ฟิคบารามอสฉบับพิเศษ_ลาก่อน...

ลำดับตอนที่ #3 : คู่กรรม 3 (จบ แต่ไม่อวสาน)

                "เฟริน เมื่อคืนฉันฝันแปลก ๆ ว่ะ" คิลเริ่มเล่า "ความฝัน"

                "ไม่มีอะไรหรอกน่า กินมากก็ฝันมาก"

                "คาโลหายไปไหน!" คิลร้องขึ้นทันทีที่ได้ยินคำพูดที่คาโลพูดอยู่เสมอ เหงื่อแตกพลั่ก ๆ

                "คงไปแล้วมั้ง มันตื่นเช้านี่ จะตกใจอะไรนักหนา"

                "ไปไหนล่ะ" คิลถามอย่างร้อนรน

                "นายเป็นบ้าอะไรคิล"

                "ก็เมื่อคืนที่ฉันฝันน่ะ มันไม่มีภาพอะไรเลย มืดไปหมด ฉันได้ยินแต่เสียงคนพึมพำเบา ๆ เหมือนบอกลาใครซักคน ฟังไปฟังงมาดันลากเอาชื่อฉันกับนายไปด้ววย แถมเสียงเย็น ๆ แบบนั้นก็เหมือนคาโลไม่มีผิด"

                ทั้งสองยังคงยืนสบตากันแน่นิ่ง ไม่มีใครเคลื่อนไหว จนกระทั่งเสียงเรียกของโรดังขึ้น

                "เฟริน คิล!" โรหอบก่อนจะพูดต่อ

                "แย่แล้วล่ะ คาโล คาโลมัน"

                "คาโลอะไร" คิลถามทันที ว่าแล้วไม่มีผิดต้องมีอะไรซักอย่าง

                "อยู่ที่สนามประลอง"

                "ไม่เห็นเป็นอะไรหนิ" เธอตอบออกไปอย่างนั้น พลางปลอบตัวเอง ก็แค่มันไปเดินเล่น จิบน้ำชา หรือไม่ก็อาจจะกำลังนั่งหลับอยู่แถวนั้นก็ได้ แต่

                "แต่มันไม่ใช่สนามประลองเปล่า ๆ น่ะสิ มันจะตายอยู่แล้ว พวกนายรีบตามมาเร็วเข้า" เป็นครั้งแรกที่คิลและเฟรินเห็นโรไม่ได้สติแบบนี้

                เคร้ง เคร้ง เคร้ง เสียงโลหะกระทบกันเป็นระยะ เพลงดาบของเจ้าคนร่างเล็กที่พละกำลังมหาศาลไม่สมตัว ทั้งแรงและเร็ว มันกำลังวาดเพลงดาบ เพลงดาบที่รวดเร็วและอาฆาตดุจมัจจุราชที่พร้อมจะฉุดเหยื่อให้ลงไปในกองเพลิงได้ทุกเมื่อ เหยี่ยวมาร! มันกำลังพุ่งตรงมาที่เขา

                "ไอซ์วอลล์"

                ยังต้านไว้ได้ทัน ทันก่อนที่ดาบเรียวนั่นจะเข้าไปถึงหัวใจ โลหิตแดงฉานกำลังทะลักออกมาจากอก ความเจ็บปวดพุ่งจี้ด รวดร้าว รุนแรง ทรมาน แต่มือยังกระชับดาบไว้แน่น แน่นจนเกร็ง ราวกับถูกมนต์สะกด เขาขยับตัวไม่ได้ ไม่ได้แม้แต่จะปิดเปลือกตาหลบฝุ่นที่คละคลุ้ง ร่างโชกเลือดพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้น วินาทีนั้นเอง ดาบใหญ่เร็วและแรงดุจดังพญาเหยี่ยว พุ่งตรงมายังหัวใจอันปวดร้าว

                "คาโล!"

