คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่3 มันเกิดขึ้นเพราะหนู(?)
บทที่3 มันเกิดขึ้นเพราะหนู(?)
“เธอจะเอาของพวกนี้ไปทำอะไร” ฉันเอ่ยถามเบล หลังจากหาของทั้งหมดเจอและเรา2คนก็เดินออกมาจากห้องน้ำและมุ่งหน้ามาที่สวนดอกไม้ที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากห้องน้ำสักเท่าไหร่
“ช่างฉันเถอะ แต่ถ้าเธอช่วยฉันก็จะดีมาก” เบลพูดพลางนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ภายในสวนนั้น
“ช่วยอะไรหว่า” ฉันเล่นเสียง เบลก็ยิ้มๆ ไม่จริงช่ามม้ายยยย! เบลยิ้มให้ฉันด้วย0_0
“ตัดผมให้ฉันหน่อยสิ^^ ขอร้องนะ” เบลพูดเสียงหวาน
อุหว่า! วันนี้ผู้ชายทั้งโลกจะได้เป็นประจำเดือนแน่ๆเลย0_0 เบล...ใช่เบลจริงๆเหรอเนี้ย ผมที่ตัวเองรักและหวงมากที่สุดกำลังจะโดนตัดโดยคุณหนูจอมหยิ่งเบลคนนี้! ผีเข้าแน่ๆ(หรือออก)
“เอ่อ...เธอจะตัดมันทำไม ผมเธอก็สวยอยู่แล้ว=__=” ฉันถาม
“ช่างมันเถอะน่า ฉันบอกให้แกตัดให้ฉันแกก็ตัดสิยะ ยัยลาว!!” เฮือกกก! มันมาอีกแล้ว
“ได้สิๆ^^;;” น่ากลัวแท้-__-
“ทรงแบบไหนก็เอามาเถอะ จะเน่าแค่ไหนก็ได้” เบลยื่นกรรไกรมาให้ฉัน “ขออย่างเดียว...เอาให้มันสั้น!” เบลสั่งอีกนิด
ฉันยืนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในใจก็ปั่นป่วนอยู่ว่าจะตัดแบบไหนถ้ามันเน่าขึ้นมาล่ะแย่แน่ๆ ไม่กล้าตัดโว้ยยย!
“จะยื่นบื้ออีกนานมั้ยยะ!” เบลบอก
“จะตัดแล้วน้า...” ฉันเล็งไปที่ผมลอนสวยของเบล เตรียม...พร้อม!!
ฉับๆ ฉึก! ฉับๆๆ ฉึกๆ โฉกเก้บๆกรอบบบ!!
“เสร็จแล้ว แฮะๆ^0^” ฉันเอามือออกจากผมของเบล
ฝีมือในการตัดผมของฉันมันเร็วเสียเหลือเกิน=__= นั้นก็เป็นเพราะว่า ฉันตัดแบบสุ่มๆเอา ไม่รู้เลยว่ามันคือทรงแบบไหน จะโดนโวยมั้ยเนี้ย
“อืม...ฝีมือดีมากแถมตัดสวยกว่าช่างแถวบ้านฉันอีก ขอบคุณมากที่ช่วยฉัน” เบลเอ่ยพลางหยิบกระจกขึ้นมาส่อง
“ขอบใจนะที่ชม”
“...” เบลไม่ได้พูดตอบ ดูเหมือนไอ้ผมทรงประหลาดนั้นเบลจะชอบเอามากๆเลยแฮะ= =^
เบลจับดูผมของตัวเองจับแล้วจำเล่า จับไปเรื่อยๆ และก็ยิ้มให้ตัวเองในกระจก แถมหยิบแว่นตาขึ้นมาใส่อีก=_= บอกได้คำเดียวว่า...เธอ-ดู-บ้าน-นอก-มากก! คุณหนูอย่างเบลคิดจะทำอะไรเนี้ย ไม่เข้าใจเลยจริงๆเดาอารมณ์ไม่ถูกเลย-*-
“...เข้ากันม่ะ” เบลหันหน้ามาหาฉัน
อยากจะบอกกับเธอว่า...มันเข้ากันจริงๆ-\\\- ผมยาวถึงลำคอสีดำที่ถูกตัดไปแบบมั่วๆซึ่งเป็นฝีมือของช่างตัดผมไม่เต็มบาท-_- กับแว่นตากรอบสีฟ้าสวยมากๆ ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าฉันนี่ใช่เบลจริงๆหรอ...ดูอ่อนโยนแถมน่ารักกว่าเบลคนเดิมอีก ยิ้มก็เก่ง ทั้งที่เมื่อเช้ายัง...ร้องไห้อยู่เลย
“เบล!” ฉันคว้ามือเบลมาจับ “เมื่อเช้าเธอร้องไห้ทำไม” ฉันถามเบล
สีหน้าของเบลก็ดูเศร้าลง และไม่ยอมสบตากับฉัน
“เบลบอกฉันมาเถอะน่า” ฉันบอก และย้ายมือไปจับที่ไหล่ของเบล
พั้ก!!
