คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : alcoholism ? 1 [100%]
เขากำลังหายใจไม่ออก …
เขากำลังจะตาย …
แต่ทำไม … เขาถึงเลือกจะยอมรับความตายนี้ แทนที่จะดิ้นรนเพื่อหาทางรอด
.
.
“เย็นนี้ ผมจะรอหน้าโรงเรียนนะฮะ”
นึกถึงคำพูดของตัวเองแล้วร่างบางก็ได้แต่ระบายยิ้มออกมาอย่างฝืดฝืนเต็มทน ปลายเท้าสองข้างเขี่ยเศษทรายกลับไปกลับมาอยู่อย่างนั้นเพื่อฆ่าเวลา สายตาที่เคยจับจ้องไปยังตัวอาคารเรียนเมื่อชั่วโมงก่อน ถูกเปลี่ยนเป็นเหม่อมองไร้จุดหมาย
… ไม่รู้หรอกว่าตัวเองยืนรออยู่ตรงนี้นานเท่าไหร่ … ไม่เคยรู้ … แล้วแทมินก็ไม่อยากรู้ด้วย …
“เฮ้ยจงฮยอน … นั่นแฟนมึงหรือเปล่าวะ”
เจ้าของใบหน้าคมคายกระตุกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง ก่อนสอดสายตาไปตามปลายนิ้วที่เพื่อนยึดค้างไว้ แล้วไล่หยุดอยู่กับร่างบางของรุ่นน้องที่ดูจะไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่ากำลังเป็นจุดสนใจของใคร
“มึงต้องกลับเองแล้วว่ะอนยู …”
จงฮยอนยกมือบอกลาเพื่อนสนิทที่ได้แต่ยิ้มแหยๆ ให้ ทั้งกระชับเป้ให้แนบข้างลำตัว ก่อนสองขายาวจะพาตัวเองก้าวเข้าไปหาคนตัวเล็ก
“อ้าว … พี่จงฮยอน”
“ทำไมไม่กลับบ้าน” เสียงเรียบเอ่ยสวนมาโดยไม่ยินดียินร้ายกับคำทักทายสดใสของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนสักนิด “มายืนรออยู่ตรงนี้มืดๆ ค่ำๆ คนเดียว ไม่กลัวบ้างหรือไง”
“กลัวฮะ … แต่ผมกลัวพี่จงฮยอนจะมาแล้วไม่เจอผมมากกว่า” เอ่ยตอบไปเสียงเบาแล้วก็รีบหลุบตาลงต่ำ เม้มปากแน่นอย่างพยายามสะกดกลั้นความน้อยใจที่กระชากขึ้นเต็มที่
“วันหลังก็ไม่ต้องรอหรอก ถ้าพี่ยังไม่ได้พูดว่าจะกลับด้วย”
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“นี่ปล่อยฉันนะ ! บอกให้ปล่อยไงเล่าโว้ย ปล่อย !”
รองเท้าส้นสูงลูบูแตงส์สีแดงที่เพิ่งถอยออกมาไม่กี่วันกระเด็นหวือไปตกอยู่อีกทางจนเจ้าของอยากจะร้องกรี๊ดออกมาดังๆ ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้ปากของเจ้าหล่อนกำลังร้องแรกแหกกระเชอเสียงแหลม ในขณะที่สองแขนถูกยึดอย่างกับถูกเหล็กบีบจากไอ้ยามตัวใหญ่หน้ายักษ์สองคนนี้อีก !
“โฮ้ย ! นี่ปล่อยฉันแล้วพูดมาดิวะจะเอายังไง จะลากฉันไปมาหาพระแสงบ้านแกเหรอ !”