                ร่างบางวิ่งเข้ามารับทางดาบ ฉับพลัน ความเจ็บปวดทรมานหายไปสิ้น เขวรวบรวมพลังชีวิตที่เหลืออยู่ทั้งหมด บริกรรมคาถา ในเสี้ยววินาที แสงสีทองกระจายเจิดจ้าไปตามแนวรัศมี แผ่กว้าง ทำลายทุกอนุภาคที่มุ่งตรงมาที่ "เธอ"

                เงียบสงัด ทุกสรรพสิ่งหยุดทุการเคลื่อนไหวราวต้องมนต์สะกด แสงสีทองหายไปแล้ว หายไปพร้อมกับคนตรงหน้า ไม่เหลือแม้แต่เพียงเศษอณูของดาบที่เพิ่งจะพุ่งตรงมาที่เธอ ชนะ?

                ทุกคนยังยืนนิ่ง ไม่มีเสียงปรบมือแห่งความยินดี มีแต่เพียงนัยน์ตาแห่งความว่างเปล่าและสูญเสีย ทำไม?

                เธอค่อย ๆ หันตัวไปอย่างช้า ๆ ภาพที่เห็น สิ่งที่เป็น มันทำให้หัวใจแหลกสลาย ราวกับมีปีศาจมาล้วงเอาหัวใจของเธอไปบดขยี้ สายธารแห่งความโศกเศร้าไหลระริน ตัวสั่นเทิ้ม เธอไม่สามารถควบคุมมันได้อีกต่อไป ดวงหน้าขาวโพลน ริมฝีปากแดงที่เคยอวบอิ่ม บัดนี้ซีดเผือด ไร้วิญญาณ เธอไม่มีแรงยืนอยู่อีกต่อไป เข่าที่สั่นระริกทรุดลงไปกับพื้น มันเจ็บปวดยิ่งกว่าตอนโดนแทงเข้าไปในหัวใจ มันทรมานยิ่งกว่าการโดนไล่ล่าไปทั้งชีวิต เพราะตอนนี้มันเหมือนตายทั้งเป็น โดนไล่ล่าแม้ไม่มีชีวิต

                ไม่มีถ้อยคำใด ๆ ไม่มีแม้เสียงสะอื้น มีแต่เพียงความเจ็บช้ำที่ตอกย้ำลงตรงกลางใจ บีบคั้นให้อัสสุชลหลั่งริน เธอเอื้อมมือไปสัมผัสดวงหน้าของเขา ซบลงบนอกนอกเลือด หวังแต่เพียงว่ามันจะเป็นที่พักพิงให้เธอ และจะเป็นที่พักสุดท้ายของหัวใจ

                "คาโล" น้ำเสียงของเธอสั่นเทิ้ม

                "นายตื่นขึ้นมาสิ  ถ้านายไม่ยอมตื่นแบบนี้ แล้วใครจะส่งฮีลช็อตไปช่วยฉันล่ะ คาโล" เธอพยายามเรียก เรียกทั้งน้ำตา ไม่อาจกลั้นความเจ็บปวดไว้ได้อีกต่อไป เธอร้องไห้ ร้องอย่างที่ไม่เคยร้องให้ใครมาก่อน

                "..." ไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ

                "คาโล ให้ฉันตายแทนนายก็ได้ ขอแค่นายตื่นขึ้นมาพูดกับฉันสักคำ แค่วินาทีเดียวฉันก็ยอม เอาอะไรฉันให้ทั้งนั้น คาโล นายฟังฉันสิ"

                เธอเงยหน้าขึ้นพลางซับน้ำตา ที่ไม่อาจซับจนหมดได้ ยิ่งซับก็ยิ่งไหล ทำไมนายทำแบบนี้ คาโล เธอกำลังจะลุกขึ้น ลุกขึ้นจากไป จากไปพร้อมกับความรวดร้าวที่ไม่อาจลบเลือน