เบลปัดมือฉันออก
“...ฉันไม่ขอตอบเธอเรื่องนี้จะดีกว่า เพราะฉัน...ยังไม่ไว้ใจเธอ...” เบลเอ่ยและรีบเก็บข้าวของใส่กระเป๋า แล้วตรงดิ่งไปที่โรงอาหาร
ตกลงคุณหนูคนเบล บ้าไปแล้วเหรอเนี้ย ตอนเช้าร้องไห้ และก็เชิดใส่ฉัน ตอนกลางวันขอให้ฉันช่วยตัดผมให้ พอฉันถามว่าร้องไห้ทำไม ก็เย็นชาใส่ เบลเป็นอะไรไปเนี้ย=__= หรือว่า...เบลกำลังมีน้ำแดงๆไหล เบลก็เลย อารมณ์ไม่ดี มันต้องใช่แน่ๆ กัดธง(ฟันธง)!!
ฉันเดินออกมาจากโต๊ะนั้น และกำลังเดินตรงดิ่งมาที่ห้องศิลปะ แต่โชคไม่เข้าข้างเลย เพราะว่า...
“จะเอ๋!! มาทำไรหว่า^^” เสียงของลมดังเข้าผ่านรูหูไป-__- ตัวซวยมาแล้ว
“...มาหาไรทำสิ ฉันไม่มาดมกาวหรอกน่า-*-“ ฉันตอบ
“ฝน ตอบเรามาดีๆเถอะ” ลมเซ้าซี้
“เรามาห้องศิลปะ มานอนเล่น” ฉันตอบไป “และลมมาทำอะไร” ฉันย้อนถามลม
“เราก็มาหาฝนไง^^” ลมตอบ ไม่ต้องมาก็ได้นะ-0-
“พวกผู้หญิงหายไปไหนหมดล่ะ- -+” ฉันถามเพื่อความปลอกภัยของตัวเอง เพราะกลัวสาวๆจะจับฉันไปฆ่า
“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันแอบหนีพวกหล่อนมา” ลมยิ้ม “ถามทำไมเหรอ...หรือว่าหึงเรา”
“บ้า!! ฉันไม่หึงลมหรอก เพราะลมเป็นเพื่อนฉัน-\\\-” เขินนะเฟ้ยยย!
“ฮ่าๆ เราล้อเล่น^_^ ไปห้องศิลปะกันเถอะ”
“อื้ม” ฉันตอบแล้วเดินนำหน้าลมไป
นึกถึงเรื่องเมื่อเช้าแล้วปวดหัวจริงๆ ทั้งเรื่องเบลที่อารมณ์แปรปรวน เรื่องของลมที่ทำไม่ดีกับฟ้า และก็เรื่องของฟ้า ที่เข้ามาในห้องศิลปะนี่ได้ไง
“ฝน ประตูห้องมันปิด พวกเราคงเขาไม่ได้แล้วล่ะ” ลมบอกเมื่อถึงห้องศิลปะ
“เข้าได้สิ เรามีกุญแจห้อง^^” ฉันล้วงหากุญแจในกระเป๋าสะพายสีดำ
“เราไขให้นะ ฝนปิดกระเป๋าก่อนเถอะ” ลมคว้าเอากุญแจในมือฉันไป ทั้งที่ฉันยังไม่อนุญาต
ปึง!!
“อ้าว! ฝนมาทำอะไรที่นี้หรอ” จู่ๆฟ้าก็เปิดประตูออกมา(เปิดจากในห้อง) ทำให้คนที่กำลังจะเปิดประตูด้านนอกห้อง กลายเป็นจิ้งจกที่ถูกทับแบนราบไปกับผนังด้านนอกเสียแล้ว โถ่ๆอนาถจิตจริงๆเลยลม-0-
“เรามานอนเหมือนเดิม^^” ฉันตอบ
สายฟ้า.
ผมนอนอยู่ในห้องศิลปะอย่างสบายอารมณ์
ฝุดฝิดๆ-..-
ผมสูดอากาศเข้าให้เต็มรูจมูกจนรู้สึกว่า...ขี้มูกมันเต็มรูแล้ว ถึงเวลาต้องแคะมันออกแล้วล่ะ(๐ ๐)( ๐ ๐) ไม่มีใครอยู่ทางสะดวก!!
