เล่ห์รัก...อลเวง

ลำดับตอนที่ #3 : เล่ห์รัก...อลเวง 3

                  "ยัยตังค์ ทางนี้" เสียงตะโกนแข่งกับเสียงเพลงในผับดังขึ้นจากสาวสวยคนหนึ่ง ที่โบกมือไหวๆ เรียกให้คนที่เพิ่งเข้ามาใหม่เห็น

                  "ยัยพิม อ๊าายยยย คิดถึงแกจัง" สตางค์โผเข้ากอด พิมญาดา เพื่อนสาวที่ไม่เจอกันมาเกือบๆ 5 ปีเต็ม

                  "ก็แน่หล่ะ แกไปเรียนกลับมาไม่บอกกันซักคำ เพื่อนฝูงมีก็ไม่รู้จักมาหาบ้าง" พิมญาดาบ่นอย่างตัดเพ้อเพื่อนสาว

                  "โอ๋แก... อย่างอนฉันน้าา ฉันกลับมาแค่ 2 เดือนเอง นี่ก็วิ่งวุ่นแต่หางานทำ"

                  "เฮ้อ... แกนี่ก็แปลกคน กลับมาตั้ง 2 เดือนแต่ไม่ติดต่อใครเลย  แล้วไอ้งานที่หานั่นอ่ะนะ ที่บ้านแกก็มีให้ทำ ทำไมไม่ทำซะหล่ะ" 

                  "แหม่แก ฉันก็ไม่อยากจะพึ่งคุณพ่อไปซะทุกอย่างหรอกนะ อยากจะทำอะไรเองดูบ้าง แล้วก็อยากให้คนอื่นๆได้เห็นว่าฉันนะไม่ได้ขึ้นมาทำงานตำแหน่งใหญ่ๆได้เพราะคุณพ่อ" เหตุผลของเธอทำให้เพื่อนสาวอดส่ายหน้าไม่ได้

                  "เอาเถอะ ไหนๆวันนี้แกก็มาให้ฉันเจอแล้ว เรามาสนุกกันดีกว่า"

                  "นี่พิม ว่าแต่ แกยังคบอยู่กับพี่อินอยู่หรือเปล่า" สตางค์ถามเพื่อนสาวถึงชายหนุ่มข้างกายของพิมญาดาห่อนที่เธอจะไปเมืองนอก

                  "โธ่แก...รายนั้นอ่ะนะ เกาะฉันยังกับปลิง" ทั้งๆที่เธอก็ไม่ได้ดีอะไรนักหนา แต่เธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไมอินทัชถึงยังทนคบกับเธอได้ แต่ตอนนี้ถ้าอินทัชเลิกกับเธอ เธออาจจะถึงขั้นอยู่ไม่ได้เลยก็ได้ เพราะตลอดเวลา 5 ปีที่ผ่านมา เธอมีเขาอยู่ข้างกายมาตลอด

                  "เออนี่ สตางค์ วันนี้พี่ภพก็มาด้วยนะ เธอจำพี่ภพได้มั๊ย" พิมญาดาถามขึ้น เมื่อนึกขึ้นได้ว่าสังอินทัชไว้ให้พาตัวรณภพมาด้วย

                  "พี่ภพ? พี่ภพไหนอ่ะแก ฉันจำไม่ได้" นั่นสิภพไหนเธอจำไม่เห็นได้ หวังว่าคงไม่ใช่คุณรณภพเจ้านายเธอหรอกนะ แต่โลกคงไม่กลมขนาดนั้นหรอก

                  "ก็พี่ภพ เพื่อนพี่อินไง ที่มาเลี้ยงลาก่อนที่แกจะไปเรียนต่อที่เมืองนอกวันนั้นอ่ะ" 

                  "อ๋อ เพื่อนพี่อิน ฉันจำหน้าไม่ได้หรอก วันนั้นมันมืดจะตาย แล้วเจอกันแค่ครั้งเดียวด้วย" 