                "เฟ...ลิโอน่า" เขารวบรวมพลังเฮือกสุดท้าย

                "คาโล นายยังอยุ่กับฉันใช่ไหม คาโล" น้ำตายังคงเอ่อล้นบนใบหน้า

                "..." เธอทรุดเข่านั่งลงแล้วกอดเขาไว้เนิ่นนาน โอบอุ้มเอาความอบอุ่นที่หายไปนาน ซึมซับความรุ้สึกดีดีเอาไว้ ภาพเก่า ๆ เริ่มหวนคืน

                "ฉันแค่ อยาก บอกเธอ ว่า" เสียงของเขานุ่มนวลและแผ่วเบา เบาเกินกว่าผู้ใดจะหยั่งถึง เว้นเพียงเธอ

                "ฉัน รัก ..."

               เขาพยายามเปล่งเสียงให้ลอดพ้นลำคอออกมาให้มากที่สุด แต่แล้ว ความเจ็บปวดก็ค่อย ๆ หายไป หายไป และหมดสิ้นลง คงเหลือเพียงเขาที่เบาหวิว ปลิวคว้าง ท่ามกลางหมอกขาว เขามองเห็นเธอกอดร่างของ "เขา" อย่างเศร้าอาลัย เสียงร้องไห้ของเธอทำให้วิญญาณที่ไร้ร่างแทบสลาย ทุกอย่างมืดมน หม่นหมอง ดับตะวัน สะกัดกั้นแม้จันทรา ไม่เหลือแม้ดาวที่เคยพราวระยับอยู่ฟากฟ้าไกล ทุกสรรพเสียงเงียบสงัด มีเพียงเสียงร้องไห้ดังระงม จมลึกในห้วงแห่งอาลัยรัก

                เมื่อไม่ได้ยินเสียงของเขาคนนั้น ลำตัวไม่เคลื่อนไหว ไม่มีจังหวะของการหายใจ เธอเงยหน้าขึ้น จ้องมองใบหน้านั้นนานแสนนาน ลำตัวของเขาเย็นเยียบ แต่ไออุ่นที่ชวนให้หวนนึกถึงวันที่เคยผ่านมายังหอมหวานอบอวลอยู่รอบ  ๆ กายเธอไม่ห่าง ลมพัดเอื่อย ๆ น้ำตาค่อย ๆ แห้งอย่างช้า ๆ นุ่มนวล

              "ขอบใจนะคาโล" เธอยิ้มสะกดความเศร้าหมองเอาไว้

              "ฉันจะไม่ร้องไห้ให้นายต้องเหนื่อยมาซับมันแล้วล่ะ" รอยยิ้มเริ่มกว้างขึ้น

              "เสียดายจังที่ฉันยังไม่ได้บอกอะไรนายซักคำ งั้นฉันบอกนายตรงนี้เลยแล้วกัน"

              "ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันไม่รู้ว่าฉันต้องการอะไร ฉันรู้แค่ว่าฉันรู้สึกอบอุ่นเวลาได้อยู่ใกล้ ๆ นาย ฉันนอนหลับได้เพราะนาย ฉันได้เห็นโลกสดสวยเพราะนาย ฉันรักนายมากนะคาโล รักยิ่งกว่าชีวิตของฉัน ไม่ว่านายจะไปอยุ่ที่ไหน ฉันก็จะตามนายไปด้วย ถ้านายห้ามฉัน ฉันก็ดื้อกับนาย ไม่ว่าจะชาตินี้ชาติไหน ฉันก็จะรักนาย รักนายตลอดไป"

               "นายต้องรอฉันนะ นายสัญญากับฉันสิ"

                สายลมอุ่น ๆ พัดมาต้องใบหน้าของเธอ และอยู่กับเธออย่างนั้นเนิ่นนาน...

                แน่นอน จะมีฉัน มีเธอ มีคิล ตลอดไป...

เตรียมพบกับความเศร้าต่อไปเร็ว  ๆ นี้

เตรียมพบกับความเศร้าต่อไปเร็ว  ๆ นี้