“นี่เธอดูนั้นสิ เด็กใหม่ที่ย้ายเข้ามาน่ะ หล่อมากๆเลยเนอะว่าม่ะ” จู่ๆหูของผมมันก็ไปได้ยินเสียงซุบซิบ เสียงหนึ่งที่ดังออกมาจากด้านนอกของห้องศิลปะ
ผมจึงตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปปิดประตูห้องศิลปะซะ และก็ล็อคมันให้แน่น!
“ทีนี่เราก็แคะมันออกมาได้แบบไม่ต้องอายใครแล้ว-..-“ ผมพูดเบาๆ
ผมกลับมานอนที่เดิม และเตรียมนิ้วก้อยไว้! ในช่วงที่ผมกำลังเคลิ้มและกำลังจะเอานิ้วก้อยแคะขี้มูกออกมานั้น ก็เกิดเรื่องที่ไม่อยากให้เกิดขึ้น
ตายแล้ว! มีคนจะมาเปิดประตูห้อง กุญแจอยู่ไหนฟะ!
“เจอแล้ว*0*” ผมเดินไปหยิบกุญแจห้องที่วางอยู่บนโต๊ะโดยที่มือยังแคะขี้มูกอยู่ แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์(อนาถจิตขึ้น)
ตุ้บ!!!
“เอื้ออ!” ผมร้องขึ้นเมื่อเดินไปสะดุดกับตะปูห้อง(ห้องศิลปะทำมาจากไม้) “ล...เลือด!” ผมเอานิ้วออกจากรูจมูกเพราะรู้สึกว่า การล้มเมื่อกี้ ทำให้นิ้วของผมมันเข้าไปลึกเหลือเกิน-,.- และพอมองนิ้วตัวเองดีๆ มันกลายเป็นสีแดงไปแล้ว เลือด!กำเดาไหลเลยเหรอเนี้ย-,.-
“เราไขให้นะ ฝนปิดกระเป๋าก่อนเถอะ” เฮ้ย! เสียนี้มัน...เสียงของสายลม0_0 เอาแล้วๆ
ผมรีบคว้ากุญแจและวิ่งไปเปิดประตูโดยเร็ว(เลือดไหลก็ช่างมัน)
ปึง!!
“อ้าว! ฝนมาทำอะไรที่นี้หรอ” ผมถามฝนหน้าตาเฉยเมื่อผลักประตูให้เปิดแล้ว(ผมไม่ได้ไขมันนะ ผมถีบมันออก-0-)
“เรามานอนเหมือนเดิม^^” ฝนตอบพลางยิ้มให้ “ฟ้าเลือดกำเดานายไหล0_0” ฝนพูดขึ้นด้วยท่าทีเป็นห่วง
แล้วสายลมหายไปไหนหว่า0_0
“ฝ...ฝน...ช่วย...เรา...ด...ด้วยย..ยย” จู่ๆเสียงของสายลมก็ดังขึ้นข้างๆประตูห้อง เสียงของสายลมดูเหนื่อยแห้งมากๆ เหมือนคนใกล้ตายแล้ว=__=’’
“อุ๊ย!! ลมเป็นอะไรมากหรือเปล่า” ฝนพูดขึ้น ลมอยู่ไหนผมไม่เห็นแม้แต่เงา=__=
“ไอ้..สายฟ้า!!!” 0_0!
ตึ้ม!!
จู่ๆประตูห้องศิลปะก็ปิดเองด้วยความเร็ว ตายแน่!!
“...เอื้ออ! ฝากรถอีแต๋นของข้าด้วย!...” แล้วผมก็หมดสติไป...
สายฝน.
“อุ๊ย!! ลมเป็นอะไรมากหรือเปล่า” ฉันพูดขึ้นเมื่อลมล้มเพราะถูกแรงดันของประตูเข้าอย่างจังๆ ลมอย่าพึ่งตายนะ!
“ไอ้..สายฟ้า!!!” ลมลุกขึ้นพรวดและถีบประตูห้องศิลปะให้ปิด อย่างแรงๆ
ตึ้ม!!
