เฟรินมักไม่เข้าใจคาโลอยู่ทุกครั้งไป ในทุก ๆ เรื่อง อย่างเช่นตอนที่ผ่านมา เรื่องคู่กรรม แค่ไข้หวัดกับคำพูดเพียงเล็กน้อยของเฟรินด้วยความที่ไม่ค่อยจะเชื่อฟังในความเป็นห่วงของคาโล ทำให้สิ่งที่ตามมาคือทำให้คาโลต้องไปง้อ และทุกท่านก็คงรู้สึกถึงความงี่เง่าในตัวเฟรินไม่น้อย ดังนั้นเรื่องนี้ จะถ่ายทอดให้เห็นถึงผลของความเข้าใจกัน แต่เป็นอีกด้านหนึ่งที่หลาย ๆ คนอาจไม่เคยเจอ หรือบางคนอาจจะเจออยู่บ่อยครั้ง ไม่ว่าในนิยายหรือชีวิตจริงก็ตาม เชิญติดตามผลของความเข้าใจกันของเฟรินและคาโลได้ ใน...อีกด้านหนึ่งของความเข้าใจ...

บทที่ 1 ขอร้อง

                หลังจากที่เขาได้บอกความในใจกับเธอ ก็ล่วงมากว่าสามปีแล้ว ตลอดเวลา เธอทำตัวสมหญิงมากขึ้นเรื่อย ๆ และแน่นอนว่าเขา ก็ต้องพัฒนาฝีมือนักรักชั้นอนุบาลให้เข้าขั้นตามความก้าวหน้าในการเป็นผู้หญิงของเธอ ช่วงแรก เธอก็กวนกลับบ้าง ทำประชดกลับบ้าง นานเข้า ก็เริ่มกลายเป็นร้องไห้ต่อหน้าเขา ซึ่งการกระทำแบบน้ำทำให้เขาใจอ่อนทุกครั้งไป เวลาผ่านไป เธอเริ่มแสดงอาการงอนอย่างชัดเจน ไม่ว่าจะเป็นการเดินหนี หลบหน้า กินน้อย พูดน้อย หรือไม่หลับเวลาเรียน ล้วนแล้วแต่เป็นอาการที่ทำให้เขาต้องตามง้อจนได้

                ยังดี ที่บทสรุปของทุกการงอนและง้อ คือรอยยิ้ม และจูบอันนุ่มนวลจากกันและกัน รวมทั้งเสียงหัวเราะของเพื่อนร่วมป้อมที่มาแอบดูฉากง้อของเจ้าชายน้ำแข็ง และบทงอนของเจ้าหญิงที่ยังทำตัวได้ไม่สมหญิงนัก

                แต่...โปรดอย่ามองความข้อเท็จจริงบางอย่าง ที่เลี่ยงไม่ได้ นั่นคือ ความซ้ำซาก จำเจ คิดดูว่าวัฎจักรที่วนเวียนอยู่เยี่ยงนี้นานแล้วนานเล่า ซ้ำไปมาอยู่กว่าสามปี ความเบื่อหน่ายและเหนื่อยล้าย่อมบังเกิดขึ้นในจิตส่วนลึก โดยเฉพาะกับเขาและเธอ...

                คืนหนึ่งท่ามกลางเปลวแสงจากดวงดาว ในคืนเดือนมืด หลังจากที่การงอนและง้อจบลงเหมือนเช่นทุกครั้ง เขา ซึ่งก็คือเจ้าชายคาโล วาเนบลี ยืนเหม่อมองดาวน้อย ๆ ที่เกลื่อนดาษดาอยู่บนนภากว้าง อ้อมแขนแกร่งบัดนี้ไม่ว่างเสียแล้ว ร่างบางยืนนิ่งเช่นเดียวกับร่างสูงที่โอบเธอไว้ แววตาพราวระยับอย่างสุขใจ ในขณะที่คิดถึงวันคืนอันสวยงามที่ได้วาดฝันเอาไว้ ฝัน...ที่มีเพียงเขาและเธอ ท่ามกลางทุ่งดอกไม้สีขาว ลมพัดเย็นฉ่ำ วิวข้างหน้าเป็นลำธารใสและภูผาเตี้ย ๆ ราวเป็นกำแพงกั้นไม่ให้ใครอื่นล่วงล้ำเข้ามาได้ ทั้งเธอและเขานั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน เรื่องอะไรก็ได้ที่อยากพูด ไม่ต้องมีการเมืองวุ่นวาย ศักดิ์ศรีน่าปวดหัวก็ไม่ต้องสนใจ .. ลองปล่อยทุกอณูของจินตนาการลอยไป ลอยไป แล้วคุณจะรู้สึกได้...