                  "อืม เดี๋ยววันนี้แกก็ได้เห็นเขาเองแหละ เมื่อไหร่พี่อินจะมาซักทีนะ ช้าจริงๆ" พิมญาดาเริ่มหงุดหงิดที่ชายคนรกมาสาย

                  "เดี๋ยวก็มาน่าแก อย่าใจร้อนนักซิ"

                  "กำลังบ่นพี่อยู่ใช่มั๊ยเนี๊ยยัยพิม" เสียงชายหนุ่มที่มีนามว่าอินทัชดังขึ้น พิมญาดาหันไปมองตามเสียง ทำตาเขียวใส่ที่เขามาสายอีกจนได้

                  "พี่อิน มาสายอีกแล้วนะ นัดไม่เคยเป็นนัดเลย" ตลอดเวลา 5 ปีที่คบกัน เวลาที่นัดกันทีไรอินทัชมันจะมาสายเสมอ แต่ก็ไม่เคยช้าจนรอไม่ได้ เพียงแต่อาจจะช้านิดๆหน่อยๆตามประสาผู้ชายที่มักจะสะเพร่าเรื่องเวลา ไม่คอยจะละเอียดละอ่อนนัก 

                  "โธ่ พิมจ๋า มาสายแค่ 10 นาทีเอง อย่าโกรธนะ" อินทัชส่งเสียงอ้อนแฟนสาว แล้ะมันก็ได้ผล รอยยิ้มคลายออกจากใบหน้างาม

                  "พอเลย ทำผิดทีไร ก็ทำหน้าทำตาอย่างนี้ทุกที"

                  "แล้วมันก็ได้ผลทุกทีใช้มั๊ยหล่ะ" ชายหนุ่มออดอ้อน นำแขนโอบร่างบางให้เข้ามาหาตัว พร้อมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

                  "อะแฮ่ม ลืมไปว่ามีใครอยู่ตรงนี้หรือเปล่าจ๊ะ" สตางค์เริ่มัดเมื่อเห็นว่าคู่รักตรงหน้าเริ่มจะลืมส่วนเกินอย่างเธอแล้ว

                  "ขอโทษจ๊ะตังค์ เพราะพี่อินนั่นแหละ"

                  "อ้าวไหงมาโทษพี่หล่ะ หืม" อินทัชหันไปต่อว่าแฟนสาวแล้วจึงกลับมาสนใจสตางค์ต่อ

                  "ไม่ได้เจอตังค์ตั้งหลายปียังสวยน่ารักเหมือนเดิมเลยน่ะ โอ๊..โอ๊ยย เจ็บนะพิม หยิกพี่ทำไมเนี๊ย"

                  "นี่กล้าชมคนอื่นเหรอ ขนาดต่อหน้านะ" พิมญาดาทำตาเขียวใส่อินทัชอีกรอบเมื่อเห็นว่าแฟนเธอเริ่มออกลายเจ้าชู้อีกแล้ว

                  "โธ่พิม ไม่ให้พี่ชมจะให้ด่าเหรอไง เถอะน้าสำหรับพี่ พิมสวยที่สุดอยู่แล้ว"

                  "ให้มันแน่..."

                  "แน่อยู่แล้วจ๊ะ พี่รักพิมนะ"

                  "พอเถอะน่ายัยพิม ไม่เห็นเป็นไรเลย" สตางค์รีบตัดบทเพื่อนเห็นเพื่อนสาวอ้าปากจะพูดต่อ

                  ตืดด ตืด ตืดด ตืด

                  "สงสัยไอ้ภพจะมาแล้ว เดี๋ยวพี่ออไปรับมันก่อนนะ รอซักครู่นะครั้งสองสาว" 

                  "รีบชิ่งเชียวนะพี่อิน ฝากไว้ก่อนเถอะ"