ไม่นะ! ฟ้ายืนอยู่ตรงนั้น0[]0
“...เอื้ออ! ฝากรถอีแต๋นของข้าด้วย!...” เสียงของฟ้าละห้อยออกมาจากให้ห้อง ดั้งของฟ้าจะหักมั้ยนั้น0[]0
“ฟ้า!” ฉันรีบเปิดประตูห้องออก “ลมมาช่วยฉันหน่อยเร็ว” ฉันเรียกลมให้มาช่วย แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับใดๆทั้งสิ้น
ฉันไม่รอให้ลมตอบ แต่รีบเข้าไปประครองร่างของฟ้า ที่นอนสลบด้วยท่าทีที่สาวๆเห็นหรือใครก็ตามเห็นจะต้องฮ่าก๊าก
“ฟ้าทำใจดีๆไว้นะ...ฮึๆ...ฮิๆ^0^” ฉันได้แต่กลั้นหัวเราะ ท่าสลบของฟ้าเหมือนกับคางคกตาย แขนขากางออกมาซะหมดเลือดกำเดาก็พุ่งเป็นน้ำพุ ดีนะที่ตาไม่ค้างอะ ฮ่าๆ^0^
ฉันหยุดหัวเราะไว้เพียงแค่นั้นและรีบลากร่างของฟ้ามาไว้ที่มุมห้อง
“ฮ่าๆ ท่าสลบของนายตลกดีนะสายฟ้า^0^” ฉันนั่งยองๆและมองดูใบหน้าเรียวๆของฟ้า พลางเอาผ้าเช็ดหน้าของฉันมายัดเข้าที่รู้จมูกของฟ้าเพื่อไม่ให้เลือกทะลักออกมา
แล้วทำไมลมไม่ยอมเข้ามาในห้องเสียทีล่ะ ฉันคิดในใจพลางเดินออกมาหน้าห้อง(-_- )( -_-)(๐_๐)!
“อ้ากกก! ทำใจดีๆไว้นะลมอย่าพึ่งตาย!” ฉันรีบวิ่งออกจากห้องไปประครองร่างของลมที่นอนหัวโนอยู่นอกห้อง หรือว่า...ลมไม่ได้ใช้เท้าถีบประตู แต่ใช้หัว!
ฉันลากร่างของลมมาไว้ในห้องอีกคนหนึ่ง แต่ลากลมมาไว้ที่กลางห้องเพราะถ้าอยู่ที่เดียวกันกับฟ้า ตื่นมาคงฆ่ากันตายอีกรอบ-0-
“...ผ้าเช็ดหน้าฉันอยู่ไหน?” ฉันเอามือล้วงกระเป๋าจนรู้สึกได้ว่าผ้าเช็ดหน้าของตัวเองหาย ลืมไปว่าอยู่ในรูดั้งของสายฟ้า-,.-ฮุๆ ฉันคิดหาผ้าอยู่ครู่หนึ่ง จนสายตาไปสะดุดกับผ้าสีดำที่วางไว้บนโต๊ะ จึงเดินไปหยิบมันมาและเดินเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับผ้า เพื่อจะไปเอาน้ำมาโป๊ะหัวโนๆของลม
ทำไมผ้าผืนนี้มันถึงได้ดำสนิทอย่างนี้-*- และที่สำคัญคือ มันล้างไม่ออก หรือว่าผ้าผืนนี้มันจะเป็นสีดำอยู่แล้ว คงไม่เป็นไหรหรอกมั้งถ้าฉันจะเอาผ้าผืนนี้ไปโป๊ะหัวของลม
20นาที ผ่านไป
ทั้งลมและฟ้าต่างก็ยังไม่ยอมตื่น นี้ฉันรอพวกนายมาตั้ง20นาทีแล้วนะ ตาจะปิดแล้วแต่ไม่กล้านอนกลัวพวกนายตื่นมาและเจอหน้ากันจะฆ่ากันตายก่อน
“ฮื่อฮื่อฮื้อออ...ออ...ฮื้ออ” เห็นผู้หญิงร้องไห้! หรือว่าจะเป็นเสียงของ...ผี!! ห้องศิลปะยิ่งน่ากลัวๆอยู่ แถมเคยมีข่าวเล่ากันมาว่า...ห้องศิลปะแห่งนี้คือที่ฝั่งศพของ...สุนัขจรจัด!!