                “เฟริน”

                เสียงทุ้มเรียกให้เจ้าของนามหลุดจากภะวังค์ เธอหันหน้ามาสบเจ้าของเสียงนั้นอย่างนุ่มนวล และรอฟัง

                “ฉันอยากขอร้องอะไรบางอย่าง...จะได้ไหม” เขาไม่มั่นใจในคำตอบที่จะได้นัก แต่ก็ถามออกไป

                “อะไรล่ะ ถ้าฉันให้หรือทำได้ ฉันให้นายได้เสมอ” สีหน้าคนถามดูจะผิดหวังลงเล็กน้อยในคำตอบนั้น

                “...ฉันอยากให้เธอรู้ไว้ว่า...ฉันรักเธอคนเดียวเท่านั้น คนแรกและคนสุดท้าย ไม่มีแม้แต่ครั้งเดียวที่ฉันจะสนใจคนอื่น ไม่แม้แต่วินาทีเดียวที่ฉันไม่รักเธอ เธอคือลมหายใจของฉัน...”

                หญิงสาวยิ้มอย่างเปี่ยมสุข ดวงหน้าขาวแต้มด้วยสีชมพูเรื่อช่างน่าเพ่งพิศ

                “แล้วจะขออะไรล่ะ”

                “เธอรู้แล้วใช่ไหมว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน”

                “อืม” เธอไม่สามารถสะกดความอายไว้ได้ หากแต่ชายหนุ่มยังคงพูดต่อไป ตามที่ใจเรียกร้องมานาน

                “...อย่างอนอีกได้ไหม” กว่าเขาจะเปล่งน้ำเสียงเพียงประโยคเดียวนี้ออกมาได้ เหงื่อเม็ดน้อยใหญ่ก็ซึมชื้นออกมาพอสมควร ส่งให้ใบหน้าขาวของเขาพราวระยับใบด้วยแสงที่สะท้อนในหยาดเหงื่อ

                “...” เธอหันหน้ากลับมาสบตากับชายหนุ่มอีกครั้ง หากแต่กระแสที่ทอดมานั้นเต็มไปด้วยความสงสัยที่ไม่ต้องการคำตอบ

                “ให้ฉันได้ไหม”

                “...นายเหนื่อยกับงานมามากแล้ว จริง ๆ ฉันก็ไม่ควรทำตัวไม่รู้เรื่องแบบนั้นให้นายต้องหนักใจอีก ตกลง ฉันสัญญา ฉันจะไม่งอนให้นายต้องมาตามง้อฉันอีกแล้วล่ะ คาโล”

                น้ำเสียงนั่นนุ่มนวล แต่ก็หนักแน่น ให้ชายหนุ่มรู้ได้ทันทีว่า เธอคนที่เขารัก จะไม่ผิดสัญญากับเขาเป็นแน่

                “แต่...ฉันขอแค่อย่างเดียว นายต้องรักฉันคนเดียวเท่านั้นนะ...ได้ไหมคาโล”

                “แม้วินาทีสุดท้าย ก็จะมีเพียงเธอเท่านั้น ที่ฉันจะให้...ให้ทุก ๆ อย่าง แม้ต้องแลกด้วยชีวิต”

                ให้ทุกอย่าง แม้ในวันที่ฉันกำลังจะตาย หากเธอขออะไร ฉันจะขอร้องพระเจ้า ต่อชีวิตให้ฉันสักเพียงหนึ่งนาที ให้ฉันได้หาสิ่งที่เธอต้องการมาให้ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไร ฉันทำให้เธอได้ทุกอย่าง ทุกอย่าง...

-------------------------------------------------------------

ตอนแรกว่าจะเอาการประลองรัชทายาทอันที่เคยลงแล้วลบไปมาลงก่อน แต่ในเมื่อเหตุการณ์มันกลับตาลปัตรอย่างนี้ (ซึ่งข้าน้อยก็ไม่รู้ว่ามันอย่างไหน) ก็เลยเอาเรื่องนี้มาลง พอดีคิดได้สด ๆ หึหึ จะให้เศร้าแบบไหนดีน้า หรือว่าซึ้งแบบพระเอกไม่ตายดี หรือว่า...ให้นางเอกตายดีน้า...

ใจร้ายเกินไปรึเปล่าเนี่ย จะว่าไป ที่แต่งมานี้ก็หดหู่เองเหมือนกันอ่า สงสารคาโลกับเฟริน ตายแล้วฉัน นางงามรังแกเด็กหรือ???

เฮ่อ สงสัยคงต้องพักไว้สักแป้ป ไปแต่งฮา ๆ ในหัวขโมยสาวต่อซักตอนสองตอนแล้วค่อยมาต่อเรื่องนี้ มิฉะนั้นมันจะเป็นการส่งเสริมความทุกข์ลบเลือนความสุขกันมากเกินไป

มันก็แค่ขำ ๆ อ่านะ อย่าซีเรียสเลย