                  สตางค์ได้แต่ส่ายหัวกับเพื่อนสาว ที่มีนิสัยขี้หึงไม่เข้าเรื่อง แต่ก็อย่างว่าแหละน่ะ มีแฟนเจ้าชู้มันก็อย่างนี้ ดีนะอินทัชยังรักพิมญาดาเพื่อนของเธอไม่เปลี่ยนแปลงจากแรกที่รู้จักกัน เธออดจะดีใจไม่ได้ที่เพื่อนสาวได้เจอคนที่ดีๆอย่างอินทัช เมื่อไหร่หนอ เธอจะได้พบคนดีๆที่รักเธอกับเขาบ้าง

....................................................

                  "เฮ้ย เอ็งอยู่ไหนแล้วเนี๊ยไอ้ภพ ข้าออกมารอแล้วนะ" 

                  "ใจเย็นสิว่ะไอ้อิน ข้าจะถึงแล้ว เอ็งที่โทรจิกข้ายังกับเมีย เอ็งเพื่อนข้านะโว้ย" ตั้งแต่หัวค่ำ อินทัชก็โทรตามจิกรณภพตลอดว่าอยู่ไหน ทั้งๆที่ตัวเองก็ยังไม่ถึงที่หมายแท้ๆ แต่ตามเขาเหมือนกับว่านั่งรอเขามานานมากแล้ว

                  "ก็ข้ากลัวเองจะเบี้ยวเหมือทุกครั้งนี่หว่า" อินทัชเริ่มตั้งข้อกล่าวหา

                  "ที่ครั้งอะไร ก็แค่บางครั้งเอง" แม้จะเป็นคำแก้ตัว แต่ก็จำนวนไม่น้อยครั้งเลยที่รณภพเบี้ยวเพื่อนของเขา ไม่ไปเที่ยวตามที่นัด ด้วยเหตุผลที่ว่า เบื่อพวกผู้หญิงที่ตามเกาะเขาจนน่ารำคาญ

                  "เออ แต่ครั้งนี้ห้ามเบี้ยวเด็ดขาด"

                  "ข้ารู้น่า คำสั่งเมียเอ็ง ถ้าข้าไม่ช่วยเดี๋ยวเอ็งจะตายเพราะฝีมือคุณพิมซะก่อน"

                  "จะอะไรก็ช่างแต่เอ็งอยู่ไหนแล้วเนี๊ย"

                  "ก็กำลังจอดรถอยู่ ถึงได้ให้ออกมารับไง เองงี้ เดี๋ยวข้าเดินไป เอ็งรออยู่ด้านหน้าแหละ เข้ามั๊ยไอ้อิน"

                  "เออ รออยู่ วันนี้มีของดีด้วย ภูมิใจนำเสนอสุดๆ รีบๆมานะเพื่อน" 

                  'ติ๊ด'    อินทัชกดตัดสายโทรศัพท์มือถือทันทีหลังจากจบการสนทนาของเขา เพราะกลัวว่าไอ้เพื่อนรักของเขาจะซักถามจนมากความเหมือนอย่างเคย

.........................................................................


                  "มันจอดรถถึงไหนของมันว่ะเนี๊ย 5 นาทีแล้วนะเนี๊ย ช้าจริงๆ" 

                  'ผลัก'

                  "นินทาอะไรไอ้อิน เดี๋ยวก็ตื้บซะเลย" รณภพแสดงการทักทายเพื่อนของเขาด้วยฝ่ามือและเสียงข่มขู่

                  "โห ไอ้นี่ ทำร้ายร่างกายกันเลยเหรอไงว่ะเนี๊ย เจ็บนะเว้ย" อินทัชร้อยโอดโอยกับการกระทำของเพื่อนรัก 

                  "นี่พอเลยไอ้อิน ข้าไม่ใช่คุณพิม ไม่ต้องมาสำออย" ชายหนุ่มบอกอย่างรู้ทันเพื่อนของเขา ตัวก็ไม่ใช่เล็ก แค่นี้ทำเป็นร้องโอดโอย