“ฮื่ออ” เสียงนั้นดังคงดังขึ้นเรื่อยๆ เสียงอะไรน่ะ=[]=
ฉันไม่รอช้ารีบรวบรวมความกล้า และเดินออกไปหาดูที่มาของเสียง ซึ่งมันดังออกมาจากนอกห้องศิลปะ เสียงนั้นไม่มีคำว่าหยุดลงเลย ยังคงร้องไปเรื่อยๆบรรยากาศยิ่งเสียวๆอยู่ ห้องศิลปะก็อยู่ติดป่า
ฉันเห็นร่างของผู้หญิงคนหนึ่ง กำลังนั่งซบเข่าและสะอื้นไห้อยู่ข้างๆห้องศิลปะด้านนอก ใส่เครื่องแบบนักเรียนแบบเดียวกันกับของฉัน ทรงผมของเธอดูคุ้นๆอย่างบอกไม่ถูกแฮะ-*- เหมือนพึ่งเจอกันเมื่อเช้า แต่ที่รู้ๆคนที่ตัดทรงนี้ให้เธอคงไม่เต็มบาทเอามากๆด้วย ตัดซะเบี้ยวเลย
“...ฝน...ฉันรู้นะว่าเธออยู่ข้างๆฉันน่ะ ฮึกๆ” หญิงคนนั้นพูดขึ้นมา น้ำเสียงคุ้นมาก-*-
“เอ่อ...เธอเป็นใครเหรอ เงยหน้ามามองฉันหน่อยได้มั้ย” ฉันบอก
เธอเงยหน้าขึ้นมามองฉันตาปริบๆ น้ำตายังคลอเบ้าอยู่เลย-0- เธอคือคุณหนูเบลจริงๆด้วย(ว่าแล้วใครตัดผมให้)แล้วจะร้องทำไมนักหนา คนอื่นเขาตกใจคิดว่าสียงผีที่ไหนซะอีก
“...เธอร้องไห้ทำไม?” ฉันถามพลางนั่งยองๆมองเบลที่นั่งน้ำตาคลอเบ้าอยู่
“...พวกอิมไล่ด่าฉัน ฮึกๆ ฉันเลย...มานั่ง...เสียใจต้องนี้ ฮื้ออT0T” เบลปล่อยโฮออกมา
บุคคลที่ชื่อว่าอิม ก็คือ ลูกน้องของเบลซึ่งจะทำหน้าที่คอยติดตามเบลไปทุกที่(ไม่ว่าจะเป็นห้องน้ำ) และอิมก็ชื่อสัตย์ต่อเบลมากๆด้วย แต่ครั้งนี้เบลพูดถึงอิมในทางลบแบบนี้มันหมายความว่าอะไร?
“พอพวกเพื่อนๆและอิมรู้เข้าว่าฉัน...ฮื้อออT^T” เบลร้องอีกรอบหลังจากหยุดได้สักพัก โถ่! แล้วฉันจะรู้มั้ยเนี่ยว่าประโยคสุดท้ายมันคืออะไร-0-
“ฉันยังไม่ไว้ใจเธอ!” เบลพูดด้วยท่าทีดุดัน ไม่ไว้ใจเรื่องอะไรอีก ฉันไปทำอะไรให้เธอไม่พอใจ-*-
“แต่ฉันก็จะเล่าให้เธอฟัง แต่เธอห้ามเอาเรื่องที่ฉันเล่าไปบอกใครเด็ดขาด!” เบลกำชับเสียงเข้ม ตกลงอารมณ์ในตอนนี้ของเธอมันเป็นแบบไหนเนี้ย
เบลไม่พูดอะไร แต่ลากฉันมาที่โต๊ะม้าหินอ่อน ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องศิลปะนัก
“เรื่องมีอยู่ว่า บริษัทของพ่อและแม่ของฉันเกิดความผิดพลาดนิดหน่อยทำให้บริษัทล้มละลายลง แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าจะสามารถฟื้นฟูบริษัทให้กลับมาทำงานตามปกติได้เมื่อไหร่ หรือไม่แน่อาจจะถูกปิดลงตลอดกาลเลยก็ได้...” เบลอธิบายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและทำท่าเหมือนจะร้องไห้ แต่กลั้นมันเอาไว้
“แล้ว...มันนิดหน่อยตรงไหนเหรอ?” ฉันถาม
“ก็นิดตรงที่ว่า...” เบลลากเสียงยาว ชวนลุ้น
“ว่า...” ฉันลากเสียงตาม
“ความผิดมันอยู่ที่หนูตัวเดียว!!” หนูตัวเดียว=_= มันเกี่ยวกันยังไงฟะ
หรือว่า มันจะเป็นอย่างที่เบลพูดจริงๆด้วย ‘เกิดความผิดพลาดนิดหน่อยทำให้บริษัทล้มละลายลง’ ความผิดพลาดเล็กๆที่ว่านี่ก็คือเจ้าหนูตัวนิดเดียว=__= จะบ้าเหรอ! หนูตัวเดียวมันจะทำอะไรด้ายยยย!
“หนูตัวนั้นมันวิ่งเข้ามาในโรงงาน แล้วเธอรู้ใช่ไหมว่าพ่อแม่ฉันมีบริษัทอะไร?” ขอนึกก่อน
“อ๋อ! บริษัทอาหารทะเลและก็โรงงานผลิตเลอแปง(เบเกอรี่)” ฉันพูดออกไป
“ใช่แล้ว หนูตัวนี่มันเข้าไปย่ำเดินไปทั่งโรงงานผลิตเลอแปง และมันก็พาโรคภัยไขเจ็บมาด้วย” เบลบอกอย่างเอาจริง
“เพราะว่า ผู้ที่บริโภคเลอแปงเข้าไปต้องเข้าโรงพยาบาลเป็นยกใหญ่! เพราะว่าเจ้าหนูตัวนั้นนำเชื้อโรคไปปล่อยไว้บนอาหาร” เบลบอกอีก พร้อมทำท่าทางเว่อร์ “และนั้นก็เป็นสาเหตุ...ที่ทำให้โรงงานและบริษัทของพ่อแม่ฉันล้มละลาย”
ฉันรู้สึกถึงบรรยากาศที่น่ากลัวยังไงชอบกล เบลที่เล่าเรื่องเมื่อครู่จบ เธอก็มานั่งปล่อยรังศีสีเทาอยู่บนโต๊ะ
อาการท่าจะหนักแฮะ-0-
“...ห้ามเอาเรื่องน่าอายนี้ไปบอกใครเด็ดขาด!+_+” เบลหันมาจ้องฉันด้วยสายตาสุดสยองและสยิว ก...กลัวง่ะ=[]=
“อ...โอเคจ๊ะ แหะๆ^0^;;” ฉันบอกเบลไป
โครมเครง!! ตึบๆ ตุบ!!