“หยุดโวยวายได้แล้วคุณเจสสิก้า” เสียงทุ้มต่ำเป็นเอกลักษณ์ของเด็กหนุ่มร่างสูงทำให้คนตัวเล็กลดอาการดีดดิ้นลง ก่อนตวัดสายตาคมกริบชวนขนลุกไปมองแล้วเชิดดวงหน้าสวยขึ้นน้อยๆ
“การวิจารณ์เจ้านายตามความเป็นจริงนี่มันเป็นเรื่องผิดเหรอ หรือคุณรับไม่ได้คะ . ชเว มินโฮ” เอ่ยสวนไปทันควันโดยปราศจากความกลัวเกรงใดๆ ทั้งสะบัดปลายผมสีบลอนด์ทองให้พลิ้วรับลมอย่างเริ่ดสุดๆ มินโฮกดสายตามองผู้หญิงตรงหน้าด้วยอารมณ์ที่เดาไม่ออก แต่การโดนใครสักคนกวนประสาทในขณะที่มีความผิดติดตัวอยู่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีสำหรับเขาเท่าไหร่นัก
“แต่คุณเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของผมก็ควรจะให้เกียรติกันบ้าง”
“เอ … ได้ข่าวว่าพ่อคุณต่างหากที่เป็นเจ้าของห้างนี้ ไม่ใช่เด็กอายุ 19 อย่างคุณ”
“มันจะมากไปแล้วนะคุณจอง” สรรพนามที่ใช้เรียกอีกคนเปลี่ยนไปตามอารมณ์ที่เริ่มจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่ถึงอย่างนั้นมินโฮก็ยังคงเห็นรอยยิ้มหวานที่ติดจะเยาะเย้ยดูถูกของอีกคนฉายชัดอยู่อย่างนั้น “ผมไม่ใช่คนที่มีความอดทนกับอะไรที่มันรกหูรกตาอย่างคุณได้นานนักหรอกนะ อีกอย่าง … ไอ้ที่บอกว่าพ่อผมเป็นเจ้าของห้างนี้ มันก็จริง แต่ผมเป็นลูกชาย ลูกชายคนเดียวที่มีสิทธิ์ถูกต้อง เป็นผู้แทนโดยชอบธรรมทุกอย่าง ระดับหัวหน้าแผนกใหญ่ๆ ยังให้ความเคารพผม แล้วคุณที่เป็นแค่พนักงานประชาสัมพันธ์จะมาทำตัวนอกคอกแบบนี้ ผมค …”
“พี่สิก้า …”
มินโฮเบือนหน้าไปมองคนไม่มีมารยาทที่วิ่งเข้ามาหาแม่สาวประชาสัมพันธ์ปากกล้าด้วยสายตาเชิงตำหนิอย่างรุนแรง แต่ดูท่าทางว่าคนตัวผอมจะไม่ได้สนใจกับรังสีอำมหิตแผ่ซ่านนั่น เพราะเขาก็ยังคงพาตัวเองก้าวเข้าไปหาสาวผมบลอนด์ แล้วยกมือข้างหนึ่งแตะไหล่บางไว้ ท่าทางอ่อนโยนเอาใจใส่เป็นตัวบ่งบอกถึงสายตาเอื้ออาทรที่มินโฮมองผ่านฮู้ดสีส้มตัวโคร่งจากมุมนี้ไปไม่ได้
“ปล่อยพี่สิก้าเถอะครับ” ริมฝีปากสีนุ่มได้รูปที่หวานรับกับจมูกโด่งรั้นและผิวขาวละเอียดเกินกว่าผู้ชายทั่วไปเอ่ยกับเจ้าหน้าที่สองคนอย่างนุ่มนวล ปลายผมสีดำยาวระต้นคอที่โผล่พ้นฮู้ดตัวโปรดออกมายิ่งขับให้เด็กผู้ชายคนนี้ใกล้เคียงกับคำว่าผู้หญิงมากเข้าไปทุกที เจสสิก้าดุนลิ้นเคาะปากจนเกิดเสียงดังอยู่สองสามที ก่อนยกขาข้างที่ปราศจากรองเท้าลูบูแตงส์สีแดงสุดเปรี้ยวออกไปดันคนร่างโปร่งตรงหน้า
“จะพูดออกไปทำไม เปลืองแรงเปล่าๆ เหอะ ฉันแหกปากจนจะฉีกถึงรูหูอยู่แล้วยังไม่ปล่อยเล้ย”
“ไร้มารยาทกันทั้งคู่สินะ …” เสียงเรียบนิ่งที่ฟังดูเหมือนคำถามถูกส่งผ่านออกมาจากคนตัวสูงทันทีที่จบประโยคประชดประชันของเจสสิก้า และนั่นก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่เจ้าของฮู้ดสีส้มสดใสปรับบิดตัวมาเผชิญหน้ากับคนที่พูดประโยคร้ายกาจเมื่อครู่ออกมา
“ชเว มินโฮ”
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้อัพให้จบคอมพลีตแล้วเรียบร้อยนะคะ .
ขอบคุณมากๆ ขอบคุณจริงๆ สำหรับคนที่เสียสละเวลาพิมพ์เม้นท์ให้
แต่สำหรับคนที่ไม่ทำ ก็ไม่ต้องตกใจไปนะคะ
เพราะเราไม่ซีเรียสกับคุณหรอกที่รัก . แค่อาจจะแอบวาดหลังในใจไว้สักนิดว่า
เมื่อไหร่คุณแต่งของคุณบ้าง
ขอให้ได้รับสิ่งที่เคยทำไว้กลับไปแล้วกันจ๊ะ <3
.
ขอให้มีความสุขกับเก้าสิบเอ็ดไลน์ตลอดคืนนะคะ
ความคิดเห็น