                  "เออ ก็ได้ว่ะ ข้าจะฟ้องคุณพิม" อินทัชยังมิวายเลิกขู่เพื่อน

                  "ไอ้ปัญญาอ่อนเอ้ย ไหนเอ็งมีของดีอะไรจะเอามาโชว์ นี่อย่าบอกนะว่า..." ชายหนุ่มพูดแล้วชี้ไปหน้าเพื่อนเขาอย่างรู้ทัน ไอ้ของดีของมันคงไม่วายเรื่องผู้หญิงอีกเป็นแน่ อย่างนี้ซิน้า ไอ้คำล่ำลือของเขาเรื่อผู้หญิงมันถึงได้เยอะนัก ไม่ใช่เพราะใคร เพราะอินทัชนี่แหละที่เป็นผู้เสนอผูหญิงมากหน้าหลายตามาให้เขา เนื่องจากมีคุณพิมญาดาเป็นตัวเป็นตนแล้ว ทำให้ตัวเองไม่สามารถเก็บไว้เองได้

                  "เฮ้ย...คนนี้ข้าอยากแนะนำป็นพิเศษ แต่ไม่ได้ใหเอามาควงแบบเดิมๆนะเว้ย คราวนี้แนะนำจริงๆ" ถึงแม้ว่าเขาจะชอบเอาผู้หญิงมาเสนอเพื่อนนัก แต่คนที่เขาเอามาเสนอนั้นเขาไม่ได้ต้องการให้เพื่อนจริงจังด้วย แต่อยากให้เพื่อคลายเครียดบ้างเพราะรณภพนั้น วันๆหนึ่งเอาแต่ทำงานไม่สนใจจะเปิดรับใครบ้าง เรื่องนี้แหละที่ทำให้เขาเป็นห่วง

                  "ใครอีกว่ะ" 

                  "เอ็งจำเมื่อ 5 ปีที่แล้วได้มั๊ย เพื่อนพิมหน่ะ"

                  "5 ปีที่แล้วที่มาเที่ยวกับคุณพิม คุณสตางค์" ทำไมเขาจะจำไม่ได้ ก็สตางค์เนี๊ยแหละคือคนที่กระชากใจเขาไปเต็มๆเมื่อ 5 ปีที่แล้ว ทำให้เขาเอาแต่ทำงานจนไม่อยากจะสนใจใคร เพื่อจะเก็บดวงใจของเขาเอามามอบให้เธอเพียงผู้เดียว

                  "ความจำดีนี่"

                  "แล้ว คุณสตางค์ทำไม หรือว่า..." หวังว่าคงจะไม่ใช่อย่างที่เขาคิดหรอกนะ

                  "เออ คุณสตางค์นี่แหละที่ข้าจะแนะนำให้เอง สนใจมั๊ยว่ะ" อินทัชบอกอย่างตื่นเต้น และรอลุ้นคำตอบจากปากของรณภพ

                  "เฮ้ย..."

                  "อะไร! ตกใจอะไรขนาดนั้น เอาน่าเข้าไปก่อน ทำความรู้จักกันไว้ ถ้าเอ็งไม่ชอบก็ไม่เสียหายนี่หว่า" อินทัชบอกพร้อมผลักหลังเขาให้เข้าไป

                  "เฮ้ย ๆๆ เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวข้าตามเอ็งเข้าไป"

                  "นี่จะหนีเหรอว่ะ" อินทัชบอกอย่างรู้ทันเพื่อนของเขา

                  "พอเลย ข้าไม่ได้จะหนีแต่จะไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวตามไปที่โต๊ะ อยู่ตรงไหนหล่ะ"