“เสียงอะไร?/ไรว่ะ?” ฉันพูดขึ้นพร้อมเบล เสียงอะไร และทำไม...ทำไมมันดังออกมาจากห้องศิลปะฟะ0[]0
“ใจเยนก่อนเซ่!! อ๊ากกก0[]0” เสียงของฟ้าร้องขึ้น! เกิดไรขึ้นเนี้ย!
“แกมานอนกอดฉันได้ไงฟะ! ไอ้ฟ้า” ทีนี้เสียงลม
“จาไปรู้เหรอออ แว้กกกก!! ใครก็ได้...ช่วยสายฟ้าทีTT^TT” เสียงฟ้า ถ้าปล่อยให้ช้ากว่านี้...ใครจะตาย=w=?
จู่ๆเบลก็ลากฉันไปที่ห้องศิลปะโดยเร็ว
มือนิ่มๆขาวๆของเบลนี้อุ่นจัง แถม...เหมือนมือของ...ของ...ของใครว่ะ0[]0 ไม่น่าเชื่อเบลจะมาจับมือฉันด้วย อึ้ง! ทึ่ง! เอ๋อ=[]=
“ใครก็ได้ ช่วยเราที แว้กกกก!!” เสียงของฟ้าตะโกนออกมาจากห้องศิลปะ ไม่ได้การแล้ว ลมยิ่งต่อยหนักอยู่
เมื่อฉันและเบลวิ่งไปถึงห้องศิลปะก็ต้องตะลึงและหยุดอยู่หน้าประตูห้องศิลปะ ไม่ใช่เพราะว่าฟ้าถูกต่อยหรือใครตาย แต่เป็นภาพของ....
“...กริ๊ดดดด!!” เสียงของฟ้ากริ๊ด
“อ๊ากกกก!!” เสียงของลมร้อง
“...หน๊อย! ไอ้หนูตัวซวย!! ไปตายซะไป ย้ากกกกก!!” และนี่ก็คือ...เสียงของเบล
“ใจเย็นๆสิเบล!!”
ฉันตะโกนและพยายามจะคว้ามือของเบลไว้ แต่ก็คว้าไม่ทัน เพราะเบลวิ่งเข้าไปในห้องศิลปะแล้ว
“ไม่ยง ไม่เย็นแล้ว! ฉันจะฆ่าแกไอ้หนูตัวซวย”
เบลคว้าไม่กวาดขึ้นมา จากมุมห้อง และวิ่งเข้าไปหาหนูตัวหนึ่งที่วิ่งไปมาบนพื้นห้อง และสร้างความหวาดกลัวให้กับชายหนุ่มน่าตาดีทั้ง2 คุณคงรู้นะ ว่าสายฟ้าและสายลมร้องโหวกเหวกโวยวายอะไรกัน=__=
“อ้ากกก!! เธอช่วยฆ่ามันให้ตายที่เถอะนะๆ>o<” ฟ้าเอ่ยขึ้นพลางกระโดดกอดลม
“เฮ้ย! ลงไปเดี๋ยวนี้นะเฟ้ย! ลงไป๊!!” ลมก็สะบัดฟ้าออกจากตัว-0-
โถ่ๆ นึกว่าโหวกเหวกโวยวายเพราะทะเลาะกันซะอีก แต่ที่ไหนได้เรื่องมันเกิดเพราะหนูตัวเดี๋ยว-0- เห็นหล่อๆ แมนๆ อย่างนี้ นึกว่าจะกริ๊ดไม่เป็นเสียอีก ฉันยอมแพ้เสียงนายเลยก็ได้นะ สายฟ้า-0-
“ไปตายซะไป๊!!” เสียงเบลตะหวาดขึ้นมา
ตุบ!!