                  "ที่เดิม" คำพูดที่บ่งบอกถึงความเคยชอนจากการมาเที่ยวที่นี่ ฟังคำนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามาเที่ยวที่นี่กันบ่อยแค่ไหน 

                  "เออได้ เดี๋ยวตามไป" แล้วนี่เขาจะเอาอย่างไรดี ตั้งใจจะไม่บอกเธอซักหน่อยว่าเขาทั้งสองเคยพบกันมาแล้วก่อนที่เธอจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ 

                  'เอาว่ะเป็นไงเป็นกันบอกไปก็ไม่เสียหายซักหน่อย ดีซะอีก จะได้มีคุณพิมและอินทัชเป็นตัวช่วยอีกคน' หลังจากตัดสินใจได้ เขาก็เลือกที่จะเดินไปหาเพื่อนของเขาที่โต๊ะ

..............................

                  "เฮ้ออออ...ไม่อยู่ค่อยยังชั่ว" รณภพถอนใจอย่างโล่งอกที่เดินมาถึงโต๊ะแล้วไม่เห็นสตางค์

                  "อ้าวคุณภพสวัสดีค่ะ เชิญนั่งค่ะ" พิมญาดาเอยทักทายเพื่อนของแฟนหนุ่ม

                  "สวัสดีครับคุณพิม"

                  "นี่ไอ้ภพ ทำไมเข้าห้องน้ำนานจัง ทำใจอยู่เหรอไงว่ะเพื่อนที่จะเจอสาวสวย" เสียงล้อเลียนจากอินทัชถูกส่งไปให้รณภพที่เริ่มทำตัวไม่ถูก เมื่อเจอสายตาสงสัยที่พิมญาดามองมา

                  "ไอ้บ้านี่ ว่าแต่เพื่อนคุณพิมหล่ะครับ" ชายหนุ่มรีบเปลี่ยนเรื่องเบนความคิดของพิมญาดา

                  "อ๋อ เขาไปเข้าห้องน้ำเมื่อซักครู่นี่ค่ะ เดี๋ยวก็คงมา"

                  ตืดด ตืด ตืดด ตืด

                  "สวัสดีครับ.... ว่าไงนะ... โอเคฉันจะรีบไป"

                  "มีอะไรว่ะไอ้ภพ" อินทัชถามขึ้นเมื่อรณภพตัดสายโทรศัพท์ทิ้ง

                  "มีเรื่องด่วนนิดหน่อยว่ะ ผมขอเสียมารยาทลากลับก่อนนะครับคุณพิม ขอโทษจริงๆครับ" ชายหนุ่มเอยด้วยน้ำเสียงร้อนรนนิดหน่อย ทำให้มีมีใครกล้าพอที่จะขวางเขาไม่ให้รีบกลับ

                  "ถ้ามีเรื่องด่วนก็รีบไปดีกว่าค่ะ พวกเราไม่คิดมากหรอกค่ะ" พิมญาดาเอยขึ้นตามด้วยรอยยิ้มเพื่อไม่ให้ชายหนุ่มตรงหน้ากังวน

                  "ถ้างั้นผมขอตัวนะครั้บ ไปก่อนนะไอ้อิน" รณภพกล่าวพร้อมกับเดินออกจากโต๊ะไปอย่างเร่งรีบ ลับตาของเพื่อนรักและแฟนสาว รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จึงฉายออกมาทางใบหน้าคมเข้ม ในที่สุดเขาก็รอดมาได้...

.....................................................................

ขอโทษที่ผิดนัดค่ะ แต่พอดีไปซื้อ Printer เครื่องใหม่มา วุ่นวายอยู่กับโปรแกรมต่างๆ 

แล้ววันนี้ก็ไปลงประชามติ แล้วก็เที่ยวกับครอบครัวนิดหน่อยค่ะ นานๆจะอยู่กับพร้อม 

กว่าจะได้อัพ หุหุ อีมอร์จะรีบอัพตอนต่อไปให้นะค่ะ ^_^