“...จิ๊ดดด!!” เสียงของหนูน้อง(ผู้น่าสงสาร)
ภาพที่เห็นตรงหน้าในตอนนี้ก็คือ ภาพไม้กวาดที่เหวี่ยงตัวของหนูน้อยเข้าไปเต็มๆ หนูตัวนั้นก็ลอยละลิ่วๆไปติดอยู่ที่ฝาผนังห้องศิลปะ
“เย้ๆ เธอเล่นเกมส์ปังย่าเก่งมาก^0^” ฟ้าหัวเราะและปรบมือให้เบล อย่างถูกใจ
แต่เบลก็หันมาและส่งสายตาอาฆาตให้ฟ้าและลม ประมาณว่า+__+! แบบนี้
“ทำไม...ทำไมพวกนายไม่ฆ่ามันย่ะ!! จะปล่อยให้มันมาเอาเชื้อโรคใส่ในอาหารเหรอ!” เบลตะหวาด
“0[]0 อะไรกันครับ?” ฟ้าถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
“นั้นสิ อะไรของเธอไม่รู้จักฉันรึไงฮ๊ะ!” ลมตะคอกใส่เบล แต่ท่าทางเบลจะไม่หวั่น
“...ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เลยยะ! ไปตายพร้อมกับหนูตัวนั้นไป๊!!” เบลพูด ดวงตาลุกเป็นไฟแล้วนะ ใจเย็นๆสิ-0-
สายฟ้าและสายลมอึ้งกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ ทำให้เขา2คนนั้นรอ ความตาย...
“อ๊ากกก!!/อะจ๊ากกกก!!” ทั้ง2หนุ่มพูดออกมาพร้อมกับทันทีที่เบลถือไม้กวาดมาและเตรียมจะไล่ฟาดทั้ง2คน
เบลไม่มีทีท่าว่าจะหยุด วิ่งไล่2คนนั้นไปทั่วห้อง ใบหน้าเบลดูไม่ได้สติและเหมือนจะอาฆาตแค้น2คนนั้นมากๆด้วย ทั้งที่เขาทั้ง2ก็ไม่ได้ไปทำอะไรผิด-.- เบลเปลี่ยนไปเอง?
แล้วฉันจะมานั่งดูคนไล่ฆ่ากันทำไมฟะ? เราต้องห้ามสิถึงถูก!!!
“เบลใจเย็นก่อน!” ฉันตะโกนเข้าไปในห้องศิลปะ
ก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องฉันดั๊นไปสะดุดตะปูห้องและล้มหน้าคว่ำตรงนั้น-*-
“ฝนเป็นอะไรมั้ย?” เสียงของลมดังเข้ามาในหู ฉันแค่ลุกไม่ขึ้นน่ะ-0- ช่วยด้วยยย
“ลมอย่าพึ่งหยุดวิ่งนะ ถ้าหยุดล่ะ เราตายแน่T^T” เสียงของฟ้าเตือนลม
ฉันเดาเหตุการณ์ในตอนนี้ได้ว่า พวกเขากำลังวิ่งไล่กันเป็นวงกลม และมันก็วิ่งเข้ามาใกล้ๆฉันทุกที!
ตึก! ตึก ตึ้กๆๆ!!
“อ้ากกกก! ช่วยฝนด้วยค่า>[]<” ฉันร้องลั่นห้องศิลปะ ทายสิ ฉันโดนอะไรถึงได้ร้องซะเว่อร์อย่างนี้T^T
“อุ๊ย!0_0” เบลหยุดวิ่ง และร้องอย่างตกใจ
“เฮ้ย!=[]=” ฟ้าและลมหยุดชะงัก และมองมาที่ฉัน
“ขอโทษนะ! อย่าพึ่งตายนะฝนT^T” ทั้ง3คนพูดพร้อมกัน
ไอฝนเอ๊ย! แกตายมาแล้วเป็นสิบๆรอบนะเว้ย! ฉันไม่ใช่แมวเก้าชีวิตนี่T^T
ลมยื่นมือมาให้ฉัน
“ขอบใจนะ โอ๊ยย!” ฉันจับมือลมและพยายามลุกขึ้น
สาเหตุที่ฉันต้องมานั่งร้องแบบนี้ก็เพราะว่า ยัยคุณหนูเบลวิ่งมาเหยียบแผ่นหลังฉันเต็มๆ น้ำหนักเป็นร้อยแล้วมั้งเนี้ย-0- เหยียบทีเดียวไส้แทบทะลักเลย
“ไม่ต้องมาขอโทษหรอก ฉันขอให้พวกเธอหยุดวิ่งไล่กันซักทีจะได้ไหม?” ฉันบอกพลางเอามือจับหลังตัวเอง เจ็บโว้ยT^T
“...ก็ได้/อืม” ทั้ง3คนตอบพร้อมกัน ได้ยินแบบนี้แล้วค่อยดีขึ้นหน่อย
“แต่ว่า ฝนต้องช่วยพวกเราเก็บกวาดห้องนะ!” เบลพูดและโยนไม้กวาดมาให้ฉัน
ฉันค่อยๆหันไปมองรอบๆทีละนิด...และก็อยากจะถอนคำพูดมากเลยด้วย...
“จ๊ากกก! ใครทำฟร้า! มันถึงได้เละอย่างนี้=[]=” ฉันพูดขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตาของตัวเอง โอ้วไม่นะT0T
“ก็...ไม่รู้สินะ?-3-“ ทั้ง3คนพร้อมใจกันตอบ พลางทำหน้าตาได้กวนส้นมาก
“ฉันทำความสะอาดไม่เป็นหรอกนะ โทษทีๆ” เบลบอกพลางเดินออกจากห้องอย่างสง่า เหมือนฉันกลายเป็นคนใช้เลยอ่ะ=[]=
“โทษทีนะ เราเองก็ลืมไปเหมือนกันว่า เราต้องไปเลือกตั้งนายกน่ะ^^ ฝากด้วยนะ” ลมเอ่ยอย่างยิ้มแย้มและรีบวิ่งตัวปลิวออกไปจากห้อง ดีมากที่นายไม่นอนหลับทับสิทธิ์
แต่เดียวนะ...ประชาชนเขาเลือกตั้งเสร็จกันตั้งแต่ปีที่แล้ว แล้วนี่หว่า!! ลมเจ้าเล่ห์จริงๆ=[]= แต่ว่า เหลือชายหนุ่มอีกหนึ่งคนไม่ต้องห่วง เขาคนนี้แมนมากนะขอบอก และเขาก็ต้องช่วยฉันอยู่แล้ว(ตรงไหนอะ?)
“...” มันเงียบผิดแปลกแฮะ=_=
ฉันค่อยๆหันหลังไปมองดูสายฟ้า อ้าวเฮ้ย! ไม่อยู่แล้วว0_0 เร็วจริงๆ
“โว๊ยยยย!! อะไรๆก็ลงที่ฉันคนเดียว!!” ฉันตะโกนสุดเสียงด้วยความเหลืออด
กุก กัก กุก กัก!
“โอ้ว! ซวยแล้ว...” ฉันค่อยๆหันหน้าขึ้นไปมองบนเพดาน “ปลวกบุกห้องศิลปะแล้ว!! ช่วยด้วยหนูกลัวปลวก!!” ฉันร้องลั่น และทิ้งไม้กวาดไว้ในห้องนั้น วิ่งออกมาอย่างไม่คิดชีวิต ทำไงได้ล่ะ ฉันกลัวปลวก มันทำให้ฉันร้องไห้ ฉันยังทำได้ ฮื่ออ มันน่ากลัวT0T
เรื่องมันมี่อยู่ว่า...ตอนนั้นฉันเข้าไปช่วยครูจัดหนังสือในห้องสมุด และฉันก็แอบเปิดสมุดวาดภาพระบายสีดู และพอเปิดมาฉันก็เห็นปลวกนับพันตัวกำลังรับประทานหนังสืออยู่(สุภาพไว้ก่อนดีกว่าค่ะ- -)อย่างอร่อย ฉันเห็นว่ามันน่ารักดี(?)ฉันเลยจับมันขึ้นมาวางไว้บนมือ และมันก็มองหน้าฉันอย่างหาเรื่อง ฉันเลยจะหาเรื่องมันกลับ แต่ฉันเกิดหาวขึ้นมาเสียก่อน ทำให้ปลวกมันลอยเข้าปากมากับลม และพอฉันรู้ตัวอีกที ฉันก็คันคอ เลยวิ่งไปหาครู ครูท่านนั้นก็เลยบอกว่า “หนูรับประทานปลวกทำไมล่ะค่ะ?” ฉันเลยวิ่งไปอ้วกออก และฉันก็เห็น...ลูกอมที่มันติดคอฉันอยู่ ฉันเลยล้างน้ำและเอากลับไปอมใหม่ และฉันก็รู้สึกดีใจและอยากขอบคุณพวกปลวกนั่นมากๆ ฉันเลยวิ่งไปหาพวกมันอีกที และฉันก็จับมันขึ้นมา แต่ทีนี้!! มันคือไม่ซือ(สัตย์) มันเลยงับนิ้วฉันไป ฉันต้องร้องไห้ ทนเจ็บทนปวดมากเลยนะT^T มันทรมานเหลือเกิน...ฉันเลยกลัวปลวกมาจนถึงทุกวันนี่
สรุปก็คือ...ฉันกลัวปลวกเพราะพวกมันทำร้ายฉันก่อน จบแล้วค่ะ^^
“ฝน!!” จู่ๆก็มีเสียงสาวใสคนหนึ่งเรียก
cinna mon
ความคิดเห็น